Аркадзій і Барыс Стругацкія НАСЕЛЕНЫ ВОСТРАЎ

Ад перакладчыка

Браты Стругацкія заўсёды былі аднымі з найулюбёнейшых маіх пісьменьнікаў — большасьць іх твораў я ўпершыню прачытаў ужо даволі даўно. Аднак, да «Населенага вострава» давялося дабрацца толькі ў канцы 2016 году. Чаму я не прачытаў яго раней, дакладна ўжо ня памятаю — магчыма, неяк паўплывала ня самая ўдачная экранізацыя кнігі, што выйшла ў 2008 годзе. Тым ня менш, калі я да гэтага твору ўрэшце рэшт дабраўся, ён хутка і моцна мяне захапіў, прычым ня толькі вельмі блізкай тэмай касьмічных падарожжаў у іншыя сьветы, і ня толькі сваім дынамічным сюжэтам. Кніга таксама захапіла актуальнасьцю рэчаў, якія яна апісвае — кантроль на сьвядомасьцю масаў, падман, ваяўнічая палітыка пад соўсам патрыятызму, пошук унутраных ворагаў, што нібыта вінаватыя ва ўсіх праблемах — гэта вельмі нешта нагадвае, і шматлікія цытаты з кнігі можна хоць зараз прыстасаваць да сучасных рэаліяў.

Ідэя перакласьці раман на беларускую мову зьявілася вельмі нечакана. Выявілася, што ня толькі «Населены востраў», але й Стругацкіх увогуле ніхто на яе ніколі не перакладаў, і мне чамусьці падалося, што зрабіць гэта будзе няцяжка. Наконт гэтага я трохі памыліўся — як выявілася, пераклад кнігі гэта не настолькі лёгкая і прыемная праца, як здавалася напачатку. Зрэшты, ужо пачаўшы, спыняцца не хацелася. Займаючыся перакладаньнем і вычыткай амаль штодня, я здолеў скончыць праект за тры месяцы.

Як можа заўважыць чытач, гэты беларускі пераклад напісаны клясычным правапісам — я выбраў яго таму, што мне, як чалавеку, які вывучаў беларускую мову ня ў школе, а ў інтэрнэце, карыстацца ім было лягчэй. Але, думаю, гэта не перашкодзіць вам атрымаць задавальненьне ад чытаньня клясыкаў рускай навуковай фантастыкі на беларускай мове.

Юрый Міхед, mikhed.ru

Белгарад, Расея

сьнежань 2016 — сакавік 2017

Населены востраў

Частка першая. Рабінзон

1


Максім прыадчыніў люк, высунуўся, спалохана паглядзеў на неба. Неба тут было нізкае і нейкае цьвёрдае, бяз гэтай легкадумнай празрыстасьці, якая намякала бы на бяздоннасьць космасу і множнасьць населеных сусьветаў, — сапраўдная біблейская цьвердзь, ​​гладкая і непранікальная. Цьвердзь гэтая несумненна абапіралася на магутныя плечы мясцовага Атлянта і раўнамерна фасфарасцыравала. Максім пашукаў у зэніце дзірку, прабітую караблём, але дзіркі там не было — там расплываліся толькі дзьве вялікія чорныя кляксы, нібы кроплі тушы ў вадзе. Максім адчыніў люк насьцеж і саскочыў у высокую сухую траву. Паветра было гарачае і густое, пахла пылам, старым жалезам, расьціснутай зелянінай, жыцьцём. Сьмерцю таксама пахла, даўняй і незразумелай. Трава была па пояс, непадалёк цямнелі зарасьнікі, тырчалі сяк-так маркотныя крываватыя дрэвы. Было амаль сьветла, як у яркую месяцовую ноч на Зямлі, але не было месяцовага туманнага блакіту, усё было шэрае, пыльнае, плоскае. Карабель стаяў на дне велізарнай катлавіны з пакатымі схіламі; мясцовасьць вакол прыметна падымалася да размытага невыразнага гарызонту, і гэта было дзіўна, бо дзесьці побач цякла рака, вялікая і спакойная, цякла на захад, дагары па схіле катлавіны.

Максім абышоў карабель, ведучы далоньню па халодным, ледзь вільготным яго баку. Ён выявіў сьляды ўдараў там, дзе і чакаў. Глыбокая непрыемная ўвагнутасьць пад індыкатарным кольцам — гэта калі карабель раптам падкінула і заваліла набок, так што кібэрпілёт пакрыўдзіўся, і Максіму давялося тэрмінова перахапіць кіраваньне, — і шчарбіна поруч з правай зрэнкай — гэта празь дзесяць сэкундаў, калі карабель паклала на нос і ён акрывеў. Максім зноў паглядзеў у зэніт. Чорныя кляксы былі цяпер ледзь бачнымі. Мэтэарытная атака ў стратасфэры, верагоднасьць — нуль цэлых нуль-нуль... Але ж усякая магчымая падзея калі-небудзь ды ажыцьцяўляецца...

Максім прасунуўся ў кабіну, пераключыў кіраваньне на аўтарамонт, задзейнічаў экспрэс-лябараторыю і рушыў да ракі. Прыгода, вядома, але ўсё роўна — руціна. У нас у ГВП нават прыгоды руцінныя. Мэтэарытная атака, прамянёвая атака, аварыя пры пасадцы. Аварыя пры пасадцы, мэтэарытная атака, прамянёвая атака... Прыгоды цела.

Высокая ломкая трава шамацела і храбусьцела пад нагамі, калючае насеньне ўпіваліся ў шорты. З бзыкаючым звонам праляцела хмара нейкай заедзі, патаўклася перад тварам і адстала. Дарослыя самавітыя людзі ў Групу вольнага пошуку не ідуць. У іх свае дарослыя самавітыя справы, і яны ведаюць, што гэтыя чужыя плянэты ў сутнасьці сваёй досыць аднастайныя і ўтомныя. Аднастайна-ўтомныя. Утомна-аднастайныя... Вядома, калі табе дваццаць гадоў, калі ты нічога толкам ня ўмееш, калі ты толкам ня ведаеш, што табе хацелася б умець, калі ты не навучыўся яшчэ шанаваць свой галоўны набытак — час, калі ў цябе няма і не прадбачыцца ніякіх асаблівых талентаў, калі дамінантай тваёй істоты ў дваццаць гадоў, як і дзесяць гадоў таму, застаюцца не галава, а рукі ды ногі, калі ты настолькі прымітыўны, што ўяўляеш, быццам на невядомых плянэтах можна адшукаць нейкую каштоўнасьць, немагчымую на Зямлі, калі, калі, калі... то тады, вядома. Тады бяры каталёг, раскрывай яго на любой старонцы, тыкні пальцам у любы радок і ляці сабе. Адкрывай плянэту, называй яе ўласным імем, вызначай фізычныя характарыстыкі, біся з пачварамі, калі такія знойдуцца, уступай у кантакты, калі знойдзецца з кім, рабінзонь памаленьку, калі нікога ня выявіш... І ня тое каб усё гэта дарэмна. Табе падзякуюць, табе скажуць, што ты зрабіў пасільны ўнёсак, цябе выкліча для падрабязнай размовы які-небудзь выбітны спэцыяліст... Школьнікі, асабліва адстаючыя і абавязкова малодшых клясаў, будуць глядзець на цябе з пашанай, але настаўнік пры сустрэчы спытае толькі: «Ты ўсё яшчэ ў ГВП?» — і перавядзе размову на іншую тэму, і твар у яго будзе вінаватым і сумным, бо адказнасьць за тое, што ты ўсё яшчэ ў ГВП, ён бярэ на сябе. А бацька скажа: «Гм...» — і няўпэўнена прапануе табе месца лябаранта; а мама скажа: «Максік, але ж ты нядрэнна маляваў у дзяцінстве...»; а Джэні скажа: «Пазнаёмся, гэта мой муж». І ўсе маюць рацыю, усе, акрамя цябе. І ты вернешся ва Ўпраўленьне ГВП і, імкнучыся не глядзець на двух такіх жа асталопаў, што корпаюцца ў каталёгах каля суседняга стэляжа, возьмеш чарговы том, разгарнеш наўздагад старонку і тыкнеш пальцам...

Перш чым спусьціцца па абрыве да ракі, Максім азірнуўся. Ззаду тапырылася, распрамляючыся, прымятая ім трава, стаялі на тле неба каравыя дрэвы, і сьвяціўся маленькі кружок расчыненага люка. Усё было вельмі звыкла. Ну і добра, сказаў ён сабе. Ну і няхай... Добра было б знайсьці цывілізацыю — магутную, старажытную, мудрую. І чалавечую... Ён спусьціўся да вады.

Рака сапраўды была вялікая, павольная, і простым вокам было відаць, як яна спускаецца з усходу і падымаецца на захад. (Рэфракцыя тут, аднак, пачварная!) І бачна было, што іншы бераг пакаты і зарос густым хмызьняком, а ў кілямэтры ўверх па плыні тырчаць з вады нейкія слупы і крывыя бэлькі, перакошаныя кратчатыя фэрмы, калматыя ад павойных расьлін. Цывілізацыя, падумаў Максім без асаблівага азарту. Вакол адчувалася шмат жалеза, і яшчэ нешта адчувалася, непрыемнае, душнае, і калі Максім зачэрпнуў жменяй ваду, ён зразумеў, што гэта радыяцыя, даволі моцная і шкодная. Рака несла з усходу радыёактыўныя рэчывы, і Максіму стала зразумела, што карысьці ад гэтай цывілізацыі будзе мала, што гэта зноў ня тое, што кантакту лепш не пачынаць, а трэба прарабіць стандартныя аналізы, разы два непрыкметна абляцець плянету па экватары і выбірацца дадому, а на Зямлі перадаць матэрыялы сур’ёзным і відалым дзядзькам з Савету галяктычнай бясьпекі і хутчэй забыцца на ўсё.

Ён грэбліва абтрос пальцы і выцер іх аб пясок, потым прысеў на кукішкі, задумаўся. Ён паспрабаваў уявіць сабе жыхароў гэтай плянэты, наўрад ці шчаснай. Дзесьці за лясамі быў горад, наўрад ці дабрабытны горад: брудныя заводы, лядашчыя рэактары, якія скідаюць у раку радыёактыўныя памыі, непрыгожыя дзікія будынкі пад жалезнымі дахамі, шмат сьценаў і мала вокнаў, брудныя прамежкі паміж дамамі, заваленыя адкідамі і трупамі хатніх жывёл, вялікі роў вакол гораду і пад’ёмныя масты... Хаця не, гэта было да рэактараў. І людзі. Ён паспрабаваў уявіць сабе гэтых людзей, але ня змог. Ён ведаў толькі, што на іх вельмі шмат надзета, яны былі проста-ткі запакаваныя ў тоўстую грубую матэрыю, і ў іх былі высокія белыя каўнерыкі, якія шаравалі падбародак... Потым ён убачыў сьляды на пяску.

Гэта былі сьляды босых ног. Хтосьці спусьціўся з абрыву і сышоў у раку. Хтосьці зь вялікімі шырокімі ступнямі, цяжкі, касалапы, нязґрабны — гэта несумненна, гуманоід, але на нагах у яго было па шэсьць пальцаў. Стогнучы і крэкчучы, споўз з абрыву, пракульгаў па пяску, з плёскатам пагрузіўся ў радыёактыўныя воды і, фыркаючы і хрыпячы, паплыў на іншы бераг, у трысьнёг. Не здымаючы высокага белага каўнерыка...

Яркая блакітная ўспышка асьвяціла ўсё вакол, нібы ўдарыла маланка, і зараз жа над абрывам загрукацела, зашыпела, затрашчала вогненным трэскам. Максім ускочыў. Па абрыве сыпалася сухая зямля, нешта зь небясьпечным віскам пранеслася ў небе і ўпала пасярэдзіне ракі, падняўшы фантан пырскаў уперамешку зь белай парай. Максім шпарка пабег уверх па абрыве. Ён ужо ведаў, што здарылася, толькі не разумеў, чаму, і ён не зьдзівіўся, калі ўбачыў на тым месцы, дзе толькі што стаяў карабель, слуп распаленага дыму, які гіганцкім штопарам сыходзіў у сьвятлівую нябесную цьвердзь. Карабель лопнуў, ліловым сьвятлом палала керамітавая шкарлупіна, весела гарэла сухая трава вакол, палаў хмызьняк, і займаліся дымнымі агеньчыкамі каравыя дрэвы. Люты жар біў у твар, і Максім засланіўся далоньню і падаўся ўздоўж абрыву — на крок, потым яшчэ на крок, потым яшчэ і яшчэ... Ён адступаў, не адрываючы сьлязьлівых вачэй ад гэтае гарачае паходні раскошнай прыгажосьці, якая сыпала барвовымі і зялёнымі іскрамі, ад гэтага раптоўнага вулкана, ад бессэнсоўнага буянства бурлівай энэргіі.

Не, чаму ж... — разгублена думаў ён. Зьявілася вялікая малпа, бачыць — мяне няма, забралася ўсярэдзіну, падняла палубу — сам я ня ведаю, як гэта робіцца, але яна сьцяміла, кемлівая такая была малпа, шасьціпалая, — падняла, значыць, палубу... Што там у караблях пад палубай? Словам, знайшла яна акумулятары, узяла вялікі камень — і трах!... Вельмі вялікі камень, тоны ў тры вагой, — і з размаху... Здаравенная такая малпа... даканала яна ўсё ж ткі мой карабель сваімі камянямі — два разы ў стратасфэры і вось тут... Дзіўная гісторыя... Такога, здаецца, яшчэ не было. Што ж мне, аднак, цяпер рабіць? Пачнуць шукаць мяне, вядома, хутка, але нават калі пачнуць, то наўрад ці падумаюць, што такое магчыма: карабель загінуў, а пілёт цэлы... Што ж цяпер будзе? Мама... Бацька... Настаўнік...

Ён павярнуўся сьпіной да пажару і пайшоў прэч. Ён хутка ішоў уздоўж ракі; усе вакол было азорана чырвоным сьвятлом; наперадзе мітусіўся, скарачаючыся і выцягваючыся, ягоны цень на траве. Справа пачаўся лес, рэдкі, з пахам гнілі, трава зрабілася мяккай і вільготнай. Дзьве вялікія начныя птушкі з шумам вырваліся з-пад ног і нізка над вадой пацягнулі на той бок. Ён мелькам падумаў, што агонь можа нагнаць яго, і тады давядзецца сыходзіць ўплаў і гэта будзе малапрыемна; але чырвонае сьвятло раптам патухла і згасла зусім, і ён зразумеў, што супрацьпажарныя прылады, у адрозьненьне ад яго, разабраліся ўсё ж такі, што да чаго, і выканалі сваё прызначэньне з уласьцівай ім стараннасьцю. Ён жыва ўявіў сабе закапцелыя аплаўленыя балёны, што недарэчна тырчалі пасярод гарачых абломкаў, выпускалі цяжкія аблокі пірафагу і былі вельмі сабой задаволеныя...

Спакойна, думаў ён. Галоўнае — не пароць гарачку. Час ёсьць. Уласна кажучы, у мяне процьма часу. Яны могуць шукаць мяне да бясконцасьці: карабля няма, і знайсьці мяне немагчыма. А пакуль яны не зразумеюць, што адбылося, пакуль не пераканаюцца канчаткова, пакуль ня будуць цалкам упэўненыя, маме яны нічога не паведамяць... А я ўжо тут што-небудзь прыдумаю.

Ён мінуў невялікую халаднаватую твань, прадзёрся праз хмызьняк і апынуўся на дарозе, на старой патрэсканай бэтоннай дарозе, якая сыходзіла ў лес. Ён падышоў да краю абрыву, ступаючы па бэтонных плітах, і ўбачыў іржавыя, аброслыя ўюном фэрмы, рэшткі нейкага буйнога рашэцістага збудаваньня, напалову пагружаныя ў ваду, а на тым баку — працяг дарогі, ледзь адрозны пад фасфарасцэнтным небам. Па-відаць, тут калісьці быў мост. І па-відаць, гэты мост камусьці перашкаджаў, і яго звалілі ў раку, з-за чаго ён ня стаў ні прыгажэй, ні зручней. Максім сеў на край абрыву і спусьціў ногі. Ён абсьледаваў сябе знутры, пераканаўся, што гарачкі ня порыць, і стаў разважаць.

Галоўнае я знайшоў. Вось табе дарага. Дрэнная дарога, грубая дарога і да таго ж старадаўняя дарога, але ўсё-ткі гэта дарога, а на ўсіх населеных плянэтах дарогі вядуць да тых, хто іх будаваў. Што мне трэба? Ежы мне ня трэба. Гэта значыць я б паеў, але гэта працуюць дрымучыя інстынкты, якія мы зараз здушым. Вада мне спатрэбіцца не раней чым праз суткі. Паветра хапае, хоць я хацеў бы, каб у атмасфэры было паменш вуглекіслаты і радыёактыўнага бруду. Так што нічога нізінавага мне ня трэба. А патрэбны мне невялікі, прама скажам, прымітыўны нуль-перадатчык са сьпіральным ходам. Што можа быць прасьцей за прымітыўны нуль-перадатчык? Толькі прымітыўны нуль-акумулятар... Ён зажмурыўся, і ў памяці выразна праступіла схема перадатчыка на пазытронных эмітарах. Былі б у яго дэталі, ён сабраў бы гэтую штуку адным скокам, з заплюшчанымі вачыма. Ён некалькі разоў у думках прарабіў зборку, а калі расплюшчыў вочы, перадатчыка не было. І нічога не было. Рабінзон, падумаў ён зь некаторай нават цікавасьцю. Максім Круза. Трэба ж, нічога ў мяне няма. Шорты без кішэняў і кеды. Але затое востраў у мяне — населены... А раз востраў населены, значыць, заўсёды застаецца надзея на прымітыўны нуль-перадатчык. Ён старанна думаў пра нуль-перадатчык, але ў яго дрэнна атрымлівалася. Ён увесь час бачыў маму, як ёй паведамляюць: «Ваш сын прапаў бязь вестак», і які ў яе твар, і як бацька трэ сабе шчокі і разгублена азіраецца, і як ім холадна і пуста... Не, сказаў ён сабе. Пра гэта думаць не дазваляецца. Пра што заўгодна, толькі не пра гэта, інакш у мяне нічога не атрымаецца. Загадваю і забараняю. Загадваю ня думаць і забараняю думаць. Усё. Ён падняўся і пайшоў па дарозе.

Лес, спачатку нясьмелы і рэдкі, патроху сьмялеў і падступаў да дарогі ўсё бліжэй. Некаторыя нахабныя маладыя дрэўцы ўзламалі бэтон і расьлі проста на шашы. Мабыць, дарозе было некалькі дзясяткаў гадоў — ва ўсякім выпадку, некалькі дзясяткаў гадоў ёю не карысталіся. Лес па баках станавіўся ўсё вышэй, усё гусьцей, усё глушэй, дзе-нідзе галіны дрэў перапляталіся над галавой. Стала цёмна, то справа, то зьлева ў гушчары раздаваліся гучныя гартанныя воклічы. Нешта варушылася там, гучала, тупацела. Адзін раз крокаў за дваццаць наперадзе хтосьці прысадзісты і цёмны, прыгнуўшыся, перабег дарогу. Зьвінела заедзь. Максіму раптам прыйшло ў галаву, што край настолькі занядбаны і дзікі, што людзей можа не апынуцца паблізу, што дабірацца да іх давядзецца некалькі сутак. Дрымучыя інстынкты абудзіліся і зноў нагадалі пра сябе. Але Максім адчуваў, што тут вакол вельмі шмат жывога мяса, што з голаду тут не прападзеш, што ўсё гэта наўрад ці будзе смачна, але затое цікава будзе папаляваць, і паколькі пра галоўнае яму было думаць забаронена, ён стаў згадваць, як яны палявалі з Алегам і з падлоўчым Адольфам — голымі рукамі, хітрасьць супраць хітрасьці, розум супраць інстынкту, сіла супраць сілы, трое сутак не спыняючыся, гнаць аленя праз буралом, дагнаць і паваліць на зямлю, схапіўшы за рогі... Аленяў тут, магчыма, і няма, але ў тым, што тутэйшая дзічына ядомая, сумнявацца не даводзіцца: варта задумацца, адцягнуцца, і заедзь пачынае апантана жэрці, а як вядома, ядомы на чужой плянэце з голаду не памрэ... Няблага было б тут заблукаць і правесьці гадок-другі, бадзяючыся па лясах. Завёў бы сабе прыяцеля — ваўка якога-небудзь або мядзьведзя, хадзілі б мы зь ім на паляваньне, гутарылі бы... Надакучыла б, вядома, у рэшце рэшт... ды й не падобна, каб у гэтых лясах можна было бадзяцца з прыемнасьцю: занадта шмат вакол жалеза — дыхаць няма чым... І потым усё-ткі спачатку трэба сабраць нуль-перадатчык...

Ён спыніўся, прыслухоўваючыся. Дзесьці ў глыбіні гушчару чуўся манатонны глухі рокат, і Максім згадаў, што ўжо даўно чуе гэты рокат, але толькі цяпер зьвярнуў на яго ўвагу. Гэта была не жывёла і не вадаспад — гэта быў мэханізм, нейкая барбарская машына. Яна храпела, узрыквала, скрыгатала мэталам і распаўсюджвала непрыемныя іржавыя пахі. І яна набліжалася.

Максім прыгнуўся і, трымаючыся бліжэй да бакавіны, бясшумна пабег насустрач, а потым спыніўся, ледзь не выскачыўшы адразу на скрыжаваньне. Дарогу пад прамым вуглом перасякала іншая шаша, вельмі брудная, з глыбокімі пачварнымі каляінамі, зь якіх тырчалі абломкі бэтоннага пакрыцьця, кепска пахнучага і вельмі, вельмі радыёактыўнага. Максім прысеў на кукішкі і паглядзеў налева. Рокат рухавіка і мэталічны скрыгат насоўваліся адтуль. Глеба пад нагамі пачала ўздрыгваць. Яно набліжалася.

Праз хвіліну яно зьявілася — бессэнсоўна велізарнае, гарачае, сьмярдзючае, усё з кляпанага мэталу, топчучы дарогу жахлівымі гусеніцамі, аблепленымі брудам, — не імчала, не кацілася — перла, гарбатае, неахайнае, бразгочучы адсталымі лістамі жалеза, начыненае сырым плютоніям напалову зь лянтанойдамі, бездапаможнае, пагрозьлівае, безь людзей, тупое і небясьпечнае — перавалілася праз скрыжаваньне і папёрла далей, хрумстаючы і скуголячы струшчаным бэтонам, пакінуўшы за сабой хвост распаленай духаты, схавалася ў лесе і ўсё рыкала, варочалася, парыквала, паступова заціхаючы ўдалечыні.

Максім перавёў дух, адмахнуўся ад заедзі. Ён быў ашаломлены. Нічога настолькі недарэчнага і ўбогага ён ня бачыў ніколі ў жыцьці. Так, падумаў ён. Пазытроннага эмітара мне тут не дастаць. Ён паглядзеў усьлед пачвары і раптам заўважыў, што папярочная дарога — ня проста дарога, а прасека, вузкая шчыліна ў лесе: дрэвы не закрывалі над ёю неба, як над шашой. Можа, дагнаць яго? — падумаў ён. Спыніць, пагасіць кацёл... Ён прыслухаўся. У лесе стаяў шум і трэск, пачвара варочалася ў гушчары, як гіпапатам у дрыгве, а потым рокат рухавіка зноў пачаў набліжацца. Яно вярталася. Зноў сапеньне, рык, хваля смуроду, ляск і бразгат, і вось яно зноў перавальвае праз скрыжаваньне і прэ туды, адкуль толькі што выйшла... Не, сказаў Максім. Не хачу я зь ім зьвязвацца. Не люблю я злых жывёл і барбарскіх аўтаматаў... Ён пачакаў, пакуль пачвара схавалася, выйшаў з кустоў, разьбегся і адным скачком перамахнуў праз разварочанае заражанае скрыжаваньне.

Некаторы час ён ішоў вельмі хутка, глыбока дыхаючы, вызваляючы лёгкія ад выпарэньняў жалезнага гіпапатама, а затым зноў перайшоў на паходны крок. Ён думаў пра тое, што ўбачыў за першыя дзьве гадзіны жыцьця на сваім населеным востраве, і спрабаваў скласьці ўсе гэтыя нязгоднасьці і выпадковасьці ў нешта лягічна несупярэчнае. Аднак гэта было занадта цяжка. Карціна атрымлівалася казачнай, а не рэальнай. Казачным быў гэты лес, набіты старым жалезам, казачныя істоты пераклікаліся ў ім амаль чалавечымі галасамі; як у казцы, старая закінутая дарога вяла да зачараванага замку, і нябачныя злыя чараўнікі намагаліся перашкодзіць чалавеку, які трапіў у гэтую краіну. На далёкіх подступах яны закідалі яго мэтэарытамі, нічога не атрымалася, і тады яны спалілі карабель, злавілі мяне ў пастку, а потым нацкавалі на мяне жалезнага цмока. Цмок, аднак апынуўся занадта стары і дурны, і яны, напэўна, ужо зразумелі сваю прамашку і рыхтуюць цяпер што-небудзь пасучасьней...

Паслухайце, сказаў ім Максім. Я ж не зьбіраюся вызваляць ад чараў замкаў і будзіць вашых летаргічных прыгажунь, я хачу толькі сустрэцца з кім небудзь з вас, хто разумнейшы, хто дапаможа мне з пазытронным эмітарам...

Але злыя чараўнікі гнулі сваё. Спачатку яны паклалі ўпоперак шашы велізарнае гнілое дрэва, затым разбурылі бэтоннае пакрыцьцё, вырылі ў зямлі вялікую яму і напоўнілі яе тухлай радыёактыўнай жыжкай, а калі і гэта не дапамагло, калі машкара прытамілася кусаць і расчаравана адстала, ужо ранкам, выпусьцілі зь лесу халодны злы туман. Ад туману Максіму стала зябка, і ён кінуўся бягом, каб сагрэцца. Туман быў ліпкі, масьляністы і папахваў мокрым мэталам і тленьнем, але неўзабаве запахла дымам, і Максім зразумеў, што дзесьці непадалёк гарыць жывы агонь.

Займаўся сьвітанак, неба засьвяцілася ранішняй шэрасьцю, калі Максім убачыў у баку ад дарогі вогнішча і невысокую камяніцу з праваленай страхой, з пустымі чорнымі вокнамі, старую, зарослую мохам. Людзей бачна не было, але Максім адчуваў, што яны недзе непадалёк, што яны нядаўна былі тут і мабыць хутка вернуцца. Ён зьвярнуў з шашы, пераскочыў прыдарожную канаву і, патанаючы па шчыкалатку ў гнілым лісьці, наблізіўся да вогнішча.

Вогнішча сустрэла яго добрым першабытным цяплом, якое прыемна растрывожыла дрымучыя інстынкты. Тут усё было проста. Можна было, не вітаючыся, прысесьці на кукішкі, працягнуць рукі да агню і моўчкі чакаць, пакуль гаспадар, гэтак жа моўчкі, падасьць гарачы кавалак і гарачы куфаль. Гаспадара, праўда, не было, але над вогнішчам вісеў закапцелы кацялок з востра пахнучым варывам, паводаль валяліся два нейкіх балахоны з грубай матэрыі, брудны паўпусты мех зь лямкамі, велізарныя куфлі зь мятай бляхі і яшчэ нейкія жалезныя прадмэты незразумелага прызначэньня.

Максім пасядзеў ля вогнішча, пагрэўся, гледзячы на ​​агонь, потым падняўся і зайшоў у хату. Уласна, ад хаты засталася толькі каменная каробка. Скрозь праламаныя бэлькі над галавой сьвятлела ранішняе неба, на гнілыя дошкі падлогі было страшна ступіць, а па кутах расьлі гронкі малінавых грыбоў — атрутных, але калі іх як сьлед прасмажыць, цалкам прыдатных для ўжываньня. Зрэшты, думка пра ежу адразу зьнікла, калі Максім разглядзеў у хатняй цемры ля сьцяны чыесьці косткі ўперамешку з выцьвілымі лахманамі. Яму стала непрыемна, ён павярнуўся, спусьціўся па разбураных прыступках і, склаўшы далоні рупарам, закрычаў на ўвесь лес: «Э-ге-гэй, шасьціпалыя!» Рэха амаль імгненна ўгразла ў тумане паміж дрэвамі, ніхто не адгукнуўся, толькі злосна і ўсхвалявана зацокалі нейкія птушкі над галавой.

Максім вярнуўся да вогнішча, падкінуў у агонь галінак і зазірнуў у кацялок. Варыва кіпела. Ён паглядзеў па баках, знайшоў нешта накшталт лыжкі, панюхаў яе, выцер травой і зноў панюхаў. Потым ён асьцярожна зьняў шэраваты накіп і строс яго на вугольле. Памяшаў варыва, зачэрпнуў з краю, падзьмуў і, выцягнуўшы губы, паспрабаваў. Выявілася няблага, нешта накшталт поліўкі зь печані тахорга, толькі вастрэй. Максім адклаў лыжку, беражліва, дзьвюма рукамі зьняў кацялок і паставіў на траву. Потым ён зноў агледзеўся і сказаў голасна: «Сьняданак гатовы!» Яго не пакідала адчуваньне, што гаспадары дзесьці побач, але бачыў ён толькі нерухомыя, мокрыя ад туману кусты, чорныя каржакаватыя ствалы дрэў, а чуў толькі трэск вогнішча ды хапатлівую птушыную пераклічку.

— Ну, добра, — сказаў ён услых. — Вы як хочаце, а я пачынаю кантакт.

Ён вельмі хутка ўвайшоў у густ. Ці то лыжка была вялікая, ці то дрымучыя інстынкты разгуляліся ня ў меру, але ён і азірнуцца не пасьпеў, як высербаў траціну кацялка. Тады ён са шкадаваньнем адсунуўся, пасядзеў, прыслухоўваючыся да смакавых адчуваньняў, старанна выцер лыжку, але не ўтрымаўся і яшчэ раз зачэрпнуў, з самога дна, гэтых апэтытных карычневых лустачак, якія раставалі ў роце і нагадвалі трэпангаў, зусім адсунуўся, зноў выцер лыжку і паклаў яе ўпоперак кацялка. Цяпер быў самы час здаволіць пачуцьцё падзякі.

Ён ускочыў, выбраў некалькі тонкіх пруткоў і адправіўся ў хату. Асьцярожна ступаючы па старых дошках і імкнучыся не азірацца на рэшткі ў цені, ён пачаў зрываць грыбы і нанізваць на пруток малінавыя капялюшыкі, выбіраючы наймацнейшыя. Вас бы пасаліць, думаў ён, ды паперчыць трохі, але нічога, для першага кантакту сыдзе і так. Мы вас павесім над агеньчыкам, і ўся актыўная арганіка выйдзе з вас парай, і станеце вы — аб’ядзеньне, і станеце вы першым маім унёскам у культуру гэтага населенага вострава, а другім будуць пазытронныя эмітары...

І раптам у хаце стала ледзь-ледзь цямней, і ён адразу ж адчуў, што на яго глядзяць. Ён своечасова здушыў у сабе жаданьне рэзка павярнуцца, палічыў да дзесяці, павольна падняўся і нетаропка, загадзя ўсьміхаючыся, павярнуў галаву.

У акно глядзеў на яго доўгі цёмны твар з маркотнымі вялікімі вачыма, з паныла апушчанымі кутамі вуснаў, глядзеў без усякай цікавасьці, бяз злосьці і бяз радасьці, глядзеў не на чалавека зь іншага сьвету, а так, на дакучлівую хатнюю жывёлу, што зноў забралася, куды ёй не дазволена. Некалькі сэкундаў яны глядзелі адзін на аднаго, і Максім адчуваў, як засмучэньне, якое зыходзіць ад гэтай асобы, затапляе дом, захліствае лес і ўсю плянэту, і ўвесь навакольны сьвет, і ўсё вакол стала шэрым, панурым і сумным, бо ўсё ўжо было, і было шмат разоў, і яшчэ шмат разоў будзе, і не прадбачыцца ніякага выратаваньня ад гэтай шэрай маркотнай жаласнай нуды. Затым у хаце стала яшчэ цямней, і Максім павярнуўся да дзьвярэй.

Там, расставіўшы дужыя кароткія ногі, загарадзіўшы шырокімі плячыма ўвесь праём, стаяў скрозь зарослы рудым воласам каржакаваты чалавек у агідным клятчастым камбінэзоне. Праз буяныя рудыя зарасьнікі на Максіма глядзелі пранізьлівыя блакітныя вочкі, вельмі пільныя, вельмі нядобрыя і тым ня менш нейкія вясёлыя — можа быць, па кантрасьце з усясьветным засмучэньнем, што зыходзіла ад акна. Гэты валасаты малойчык таксама відавочна ня першы раз бачыў прышэльцаў зь іншага сьвету, але ён прывык абыходзіцца з гэтымі дакучлівымі прышэльцамі хутка, крута і рашуча — без усялякіх там кантактаў і іншых непатрэбных складанасьцяў. На шыі ў яго вісела на скураной папрузе тоўстая мэталічная труба найзлавесьнейшага выгляду, і выхлапную адтуліну гэтай прылады расправы з прышэльцамі ён цьвёрдай бруднай рукой накіроўваў прама Максіму ў жывот. Адразу было бачна, што ні пра навышэйшыя каштоўнасьці чалавечага жыцьця, ні пра Дэкларацыю правоў чалавека, ні пра іншыя цудоўныя вынаходзтвы навышэйшага гуманізму, як і пра сам гуманізм, ён чуць ня чуў, а раскажы яму пра гэтыя рэчы — не паверыў бы.

Аднак Максіму выбіраць не даводзілася. Ён працягнуў перад сабой пруток з нанізанымі грыбнымі капялюшыкамі, усьміхнуўся яшчэ шырэй і вымавіў зь перабольшанай артыкуляцыяй: «Мір! Дружба!» Панылая асоба за акном адгукнулася на гэты лёзунг доўгай непераборлівай фразай, пасьля чаго ачысьціла раён кантакту і, мяркуючы па гуках звонку, прынялася навальваць ў вогнішча сухія галіны. Ускудлачаная рудая барада блакітнавокага заварушылася, і зь медных зарасьнікаў панесьліся рыклівыя, узроўваючыя, ляскаючыя гукі, якія жыва нагадалі Максіму жалезнага цмока на перакрыжаваньні.

— Так! — сказаў Максім, энергічна ківаючы. — Зямля! Космас! — ён тыцнуў прутком у зэніт, і рыжабароды паслухмяна паглядзеў на праламаную столь. — Максім! — працягваў Максім, тыкаючы сябе ў грудзі. — Мак-сім! Мяне завуць Максім! — Для большай пераканаўчасьці ён ударыў сябе ў грудзі, як разьюшаная гарыла. — Максім!

— Махх-ссім! — раўнуў рыжабароды зь дзіўным акцэнтам.

Ня зводзячы вачэй з Максіма, ён выпусьціў цераз плячо сэрыю грукаючых і ляскаючых гукаў, у якой некалькі разоў паўтаралася слова «Мах-сім», у адказ на што нябачная панылая асоба прынялася выдаваць жудасныя тужлівыя фанэмы. Блакітныя вочы рыжабародага выкаціліся, раскрылася жоўтазубая пашча, і ён загагатаў. Відавочна, невядомы Максіму гумар сытуацыі дайшоў, нарэшце, да рыжабародага. Адсьмяяўшыся, рыжабароды выцер вольнай рукой вочы, апусьціў сваю сьмяротную зброю і зрабіў Максіму недвухсэнсоўны знак, які азначаў: «А ну, выходзь!»

Максім з задавальненьнем падпарадкаваўся. Ён выйшаў на ґанак і зноў працягнуў пруток з грыбамі. Рыжабароды ўзяў пруток, пакруціў яго так і сяк, панюхаў і адкінуў у бок.

— Э, не! — запярэчыў Максім. — Вы ў мяне пальчыкі абліжаце...

Ён нагнуўся і падняў пруток. Рыжабароды не пярэчыў. Ён паляпаў Максіма па сьпіне, падштурхнуў да вогнішча, а ля вогнішча наваліўся яму на плячо, пасадзіў і пачаў нешта тлумачыць. Але Максім ня слухаў. Ён глядзеў на маркотнага. Той сядзеў насупраць і сушыў перад агнём нейкую шырокую брудную анучу. Адна нага ў яго была босая, і ён увесь час варушыў пальцамі, і гэтых пальцаў у яго было пяць. Пяць, а зусім ня шэсьць.

2


Гай, седзячы на ​​краёчку лавы каля вакна, паліраваў кукарду на бэрэце і глядзеў, як капрал Варыбобу выпісвае яму праязныя дакумэнты. Галава капрала была пахіленая набок, вочы вылупленыя, левая рука ляжала на стале, прытрымваючы блянк з чырвонай аблямоўкай, а правая нетаропка выводзіла каліграфічныя літары. Выдатна ў яго атрымліваецца, думаў Гай зь некаторай зайздрасьцю. Эх, які стары чарнільны хрэн: дваццаць гадоў у Гвардыі, і ўсё пісарам. Трэба ж, як пільна глядзелі... гонар брыгады... зараз яшчэ й язык высуне... Так і ёсьць — высунуў. І язык у яго ў чарнілах. Бывай здаровы, Варыбобу, старая ты чарніліца, больш мы з табой ня ўбачымся. Наогул неяк сумна зьяжджаць — хлопцы добрыя падабраліся, і паны афіцэры, і служба карысная, значная... Гай шмыгнуў носам і паглядзеў у акно.

За акном вецер нёс белы пыл па шырокай гладкай вуліцы без тратуараў, выкладзенай старымі шасьцікутнымі плітамі, бялелі сьцены доўгіх аднолькавых дамоў адміністрацыі й інжынэрнага пэрсаналу, ішла, прыкрываючыся ад пылу і прытрымліваючы спадніцу, пані Ідоя, дама поўная і прадстаўнічая — мужная жанчына, якая не пабаялася рушыць усьлед зь дзецьмі за панам брыгадзірам у гэтыя небясьпечныя месцы. Вартавы ў камэндатуры, з пачаткоўцаў, у неабмятым пылавіку і ў бэрэце, нацягнутым на вушы, зрабіў ёй «зброю на фронт». Потым праехалі два грузавікі з выхаванцамі, напэўна, рабіць прышчэпкі... Так яго, у шыю яго: ня высоўвайся за борт, няма чаго табе высоўвацца, тут табе не бульвар...

— Ты як усё ж ткі пішашся? — спытаў Варыбобу. — Гаал? Або можна проста — Гал?

— Не-не, — сказаў Гай. — Гаал маё прозьвішча.

— Шкада, — сказаў Варыбобу, задуменна абсмоктваючы пяро. — Калі б можна было «Гал» — якраз памясьцілася б у радок...

Пішы, пішы, чарніліца, падумаў Гай. Няма чаго табе радкі эканоміць. Капрал, называецца... Ґузікі зелянінай зарасьлі, тожа мне — капрал. Два мэдалі ў цябе, а страляць як сьлед не навучыўся, гэта ж усе ведаюць...

Дзьверы расчыніліся, і ў канцылярыю імкліва ўвайшоў пан ротмістр Тоот з залатой павязкай дзяжурнага на рукаве. Гай ускочыў і стукнуў абцасамі. Капрал падняў азадак, а пісаць не перастаў, стары хрэн. Капрал, называецца...

— Ага... — вымавіў пан ротмістр, з агідай зьдзіраючы супрацьпыльную маску. — Радавы Гаал. Ведаю, ведаю, пакідаеце нас. Шкада. Але рады. Спадзяюся, у сталіцы будзеце служыць гэтак жа старанна.

— Так, пане ротмістру! — сказаў Гай усхвалявана. У яго нават у носе зашчыпала ад захапленьня. Ён вельмі любіў пана ротмістра Тоота, культурнага афіцэра, былога выкладчыка гімназіі. Аказваецца, і пан ротмістр таксама яго вылучаў.

— Можаце сесьці, — сказаў пан ротмістр, праходзячы за бар’ер да свайго стала. Не сядаючы, ён бегла прагледзеў паперы і ўзяўся за тэлефон. Гай тактоўна адвярнуўся да акна. На вуліцы нічога не зьмянілася. Пратупала на абед роднае капральства. Гай сумна праводзіў яго вачыма. Прыйдуць цяпер у сталоўку, капрал Сэрэмбэш скамандуе зьняць бэрэты на Падзячнае Слова, раўнуць хлопцы ў трыццаць глотак «падзячнае слова», а над каструлямі ўжо пара падымаецца, і блішчаць міскі, і старына Дога ўжо гатовы адмачыць вядомае сваё, кароннае наконт жаўнера і кухаркі... далібог, шкада зьяжджаць. І служыць тут небясьпечна, і клімат нездаровы, і паёк вельмі аднастайны, адны кансэрвы, але ўсё роўна... Тут, ва ўсякім разе, дакладна ведаеш, што ты — патрэбны, што безь цябе не абысьціся, тут ты на свае грудзі прымаеш злавесны напор з Поўдня, і адчуваеш гэты напор: адных сяброў колькі тут пахаваў — вунь за пасёлкам цэлы гай жэрдак з іржавымі шаломамі... А з другога боку — сталіца. Туды нейкага ўсякага ня пашлюць, і раз ужо пасылаюць, то не адпачываць... Там, кажуць, з Палаца Айцоў усе гвардзейскія пляцы праглядаюцца, так што за кожным пастраеньнем хто-небудзь з Айцоў абавязкова назірае... то бок ня тое, што абавязкова, але не-не ды й паглядзіць. Гая кінула ў запал: ні з таго, ні з гэтага ён раптам прадставіў сабе, што вось выклікалі яго са строю, а ён на другім кроку пасьлізнуўся ды й ляснуўся носам камандзіру пад ногі, загрымеў аўтаматам па бруку, разявака, і бэрэт невядома куды зьехаў... Ён адпачыў і крадком азірнуўся. Крый божа... Так, сталіца! Усё ў іх на вачах. Ну, ды нічога — іншыя ж служаць. А там Рада — сястрычка, сястрыца, матуля... дзядзька сьмешны са сваімі старажытнымі косткамі, з чарапахамі сваімі дапатопнымі... Вох і засумаваў жа я па вас, мілыя вы мае!...

Ён зноў зірнуў у акно і азадачана прыадкрыў рот. Па вуліцы да камэндатуры ішлі два чалавекі. Адзін быў знаёмы — рудае хайло Зэф, з асабліва небясьпечных, старшына сто трыццаць чацьвёртага атраду сапёраў, сьмяротнік, які зарабляе сабе на жыцьцё расчысткай трасы. А другі быў — ну абсалютнае пудзіла, і пудзіла жудаснаватае. Сьпярша Гай прыняў яго за вырадка, але тут жа зразумеў, што наўрад ці Зэф стаў бы цягнуць вырадка ў камэндатуру. Здаравенны голы хлопец, малады, увесь карычневы, здаровы, як бык — адны майткі на ім нейкія кароткія з бліскучай матэрыі... Зэф быў пры сваёй гармаце, але не падобна было, каб ён канваяваў гэтага чужынца — ішлі яны побач, і чужынец, недарэчна размахваючы рукамі, увесь час нешта Зэфу даводзіў, Зэф жа толькі аддзімаўся і выгляд меў зусім адурэлы. Дзікун нейкі, падумаў Гай. Толькі адкуль ён там узяўся — на трасе? Можа быць, мядзьведзямі выхаваны? Бывалі такія выпадкі. І падобна: вунь мускулы якія, так і пераліваюцца...

Ён глядзеў, як гэтая пара падышла да вартавога, як Зэф, уціраючыся, пачаў нешта тлумачыць, а вартавы — пачатковец, Зэфа ня ведае і тыкае яму аўтаматам пад рабро, па ўсім відаць — загадвае адысьці на паложаную адлегласьць. Голы хлопец, бачачы гэта, уступае ў размову. Рукі ў яго так і лётаюць, а твар зусім ужо дзіўны: ніяк не спаймаць выраз, як іртуць, а вочы хуткія, цёмныя... Ну — усё, цяпер і вартавы ачмурэў. Зараз трывогу падыме. Гай павярнуўся.

— Пане ротмістру, — сказаў ён, — дазвольце зьвярнуцца. Там старшына сто трыццаць чацьвёртага кагосьці прывёў. Ці не зірняце?

Пан ротмістр падышоў да акна, паглядзеў, бровы ў яго палезьлі на лоб. Ён штурхнуў раму, высунуўся і пракрычаў, душачыся ад пылу, што ўварваўся ў пакой:

— Вартавы! Прапусьціць!

Гай зачыняў акно, калі ў калідоры затупалі, і Зэф са сваім дзіўным спадарожнікам бачком узышоў у канцылярыю. Сьледам, адціскаючы іх, уваліўся начальнік варты і яшчэ двое хлапцоў з дбаючай зьмены. Зэф выцягнуў рукі па швах, адкашляўся і, вылупіўшы на пана ротмістра бессаромныя блакітныя вочы, прахрыпеў:

— Дакладвае старшына сто трыццаць чацьвёртага атраду выхаванцаў Зэф. На трасе затрыманы вось гэты чалавек. Па ўсіх прыкметах — вар’ят, пане ротмістру: жарэ атрутныя грыбы, ані слова не разумее, размаўляе незразумела, ходзіць, як бачыце, голы.

Пакуль Зэф дакладваў, затрыманы бегаў хуткімі вачыма па памяшканьні, жудасна і дзіўна ўсьміхаючыся ўсім прысутным — зубы ў яго былі роўныя і белыя, як цукар. Пан ротмістр, заклаўшы рукі за сьпіну, падышоў бліжэй, аглядаючы яго з галавы да ног.

— Хто вы такі? — спытаў ён.

Затрыманы ўсьміхнуўся яшчэ страшней, пастукаў сябе далоньню па грудзях і невыразна вымавіў нешта накшталт «мах-сім». Начальнік варты рагатнуў, вартавыя захіхікалі, і пан ротмістр таксама ўсьміхнуўся. Гай не адразу зразумеў, у чым справа, а потым сьцяміў, што на крымінальным жаргоне «мах-сім» азначае «зьеў ножык».

— Па-відаць, гэта хтосьці з вашага брата, — сказаў Зэфу пан ротмістр.

Зэф паматаў галавой, выкінуўшы з барадою воблака пылу.

— Не-не, — сказаў ён. — Мах-сім — гэта ён так сябе называе, а злодзейскай мовы ён не разумее. Так што гэта ня наш.

— Вырадак, напэўна, — прапанаваў начальнік варты. Пан ротмістр холадна на яго паглядзеў. — Голы... — пранікнёна растлумачыў начальнік варты, адступiў да дзьвярэй. — Дазвольце ісьці, пане ротмістру? — гаркнуў ён.

— Ідзіце, — сказаў пан ротмістр. — Пашліце каго-небудзь за штаб-лекарам панам Зогу... Дзе вы яго злавілі? — спытаў ён Зэфа.

Зэф далажыў, што сёньня ўначы ён са сваім атрадам прачэсваў квадрат 23/07, зьнішчыў чатыры самаходныя ўстаноўкі і адзін аўтамат невядомага прызначэньня, страціў дваіх пры выбуху, і ўсё было ў парадку. Каля сямі гадзін раніцы на яго вогнішча выйшаў па шашы зь лесу гэты вось невядомы. Яны заўважылі яго здалёк, сачылі за ім, схаваўшыся ў кустах, а затым, выбраўшы ўдалы момант, узялі яго. Зэф прыняў яго спачатку за ўцеклага, потым вырашыў, што гэта ня ўцеклы, а вырадак, і зусім сабраўся быў страляць, але перадумаў, бо гэты чалавек... Тут Зэф у цяжкім становішчы парухаў барадой і заключыў:

— Бо мне стала ясна, што гэта ня вырадак.

— Адкуль жа гэта стала вам ясна? — спытаў ротмістр, а затрыманы нерухома стаяў, склаўшы рукі на магутныя грудзі, і пазіраў то на яго, то на Зэфа.

Зэф сказаў, што растлумачыць будзе цяжкавата. Па-першае, гэты чалавек нічога не баяўся і не баіцца. Далей: ён зьняў з вогнішча поліўку і ад’еў роўна траціну, як і належыць таварышу, а перад гэтым крычаў у лес, мабыць, клікаў, адчуваючы, што мы дзесьці паблізу. Далей: ён хацеў пачаставаць нас грыбамі. Грыбы былі атрутныя, і мы іх есьці ня сталі і яму не далі, аднак ён відавочна парываўся нас пачаставаць, відаць, у знак падзякі. Далей: як добра вядома, аніводны вырадак па сваіх фізычных здольнасьцях не пераўзыходзіць нармальнага кволага чалавека. Гэты ж па шляху сюды загнаў мяне як хлапчука, ішоў праз буралом, нібы па роўным месцы, праз равы пераскокваў, а потым чакаў мяне на тым баку і ў дадатак невядома навошта — з зухаватасьці, ці што? — хапаў мяне часам у ахапак і прабягаў са мной крокаў па дзьвесьце-трыста...

Пан ротмістр слухаў Зэфа, усім выглядам сваім паказваючы глыбокую ўвагу, але ледзьве Зэф замоўк, як ён рэзка павярнуўся да затрыманага і ва ўпор прабрахаў па-ханційску:

— Вашае імя? Чын? Заданьне?

Гай захапіўся спрытам прыёму, аднак затрыманы відавочна не разумеў і ханційскай. Ён зноў паказаў свае цудоўныя зубы, пастукаў сябе па грудзях, сказаўшы: «Мах-сім», тыцнуў пальцам у бок выхаванца, сказаўшы: «Зэф», і пасьля гэтага пачаў гаравыць — павольна, зь вялікімі паўзамі, паказваючы то ў столь, то ў падлогу, то абводзячы рукамі вакол сябе. Гаю здавалася, што ў гэтай прамове ён улоўлівае некаторыя знаёмыя словы, але гэтыя словы ня мелі ані да справы, ані адно да аднаго ніякага дачыненьня. «Лоужак... — казаў затрыманы, а потым: — Хуры-буры, хуры-буры... Чарфяк...» Калі ён змоўк, капрал Варыбобу падаў голас.

— Па-мойму, гэта спрытны шпіён, — заявіла старая чарніліца. — Трэба было б далажыць пану брыгадзіру.

Аднак пан ротмістр не зьвярнуў на яго ўвагі.

— Вы можаце ісьці, Зэф, — сказаў ён. — Вы праявілі стараннасьць, гэта вам залічыцца.

— Шчыры дзякуй вам, пане ротмістру! — раўнуў Зэф і ўжо павярнуўся быў, каб ісьці, але тут затрыманы раптам выдаў нягучны вокліч, перагнуўся цераз бар’ер і схапіў пачак чыстых блянкаў, што ляжалі на стале перад капралам. Стары хрэн перапалохаўся да сьмерці (тожа мне, гвардзеец), адхіснуўся і шпурнуў у дзікуна пяром. Дзікун спрытна злавіў пяро на ляту і, прымасьціўшыся тут жа на бар’еры, пачаў нешта крэсьліць на блянку, не зьвяртаючы ўвагі на Гая і Зэфа, што схапілі яго за бакі.

— Зварот! — скамандаваў пан ротмістр, і Гай ахвотна падпарадкаваўся: утрымаць гэтага карычневага мядзьведзя было ўсё роўна, што спрабаваць спыніць танк, схапіўшыся за гусеніцу. Пан ротмістр і Зэф усталі па баках затрыманага і глядзелі, што ён там чыркае.

— Па-мойму, гэта схема Сьвету, — няўпэўнена сказаў Зэф.

— Гм... — адгукнуўся пан ротмістр.

— Ну вядома! Вось у цэнтры ў яго Сусьветнае Сьвятло, гэта вось — Сьвет... А тут мы, на яго думку, знаходзімся.

— Але чаму ўсё плоска? — недаверліва спытаў пан ротмістр.

Зэф паціснуў плячыма.

— Магчыма, дзіцячае ўспрыманьне... інфантылізм... Вось, глядзіце! Гэта ён паказвае, як сюды трапіў.

— Так, магчыма... Я чуў пра такое вар’яцтва...

У Гая, нарэшце, атрымалася праціснуцца паміж гладкім цьвёрдым плячом затрыманага і калючымі рудымі зарасьнікамі Зэфа. Малюнак, які ён убачыў, падаўся яму сьмешным. Так дзеткі-першакласьнікі малююць Сьвет: пасярэдзіне маленькі гурток, які азначае Сусьветнае Сьвятло, вакол яго — вялікая акружнасьць, якая пазначае Сфэру Сьвету, а на акружнасьці — тоўстая кропка, да якой толькі дамаляваць ручкі-ножкі, і атрымаецца «гэта — Сьвет, а гэта — я ». Нават Сфэру Сьвету няшчасны псых ня здолеў адлюстраваць правільнай акружнасьцю, атрымаўся ў яго нейкі авал. Ну ясна — ненармальны... І яшчэ намаляваў пункцірам лінію, якая вядзе з-пад зямлі да кропкі: вось-маўляў, як я сюды трапіў.

Між тым затрыманы ўзяў другі блянк і хутка накрэсьліў дзьве маленькія Сфэры Сьвету ў процілеглых кутах, злучыў іх пункцірнай лініяй і яшчэ дамаляваў нейкія закавыкі. Зэф безнадзейна сьвіснуў і сказаў пану ротмістру: «Дазвольце ісьці?». Аднак пан ротмістр не адпусьціў яго.

— Э-э... Зэф, — сказаў ён. — памятаецца, вы многа працавалі ў галіне... э... — Ён пастукаў сябе сагнутым пальцам па цеменi.

— Так, — пасьля паўзы, адказаў Зэф.

Пан ротмістр прайшоўся па канцылярыі.

— Не маглі б вы... э-э... як бы гэта сказаць... сфармуляваць сваё меркаваньне з нагоды дадзенага суб’екта? Прафэсійна, калі так можна мовіць...

— Не магу ведаць, — сказаў Зэф. — Паводле прысуду, ня маю права выступаць у прафэсійнай якасьці.

— Я разумею, — сказаў пан ротмістр. — Усё гэта правільна. Хвалю. Але-е...

Зэф, вытрашчыўшы блакітныя вочкі, стаяў па стойцы «зважай». Пан жа ротмістр знаходзіўся ў відавочным замяшаньні. Гай добра разумеў яго. Выпадак быў важны, дзяржаўны. (Раптам гэты дзікун усё ж ткі шпіён). А пан штаб-лекар Зогу, вядома, выдатны гвардзеец, бліскучы гвардзеец, але ўсяго толькі штаб-лекар. У той час як рудае хайло Зэф, да таго як упасьці ў злачынства, выдатна ведаў сваю справу і нават быў вялікай знакамітасьцю. Але яго таксама можна зразумець. Кожнаму, нават злачынцу, нават злачынцу, што ўсьвядоміў сваё злачынства, хочацца ўсё ж ткі жыць. А закон да сьмяротнікаў бязьлітасны: найменшае парушэньне — і сьмяротнае пакараньне. На месцы. Інакш нельга, такі ўжо час, калі міласэрнасьць выходзіць жорсткасьцю, і толькі ў жорсткасьці заключаная сапраўдная міласэрнасьць. Закон бязьлітасны, але мудры.

— Ну, што ж, — сказаў пан ротмістр. — Нічога ня зробіш... Але па-чалавечы... — Ён спыніўся перад Зэфам. — Разумееце? Не прафэсійна, а па-чалавечы — вы сапраўды лічыце, што гэта вар’ят?

Зэф зноў памарудзіў.

— Па-чалавечы? — паўтарыў ён. — Ну вядома, па-чалавечы: чалавеку ж уласьціва памыляцца... Дык вось, па-чалавечы я схільны меркаваць, што гэта ярка выражаны выпадак раздвойваньня асобы з выцясьненьнем і замяшчэньнем праўдзівага «я» ўяўным «я». Па-чалавечы ж, зыходзячы з жыцьцёвага вопыту, я рэкамендаваў бы электрашок і флеазьмяшчальныя прэпараты.

Капрал Варыбобу ўсё гэта ўпотай запісаў, але пана ротмістра не падманеш. Ён адабраў у капрала лісток з запісамі і сунуў яго ў кішэню фрэнча. Мах-сім зноў загаварыў, зьвяртаючыся то да пана ротмістра, то да Зэфа — чагосьці ён хацеў, небарака, нешта яму было ня так, — але тут адчыніліся дзьверы, і ўвайшоў пан штаб-лекар, па ўсім відаць — адарваны ад абеду.

— Прывітаньне, Тоот, — буркліва сказаў ён. — У чым справа? Вы, я бачу, жывыя і здаровыя, і гэта мяне суцяшае... А гэта што за тып?

— Выхаванцы злавілі яго ў лесе, — патлумачыў пан ротмістр. — Я падазраю, што ён вар’ят.

— Сымулянт ён, а не вар’ят, — мармытнуў пан штаб-лекар і наліў сабе вады з графіна. — Адпраўце яго назад у лес, няхай працуе.

— Гэта ня наш, — запярэчыў пан ротмістр. — І мы ня ведаем, адкуль ён узяўся. Я думаю, што яго ў свой час захапілі вырадкі, ён у іх звар’яцеў і перабег да нас.

— Правільна, — мармытнуў пан штаб-лекар. — Трэба звар’яцець, каб перабегчы да нас... — ён падышоў да затрыманага і адразу ж палез хапаць яго за павекі. Затрыманы жудасна выскаліўся і зьлёгку адштурхнуў яго. — Но-но! — сказаў пан штаб-лекар, спрытна хапаючы яго за вуха. — Стой, спакойна, ты, жарабец!...

Затрыманы падпарадкаваўся. Пан штаб-лекар вывярнуў яму павекі, абмацаў, пасьвістваючы, шыю і горла, сагнуў і разагнуў яму руку, потым пыхкаючы нахіліўся і ўдарыў яго пад калені, вярнуўся да графіна і выпіў яшчэ шклянку вады.

— Пякотка, — паведаміў ён.

Гай паглядзеў на Зэфа. Рудабароды, прыставіўшы да нагі сваю гармату, стаяў у старонцы і з падкрэсьленай абыякавасьцю глядзеў у сьцяну. Пан штаб-лекар напіўся і зноў узяўся за псыха. Ён абмацваў яго, абстукваў, заглядваў у зубы, два разы ўдарыў кулаком у жывот, потым дастаў з кішэні пляскатую скрынку, разматаў провад, падключыўся да штэпселяў і стаў прыкладаць скрынку да розных частак дзікунскага цела.

— Так, — сказаў ён, змотваючы провад. — І нямы, да таго ж?...

— Не, — сказаў пан ротмістр. — Ён размаўляе, але на нейкай мядзьведжай мове, і толькі часам ужывае нашыя словы, ды й то моцна скажоныя. Нас не разумее. А вось яго малюнкі.

Пан штаб-лекар глянуў малюнкі.

— Так-так-так, — сказаў ён. — Пацешна... — Ён выхапіў у капрала асадку і хутка намаляваў на блянку котку, як яе малююць дзеці — з палачак і кружочкаў. — Што ты на гэта скажаш прыяцель? — сказаў ён, працягваючы малюнак псыху.

Той, ні сэкунды не задумваючыся, пачаў драпаць пяром, і побач з коткай зьявілася дзіўная, густа зарослая валасамі жывёла зь цяжкім непрыемным позіркам. Такой жывёлы Гай ня ведаў, але ён зразумеў адно: гэта ўжо ня быў дзіцячы малюнак. Намалявана было выдатна, проста выдатна. Нават глядзець страшнавата. Пан штаб-лекар працягнуў руку за пяром, але псых адсунуўся і намаляваў яшчэ адну жывёлу, зусім ужо дзікую — зь вялізнымі вушамі, маршчыністай скурай і тоўстым хвастом на месцы носа.

— Выдатна! — закрычаў пан штаб-лекар пляснуўшы сябе па баках.

А псых не пераставаў. Цяпер ён маляваў ўжо і не жывёлу, а відавочна нейкі апарат, падобны да вялікай празрыстай міны. Усярэдзіне міны ён вельмі спрытна адлюстраваў сядзячага чалавечка, пастукаў па чалавечку пальцам, а пасьля тым жа пальцам пастукаў сябе па грудзях і сказаў: «Мах-ссім».

— Вось гэтую штуку ён мог бачыць каля ракі, — сказаў Зэф, нячутна падышоўшы. — Мы такую ​​спалілі гэтай ноччу. Але вось пачвары гэтыя... — ён паківаў галавой.

Пан штаб-лекар быццам упершыню заўважыў яго.

— А, прафэсар! — закрычаў ён перабольшана радасна. — То ж я гляджу — у канцылярыі чымсьці сьмярдзіць. Ці ня будзеце вы так ласкавы, калега, прамаўляць вашыя мудрыя меркаваньні вунь з таго кута? Вы мне зробіце вялікую ласку...

Варыбобу захіхікаў, а пан ротмістр строга сказаў:

— Станьце каля дзьвярэй, Зэф, і не забывайцеся.

— Ну добра, — сказаў пан штаб-лекар. — І што вы думаеце зь ім рабіць, Тоот?

— Гэта залежыць ад вашага дыягназу, Зогу, — адказаў пан ротмістр. — Калі ён сымулянт, я перадам яго ў пракуратуру, там разьбяруцца. А калі ён вар’ят...

— Ён не сымулянт, Тоот! — з вялікім уздымам вымавіў пан штаб-лекар. — Яму зусім няма чаго рабіць у пракуратуры. Але я ведаю адно месца, дзе ім вельмі зацікавяцца. Дзе брыгадзір?

— Брыгадзір на трасе.

— Зрэшты, гэта не істотна. Вы ж дзяжурны, Тоот? Вось і адпраўце гэтага цікаўнага малойчыка па наступнай адрэсе... — пан штаб-лекар прыладзіўся на бар’еры, зачыніўшыся ад усіх плячыма і локцямі, і напісаў нешта на абароце апошняга малюнка.

— А што гэта такое? — спытаў пан ротмістр.

— Гэта? Гэта адна ўстанова, якая будзе нам удзячнай, Тоот, за вашага псыха. Я магу паручыцца.

Пан ротмістр няўпэўнена пакруціў у пальцах блянк, потым адышоў у далёкі кут канцылярыі і паклікаў да сябе пана штаб-лекара. Некаторы час яны размаўлялі там напаўголасу, так што разабраць можна было толькі асобныя рэплікі пана Зогу: «... Дэпартамэнт прапаганды... Адпраўце з давераным... Ня так ужо гэта і сакрэтна!... Я вам ручаюся... Загадаеце яму забыцца... Чорт вазьмі, ды сапляк усё роўна нічога не зразумее!...»

— Добра, — сказаў нарэшце пан ротмістр. — Пішэце суправаджальную паперу. Капрале Варыбобу!

Капрал падняў азадак.

— Праязныя дакумэнты для радавога гвардыі Гаала гатовыя?

— Так.

— Упішэце ў праязныя дакумэнты падканвойнага Мах-Сіма. Канваір без кайданкоў, дазволены праезд у агульным вагоне... Радавы Гаал!

Гай стукнуў абцасамі і выцягнуўся.

— Слухаю, пане ротмістру!

— Перш чым зьявіцца на новае месца службы ў нашай сталіцы, дастаўце затрыманага па адрэсе, згаданай на гэтым лістку. Па выкананьні загаду лісток здаць дзяжурнаму афіцэру на новым месцы службы. На адрэсу забыцца. Гэта вашае апошняе заданьне, Гаал, і вы вядома выканайце яго, як належыць малойцу-гвардзейцу.

— Будзе выканана! — пракрычаў Гай, ахоплены неапісальным захапленьнем. Хваля радасьці, гонару, шчасьця, гарачая хваля зачараваньня адданасьцю захліснула яго, падхапіла, панесла да неба. О, гэтыя салодкія хвіліны захапленьня, незабыўныя хвіліны, што скалыналі ўсю істоту, хвіліны, калі вырастаюць крылы, хвіліны ласкавай пагарды да ўсяго грубага, матэрыяльнага, цялеснага... хвіліны, калі хочаш агню і загаду, калі прагнеш, каб загад злучыў цябе з агнём, шпурнуў цябе ў агонь, на тысячы ворагаў, на разьверстыя жаралы, насустрач мільёнам куль... і гэта яшчэ не ўсё, будзе яшчэ саладзей, захапленьне асьлепіць і спаліць... О вагонь! О слава! Загад, загад! І вось яно, вось яно!... Ён устае, гэты рослы моцны прыгажун, гонар брыгады, наш капрал Варыбобу, як агністая паходня, як статуя славы і вернасьці, і ён запяе, а мы ўсё падхопім, усе як адзін...

Баявая Гвардыя жалезным крокам
Ідзе, зьмятае крэпасьці з агнём ў вачах,
А на грудзях зіхцеюць ўзнагароды,
Як кроў варожай дрэні на мячах...
І ўсё сьпявалі. Сьпяваў бліскучы пан ротмістр Тоот, узор гвардзейскага афіцэра, узор сярод узораў, за якога так хочацца цяпер жа, пад гэты марш, аддаць жыцьцё, душу, усё... І пан штаб-лекар Зогу, узор брата міласэрнасьці, грубы, як сапраўдны жаўнер, і ласкавы як рукі маці... І наш капрал Варыбобу, да мозгу касьцей наш, стары ваяка, вэтэран, сьсівелы ў сутычках... О як зіхацяць баявыя мэдалі на яго пацёртым заслужаным мундзіры, для яго няма нічога, акрамя службы, нічога, акрамя служэньня... Ці ведаеце вы нас, Невядомыя Айцы нашыя, падніміце стомленыя твары і зірніце на нас, вы ж усё бачыце, дык няўжо ж вы ня бачыце, што мы тут, на далёкай жорсткай ускраіне нашай краіны з захапленьнем памром у пакутах за шчасьце радзімы!...

Сталёвы наш кулак зьмятае перапоны,
Мы служым вам, вялікія Айцы!
Зьнішчайма ворагаў бязьлітасна, пад корань!
Наперад жа, гвардзейцы-малайцы!
О Баявая Гвардыя — клінок закону!
О верныя гвардзейцы-малайцы!
Калі ў баі гвардзейскія калёны,
Ў спакоі Невядомыя Айцы!
... Але што гэта? Ён не сьпявае, ён стаіць, раскірэчыўшыся, абапёршыся на бар’ер, і круціць сваёй дурной карычневай галавой, і бегае вачыма, і ўсё выскаляецца, усё шчэрыцца... На каго выскаляешся, мярзотнік? О, як хочацца падысьці цяжкім крокам і з размаху, гвардзейскім кулаком — па гэтым гнюсным белым вышчары... Але нельга, нельга, гэта не па-гвардзейску: ён жа ўсяго толькі псых, варты жалю калека, сапраўднае шчасьце не даступнае яму, ён сьляпы, нікчэмны, жаласны чалавечы абломак... А гэты, рудая сволач, скурчыўся ў куце ад невыноснага болю... Э, не, гэта іншая справа: у вас заўсёды болі ў галаве, калі мы задыхаемся ад захапленьня, калі мы сьпяваем свой баявы марш і гатовыя разарваць лёгкія, але дасьпяваць яго да канца! Выхаванец, злачынная пыса, рыжы бандыт, за грудзі цябе, за тваю паганую бараду! Устаць, сволач! Стаяць на зважай, калі гвардзейцы сьпяваюць свой марш! І па башцы, па башцы, па бруднай пысе, па нахабным рачыным вочкам... Вось так, вось так...

Гай адшпурнуў выхаванца і, пстрыкнуўшы абцасамі, павярнуўся да пана ротмістра. Як заўсёды пасьля прыступу ўзьнёслага ўзбуджэньня, нешта зьвінела ў вушах, і сьвет салодка плыў і пагойдваўся перад вачыма.

Капрал Варыбобу, шызы ад натугі, слаба перхаў, трымаючыся за грудзі. Пан штаб-лекар, потны і барвовы, прагна піў ваду прама з графіна і цягнуў з кішэні насавую хустачку. Пан ротмістр хмурыўся з адсутным выразам, нібы спрабаваў нешта ўзгадаць. Ля парога бруднай кучай клятчастага рызьзя варочаўся руды Зэф. Твар у яго быў разьбіты, ён хлюпаў крывёю і слаба стагнаў скрозь зубы. А Мах-сім больш не ўсьміхаўся. Твар у яго застыў, стаў зусім як звычайны чалавечы, і ён нерухомымі круглымі вачыма, прыадкрыўшы рот, глядзеў на Гая.

— Радавы Гаал, — хрыплым голасам вымавіў пан ротмістр. — Э-э... Нешта я хацеў вам сказаць... ці ўжо сказаў?... Пачакайце, Зогу, пакіньце мне хоць глыток вады...

3


Максім прачнуўся і адразу адчуў, што галава цяжкая. У пакоі было душна. Зноў уначы зачынілі акно. Зрэшты, і ад расчыненага вакна толку мала — горад занадта блізка, днём бачная над ім непарушная бурая шапка агідных выпарэньняў, вецер нясе іх сюды, і не дапамагае ні адлегласьць, ні пяты паверх, ні парк унізе. Цяпер бы прыняць іённы душ, падумаў Максім, ды выскачыць галышом у сад, ды ня ў гэты паршывы, напаўзгнілы, шэры ад гару, а ў наш, дзе-небудзь пад Ленінградам, на Карэльскім пярэсмыку, ды прабегчы вакол возера кілямэтраў пятнаццаць ва ўвесь апор, ва ўсю сілу, ды пераплысьці возера, а потым хвілін дваццаць пахадзіць па дне, каб патрэніраваць лёгкія, палазіць сярод сьлізкіх падводных валуноў... Ён ускочыў, адчыніў акно, высунуўся пад дробны дожджык, глыбока ўдыхнуў сырога паветра, закашляўся — у паветры было поўна лішняга, а дажджавыя кроплі пакідалі на языку мэталічны прысмак. Па аўтастрадзе з шыпеньнем і сьвістам праносіліся машыны. Унізе блішчала пад акном мокрае лісьце, на высокай каменнай агароджы адсьвечвала бітае шкло. Па парку хадзіў чалавечак у мокрай накідцы, зграбаў у кучу апалае лісьце. За заслонай дажджу цьмяна шарэлі цаґляныя будынкі нейкага заводу на ўскраіне. Зь дзьвюх высокіх труб, як заўсёды, ляніва паўзьлі і прынікалі да зямлі тоўстыя бруі атрутнага дыму.

Душны сьвет. Неспрыяльны, балючы сьвет. Увесь ён нейкі няўтульны і нудны, як тое казённае памяшканьне, дзе людзі са сьветлымі ґузікамі і дрэннымі зубамі раптам ні з таго, ні з гэтага пачалі галасіць, напружваючыся да хрыпу, і Гай, такі сымпатычны, прыгожы хлопец, зусім нечакана пачаў зьбіваць у кроў рыжабародага Зэфа, а той нават не супраціўляўся... Няшчасны сьвет... Радыёактыўная рака, недарэчны жалезны цмок, бруднае паветра і неахайныя пасажыры ў нязграбнай трохпавярховай мэталічнай скрынцы на колах, якая выпускае шызыя ўгарныя дымы... і яшчэ адна дзікая сцэна — у вагоне, калі нейкія грубыя, сьмярдзючыя чамусьці сівушнымі алеямі людзі давялі рогатам і жэстамі да сьлёз сталую жанчыну, і ніхто за яе не заступіўся, вагон набіты бітком, але ўсе глядзяць у бок, і толькі Гай раптам ускочыў, бляды ад злосьці, а можа быць ад страху, і нешта крыкнуў ім, і яны прыбраліся... вельмі шмат злосьці, вельмі шмат страху, вельмі шмат раздражненьня... яны ўсе тут раздражнёныя і падушаныя, то раздражнёныя, то падушаныя. Гай, відавочна ж добры сымпатычны чалавек, часам раптам прыходзіў у невытлумачальную лютасьць, прымаўся шалёна сварыцца з суседзямі па купэ, глядзеў на мяне зьверам, а потым гэтак жа раптоўна ўпадаў у глыбокую прастрацыю. І ўсе ў вагоне вялі сябе ня лепш. Гадзінамі яны сядзелі і ляжалі цалкам мірна, нягучна размаўляючы, нават перасьмейваючыся, і раптам хто-небудзь пачынаў сварліва бурчаць на суседа, сусед нэрвова агрызаўся, навакольныя замест таго, каб супакоіць іх, увязваліся ў сварку, скандал шырыўся, захопліваў увесь вагон, і вось ужо ўсе гарлапаняць адзін на аднаго, пагражаюць, пхаюцца, і хтосьці лезе праз галовы, размахваючы кулакамі, і кагосьці трымаюць за каўнер, на ўсю моц плачуць дзеткі, ім раздражнёна абрываюць вушы, а потым усё паступова суціхае, усе дзьмуцца адзін на аднаго, размаўляюць неахвотна, адварочваюцца... а часам скандал ператвараецца ў нешта зусім ужо непрыстойнае: вочы вылазяць з арбіт, твары ідуць чырвонымі плямамі, галасы ўзьнімаюцца да немага віску, і хтосьці гістэрычна рагоча, хтосьці сьпявае, хтосьці моліцца, уздымаючы над галавой дрыжачыя рукі... Вар’яцкі дом... А міма вокнаў мэлянхалічна праплываюць бязрадасныя шэрыя палі, высмаленыя станцыі, убогія пасёлкі, нейкія непрыбраныя разваліны, і худыя абарваныя жанчыны праваджаюць цягнік запалымі тужлівымі вачыма...

Максім адышоў ад акна, пастаяў трохі пасярэдзіне цеснага пакойчыка, паслабіўшыся, адчуваючы апатыю і душэўную стомленасьць, потым прымусіў сябе сабрацца і разьмяўся трохі, выкарыстоўваючы ў якасьці снарада грувасткі драўляны стол. Так і апусьціцца нядоўга, падумаў ён заклапочана. Яшчэ дзень-два я, мабыць, вытрымаю, а потым давядзецца ўцячы, пабадзяцца трохі па лясах... у горы добра б уцячы, горы ў іх тут на від слаўныя, дзікія... Далёка, праўда, за ноч не павернешся... Як іх Гай называў? «Зартак»... Цікава, гэта ўласнае імя або горы наогул? Зрэшты, якія там горы, не да гор мне. Дзесяць сутак я тут, а нічога яшчэ ня зроблена...

Ён уціснуўся ў душавую і некалькі хвілін пырхаў і расьціраўся пад тугім штучным дожджыкам, такім жа агідным, як натуральны, ледзь халаднейшым, праўда, але жорсткім, вапнавым, і ў дадатак яшчэ хляраваным, ды яшчэ прапушчаным праз мэталічныя трубы.

Ён выцерся прадэзінфікаваным ручніком і, усім незадаволены — і гэтай каламутнай раніцай, і гэтым душным сьветам, і сваім дурным становішчам, і празьмерна тлустым сьняданкам, які яму трэба будзе зараз зьесьці, — вярнуўся ў пакой, каб прыбраць ложак, пачварнае майстраванне з рашэцістага жалеза з паласатым прамасьленым бліном пад чыстай прасьцінай.

Сьняданак ужо прынесьлі, ён дыміўся і сьмярдзеў на стале. Рыба зноў зачыняла акно.

— Добры дзень, — сказаў ёй Максім на мясцовай мове. — Ня трэба. Акно.

— Добры дзень, — адказала яна, пстрыкаючы шматлікімі засаўкамі. — Трэба. Дождж. Дрэнна.

— Рыба, — сказаў Максім па-расейску. Уласна, яе звалі Нолу, але Максім з самага пачатку ахрысьціў яе Рыбай — за агульны выраз твару і спакой.

Яна павярнулася і паглядзела на яго, не міргаючы. Затым, ужо ў каторы раз, прыклала палец да кончыка носа і сказала: «Жанчына», потым тыкнула ў Максіма пальцам: «Мужчына», потым — у бок абрыдлага балахона, які вісеў на сьпінцы крэсла: «Вопратка. Трэба!». Не магла яна чамусьці бачыць мужчыну проста ў шортах. Трэба было ёй чамусьці, каб мужчына захутваўся з ног да шыі.

Ён пачаў апранацца, а яна заслала яго ложак, хоць Максім заўсёды казаў, што будзе рабіць гэта сам, высунула на сярэдзіну пакоя стол, які Максім заўсёды адсоўваў да сьцяны, рашуча адвярнула кран ацяпленьня, які Максім заўсёды заварочваў да ўпору, і ўсе аднолькавыя «ня трэба» Максіма разьбіваліся аб яе ня менш аднастайныя «трэба».

Зашпіліўшы балахон каля шыі на адзіны зламаны ґузік, Максім падышоў да стала і пакалупаў сьняданак двухзубым відэльцам. Адбыўся звычайны дыялёг:

— Не хачу. Ня трэба.

— Трэба. Ежа. Сьняданак.

— Не хачу сьняданак. Нясмачна.

— Трэба сьняданак. Смачна.

— Рыба, — сказаў ёй Максім пранікнёна. — Жорсткі вы чалавек. Патрапілі б вы да мяне на Зямлю, я б дашчэнту разьбіўся, але знайшоў бы вам ежу да смаку.

— Не разумею, — са шкадаваньнем сказала яна. — Што такое «рыба»?

З агідай жуючы тоўсты кавалак, Максім узяў паперу і адлюстраваў ляшча анфас. Яна ўважліва вывучыла малюнак і паклала ў кішэню халата. Усе малюнкі, якія рабіў Максім, яна забірала і некуды выносіла. Максім маляваў шмат, ахвотна і з задавальненьнем: у вольны час і па начах, калі не спалося, рабіць тут было зусім няма чаго. Ён маляваў жывёлаў і людзей, чарціў табліцы і дыяграмы, рэпрадуктаваў анатамічныя разрэзы. Ён адлюстроўваў прафэсара Мэгу падобным на бегемота і бегемотаў, падобных на прафэсара Мэгу, ён вычэрчваў унівэрсальныя табліцы лінкосу, схемы машынаў і дыяграмы гістарычных пасьлядоўнасьцяў, ён пераводзіў масу паперы, і ўсё гэта зьнікала ў кішэні Рыбы без усялякіх бачных наступстваў для працэдуры кантакту. У прафэсара Мэгу, ён жа Бегемот, была свая мэтода, і ён ня меў намеру ад яе адмаўляцца.

Унівэрсальная табліца лінкосу, з вывучэньнем якой павінен пачынацца любы кантакт, Бегемота зусім не цікавіла. Мясцовай мове прышэльца навучала толькі Рыба, ды і то толькі для зручнасьці зносінаў, каб зачыняў акно і не хадзіў без балахона. Экспэрты да кантакту не прыцягваліся зусім. Максімам займаўся Бегемот і толькі Бегемот.

Праўда, у ягоным распараджэньні знаходзіўся даволі магутны сродак дасьледаваньня — мэнтаскапічная тэхніка, і Максім праводзіў у стэндавым крэсьле па чатырнаццаць-шаснаццаць гадзін у суткі. Прычым мэнтаскоп у Бегемота быў добры. Ён дазваляў даволі глыбока пранікаць ва ўспаміны і валодаў вельмі высокай адрозьнівальнай здольнасьцю. Валодаючы такой машынай, можна было, бадай, абыйсьціся і бязь веданьня мовы. Але Бегемот карыстаўся мэнтаскопам неяк дзіўна. Свае мэнтаграмы ён адмаўляўся дэманстраваць катэгарычна і нават з некаторым абурэньнем, а да мэнтаграмаў Максіма ставіўся своеасабліва. Максім спэцыяльна распрацаваў цэлую праграму спогадаў, якія павінныя былі даць абарыгенам дастаткова поўнае ўяўленьне аб сацыяльным, эканамічным і культурным жыцьці Зямлі. Аднак мэнтаграмы такога роду не выклікалі ў Бегемота ніякага энтузіязму. Бегемот крывіў фізыяномію, мычэў, адыходзіў, прымаўся тэлефанаваць ці, пасеўшы за стол, пачынаў нудна пілаваць асыстэнта, часта паўтараючы пры гэтым сакавітае слоўца «масаракш». Затое калі на экране Максім падрываў на паветра ледзяную скалу, што прыціснула карабель, або скорчарам разносіў на шматкі панцырнага ваўка, або адымаў экспрэс-лябараторыю ў гіганцкага дурнога псэўда-спрута, Бегемота было за вушы не адцягнуць ад мэнтаскопу. Ён ціха павіскваў, радасна ляскаў сябе далонямі па лысіне і грозна крычаў на змарнелага асыстэнта, які сачыў за запісам малюнка. Відовішча храмасфэрнага пратубэранца выклікала ў прафэсара такое захапленьне, нібы ён ніколі ў жыцьці ня бачыў нічога падобнага, і вельмі падабаліся яму любоўныя сцэны, запазычаныя Максімам галоўным чынам з кінафільмаў спэцыяльна для таго, каб даць абарыгенам нейкае ўяўленьне аб эмацыйным жыцьці чалавецтва.

Такое недарэчнае стаўленьне да матэрыялу наводзіла Максіма на сумныя разважаньні. Стваралася ўражаньне, што Бегемот ніякі не прафэсар, а проста інжынэр-мэнтаскапіст, які рыхтуе матэрыял для сапраўднай камісіі па кантакце, зь якой Максіму давядзецца яшчэ сустрэцца, а калі гэта здарыцца — невядома. Тады атрымлівалася, што Бегемот — асоба даволі прымітыўная, накшталт хлапчука, якога ў «Вайне і міры» цікавяць толькі батальныя сцэны. Гэта крыўдзіла: Максім прадстаўляў Зямлю і — слова гонару! — меў падставы разьлічваць на сур’ёзьнейшага партнёра па кантакце.

Праўда, можна было выказаць здагадку, што гэты сьвет разьмешчаны на скрыжаваньні невядомых міжзоркавых трас, і прыхадні тут ня рэдкасьць. Да такой ступені ня рэдкасьць, што дзеля кожнага зноў прыбылага тут ужо не ствараюць спэцыяльных аўтарытэтных камісіяў, а проста выпампоўваюць зь яго найбольш эфэктную інфармацыю і гэтым абмяжоўваюцца. За такую здагадку казала апэратыўнасьць, зь якой людзі са сьветлымі ґузікамі, відавочна не спэцыялісты, разабраліся ў сытуацыі і без усялякіх якіх накіравалі прышэльца прама па прызначэньні. А можа быць, якія-небудзь негуманойды, якія пабывалі тут раней, пакінулі пра сябе настолькі кепскае ўражаньне, што цяпер абарыгены ставяцца да ўсяго іншаплянэтнага з пэўным недаверам, і тады ўся валтузьня, якую разводзіць вакол мэнтаскопа прафэсар Бегемот, ёсьць толькі бачнасьць кантакту, адцяжка часу, пакуль нейкія высокія інстанцыі вырашаюць мой лёс.

Так ці інакш, а справа мая дрэнь, вырашыў Максім, душачыся апошнім кавалкам. Трэба хутчэй вучыць мову, і тады ўсё высьветліцца...

— Добра, — сказала Рыба, забіраючы ў яго талерку. — Хадзем.

Максім уздыхнуў і падняўся. Яны выйшлі ў калідор. Калідор быў доўгі, брудна-блакітны, справа і зьлева цягнуліся шэрагі зачыненых дзьвярэй, такіх самых, як дзьверы ў пакой Максіма. Максім ніколі тут нікога не сустракаў, але разы два чуў з-за дзьвярэй нейкія дзіўныя ўзбуджаныя галасы. Магчыма, там таксама ўтрымліваліся прыхадні, якія чакалі вырашэньня свайго лёсу.

Рыба йшла наперадзе шырокім мужчынскім крокам, прамая, як палка, і Максіму раптам стала вельмі шкада яе. Гэтая краіна, мабыць, яшчэ ня ведала прамысловасьці прыгажосьці, і бедная Рыба была прадастаўленая сама сабе. З гэтым вадкім бясколерным валосьсем, што тырчала з-пад белай шапачкі; з гэтымі велізарнымі, выпнутымі пад халатам лапаткамі, з пачварна худымі ножкамі цалкам немагчыма было, напэўна, адчуваць сябе на вышыні — хіба што зь іншаплянэтнымі істотамі, ды й то зь негуманойднымі. Асыстэнт прафэсара ставіўся да яе з пагардай, а Бегемот і зусім яе не заўважаў і зьвяртаўся да яе не інакш як «ы-ы-ы...», што, верагодна адпавядала ў яго інтэркасьмічнаму «э-э-э...» Максім згадаў сваё ўласнае, бог ведае якое да яе стаўленьне і адчуў згрызоты сумленьня. Ён дагнаў яе, пагладзіў па кастлявым плячы і сказаў:

— Нолу малайчына, добрая.

Яна ўзьняла на яго сухі твар, і зрабілася як ніколі падобнай на зьдзіўленага ляшча анфас. Яна адвяла яго руку, ссунула ледзь прыкметныя бровы і строга абвясьціла:

— Максім нядобры. Мужчына. Жанчына. Ня трэба.

Максім зьбянтэжыўся і зноў адстаў.

Так яны дайшлі да канца калідора, Рыба штурхнула дзьверы, і яны апынуліся ў вялікім сьветлым пакоі, які Максім сам сабе называў прыёмнай. Вокны тут былі безгустоўна дэкараваныя прамавугольнымі кратамі з тоўстых жалезных прутоў; высокія, абітыя скурай дзьверы вялі ў лябараторыю Бегемота, а каля дзьвярэй гэтах заўсёды чамусьці сядзелі два вельмі рослых маларухомых абарыгены, якія не адпавядалі на прывітаньні і знаходзіліся як быццам у пастаянным трансе.

Рыба, як заўсёды, адразу прайшла ў лябараторыю, пакінуўшы Максіма ў прыёмнай. Максім, як заўсёды, павітаўся, яму, як заўсёды, не адказалі. Дзьверы ў лябараторыю засталіся прыадчыненымі, адтуль даносіўся гучны злосны голас Бегемота і звонкае шчоўканьне ўключанага мэнтаскопа. Максім падышоў да вакна, некаторы час глядзеў на туманны мокры краявід, на лясістую раўніну, расьсечаную стужкай аўтастрады, на высокую мэталічную вежу, ледзь бачную ў тумане, хутка засумаваў і, не чакаючы клічу, увайшоў у лябараторыю.

Тут, як звычайна, прыемна пахла азонам, мігцелі дублюючыя экраны, пляшывы змораны асыстэнт зь незапамінальным імем і зь мянушкай Таршэр рабіў выгляд, што наладжвае апаратуру, а насамрэч зь цікавасьцю прыслухоўваўся да скандалу. У лябараторыі меў месца скандал.

У крэсьле Бегемота за сталом Бегемота сядзеў незнаёмы чалавек з квадратным тварам, скура на якім лупілася, і з чырвонымі азызлымі вачыма. Бегемот стаяў перад ім, расставіўшы ногі, упёршы рукі ў бакі і зьлёгку нахіліўшыся. Ён крычаў. Шыя ў яго была шызая, лысіна палымнела закатным пурпурам, з рота далёка ляцелі пырскі.

Намагаючыся не прыцягваць да сябе ўвагі, Максім ціхенька прайшоў да свайго працоўнага месца і нягучна павітаўся з асыстэнтам. Таршэр, істота нервовая, дзёрганая, у жаху адскочыў і пасьлізнуўся на тоўстым кабелі. Максім ледзь пасьпеў схапіць яго за плечы, і няшчасны Таршэр абмяк, закаціўшы вочы. Ні крывінкі не засталося ў яго твары, дзіўны гэта быў чалавек, ён да курчаў баяўся Максіма. Аднекуль нячутна паўстала Рыба з адкаркаваным флякончыкам, які тут жа быў паднесены да носа Таршэра. Таршэр ікнуў і ажыў. Перш чым ён зноў высьлізнуў у нябыт, Максім прыхіліў яго да жалезнай шафы і пасьпешліва адышоў.

Пасеўшы ў стэндавае крэсла, ён выявіў, што незнаёмец, у якога лупілася скура, перастаў слухаць Бегемота і ўважліва разглядае яго, Максіма. Максім лагодна ўсьміхнуўся. Незнаёмы зьлёгку нахіліў галаву. Тут Бегемот з жахлівым трэскам ахнуў кулаком па стале і схапіўся за тэлефонны апарат. Скарыстаўшыся ўтворанай паўзай, незнаёмы вымавіў некалькі слоў, зь якіх Максім разабраў толькі «трэба» і «ня трэба», узяў са стала лісток шчыльнай блакітнаватай паперы зь ярка-зялёнай аблямоўкай і памахаў ім у паветры перад тварам Бегемота. Бегемот з прыкрасьцю адмахнуўся і тут жа ўзяўся брахаць у тэлефон. «Трэба», «ня трэба» і незразумелае «масаракш» сыпаліся зь яго, як з рога дастатку, і яшчэ Максім улавіў слова «акно». Усё скончылася тым, што Бегемот у раздражненьні шпурнуў навушнік, яшчэ некалькі разоў раўнуў на незнаёмца, запляваўшы яго з галавы да ног, і выкаціўся, пляснуўшы дзьвярыма.

Тады незнаёмы выцер твар насоўкай, падняўся з крэсла, адкрыў доўгую плоскую скрынку, што ляжала на падваконьніку, і дастаў зь яе нейкую цёмную вопратку.

— Ідзіце сюды, — сказаў ён Максіму. — Апранайцеся.

Максім азірнуўся на Рыбу.

— Ідзіце, — сказала Рыба. — Апранайцеся. Трэба.

Максім зразумеў, што ў яго лёсе надыходзіць, нарэшце, доўгачаканы паварот, — дзесьці хто-небудзь штосьці вырашыў. Забыўшыся пра навучаньні Рыбы, ён тут жа скінуў пачварны балахон і з дапамогай незнаёмца апрануўся ў новае адзеньне. Адзеньне гэтае на погляд Максіма не адрозьнівалася ні прыгажосьцю, ні зручнасьцю, але яно было дакладна такое ж, як на незнаёмцы. Можна было меркаваць нават, што незнаёмы ахвяраваў сваё ўласнае запасное адзеньне, бо рукавы курткі былі кароткія, а штаны віселі ззаду мяшком і звальваліся. Зрэшты, усім астатнім прысутным выгляд Максіма ў новай вопратцы прыйшоўся па душы. Незнаёмы бурчаў нешта ўхвальна, Рыба, зьмякчыўшы рысы твару, наколькі гэта магчыма для ляшча, абгладжвала Максіму плечы і папраўляла на ім куртку, і нават Таршэр бледна ўсьміхаўся, хаваючыся за пультам.

— Хадземце, — сказаў незнаёмы і накіраваўся да дзьвярэй, у якія выкаціўся разьюшаны Бегемот.

— Да пабачэньня, — сказаў Максім Рыбе. — Дзякуй, — дадаў ён па-расейску.

— Да пабачэньня, — адказала Рыба. — Максім добры. Здаровы. Трэба.

Здаецца, яна была расчуленая. А можа быць, занепакоеная тым, што касьцюм кепска сядзіць. Максім махнуў рукой бледнаму Таршэру і пашыбаваў сьледам за незнаёмцам.

Яны прайшлі празь некалькі пакояў, застаўленых нязґрабнай архаічнай апаратурай, спусьціліся ў грукочучым і ляскаючым ліфце на першы паверх і апынуліся ў шырокім нізкім вэстыбюлі, куды некалькі дзён таму Гай прывёў Максіма. І як некалькі дзён таму, ізноў давялося чакаць, пакуль пішуцца нейкія паперы, пакуль сьмешны чалавечак у недарэчным галаўным уборы драпае нешта на ружовых блянках, чырванавокі незнаёмец драпае нешта на зялёных блянках, а дзяўчына з аптычнымі ўзмацьняльнікамі на вачах робіць на гэтых блянках ліловыя адбіткі, а потым усе мяняюцца блянкамі і адбіткамі, прычым заблытваюцца і крычаць адзін на аднаго, і хапаюцца за тэлефонны апарат, і нарэшце чалавечак у недарэчным галаўным уборы забірае сабе два зялёныя і адзін ружовы блянк, прычым ружовы блянк ён ірве напалову і палову аддае дзяўчыне, якая робіць адбіткі, а незнаёмы, у якога лупіцца скура, атрымлівае два ружовыя блянкі, сінюю тоўстую кардонку і яшчэ круглы мэталічны жэтон з выбітым на ім надпісам, і ўсё гэта яшчэ праз хвіліну аддае росламу чалавеку са сьветлымі ґузікамі, які стаіць ля выходных дзьвярэй за дваццаць мэтраў ад чалавечка ў недарэчным галаўным уборы, і калі яны ўжо выходзяць на вуліцу, рослы раптам прымаецца сіпла крычаць, і чырванавокі незнаёмец зноў вяртаецца, і высьвятляецца, што ён забыўся забраць сабе сіні кардонны квадрацік, і ён забірае сабе сіні кардонны квадрацік і з глыбокім уздыхам пхае кудысьці за пазуху. Толькі пасьля гэтага Максім, які пасьпеў прамокнуць, атрымлівае магчымасьць сесьці ў нерацыянальна доўгі аўтамабіль па правы бок ад чырванавокага, які раздражнёны, сапе і часта паўтарае любімае заклінаньне Бегемота — «масаракш».

Машына забурчала, мякка кранула зь месца, выбралася зь нерухомага статка іншых машын, пустых і мокрых, пракацілася па вялікай асфальтаванай пляцоўцы перад будынкам, абагнула велізарны кветнік з млявымі кветкамі, міма высокай жоўтай сьцяны, абсыпанай па версе бітым шклом, выкацілася да павароту на шашу і рэзка спынілася.

— Масаракш, — зноў прашыпеў чырванавокі і выключыў рухавік.

Па шашы цягнулася доўгая калёна аднолькавых плямістых грузавікоў з кузавамі з крыва скляпанага, гнутага жалеза. Над жалезнымі бартамі тырчалі шэрагі нерухомых круглявых прадмэтаў, што вільготна адсьвечвалі мэталам. Грузавікі рухаліся нетаропка, захоўваючы правільныя інтэрвалы, мерна клякочучы маторамі і распаўсюджваючы жудасны смурод арганічнага перагару.

Максім агледзеў дзьверцы са свайго боку, зразумеў, што да чаго, і падняў шкло. Чырванавокі, ня гледзячы на ​​яго, сказаў доўгую фразу, якая апынулася зусім незразумелай.

— Не разумею, — сказаў Максім.

Чырванавокі павярнуў да яго зьдзіўлены твар і, мяркуючы па інтанацыі, спытаў нешта. Максім паківаў галавой.

— Не разумею, — паўтарыў ён.

Чырванавокі як бы зьдзівіўся яшчэ больш, палез у кішэню, выцягнуў плоскую скрыначку, набітую доўгімі белымі палачкамі, адну палачку сунуў сабе ў рот, а астатнія прапанаваў Максіму. Максім зь ветлівасьці прыняў скрыначку і стаў яе разглядаць. Скрыначка была кардонная, ад яе востра пахла нейкімі сухімі расьлінамі. Максім узяў адну з палачак, адкусіў і плюнуў. Гэта была ня ежа.

— Ня трэба, — сказаў ён, вяртаючы скрыначку чырванавокаму. — Нясмачна.

Чырванавокі, разявіўшы рот, глядзеў на яго. Белая палачка прыліпнуўшы, вісела ў яго на губе. Максім у адпаведнасьці зь мясцовымі правіламі дакрануўся пальцам да кончыка свайго носа і прадставіўся: «Максім». Чырванавокі прамармытаў нешта, у руцэ ў яго раптам зьявіўся агеньчык, ён пагрузіў у яго канец белай палачкі, і зараз жа аўтамабіль напоўніўся моташлівым дымам.

— Масаракш! — закрычаў Максім з абурэньнем і адчыніў дзьверцы. — Ня трэба!

Ён зразумеў, што гэта за палачкі. У вагоне, дзе яны ехалі з Гаем, амаль усе мужчыны атручвалі паветра дакладна такім жа дымам, але для гэтага яны карысталіся ня белымі палачкамі, а кароткімі доўгімі драўлянымі прадмэтамі, падобнымі на дзіцячыя сьвістулькі старажытных часоў. Яны ўдыхалі нейкі наркотык — звычай, несумненна, шкодны, і тады, у цягніку Максім суцяшаўся толькі тым, што сымпатычны Гай быў па ўсяму таксама катэгарычна супраць гэтага звычаю.

Незнаёмы пасьпешліва выкінуў наркатычную палачку за вакно і чамусьці памахаў далоньню перад сваім тварам. Максім на ўсялякі выпадак таксама памахаў далоньню, а затым зноў прадставіўся. Аказалася, што чырванавокага завуць Фанк, на чым размова і спынілася. Хвілін пяць яны сядзелі, добразычліва переглядаючыся, і па-чарзе, паказваючы адзін адному на бясконцую калёну грузавікоў, паўтаралі: «Масаракш». Потым бясконцая калёна скончылася, і Фанк выбраўся на шашу.

Верагодна, ён сьпяшаўся. Ва ўсякім выпадку ён неадкладна зрабіў так, што рухавік зароў аксамітным ровам, затым ён уключыў нейкую гнюсна вісклівую прыладу і, не выконваючы на ​​погляд Максіма ніякіх правілаў бясьпекі, пагнаў па аўтастрадзе ў абгон калёны, ледзь пасьпяваючы ўхіляцца ад машын, якія імчалі насустрач.

Яны абагналі калёну грузавікоў; абышлі, ледзь ня вылецеўшы на бакавіну, шырокі чырвоны экіпаж з адзінокім, вельмі мокрым кіроўцам; праскочылі міма драўляных калёсаў зь віхляючымі коламі са сьпіцамі, якія цягнула мокрая старажытная жывёла; выцьцём загналі ў канаву групу пешаходаў у брызэнтавых плашчах; уляцелі пад засень велізарных зялёных кучаравых дрэваў, роўнымі радамі высаджаных па абодва бакі дарогі, — Фанк усё павялічваў хуткасьць, сустрэчны струмень паветра роў у абцякальніках, напалоханыя выцьцём экіпажы наперадзе прыціскаліся да бакавінаў, саступаючы дарогу. Машына здавалася Максіму непрыстасаванай для такіх хуткасьцяў, занадта няўстойлівай, і яму было трохі непрыемна.

Неўзабаве дарогу абступілі будынкі, аўтамабіль уварваўся ў горад, і Фанк быў вымушаны рэзка панізіць хуткасьць. Тады, з Гаем, Максім ехаў ад вакзалу ў вялікай грамадзкай машыне, набітай пасажырамі ў поўнай меры. Галава яго ўпіралася ў нізкую столь, вакол лаяліся і дымілі, суседзі бязьлітасна наступалі на ногі, упіраліся ў бокі нейкімі цьвёрдымі вугламі, быў позьні вечар, даўно нямытае шкло было заляпанае брудам і пылам, да таго ж у ім адбівалася цьмянае сьвятло лямпачак унутранага асьвятленьня, і Максім так і не ўбачыў горада. Цяпер ён атрымаў магчымасьць яго ўбачыць.

Вуліцы былі непамерна вузкія і літаральна забітыя экіпажамі. Аўтамабіль Фанка ледзь плёўся, сьціснуты з усіх бакоў самымі разнастайнымі мэханізмамі. Наперадзе, засланяючы палову неба, грувасьцілася задняя сьценка фургона, пакрытая лапезнымі рознакаляровымі надпісамі і грубымі выявамі людзей і жывёл. Зьлева, не абганяючы і не адстаючы, паўзьлі два аднолькавых аўтамабілі, набітых жэстыкулюючымі мужчынамі і жанчынамі. Прыгожымі жанчынамі, яркімі, ня тое што Рыба. Яшчэ лявей з жалезным груканьнем цягнулася нейкая разнавіднасьць электрычнага цягніка, якая штохвілінна сыпала сінімі і зялёнымі іскрамі, дачарна запоўненая пасажырамі, якія гронкамі зьвісалі з усіх дзьвярэй. Справа быў тратуар — нерухомая паласа асфальту, забароненая для транспарту. Па тратуары густым патокам ішлі людзі ў мокрай вопратцы шэрых і чорных таноў, сутыкаліся, абганялі адзін аднаго, ухіляліся адзін ад аднаго, праціскаліся плячом наперад, раз-пораз забягалі ў расчыненыя, ярка асьветленыя дзьверы і зьмешваліся з натоўпамі, што кішэлі за велізарнымі запатнелымі вітрынамі, а часам раптам зьбіраліся вялікімі групамі, ствараючы коркі і віры, выцягваючы шыі, зазіраючы кудысьці. Тут было вельмі шмат худых і бледных твараў, вельмі падобных на твар Рыбы, амаль усе яны былі непрыгожыя, занадта не па-здароваму сухарлявыя, занадта бледныя, няёмкія, углаватыя. Але яны рабілі ўражаньне людзей самазадаволеных: яны часта і ахвотна сьмяяліся, яны вялі сябе нязмушана, вочы іх блішчалі, паўсюль раздаваліся гучныя ажыўленыя галасы. Мабыць, гэта хутчэй усё ж ткі шчасны сьвет, думаў Максім. Ва ўсякім выпадку, вуліцы, хоць і брудныя, але не заваленыя ўсё-ткі адкідамі, ды і будынкі выглядаюць даволі жыцьцярадасна — амаль ва ўсіх вокнах сьвятло з нагоды змрочнага дня, а значыць недахопу ў электраэнэргіі ў іх, відаць, няма. Вельмі весела зіхацяць рэклямныя аб’явы, а што да асунутых твараў, то пры такім узроўні вулічнага шуму і пры такой забруджанасьці паветра цяжка чакаць чаго-небудзь іншага. Сьвет бедны, неўладкаваны, не зусім здаровы... і тым ня менш дастаткова шчасны на выгляд.

І раптам на вуліцы нешта зьмянілася. Пачуліся ўзбуджаныя крыкі. Нейкі чалавек палез на ліхтарны слуп і, павіснуўшы на ім, стаў энэргічна крычаць, размахваючы свабоднай рукой. На тратуары засьпявалі. Людзі спыняліся, зрывалі галаўныя ўборы, выкочвалі вочы і сьпявалі, крычалі да хрыпу, падымаючы вузкія твары да велізарных рознакаляровыў надпісаў, што раптам успыхнулі ўпоперак вуліцы.

— Масаракш... — прашыпеў Фанк, і машына вільнула.

Максім глядзеў на яго. Фанк быў сьмяротна бледны, твар яго скрывіўся. Матаючы галавой, ён зь цяжкасьцю адарваў руку ад руля і ўтаропіўся ў гадзіньнік. «Масаракш...» — прастагнаў ён і сказаў яшчэ некалькі слоў, зь якіх Максім даведаўся толькі «не разумею». Потым ён азірнуўся цераз плячо, і твар яго скрывіўся яшчэ мацьней. Максім таксама азірнуўся, але ззаду не было нічога асаблівага. Там рухаўся закрыты ярка-жоўты аўтамабіль, квадратны, як скрынка.

На вуліцы крычалі зусім ужо нясьцерпна, але Максіму было не да таго. Фанк відавочна губляў прытомнасьць, а машына працягвала рухацца, а фургон наперадзе затармазіў, успыхнулі яго сыгнальныя агні, і раптам размаляваная сьценка насунулася, пачуўся агідны скрыгат, глухі ўдар, і стаў дубка скурожаны капот.

— Фанк! — крыкнуў Максім. — Фанк! Ня трэба!

Фанк ляжаў, паклаўшы руку і галаву на авальны руль, і гучна, часта стагнаў. Вакол вішчалі тармазы, рух спыняўся, вылі сыгналы. Максім патрос Фанка за плячо, кінуў, расчыніў дзьверцы і, высунуўшыся, закрычаў па-расейску: «Сюды! Яму дрэнна!» Ля аўтамабіля ўжо сабраўся гаманкі натоўп, які сьпяваў і гарлапаніў, энэргічна ўзмахвалі рукі, скалыналі над галовамі ўзьнятыя кулакі, дзясяткі пар налітых выкачаных вачэй шалёна круціліся ў арбітах — Максім зусім нічога не разумеў: ці то гэтыя людзі былі абураныя аварыяй, ці то яны нечаму бяз памяці радаваліся, ці то камусьці пагражалі. Крычаць было марна, не чуваць было самога сябе, і Максім зноў вярнуўся да Фанка. Цяпер той ляжаў, адкінуўшыся на сьпіну, закінуўшы твар, і з усіх сілаў мяў далонямі скроні, шчокі, чэрап, на вуснах яго пузырылася сьліна. Максім зразумеў, што яго мучыць нясьцерпны боль, і моцна ўзяў яго за локці, пасьпешліва напружваючыся, рыхтуючыся пераліць боль у сябе. Ён ня быў упэўнены, што гэта атрымаецца ў яго зь істотай іншай плянэты, ён шукаў і ня мог знайсьці нэрвовы кантакт, а тут яшчэ ў дадатак Фанк, адарваўшы рукі ад скроняў, стаў з усіх сваіх немаладых сілаў штурхаць Максіма ў грудзі, нешта адчайна мармычучы плачачым голасам. Максім разумеў толькі: «Ідзіце, ідзіце...» Было ясна, што Фанк не ў сабе.

Тут дзьверцы побач з Фанкам расчыніліся, у машыну прасунуліся два разгарачаныя твары пад чорнымі бэрэтамі, бліснулі шэрагі мэталічных ґузікаў, і зараз жа мноства цьвёрдых моцных рук узялі Максіма за плечы, за бакі, за шыю, адарвалі ад Фанка і выцягнулі з машыны. Ён не супраціўляўся — у гэтых руках не было пагрозы або злога намеру, хутчэй наадварот. Адсунуты ў гаманкі натоўп, ён бачыў, як двое ў бэрэтах павялі сагнутага, скурчанага Фанка да жоўтага аўтамабілю, а яшчэ трое ў бэрэтах адціскалі ад яго людзей, якія размахвалі рукамі. Потым натоўп з ровам сышоўся вакол пакалечанай машыны, машына нязґрабна заварушылася, прыўзьнялася, павярнулася бокам, мільганулі ў паветры, павольна круцячыся, гумовыя колы, і вось яна ўжо ляжыць дахам уніз, а натоўп лезе на яе, і ўсе крычаць, сьпяваюць, і ўсё ахопленыя нейкай лютай, шалёнай весялосьцю.

Максіма адцясьнілі да сьцяны дома, прыціснулі да мокрай шкляной вітрыны, і, выцягнуўшы шыю, ён убачыў па-над галовамі, як жоўты квадратны аўтамабіль, выдаючы медны клёкат, заварушыўся, зазіхацеў мноствам яркіх агнёў, праціснуўся праз натоўп людзей і машынаў і зьнік з вачэй.

4


Позна ўвечары Максім зразумеў, што яму гэтага горада хапіла па горла, і больш нічога ня хочацца бачыць, а хочацца яму чаго-небудзь зьесьці. Ён правёў на нагах увесь дзень, убачыў незвычайна шмат, амаль нічога не зразумеў, даведаўся простым падслухоўваньнем некалькі новых слоў і атаясаміў некалькі мясцовых літараў на шыльдах і афішах. Няшчасны выпадак з Фанкам зьбянтэжыў і зьдзівіў яго, але ўвогуле ён быў нават задаволены, што зноў прадстаўлены самому сабе. Ён любіў самастойнасьць, і яму вельмi не хапала самастойнасьці ўвесь гэты час, пакуль ён сядзеў у бегемотавым пяціпавярховым тэрмітніку з дрэннай вэнтыляцыяй. Падумаўшы, ён вырашыў часова згубіцца. Ветлівасьць — ветлівасьцю, а інфармацыя — інфармацыяй. Працэдура кантакту, вядома, справа сьвятая, але лепшага выпадку атрымаць незалежную інфармацыю напэўна ня знойдзецца...

Горад уразіў яго. Ён ціснуўся да зямлі, увесь рух тут ішоў альбо па зямлі, альбо пад зямлёю, гіганцкія прасторы паміж дамамі і над дамамі пуставалі, аддадзеныя дыму, дажджу і туману. Ён быў шэры, дымны, бескаляровы, нейкі ўсюды аднолькавы — не будынкамі сваімі, сярод якіх трапляліся даволі прыгожыя, не аднастайным кішэньнем натоўпаў на вуліцах, не бясконцай сваёй сырасьцю, ня дзіўнай безжыцьцёвасьцю суцэльнага каменьня і асфальту, — аднолькавы ў чымсьці найагульнейшым, найгалоўнейшым. Ён быў падобны на гіганцкі гадзіньнікавы мэханізм, дзе няма дэталяў, якія бы паўтараліся, але ўсё рухаецца, круціцца, счапляецца і расчапляецца ў адзіным вечным рытме, зьмяненьне якога азначае толькі адно: няспраўнасьць, паломку, спыненьне. Вуліцы з высокімі каменнымі будынкамі зьмяняліся вулачкамі з маленькімі драўлянымі хацінкамі; кішэньне натоўпаў зьмянялася велічнай пустатой шырокіх плошчаў; шэрыя, карычневыя і чорныя касьцюмы пад элегантнымі накідкамі зьмяняліся шэрым, карычневым і чорным рызьзём пад дранымі выцьвілымі плашчамі; раўнамерны манатонны гул зьмяняўся раптам дзікім радасным ровам сыгналаў, лямантам і сьпяваньнем; і ўсё гэта было ўзаемазьвязана, жорстка счэплена, здаўна зададзена нейкімі невядомымі ўнутранымі залежнасьцямі, і нішто ня мела самастойнага значэньня. Усе людзі былі на адзін твар, усе дзейнічалі аднолькава, і дастаткова было прыгледзецца і зразумець правілы пераходу вуліцаў, як ты губляўся, раствараўся сярод астатніх і мог рухацца ў натоўпе хоць тысячу гадоў, не прыцягваючы ніякай увагі. Верагодна, сьвет гэты быў досыць складаны і кіраваўся многімі законамі, але адзін — і галоўны — закон Максім ужо адкрыў для сябе: рабі тое самае, што робяць усе, і гэтак жа, як робяць усе. Упершыню ў жыцьці яму захацелася быць, як усе. (Ён бачыў асобных людзей, якія вядуць сябе ня так, як усе, і гэтыя людзі выклікалі ў яго і найжывейшую агіду — яны перлі напярэймы патоку, хістаючыся, хапаючыся за сустрэчных, асклізваючыся і падаючы, ад іх мярзотна і нечакана пахла, іх цураліся, але не чапалі, і некаторыя зь іх плястом ляжалі ля сьценаў пад дажджом.) І Максім рабіў, як усе. Разам з натоўпам ён увальваўся ў гулкія грамадзкія склады пад бруднымі шклянымі дахамі, разам з усімі спускаўся пад зямлю, уціскваўся ў перапоўненыя электрычныя цягнікі, імчаў кудысьці ў няўяўным грукаце і ляску, падхоплены патокам, зноў выходзіў на павярхоўнасьць, на нейкія новыя вуліцы, зусім такія ж, як старыя, патокі людзей падзяляліся, і тады Максім выбіраў адзін з патокаў і нёсься разам зь ім...

Потым наступіў вечар, запаліліся нямоцныя ліхтары, што віселі высока над зямлёй і амаль нічога не асьвятлялі, на вялікіх вуліцах было зусім цесна, і адступаючы перад гэтай цеснатой, Максім апынуўся ў нейкім напаўпустым і напаўцёмным завулку. Тут ён зразумеў, што на сёньня зь яго хопіць, і спыніўся.

Ён убачыў тры сьвятлівых залацістых шары, на якіх мігцеў сіні надпіс, сьвіты са шкляных газасьветлавых трубак, і дзьверы, які вялі ў паўпадвальнае памяшканьне. Ён ужо ведаў, што трыма залацістымі шарамі абазначаюцца, як правіла, месцы, дзе кормяць. Ён спусьціўся па шчарбатых прыступках і пабачыў залку зь нізкай стольлю, дзясятак пустых столікаў, падлогу, тоўста пасыпаную чыстым пілавіньнем, шкляны буфэт, застаўлены падсьветленымі бутэлькамі зь вясёлкавымі вадкасьцямі. У гэтым кафэ амаль нікога не было. За нікеліраваным бар’ерам каля буфэта павольна рухалася друзлая пажылая жанчына ў белай куртцы з закасанымі рукавамі; воддаль, за круглым столікам, сядзеў у нядбайнай позе маларослы, але дужы чалавек з бледным квадратным тварам і тоўстымі чорнымі вусамі. Ніхто тут не крычаў, не кішэў, не выпускаў наркатычных дымоў.

Максім увайшоў, абраў сабе столік у нішы падалей ад буфэта і сеў. Друзлая жанчына за бар’ерам паглядзела ў ягоны бок і нешта хрыпла гучна сказала. Вусаты чалавек таксама зірнуў на яго пустымі вачыма, адвярнуўся, узяў доўгую шклянку з празрыстай вадкасьцю, што стаяла перад ім, пасмакаваў і паставіў на месца. Дзесьці бразнулі дзьверы, і ў залцы зьявілася маладзенькая і мілая дзяўчына ў белым карункавым фартуху, знайшла Максіма вачыма, падышла, абаперлася пальцамі аб столік і стала глядзець па-над яго галавою. Яна мела чыстую пяшчотную скуру, лёгкі пушок на верхняй губе і прыгожыя шэрыя вочы. Максім галянтна дакрануўся пальцам да кончыка свайго носа і прамовіў:

— Максім.

Дзяўчына са зьдзіўленьнем паглядзела на яго, нібы толькі цяпер убачыла. Яна была такая мілая, што Максім мімаволі ўсьміхнуўся да вушэй, і тады яна таксама ўсьміхнулася, паказала сабе на нос і сказала:

— Рада.

— Добра, — сказаў Максім. — Вячэра.

Яна кіўнула і нешта спытала. Максім на ўсялякі выпадак таксама кіўнуў. Ён усьміхаючыся паглядзеў ёй усьлед — яна была тоненькая, лёгкая, і прыемна было згадаць, што ў гэтым сьвеце таксама ёсьць прыгожыя людзі.

Друзлая цётка каля буфэта вымавіла доўгую бурклівую фразу і зьнікла за сваім бар’ерам. Яны тут любяць бар’еры, падумаў Максім. Усюды ў іх бар’еры. Як быццам усё ў іх тут пад высокай напругай... Тут ён заўважыў, што вусаты глядзіць на яго. Непрыемна глядзіць, непрыязна. І калі прыгледзецца, то ён і сам нейкі непрыемны. Цяжка сказаць, у чым тут справа, але ён асацыюецца чамусьці ня тое з ваўком, ня тое з малпай. Ну й няхай. Ня будзем пра яго...

Рада зноў зьявілася і паставіла перад Максімам талерку з дымлівай кашай зь мяса і гародніны і тоўсты шкляны куфаль зь пеннай вадкасьцю.

— Добра, — сказаў Максім і запрашаюча пахлопаў па крэсьле побач з сабой. Яму вельмі захацелася, каб Рада пасядзела тут жа, пакуль ён будзе есьці, распавяла б яму што-небудзь, а ён бы паслухаў яе голас, і каб яна адчула, як яна яму падабаецца і як яму добра побач зь ёю.

Але Рада толькі ўсьміхнулася і пахістала галавой. Яна сказала нешта — Максім разабраў слова «сядзець» — і адышла да бар’ера. Шкада, падумаў Максім. Ён узяў двухзубы відэлец і пачаў есьці, спрабуючы з трыццаці вядомых яму словаў скласьці фразу, якая выказвае прыязнасьць, сымпатыю і патрэбу ў камунікаваньні.

Рада, прыхінуўшыся сьпіной да бар’ера, стаяла, скрыжаваўшы рукі на грудзях, і пазірала на яго. Кожны раз, калі вочы іх сустракаліся, яны ўсьміхаліся адзін аднаму, і Максіма некалькі здзіўляла, што ўсьмешка Рады з кожным разам станавілася ўсё бляднейшай і менш упэўненай. Ён адчуваў вельмі разнастайныя пачуцьці. Яму было прыемна глядзець на Раду, хоць да гэтага адчуваньня прымешваўся рост занепакоенасьці. Ён адчуваў задавальненьне ад ежы, якая выявілася нечакана смачнай і даволі сытнай. Адначасова ён адчуваў на сабе касы, цяжкі погляд вусатага чалавека і беспамылкова ўлоўліваў незадавальненьне друзлай цёткі, якое цякло з-за бар’ера... Ён асьцярожна адпіў з куфля — гэта было піва, халоднае, сьвежае, але, бадай, занадта моцнае. На аматара.

Вусаты нешта сказаў, і Рада падышла да яго століка. У іх пачалася нейкая прыглушаная размова, непрыемная і непрыязная, але тут на Максіма напала муха, і яму давялося ўступіць зь ёй у барацьбу. Муха была магутная, сіняя, нахабная, яна наскоквала, здавалася, з усіх бакоў адразу, яна гула і раўла, нібы прызнаваючыся Максіму ў каханьні, яна не хацела ляцець, яна хацела быць тут, зь ім і зь ягонай талеркай, хадзіць па іх, аблізваць іх, яна была напорыстая і шматслоўная. Скончылася ўсё тым, што Максім зрабіў неасьцярожны рух, і яна абрынулася ў піва. Максім грэбліва пераставіў кубак на іншы столік і стаў даядаць рагу. Падышла Рада і ўжо без усьмешкі, гледзячы ў бок, спытала нешта.

— Так, — сказаў Максім на ўсялякі выпадак. — Рада добрая.

Яна глянула на яго з адкрытым спалохам, адышла да бар’ера i вярнулася, несучы на ​​сподачку маленькі кілішак з карычневай вадкасьцю.

— Смачна, — сказаў Максім, гледзячы на ​​дзяўчыну ласкава і заклапочана. — Што дрэнна? Рада, сядзьце тут гаварыць. Трэба гаварыць. Ня трэба сыходзіць.

Гэтая старанна прадуманая прамова зрабіла на Раду нечакана благое ўражаньне. Максіму здалося нават, што яна вось-вось заплача. Ва ўсякім выпадку ў яе задрыжалі вусны, яна прашаптала нешта і ўцякла з залы. Друзлая жанчына за бар’ерам вымавіла некалькі абураных словаў. Нешта я ня так раблю, занепакоена падумаў Максім. Ён ніяк ня мог сабе ўявіць — што. Ён толькі разумеў: ні вусаты чалавек, ні друзлая жанчына ня хочуць, каб Рада зь ім «сядзець» і «гаварыць». Але паколькі яны відавочна не зьяўляліся прадстаўнікамі адміністрацыі і вартавымі законнасьці і паколькі ён, Максім, відавочна не парушаў ніякіх законаў, меркаваньне гэтых раззлаваных людзей не належала, верагодна, прымаць пад увагу.

Вусаты чалавек прамовіў нешта скрозь зубы, нягучна, але з зусім ужо непрыемнай інтанацыяй, залпам дапіў сваю шклянку, дастаў з-пад стала тоўсты паліраваны кій, падняўся і не сьпяшаючыся наблізіўся да Максіма. Ён сеў насупраць, паклаў кій упоперак стала і, ня гледзячы на ​​Максіма, але зьвяртаючыся відавочна да яго, пачаў цадзіць павольныя цяжкія словы, часта паўтараючы «масаракш», і мова ягоная здавалася Максіму такой жа чорнай і адпаліраванай ад частага ўжываньня, як ягоны выродлівы кій, і ў мове гэтай была чорная пагроза, і выклік, і непрыязнасьць, і ўсё гэта неяк дзіўна замывалася абыякавасьцю інтанацыі, абыякавасьцю на твары і пустэчай бескаляровых ашклянелых вачэй.

— Не разумею, — сказаў Максім злосна.

Тады вусаты павольна павярнуў да яго белы твар, паглядзеў як бы наскрозь, павольна, паасобна задаў нейкае пытаньне і раптам спрытна выхапіў з кія доўгі бліскучы нож з вузкім лязом. Максім нават разгубіўся. Ня ведаючы, што сказаць і як рэагаваць, ён узяў са стала відэлец і пакруціў яго ў пальцах. Гэта зрабіла на вусатага нечаканае дзеяньне. Ён мякка, не ўстаючы, адскочыў, паваліўшы крэсла, недарэчна прысеў, выставіўшы перад сабой свой нож, вусы яго прыўзьняліся, і агаліліся жоўтыя доўгія зубы. Друзлая цётка за бар’ерам аглушальна завішчала, Максім ад нечаканасьці падскочыў. Вусаты раптам апынуўся зусім побач, але ў тую ж сэкунду аднекуль зьявілася Рада, устала паміж ім і Максімам, і пачала гучна і звонка крычаць — спачатку на вусатага, а потым, павярнуўшыся, — на Максіма. Максім зусім ужо нічога не разумеў, а вусаты раптам непрыемна заўсьміхаўся, узяў свой кій, схаваў у яго нож і спакойна пайшоў да выхаду. У дзьвярах ён павярнуўся, кінуў некалькі нягучных словаў і зьнік.

Рада, бледная, з дрыготкімі вуснамі, падняла паваленае крэсла, выцерла сурвэткай пралітую карычневую вадкасьць, забрала брудны посуд, аднесла, вярнулася і нешта сказала Максіму. Максім адказаў «так», але гэта не дапамагло. Рада паўтарыла тое ж самае, і голас у яе быў раздражнёны, хоць Максім адчуваў, што яна ня столькі ўзлаваная, колькі напалоханая. «Не», сказаў Максім, і зараз жа цётка за бар’ерам жудасна закрычала, затрэсла шчокамі, і тады Максім, нарэшце, прызнаўся: «Не разумею».

Цётка выскачыла з-за бар’ера, ані на сэкунду не перастаючы крычаць, падляцела да Максіма, устала перад ім, упёршы рукі ў бакі, і ўсё лямантавала, а потым схапіла яго за вопратку і пачала груба мацаць па кішэнях. Ашаломлены Максім не супраціўляўся. Ён толькі паўтараў: «Ня трэба» і жаласна паглядаў на Раду. Друзлая цётка штурхнула яго ў грудзі і, нібы прыняўшы нейкае страшнае рашэньне, панеслася назад да сябе за бар’ер і там схапіла тэлефонны навушнік. Максім зразумеў, што ў яго не аказалася ўсіх гэтых ружовых і зялёненькіх паперак зь ліловымі адбіткамі, безь якіх тут, відаць, нельга зьяўляцца ў грамадзкіх месцах.

— Фанк! — вымавіў ён пранікнёна. — Фанк дрэнна! Ісьці. Дрэнна.

Потым усё неяк нечакана разрадзілася. Рада сказала нешта друзлай жанчыне, тая кінула навушнік, паклякатала яшчэ трохі і супакоілася. Рада пасадзіла Максіма на ранейшае месца, паставіла перад ім новы куфаль зь півам і да яго неапісальнага задавальненьня і палёгкі села побач. Некаторы час усё ішло вельмі добра. Рада задавала пытаньні, Максім, зьзяючы ад задавальненьня, адказваў на іх: «не разумею», друзлая цётка бурчала ў аддаленьні, Максім, напружыўшыся, пабудаваў яшчэ адну фразу і абвясьціў, што «дождж ходзіць масаракш дрэнна туман», Рада залілася сьмехам, а потым прыйшла яшчэ адна маладзенькая і даволі сымпатычная дзяўчына, павіталася з усімі, яны з Радай выйшлі, і празь некаторы час Рада зьявілася ўжо без фартуха, у бліскучым чырвоным плашчы з капюшонам і зь вялікай клятчастай сумкай у руцэ.

— Хадзем, — сказала яна, і Максім ускочыў. Аднак так адразу сысьці не ўдалося. Друзлая цётка зноў падняла крык. Зноў ёй нешта не падабалася, зноў яна чагосьці патрабавала. На гэты раз яна размахвала пяром і лістком паперы. Некаторы час Рада спрачалася зь ёю, але падышла другая дзяўчына і ўстала на бок цёткі. Гаворка йшла пра нешта відавочнае, і Рада ў рэшце рэшт саступіла. Тады яны ўсе ўтрох прысталі да Максіма. Спачатку яны па чарзе і хорам задавалі адно і тое ж пытаньне, якога Максім, натуральна, не разумеў. Ён толькі разводзіў рукі. Затым Рада загадала ўсім замаўчаць, лёгенька паляпала Максіма па грудзях і спытала:

— Мак Сім?

— Максім, — паправіў ён.

— Мак? Сім?

— Максім. Мак — ня трэба. Сім — ня трэба. Максім.

Тады Рада прыставіла палец да свайго носіка і сказала:

— Рада Гаал. Максім...

Максім зразумеў, нарэшце, што ім чамусьці спатрэбілася ягонае прозьвішча, гэта было дзіўна, але значна больш яго зьдзівіла іншае.

— Гаал? — сказаў ён. — Гай Гаал?

Запанавала цішыня. Усе былі ўражаныя.

— Гай Гаал, — паўтарыў Максім узрадавана. — Гай добры мужчына.

Падняўся шум. Усе жанчыны гаварылі разам. Рада тармасіла Максіма і нешта пытала. Відавочна было, што яе страшна цікавіць, адкуль Максім ведае Гая. Гай, Гай, Гай — мільгала ў патоку незразумелых слоў. Пытаньне пра прозьвішча Максіма было забытае.

— Масаракш! — сказала, нарэшце, друзлая цётка і зарагатала, і дзяўчаты таксама засьмяяліся, і Рада ўручыла Максіму сваю клятчастую сумку, узяла яго пад руку, і яны выйшлі пад дождж.

Яны прайшлі да канца гэтую дрэнна асьветленую вулачку і зьвярнулі ў яшчэ менш асьветлены завулак з драўлянымі пакошанымі хатамі па баках бруднай маставой, няроўна выкладзенай брукаўцом; потым завярнулі яшчэ раз, крывыя вулачкі былі пустыя, аніводны чалавек не сустракаўся ім на шляху, за фіранкамі ў падсьлепаватых акенцах сьвяціліся рознакаляровыя абажуры, часам даносілася прыглушаная музыка, харавыя сьпевы дурнымі галасамі.

Спачатку Рада ажыўлена балбатала, часта паўтараючы імя Гая, а Максім усякі раз пацьвярджаў, што Гай — добры, але дадаваў па-расейску, што нельга біць людзей па твары, што гэта дзіўна і што ён, Максім, гэтага не разумее. Аднак па меры таго, як вуліцы станавіліся ўсё вужэй, цямней і слатней, гаворка Рады ўсё часьцей перарывалася. Часам яна спынялася і ўглядалася ў цемру, і Максім думаў, што яна выбірае сушэйшую дарогу, але яна шукала ў цемры нешта іншае, бо лужынаў яна ня бачыла, і Максіму даводзілася кожны раз адцягваць яе на сухія месцы, а там, дзе сухіх месцаў не было, ён браў яе пад паху і пераносіў — ёй гэта падабалася, кожны раз яна замірала ад задавальненьня, але тут жа забывала пра гэта, бо яна баялася.

Чым далей яны адыходзілі ад кафэ, тым больш яна баялася. Спачатку Максім спрабаваў знайсьці зь ёю нэрвовы кантакт, каб перадаць ёй трохі бадзёрасьці і ўпэўненасьці, але як і з Фанкам, гэта не атрымлівалася, і калі яны выйшлі з трушчобаў і апынуліся на зусім ужо бруднай, незабрукаванай дарозе, справа ад якой цягнуўся бясконцы мокры плот зь іржавым калючым дротам зьверху, а зьлева — непраглядная чорная смуродная пустка без адзінага агеньчыка, Рада зусім увяла, яна ледзь ня плакала, і Максім, каб хоць трошкі падняць настрой, пачаў на ўсё горла сьпяваць запар найвесялейшыя зь вядомых яму песень, і гэта дапамагло, але не надоўга, толькі да канца плоту, а потым зноў пацягнуліся дамы, доўгія, жоўтыя, двухпавярховыя, зь цёмнымі вокнамі, зь іх пахла астуджаным мэталам, арганічнай змазкай, яшчэ чымсьці душным і чадным, рэдка і мутна гарэлі ліхтары, а яшчэ далей, пад нейкай нікчэмнай глухой аркай стаялі нахохленыя мокрыя людзі, і Рада спынілася.

Яна ўчапілася ў яго руку і загаварыла перарывістым шэптам, яна была поўная страху за сябе і яшчэ больш — за яго. Шэпчучы, яна пацягнула яго назад, і ён слухаўся, думаючы, што ёй ад гэтага стане лепш, але потым зразумеў, што гэта проста безразважны акт адчаю, і ўпёрся. «Хадземце, — сказаў ён ёй ласкава. — Хадземце, Рада. Дрэнна няма. Добра». Яна паслухалася, як дзіця. Ён павёў яе, хоць і ня ведаў дарогі, і раптам зразумеў, што яна баіцца гэтых мокрых фігураў, і вельмі зьдзівіўся, таму што ў іх не было нічога страшнага і небясьпечнага — так сабе, звычайныя, скрукаваныя пад дажджом абарыгены, стаяць і трасуцца ад волкасьці. Спачатку іх было двое, потым аднекуль зьявіліся трэці і чацьвёрты з агеньчыкамі наркатычных палачак.

Максім ішоў па пустой вуліцы паміж жоўтымі дамамі прама на гэтыя фігуры, Рада ўсё цясьней тулілася да яго, і ён абняў яе за плечы. Яму раптам прыйшло ў галаву, што ён памыляецца, што Рада дрыжыць не ад страху, а проста ад холаду. У мокрых людзях не было зусім нічога небясьпечнага, ён прайшоў паўзь іх, паўз гэтых гарбаватых, даўгатварых, азяблых, з рукамі глыбока ў кішэнях, прытоптваючых, каб сагрэцца, убогіх, атручаных наркотыкам, і яны як быццам нават не заўважылі яго з Радай, нават не паднялі вачэй, хоць ён прайшоў так блізка, што чуў іх нездаровае, няроўнае дыханьне. Ён думаў, што Рада хоць цяпер супакоіцца, яны былі ўжо пад аркай, і раптам наперадзе, як з-пад зямлі, быццам аддзяліўшыся ад жоўтых сьцен, зьявіліся і ўсталі ўпоперак дарогі яшчэ чацьвёра, такіх жа мокрых і ўбогіх, але адзін зь іх быў з доўгім тоўстым кіем, і Максім пазнаў яго.

Пад аблупленым купалам недарэчнай аркі боўталася на скразьняку голая лямпачка, сьцены былі пакрытыя цьвільлю і расколінамі, пад нагамі быў парэпаны брудны цэмэнт з бруднымі сьлядамі многіх ног і аўтамабільных шын. Ззаду гулка затупалі, Максім азірнуўся — тыя чацьвёра даганялі, перарывіста і няроўна дыхаючы, не вымаючы рук з кішэняў, выплёўваючы на ​​бягу свае агідныя наркатычныя палачкі... Рада здушана ўскрыкнула, адпусьціла яго руку, і раптам стала цесна. Максім апынуўся прыціснутым да сьцяны, вакол ушчыльную да яго стаялі людзі, яны не краналіся яго, яны трымалі рукі ў кішэнях, яны нават не глядзелі на яго, проста стаялі і не давалі яму рушыць, і цераз іхныя галовы ён убачыў, што двое трымаюць Раду за рукі, а вусаты падышоў да яе, нетаропка пераклаў кій у левую руку і правай рукой гэтак жа нетаропка і ляніва ўдарыў яе па шчацэ...

Гэта было настолькі дзіка і немагчыма, што Максім страціў адчуваньне рэальнасьці. Штосьці зрушылася ў яго ў сьвядомасьці. Людзі зьніклі. Тут было толькі два чалавекі — ён і Рада, а астатнія зьніклі. Замест іх нязґрабна і страшна тапталіся па брудзе жудасныя і небясьпечныя жывёлы. Ня стала гораду, ня стала аркі і лямпачкі над галавой — быў край непраходных гор, краіна Оз-на-Пандоры, была пячора, гнюсная пастка, зладжаная голымі плямістымі малпамі, і ў пячору абыякава глядзеў размыты жоўты месяц, і трэба было біцца, каб выжыць. І ён стаў біцца, як біўся тады на Пандоры.

Час паслухмяна затармазіўся, сэкунды сталі доўгімі-доўгімі, і на працягу кожнай можна было зрабіць вельмі шмат розных рухаў, нанесьці шмат удараў і бачыць усіх адразу. Яны былі непаваротлівыя, гэтыя малпы, яны прывыклі мець справу зь іншай дзічынай, напэўна, яны проста не пасьпелі зразумець, што памыліліся ў выбары, што лепш за ўсё ім было б уцякаць, але яны таксама спрабавалі біцца... Максім хапаў чарговага зьвера за ніжнюю сківіцу, рыўком задзіраў падатлівую галаву і біў рабром далоні па бледнай пульсуючай шыі, і адразу ж паварочваўся да наступнага, хапаў, задзіраў, сек, і зноў хапаў, задзіраў, сек — у воблаку смуроднага драпежнага дыханьня, у гулкай цішыні пячоры, у жоўтай сьлязьлівай паўцемры — і брудныя кіпцюры рванулі яго за шыю і сасьлізнулі, жоўтыя іклы глыбока ўпіліся ў плячо і таксама сасьлізнулі... побач ужо нікога не было, а да выхаду зь пячоры сьпяшаўся важак з дубінай, таму што ён, як усе важакі, валодаў найхутчэйшай рэакцыяй і першым зразумеў, што адбываецца, і Максім мімаходам пашкадаваў яго, наколькі павольная яго хуткая рэакцыя — сэкунды цягнуліся ўсё павольней, і хуткі на ногі важак ледзь перастаўляў ногі, і Максім, прасьлізнуўшы паміж сэкундамі, параўняўся зь ім і зарубіў яго на бягу, і адразу спыніўся... час зноў набыў нармальны цяг, пячора стала аркай, месяц — лямпачкай, а краіна Оз-на-Пандоры зноў ператварылася ў незразумелы горад на незразумелай плянэце, больш незразумелай, чым нават Пандора...

Максім стаяў, адпачываючы, яго апушчаныя рукі зудзелі. Ля ног яго цяжка варушыўся вусаты важак, кроў цякла з параненага пляча, і тут Рада ўзяла яго руку і, хліпнуўшы, правяла яго далоньню па сваім мокрым твары. Ён агледзеўся. На бруднай цэмэнтнай падлозе мяшкамі ляжалі целы. Ён машынальна палічыў іх — шасьцёра, уключаючы важака — і падумаў, што двое пасьпелі ўцячы. Яму быў невыказна прыемны дотык Рады, і ён ведаў, што паступіў так, як меўся паступіць, і зрабіў тое, што павінен быў зрабіць — ні кропляй больш, ні кропляй менш. Тыя, хто пасьпеў сысьці, — сышлі, ён не даганяў іх, хоць мог бы дагнаць — нават цяпер ён чуў, як панічна стукаюць іх чаравікі ў канцы тунэлю. А тыя, хто не пасьпеў сысьці, тыя ляжаць, і некаторыя зь іх памруць, а некаторыя ўжо мёртвыя, і ён разумеў цяпер, што гэта ўсё ж ткі людзі, а ня малпы і не панцырныя ваўкі, хоць дыханьне іх было смуродным, дотыкі — бруднымі, а намеры — драпежнымі і агіднымі. І ўсё-ткі ён адчуваў нейкае шкадаваньне і страту, нібы страціў нейкую чысьціню, нібы згубіў неад’емны кавалачак душы ранейшага Максіма, і ведаў, што ранейшы Максім зьнік назаўжды, і ад гэтага яму было трошкі горка, і гэта абуджала ў ім нейкі незнаёмы гонар...

— Хадзем, Максім, — ціхенька сказала Рада.

І ён паслухмяна пайшоў за ёю.

«Вы яго ўпусьцілі...»


— Карацей кажучы, вы яго ўпусьцілі.

— Я нічога ня мог зрабіць... Вы самі ведаеце, як гэта бывае...

— Каб вас чорт узяў, Фанк! Вам і ня трэба было нічога рабіць. Вам дастаткова было ўзяць з сабой шафёра.

— Я ведаю, што вінаваты. Але хто мог чакаць...

— Хопіць пра гэта. Якія захады вы зрабілі?

— Як толькі мяне выпусьцілі, я патэлефанаваў Мэгу. Мэгу нічога ня ведае. Калі ён вернецца, Мэгу зараз жа паведаміць мне... Далей, я ўзяў пад назіраньне ўсё вар’ятні... Ён ня можа сысьці далёка, яму проста не дадуць, ён занадта кідаецца ў вочы...

— Далей.

— Я падняў сваіх людзей у паліцыі. Я загадаў сачыць за ўсімі выпадкамі парушэньня парадку... аж да парушэньня правілаў вулічнага руху. У яго няма дакумэнтаў. Я распарадзіўся паведамляць мне аб усіх затрыманых без дакумэнтаў... У яго няма ніводнага шанцу схавацца, нават калі ён захоча... Па-мойму, гэта справа двух-трох дзён... Простая справа.

— Простая... Што магло быць прасьцей: сесьці ў машыну, зьезьдзіць у тэлецэнтр і прывезьці сюды чалавека... Але вы нават з гэтым ня справіліся.

— Вінаваты. Але такі зьбег абставінаў...

— Я сказаў, хопіць пра абставіны. Ён сапраўды падобны на вар’ята?

— Цяжка сказаць... Больш за ўсё ён, мабыць, падобны на дзікуна. На добра адмытага і дагледжанага горца. Але я лёгка ўяўляю сабе сытуацыю, у якой ён выглядае вар’ятам... І потым гэтая вечная ідыёцкая ўсьмешка, крэтынічны лепет замест нармальнае мовы... І ўвесь ён нейкі дурань...

— Зразумела. Я ўхваляю вашыя меры... І вось што яшчэ, Фанк... Зьвяжыцеся з падпольлем.

— Што?

— Калі вы ня знойдзеце яго ў набліжэйшыя дні, ён абавязкова знойдзецца ў падпольле.

— Не разумею, што рабіць дзікуну ў падпольле.

— У падпольле шмат дзікуноў. І не задавайце дурных пытаньняў, а рабіце, што я вам кажу. Калі вы выпусьціце яго яшчэ раз, я вас зволю.

— Другі раз я яго ня выпушчу.

— Рады за вас... Што яшчэ?

— Цікавы слых пра Пухіра.

— Пра Пухіра? Што менавіта?

— Прабачце, Вандроўнік... Калі дазволіце, я хацеў бы пра гэта шэптам, на вуха...

Частка другая. Гвардзеец

5


Скончыўшы інструктаж, пан ротмістр Чачу распарадзіўся:

— Капрале Гаал, застаньцеся. Астатнія вольныя.

Калі астатнія камандзіры сэкцыяў выйшлі, адзін за адным, у патыліцу адзін аднаму, пан ротмістр некаторы час разглядаў Гая, пагойдваючыся на крэсьле і насьвістваючы старадаўнюю жаўнерскую песьню «Суйміся, мамка». Пан ротмістр Чачу быў зусім не падобны на пана ротмістра Тоота. Ён быў прыземісты, цемнатвары, у яго была вялікая лысіна, ён быў значна старэйшы за Тоота, у нядаўнім мінулым — баявы афіцэр, танкіст, удзельнік васьмі прыморскіх інцыдэнтаў, уладальнік «Агністага Крыжа» і трох значкоў «За лютасьць у агні»; распавядалі пра ягоны фантастычны паядынак зь белай субмарынай, калі ягоны танк атрымаў прамое пападаньне і загарэўся, а ён працягваў страляць, пакуль ня страціў прытомнасьць ад страшных апёкаў; казалі, што на целе яго няма жывога месца, скрозь чужая перасаджаная скура, а на левай руцэ ў яго не хапала трох пальцаў. Ён быў прамы і грубы, як сапраўдны ваяка, і, ня ў прыклад стрыманаму пану ротмістру Тооту, ніколі не лічыў патрэбным хаваць свой настрой ні ад падначаленых, ні ад начальства. Калі ён быў вясёлы, уся брыгада ведала, што пан ротмістр Чачу сягоньня вясёлы, але ўжо калі ён быў не ў гуморы і насьвістваў «Суйміся, мамка»...

Гледзячы яму ў вочы статутным поглядам, Гай адчуваў роспач ад думкі, што яму нейкім невядомым пакуль чынам давялося засмуціць і раззлаваць гэтага выдатнага чалавека. Ён пасьпешліва перабраў у памяці свае ўласныя правіны і правіны гвардзейцаў сваёй сэкцыі, але нічога ня мог згадаць такога, што ўжо не было адсунутае нядбайным рухам бяспалай рукі і хрыплым, бурклівым: «Добра, на тое й гвардыя. Пляваць...»

Пан ротмістр перастаў сьвістаць і калыхацца.

— Не люблю балбатні і пісаніны, капрале, — сказаў ён. — Альбо ты рэкамэндуеш кандыдата Сіма, альбо ты яго не рэкамэндуеш. Што менавіта?

— Так, рэкамендую, пане ротмістру, — пасьпешліва сказаў Гай. — Але...

— Без «але», капрал! Рэкамэндуеш ці не рэкамэндуеш?

— Так, рэкамэндую.

— Тады як я павінен разумець гэтыя дзьве паперкі? — пан ротмістр нецярплівым рухам дастаў з нагруднай кішэні складзеныя паперы і разгарнуў іх на стале, прытрымваючы скалечанай рукой. — Чытаю: «Рэкамэндую вышэйадзначанага Мак Сіма, як адданага і здольнага...» — н-ну, тут усякая балбатня... — «для зацьвярджэньня ў высокім званьні кандыдата ў радавыя Баявое Гвардыі». А вось твая другая пісулька, капрале: «... У сувязі з вышэйпададзеным лічу сваім абавязкам зьвярнуць увагу камандаваньня на неабходнасьць дакладнай праверкі мінулага жыцьця азначанага кандыдата ў радавыя Баявое Гвардыі М. Сіма». Масаракш! Чаго ж табе ў рэшце рэшт трэба, капрале?

— Пане ротмістру! — усхвалявана сказаў Гай. — Але я сапраўды ў цяжкім становішчы! Я ведаю кандыдата Сіма як здольнага і адданага задачам Гвардыі грамадзяніна. Я ўпэўнены, што ён прынясе шмат карысьці. Але мне сапраўды не вядомае ягонае мінулае! Мала таго, ён сам яго ня памятае. Мяркуючы, што ў Гвардыі месца толькі крышталёва-чыстым...

— Так, так! — нецярпліва сказаў пан ротмістр. — Крышталёва-чыстым, без аглядкі адданым, да апошняй кроплі, усёй душой... Карацей кажучы, вось што, капрале. Адну з гэтых папер ты зараз жа забярэш і парвеш. Трэба ж цяміць. Я не магу зьявіцца да брыгадзіра зь дзьвюма паперкамі, альбо так, альбо не. Мы ў Гвардыі, а не на філязофскім факультэце, капрале! Дзьве хвіліны на роздум.

Пан ротмістр дастаў са стала тоўстую тэчку са справамі і з агідай кінуў яе перад сабой. Гай паныла паглядзеў на гадзіньнік. Было жудасна цяжка зрабіць гэты выбар. Ганебна і не па-гвардзейску было схаваць ад камандаваньня сваё недастатковае веданьне рэкамэндуемага, нават калі гаворка йшла пра Максіма. Але зь іншага боку, ганебна і не па-гвардзейску было ўхіляцца ад адказнасьці, узвальваючы рашэньне на пана ротмістра, які бачыў Максіма толькі два разы, ды й то ў ротным страі. Ну, добра. Яшчэ раз. За: горача і блізка да сэрца прыняў задачы Гвардыі па ліквідацыі наступстваў вайны і зьнішчэньню агентуры патэнцыйнага агрэсара; без сучка і задзірынкі прайшоў агляд у Дэпартаменце грамадзкага здароўя; будучы накіраваным панам ротмістрам Тоотом і панам штаб-лекарам Зогу ў нейкую сакрэтную ўстанову, відаць, для праверкі, праверку гэтую вытрымаў. (Праўда, гэта паказаньне самога Максіма, дакумэнты ён згубіў, але як жа інакш ён мог апынуцца не пад наглядам?); нарэшце, адважны, прыроджаны баец — у адзіночку расправіўся з бандай Пацукалова — сымпатычны, просты ў зносінах, лагодны, абсалютна бескарысьлівы. І наогул чалавек незвычайных здольнасьцяў. Супраць: зусім невядома, хто ён і адкуль; аб мінулым сваім альбо нічога ня памятае, альбо не жадае паведамляць... і ў яго няма ніякіх дакумэнтаў. Але ці так ужо ўсё гэта падазрона? Урад кантралюе толькі межы і цэнтральны раён. Дзьве траціны тэрыторыі краіны да гэтага часу загразаюць у анархіі, там голад, эпідэміі, народ адтуль бяжыць, і ўсе без дакумэнтаў, а маладыя нават ня ведаюць, што такое дакумэнты. І колькі сярод іх хворых, тых, што страцілі памяць, нават вырадкаў... У рэшце рэшт, галоўнае — што Максім ня вырадак...

— Ну, капрале? — вымавіў пан ротмістр, гартаючы паперы.

— Так, пане ротмістру, — адчайным голасам сказаў Гай. — Дазвольце...

Ён узяў свой рапарт аб праверцы Максіма і павольна разарваў яго.

— Пр-равільнае рашэньне! — гаркнуў пан ротмістр. — Вось гэта па-гвардзейску! Паперы, чарнілы, праверкі... Усё праверыць бой! Вось калі мы сядзем у нашыя машыны і рушым у зону атамных пастак, тады мы адразу ўбачым, хто наш, а хто — не.

— Так, — без асаблівай упэўненасьці сказаў Гай. Ён добра разумеў старога ваяку, але ня менш добра ён бачыў, што вэтэран вайны і герой прыморскіх інцыдэнтаў некалькі памыляецца, як усе вэтэраны і ўсе героі. Бой боем, а чысьціня чысьцінёй. Зрэшты, Максіма гэта ня тычыцца. Бо ж Максім чысты.

— Масаракш! — вымавіў пан ротмістр. — Дэпартамэнт здароўя яго прапусьціў, а астатняе — справа наша. — Прамовіўшы гэтую загадкавую фразу, ён сярдзіта паглядзеў на Гая і дадаў: — Гвардзеец сябру давярае цалкам, а калі не давярае, значыць, гэта ня сябар, гнаць яго ў шыю. Ты мяне зьдзівіў, капрал. Ну добра, марш да сваёй сэкцыі. Часу засталося мала... На апэрацыі я сам папільную за гэтым кандыдатам.

Гай стукнуў абцасамі і выйшаў. За дзьвярыма ён дазволіў сабе ўсьміхнуцца. Усё ж стары ваяка не ўтрымаўся і прыняў адказнасьць на сябе. Добрае заўсёды добра. Цяпер можна з чыстым сумленьнем лічыць Максіма сваім сябрам. Мака Сіма. Сапраўднае яго прозьвішча ня вымавіць. Ці то ён яго прыдумаў, пакуль быў у трызьненьні, ці то ўсё-ткі сапраўды ён родам з гэтых горцаў... як там звалі іхнага старажытнага цара... Зарэмчакбэшмусараі... Гай выйшаў на пляц і пашукаў вачыма сваю сэкцыю. Нястомны Пандзі ганяў хлопцаў празь верхняе акно макета трохпавярховага будынку. Хлопцы змакрэлі, і гэта было дрэнна, бо да апэрацыі заставалася ўсяго гадзіна.

— Зва-аро-от! — крыкнуў Гай яшчэ здалёк.

— Зва-арот! — закрычаў Пандзі. — Станавіся!

Сэкцыя хутка пастроілася. Пандзі скамандаваў «зважай», страявым крокам падышоў да Гая і далажыў:

— Пане капрале, сэкцыя займаецца пераадоленьнем штурмавога гарадка.

— Устаньце ў строй, — загадаў Гай, імкнучыся інтанацыяй выказаць незадавальненьне, як гэта цудоўна ўмеў рабіць капрал Сэрэмбэш. Ён прайшоўся перад строем, заклаўшы рукі за сьпіну, углядаючыся ў знаёмыя твары.

Шэрыя, блакітныя і сінія вочы, якія выказвалі гатоўнасьць выканаць любы загад і таму былі зьлёгку вылупленыя, сачылі за кожным ягоным рухам. Ён адчуў, наколькі яны блізкія і дарагія яму, гэтыя дванаццаць здаравенных хлопцаў — шасьцёра сапраўдных радавых Гвардыі на правым флянгу і шасьцёра кандыдатаў у радавыя — на левым, усе ў ладных чорных камбінэзонах з начышчанымі ґузікамі, усе ў бліскучых ботах з кароткімі халявамі, усе ў бэрэтах, зухавата ссунутых на правае брыво... Не, ня ўсё. Пасярэдзіне строю, на правым флянгу кандыдатаў вежай узвышаўся кандыдат Мак Сім, вельмі ладны хлопец, улюбёнец, як гэта ні сумна для камандзіра мець улюбёнцаў, але... гм... Тое, што ў яго ня вылупленыя яго дзіўныя карычневыя вочы — добра. Навучыцца з часам. Але вось... гм...

Гай падышоў да Максіма і зашпіліў яму верхні ґузік. Затым стаў на дыбачкі і паправіў бэрэт. Здаецца, усё... Зноў ён у страі расьцягнуў рот да вушэй... Ну, добра. Адвыкне. Кандыдат усё ж ткі, наймалодшы ў сэкцыі...

Каб захаваць бачнасьць справядлівасьці, Гай паправіў спражку ў суседа Максіма, хоць патрэбы ў гэтым не было. Потым ён зрабіў тры крокі назад і скамандаваў «спачні». Сэкцыя ўстала «спачнуць» — зьлёгку адставіла правую нагу і заклала рукі за сьпіну.

— Гвардзейцы, — сказаў Гай. — Сёньня мы ў складзе роты выступаем на рэгулярную апэрацыю па абясшкоджваньні агентуры патэнцыйнага праціўніка. Апэрацыя праводзіцца па схеме трыццаць тры. Паны сапраўдныя радавыя, несумненна, памятаюць свае абавязкі па гэтай схеме, панам жа кандыдатам, якія забываюцца зашпільваць ґузікі, я лічу карысным нагадаць. Сэкцыя атрымлівае адзін пад’езд. Сэкцыя дзеліцца на чатыры групы: тры тройкі і вонкавы рэзэрв. Тройкі ў складзе двух сапраўдных радавых і аднаго кандыдата, не падымаючы шуму, пасьлядоўна абыходзяць кватэры. Уступіўшы ў кватэру, кожная тройка дзейнічае наступным чынам: кандыдат ахоўвае парадны ўваход, другі радавы, ні на што не адцягваючыся, займае чорны ўваход, старэйшы выконвае агляд памяшканьняў. Рэзэрв з трох кандыдатаў на чале з камандзірам сэкцыі — у дадзеным выпадку са мною — застаецца ўнізе ў пад’ездзе з задачай, па-першае, нікога не выпускаць на час апэрацыі, па-другое, неадкладна аказаць дапамогу той тройцы, якой гэта спатрэбіцца. Склад троек і рэзэрву вам вядомы... Увага! — сказаў ён, адыходзячы яшчэ на крок. — На тройкі і рэзэрв — разьбярыся!

Адбыўся кароткі множны рух. Сэкцыя разабралася. Ніхто не памыліўся месцам, ніхто не счапіўся аўтаматамі, ніхто не пасьлізнуўся і не згубіў бэрэт, як гэта здаралася на мінулых занятках. На правым флянгу рэзэрву ўзвышаўся Максім і зноў ўсьміхаўся на поўны рот. У Гая раптам паўстала дзікая думка, што Максім глядзіць на ўсё гэта, як на пацешную гульню. Гэта было, вядома, ня так, бо так гэта быць не магло. Ва ўсім была вінаватая, несумненна, гэтая дурацкая ўсьмешачка...

— Някепска, — прабурчаў Гай у перайманьне капралу Сэрэмбэшу і прыхільна паглядзеў на Пандзі. Малайчына, стары, вымуштраваў хлопцаў. — Увага! — сказаў ён. — Сэкцыя, стройся!

Зноў кароткі множны рух, прыгожы сваёй выразнасьцю і бездакорнасьцю, і зноў сэкцыя стаяла перад ім адной шарэнгай. Добра! Проста выдатна! Нават унутры ўсё неяк халадзее. Гай зноў заклаў рукі за сьпіну і прайшоўся.

— Гвардзейцы, — сказаў ён. — Мы — апора і адзіная надзея дзяржавы ў гэты цяжкі час. Толькі на нас могуць без аглядкі пакласьціся ў сваёй вялікай справе Невядомыя Айцы. — Гэта была праўда, шчырая праўда, і было ў гэтым зачараваньне і адлучанасьць. — Хаос, народжаны злачыннай вайной, ледзь мінуў, але наступствы яго цяжка адчуваюцца да гэтага часу. Гвардзейцы, браты! У нас адна задача: з коранем вырваць усё тое, што вабіць нас назад, да хаосу. Вораг на нашых рубяжах ня дрэмле, неаднаразова і беспасьпяхова ён спрабаваў уцягнуць нас у новую вайну на сушы і на моры, і толькі дзякуючы мужнасьці і стойкасьці нашых братоў-жаўнераў краіна наша мае магчымасьць атрымліваць асалоду ад міру і спакою. Але ніякія намаганьні арміі не прывядуць да мэты, калі ня будзе зламаны вораг унутры. Зламаць ворага ўнутры — наша і толькі наша задача, гвардзейцы. У імя гэтага мы ідзем на многія ахвяры, мы парушаем спакой нашых маці, братоў і дзяцей, мы пазбаўляем заслужанага адпачынку сумленнага рабочага, сумленнага чыноўніка, сумленнага гандляра і прамыслоўца. Яны ведаюць, чаму мы вымушаныя ўрывацца ў іхныя хаты, і сустракаюць нас як сваіх найлепшых сяброў, як сваіх абаронцаў. Памятайце гэта і не давайце сабе захапіцца ў высакародным запале выкананьня сваёй задачы. Сябар — гэта сябар, а вораг — гэта вораг... Пытаньні ёсьць?

— Не! — раўнула сэкцыя ў дванаццаць глотак.

— Зваж-жай! Трыццаць хвілін на адпачынак і праверку рыштунку. Р-роскід!

Сэкцыя кінулася ўроссып, а затым гвардзейцы групамі па двое і па трое накіраваліся да казармы. Гай нетаропка пайшоў сьледам, адчуваючы прыемную спустошанасьць. Максім чакаў яго паводаль, загадзя ўсьміхаючыся.

— Давай пагуляем у словы, — прапанаваў ён.

Гай мысленна застагнаў. Абарваць бы яго, абарваць! Што можа быць ненатуральнейшым, чым кандыдат, шпендрык, што за паўгадзіны да пачатку апэрацыі прыстае з фамільярнасьцямі да капрала!

— Цяпер ня час, — па магчымасьці суха сказаў ён.

— Ты хвалюешся? — спытаў Максім спачувальна.

Гай спыніўся і падняў вочы да неба. Ну што рабіць, што рабіць? Аказваецца, абсалютна немагчыма цыкаць такога вось дабрадушнага наіўнага гіганта, ды яшчэ выратавальніка тваёй сястры, ды яшчэ — чаго граху таіць — чалавека, ва ўсіх адносінах, акрамя страявай, значна вышэйшага за цябе самога... Гай агледзеўся і сказаў умольна:

— Паслухай, Мак, ты ставіш мяне ў няёмкае становішча. Калі мы ў казарме, я твой капрал, начальнік, я загадваю — ты падпарадкоўваешся. Я табе сто разоў казаў...

— Але я ж гатовы падпарадкоўвацца, загадвай! — запярэчыў Максім. — Я ведаю, што такое дысцыпліна. Загадвай.

— Я ўжо загадаў. Займіся падгонкай рыштунку.

— Не, выбач мяне, Гай, ты загадаў ня так. Ты загадаў адпачываць і падганяць рыштунак, ты забыўся? Рыштунак я падагнаў, цяпер адпачываю. Давай пагуляем, я прыдумаў добрае слова...

— Мак, зразумей: падначалены мае права зьвяртацца да начальніка, па-першае, толькі па ўстаноўленай форме, а па-другое, выключна па службе.

— Так, я памятаю. Параграф дзевяць... Але ж гэта падчас службы. А зараз мы з табой адпачываем...

— Адкуль ты ўзяў, што я адпачываю? — спытаў Гай. Яны стаялі за макетам плоту з калючым дротам, і тут іх, дзякуй богу, ніхто ня бачыў: ніхто ня бачыць, як гэтая вежа прывалілася плячом да плоту і ўвесь час парываецца ўзяць свайго капрала за ґузік. — Я адпачываю толькі дома, але нават дома я ніякаму падначаленаму не дазволіў бы... Паслухай, адпусьці мой ґузік і зашпілі свой...

Максім зашпіліўся і сказаў:

— На службе адно, дома іншае. Навошта?

— Давай ня будзем пра гэта гаварыць. Мне надакучыла паўтараць табе адно і тое ж... Дарэчы, калі ты перастанеш усьміхацца ў страі?

— У статуце пра гэта ня сказана, — неадкладна адказаў Максім. — А што тычыцца паўтараць адно і тое ж, дык вось што. Ты не крыўдуй, Гай, я ведаю: ты не гаварэц... не прамоўнік...

— Хто?

— Ты не чалавек, які ўмее прыгожа прамаўляць.

— Аратар?

— Аратар... Так, не аратар. Але ўсё роўна. Ты сёньня зьвярнуўся да нас з прамовай. Словы правільныя, добрыя. Але калі ты дома казаў мне пра задачы Гвардыі і пра становішча краіны, гэта было вельмі цікава. Гэта было вельмі па-твойму. А тут ты ў сёмы раз гаворыш адно і тое ж, і ўсё не па-твойму. Вельмі дакладна. Вельмі аднолькава. Вельмі нудна. А? Не пакрыўдзіўся?

Гай не пакрыўдзіўся. То бок нейкая халодная іголачка кальнула яго самалюбства — да гэтага часу яму здавалася, што ён гаворыць гэтак жа пераканаўча і гладка, як капрал Сэрэмбэш ці нават пан ротмістр Тоот. Аднак, калі падумаць, капрал Сэрэмбэш і пан ротмістр таксама паўтаралі ўсё адно і тое ж на працягу трох гадоў. І ў гэтым няма нічога дзіўнага і тым больш ганебнага — бо за гэтыя тры гады ніякіх істотных зьменаў ва ўнутраным і ў вонкавым становішчы не адбылося...

— А дзе гэта сказана ў статуце, — спытаў Гай, насьміхаючыся, — каб падначалены рабіў заўвагі свайму начальніку?

— Там сказана супрацьлеглае, — з уздыхам прызнаўся Максім. — На маю думку, гэта няправільна. Ты ж слухаеш мае парады, калі вырашаеш задачы па балістыцы, і ты слухаеш мае заўвагі, калі памыляешся ў вылічэньнях.

— Гэта дома! — пранікнёна сказаў Гай. — Дома ўсё можна.

— А калі на стрэльбах ты няправільна даеш нам прыцэл? Дрэнна ўлічыў папраўку на вецер. А?

— Ні ў якім разе, — цьвёрда сказаў Гай.

— Страляць няправільна? — зьдзівіўся Максім.

— Страляць, як загадана, — строга сказаў Гай. — За гэтыя дзесяць хвілін, Мак, ты нагаварыў сутак на пяцьдзесят карцара. Разумееш?

— Не, не разумею... А калі ў баі?

— Што — у баі?

— Ты даеш няправільны прыцэл. А?

— Гм... — сказаў Гай, які яшчэ ніколі ў баі не камандаваў. Ён раптам згадаў, як капрал Бахту ​​падчас разьведкі боем заблытаўся ў карце, загнаў сэкцыю пад кінжальны агонь суседняй роты, сам там застаўся і палову сэкцыі паклаў, а мы ж ведалі, што ён заблытаўся, але ніхто не падумаў яго паправіць.

Божа, зразумеў раптам Гай, ды нам бы і ў галаву не прыйшло, што можна яго паправіць. Загад камандзіра — закон, і нават больш за закон — законы ўсё-ткі часам абмяркоўваюцца, а загад абмяркоўваць нельга, загад абмяркоўваць дзіка, шкодна, проста небясьпечна, нарэшце... А ён жа гэтага не разумее, і нават ня тое што не разумее — разумець тут няма чаго, — а проста не прызнае. Колькі разоў ужо так было: бярэ відавочную рэч і не прымае яе, і ніяк яго не пераканаеш, і нават наадварот — сам пачынаеш сумнявацца, галава ідзе кругам, і прыходзіш у поўнае ачмурэньне... Не, ён усё ж ткі не звычайны чалавек... рэдкі, небывалы чалавек... Мову вывучыў за месяц. Грамату адолеў за два дні. Яшчэ ў два дні перачытаў усё, што ў мяне ёсьць. Матэматыку і мэханіку ведае лепш за паноў выкладчыкаў, а ў нас жа на курсах выкладаюць сапраўдныя спэцыялісты. Ці вось узяць дзядзечку Каана...

Апошнім часам стары ўсе свае маналёгі за сталом зьвяртаў выключна да Максіма. Больш за тое, ён ня раз ужо даў зразумець, што Максім зьяўляецца, бадай, адзіным чалавекам, які ў наш цяжкі час праяўляе такія здольнасьці і такую цікавасьць да выкапнёвых жывёлаў. Ён маляваў Максіму на паперцы нейкіх жудасных зьвяроў, і Максім маляваў яму на паперцы нейкіх яшчэ жудасьнейшых зьвяроў, і яны спрачаліся, які з гэтых зьвяроў старажытнейшы і хто ад каго пайшоў, і чаму гэта здарылася, у ход ішлі навуковыя кнігі зь дзядзечкавай бібліятэкі, і ўсё роўна, бывала, што Максім не даваў старому рота адкрыць, прычым Гай з Радай не разумелі ні слова з таго, што гаварылася, а дзядзечка то крычаў да хрыпаты, то рваў на шматкі малюнкі і таптаў іх нагамі, называючы Максіма невукам, горш за дурня Шапшу, то раптам прымаўся разьюшана часаць абедзьвюма рукамі рэдзенькія сівыя валасы на патыліцы і мармытаў з узрушанай усьмешкай: «сьмела, масаракш, сьмела... У вас ёсьць фантазія, малады чалавек!» Асабліва запомніўся Гаю адзін вечар, калі старога громам ударыла заява Максіма, быццам некаторыя з гэтых дапатопных стварэньняў перасоўваліся на задніх нагах, гэтая заява, відаць, вельмі проста і натуральна вырашала нейкую доўгую, яшчэ даваенную спрэчку...

Матэматыку ён ведае, мэханіку ён ведае, ваенную хімію ён ведае цудоўна, палеанталёгію — божа, ды каму ў наш час вядомая палеанталёгія! — палеанталёгію ён таксама ведае... Малюе як мастак, сьпявае як артыст... і добры, ненатуральна добры. Разагнаў і перабіў бандытаў, адзін — васьмярых, голымі рукамі, іншы б на яго месцы хадзіў пеўнем, на ўсіх паплёўваў, а ён — пакутаваў, ночы ня спаў, засмучаўся, калі яго хвалілі і яму дзякавалі, а потым аднойчы выбухнуў: увесь пабялеў і крыкнуў, што гэта несумленна — хваліць за забойства... Божа, гэта ж якая праблема была — угаварыць яго ў Гвардыю! Усё разумее, з усім згодны, хоча, але ж там, кажа, давядзецца страляць. У людзей. Я яму кажу: у вырадкаў, а не ў людзей, у адкіды, горш за бандытаў... Дамовіліся, дзякуй богу, што спачатку, пакуль не прывыкне, будзе проста абяззбройваць іх... І сьмешна, і страшна неяк. Не, нездарма ён усё прагаворваецца, быццам прыйшоў зь іншага сьвету. Ведаю я гэты сьвет. Нават кніга пра гэта ёсьць у дзядзечкі. «Туманная краіна Зартак». Ляжыць, маўляў, на ўсходзе ў гарах даліна Зартак, дзе жывуць шчасьлівыя людзі... Па апісаньні — усе яны там такія, як Максім. І вось што дзіўна: калі хто-небудзь зь іх пакіне сваю даліну, то адразу забывае, адкуль ён родам і што зь ім было раней, памятае толькі, што зь іншага сьвету... Дзядзька, праўда, кажа, што ніякай такой даліны няма, усё гэта выдумка, ёсьць толькі хрыбет Зартак, а потым, кажа, у тую вайну дзеўбанулі па гэтым хрыбце супэрбомбамі, так што ў горцаў там на ўсё жыцьцё памяць адшыбла...

— Ты чаму маўчыш? — спытаў Максім. — Ты пра мяне думаеш?

Гай адвёў вочы.

— Ты вось што... — сказаў ён. — Я цябе толькі аб адным прашу: у інтарэсах дысцыпліны ніколі не паказвай віду, што ты больш за мяне ведаеш. Глядзі, як паводзяць сябе іншыя, і паводзь сябе дакладна гэтак жа.

— Я намагаюся, — сумна сказаў Максім. Ён падумаў трохі і дадаў: — Цяжка прывыкнуць. У нас усё гэта ня так.

— А як твая рана? — спытаў Гай, каб зьмяніць тэму.

— Мае раны гояцца хутка, — разгублена сказаў Максім. — Слухай, Гаю, давай пасьля апэрацыі паедзем прама дахаты. Ну, што ты так глядзіш? Я вельмі засумаваў па Радзе. А ты не? Хлопцаў мы завязем у казарму, а потым на грузавіку паедзем дахаты. Шафёра адпусьцім...

Гай набраў у грудзі паболей паветра, але тут серабрыстая скрыня гучнагаварыцеля на слупе амаль над іх галовамі зараўла, і голас дзяжурнага па брыгадзе скамандаваў:

— Шостая рота, выходзь строіцца на пляц! Увага, шостая рота...

І Гай толькі раўнуў:

— Кандыдат Сім! Спыніць размовы, марш на пастраеньне! — Максім ірвануўся, але Гай злавіў яго за ствол аўтамата. — Я цябе вельмі прашу, — сказаў ён. — Як усе! Трымайся, як усе! Сёньня сам ротмістр будзе за табой назіраць...

Праз тры хвіліны рота пастроілася. Ужо сьцямнела, над пляцам успыхнулі пражэктары. Ззаду строю мякка бурчалі рухавікамі грузавікі. Як заўсёды перад апэрацыяй, пан брыгадзір у суправаджэньні пана ротмістра Чачу моўчкі абышоў строй, аглядаючы кожнага гвардзейца. Ён быў спакойны, вочы прыжмураныя, куткі вуснаў ветліва прыўзьнятыя. Потым, так нічога і не сказаўшы, ён кіўнуў пану ротмістру і пайшоў. Пан ротмістр, перавальваючыся і памахваючы скалечанай рукой, выйшаў перад строем і павярнуў да гвардзейцаў свой цёмны, амаль чорны твар.

— Гвардзейцы! — каркнуў ён голасам, ад якога ў Гая пайшлі мурашкі па скуры. — Перад намі справа. Выканаем яе годна... Увага, рота! Па машынах! Капрале Гаал, да мяне!

Калі Гай падбег і выцягнуўся перад ім, пан ротмістр сказаў нягучна:

— Вашая сэкцыя мае спэцыяльнае заданьне. Па прыбыцьці на месца з машыны не выходзіць. Камандаваць буду я сам.

6


У грузавіка былі агідныя амартызатары, і гэта вельмі адчувалася на агідным бруку. Кандыдат Мак Сім, заціснуўшы аўтамат паміж каленямі, дбайна прытрымліваў Гая за паясную дзягу, вырашыўшы, што капралу, які так клапоціцца пра аўтарытэт, не да твару лунаць над лаўкамі, падобна якому-небудзь кандыдату Зойзе. Гай не пярэчыў, а можа быць ён і не заўважаў паслужлівасьці свайго падначаленага. Пасьля размовы з ротмістрам Гай быў чымсьці моцна заклапочаны, і Максім радаваўся, што па раскладзе ім давядзецца быць побач, і ён зможа дапамагчы, калі спатрэбіцца.

Грузавікі абмінулі Цэнтральны Тэатр, доўга каціліся ўздоўж сьмярдзючага канала Новага Жыцьця, потым зьвярнулі па доўгай, пустой у гэтую гадзіну Завадзкой вуліцы і пачалі калясіць крывымі завулачкамі рабочага прадмесьця, дзе Максім яшчэ ніколі не бываў. А пабываў ён за апошні час у многіх месцах і вывучыў горад ґрунтоўна, па-гаспадарску. Ён наогул шмат даведаўся за гэтыя сорак зь лішнім дзён і разабраўся, нарэшце, у становішчы. Становішча выявілася вычварнейшым і значна менш суцяшальным, чым ён думаў.

Ён яшчэ карпеў над букваром, калі Гай прыстаў да яго з пытаньнем, адкуль ён, Максім, узяўся. Малюнкі не дапамагалі. Гай успрымаў іх зь нейкай дзіўнай усьмешкай і працягваў паўтараць усё тое ж пытаньне: «Адкуль ты?» Тады Максім у раздражненьні ткнуў пальцам у столь і сказаў: «Зь неба». Да яго зьдзіўленьня Гай знайшоў гэта цалкам натуральным і стаў з пытальнай інтанацыяй сыпаць нейкімі словамі, якія Максім спачатку прыняў за назвы плянэтаў мясцовай сыстэмы. Але Гай разгарнуў мапу сьвету ў мэркатарскай праекцыі, і тут высьветлілася, што гэта зусім ня назвы плянэтаў, а назвы краінаў-антыподаў. Максім паціснуў плячыма, прамовіў усё вядомыя яму выразы адмаўленьня і стаў вывучаць мапу, так што размова на гэтым часова спынілася.

Увечары дні праз два Максім і Рада глядзелі тэлевізар. Ішла нейкая вельмі дзіўная перадача, нешта накшталт кінафільму без пачатку і канца, бяз пэўнага сюжэту, зь бясконцай колькасьцю дзеючых асоб — даволі жудасных асоб, якія дзейнічалі даволі дзіка з пункту гледжаньня любога гуманойда. Рада глядзела зь цікавасьцю, ускрыквала, хапала Максіма за рукаў, два разы паплакала, а Максім хутка засумаваў і задрамаў быў пад паныла-пагрозьлівую музыку, як раптам на экране мільганула нешта знаёмае. Ён нават вочы працёр. На экране была Пандора, пануры тахорг цягнуўся праз джунглі, расьціскаючы дрэвы, і раптам зьявіўся Алег з маяком у руках, вельмі засяроджаны і сур’ёзны, ён адступаў назад, спатыкнуўся аб корч і паляцеў сьпіной прама ў балота. Зь велізарным зьдзіўленьнем Максім пазнаў уласную мэнтаграму, а потым яшчэ адну, і яшчэ, але не было ніякіх камэнтароў, грала ўсё тая ж музыка, і Пандора зьнікла, саступіўшы месца сьляпому сухарляваму чалавеку, які поўз па столі, шчыльна зацягнутай пыльным павуціньнем. «Што гэта?» — спытаў Максім, тыкаючы пальцам у экран. «Перадача, — нецярпліва сказала Рада. — Цікава. Глядзі». Ён так і не дамогся толку, і ў галаву яму прыйшла думка пра многія дзесяткі разнастайных прышэльцаў, што добрасумленна згадваюць свае сьветы. Аднак, ён хутка адмовіўся ад гэтай думкі: сьветы былі занадта страшныя і аднастайныя — глухія душныя пакойчыкі, бясконцыя калідоры, застаўленыя мэбляй, якая раптам прарастала гіганцкімі калючкамі; сьпіральныя сходы, якія вінтом сыходзілі ў непраглядную цемру вузкіх калодзежаў; закратаваныя сутарэньні, дзе нібы чарвякі ў банцы варушыліся тупыя целы, між якіх вызіралі хваравіта-нерухомыя твары, як на карцінах Гераніма Босха, — гэта было больш падобна на недарэчную фантазію, чым на рэальныя сьветы. На фоне гэтых прывідаў мэнтаграмы Максіма яскрава зьзялі рэалізмам, які з-за тэмпэрамэнту Максіма пераходзіў у рамантычны натуралізм. Такія перадачы паўтараліся амаль кожнага дня, называліся яны «Чароўнае падарожжа», але Максім так да канца і не зразумеў, у чым іх соль. У адказ на ягоныя пытаньні Гай і Рада зьдзіўлена паціскалі плячыма і казалі: «Перадача. Каб было цікава. Чароўнае падарожжа. Казка. Ты глядзi, глядзі! Бывае сьмешна, бывае страшна». І ў Максіма зарадзіліся самыя сур’ёзныя сумневы ў тым, што мэтай дасьледаваньняў прафэсара Бегемота быў кантакт і што наогул гэтыя дасьледаваньні былі дасьледаваньнямі.

Гэтая інтуітыўная выснова ўскосна пацьвердзілася яшчэ праз дэкаду, калі Гай прайшоў па конкурсе ў завочную школу прэтэндэнтаў на першы афіцэрскі чын і пачаў зубрыць матэматыку і мэханіку. Схемы і формулы з элемэнтарнага курсу балістыкі прывялі Максіма ў зьдзіўленьне. Ён прыстаў да Гая, Гай спачатку не зразумеў, а потым, паблажліва ўхмыляючыся, патлумачыў яму касмаграфію свайго сьвету. І тады высьветлілася, што населены востраў ня ёсьць шарам, ня ёсьць геойдам і наогул не зьяўляецца плянэтай.

Населены востраў быў Сьветам, адзіным сьветам у Сусьвеце. Пад нагамі абарыгенаў была цьвёрдая паверхня Сфэры Сьвету. Над галовамі абарыгенаў меў месца гіганцкі, але канечнага аб’ёму газавы шар невядомага пакуль складу, які валодаў не зусім яснымі пакуль фізычнымі ўласьцівасьцямі. Існавала тэорыя аб тым, што шчыльнасьць газу хутка расьце да цэнтру газавай бурбалкі, і там адбываюцца нейкія таямнічыя працэсы, якія выклікаюць рэгулярную зьмену яркасьці так званага Сусьветнага Сьвятла, што ў сваю чаргу абумоўлівае зьмену дня і ночы. Акрамя кароткапэрыядычных, сутачных зьмяненьняў стану Сусьветнага Сьвятла, існавалі доўгапэрыядычныя, што спараджалі сэзонныя ваганьні тэмпэратуры і зьмену часоў году. Сіла цяжару была накіраваная ад цэнтру Сфэры Сьвету пэрпэндыкулярна да яе паверхні. Карацей кажучы, населены востраў існаваў на ўнутранай паверхні вялізнае бурбалкі ў бясконцай цьвердзі, якая запаўняла астатні Сусьвет.

Максім, зусім ачмурэлы ад нечаканасьці, пачаў быў спрэчку, але вельмі хутка аказалася, што яны з Гаем гавораць на розных мовах, што зразумець адзін аднаго ім значна цяжэй, чым перакананаму капэрніканцу зразумець перакананага пасьлядоўніка Пталемэя. Уся справа была ў дзіўнай уласьцівасьці атмасфэры гэтай плянэты. Па-першае, незвычайна моцная рэфракцыя надмерна задзірала гарызонт і век-вяком пераконвала абарыгенаў, што іх зямля ня плоская і ўжо ва ўсякім разе ня выпуклая — яна ўвагнутая. «Устаньце на марскім беразе, — рэкамэндавалі школьныя падручнікі, — і прасачыце за рухам карабля, які адышоў ад прыстані. Спачатку ён будзе рухацца як бы па плоскасьці, але чым далей ён будзе сыходзіць, тым вышэй ён будзе падымацца, пакуль не схаваецца ў атмасфэрнай смузе, што засланяе астатнюю частку Сьвету». Па-другое, атмасфэра гэтая была вельмі шчыльнай і фасфарасцыравала ўдзень і ўначы, так што ніхто ніколі тут ня бачыў зорнага неба, а выпадкі назіраньня Сонца былі запісаныя ў хроніках і служылі асновай для незьлічоных спробаў стварыць тэорыю Сусьветнага Сьвятла.

Максім зразумеў, што знаходзіцца ў гіганцкай пастцы, што кантакт зробіцца магчымым толькі тады, калі яму ўдасца літаральна вывернуць навыварат натуральныя прадстаўленьні, якія склаліся цягам дзесяцігодзьдзяў. Відаць, гэта ўжо спрабавалі тут прарабіць, калі меркаваць па распаўсюджаным праклёне «масаракш», што даслоўна азначала «сьвет навыварат»; акрамя таго, Гай распавёў пра чыста абстрактную матэматычную тэорыю, якая разглядала Сьвет інакш. Тэорыя гэтая паўстала яшчэ ў антычныя часы, перасьледвалася некалі афіцыйнай рэлігіяй, мела сваіх пакутнікаў, атрымала матэматычную складнасьць працамі геніяльных матэматыкаў мінулага стагодзьдзя, але так і засталася чыста абстрактнай, хоць, як і большасьць абстрактных тэорыяў, знайшла сабе нарэшце практычнае ўжываньне — зусім нядаўна, калі былі створаныя звышдальнабойныя балістычныя снарады.

Абдумаўшы і супаставіўшы ўсё, што стала яму вядома, Максім зразумеў, па-першае, што ўвесь гэты час выглядаў тут вар’ятам і нездарма яго мэнтаграмы ўключаныя ў шызойднае «Чароўнае падарожжа». Па-другое, ён зразумеў, што да пары, да часу ён павінен маўчаць пра сваё іншаплянэтнае паходжаньне, калі ня хоча вярнуцца да Бегемота. Гэта азначала, што населены востраў ня прыйдзе да яго на дапамогу, што разьлічваць ён можа толькі на сябе, што пабудова нуль-перадатчыка адкладваецца на няпэўны час, а сам ён затрымаўся тут, відаць, надоўга і, можа быць, масаракш, назаўжды. Безнадзейнасьць сытуацыі ледзь ня зьбіла яго з ног, але ён сьціснуў зубы і прымусіў сябе разважаць чыста лягічна. Маме давядзецца перажыць цяжкі час. Ёй будзе бязьмерна дрэнна, і адна гэтая думка адбівае ўсякую ахвоту разважаць лягічна. Каб ён праваліўся, гэты бяздарны, замкнёны сьвет!... Але ў мяне ёсьць толькі два выйсьця: альбо сумаваць па немагчымаму і бясьсільна кусаць локці, альбо сабрацца й жыць. Па-сапраўднаму жыць, як я хацеў жыць заўсёды — любіць сяброў, дамагацца мэты, біцца, перамагаць, цярпець паразы, атрымліваць па носе, даваць здачы — усё, што заўгодна, толькі не заламваць рукі... Ён спыніў размовы пра будову Сусьвету і пачаў распытваць Гая пра гісторыю і сацыяльнае ўладкаваньне свайго населенага вострава.

З гісторыяй справа была кепскай. Гай меў зь яе толькі адрывістыя зьвесткі, а сур’ёзных кніг у яго не было. У гарадзкой бібліятэцы сур’ёзных кніг не аказалася таксама. Але можна было зразумець, што краіна, якая прытуліла Максіма, аж да апошняй разбуральнай вайны была значна шырэйшай і кіравалася купкай бясталентных фінансыстаў і звыраднелых арыстакратаў, якія ўвагналі народ у галечу, разлажылі дзяржаўны апарат карупцыяй і ў рэшце рэшт улезьлі ў вялікую каляніяльную вайну, разьвязаную суседзямі. Вайна гэтая ахапіла ўвесь сьвет, загінулі мільёны і мільёны, былі разбураныя тысячы гарадоў, дзесяткі малых дзяржаваў аказаліся зьмеценымі з твару зямлі, у сьвеце і ў краіне запанаваў хаос. Надышлі дні жорсткага голаду і эпідэміяў. Спробы народных паўстаньняў кучка эксплюататараў душыла ядзернымі снарадамі. Краіна і сьвет ішлі да загібелі. Становішча выратавалі Невядомыя Айцы. Мяркуючы па ўсім, гэта была ананімная група маладых афіцэраў генэральнага штабу, якія аднаго цудоўнага дня, маючы ўсяго дзьве дывізіі, вельмі незадаволеныя тым, што іх накіроўваюць у атамную мясарубку, арганізавалі путч і захапілі ўладу. Гэта здарылася дваццаць чатыры гады таму. З тых часоў становішча ў значнай ступені стабілізавалася, і вайна сьціхла неяк сама сабой, хоць міру ніхто ні з кім не заключаў. Энэргічныя ананімныя кіраўнікі навялі адносны парадак, жорсткімі мерамі ўпарадкавалі эканоміку — прынамсі, у цэнтральных раёнах — і зрабілі краіну такой, якая яна цяпер. Узровень жыцьця павысіўся вельмі значна, побыт увайшоў у мірную каляіну, грамадзкая мараль паднялася да небывалай у гісторыі вышыні, і ўвогуле ўсё стала добра. Максім зразумеў, што палітычны лад краіны вельмі далёкі ад ідэальнага і ўяўляе сабой нейкую разнавіднасьць ваеннай дыктатуры. Аднак ясна было, што папулярнасьць Невядомых Айцоў надзвычай вялікая, прычым ва ўсіх плястах грамадзтва. Эканамічная аснова гэтай папулярнасьці засталася Максіму незразумелай: як ні кажы, а паўкраіны яшчэ ляжыць у руінах, ваенныя выдаткі велізарныя, пераважная большасьць насельніцтва жыве больш чым сьціпла... Але справа была, відавочна, у тым, што ваенная вярхушка здолела ўтаймаваць апэтыты прамыслоўцаў, чым заваявала папулярнасьць у працоўных, і прывяла ў падпарадкаваньне працоўных, чым заваявала папулярнасьць у прамыслоўцаў. Зрэшты, гэта былі толькі здагадкі. Гаю, напрыклад, такая пастаноўка пытаньня наогул здавалася дзіўнай: грамадзтва было для яго адзіным арганізмам, супярэчнасьцяў паміж сацыяльнымі групамі ён уявіць сабе ня мог...

Зьнешняе становішча краіны працягвала заставацца вельмі напружаным. На поўнач ад яе разьмяшчаліся дзьве вялікія дзяржавы — Хонці і Пандэя — былыя ня тое правінцыі, ня тое калёніі. Пра гэтыя краіны ніхто нічога ня ведаў, але было вядома, што абедзьве краіны маюць самыя агрэсыўныя намеры, бесьперапынна засылаюць дывэрсантаў і шпіёнаў, арганізуюць інцыдэнты на межах і рыхтуюць вайну. Мэта гэтай вайны была Гаю незразумелая, ды ён ніколі й не задаваўся такім пытаньнем. На поўначы былі ворагі, з агентурай ён біўся насьмерць, і гэтага яму было цалкам дастаткова.

На поўдні, за памежнымі лясамі, ляжала выпаленая ядзернымі выбухамі пустыня, што ўтварылася на месцы цэлай групы краінаў, якія прымалі ў ваенных дзеяньнях найбольш актыўны ўдзел. Пра тое, што адбываецца на гэтых мільёнах квадратных кілямэтраў, таксама не было вядома нічога, ды гэта нікога й не цікавіла. Паўднёвыя межы падвяргаліся бесьперапынным нападам калясальных ордаў паўдзікуноў-вырадкаў, якімі кішэлі лясы за ракой Блакітная Зьмяя. Праблема паўднёвых межаў лічылася ледзь не найважнейшай. Там было вельмі цяжка, і менавіта там канцэнтраваліся адборныя часткі Баявое Гвардыі. Гай праслужыў на Поўдні тры гады і распавядаў неверагодныя рэчы.

На поўдзень ад пустыні, на другім канцы адзінага мацерыка плянэты, таксама маглі захавацца нейкія дзяржавы, але яны не давалі пра сябе ведаць. Затое пастаянна і непрыемна давала пра сябе ведаць так званая Астраўная Імпэрыя, якая замацавалася на двух магутных архіпэлягах іншага паўшар’я. Сусьветны Акіян належаў ёй. Радыёактыўныя воды баразьніў велізарны флёт падводных лодак, з выклікам афарбаваных у сьнежна-белы колер, абсталяваных па апошнім слове зьнішчальнай тэхнікі, з бандамі спэцыяльна выдрэсіраваных галаварэзаў на борце. Жудасныя, як здані, белыя субмарыны трымалі пад страшэннай напругай прыбярэжныя раёны, зьдзяйсьняючы несправакаваныя абстрэлы і высаджваючы пірацкія дэсанты. Гэтай белай пагрозе таксама супрацьстаяла Гвардыя.

Карціна сусьветнага хаосу і разбурэньня ўразіла Максіма. Перад ім была плянэта-магільнік, плянэта, на якой ледзь-ледзь цяплілася разумнае жыцьцё, і гэтае жыцьцё гатовае было канчаткова пагасіць сябе ў любы момант.

Максім слухаў Раду, яе спакойныя і страшныя апавяданьні пра тое, як маці атрымала вестку аб гібелі бацькі (бацька, доктар-эпідэміёляг, адмовіўся пакінуць зачумлены раён, а ў дзяржавы ў той час не было ні часу, ні магчымасьцяў змагацца з чумой рэгулярнымі сродкамі, і на раён была проста скінутая бомба); пра тое, як дзесяць гадоў таму да сталіцы падступілі мяцежнікі, пачалася эвакуацыя, у натоўпе, які штурмаваў цягнік, затапталі бабулю, маці бацькі, а празь дзесяць дзён памёр ад дызэнтэрыі малодшы брацік; пра тое, як пасьля сьмерці маці яна, каб пракарміць маленькага Гая і цалкам бездапаможнага дзядзечку Каана, па васемнаццаць гадзін у суткі працавала пасудніцай на перасыльным пункце, потым прыбіральшчыцай у раскошным прытоне для спэкулянтаў, потым выступала ў «жаночых бягах з таталізатарам», потым сядзела ў турме, праўда — нядоўга, але з-за гэтай турмы засталася бяз працы і некалькі месяцаў прасіла міласьціну...

Максім слухаў дзядзьку Каана, калісьці буйнога навукоўца, як у першы жа год вайны скасавалі Акадэмію Навук, склалі Яго Імпэратарскай Вялікасьці Акадэміі батальён; як падчас голаду сышоў з розуму і павесіўся стваральнік эвалюцыйнай тэорыі; як варылі поліўку з клею, саскобленага са шпалер; як галодны натоўп разграміў заалягічны музэй і захапіў у ежу засьпіртаваныя прэпараты...

Максім слухаў Гая, яго няхітрыя апавяданьні пра будаўніцтва вежаў процібалістычнай абароны на паўднёвай мяжы, як па начах людаеды падкрадаюцца да будаўнічых пляцоўвак і выкрадаюць выхаванцаў-працоўных і вартавых гвардзейцаў; як у цемры нячутнымі прывідамі нападаюць бязьлітасныя ваўкалакі, напаўлюдзі, напаўмядзьведзі, напаўсабакі; слухаў яго поўную захапленьня хвалу сыстэме ПБА, якая стваралася цаной неверагодных пазбаўленьняў у апошнія гады вайны, якая па сутнасьці і спыніла ваенныя дзеяньні, абараніўшы краіну з паветра, якая і цяпер зьяўляецца адзінай гарантыяй бясьпекі ад агрэсіі з поўначы... А гэтыя мярзотнікі ладзяць напады на адбівальныя вежы, прадажная сволач, забойцы жанчын і дзяцей, падкупленыя на брудныя грошы Хонці і Пандэі, вырадкі, брыдота, горшая за ўсякага Пацукалова... Нэрвовы твар Гая скажаўся зьнянавісьцю. Тут найгалоўнейшае, казаў ён, пастукваючы кулаком па стале, і таму я пайшоў у Гвардыю, не на завод, ня ў поле, не ў кантору — у Баявую Гвардыю, якая цяпер адказвае за ўсё...

Максім слухаў прагна, як страшную, немагчымую казку, тым больш страшную і немагчымую, што ўсё гэта было насамрэч, што многае і многае з гэтага працягвала быць, а найстрашнейшае і самае немагчымае з гэтага магло паўтарыцца ў любую хвіліну. Сьмешна і сорамна стала яму думаць пра ўласнае бязладзьдзе, цацачнымі зрабіліся ягоныя ўласныя праблемы — нейкі там кантакт, нуль-перадатчык, туга па доме, ламаньне рук...

Грузавік крута павярнуў у нешырокую вуліцу са шматпавярховымі цаглянымі дамамі, і Пандзі сказаў: «Прыехалі». Мінакі на тратуары кінуліся да сьцен, закрываючыся ад сьвятла фараў. Грузавік спыніўся, над кабінай кіроўцы высунулася доўгая тэлескапічная антэна.

— Выходзь! — у адзін голас гаркнулі камандзіры другой і трэцяй сэкцыі, і гвардзейцы пасыпаліся праз барты.

— Першай сэкцыі застацца на месцы! — скамандаваў Гай.

Максім і Пандзі, якія выскачылі былі, зноў селі.

— На тройкі разьбярыся! — крычалі капралы на тратуары. — Другая сэкцыя, наперад! Трэцяя сэкцыя, за мной!

Прагрукаталі падкаваныя боты, захоплена віскнуў жаночы голас, хтосьці зь верхняга паверху пранізьліва залямантаваў:

— Панове! Баявая Гвардыя!...

— Няхай жыве Баявая Гвардыя!

— Ура! — закрычалі бледныя людзі, прыціскаючыся да сьцяны, каб не перашкаджаць. Гэтыя мінакі нібы чакалі тут гвардзейцаў і цяпер, дачакаўшыся, радаваліся ім, як налепшым сябрам.

Кандыдат Зойза, што сядзеў справа ад Максіма, зусім яшчэ хлапчук, доўгі, худы, зь бялявым пухам на шчоках, тыкнуў Максіма вострым локцем у бок і радасна падмігнуў. Максім усьміхнуўся ў адказ. Сэкцыі ўжо зьніклі ў пад’ездах, каля дзьвярэй стаялі толькі капралы, стаялі цьвёрда, надзейна, зь нерухомымі тварамі пад бэрэтамі набакір. Бразнулі дзьверы кабіны, і голас ротмістра Чачу пракаркаў:

— Першая сэкцыя, выходзь, стройся!

Максім скачком перамахнуў цераз борт. Калі сэкцыя пастроілася, ротмістр рухам рукі спыніў Гая, які падбег з рапартам, падышоў да строю ўшчыльную і скамандаваў:

— Надзець каскі!

Сапраўдныя радавыя нібы чакалі гэтай каманды, а кандыдаты некалькі замарудзіліся. Ротмістр, нецярпліва пастукваючы абцасам, дачакаўся, пакуль Зойза справіцца з падбародкавым рамянём, і скамандаваў «направа» і «бягом наперад». Ён сам пабег наперадзе, нязграбна-спрытны, моцна адмахваючыся пакалечанай рукой, ведучы сэкцыю пад цёмную арку паўз жалезныя бакі з гнілымі адкідамі, у двор, вузкі і змрочны, як калодзеж, застаўлены кастрамі дроў, зьвярнуў пад іншую арку, такую ​​ж змрочную і сьмярдзючую, і спыніўся перад аблупленымі дзьвярыма пад бляклай лямпачкай.

— Увага! — каркнуў ён. — Першая тройка і кандыдат Сім пойдуць са мной. Астатнія застануцца тут. Капрал Гаал, па сьвістку другую тройку да мяне наверх, на чацьвёрты паверх. Нікога не выпускаць, браць жывым, страляць толькі ў скрайнім выпадку. Першая тройка і кандыдат Сім, за мной!

Ён штурхнуў абшарпаныя дзьверы і зьнік. Максім, абагнаўшы Пандзі, кінуўся сьледам. За дзьвярыма апынуліся крутыя каменныя сходы зь ліпкімі жалезнымі парэнчамі, вузкія і брудныя, азораныя нейкім нездаровым гнойным сьвятлом. Ротмістр жвава, праз тры прыступкі, бег уверх. Максім здолеў дагнаць яго й убачыў у ягонай руцэ пісталет. Тады Максім на бягу зьняў з шыі аўтамат, на сэкунду ён адчуў млоснасьць пры думцы, што зараз, можа быць, давядзецца страляць у людзей, але адагнаў гэтую думку — то былі ня людзі, то былі жывёлы, горшыя за вусатага Пацукалова, горшыя за плямістых малпаў, — і гнюсная золь пад нагамі, гнойнае сьвятло, захарканыя сьцены пацьвярджалі і падтрымлівалі гэта адчуваньне.

Другі паверх. Задушлівы кухонны чад, у шчыліне прачыненых дзьвярэй з лахманамі рагожы — спалоханы старэчы твар. Зь мявам кідаецца з-пад ног ашалелая котка. Трэці паверх. Нейкі дурань пакінуў пасярэдзіне пляцоўкі вядро з памыямі. Ротмістр зьбівае вядро, памыі ляцяць у пралёт. «Масаракш...» — рыкае зьнізу Пандзі. Хлопец і дзяўчына, абняўшыся, прыціснуліся ў цёмным куце, твары ў іх спалохана-радасныя. «Прэч, уніз!» — каркае на бягу ротмістр. Чацьвёрты паверх. Пачварныя карычневая дзьверы з аблезлай алейнай фарбай, падрапаная бляшаная дошчачка з надпісам: «Гобі, зубны лекар. Прыём у любы час». За дзьвярыма нехта працяжна крычыць. Ротмістр спыняецца і хрыпіць: «замок!» Па ягоным чорным твары коціцца пот. Максім не разумее. Набеглы Пандзі адштурхвае яго, прыстаўляе рулю аўтамата да дзьвярэй пад ручкай і дае чаргу. Сыплюцца іскры, ляцяць кавалкі дрэва, і зараз жа, нібы ў адказ, за ​​дзьвярыма глуха, скрозь працяглы крык, грукаюць стрэлы, зноў з трэскам ляцяць шчэпкі, нешта гарачае, шчыльнае з гнюсным віскам праносіцца ў Максіма над галавой. Ротмістр расхінае дзьверы, там цёмна, жоўтыя ўспышкі стрэлаў азараюць клубы дыму. «За мной!» — хрыпіць ротмістр і нырае галавой уперад насустрач выбухам. Максім і Пандзі рвуцца ўсьлед за ім, дзьверы вузкая, прыціснуты Пандзі коратка вякае. Калідор, духата, парахавы дым. Пагроза зьлева. Максім выкідвае руку, ловіць гарачы ствол, ірве зброю ад сябе і ўверх. Ціха, але жахліва выразна храбусьцяць чыесьці вывернутыя суставы, вялікае мяккае цела застывае ў бязвольным падзеньні. Наперадзе, у дыму, ротмістр каркае: «не страляць! Браць жыўцом!» Максім кідае аўтамат і ўрываецца ў вялікі асьветлены пакой. Тут вельмі шмат кніг і карцін, і страляць тут няма ў каго. На падлозе курчацца двое мужчын. Адзін зь іх увесь час крычыць, ужо ахрып, але ўсё крычыць. У крэсьле, адкінуўшы галаву, ляжыць у непрытомнасьці жанчына — белая да празрыстасьці. Пакой поўны болем. Ротмістр стаіць над крыклівым чалавекам і азіраецца, засоўваючы пісталет у кабуру. Моцна штурхнуўшы Максіма, у пакой увальваецца Пандзі, за ім гвардзейцы валакуць масыўнае цела таго, хто страляў. Кандыдат Зойза, мокры і ўсхваляваны, без усьмешкі працягвае Максіму кінуты аўтамат. Ротмістр паварочвае да іх свой страшны чорны твар. «А дзе яшчэ адзін?» — каркае ён, і ў той жа момант падае сіняя парцьера, з падваконьніка цяжка саскоквае доўгі худы чалавек у белым заплямленым халаце. Ён як сьляпы ідзе на ротмістра, павольна падымаючы два велізарных пісталеты на ўзровень шкляных ад болю вачэй. «Ай!» — крычыць Зойза...

Максім стаяў бокам і ў яго не заставалася часу павярнуцца. Ён скочыў з усіх сілаў, але чалавек усё-ткі пасьпеў адзін раз націснуць на спускавы кручок. Максіму апаліла твар, парахавы гар забіў рот, а пальцы яго ўжо сашчаміліся на прыдалоньнях белага халата, і пісталеты са стукам упалі на падлогу. Чалавек апусьціўся на калені, апусьціў галаву і, калі Максім адпусьціў яго, мякка паваліўся ніцма.

— Ну-ну-ну, — сказаў ротмістр зь незразумелай інтанацыяй. — Кладзіце гэтага сюды ж, — загадаў ён Пандзі. — А ты, — сказаў ён бледнаму і мокраму Зойзе, — бяжы ўніз і паведамі камандзірам сэкцый, дзе я знаходжуся. Хай даложаць, як у іх справы. — Зойза стукнуў абцасамі і кінуўся да дзьвярэй. — Так! Перадай Гаалу, хай падымецца сюды... Перастань гарлапаніць, сволач, — прыкрыкнуў ён на чалавека, які стагнаў, і лёгенька стукнуў яго ботам пад бок. — Э, марна. Кволая дрэнь, сьмецьце... Абшукаць, — загадаў ён Пандзі. — І пакладзеце іх усіх у шэраг. Тут жа, на падлозе. І бабу таксама, а то расьселася ў адзіным крэсьле...

Максім падышоў да жанчыны, асьцярожна падняў яе і перанёс на ложак. Яму было цьмяна на душы. Ня гэтага ён чакаў. Цяпер ён і сам ня ведаў, чаго чакаў — жоўтых, выскаленых ад нянавісьці іклоў, зласьлівага выцьця, лютай сутычкі не на жыцьцё, а на сьмерць... Яму ня з чым было параўнаць свае адчуваньні, але ён чамусьці згадаў, як аднойчы падстрэліў тахорга, і як гэтая велізарная, грозная на выгляд і бязьлітасная па чутках жывёла, праваліўшыся зь перабітым хрыбетнікам у вялізную яму, ціха, жаласна плакала і нешта мармытала ў сьмяротнай самоце, амаль чланаразьдзельнае...

— Кандыдат Сім, — каркнуў ротмістр. — Я загадаў — на падлогу!

Ён глядзеў на Максіма сваімі жудаснымі празрыстымі вачыма, вусны ў яго нібы зьвяло сутаргай, і Максім зразумеў: не яму судзіць тут і вызначаць, што слушна, і што няслушна. Ён яшчэ чужынец, ён яшчэ ня ведае іх нянавісьці і іх любові... Ён зноў падняў жанчыну і паклаў яе побач з грузным чалавекам, які страляў у калідоры. Пандзі й другі гвардзеец, пыхкаючы, выварочвалі кішэні арыштаваных. А арыштаваныя былі бяз памяці. Усе пяцёра.

Ротмістр сеў у крэсла, кінуў на стол шапку, запаліў і пальцам павабіў да сябе Максіма. Максім падышоў, брава пстрыкнуўшы абцасамі.

— Чаму кінуў аўтамат? — ціха запытаў ротмістр.

— Вы загадалі не страляць.

— Пане ротмістру.

— Так. Вы загадалі не страляць, пане ротмістру.

Ротмістр, прыжмурыўшыся, пускаў дым у столь.

— Значыць, калі б я загадаў не размаўляць, ты б адкусіў сабе язык?

Максім прамаўчаў. Размова яму не падабалася, але ён добра памятаў навучаньні Гая.

— Хто бацька? — спытаў ротмістр.

— Ядзерны фізык, пане ротмістру.

— Жывы?

— Так, пане ротмістру.

Ротмістр дастаў з рота цыгарэту і паглядзеў на Максіма.

— Дзе ён?

Максім зразумеў, што збалбатнуў. Трэба было выкручвацца.

— Ня ведаю, пане ротмістру. Дакладней, ня памятаю.

— Аднак тое, што ён ядзершчык, ты памятаеш... А што ты яшчэ памятаеш?

— Ня ведаю, пане ротмістру. Памятаю многае, але капрал Гаал мяркуе, што гэта несапраўдная памяць.

У калідоры пачуліся таропкія крокі, у пакой увайшоў Гай і выцягнуўся перад ротмістрам.

— Займіся гэтымі паўтрупами, капрале, — сказаў ротмістр. — Кайданкаў хопіць?

Гай паглядзеў цераз плячо на арыштаваных.

— З вашага дазволу, пане ротмістру, адну пару давядзецца ўзяць у другой сэкцыі.

— Дзейнічай.

Гай выбег, а ў калідоры ўжо зноў тупалі боты, зьявіліся камандзіры сэкцыяў і далажылі, што апэрацыя праходзіць пасьпяхова, двое падазроных ужо ўзятыя, жыхары, як заўсёды, аказваюць актыўную дапамогу. Ротмістр загадаў хутчэй заканчваць, а пасьля заканчэньня перадаць у штаб парольнае слова «Тумба». Калі камандзіры сэкцыяў выйшлі, ён запаліў новую цыгарэту і некаторы час маўчаў, гледзячы, як гвардзейцы здымаюць са стэлажоў кнігі, гартаюць іх і кідаюць на ложак.

— Пандзі, — сказаў ён ціха, — займіся карцінамі. Толькі вось з гэтай асьцярожней, не сапсаваць, я возьму яе сабе... — Затым ён зноў павярнуўся да Максіма. — Як ты яе знаходзіш? — спытаў ён.

Максім паглядзеў. На карціне быў марскі бераг, высокая водная далеч без гарызонту, змрок і жанчына, якая выходзіць з мора. Вецер. Сьвежа. Жанчыне холадна.

— Добрая карціна, пане ротмістру, — сказаў Максім.

— Пазнаеш месца?

— Не. Гэтага мора я ніколі ня бачыў.

— А якое бачыў?

— Зусім іншае, пане ротмістру. Але гэта несапраўдная памяць.

— Глупства. Гэтае ж самае. Толькі ты глядзеў ня зь берага, а з мастка, і пад табой была белая палуба, а ззаду, на карме, быў яшчэ адзін масток, толькі ніжэй. А на беразе была ня тая баба, а танк, і ты наводзіў пад вежу... Ведаеш ты, шчанюк, што гэта такое, калі балванка трапляе пад вежу? Масаракш... — прашыпеў ён і раздушыў недакурак аб стол.

— Не разумею, — сказаў Максім холадна. — Ніколі ў жыцьці нічога нікуды не наводзіў.

— Як жа ты можаш гэта ведаць? Ты ж нічога ня памятаеш, кандыдат Сім!

— Я памятаю, што не наводзіў.

— Пане ротмістру!

— Памятаю, што не наводзіў, пане ротмістру. І я не разумею, пра што вы кажаце.

Увайшоў Гай у суправаджэньні двух кандыдатаў. Яны ўзяліся надзяваць на затрыманых цяжкія кайданкі.

— Таксама ж людзі, — сказаў ротмістр. — У іх жонкі, у іх дзеці. Яны кагосьці кахалі, іх нехта кахаў...

Ён казаў, відавочна зьдзекуючыся, але Максім сказаў тое, што думаў:

— Так, пане ротмістру. Яны, аказваецца, таксама людзі.

— Не чакаў?

— Так, пане ротмістру. Я чакаў чагосьці іншага.

Краем вока ён бачыў, што Гай спалохана глядзіць на яго. Але яму ўжо да агіднасьці надакучыла хлусіць, і ён дадаў:

— Я думаў, што гэта сапраўды вырадкі. Накшталт голых, плямістых... жывёл.

— Голы плямісты дурань, — важка сказаў ротмістр. — Вёска. Ты не на Поўдні... Тут яны як людзі. Добрыя мілыя людзі, якім пры моцным хваляваньні адчайна баліць галоўка. Бог шэльму меціць. А табе не баліць галоўка пры хваляваньні? — спытаў ён нечакана.

— Мне ніколі нічога не баліць, пане ротмістру, — адказаў Максім. — А вам?

— Што-о?

— У вас такі незадаволены тон, — сказаў Максім, — што я падумаў...

— Пане ротмістру! — нейкім бразгатлівым голасам крыкнуў Гай. — Дазвольце далажыць... Арыштаваныя прыйшлі ў сябе.

Ротмістр паглядзеў на яго і пасьміхнуўся.

— Не хвалюйся, капрале. Твой сябрук паказаў сябе сёньня сапраўдным гвардзейцам. Калі б ня ён, ротмістр Чачу валяўся б цяпер з куляй у галаве... — Ён закурыў трэцюю цыгарэту, падняў вочы да столі і выпусьціў тоўсты струмень дыму. — У цябе верны нюх, капрал. Я б хоць зараз узьвёў гэтага малойчыка ў сапраўдныя радавыя... Масаракш, я б узьвёў яго ў афіцэры! У яго брыгадзірскія замашкі, ён любіць задаваць пытаньні афіцэрам... Але я цяпер вельмі добра разумею цябе, капрал. Твой рапарт меў усе падставы. Так што... пачакаю пакуль узводзіць яго ў афіцэры... — Ротмістр падняўся, цяжка ступаючы абышоў стол і спыніўся перад Максімам. — Ня будзем нават узводзіць яго пакуль у сапраўдныя радавыя. Ён добры баец, але ён яшчэ блазьнюк, вёска... Мы зоймемся ягоным выхаваньнем... Увага! — закрычаў ён раптам. — Капрале Гаал, вывесьці арыштаваных! Радавы Пандзі і кандыдат Сім, забраць маю карціну і ўсё, што тут ёсьць папяровага! Аднесьці да мяне ў машыну!

Ён павярнуўся і выйшаў з пакою. Гай дакорліва паглядзеў на Максіма, але нічога не сказаў. Гвардзейцы ўзьнімалі затрыманых, выспяткамі й штуршкамі ставілі іх на ногі і вялі да дзьвярэй. Затрыманыя не супраціўляліся. Яны былі як ватныя, яны хісталіся, у іх падгіналіся ногі. Грузны чалавек, які страляў у калідоры, гучна стагнаў і лаяўся шэптам. Жанчына бязгучна варушыла вуснамі. У яе дзіўна сьвяціліся вочы.

— Гэй, Мак, — сказаў Пандзі, — вазьмі вунь коўдру з ложка, загарні ў яе кніжкі, а калі ня хопіць — вазьмі яшчэ і прасьціну. Як складзеш — цягні ўсё ўніз, а я карціну панясу... Ды не забудзься на аўтамат, дурная галава! Ты думаеш, чаго на цябе пан ротмістр узьеўся? Аўтамат ты кінуў. Хіба можна зброю кідаць? Ды яшчэ ў баі... Эх, вёска...

— Спыні размовы, Пандзі, — злосна сказаў Гай, — бяры карціну й ідзі.

У дзьвярах ён павярнуўся да Максіма, пастукаў сябе пальцам па лбе і зьнік. Было чуваць, як Пандзі, спускаючыся па прыступках, ва ўсё горла сьпявае «Суйміся, мамка». Максім уздыхнуў, паклаў аўтамат на стол і падышоў да груды кніг, зваленых на ложак і на падлогу. Яго раптам ахінула, што ён тут нідзе яшчэ ня бачыў такой колькасьці кніг, хіба што ў бібліятэцы. У кніжных крамах кніг было, вядома, таксама больш, але толькі па колькасьці, а не па назвах.

Кнігі былі старыя, з пажоўклымі старонкамі. Некаторыя крыху абгарэлі, а некаторыя, да зьдзіўленьня Максіма, апынуліся адчувальна радыёактыўнымі. Не было часу як сьлед разгледзець іх. Максім пасьпешліва складваў акуратныя пачкі на раскладзеную коўдру і чытаў толькі загалоўкі. Так, тут не было «Коліцу Фэльша, або Шалёна адважны брыгадзір, які ўчыняе подзьвігі ў тыле ворага», не было раману «Каханьне і адданасьць чарадзея», не было пухлай паэмы «Палаючае сэрца жанчыны» і папулярнай брашуры «Задачы сацыяльнай гігіены». Тут Максім убачыў тоўстыя тамы сур’ёзных твораў: «Тэорыя эвалюцыі», «Праблемы рабочага руху», «Фінансавая палітыка і эканамічна здаровая дзяржава», «Голад: стымул ці перашкода?»... Нейкія «Крытыкі», «Курсы», «Падставы» ў суправаджэньні тэрмінаў, якіх Максім ня ведаў. Тут былі зборнікі сярэднявечнай ханційскай паэзіі, казкі і баляды невядомых Максіму народаў, чатырохтомны збор твораў нейкага Т. Куура і шмат бэлетрыстыкі: «Бура і трава», «Чалавек, які быў Сусьветным Сьвятлом», «Выспы без блакіту»... і яшчэ шмат кніг на незнаёмых мовах, і зноў кнігі па матэматыцы, фізыцы, біялёгіі, і зноў бэлетрыстыка...

Максім спакаваў два вузлы і некалькі сэкундаў пастаяў, аглядаючы пакой. Пустыя перакошаныя стэлажы, цёмныя плямы — там, дзе былі карціны, самі карціны, выдратыя з рамаў, затаптаныя... і ніякіх сьлядоў зубалячэбнай тэхнікі... Ён узяў вузлы і накіраваўся да дзьвярэй, але потым згадаў і вярнуўся за аўтаматам. На стале пад шклом ляжалі дзьве фатаграфіі. На адной — тая самая празрыстая жанчына, і на каленях у яе хлопчык гадоў чатырох са зьдзіўлена раскрытым ротам, а жанчына — маладая, задаволеная, гордая... на другой фатаграфіі — прыгожая мясцовасьць у гарах, цёмныя купы дрэў, старадаўняя напаўразбураная вежа... Максім закінуў аўтамат за сьпіну і вярнуўся да вузлоў.

7


Раніцамі пасьля сьняданку брыгада выстройвалася на пляцы для зачытваньня загадаў і разводу на заняткі. Гэта была найцяжэйшая для Максіма працэдура, калі не лічыць вячэрніх паверак. Зачытваньне любых загадаў завяршалася кожнага разу сапраўдным параксізмам захапленьня — нейкага сьляпога, бессэнсоўнага, ненатуральнага, нічым не абґрунтаванага, і гэта рабіла на староньняга чалавека найнепрыемнейшае ўражаньне. Максім прымушаў сябе падаўляць нявольную агіду да гэтага раптоўнага вар’яцтва, якое ахоплівала ўсю брыгаду ад камандзіра да апошняга кандыдата; ён угаворваў сябе, што яму проста недаступная такая гарачая ўвага гвардзейцаў да дзейнасьці брыгаднай канцылярыі; ён лаяў сябе за скептыцызм іншародца і чужынца, намагаўся натхніцца сам, паўтараў у думках, што ў цяжкіх умовах такія выбухі масавага энтузіязму гавораць толькі аб еднасьці людзей, аб іх аднадушнасьці і гатоўнасьці цалкам аддаць сябе агульнай справе. Але яму было вельмі цяжка.

Зь дзяцінства выхаваны ў правілах стрымана-іранічнага стаўленьня да сябе, у непрыязнасьці да гучных слоў наогул і да ўрачыстых харавых сьпеваў у прыватнасьці, ён амаль злаваўся на сваіх таварышаў па страі, на хлопцаў добрых, прастадушных, выдатных наагул рабят, калі яны раптам пасьля прачытаньня загаду аб пакараньні трыма суткамі карцара кандыдата імярэк за спрэчкі з сапраўдным радавым такім і такім, разяўлялі раты, гублялі ўласьцівую ім лагоднасьць і пачуцьцё гумару і прымаліся захоплена раўці «ўра», а потым запявалі са сьлязамі на вачах «Марш Баявое Гвардыі» і паўтаралі яго двойчы, тройчы, а часам і чатыры разы. Пры гэтым з брыгаднае кухні высыпалі нават кухары і з энтузіязмам падхоплівалі, апантана размахваючы чарпакамі і нажамі, балазе былі па-за строем. Памятаючы, што ў гэтым сьвеце трэба быць як усе, Максім таксама сьпяваў і таксама намагаўся страціць пачуцьцё гумару, і гэта яму ўдавалася, але было брыдка, бо сам ён ніякага энтузіязму не адчуваў, а адчуваў адну толькі няёмкасьць.

На гэты раз выбух энтузіязму адбыўся пасьля загаду нумар 127 аб узьвядзеньні сапраўднага радавога Дзімбы ў капралы, загаду нумар 128 аб вынясеньні падзякі кандыдату ў сапраўдныя радавыя Сіму за праяўленую ў апэрацыі адвагу і загаду нумар 129 аб пераводзе казармы чацьвёртай роты на рамонт. Ледзь брыгадны ад’ютант засунуў лісткі загадаў у скураны пляншэт, як брыгадзір, сарваўшы зь сябе шапку, набраў поўныя грудзі паветра і рыпучым фальцэтам закрычаў: «Баявая!... Гвардыя!... Жалезным!...» І пайшло, і пайшло... Сёньня было асабліва няёмка, таму што Максім убачыў, як па цёмных шчоках ротмістра Чачу пакаціліся сьлёзы. Гвардзейцы раўлі быкамі, адбіваючы такт прыкладамі на масыўных дзягавых спражках. Каб ня бачыць гэтага, і ня чуць, Максім шчыльней зажмурыўся і зароў распаленым тахоргам, і голас яго пакрыў усе галасы — ва ўсякім разе, так яму здавалася. «Наперад, бясстрашныя!...» — роў ён, ужо нікога больш ня чуючы, акрамя сябе. Да чаго ж ідыёцкія словы... Напэўна, які-небудзь капрал склаў. Трэба вельмі любіць сваю справу, каб хадзіць у бой з такімі словамі. Ён расплюшчыў вочы і ўбачыў зграю чорных птушак, якія ўспалохана і бязгучна мітусіліся над пляцам... «Алмазны панцыр не ўратуе цябе, о вораг!...»

Потым усё скончылася гэтак жа раптоўна, як і пачалося. Брыгадзір абвёў строй асалавелымі вачыма, узгадаў, дзе ён знаходзіцца, і рыдаючым сарваным голасам скамандаваў: «панам афіцэрам разьвесьці роты на заняткі!» Хлопцы, памахваючы галовамі, зьбянтэжана касілі адзін на аднаго. Здаецца, яны нічога не цямілі, і ротмістру Чачу давялося двойчы крыкнуць «раўнуй», перш чым шэрагі прынялі належны выгляд. Затым роту адвялі да казармы, і ротмістр распарадзіўся:

— Першая сэкцыя прызначаецца ў канвой. Астатнім сэкцыям прыступіць да заняткаў па распарадку. Р-роскід!

Разышліся. Гай пастроіў сваю сэкцыю і разьмеркаваў пасты. Максіму з сапраўдным радавым Пандзі дастаўся пост у допытнай камэры. Гай сьпехам растлумачыў яму абавязкі: стаяць сьмірна справа і ззаду арыштаванага, пры першай жа спробе арыштаванага падняцца з лавы — перашкаджаць сілай, падпарадкоўвацца непасрэдна камандзіру брыгады, старэйшы — радавы Пандзі... Карацей кажучы, глядзі на Пандзі і рабі як ён. Я б цябе нізавошта не паставіў на гэты пост, не паложана кандыдату, але пан ротмістр загадаў...

— Ты трымай вуха востра, Мак. Нешта я пана ротмістра не разумею. Ці то ён цябе хоча прасунуць хутчэй — вельмі ты яму спадабаўся ў справе; учора на разборы апэрацыі з камандзірамі сэкцый ён добра пра цябе казаў, ды й у загад паслаў... Ці то ён цябе правярае. Чаму так — ня ведаю. Можа быць, я вінаваты са сваім рапартам, а можа быць, ты сам са сваімі размовамі... — ён заклапочана агледзеў Максіма. — Пачысьці давай яшчэ раз боты, падцягні дзягу і надзень парадныя пальчаткі... Так, у цябе ж няма, кандыдатам не належыць... Добра, бяжы на склад, ды жвавей, праз трыццаць хвілін выходзім.

На складзе Максім застаў Пандзі, які мяняў трэснутую кукарду.

— Во, капрал! — сказаў Пандзі, зьвяртаючыся да начальніка склада і пляскаючы Максіма па плячы. — Бачыў? Дзевяты дзень хлопец у Гвардыі, і ўжо падзяка. У камэру яго са мной паставілі... Нябось за белымі пальчаткамі прыбег? Выдай яму добрыя пальчаткі, капрале, ён заслужыў. Хлопец — цьвік!

Капрал незадаволена забурчаў, палез у стэлажы, заваленыя рэчавым забесьпячэньнем, кінуў на прылавак перад Максімам некалькі пар белых ніцяных пальчатак і сказаў грэбліва:

— Цьвік... Гэта вы тут з ачумелымі — цьвікі. Вядома, калі ў яго ад болю ўсё нутро патрэскалася — падыходзь, ды кладзі яго ў мех. Тут бы і мой дзед цьвіком быў — бяз рук, бяз ног...

Пандзі пакрыўдзіўся.

— Твой бы дзед бяз рук, бяз ног на адных бровах драпака бы задаў, — сказаў ён, — калі б на яго вось так з двума пісталетамі наскочылі... Я падумаў быў — гамон пану ротмістру...

— Гамон, гамон... — бурчэў капрал. — вось загрыміце праз паўгады на паўднёвую мяжу, тады паглядзім, хто на бровах бегаць будзе...

Калі яны выйшлі са складу, Максім спытаў з усемагчымай пачцівасьцю (старына Пандзі любіў пачцівасьць):

— Пане Пандзі, чаму ў гэтых вырадкаў такія болі? І ва ўсіх адразу. Як гэта так?

— Ад страху, — адказаў Пандзі, для важнасьці панізіўшы голас. — Вырадкі, разумееш? Чытаць табе трэба больш, Мак. Ёсьць такая брашура «Вырадкі, хто яны і адкуль». Прачытай, а то як быў ты вёскай, так і застанешся. На адной адвазе далёка не паедзеш... — ён памаўчаў. — Вось мы хвалюемся, напрыклад, злуемся, скажам, ці спалохаліся — у нас нічога, толькі змакрэем хіба, ці, скажам, лыткі задрыжаць. А ў іх арганізм ненармальны, выраджаны. Злуецца ён на каго-небудзь ці, напрыклад, спалохаўся, ці ўвогуле... у яго адразу моцныя болі ў галаве і па ўсім целе. Да непрытомнасьці, зразумеў? Па такой асаблівасьці мы іх пазнаем і, вядома, затрымліваем... бярэм... А добрыя пальчатачкі, якраз на мяне. Як ты думаеш?

— Цеснаватыя яны мне, пане Пандзі, — паскардзіўся Максім. — Давайце памяняемся: вы гэтыя вазьміце, а мне свае дайце, разношаныя.

Пандзі быў вельмі задаволены. І Максім быў вельмі задаволены. І раптам ён згадаў Фанка, як той курчыўся ў машыне, катаўся ад болю... і як яго забралі патрульныя гвардзейцы... Толькі чаго Фанк мог спалохацца? І на каго ён мог там злавацца? Бо ён не хваляваўся, спакойна вёў аўтамабіль, пасьвістваў, вельмі яму чагосьці хацелася... верагодна, паліць... Зрэшты, ён жа павярнуўся, пабачыў патрульную машыну... ці гэта было пасьля? Так, ён вельмі сьпяшаўся, а фургон загароджваў дарогу... можа быць, ён раззлаваўся?... Ды не, чаго я выдумляю? Ці мала якія прыступы бываюць у людзей... А затрымалі яго — за аварыю. Цікава, аднак, куды ён мяне вёз і хто ён такі? Фанка трэба было б знайсьці.

Ён начысьціў боты, прывёў сябе ў дасканалы парадак перад вялікім люстрам, навесіў на шыю аўтамат, зноў паглядзеўся ў люстэрка, і тут Гай загадаў строіца.

Прыдзірліва ўсіх агледзеўшы і праверыўшы веданьне абавязкаў, Гай пабег у ротную канцылярыю далажыць. Пакуль яго не было, гвардзейцы згулялі ў «мыла», было расказана тры гісторыі з жаўнерскага жыцьця, якіх Максім не зразумеў з-за няведаньня некаторых спэцыфічных выразаў, потым да Максіма прысталі, каб ён распавёў, адкуль ён такі здаравенны — гэта стала ўжо звыклым жартам у сэкцыі, — і ўпрасілі яго скруціць у трубачку пару манэток на памяць. Затым з канцылярыі выйшаў ротмістр Чачу ў суправаджэньні Гая. Ён таксама прыдзірліва ўсіх агледзеў, адышоў, сказаўшы Гаю: «Вядзі сэкцыю, капрал», і сэкцыя накіравалася да штабу.

У штабе ротмістр загадаў сапраўднаму радавому Пандзі і кандыдату Сіму ісьці за сабой, а Гай адвёў астатніх. Яны ўвайшлі ў невялікі пакой са шчыльна занавешанымі вокнамі, прапахлы тытунём і адэкалёнам. У далёкім канцы стаяў велізарны пусты стол, вакол стала былі расстаўленыя мяккія крэслы, а на сьцяне вісела пацямнелая карціна, што паказвала старадаўнюю бітву: коні, цесныя мундзіры, аголеныя шаблі і шмат клубоў белага дыму. У дзесяці кроках ад стала і правей дзьвярэй Максім убачыў жалезны табурэт зь дзіркаватым сядзеньнем. Ножкі табурэта былі прышрубаваныя да падлогі здаравеннымі балтамі.

— Устаць па месцах, — скамандаваў ротмістр, прайшоў наперад і сеў ля стала.

Пандзі клапатліва паставіў Максіма справа і ззаду табурэта, сам стаў зьлева і шэптам загадаў «зважай». І яны з Максімам застылі. Ротмістр сядзеў, паклаўшы нагу на нагу, пакурваў і абыякава разглядаў гвардзейцаў. Ён быў вельмі аднакавы і абыякавы, аднак Максім яўна адчуваў, што ротмістр самым уважлівым чынам назірае за ім і толькі за ім.

Потым за сьпіной Пандзі расчыніліся дзьверы. Пандзі імгненна зрабіў два крокі наперад, крок управа і паварот налева. Максім таксама тузануўся быў, але зразумеў, што ён на дарозе не стаіць і яго гэта не тычыцца, а таму проста выкаціў вочы далей. Усё ж ткі было ў гэтай дарослай гульні нешта заразьлівае, нягледзячы на ​​прымітыўнасьць яе і відавочную недарэчнасьць пры бядотным становішчы населенага вострава.

Ротмістр падняўся, гасячы цыгарэту ў попельніцы, і лёгкім пстрыканьнем абцасаў павітаў брыгадзіра, нейкага незнаёмага чалавека ў цывільным і брыгаднага ад’ютанта з тоўстай тэчкай пад пахай, якія йшлі да стала. Брыгадзір сеў за стол пасярэдзіне, твар у яго быў кіслы, незадаволены, ён засунуў палец пад шыты каўнер, адцягнуў і пакруціў галавой. Цывільны, несамавіты малы чалавек, дрэнна паголены, з млявым жаўтаватым тварам, нячутна рухаючыся, прыладзіўся побач. Брыгадны ад’ютант, не сядаючы, раскрыў тэчку і пачаў перабіраць паперы, перадаючы некаторыя брыгадзіру.

Пандзі, пастаяўшы крыху якбы ў нерашучасьці, тымі ж выразнымі рухамі вярнуўся на месца. За сталом нягучна размаўлялі. «Ты будзеш сёньня ў сходзе, Чачу?» — пытаўся брыгадзір. «У мяне справы», — адказаў ротмістр, запаліўшы новую цыгарэту. «Дарэмна. Сёньня там дыспут ». — «Позна спахапіліся. Я ўжо выказаўся з гэтай нагоды». — «Не найлепшым чынам, — мякка заўважыў ротмістру цывільны. — Акрамя таго, мяняюцца абставіны — мяняюцца меркаваньні». — «У нас у Гвардыі гэта ня так», — суха сказаў ротмістр. «Права ж, панове, — капрызным голасам вымавіў брыгадзір. — Давайце ўсё ж ткі сустрэнемся сёньня ў сходзе... — «Я чуў, сьвежыя крэветкі прывезьлі», — не перастаючы корпацца ў паперах, паведаміў ад’ютант. «Пад піва, а? Ротмістр!» — падтрымаў яго цывільны. «Не, панове, — сказаў ротмістр. — У мяне адно меркаваньне, і я ўжо выказаў яго. А што тычыцца піва...» Ён дадаў яшчэ нешта невыразнае, уся кампанія зарагатала, а ротмістр Чачу з задаволеным выглядам адкінуўся на сьпінку крэсла. Потым ад’ютант перастаў корпацца ў паперах, нагнуўся да брыгадзіра і нешта шапнуў яму. Брыгадзір паківаў. Ад’ютант сеў і прамовіў, зьвяртаючыся нібы да жалезнай табурэткі:

— Ноле Рэнаду.

Пандзі штурхнуў дзьверы, высунуўся і гучна паўтарыў у калідор:

— Ноле Рэнаду.

У калідоры пачуўся рух, і ў пакой увайшоў пажылы, добра апрануты, але нейкі пакамечаны і ўскудлачаны мужчына. Ногі ў яго зьлёгку запляталіся. Пандзі ўзяў яго за локаць і пасадзіў на табурэт. Шчоўкнулі, зачыняючыся, дзьверы. Мужчына гучна адкашляўся, упёрся рукамі ў расстаўленыя калені і горда падняў галаву.

— Та-ак... — працягнуў брыгадзір, разглядаючы паперы, і раптам зачасьціў скорагаворкай: — Ноле Рэнаду, пяцьдзесят шэсьць гадоў, домаўладальнік, член магістратуры... Та-ак... Член клюба «Вэтэран», членскі білет нумар такі і такі... (цывільны пазяхнуў, прыкрываючы рот рукой, выцягнуў з кішэні стракаты часопіс, паклаў сабе на калені і пачаў перагортваць) Затрыманы тадысь і тамсьці... пры вобшуку канфіскавана... та-ак... Што вы рабілі ў доме нумар восем па вуліцы Трубачоў?

— Я — уладальнік гэтага дома, — з годнасьцю сказаў Рэнаду. — Я раіўся са сваім кіраўніком.

— Дакумэнты правераныя? — зьвярнуўся брыгадзір да ад’ютанта.

— Так дакладна. Усё ў парадку.

— Та-ак, — сказаў брыгадзір. — Скажыце, пане Рэнаду, вам знаёмы хто-небудзь з арыштаваных?

— Не, — сказаў Рэнаду. Ён энергічна патрос галавой. — Якім чынам?... Зрэшты, прозьвішча аднаго зь іх... Кэтшаф... Па-мойму, у мяне ў доме жыве нейкі Кэтшаф... а зрэшты, ня памятаю. Мабыць, я памыляюся, а мабыць ня ў гэтым маім доме. У мяне ёсьць яшчэ два дамы, адзін зь іх...

— Вінаваты, — перапыніў цывільны, не падымаючы вачэй ад часопісу. — А пра што размаўлялі ў камэры астатнія арыштаваныя, вы не зьвярнулі ўвагі?

— Э-э-э... — працягнуў Рэнаду. — Я мушу прызнацца... У вас там... э-э-э... насякомыя... Дык вось мы, галоўным чынам, пра іх... Хтосьці шаптаўся ў куце, але мне было, прызнацца, не да таго... І потым, гэтыя людзі мне вельмі непрыемныя, я — вэтэран... я палічыў за найлепшае мець справу з насякомымі, хе-хе!

— Натуральна, — пагадзіўся брыгадзір. — Ну што ж, мы ня просім прабачэньня, пане Рэнаду. Вось вашыя дакумэнты, вы свабодныя... Начальнік канвою! — сказаў ён, павысіўшы голас.

Пандзі адчыніў дзьверы і крыкнуў:

— Начальнік канвою, да брыгадзіра!

— Ні пра якія прабачэньні ня можа йсьці й гаворкі, — важна прамовіў Рэнаду. — Вінаваты толькі я, я адзін... І нават ня я, а клятая спадчыннасьць... Вы дазволіце? — зьвярнуўся ён да Максіма, паказваючы на ​​стол, дзе ляжалі дакумэнты.

— Сядзець, — нягучна сказаў Пандзі.

Увайшоў Гай. Брыгадзір перадаў яму дакумэнты, загадаў вярнуць пану Рэнаду канфіскаваную маёмасьць, і пан Рэнаду быў адпушчаны.

— У правінцыі Аю, — задуменна сказаў цывільны, — ёсьць звычай: з кожнага вырадка — я маю на ўвазе легальных вырадкаў — пры затрыманьні спаганяецца падатак... добраахвотны ўнёсак на карысьць Гвардыі.

— У нас гэта ня водзіцца, — холадна сказаў брыгадзір. — Па-мойму, гэта супрацьзаконна... Давайце наступнага, — загадаў ён.

— Рашэ Мусаі, — сказаў ад’ютант жалезнай табурэтцы.

— Рашэ Мусаі, — паўтарыў Пандзі ў адчыненыя дзьверы.

Рашэ Мусаі апынуўся худым, зусім закатаваным чалавечкам у старым хатнім халаце і ў адной туфлі. Ледзь ён сеў, як брыгадзір, наліўшыся крывёю, закрычаў: «хаваешся, мярзотнік?», на што Рашэ Мусаі пачаў шматслоўна і блытана тлумачыць, што ён нават не хаваецца, што ў яго хворая жонка і трое дзяцей, што ў яго за кватэру ня плочана, што яго ўжо два разы затрымлівалі і адпускалі, што працуе ён на фабрыцы, мэбельшчык, што ні ў чым не вінаваты, і Максім ужо чакаў, што яго выпусьцяць, але брыгадзір раптам устаў і абвясьціў, што Рашэ Мусаі, сорак два гады, жанаты, рабочы, які мае два затрыманьні, парушыў пастанову аб высылцы, прысуджаецца паводле закону аб прафілактыцы да сямі гадоў выхаваўчых работаў з наступнай забаронай жыхарства ў цэнтральных раёнах. Прыкладна хвіліну Рашэ Мусаі асэнсоўваў гэты прысуд, а затым разыгралася жудасная сцэна. Няшчасны мэбельшчык плакаў, няскладна маліў аб прабачэньні, спрабаваў падаць на калені і працягваў крычаць і плакаць, пакуль Пандзі выцягваў яго ў калідор. І Максім зноў злавіў на сабе пільны погляд ротмістра Чачу.

— Ківі Попшу, — сказаў ад’ютант.

У дзьверы ўпіхнулі дужага хлопца з тварам, зьнявечаным нейкай скурнай хваробай. Хлопец апынуўся кватэрным злодзеем-рэцыдывістам, быў захоплены на месцы злачынства і трымаўся нахабна-лісьліва. Ён то прымаўся маліць паноў-начальнічкаў не даводзіць да яго лютай сьмерці, то раптам гістэрычна хіхікаў, востра жартаваў і ўсчынаў распавядаць гісторыі са свайго жыцьця, якія ўсё пачыналіся аднолькава: «Заходжу я ў адну хату...» Ён нікому не даваў гаварыць. Брыгадзір, пасьля некалькіх беспасьпяховых спроб задаць пытаньне, адкінуўся на сьпінку крэсла і абурана паглядзеў направа і налева ад сябе. Ротмістр Чачу сказаў роўным голасам:

— Кандыдат Сім, затыкні яму пашчу.

Максім ня ведаў, як затыкаюць пашчу, таму ён проста ўзяў Ківі Попшу за плячо і пару разоў страсянуў. У Ківі Попшу ляснулі сківіцы, ён прыкусіў язык і змоўк. Тады цывільны, што даўно ўжо зь цікавасьцю назіраў арыштаванага, прамовіў: «Гэтага я возьму. Спатрэбіцца». «Выдатна!» — сказаў брыгадзір і загадаў адправіць Ківі Попшу назад у камэру. Калі хлопца вывелі, ад’ютант сказаў:

— Вось і ўсё сьмецьце. Цяпер пойдзе група.

— Пачынайце прама з кіраўніка, — параіў цывільны. — Як там яго — Кэтшаф?

Ад’ютант глянуў у паперы і сказаў жалезнай табурэтцы:

— Гэл Кэтшаф.

Увялі знаёмага — худога чалавека ў белым халаце. Ён быў у кайданках, і таму трымаў рукі, ненатуральна выцягнуўшы іх перад сабой. Вочы ў яго былі чырвоныя, твар ацёк. Ён сеў і стаў глядзець на карціну па-над галавою брыгадзіра.

— Вашае імя — Гэл Кэтшаф? — спытаў брыгадзір.

— Так.

— Зубны лекар?

— Быў.

— У якіх адносінах знаходзіцеся з зубным лекарам Гобі?

— Купіў у яго практыку.

— Чаму ж не практыкуеце?

— Прадаў кабінэт.

— Чаму?

— Сьціснутыя акалічнасьці, — сказаў Кэтшаф.

— У якіх стасунках знаходзіцеся з Ордзі Тадэр?

— Яна мая жонка.

— Дзеці ёсьць?

— Быў. Сын.

— Дзе ён?

— Ня ведаю.

— Чым займаліся падчас вайны?

— Ваяваў.

— Дзе? Кім?

— На паўднёвым захадзе. Спачатку начальнікам палявога шпіталя, затым камандзірам пяхотнай роты.

— Раненьні? Ордэны?

— Усё было.

— Чаму вырашылі заняцца антыдзяржаўнай дзейнасьцю?

— Бо ў гісторыі сьвету не было больш брыдкай дзяржавы, — сказаў Кэтшаф. — Таму што любіў сваю жонку і сваё дзіця. Таму што вы забілі маіх сяброў і разбэсьцілі мой народ. Таму што заўсёды ненавідзеў вас. Дастаткова?

— Дастаткова, — спакойна сказаў брыгадзір. — Больш, чым дастаткова. Скажыце нам лепш, колькі вам плацяць ханційцы? Ці вам плаціць Пандэя?

Чалавек у белым халаце засьмяяўся. Жудасны гэта быў сьмех, так мог бы сьмяяцца мярцьвяк.

— Канчайце гэтую камэдыю, брыгадзір, — сказаў ён. — Навошта гэта вам?

— Вы — кіраўнік групы?

— Так. Быў.

— Каго можаце назваць з членаў арганізацыі?

— Нікога.

— Вы ўпэўненыя? — спытаў раптам чалавек у цывільным.

— Так.

— Ці бачыце, Кэтшаф, — мякка сказаў чалавек у цывільным, — вы знаходзіцеся ў вельмі цяжкім становішчы. Мы ведаем пра вашу групу ўсё. Мы нават ведаем сёе-тое пра сувязі вашай групы. Вы мусіце зразумець, што гэтая інфармацыя атрыманая намі ад нейкай асобы, і цяпер толькі ад нас залежыць, якое імя будзе ў гэтай асобы — Кэтшаф ці якое-небудзь іншае...

Кэтшаф маўчаў, апусьціўшы галаву.

— Вы! — каркнуў ротмістр Чачу. — Вы, былы баявы афіцэр! Вы разумееце, што вам прапануюць? Не жыцьцё, масаракш! Гонар!

Кэтшаф зноў засьмяяўся, закашляўся, але нічога не сказаў. Максім адчуваў, што гэты чалавек нічога не баіцца. Ні сьмерці, ні ганьбы. Ён ужо ўсё перажыў. Ён ужо лічыць сябе мёртвым і зганьбаваным... Брыгадзір паглядзеў на цывільнага. Той пакруціў галавой. Брыгадзір паціснуў плячыма, падняўся і абвясьціў, што Гэл Кэтшаф, пяцідзесяці гадоў, жанаты, зубны лекар, прысуджаецца на падставе закона аб ахове грамадзкага здароўя да зьнішчэньня. Тэрмін выкананьня прысуду — сорак восем гадзін. Прысуд можа быць заменены ў выпадку згоды асуджанага даць паказаньні.

Калі Кэтшафа вывелі, брыгадзір зь незадавальненьнем сказаў цывільнаму: «Не разумею цябе. Па-мойму ён размаўляў даволі ахвотна. Тыповы балбатун — па вашай жа клясыфікацыі. Не разумею...» Цывільны засьмяяўся: «Вось таму вось, сябра, ты камандуеш брыгадай, а я... а я — у сябе». — «Усё адно, — пакрыўджана сказаў брыгадзір. — Кіраўнік групы... схільны пафілязофстваваць... Не разумею». — «Сябра, — сказаў цывільны. — Ты бачыў калі-небудзь нябожчыка, які б філязофстваваў?» — «А, глупства...» — «А ўсё ж ткі?» — «Можа быць, ты бачыў?» — спытаў брыгадзір. «Так, толькі што, — сказаў цывільны важка. — І заўваж, ня ў першы раз... Я жывы, ён мёртвы, пра што нам гаварыць? Так, здаецца, у Вэрблібэна?...» Ротмістр Чачу раптам падняўся, падышоў ушчыльную да Максіма і прашыпеў яму ў твар зьнізу ўверх: «Як стаіш, кандыдат? Куды глядзіш? Зваж-жай! Вочы перад сабой! Ня бегаць вачыма!» Некалькі сэкундаў ён, цяжка дыхаючы, разглядаў Максіма — зрэнкі яго шалёна звужаліся і пашыраліся — потым вярнуўся на сваё месца і запаліў.

— Так, — сказаў ад’ютант. — Засталіся: Ордзі Тадэр, Мэма Грамэну і яшчэ двое, якія адмовіліся сябе назваць.

— Вось зь іх і пачнем, — прапанаваў цывільны. — Выклікайце.

— Нумар семдзесят тры-трынаццаць, — сказаў ад’ютант.

Нумар семдзесят тры-трынаццаць увайшоў і сеў на табурэт. Ён таксама быў у кайданках, хоць адна рука ў яго была штучная — сухі жылісты чалавек з хваравіта-тоўстымі, распухлымі ад пракусаў вуснамі.

— Вашае імя? — спытаў брыгадзір.

— Якое? — весела спытаў аднарукі. Максім нават здрыгануўся: ён быў упэўнены, што аднарукі будзе маўчаць.

— У вас іх шмат? Тады назавіце сапраўднае.

— Сапраўднае маё імя — нумар семдзесят тры-трынаццаць.

— Та-ак... Што вы рабілі ў кватэры Кэтшафа?

— Ляжаў у непрытомным стане. Да вашага ведама, я гэта вельмі добра ўмею. Хочаце, пакажу?

— Не намагайцеся, — сказаў чалавек у цывільным. Ён быў вельмі злы. — Вам яшчэ спатрэбіцца гэтае ўменьне.

Аднарукі раптам зарагатаў. Ён сьмяяўся гучна, звонка, як малады, і Максім з жахам зразумеў, што ён сьмяецца шчыра. Людзі за сталом моўчкі, бы скамянелыя, слухалі гэты сьмех.

— Масаракш! — сказаў, нарэшце, аднарукі, выціраючы сьлёзы плячом. — Ну і пагроза!... Зрэшты, вы яшчэ малады чалавек... Усё архівы пасьля перавароту спалілі, і вы нават ня ведаеце, да чаго вы ўсё здрабнелі... Гэта была вялікая памылка — зьнішчаць старыя кадры: яны б навучылі вас ставіцца да сваіх абавязкаў спакойна. Вы занадта эмацыйныя. Вы занадта ненавідзіце. А вашую працу трэба рабіць па магчымасьці суха, казённа — за грошы. Гэта робіць на падсьледнага велізарнае ўражаньне. Жудасна, калі цябе катуе ня вораг, а чыноўнік. Вось паглядзіце на маю левую руку. Мне яе адпілавалі ў добрай даваеннай ахранцы, у тры прыёмы, і кожны акт суправаджаўся шырокай перапіскай... Каты выконвалі цяжкую, няўдзячную працу, ім было сумна, яны пілавалі маю руку і лаялі жабрацкія аклады. І мне было страшна. Толькі вельмі вялікім высілкам волі я стрымаўся тады ад балбатні. А зараз... Я ж бачу, як вы мяне ненавідзіце. Вы — мяне, я — вас. Выдатна!... Але ж вы мяне ненавідзіце меней за дваццаць гадоў, а я вас — больш за трыццаць. Вы тады яшчэ пешшу пад стол хадзілі і мучылі котак, малады чалавек...

— Ясна, — сказаў цывільны. — Старая варона. Найлепшы сябар рабочых. Я думаў, вас ужо ўсіх перабілі.

— І не спадзявайцеся, — запярэчыў аднарукі. — Трэба ўсё-ткі разьбірацца ў сьвеце, дзе вы жывяце... а то вы ўсё ўяўляеце, быццам старую гісторыю адмянілі і пачалі новую... Жудаснае невуцтва, размаўляць з вамі няма пра што...

— Па-мойму, дастаткова, — сказаў брыгадзір, зьвяртаючыся да цывільнага.

Той хутка напісаў нешта на часопісе і даў брыгадзіру прачытаць. Брыгадзір вельмі зьдзівіўся, нецярпліва барабаніў па падбародку і з сумневам паглядзеў на цывільнага. Цывільны ўсьміхаўся. Тады брыгадзір паціснуў плячыма, падумаў і зьвярнуўся да ротмістра:

— Сьведка Чачу, як паводзіўся абвінавачаны пры арышце?

— Валяўся, адкінуўшы капыты, — змрочна адказаў ротмістр.

— То бок, супраціву ён не аказваў... Та-ак... — брыгадзір яшчэ трохі падумаў, падняўся і абвясьціў прысуд. — Абвінавачаны нумар семдзесят тры-трынаццаць прысуджаецца да сьмяротнага пакараньня, тэрмін выкананьня прысуду не вызначаецца, надалей да выкананьня прысуду абвінавачваны мае знаходзіцца ў работах на выхаваньні.

На твары ротмістра Чачу праступіла пагардлівае зьдзіўленьне, а аднарукі, калі яго выводзілі, ціхенька сьмяяўся і трос галавой, як бы прыгаворваючы: «Ну і ну!...»

Затым быў уведзены нумар семдзесят тры-чатырнаццаць. Гэта быў той самы чалавек, які крычаў, курчачыся на падлозе. Ён быў поўны страху, але трымаўся з выклікам. Прама з парога ён крыкнуў, што адказваць ня будзе і літаваньня не жадае. Ён сапраўды маўчаў і не адказаў ані на адно пытаньне, нават на пытаньне цывільнага: ці няма скаргаў на кепскае абыходжаньне? Скончылася тым, што брыгадзір паглядзеў на цывільнага і запытальна хмыкнуў. Цывільны кіўнуў і сказаў: «Так, да мяне». Ён здаваўся вельмі задаволеным.

Потым брыгадзір перабраў пакінутыя паперы і сказаў: «Хадзем, панове, паямо. Немагчыма...» Суд адышоў, а Максіму і Пандзі дазволілі стаяць вольна. Калі ротмістр таксама выйшаў, Пандзі сказаў:

— Бачыў гадаў? Горш за вужакаў, далібог. Галоўнае бо што? Не балі ім галава, ну як бы ты даведаўся, што яны вырадкі? Падумаць страшна, што б тады было...

Максім прамаўчаў. Гаварыць яму не хацелася. Карціна сьвету, што яшчэ суткі таму здавалася такой лягічнай і выразнай, цяпер размылася, страціла абрысы. Зрэшты, Пандзі ня меў патрэбы ў рэпліках. Зьняўшы, каб не запэцкаць, пальчаткі, ён дастаў з кішэні кулёк зь ледзянцамі, пачаставаў Максіма і пачаў расказваць, як ён не пераносіць гэтую пасаду. Па-першае, страшна было заразіцца ад вырадкаў. Па-другое, некаторыя зь іх, накшталт гэтага, аднарукага, паводзілі сябе ну да таго нахабна, што сіл няма як хацелася даць па шыі. Адзін раз ён вось так цярпеў-цярпеў, а потым і даў — ледзь у кандыдаты не разжалавалі. Дзякуй ротмістру, абараніў. Засадзіў толькі на дваццаць сутак і яшчэ сорак сутак без звальненьня...

Максім смактаў ледзянец, слухаў у паўвуха і маўчаў. Нянавісьць, думаў ён. Тыя ненавідзяць гэтых, гэтыя ненавідзяць тых. За што?... Найагіднейшая дзяржава... Чаму? Адкуль ён гэта ўзяў?... Разбэсьцілі народ... Як? Што гэта можа значыць?... І гэты цывільны... Ня можа быць, каб ён намякаў на катаваньні. Гэта ж было даўно, у сярэднія вякі... Але ўсё роўна... фашызм... Так, памятаецца, ня толькі ў сярэднія. Можа быць, гэта фашысцкая дзяржава? Масаракш, што такое фашызм? Агрэсія, расавая тэорыя... Гілтэр... не, Гілмэр... Так-так — тэорыя расавай перавагі, масавыя зьнішчэньні, генацыд, захоп сьвету... хлусьня, узьведзеная ў прынцып палітыкі, дзяржаўная хлусьня — гэта я добра памятаю, гэта мяне больш за ўсё ўразіла. Але па-мойму, тут гэтага няма. Гай — фашыст? І Рада? Не, тут іншае — наступствы вайны, відавочная жорсткасьць нораваў, як вынік цяжкага становішча. Большасьць імкнецца падавіць апазыцыю меншасьці. Сьмяротнае пакараньне, выхаваўчыя работы... Для мяне гэта агідна, але як жа інакш?... А ў чым, уласна, апазыцыя? Так, яны ненавідзяць існуючы лад. Але што яны робяць канкрэтна? Ні слова пра гэта не было сказана. Дзіўна... Нібы судзьдзі загадзя згаварыліся з абвінавачанымі, і абвінавачаныя нічога ня маюць супраць... А што ж, вельмі нават падобна. Абвінавачаныя імкнуцца разбурыць сыстэму процібалістычнай абароны, судзьдзям пра гэта добра вядома, і абвінавачаныя ведаюць, што судзьдзям пра гэта добра вядома, усе застаюцца пры сваіх перакананьнях, гаварыць няма пра што, і застаецца толькі аформіць складзеныя адносіны афіцыйна. Аднаго зьнішчыць, іншага — на перавыхаваньне, трэцяга... трэцяга невядома навошта бярэ да сябе гэты цывільны... Цяпер добра б зразумець, якая існуе сувязь паміж хворай галавой і прыхільнасьцю да апазыцыі. Чаму сыстэму ПБА імкнуцца разбурыць толькі вырадкі? І пры гэтым нават ня ўсе вырадкі?

— Пане Пандзі, — сказаў ён. — А ханційцы — яны ўсе вырадкі, вы ня чулі?

Пандзі глыбока задумаўся.

— Як табе... разумееш... — вымавіў, нарэшце, ён. — Мы пераважна наконт унутраных спраў, наконт вырадкаў, як гарадзкіх, так і дзікіх, якія на Поўдні. А што там у Хонці або, скажам, яшчэ дзесь — гэтаму, напэўна, вайскоўцаў навучаюць. Галоўнае, што ты мусіш ведаць, — гэта што ханційцы ёсьць лютымі зьнешнімі ворагамі нашай дзяржавы. Да вайны яны нам падпарадкоўваліся, а цяпер злосна помсьцяць... А вырадкі — унутраныя ворагі. Вось і ўсё. Зразумеў?

— Больш ці менш, — сказаў Максім, і Пандзі адразу ж распачаў яму вымову: у Гвардыі так не адказваюць, у Гвардыі адказваюць «так» або «не», а «больш ці менш» ёсьць выразам цывільным, гэта капралавай сястрычцы можаш так адказваць, а тут служба, тут так нельга...

Верагодна, ён доўга яшчэ гавэндзіў бы, тэма была ўдзячная, блізкая да яго сэрца, і слухач быў уважлівы, варты павагі, але тут вярнуліся паны афіцэры. Пандзі замоўк на паўслове, прашаптаў «зважай» і, зьдзейсьніўшы неабходныя эвалюцыі паміж сталом і жалезнай табурэткай, застыў. Максім таксама застыў.

Паны афіцэры былі ў выдатным настроі. Ротмістр Чачу гучна і з грэблівым выглядам распавядаў, як у восемдзесят чацьвёртым яны ляпілі сырое цеста прама на распаленую браню і пальчыкі, бывала, аблізвалі. Брыгадзір і цывільны пярэчылі, што гвардзейскі дух — гвардзейскім духам, але гвардзейская кухня павінна быць на адпаведнай вышыні, і чым менш кансэрваў, тым лепш. Ад’ютант, напалову заплюшчыўшы вочы, раптам пачаў цытаваць на памяць нейкую поварскую кнігу, і ўсе яны змоўклі і даволі доўга слухалі яго зь дзіўным замілаваньнем на тварах. Потым ад’ютант захлынуўся сьлінкай і закашляўся, а брыгадзір, уздыхнуўшы, сказаў:

— Так, панове... Але трэба, аднак, канчаць.

Ад’ютант, усё яшчэ кашляючы, раскрыў тэчку, пакапаўся ў паперах і прамовіў здушаным голасам:

— Ордзі Тадэр.

І ўвайшла жанчына, такая ж белая і амаль празрыстая, як і ўчора, нібы яна ўсё яшчэ была ў непрытомнасьці, але калі Пандзі зазвычай працягнуў руку, каб узяць яе за локаць і пасадзіць, яна рэзка адсунулася як ад гадаўкі, і Максіму здалося, што яна зараз ударыць. Яна ня ўдарыла, у яе былі скаваныя рукі, яна толькі выразна сказала: «Не чапай, халуй!», абыйшла Пандзі і села на табурэт.

Брыгадзір задаў ёй звычайныя пытаньні. Яна не адказала. Цывільны нагадаў ёй пра дзіця, пра мужа, і яму яна таксама не адказала. Яна сядзела, выпрастаўшыся, Максім ня бачыў яе твару, бачыў толькі напружаную худую шыю пад растрапанымі сьветлымі валасамі. Потым яна раптам сказала спакойным нізкім голасам:

— Вы ўсе абалваненыя стоўбні. Забойцы. Вы ўсе памраце. Ты, брыгадзір, я цябе ня ведаю, я цябе бачу ў першы і апошні раз. Ты памрэш кепскай сьмерцю. Не ад маёй рукі, нажаль, але вельмі, вельмі кепскай сьмерцю. І ты, сволач з ахранкі. Дваіх такіх як ты я прыкончыла сама. Я б цяпер забіла цябе, я б да цябе дабралася, калі б ня гэтыя халуі ў мяне за сьпіной... — яна перавяла дыханьне. — І ты, чарнаморды, гарматнае мяса, кат, ты яшчэ трапіш да нас у рукі. Але ты памрэш проста. Гэл прамахнуўся, але я ведаю людзей, якія не прамахнуцца. Вы ўсе тут здохнеце яшчэ задоўга да таго, як мы саб’ем вашыя клятыя вежы, і гэта добра, я малю бога, каб вы не перажылі сваіх вежаў, а то ж вы паразумнееце, і тым, хто будзе пасьля, будзе шкада забіваць вас.

Яны не перабівалі яе, яны ўважліва слухалі. Можна было падумаць, што яны гатовыя слухаць яе гадзінамі, а яна раптам паднялася і ступіла да стала, але Пандзі злавіў яе за плячо і кінуў назад на табурэт. Тады яна плюнула з усіх сілаў, але плявок не даляцеў да стала, і яна раптам абвяла і заплакала. Некаторы час яны глядзелі, як яна плача. Потым брыгадзір устаў і прысудзіў яе да зьнішчэньня ў сорак восем гадзін, і Пандзі ўзяў яе за локаць і выкінуў за дзьверы, а цывільны моцна пацёр рукі, усьміхнуўся і сказаў брыгадзіру: «Гэта ўдача. Выдатнае прыкрыцьцё!» А брыгадзір адказаў яму: «Дзякуй ротмістру». А ротмістр Чачу сказаў толькі: «Языкі!», і ўсе яны змоўклі.

Потым ад’ютант выклікаў Мэма Грамэну, і з гэтым зусім ужо ня цырымоніліся. Гэта быў чалавек, які страляў у калідоры. Зь ім было ўсё ясна: пры арышце ён аказаў узброены супраціў, і яму нават не задавалі пытаньняў. Ён сядзеў на табурэце, грузны, згорблены, і пакуль брыгадзір зачытваў яму сьмяротны прысуд, ён раўнадушна глядзеў у столь, няньчачы левай рукой правую, вывіхнутая пальцы якой былі абкручаныя анучай. Максіму ўбачыўся ў ім нейкі ненатуральны спакой, нейкая дзелавітая ўпэўненасьць, халодная абыякавасьць да гэтых падзеяў, але ён ня здолеў разабрацца ў сваіх адчуваньнях...

Грамэну не пасьпелі яшчэ вывесьці, а ад’ютант ужо з палёгкай складваў паперы ў тэчку, брыгадзір пачаў з цывільным размову аб парадку павышэньня па службе, а ротмістр Чачу падышоў да Пандзі і Максіма і загадаў ім ісьці. У яго празрыстых вачах Максім ясна ўбачыў зьдзек і пагрозу, але не захацеў думаць пра гэта. Зь нейкай адчужанай цікаўнасьцю і спачуваньнем ён думаў пра таго чалавека, якому трэба будзе забіць жанчыну. Гэта было жахліва, гэта было немагчыма, але камусьці трэба было гэта зрабіць у найбліжэйшыя сорак восем гадзін.

8


Гай пераапрануўся ў піжаму, павесіў мундзір у шафу і павярнуўся да Максіма. Кандыдат Сім сядзеў на сваёй раскладушцы, якую Рада паставіла яму ў вольным куце, адзін бот ён сьцягнуў і трымаў у руцэ, а за другі яшчэ не прымаўся. Вочы яго былі скіраваныя ў сьцяну, рот прыадчынены. Гай падкраўся збоку і пстрыкнуў яго па носе. І як заўсёды прамахнуўся — у апошні момант Мак аддзёрнуў галаву.

— Пра што задумаўся? — гульліва спытаў Гай. — Бядуеш, што Рады няма? Тут табе, браце, не пашанцавала, у яе сёньня дзённая зьмена.

Мак слаба ўсьміхнуўся і пачаў сьцягваць другі бот.

— Чаму няма? — спытаў ён расьсеяна. — Ты мяне не падманеш... — Ён зноў замер. — Гай, — сказаў ён, — ты заўсёды казаў, што яны працуюць за грошы...

— Хто? Вырадкі?

— Так. Ты пра гэта часта казаў — і мне, і хлопцам... Платныя агенты ханційцаў... І ротмістр увесь час пра гэта паўтарае, кожны дзень адно і тое ж...

— Як жа інакш? — сказаў Гай. Ён вырашыў, што Мак зноў заводзіць размову аб аднастайнасьці. — Ты ўсё-ткі дзівак, Мак. Адкуль у нас могуць зьявіцца нейкія новыя словы, калі ўсё застаецца па-старому? Вырадкі як былі вырадкі, так і засталіся. Як яны атрымлівалі грошы ад ворага, так і атрымліваюць. Вось у мінулым годзе, напрыклад, накрылі адну кампанію за горадам — ​​у іх цэлае сутарэньне было набітае грашовымі мяхамі. Адкуль у сумленнага чалавека могуць быць такія грошы? Яны не прамыслоўцы, не банкіры... ды цяпер і ў банкіраў такіх грошай няма, калі гэты банкір сапраўдны патрыёт...

Мак акуратна паставіў боты каля сьцяны, устаў і пачаў расшпільваць камбінэзон.

— Гай, — сказаў ён, — а ў цябе бывае так, што кажуць табе пра чалавека адно, а ты глядзіш на гэтага чалавека і адчуваеш: ня можа гэтага быць. Памылка. Блытаніна.

— Бывае, — сказаў Гай, нахмурыўшыся. — Але калі ты пра вырадкаў...

— Так, менавіта пра іх. Я сёньня на іх глядзеў. Гэта людзі, як людзі, розныя, лепей і горай, сьмелыя і баязьлівыя, і зусім не зьвяры, як я думаў... і як вы ўсе лічыце... Пачакай, не перапыняй. І я ня ведаю, прыносяць яны шкоду або не прыносяць, то бок, мяркуючы па ўсім, прыносяць, але я ня веру, што яны купленыя.

— Як гэта — ня верыш? — сказаў Гай, хмурачыся яшчэ мацней. — Ну, дапусьцім, мне ты можаш ня верыць, я — чалавек маленькі. Ну а пану ротмістру? А брыгадзіру? Радыё, нарэшце? Як можна ня верыць Айцам? Яны ніколі ня хлусяць.

Максім скінуў камбінэзон, падышоў да акна і стаў глядзець на вуліцу, прыціснуўшыся лбом да шкла і трымаючыся абедзьвюма рукамі за раму.

— Чаму абавязкова — хлусяць? — прамовіў ён нарэшце. — А калі яны памыляюцца?

— Памыляюцца... — са зьдзіўленьнем паўтарыў Гай, гледзячы яму ў голую сьпіну. — Хто памыляецца? Айцы? Вось дзівак... Айцы ніколі не памыляюцца!

— Ну, няхай, — сказаў Мак, паварочваючыся. — Мы не пра Айцоў зараз гаворым. Мы гаворым пра вырадкаў. Вось ты, напрыклад... Ты памрэш за сваю справу, калі спатрэбіцца?

— Памру, — сказаў Гай. — І ты памрэш.

— Правільна! Памром. Але ж за справу памром — не за паёк гвардзейскі і не за грошы. Дайце мне хоць тысячу мільёнаў вашых паперак, не згаджуся я дзеля гэтага йсьці на сьмерць!... Няўжо ты пагодзішся?

— Не, канешне, — сказаў Гай. Дзівачына гэты Мак, вечна што-небудзь выдумае...

— Ну?

— Што — ну?

— Ну як жа! — сказаў Мак зь нецярпеньнем. — Ты за грошы ня згодны паміраць. Я за грошы ня згодны паміраць. А вырадкі, значыць, згодныя! Што за глупства!

— Дык тое — вырадкі! — сказаў Гай пранікнёна. — На тое яны і вырадкі! Ім грошы даражэй за ўсё, у іх няма нічога сьвятога. Ім нічога ня варта дзіця задушыць — былі здарэньні... Ты зразумей, калі чалавек імкнецца зьнішчыць сыстэму ПБА, што гэта можа быць за чалавек? Гэта ж халодны забойца!

— Ня ведаю, ня ведаю, — сказаў Мак. — Вось іх сёньня дапытвалі. Калі б яны назвалі саўдзельнікаў, маглі б застацца жывымі, абышліся б выхаваўчымі працамі... А яны не назвалі! Значыць, саўдзельнікі ім даражэйшыя за грошы? Даражэйшыя за жыцьцё?

— Гэта яшчэ невядома, — запярэчыў Гай. — Яны па законе асуджаныя на сьмерць, без усякага суду, ты ж бачыш, як іх судзяць. А калі некаторых і пасылаюць на работы, дык гэта ведаеш чаму? Людзей не хапае на Поўдні... і скажу табе, працы там — гэта яшчэ горш за сьмерць...

Ён глядзеў на Мака і бачыў, што сябар ягоны вагаецца, разгублены, добрае ў яго сэрца, зялёны яшчэ, не разумее, што жорсткасьць з ворагам непазьбежная, што дабрыня цяпер горшая за крадзёж... Трахнуть б кулаком па стале, ды прыкрыкнуць, каб маўчаў, не балбатаў дарма, не малоў бы глупстваў, а слухаў старэйшых, пакуль не навучыўся разьбірацца сам. Але ж Мак не дубіна якая-небудзь неадукаваныя, яму трэба толькі растлумачыць як сьлед, і ён зразумее...

— Не! — упарта сказаў Мак. — Ненавідзець за грошы нельга. А яны ненавідзяць... так ненавідзяць нас, я нават ня ведаў, што людзі могуць так ненавідзець. Ты іх ненавідзіш менш, чым яны цябе. І вось я хацеў бы ведаць: за што?

— Вось паслухай, — сказаў Гай. — Я табе яшчэ раз растлумачу. Па-першае, яны вырадкі. Яны наогул ненавідзяць усіх нармальных людзей. Яны па прыродзе злосныя, як пацукі. А потым — мы ім перашкаджаем! Яны хацелі б зрабіць сваю справу, атрымаць грошыкі і жыць сабе прыпяваючы. А мы ім кажам: стоп! Рукі за галаву! Што ж яны, любіць нас павінныя за гэта?

— Калі яны ўсе злосныя, як пацукі, чаму ж тады гэты... домаўладальнік... ня злосны? Чаму яго адпусьцілі, калі яны ўсё падкупленыя?

Гай засьмяяўся.

— Домаўладальнік — баязьлівец. Такіх таксама хапае. Ненавідзяць нас, але баяцца. Карысныя вырадкі, легальныя. Ім выгадней жыць з намі ў сяброўстве... А потым — ён домаўладальнік, багаты чалавек, яго так проста не падкупіш. Гэта табе не зубны лекар... Сьмешны ты, Мак, як дзіця! Людзі ж не бываюць аднолькавыя — і вырадкі не бываюць аднолькавыя...

— Гэта я ўжо ведаю, — нецярпліва перарваў Мак. — Але вось, дарэчы, пра зубнога лекара. Тое, што ён непадкупны, за гэта я даю галаву на адсячэньне. Я не магу табе гэта даказаць, я гэта адчуваю. Гэта вельмі сьмелы і добры чалавек...

— Вырадак!

— Добра. Гэта сьмелы і добры вырадак. Я бачыў яго бібліятэку. Гэта вельмі дасьведчаны чалавек. Ён ведае ў тысячу разоў больш за цябе ці ротмістра... Чаму ён супраць нас? Калі нашая справа правая, чаму ён ня ведае гэтага — адукаваны, культурны чалавек? Чаму ён на парозе сьмерці кажа нам у твар, што ён за народ і супраць нас?

— Адукаваны вырадак — гэта вырадак у квадраце, — сказаў Гай павучальна. — Як вырадак, ён нас ненавідзіць. А адукацыя дапамагае яму гэтую нянавісьць абґрунтаваць і распаўсюдзіць. Адукацыя — гэта, сябрук, таксама не заўсёды на карысьць. Гэта як аўтамат — гледзячы ў чыіх руках...

— Адукацыя — заўсёды дабро, — упэўнена сказаў Мак.

— Ну ўжо не. Я б аддаў перавагу, каб ханційцы ўсе былі неадукаваныя. Тады б мы па меншай меры маглі жыць як людзі, а не чакаць увесь час ядзернага ўдару. Мы б іх жыва ўціхамірылі.

— Так, — сказаў Мак зь незразумелай інтанацыяй. — Уціхамірваць мы ўмеем. Жорсткасьці нам не займаць.

— І зноў ты як дзіця. Ня мы жорсткія, а час жорсткі. Нам і хацелася ўгаворамі абыйсьціся, і таньней бы гэта было, і без крыві. А што загадаеш? Калі іх ніяк не пераканаць...

— Значыць, яны перакананыя? — перапыніў яго Мак. — Значыць, перакананыя? А калі дасьведчаны чалавек перакананы, што ён мае рацыю, то пры чым тут ханційскія грошы...

Гаю надакучыла. Ён хацеў ужо, як да апошняга сродку, зьвярнуцца да цытацы з Кодэксу Айцоў і скончыць з гэтай бясконцай дурной спрэчкай, але тут Мак перабіў сам сябе, махнуў рукой і крыкнуў:

— Рада! Хопіць спаць! Гвардзейцы прагаладаліся і сумуюць па жаночай суполцы!

На вялікае здзіўленьне Гая з-за шырмы пачуўся голас Рады:

— А я даўно ня сплю. Вы тут раскрычаліся, панове гвардзейцы, як у сябе на пляцы.

— Ты чаму дома? — гаркнуў Гай.

Рада, захінаючы халат, выйшла з-за шырмы.

— Мяне разьлічылі, — абвясьціла яна. — Матулька Тэй закрыла свой заклад, спадчыну атрымала і зьбіраецца на вёску. Але яна мяне ўжо рэкамендавала ў добрае месца... Мак, чаму ў цябе ўсё раскідана? Прыбяры ў шафу. Хлопчыкі, я ж прасіла вас не хадзіць у пакой у ботах! Дзе твае боты, Гай?... Накрывайце на стол, зараз будзем абедаць... Мак, ты схуднеў. Што яны там з табой робяць?

— Давай, давай! — сказаў Гай. — Размовачкі! Нясі абед...

Яна паказала яму язык і выйшла. Гай пазірнуў на Мака. Мак глядзеў ёй усьлед са сваім звычайным добрым выразам.

— Што, прыгожая дзяўчынка? — спытаў Гай і спалохаўся: твар Мака раптам скамянеў. — Ты што?

— Слухай, — сказаў Мак. — Усё можна. Нават катаваць, напэўна, можна. Вам лепш відаць. Але жанчын расстрэльваць... жанчын мучыць... — Ён схапіў свае боты і пайшоў з пакоя.

Гай крэкнуў, моцна пачасаў абедзьвюма рукамі патыліцу і пачаў накрываць на стол. Ад усяе гэтае размовы ў яго застаўся непрыемны асадак. Нейкая раздвоенасьць. Вядома, Мак яшчэ зялёны і ня з гэтага сьвету. Але неяк зноў у яго ўсё дзіўна атрымалася. Лёгік ён, вось што, логік выдатны. Вось бо цяпер — лухту ж вёрз, але як у яго ўсё лягічна выстраілася! Гай вымушаны быў прызнацца, што калі б ня гэтая размова, сам ён наўрад ці дайшоў бы да вельмі простай, па сутнасьці, думкі: галоўнае ў вырадках тое, што яны вырадкі. Адбяры ў іх гэтую ўласьцівасьць, і ўсе астатнія абвінавачваньні супраць іх — здрада, людаедзтва і іншае — ператвараюцца ў глупства. Так, уся справа ў тым, што яны вырадкі й ненавідзяць усё нармальнае. Гэтага дастаткова, і можна абысьціся без ханційскага золата... А ханційцы што — таксама, значыць, вырадкі? Гэтага нам не казалі. А калі яны ня вырадкі, тады нашыя вырадкі павінныя іх ненавідзець, як і нас... А, масаракш! Будзь яна праклятая, гэтая лёгіка!... Калі Мак вярнуўся, Гай накінуўся на яго:

— Адкуль ты ведаў, што Рада дома?

— Ну як — адкуль? Гэта і так было ясна...

— А калі табе было ясна, масаракш, дык чаму ты мяне не папярэдзіў? І чаму ты, масаракш, распускаеш язык пры староньніх? Трыццаць тры разы масаракш...

Мак таксама раззлаваўся.

— Гэта хто тут староньні, масаракш? Рада? Ды вы ўсе са сваім ротмістрам для мяне больш староньнія за Раду!

— Масаракш! Што ў статуце сказана аб службовай таямніцы?

— Масаракш-і-масаракш! Што ты да мяне прычапіўся? Я ж ня ведаў, што ты ня ведаеш, што яна дома! Я думаў, ты мяне разыгрываеш! І потым... пра якія службовыя таямніцы мы тут гаварылі?

— Усё, што тычыцца службы...

— Прападзi ты са сваёй службай, якую трэба хаваць ад роднай сястры! І наогул ад каго б там ні было, масаракш! Паразьвялі сакрэтаў у кожным куце, павярнуцца няма дзе, рота не раскрыць!

— І ты ж яшчэ на мяне крычыш! Я цябе, дурня, вучу, а ты на мяне крычыш!...

Але Мак ужо перастаў злавацца. Ён раптам імгненна апынуўся побач, Гай не пасьпеў паварушыцца, моцныя рукі сьціснулі яму бакі, пакой закруціўся перад вачыма, і столь імкліва насунулася. Гай здушана ахнуў, а Мак, беражліва несучы яго над галавой у выцягнутых руках, падышоў да акна і сказаў:

— Ну, куды цябе падзець з тваімі таямніцамі? Хочаш за вакно?

— Што за дурныя жарты, масаракш! — закрычаў Гай, сутаргава размахваючы рукамі ў пошуках апоры.

— Ня хочаш за вакно? Ну добра, заставайся...

Гая паднесьлі да шырмы і вывалілі на ложак Рады. Ён сеў, паправіў задратую піжаму і прабурчаў: «Чорт здаравенны...» Ён таксама не сердаваў. Ды й не на каго было сердаваць, хіба што на вырадкаў...

Яны ўзяліся накрываць на стол, потым прыйшла Рада з рондлем супу, а за імі — дзядзечка Каан са сваёй запаветнай біклагай, якая адна толькі, па яго запэўненьнях, ратавала яго ад прастуды і іншых старэчых хвароб. Селі, узяліся за суп. Дзядзечка выпіў чарку, пацягнуў носам паветра і пачаў распавядаць пра свайго ворага, калегу Шапшу, які зноў напісаў артыкул аб прызначэньні такой і такой косткі ў нейкай старажытнай яшчаркі, прычым увесь артыкул быў пабудаваны на глупстве, нічога, акрамя глупства, не ўтрымоўваў і разьлічаны быў на дурняў...

У дзядзечкі Каана ўсе былі дурні. Калегі па катэдры — дурні, адны старанныя, іншыя гультаі. Асыстэнты — балваны ад нараджэньня, якім месца ў гарах пасьвіць жывёлу, ды і тое, кажучы па праўдзе, невядома, ці справяцца. Што ж тычыцца студэнтаў, то моладзь цяпер увогуле нібы падмянілі, а ў студэнты, да таго ж, ідзе самая адборная дурасьць, якую руплівы прадпрымальнік ня падпусьціў да станкоў, а дасьведчаны камандзір адмовіўся прыняць у жаўнеры. Так што лёс навукі аб выкапнях жывёл прадвызначаны... Гай ня надта аб гэтым шкадаваў, бог зь імі, выкапнямі, не да іх цяпер, і наогул незразумела, навошта і каму гэтая навука можа калі-небудзь спатрэбіцца. Але Рада дзядзечку вельмі любіла і заўсёды жахалася разам зь ім з нагоды глупства калегі Шапшу і гаравала, што ўнівэрсытэцкае начальства не вылучае сродкаў, неабходных для экспэдыцый...

Сёньня, зрэшты, размова пайшла пра іншае. Рада, якая, масаракш, усё-ткі ўсё чула ў сябе за шырмай, спытала раптам дзядзьку, чым вырадкі адрозьніваюцца ад звычайных людзей. Гай грозна паглядзеў на Мака і прапанаваў Радзе не псаваць родным і блізкім апэтыту, а чытаць лепш літаратуру. Аднак дзядзечка заявіў, што гэтая літаратура напісаная для найдурнейшых з дурняў; што ў Дэпартамэнце грамадзкай асьветы ўяўляюць, што ўсе такія ж невукі, як яны самі; што пытаньне аб вырадках зусім не такое простае і зусім не такое дробнае, як яго спрабуюць адлюстраваць для стварэньня пэўнай грамадзкай думкі; і што альбо мы будзем тут як культурныя людзі, альбо як нашыя бравыя, але — нажаль! — малаадукаваныя афіцэры ў казармах. Мак прапанаваў дзеля разнастайнасьці пабыць як культурныя людзі. Дзядзечка выпіў яшчэ чарку і пачаў распавядаць тэорыю, што мае цяпер хаджэньне ў навуковых колах, пра тое, што вырадкі ёсьць ні чым іншым, як новым біялягічным відам, які зьявіўся на твары зямлі ў выніку радыёактыўнага апраменьваньня. Вырадкі несумненна небясьпечныя, казаў дзядзечка, падняўшы палец. Але яны значна больш небясьпечныя, чым гэта малюецца ў тваіх, Гаю, танных брашурках, напісаных дурнямі для дурняў. Вырадкі небясьпечныя ня як сацыяльная і палітычная зьява, вырадкі небясьпечныя біялягічна, бо яны змагаюцца ня супраць нейкай адной народнасьці, яны змагаюцца супраць усіх народаў, нацыянальнасьцяў і расаў адначасова. Яны змагаюцца за месца ў гэтым сьвеце, за існаваньне свайго віду, і гэтая барацьба не залежыць ні ад якіх сацыяльных умоў, а скончыцца яна толькі тады, калі сыдзе з арэны біялягічнай гісторыі альбо апошні чалавек, альбо апошні вырадак-мутант... Ханційское золата — глупства! — крычаў, бушуючы, прафэсар. Дывэрсіі супраць сыстэмы ПБА — глупства! Глядзіце на поўдзень, панства маё! На Поўдзень! За Блакітную Зьмяю! Вось адкуль ідзе сапраўдная небясьпека! Вось адкуль, размножыўшыся, рушаць калёны чалавекападобных пачвараў, каб растаптаць нас і зьмесьці з твару Сьвету. Ты сьляпец, Гай. І камандзіры твае — сьляпцы. Вы не разумееце сапраўды вялікага прызначэньня нашай краіны і гістарычнага подзьвігу Невядомых Айцоў! Выратаваць чалавецтва! Выратаваць цывілізацыю! Не адзін які-небудзь народ, ня проста маці і дзяцей нашых, але ўсё чалавецтва цалкам!...

Гай раззлаваўся й сказаў, што лёсы чалавецтва яго займаюць мала. Ён у гэтае кабінэтнае трызьненьне ня верыць. І калі б яму сказалі, што ёсьць магчымасьць нацкаваць дзікіх вырадкаў на Хонці, абмінаючы нашу краіну, ён бы гэтаму ўсё жыцьцё прысьвяціў. Прафэсар зноў узьбеляніўся і зноў назваў яго сьляпым сьляпцом. Ён сказаў, што Невядомыя Айцы — героі з герояў: ім даводзіцца весьці сапраўды няроўнае змаганьне, калі ў іх распараджэньні толькі такія бездапаможныя, сьляпыя выканаўцы, як Гай. Гай вырашыў зь ім не спрачацца. Дзядзечка не разьбіраўся ў палітыцы і сам быў у вядомай ступені выкапнёвай жывёлай. Мак паспрабаваў умяшацца і пачаў распавядаць пра вырадка, які яшчэ да вайны змагаўся супраць уладаў, але Гай гэтыя намеры разгаласіць службовую таямніцу спыніў і загадаў Радзе падаваць другое. Маку ж ён загадаў уключыць тэлевізар. Занадта шмат размоў сёньня, сказаў ён. Дайце крыху адпачыць жаўнеру, які прыбыў у звальненьне...

Аднак уяўленьне ягонае было ўзбуджана, па тэлевізары паказвалі нейкія глупствы, і Гай, не ўтрымаўшыся, пачаў распавядаць пра дзікіх вырадкаў. Ён пра іх сёе-тое ведаў — дзякуй богу, тры гады ваяваў зь імі, а не адседжваўся ў тыле, як некаторыя філёзафы... Рада пакрыўдзілася за старога і абазвала Гая хвальком, але дзядзечка і Мак чамусьці прынялі яго бок і сталі прасіць працягваць. Гай абвясьціў, што ня скажа больш ані слова. Па-першае, ён насамрэч быў некалькі пакрыўджаны, а па-другое, пашнарыўшы ў памяці, ён ня змог знайсьці там нічога, што абвяргала б выдумкі старога п’яніцы. Паўднёвыя вырадкі былі, сапраўды, істотамі жудаснымі і цалкам бязьлітаснымі. Такія, не задумваючыся, можа быць, нават з задавальненьнем вынішчылі б усё чалавецтва пры першай жа магчымасьці. Але потым яго ахінула — ён прыгадаў, што распавядаў аднойчы старшына сто чатырнаццатай групы сьмяротнікаў Зэф, і з задавальненьнем паднёс гэтую тэорыю дзядзечку. Рудае хайло Зэф казаў, што актыўнасьць вырадкаў таму ўвесь час узмацьняецца, што на іх саміх з поўдня наступае радыёактыўная пустыня, і дзявацца гэтым небаракам няма куды, акрамя як спрабаваць з боем прабіцца на поўнач, у раёны, свабодныя ад радыёактыўнасьці. «Хто гэта табе расказаў? — спытаў дзядзька з пагардай. — Якому драўлянаму дурню магла прыйсьці ў галаву такая прымітыўная думка?» Гай паглядзеў на яго са злараднасьцю і важка адказаў: «Такое меркаваньне некага Алу Зэфа, ляўрэата імпэратарскай прэміі, найбуйнейшага нашага мэдыка-псыхіятра». «Дзе гэта ты зь ім сустракаўся? — яшчэ больш пагардліва пацікавіўся дзядзечка. — Ці не на ротнай кухні?» Гай з гарачкі хацеў быў сказаць, дзе ён зь ім сустракаўся, але прыкусіў язык, надаў свайму твару значны выраз і з прыкметнай увагай стаў слухаць тэлевізійнага дыктара, які паведамляў прагноз надвор’я.

І тут у размову, масаракш, зноў улез гэты Мак. Я гатовы прызнаць, абвясьціў ён, у гэтых пачварах на поўдні нейкую новую пароду людзей, але што агульнага паміж імі і гаспадаром дома Рэнаду, напрыклад? Рэнаду таксама лічыцца вырадкам, але ён відавочна належыць не да новай, а, прама скажам, да вельмі старой пароды людзей... Гай пра гэта ніколі ня думаў, і таму ён быў вельмі рады, што адказваць на гэтае пытаньне кінуўся дзядзечка. Абазваўшы Мака раскідзістым пнём, дзядзечка пачаў тлумачыць, што схаваныя вырадкі, яны ж вырадкі гарадзкія, ёсьць ня што іншае, як ацалелыя ў барацьбе за існаваньне рэшткі новага віду, амаль што цалкам зьнішчанага ў нашых цэнтральных раёнах яшчэ ў калысцы... Я яшчэ памятаю гэтыя жахі: іх забівалі прама пры нараджэньні, часам разам з маці... Ацалелі толькі тыя, у якіх новыя відавыя прыкметы нічым вонкава не праяўляюцца... Дзядзька Каан хапіў пятую чарку, разышоўся і разьвіў перад слухачамі выразны плян пагалоўнага татальнага мэдыцынскага абсьледаваньня насельніцтва, якім непазьбежна давядзецца заняцца рана ці позна, і лепш рана, чым позна. І ніякіх легальных вырадкаў! Ніякага патураньня! Пустазельле трэба выпалваць бязь літасьці...

На гэтым абед скончыўся. Рада пачала мыць посуд, дзядзька, не дачакаўшыся пярэчаньняў, пераможна ўсіх агледзеў, закаркаваў біклагу і панёс яе да сябе, прамармытаўшы, што ідзе пісаць адказ гэтаму дурню Шапшу. Пры гэтым ён чамусьці захапіў з сабой і чарку. Гай паглядзеў яму ўсьлед — на абдрыпаны ягоны пінжачок, на старыя залатаныя штаны, на цыраваныя шкарпэткі і стаптаныя туфлі — і пашкадаваў старога. Клятая вайна! Раней дзядзьку належала ўся гэтая кватэра, у яго была прыслуга, жонка, быў сын, быў раскошны посуд, шмат грошай, нават маёнтак дзесьці быў, а цяпер — пыльны, забіты кнігамі кабінэт, ён жа спальня, ён жа ўсё іншае, паношанае адзеньне, адзінота, забыцьцё... Так. Ён пасунуў адзінае крэсла да тэлевізара, выцягнуўся і стаў сонна глядзець на экран. Мак некаторы час сядзеў побач, потым імгненна і бясшумна, як ён адзін умеў гэта рабіць, зьнік і выявіўся ўжо ў іншым куце. Ён пакорпаўся ў невялікай бібліятэчцы Гая, выбраў нейкі падручнік і пачаў гартаць яго, стоячы, прыхінуўшыся плячом да адзежнай шафы. Рада прыбрала са стала, села побач з Гаем і стала вязаць, зрэдку пазіраючы на ​​экран. У доме запанаваў спакой, і мір, задавальненьне. Гай задрамаў.

Яму прысьнілася глупства: быццам ён злавіў двух вырадкаў у нейкім жалезным тунэлі, пачаў здымаць зь іх допыт і раптам выявіў, што адзін з вырадкаў — Мак, а другі вырадак, мякка і добра ўсьміхаючыся, кажа Гаю: «Ты ўвесь час памыляўся, тваё месца з намі, а ротмістр — проста прафэсійны забойца, без усялякага патрыятызму, без сапраўднай вернасьці, яму проста падабаецца забіваць, як табе падабаецца суп з крэветак...» І Гай раптам адчуў душны сумнеў, адчуў, што вось цяпер зразумее ўсё да канца, яшчэ сэкунда — і не застанецца больш аніводнага пытаньня. Гэты нязвыклы стан быў настолькі пакутлівы, што сэрца спынілася, і ён прачнуўся.

Мак і Рада ціхенька размаўлялі пра нейкае глупства — пра марскія купаньні, пра пясок, пра ракушкі... Ён іх ня слухаў. Яму ў галаву раптам прыйшла думка: няўжо ён здольны на нейкія сумненьні, ваганьні, на няўпэўненасьць? Але ж сумняваўся ж ён у сьне... Ці значыць гэта, што ён і на яве ў такой жа сытуацыі засумняваўся бы? Некаторы час ён стараўся ва ўсіх дэталях узгадаць свой сон, але сон вышмыгваў, як мокрае мыла з мокрых рук, расплываўся і ў рэшце рэшт стаў зусім непраўдападобным, і Гай з палёгкай падумаў, што ўсё гэта лухта. І калі Рада заўважыўшы, што ён ня сьпіць, спытала, што, на яго думку, лепш — мора або рака, ён адказаў па-жаўнерску, у стылі старыны Дога: «Лепш за ўсё добрая лазьня».

Па тэлевізары перадавалі «ўзоры». Было сумна. Гай прапанаваў выпіць піва, Рада схадзіла на кухню і прынесла з халадзільніка дзьве пляшкі. За півам казалі пра тое, пра гэтае, і неяк паміж справай высьветлілася, што Мак за апошнія паўгадзіны адолеў падручнік па геапалітыцы. Рада захапілася, Гай не паверыў. Ён сказаў, што за гэты час можна прагартаць падручнік, можа быць, нават прачытаць, але толькі мэханічна, без усялякага разуменьня. Мак запатрабаваў іспыту. Гай запатрабаваў падручнік. Яны пайшлі ў заклад: таму, хто прайграе, належала пайсьці да дзядзькі Каана і аб’явіць яму, што калега Шапшу — разумны чалавек і выдатны навуковец. Гай раскрыў падручнік наўздагад, знайшоў у канцы разьдзелу кантрольныя пытаньні і спытаў: «У чым заключаецца маральная высакароднасьць экспансіі нашай дзяржавы на поўнач?» Мак адказаў сваімі словамі, але вельмі блізка да тэксту, і дадаў, што на яго погляд маральная высакароднасьць тут ні пры чым, уся справа, як ён разумее, у агрэсыўнасьці рэжымаў Хонці і Пандэі, і наогул гэта месца падручніка знаходзіцца ў супярэчнасьці з асноўным тэзісам першага раздзелу аб сувэрэннасьці кожнага народа, якi дасягнуў уяўленьняў аб дзяржаўнасьці. Гай пачухаў абедзьвюма рукамі патыліцу, лізнуў палец перакінуў некалькі старонак і спытаў: «Які сярэдні ўраджай травы ў паўночна-заходніх раёнах?» Мак засьмяяўся і сказаў, што дадзеных пра паўночна-заходнія раёны ня маецца. Злавіць яго не ўдалося, вельмі ўзрадаваная Рада паказала Гаю язык. «А які ўдзельны дэмаграфічны ціск у вусьці Блакітнае Зьмяі?» — спытаў Гай. Мак назваў лічбу, назваў хібнасьць і не прамінуў дадаць, што паняцьце дэмаграфічнага ціску здаецца яму няясным. Ва ўсякім разе, ён не разумее, навошта яно ўведзена. Гай пачаў быў яму тлумачыць, што дэмаграфічны ціск ёсьць мерай агрэсыўнасьці, але тут умяшалася Рада. Яна сказала, што Гай круціць і хоча ўхіліцца ад далейшага экзамэну, бо разумее, што справы ягоныя дрэнныя.

Гаю страшэнна не хацелася ісьці да дзядзькі Каана, і ён, каб зацягнуць час, уступіў у спрэчку. Мак некаторы час слухаў, а потым раптам ні з таго, ні з гэтага заявіў, што Радзе ня варта ні ў якім разе зноў паступаць у афіцыянткі; ёй трэба вучыцца, сказаў ён. Гай, узрадаваны пераменай тэмы, закрычаў, што ён ужо тысячу разоў казаў ёй тое ж самае і ўжо прапаноўваў ёй пахадайнічаць аб прыёме ў жаночы гвардзейскі корпус, дзе зь яе зробяць па-сапраўднаму карыснага чалавека. Аднак новага гутаркі не атрымалася. Мак толькі пакруціў галавой, а Рада, як і раней, адгукнулася аб жаночым гвардзейскім корпусе ў самых непачцівых выразах.

Гай ня стаў спрачацца. Ён кінуў падручнік, палез у шафу, дастаў гітару і пачаў яе наладжваць. Рада і Максім зараз жа адсунулі ўбок стол і ўсталі адзін перад адным, гатовыя адарваць «так-так, не-не». Гай выдаў ім «так-так, не-не» з подстукам і перазвонам. Ён глядзеў, як яны танчаць, і думаў, што пара падабралася добрая, што жыць вось толькі няма дзе, і калі яны пажэняцца, то давядзецца яму зусім перабрацца ў казарму. Ну што ж, многія капралы жывуць у казармах... Зрэшты, па Маку не відаць, каб ён зьбіраўся ажаніцца. Ён ставіцца да Рады хутчэй як да сябра, толькі больш пяшчотна і пачціва, а Рада, трэба разумець, утрэскалася. Іш, як вочы блішчаць... Ды і як ня ўтрэскацца ў такога хлопца! Нават мадам Го, старая ж карга, за шэсьцьдзесят, а туды ж, як Мак ідзе па калідоры, так яна адкрые дзьверы, выставіць свой чэрап і ашчэрваецца. А зрэшты, чорт яго ведае, Мака ўвесь дом любіць, і хлопцы яго любяць, толькі вось пан ротмістр да яго дзіўна ставіцца... але і ён не адмаўляе, што хлопец — агонь.

Пара ўтанчылася да ўпаду, Мак адабраў у Гая гітару, пераладзіў яе на свой цудоўны манэр і пачаў сьпяваць дзіўныя свае горскія песьні. Тысячы песень і ніводнай знаёмай. І кожны раз — што-небудзь новае. І вось што дзіўна: ніводнага слова не зразумець, а слухаеш і то плакаць хочацца, то сьмяешся без упыну... Некаторыя песьні Рада ўжо запомніла і цяпер спрабавала падпяваць. Асабліва ёй падабалася сьмешная песьня (Мак пераклаў) пра дзяўчыну, якая сядзіць на гары і чакае свайго сябрука, а сябрук ніяк ня можа да яе дабрацца — то адно яму перашкаджае, то іншае... За гітарай і сьпевам яны не пачулі званка ў парадныя дзьверы. Пачуўся грукат, і ў пакой уваліўся веставы пана ротмістра Чачу.

— Пане капрале, дазвольце зьвярнуцца! — раўнуў ён, косячыся на Раду. Мак перастаў граць. Гай сказаў: «Зьвяртайцеся». — Пан ротмістр загадалі вам і кандыдату Сіму тэрмінова зьявіцца ў канцылярыю роты. Машына ўнізе.

Гай ускочыў.

— Ідзіце, — сказаў ён. — Пачакайце ў машыне, мы зараз спусьцімся. Апранайся, хутка, — сказаў ён Максіму. Рада ўзяла гітару на рукі, як дзіця, і ўстала каля акна, адвярнуўшыся.

Гай і Мак пасьпешліва апраналіся.

— Як ты думаеш, навошта? — спытаў Мак.

— Адкуль мне ведаць? — прабурчаў Гай. — Можа быць, вучэбная трывога будзе...

— Не падабаецца мне гэта, — сказаў Мак.

Гай паглядзеў на яго і на ўсялякі выпадак уключыў радыё. Па радыё перадавалі штодзённыя «бязьдзейныя размовы дзелавітых жанчын».

Яны апрануліся, зацягнулі дзягі і Гай сказаў:

— Рада, ну, мы пайшлі.

— Ідзіце, — сказала Рада, не паварочваючыся.

— Хадзем, Мак, — сказаў Гай, насоўваючы бэрэт.

— Патэлефануйце, — сказала Рада. — Калі затрымаецеся, абавязкова патэлефануйце... — Яна так і не павярнулася.

Веставы папераджальна расчыніў перад Гаем дзьверцы. Селі, паехалі. Мабыць, справа была тэрміновая: шафёр гнаў, уключыўшы сырэну, па рэзэрвовай зоне. Гай зь некаторым шкадаваньнем падумаў, што вось прапаў вечарок, рэдкі, добры вечарок, утульны, хатні, бесклапотны. Але такое жыцьцё гвардзейца! Зараз загадаюць, ты сядзеш у танк і будзеш страляць, — адразу пасьля бутэлькі піва, пасьля ўтульнай піжамы, пасьля песенек пад гітару. Такое цудоўнае жыцьцё гвардзейца, найлепшае з усіх магчымых. І ня трэба нам ні сябровак, ні жонак, і правільна Мак не шукае ажаніцца з Радай, хоць і шкада сястрычку, канешне... Нічога, пачакае. Кахае — дык пачакае...

Машына ўварвалася на пляц і затармазіла ля ўваходу ў казарму. Гай выскачыў, узьбег па прыступках. Перад дзьвярыма канцылярыі ён спыніўся, праверыў палажэньне бэрэта, спражкі, хутка агледзеў Мака, зашпіліў яму ґузік на каўняры — масаракш, вечна ён у яго расшпілены, — і пастукаў. «Заходзьце!» — каркнуў знаёмы голас. Гай увайшоў і даклаў. Пан ротмістр Чачу ў суконнай накідцы і фуражцы сядзеў за сваім сталом. Ён курыў і піў каву, снарадная гільза перад ім была поўная недакуркаў. Збоку на стале ляжалі два аўтаматы. Пан ротмістр павольна падняўся, цяжка абапёрся на стол абедзьвюма рукамі і, пазіраючы на ​​Мака, загаварыў:

— Кандыдат Сім. Ты праявіў сябе выдатным байцом і верным баявым таварышам. Я хадайнічаў перад камандзірам брыгады аб датэрміновым узьвядзеньні цябе ў годнасьць сапраўднага радавога Баявое Гвардыі. Экзамэн агнём ты вытрымаў цалкам пасьпяхова. Застаецца апошні іспыт — экзамэн крывёю...

У Гая радасна падскочыла сэрца. Ён не чакаў, што гэта здарыцца так хутка. Малайчына, ротмістр! Вось што значыць — стары ваяка! А я, дурань, уявіў, быццам ён пад Мака капае... Гай паглядзеў на Мака, і радасьць яго некалькі аслабла. Твар Мака быў зусім драўляным, вочы вылупленыя, усё паводле статуту, але менавіта цяпер можна было б не прытрымлівацца так строга статутных правілаў.

— Я ўручаю табе загад, кандыдат Сім, — працягваў пан ротмістр, працягваючы Маку ліст паперы. — Гэта першы пісьмовы загад, адрасаваны табе асабіста. Спадзяюся, не апошні. Прачытай і расьпішыся.

Мак узяў загад і прабег яго вачыма. У Гая зноў ёкнула сэрца, але ўжо не ад радасьці, а ад нейкага цяжкага прадчуваньня. Твар Мака заставалася па-ранейшаму нерухомым, і ўсё было быццам бы ў парадку, але ён трохі памарудзіў, перш чым узяў пяро і расьпісаўся. Пан ротмістр агледзеў подпіс і паклаў лісток у пляншэт.

— Капрале Гаал, — сказаў ён, беручы са стала запячатаны канвэрт. — Ідзі ў каравульнае памяшканьне і прывядзі прысуджаных. Вазьмі аўтамат... не, вось гэты — з краю.

Гай узяў канвэрт, павесіў аўтамат на плячо, павярнуўся вакол і накіраваўся да дзьвярэй. Ён яшчэ пачуў, як пан ротмістр сказаў Маку: «Нічога, кандыдат, ня бойся. Гэта страшна толькі па першым разе...» Гай бягом накіраваўся праз пляц да будынку брыгаднай турмы, уручыў начальніку варты канвэрт, расьпісаўся, дзе трэба, сам атрымаў неабходныя расьпіскі, і яму вывелі прысуджаных. Гэта былі даўнішнія змоўшчыкі — тоўсты дзядзька, якому Мак вывернуў пальцы, і жанчына. Масаракш, гэтага толькі не хапала! Жанчына — гэта зусім лішняе... Гэта не для Мака... Ён вывеў арыштаваных на пляц і пагнаў іх да казармы. Мужчына плёўся нага за нагу і ўсё калыхаў сваю руку, а жанчына ішла, прамая, як жардзіна, засунуўшы рукі глыбока ў кішэні жакеткі, і, здавалася, нічога ня бачыла і ня чула. Масаракш, а чаму, уласна, не для Мака? Якога д’ябла! Гэтая баба такая ж гадаўка, як і мужык. Чаму мы павінныя даваць ёй нейкія льготы? І чаму гэта, масаракш, трэба надаваць нейкія льготы кандыдату Сіму? Няхай прывыкае, масаракш-і-масаракш!...

Пан ротмістр і Мак былі ўжо ў машыне. Пан ротмістр — за рулём, Мак з аўтаматам паміж каленяў — на заднім сядзеньні. Ён адчыніў дзьверцы, і прысуджаныя залезьлі ўнутр. «На падлогу!» — скамандаваў Гай. Яны паслухмяна селі на жалезную падлогу, а Гай — на сядзеньне насупраць Мака. Ён паспрабаваў злавіць яго погляд, але Мак глядзеў на асуджаных. Не, ён глядзеў на гэтую бабу, якая скурчылася на падлозе, абхапіўшы калені. Пан ротмістр, не паварочваючыся, сказаў: «гатовыя?», і машына рушыла.

Па дарозе не размаўлялі. Пан ротмістр гнаў машыну на вар’яцкай хуткасьці — мабыць, хацеў усё скончыць, пакуль не сьцямнела, ды й чаго марудзіць... Мак увесь час глядзеў на жанчыну, нібы лавіў яе погляд, а Гай усё лавіў позірк Мака. Прысуджаныя, чапляючыся адзін за аднаго, круціліся па падлозе, таўстун паспрабаваў быў загаварыць з бабай, але Гай прыкрыкнуў на яго. Машына выскачыла за горад, абмінула паўднёвую заставу і адразу ж павярнула на закінуты прасёлак, знаёмы, вельмі знаёмы прасёлак, які вядзе да Ружовых пячораў. Машына падскоквала ўсімі чатырма коламі, трымацца было нязручна, Мак не жадаў падымаць вачэй, а тут яшчэ гэтыя паўнябожчыкі ўвесь час хапаліся за калені, ратуючыся ад неміласэрнае трасяніны. Гай, нарэшце, ня вытрымаў і трэснуў тоўстага гада ботам пад рэбры, але гэта не дапамагло, — той усё роўна працягваў хапацца. Пан ротмістр яшчэ раз павярнуў, рэзка прытармазіў, і машына павольна, асьцярожна зьехала ў кар’ер. Пан ротмістр выключыў рухавік і скамандаваў: «Выходзь!»

Было ўжо каля дзевятнаццаці гадзін, у кар’еры зьбіраўся лёгкі вячэрні туман, выветраныя каменныя сьцены адсьвечвалі ружовым. Калісьці тут здабывалі мармур, але каму ён цяпер патрэбны, гэты мармур?...

Справа падыходзіла да разьвязкі. Мак па-ранейшаму трымаўся, як ідэальны жаўнер: аніводнага лішняга руху, твар раўнадушна-драўляны, вочы, чакаючы загаду, утаропленыя на начальства. Таўстун паводзіў сябе добра, з годнасьцю. Зь ім клопатаў, відаць, ня будзе. А вось баба пад канец расклейлася. Яна сутаргава сьціскала кулакі, прыціскала іх да грудзей і зноў апускала, і Гай вырашыў, што гістэрыка будзе, але валачы яе на руках да месца пакараньня ўсё ж ткі, здаецца, не давядзецца.

Пан ротмістр закурыў, паглядзеў на неба і сказаў Маку:

— Вядзі іх па гэтай сьцежцы. Дойдзеш да пячор — сам убачыш, дзе іх ставіць. Калі скончыш, абавязкова правер і пры неабходнасьці дабі кантрольным стрэлам. Што такое кантрольны стрэл — ведаеш?

— Так, — сказаў Мак драўляным голасам.

— Хлусіш, ня ведаеш. Гэта — у галаву. Дзейнічай, кандыдат. Сюды ты вернешся ўжо сапраўдным радавым.

Жанчына раптам сказала:

— Калі сярод вас ёсьць хоць адзін чалавек... паведаміце маёй маці... Пасёлак Качкі, дом два... гэта побач... Яе завуць...

— Не прыніжайся, — басам вымавіў грузны.

— Яе завуць Ільлі Тадэр...

— Не прыніжайся, — паўтарыў грузны, падвысіўшы голас, і пан ротмістр, ня размахваючыся, тыцнуў яго кулаком у твар. Грузны замоўк, схапіўшыся за шчаку, і зь нянавісьцю паглядзеў на пана ротмістра.

— Дзейнічай, кандыдат, — паўтарыў пан ротмістр.

Мак павярнуўся да прысуджаных і зрабіў рух аўтаматам. Прысуджаныя пайшлі па сьцежцы. Жанчына павярнулася і яшчэ крыкнула:

— Пасёлак Качкі, дом два, Ільлі Тадэр!

Мак, выставіўшы перад сабой аўтамат, павольна ішоў за імі. Пан ротмістр расчыніў дзьверцы, бокам сеў за руль, выцягнуў ногі і сказаў:

— Ну вось. Чвэрць гадзінкі пачакаем.

— Так, пане ротмістру, — машынальна адказаў Гай. Ён глядзеў усьлед Маку, глядзеў да таго часу, пакуль уся група ня зьнікла за ружаватым выступам. На зваротным шляху трэба будзе купіць гарэлкі, падумаў ён. Хай нап’ецца. Некаторым гэта дапамагае.

— Можаш запаліць, капрале, — сказаў пан ротмістр.

— Дзякуй вам, пане ротмістру, я не палю.

Пан ротмістр далёка сплюнуў скрозь зубы.

— Не баішся расчаравацца ў сваім прыяцелі?

— Не-не... — нерашуча сказаў Гай. — Хоць, з вашага дазволу, мне вельмі шкада, што яму дасталася жанчына. Ён — горац, а ў іх там...

— Ён такі ж горац, як мы з табой, — сказаў пан ротмістр. — І справа тут не ў жанчынах... Зрэшты, паглядзім. Чым вы займаліся, калі вас выклікалі?

— Сьпявалі хорам, пане ротмістру.

— І што ж вы сьпявалі?

— Горскія песьні, пане ротмістру. Ён ведае вельмі шмат розных песень.

Пан ротмістр выйшаў з машыны і пачаў пахаджваць узад-уперад па сьцежцы. Больш ён не размаўляў, а хвілін празь дзесяць пачаў насьвістваць «Гвардзейскі марш». Гай усё чакаў стрэлаў, але стрэлаў не было, і ён пачаў турбавацца. Ён і сам ня ведаў, чаму турбуецца. Уцячы ад Мака немагчыма. Абяззброіць яго — яшчэ больш немагчыма. Але тады чаму ён не страляе? Можа быць, ён павёў іх далей звычайнага месца... На звычайным — занадта моцна пахне, бажадомы закопваюць неглыбока, а ў Мака занадта ўжо моцны нюх... ён з адной сваёй гідлівасьці лішніх кілямэтраў пяць прайсьці здольны...

— Н-ну, так... — сказаў пан ротмістр, спыняючыся. — Вось і ўсё, капрале Гаал. Баюся, што мы не дачакаемся твайго сябрука. І баюся, цябе сёньня ў апошні раз называюць капралам.

Гай са зьдзіўленьнем паглядзеў на яго. Пан ротмістр ухмыляўся.

— Ну, што глядзіш? Што ты вылупіўся, як сьвіньня на вяндліну? Твой прыяцель уцёк, дэзэртаваў, ён баязьлівец і здраднік! Зразумела, радавы Гаал?

Гай быў уражаны. І ня столькі словамі пана ротмістра, колькі яго тонам. Пан ротмістр быў у захапленьні. Пан ротмістр трыумфаваў. У пана ротмістра быў такі выгляд, нібы ён выйграў буйны заклад. Гай машынальна паглядзеў у глыбіню кар’ера і раптам убачыў Мака. Мак вяртаўся адзін, аўтамат ён нёс у руцэ за рамень.

— Масаракш! — прахрыпеў пан ротмістр. Ён таксама ўбачыў Мака, і выгляд у яго зрабіўся ачмурэлым.

Больш яны не размаўлялі, яны толькі глядзелі, як Мак нетаропка набліжаецца да іх, лёгка ідучы па каменнай крышанцы, на яго спакойны добры твар зь дзіўнымі вачыма, і ў галаве ў Гая панавала сумятня: бо стрэлаў жа не было... няўжо ён задушыў іх... ці забіў прыкладам... ён, Мак, жанчыну? Ды не, глупства... Але не было ж стрэлаў!...

У пяці кроках ад іх Мак спыніўся і, гледзячы пану ротмістру ў твар, шпурнуў аўтамат яму пад ногі.

— Бывайце, пане ротмістру, — сказаў ён. — Тых няшчасных я адпусьціў і цяпер хачу сысьці сам. Вось ваша зброя, вось вопратка... — Ён павярнуўся да Гая і, расшпільваючы дзягу, сказаў яму: — Гай, гэта нячыстая справа. Яны нас падманулі, Гай...

Ён сьцягнуў зь сябе боты і камбінэзон, згарнуў усё ў вузел і застаўся такім, якім Гай убачыў яго ўпершыню на паўднёвай мяжы — амаль голым і зараз нават без абутку, у адных серабрыстых майтках. Ён падышоў да машыны і паклаў вузел на радыятар. Гай жахнуўся. Ён паглядзеў на пана ротмістра і жахнуўся яшчэ больш.

— Пане ротмістру! — закрычаў ён. — Ня трэба! Ён зьехаў з ґлузду! Ён зноў...

— Кандыдат Сім! — каркнуў пан ротмістр, трымаючы руку на кабуры. — Зараз жа садзіцеся ў машыну! Вы арыштаваныя.

— Не, — сказаў Мак. — Гэта вам толькі здаецца. Я вольны. Я прыйшоў за Гаем. Гай, хадзем! Яны цябе надзьмулі. Яны — брудныя людзі. Раней я сумняваўся, цяпер я ўпэўнены. Хадзем.

Гай закруціў галавой. Ён хацеў нешта сказаць, нешта растлумачыць, але не было часу і не было слоў. Пан ротмістр выцягнуў пісталет.

— Кандыдат Сім! У машыну! — каркнуў ён.

— Ты ідзеш? — спытаў Мак.

Гай зноў закруціў галавой. Ён глядзеў на пісталет у руцэ пана ротмістра і думаў толькі пра адно, і ведаў толькі адно: Мака зараз заб’юць. І ён не разумеў, што трэба рабіць.

— Добра, — сказаў Мак. — Я цябе знайду. Я ўсё даведаюся і знайду цябе. Табе тут ня месца... Пацалуй Раду, да пабачэньня.

Ён павярнуўся і пайшоў, так жа лёгка ступаючы па каменнай крышанцы босымі нагамі, як і ў ботах, а Гай, трасучыся, нібы ў ліхаманцы, нема глядзеў на яго шырокую трохкутную сьпіну і чакаў стрэлу і чорнай дзіркі пад левай лапаткай.

— Кандыдат Сім, — сказаў пан ротмістр, не павышаючы голасу. — Загадваю вярнуцца. Буду страляць.

Мак спыніўся і зноў павярнуўся да яго.

— Страляць? — сказаў ён. — У мяне? За што? Зрэшты, гэта няважна... Дайце сюды пісталет.

Пан ротмістр, трымаючы пісталет у сьцягна, навёў дула на Мака.

— Я лічу да трох, — сказаў ён. — Сядай у машыну, кандыдат. Раз!

— А ну, дайце сюды пісталет, — сказаў Мак, працягваючы руку і накіроўваючыся да пана ротмістра.

— Два! — сказаў пан ротмістр.

— Ня трэба! — крыкнуў Гай.

Пан ротмістр стрэліў. Мак быў ужо блізка. Гай бачыў, як куля трапіла яму ў плячо і як ён адхіснуўся, нібы наляцеў на перашкоду.

— Дурань, — сказаў Мак. — Дайце сюды зброю, злосны глупец...

Ён не спыніўся, ён усё ішоў на пана ротмістра, працягнуўшы руку за зброяй, і зь дзіркі на плячы раптам штуршком выплюхнулася кроў. А пан ротмістр, выдаўшы дзіўны рыпучы гук, падаўся назад i вельмі хутка стрэліў тры разы запар прама ў шырокія карычневыя грудзі. Мака адкінула, ён упаў на сьпіну, зараз жа ўскочыў, зноў упаў, прыўзьняўся, і пан ротмістр, прысеўшы ад напругі, выпусьціў у яго яшчэ тры кулі. Мак пераваліўся на жывот і застыў.

У Гая ўсё паплыло перад вачыма, і ён апусьціўся на падножку машыны. Ногі яго не трымалі. У вушах яго ўсё яшчэ гучаў агідны шчыльны хруст, зь якім кулі ўваходзілі ў цела гэтага дзіўнага і любімага чалавека. Потым ён апамятаўся, але яшчэ нейкі час сядзеў, не рызыкуючы падняцца на ногі.

Карычневае цела Мака ляжала сярод бела-ружовых камянёў і само было нерухомае, як камень. Пан ротмістр стаяў на ранейшым месцы і, трымаючы пісталет напагатове, курыў, прагна зацягваючыся. На Гая ён не глядзеў. Потым ён дакурыў да канца, да самых вуснаў, абпальваючыся, адкінуў недакурак і зрабіў два крокі ў бок забітага. Але ўжо другі крок быў вельмі кароткі. Пан ротмістр Чачу так і не наважыўся падысьці ўшчыльную. Ён зрабіў кантрольны стрэл зь дзесяці крокаў. Ён прамахнуўся. Гай бачыў, як каменны пыл пырснуў побач з галавой Мака.

— Масаракш, — прашыпеў пан ротмістр і пачаў засоўваць пісталет у кабуру. Ён засоўваў пісталет доўга, а потым ніяк ня мог зашпіліць кабуру, а потым падышоў да Гая, узяў яго скалечанай рукой за мундзір на грудзях, рыўком падняў і, гучна дыхаючы ў твар, прамовіў, расьцягваючы словы, як п’яны:

— Добра, ты застанешся капралам. Але ў Гвардыі табе рабіць няма чаго... Напішаш рапарт аб пераводзе ў войска. Лезь у машыну.

«Неяк дрэнна тут пахне...»


— Неяк дрэнна тут пахне, — сказаў Тата.

— Праўда? — сказаў Сьвёкар. — А я не адчуваю.

— Пахне, пахне, — сказаў Дзевер буркліва. — Тухляцінай нейкай. Як на памыйніцы...

— Сьцены, павінна быць, згнілі, — вырашыў Тата.

— Учора я бачыў новы танк, — сказаў Цесьць. — «Вампір». Ідэальная гермэтыка. Тэрмічны бар’ер да тысячы градусаў...

— Яны, напэўна, яшчэ пры нябожчыку-імпэратары згнілі, — сказаў Тата, — а пасьля перавароту рамонту не было...

— Зацьвердзіў? — спытаў Цесьця Швагер.

— Зацьвердзіў, — сказаў Цесьць.

— А калі на канвэер? — спытаў Швагер.

— Ужо, — сказаў Сьвёкар. — Дзесяць машын у суткі.

— З вашымі танкамі хутка без штаноў застанемся, — буркліва сказаў Дзевер.

— Лепш без штаноў, чым бяз танкаў, — запярэчыў Цесьць.

— Як быў ты палкоўнікам, — сварліва сказаў яму Дзевер, — так і застаўся. Усё б табе ў танкі гуляць...

— Нешта ў мяне зуб ные, — сказаў Тата задуменна. — Вандроўнік, няўжо так цяжка вынайсьці бязбольны спосаб лячэньня зубоў?

— Можна падумаць, — сказаў Вандроўнік.

— Ты лепш падумай пра цяжкія сыстэмы, — сярдзіта сказаў Швагер.

— Можна падумаць і пра цяжкія сыстэмы, — сказаў Вандроўнік.

— Давайце сёньня ня будзем гаварыць пра цяжкія сыстэмы, — прапанаваў Тата. — Давайце лічыць, што гэта несвоечасова.

— А па-мойму вельмі своечасова, — запярэчыў Швагер. — Пандэйцы перакінулі на ханційскую мяжу яшчэ адну дывізію.

— Якая табе да гэтага справа? — буркліва спытаў Дзевер.

— Самая прамая, — адказаў Швагер. — Я прыкідваў такі варыянт: пандэйцы ўмешваюцца ў ханційскую кашу, хуценька ставяць там свайго чалавека, і мы маем аб’яднаны фронт — пяцьдзесят мільёнаў супраць нашых сарака.

— Я б вялікія грошы даў, каб яны ўмяшаліся ў ханційскую кашу, — сказаў Дзевер. — Гэта вы ўсё ўяўляеце, што раз каша — так ужо й есьці можна... А я кажу: хто Хонці кране, той і прайграў.

— Гледзячы як кранаць, — нягучна сказаў Сьвёкар. — Калі далікатна, невялікімі сіламі, ды не ўвязаць — крануў і адскочыў, як толькі яны там перастануць сварыцца... і пры гэтым пасьпець раней за пандэйцаў...

— У рэшце рэшт, што нам трэба? — сказаў Цесьць. — Альбо аб’яднаныя ханційцы, бяз гэтай сваёй грамадзянскай кашы, альбо нашыя ханційцы, альбо мёртвыя ханційцы... У любым выпадку без уварваньня не абысьціся. Дамовімся пра ўварваньне, а іншае — ужо дэталі... На кожны варыянт ужо гатовы свой плян.

— Табе абавязкова трэба нас без штаноў пусьціць, — сказаў Дзевер. — Табе — хай без штаноў, толькі б з ордэнамі... Навошта табе аб’яднаная Хонці, калі можна мець разьяднаную Пандэю?

— Прыступ дэтэктыўнага трызьненьня, — заўважыў Швагер, ні да каго не зьвяртаючыся.

— Ня сьмешна, — сказаў Дзевер. — Я нерэальных варыянтаў не прапаную. Калі я гавару, значыць, у мяне ёсьць падставы.

— Наўрад ці ў цябе могуць быць сур’ёзныя падставы, — мякка сказаў Сьвёкар. — Проста цябе спакушае таннасьць рашэньня, я цябе разумею, толькі паўночную праблему малымі сродкамі ня вырашыць. Там ані путчамі, ані пераваротамі не абыйдзешся. Дзевер, які быў да цябе, разьяднаў Хонці, а цяпер нам даводзіцца зноў аб’ядноўваць... Путчы — путчамі, а гэтак можна і да рэвалюцыі дайграцца. Бо ж у іх ня так, як у нас.

— А ты што маўчыш, Разумнік? — спытаў Тата. — Ты ж у нас разумнік.

— Калі гавораць айцы, разважлівым дзецям лепш маўчаць, — адказаў Разумнік, усьміхаючыся.

— Ну, кажы, кажы, будзе табе.

— Я не палітык, — сказаў Разумнік. Усе засьмяяліся, Цесьць нават падавіўся. — Права, панове, тут няма нічога сьмешнага... Я сапраўды ўсяго толькі вузкі спэцыяліст. І як такі, магу толькі паведаміць, што па маіх дадзеных вайсковае афіцэрства настроена на карысьць вайны...

— Вось як? — сказаў Тата, пільна на яго гледзячы. — І ты туды ж?

— Прабач, Тата, — горача сказаў Разумнік. — Але цяпер, па-мойму, вельмі выгадны момант для ўварваньня: пераўзбраеньне войска сканчаецца...

— Добра, добра, — сказаў Тата лагодна. — Я потым з табой пра гэта пагутару.

— Няма ніякай неабходнасьці зь ім потым гутарыць, — запярэчыў Сьвёкар. — Тут усе свае, а спэцыяліст абавязаны выказваць сваё меркаваньне. На тое мы яго і трымаем.

— Дарэчы, пра спэцыялістаў, — сказаў Тата. — Чаму я ня бачу Дзяргунчыка?

— Дзяргунчык інспэктуе горны абарончы пояс, — сказаў Цесьць. — Але ягонае меркаваньне і так вядомае. Баіцца за войска, як быццам гэта ягоная ўласная армія...

— Так, — сказаў Тата. — Горы — гэта сур’ёзна... Швагер, гэта ты мне казаў, што ў Гвардыі выявілі горскага шпіёна?... Так, панства маё, Поўнач — Поўначчу, а на ўсходзе вісяць яшчэ горы, а за гарамі акіян... З Поўначчу мы як-небудзь управімся... ваяваць хочаце — што ж, можна і паваяваць, хаця... На колькі нас хопіць, Вандроўнік?

— Дзён на дзесяць, — сказаў Вандроўнік.

— Ну, што ж, дзён пяць-шэсьць можна паваяваць...

— Плян глыбокага ўварваньня, — сказаў Цесьць, — прадугледжвае разгром Хонці на працягу васьмі сутак.

— Добры плян, — сказаў Тата ўхвальна. — Ладна, так і вырашым... Ты, здаецца, супраць, Вандроўнік?

— Мяне гэта не тычыцца, — сказаў Вандроўнік.

— Добра, — сказаў Тата. — Пабудзь супраць... Што ж, Дзевер, далучымся да большасьці?

— А! — сказаў Дзевер з агідай. — Рабіце, як хочаце... Рэвалюцыі ён спалохаўся...

— Тата! — сказаў Сьвёкар урачыста. — Я ведаў, што ты будзеш з намі!

— А як жа! — сказаў Тата. — Куды я бяз вас?... Памятаецца, былі ў мяне ў Ханційскім генэрал-губэрнатарстве нейкія руднікі... медныя... Як яны там цяпер, цікава?... Так, Разумнік! А напэўна ж трэба будзе арганізаваць грамадзкую думку. Ты ўжо напэўна што-небудзь прыдумаў, ты ж у нас разумнік.

— Вядома, Тата, — сказаў Разумнік. — Усё гатова.

— Замах які-небудзь? Або напад на вежы? Ідзі-ка ты прама зараз і падрыхтуй мне да ночы матэрыялы, а мы тут абмяркуем тэрміны...

Калі дзьверы за Разумнікам зачыніліся, Тата сказаў:

— Ты нешта хацеў паведаміць нам пра Пухіра, Вандроўнік?

Частка трэцяя. Тэрарыст

9


Суправаджалы нягучна сказаў: «Чакайце тут» і пайшоў, — схаваўся паміж кустамі і за дрэвамі. Максім сеў на пянёк пасярэдзіне палянкі, засунуў рукі глыбока ў кішэні брызэнтавых штаноў і стаў чакаць. Лес быў стары, запушчаны, падлесак душыў яго, ад старажытных маршчыністых ствалоў несла трухлявай гнілатой. Было сыра. Максім муляўся, ён адчуваў млосьць, хацелася пасядзець на сонейку, пагрэць плячо. У кустах непадалёк хтосьці быў, але Максім не зьвяртаў увагі — за ім сачылі ад самага пасёлка, і ён нічога ня меў супраць. Дзіўна было б, калі б яны паверылі адразу ж.

Збоку на палянку выйшла маленькая дзяўчынка ў велізарнай залатанай кофце і з кошыкам на руцэ. Яна ўтаропілася на Максіма і так, не адрываючы ад яго цікаўных вачэй, прайшла міма, спатыкаючыся і блытаючыся ў траве. Нейкі зьвярок накшталт вавёркі мільгануў паміж кустамі, узьляцеў на дрэва, глянуў уніз, спалохаўся і зьнік. Было ціха, толькі недзе далёка стукала няроўным стукам машына — рэзала трысьнёг на возеры.

Чалавек у кустах не сыходзіў — сьвідраваў сьпіну нядобрым позіркам. Гэта было непрыемна, але трэба прывыкаць. Цяпер заўсёды будзе так. Населены востраў апалчыўся на яго, страляў у яго, сачыў за ім, ня верыў яму. Максім задрамаў. Апошнім часам ён часта драмаў у самыя непадыходзячыя моманты. Засынаў, прачынаўся, зноў засынаў. Ён не спрабаваў з гэтым змагацца: так хацеў арганізм, а яму лепш відаць. Гэта пройдзе, толькі ня трэба супраціўляцца.

Зашамацелі крокі, і суправаджалы сказаў: «Хадзеце за мной». Максім падняўся, не вымаючы рук з кішэняў, і пайшоў за ім, гледзячы на ​​ягоныя ногі ў мяккіх мокрых ботах. Яны паглыбіліся ў лес і пачалі хадзіць, апісваючы колы і складаныя петлі, паступова набліжаючыся да нейкага жыльля, да якога ад палянкі напрасткі было зусім блізка. Потым суправаджалы вырашыў, што ён досыць заблытаў Максіма, і палез напрасткі праз буралом, прычым, як чалавек гарадзкі, вырабляў шмат шуму і трэску, так што Максім нават перастаў чуць крокі таго чалавека, які краўся сьледам.

Калі буралом скончыўся, Максім убачыў за дрэвамі лужок і пакрыўлены драўляны дом з забітымі вокнамі. Лужок зарос высокай травой, але Максім бачыў, што тут хадзілі — і зусім нядаўна, і даўно. Хадзілі асьцярожна, імкнучыся кожны раз падысьці да дому іншым шляхам. Суправаджалы адчыніў скрыпучыя дзьверы, і яны ўвайшлі ў цёмныя затхлыя сенцы. Чалавек, які ішоў сьледам, застаўся звонку. Суправаджалы адваліў крышку склепу й сказаў: «Ідзіце сюды, асьцярожней...» Ён дрэнна бачыў у цемры. Максім спусьціўся па драўлянай лесьвіцы.

У склепе было цёпла, суха, тут былі людзі, яны сядзелі вакол драўлянага стала і сьмешна вытарэшчваліся, спрабуючы разглядзець Максіма. Пахла сьвежапагашанай сьвечкай. Па-відаць, яны не хацелі, каб Максім бачыў іхныя твары. Максім пазнаў толькі дваіх: Ордзі, дачку старой Ільлі Тадэр, і тоўстага Мэма Грамэну, які сядзеў ля самае лесьвіцы з кулямётам на каленях. Уверсе цяжка грымнула вечка люка, і нехта сказаў:

— Хто вы такі? Распавядзіце пра сябе.

— Ці можна сесьці? — спытаў Максім.

— Так, вядома. Ідзіце сюды, на мой голас. Натыкнецеся на лаву.

Максім сеў за стол і абвёў вачыма суседзяў. За сталом акрамя яго было чацьвёра. У цемры яны здаваліся шэрымі і плоскімі, як на старой фатаграфіі. Справа сядзела Ордзі, а размаўляў шчыльны шыракаплечы чалавек, што сядзеў насупраць. Ён быў непрыемна падобны на ротмістра Чачу.

— Расказвайце, — паўтарыў ён.

Максім уздыхнуў. Яму вельмі не хацелася пачынаць знаёмства прама з хлусьні, але рабіць было няма чаго.

— Свайго мінулага я ня ведаю, — сказаў ён. — Кажуць, я горац. Можа быць. Ня памятаю... Завуць мяне Максім, прозьвішча — Камэрэр. У Гвардыі мяне звалі Мак Сім. Памятаю сябе з таго моманту, калі мяне затрымалі ў лесе ля Блакітнае Зьмяі...

З хлусьнёй было скончана, і далей справа пайшла лягчэй. Ён распавядаў, імкнучыся быць кароткім і ў той жа час не выпусьціць тое, што здавалася яму важным.

— ...Я адвёў іх як мага далей углыб кар’ера, загадаў ім уцякаць, а сам, не сьпяшаючыся, вярнуўся. Тады ротмістр расстраляў мяне. Уначы я прыйшоў у сябе, выбраўся з кар’еру і неўзабаве набрыў на пашу. Удзень я хаваўся ў кустах і спаў, а ўначы падбіраўся да кароў і піў малако. Празь некалькі дзён мне стала лепш. Я ўзяў у пастухоў нейкае рызьзё, дабраўся да пасёлка Качкі і знайшоў там Ільлі Тадэр. Астатняе вам вядома.

Некаторы час усе маўчалі. Потым чалавек вясковага выгляду, з доўгімі валасамі да плячэй, сказаў:

— Не разумею, як гэта ён ня памятае мінулага жыцьця. Па-мойму, так не бывае. Хай вось Доктар скажа.

— Бывае, — коратка сказаў Доктар. Ён быў худы, змораны і круціў у руках люльку. Відаць, яму вельмі хацелася курыць.

— Чаму вы не ўцяклі разам са сьмяротнікамі? — спытаў шыракаплечы.

— Там заставаўся Гай, — сказаў Максім. — Я спадзяваўся, што Гай пойдзе са мной... — Ён змоўк, успамінаючы бледны разгублены твар Гая і страшныя вочы ротмістра, і гарачыя штуршкі ў грудзі і жывот, і адчуваньне бясьсільля і крыўды. — Гэта, вядома, было глупства, — сказаў ён. — Але тады я гэтага не разумеў.

— Вы прымалі ўдзел у апэрацыях? — спытаў ззаду грузны Мэма.

— Я ўжо распавядаў.

— Паўтарыце!

— Я прымаў удзел у адной апэрацыі, калі былі захопленыя Кэтшаф, Ордзі, вы і яшчэ двое, якія не назвалі сябе. Адзін зь іх быў са штучнай рукой, прафэсійны рэвалюцыянэр.

— Як жа вы тлумачыце такую ​​пасьпешнасьць вашага ротмістра? Бо ж для таго, каб кандыдат атрымаў права на выпрабаваньне крывёю, яму трэба спачатку прыняць удзел па меншай меры ў трох апэрацыях.

— Ня ведаю. Я ведаю толькі, што ён мне не давяраў. Я сам не разумею, чаму ён паслаў мяне расстрэльваць...

— А чаму ён, уласна, страляў у вас?

— Па-мойму, ён спалохаўся. Я хацеў адабраць у яго пісталет...

— Не разумею я, — сказаў чалавек з доўгім валосьсем. — Ну не давяраў ён вам. Ну, для праверкі паслаў кагосьці пакараць сьмерцю...

— Пачакайце, Лясьнік, — сказаў Мэма. — Гэта ўсё размовы. Доктар, на вашым месцы я б яго агледзеў. Штосьці я ня вельмі веру ў гэтую гісторыю з ротмістрам.

— Я не магу аглядаць у цемры, — раздражнёна сказаў Доктар.

— А вы запаліце ​​сьвятло, — параіў Максім. — Усё роўна я вас бачу.

Запанавала маўчаньне.

— Як так — бачыце? — спытаў шыракаплечы.

Максім паціснуў плячыма.

— Я бачу, — сказаў ён.

— Што за глупства, — сказаў Мэма. — Ну, што я зараз раблю, калі вы бачыце?

Максім павярнуўся.

— Вы наставілі на мяне... то бок, гэта вам здаецца, што на мяне, а насамрэч на Доктара... ручны кулямёт. Вы — Мэма Грамэну, я вас ведаю. На правай шчацэ ў вас драпіна, раней яе не было.

— Нікталёпія, — прабурчаў Доктар. — Давайце запальваць сьвятло. Дурніца. Ён нас бачыць, а мы яго ня бачым. — Ён намацаў перад сабой запалкі і стаў чыркаць адну за другой. Яны ламаліся.

— Так, — сказаў Мэма. — Вядома, дурніца. Адсюль ён або выйдзе нашым, альбо ня выйдзе зусім.

— Дазвольце... — Максім працягнуў руку, адабраў у Доктара запалкі і запаліў сьвечку.

Усе зажмурыліся, прыкрываючы далоньню вочы. Доктар неадкладна запаліў.

— Распранайцеся, — сказаў ён, трашчачы люлькай.

Максім сьцягнуў цераз галаву брызэнтавую кашулю. Усе ўтаропіліся на ягоныя грудзі. Доктар выбраўся з-за стала, падышоў да Максіма і пачаў круціць яго ў розныя бакі, абмацваючы моцнымі халоднымі пальцамі. Было ціха. Потым доўгавалосы сказаў зь нейкім шкадаваньнем:

— Прыгожы хлопчык. Сын у мяне быў... таксама...

Яму ніхто не адказаў, ён цяжка падняўся, памацаў у куце, зь цяжкасьцю падняў і паставіў на стол вялікую аплеценую бутлю. Потым выставіў тры куфлі.

— Можна будзе па-чарзе, — патлумачыў ён. — Калі хто хоча паесьці, то сыр знойдзецца. І цыбуля...

— Чакайце, Лясьнік, — раздражнёна сказаў шыракаплечы. — Адсуньце бутэльку, мне нічога не відаць... Ну, што, Доктар?

Доктар яшчэ раз прайшоўся па Максіме халоднымі пальцамі, ахінуўся дымам і сеў на сваё месца.

— Налі мне, Лясьнік, — сказаў ён. — Такія абставіны трэба запіць... Апранайцеся, — сказаў ён Максіму. — І не ўсьміхайцеся, як травеньская ружа. У мяне будзе да вас некалькі пытаньняў.

Максім апрануўся. Доктар сербануў з куфля, зморшчыўся і спытаў:

— Калі, кажаце, у вас стралялі?

— Сорак сем дзён таму.

— З чаго, вы кажаце, стралялі?

— Зь пісталета. З армейскага пісталета.

Доктар зноў сербануў, зноў зморшчыўся і прамовіў, зьвяртаючыся да шыракаплечага:

— Я б галаву даў на адсячэньне, што ў гэтага малойчыка сапраўды стралялі з армейскага пісталета, прычым зь вельмі кароткай дыстанцыі, але ня сорак сем дзён таму, а па меншай меры сто сорак сем... Дзе кулі? — спытаў ён раптам Максіма.

— Яны выйшлі, і я іх выкінуў.

— Слухайце, як вас... Мак! Вы хлусіце. Прызнайцеся, як вам гэта зрабілі?

Максім пакусаў губу.

— Я кажу праўду. Вы проста ня ведаеце, як у нас хутка гояцца раны. Я ня хлушу. — ён памаўчаў. — Зрэшты, мяне лёгка праверыць. Разрэжце мне руку. Калі надрэз будзе неглыбокі, я зацягну яго за дзесяць-пятнаццаць хвілін.

— Гэта праўда, — сказала Ордзі. Яна загаварыла ўпершыню за ўвесь час. — Гэта бачыла я сама. Ён чысьціў бульбу і абрэзаў палец. Праз паўгадзіны застаўся толькі белы шнар, а на другі дзень наогул ужо нічога не было. Я думаю, ён сапраўды горац. Гэл распавядаў пра старажытную горскую мэдыцыну, яны ўмеюць загаворваць раны.

— Ах, горская мэдыцына... — сказаў Доктар, зноў ахутваючыся дымам. — Ну, што ж, дапусьцім. Праўда, парэзаны палец — гэта адно, а сем куляў ва ўпор — гэта іншае, але — дапусьцім... Тое, што раны зарасьлі так пасьпешліва, — ня самае дзіўнае. Я хацеў бы, каб мне патлумачылі іншае. У маладым чалавеку сем дзірак. І калі гэтыя дзіркі былі сапраўды праробленыя сапраўднымі пісталетнымі кулямі, то, прынамсі, чатыры зь іх — кожная паасобку, заўважце! — былі сьмяротнымі.

Лясьнік войкнуў і малітоўна склаў рукі.

— Якога чорта? — сказаў шыракаплечы.

— Не ўжо, вы мне паверце, — сказаў Доктар. — Куля ў сэрцы, куля ў хрыбетніку і дзьве кулі ў печані. Плюс да гэтага — агульная страта крыві. Плюс да гэтага — непазьбежны сэпсыс. Плюс да гэтага — адсутнасьць якіх бы там ні было сьлядоў кваліфікаванага мэдычнага ўмяшаньня. Масаракш, хапіла б і адной кулі ў сэрцы!

— Што вы на гэта скажаце? — сказаў шыракаплечы Максіму.

— Ён памыляецца, — сказаў Максім. — Ён усё дакладна вызначыў, але ён памыляецца. Для нас гэтыя раны не сьмяротныя. Вось калі б ротмістр трапіў мне ў галаву... але ён не патрапіў... Разумееце, Доктар, вы нават уявіць сабе ня можаце, якія гэта жыцьцяздольныя органы — сэрца, печань — у іх жа поўна крыві...

— Н-так, — сказаў Доктар.

— Адно мне ясна, — прамовіў шыракаплечы. — Наўрад ці яны б накіравалі да нас такую ​​грубую працу. Яны ж ведаюць, што сярод нас ёсьць лекары.

Наступіла доўгае маўчаньне. Максім цярпліва чакаў. А я бы паверыў? — думаў ён. Я б, напэўна, паверыў. Але я наогул, здаецца, занадта легкаверны для гэтага сьвету. Хоць ужо не такі легкаверны, як раней. Напрыклад, мне не падабаецца Мэма. Ён увесь час чагосьці баіцца. Сядзіць з кулямётам сярод сваіх і чагосьці баіцца. Дзіўна. Зрэшты, ён, напэўна, баіцца мяне. Напэўна, ён баіцца, што я адбяру ў яго кулямёт і зноў вывіхну яму пальцы. Што ж, можа быць, ён мае рацыю. Я больш не дазволю ў сябе страляць. Гэта занадта брыдка, калі ў цябе страляюць... Ён згадаў ледзяную ноч у кар’еры, мёртвае фасфарасцыруючае неба, халодную ліпкую лужыну, у якой ён ляжаў. Не, хопіць. Зь мяне хопіць... Цяпер лепш я буду страляць сам...

— Я яму веру, — сказала раптам Ордзі. — У яго канцы на стачаюцца, але гэта проста таму, што ён дзіўны чалавек. Такую гісторыю нельга прыдумаць, гэта было б занадта недарэчна. Калі б я яму ня верыла, я б, пачуўшы такую ​​гісторыю, адразу б яго застрэліла. Ён жа ґрувасьціць недарэчнасьць на недарэчнасьць. Не бывае такіх правакатараў, таварышы... Можа быць, ён вар’ят. Гэта можа быць... Але не правакатар... Я за яго, — дадала яна пасьля паўзы.

— Добра, Птушка, — сказаў шыракаплечы. — Памаўчы пакуль... Вы праходзілі камісію ў Дэпартамэнце грамадзкага здароўя? — спытаў ён Максіма.

— Так.

— Вас прызналі прыдатным?

— Вядома.

— Без абмежаваньняў?

— У картцы было напісана проста: «прыдатны».

— Што вы думаеце пра Баявую Гвардыю?

— Цяпер я думаю, што гэта бязґлуздая зброя ў чыіхсьці руках. Хутчэй за ўсё — у руках гэтых праславутых Невядомых Айцоў. Але я яшчэ шмат чаго не разумею.

— А што вы думаеце пра Невядомых Айцоў?

— Я думаю, што гэта вярхушка ваеннай дыктатуры. Тое, што я пра іх ведаю — вельмі супярэчліва. Можа быць, іхныя мэты нават высакародныя, але сродкі... — Максім паківаў галавой.

— Што вы думаеце пра вырадкаў?

— Думаю, што тэрмін няўдалы. Думаю, што вы — змоўшчыкі. Мэты вашыя ўяўляю даволі цьмяна. Але мне спадабаліся людзі, якіх я бачыў сам. Усе яны здаліся мне сумленнымі і... як бы гэта сказаць... ня абалваненымі, дзеючымі сьвядома.

— Так, — сказаў шыракаплечы. — У вас бываюць болі?

— У галаве? Не, не бываюць.

— Навошта пра гэта пытацца? — сказаў Лясьнік. — Калі б былі, ён бы тут не сядзеў.

— Вось я і хачу зразумець, навошта ён тут сядзіць, — сказаў шыракаплечы. — Навошта вы прыйшлі да нас? Вы хочаце ўдзельнічаць у нашай барацьбе?

Максім паківаў галавой.

— Я б так не сказаў. Гэта была б няпраўда. Я хачу разабрацца. Цяпер я хутчэй з вамі, чым зь імі, але ж і пра вас я ведаю занадта мала.

Усе пераглянуліся.

— У нас так ня робіцца, мілы, — сказаў Лясьнік. — У нас так: альбо ты наш, і тады на табе зброю й ідзі ваяваць. Альбо ты, значыць, ня наш, і тады прабач, тады мы цябе... сам разумееш... куды цябе — у галаву трэба, так?

Зноў настала маўчаньне. Доктар цяжка ўздыхнуў і выкалаціў люльку аб лаву.

— Рэдкі й цяжкі выпадак, — абвясьціў ён. — У мяне ёсьць прапанова. Хай ён нас папытае... У вас жа ёсьць пытаньні, ці ня так, Мак?

— Так, я прыйшоў пытацца, — адгукнуўся Максім.

— У яго шмат пытаньняў, — пацьвердзіла Ордзі, усьміхаючыся. — Ён маці жыць не даваў пытаньнямі. Ды й да мяне прыставаў.

— Задавайце, — сказаў шыракаплечы. — А вы, Доктар, будзеце адказваць. А мы паслухаем.

— Хто такія Невядомыя Айцы і чаго яны хочуць? — пачаў Максім.

Усе заварушыліся, відавочна, гэтага пытаньня яны не чакалі.

— Невядомыя Айцы, — сказаў Доктар, — гэта ананімная група найбольш вопытных інтрыганаў, рэшткі партыі путчыстаў, якія захаваліся пасьля дваццацігадовага змаганьня за ўладу паміж ваеннымі, фінансыстамі і палітыкамі. Яны маюць дзьве мэты, адна — галоўная, іншая — асноўная. Галоўная — утрымацца ва ўладзе. Асноўная — атрымаць ад гэтай улады максымум задавальненьня. Сярод іх ёсьць і нязлосныя людзі, яны атрымліваюць задавальненьне ад усьведамленьня таго, што яны — дабрадзеі народа. Але ў большасьці сваёй гэта хапугі, сыбарыты, садысты, і ўсе яны ўладалюбы... Вы задаволеныя?

— Не, — сказаў Максім. — Вы мне проста сказалі, што яны — тыраны. Гэта я і так падазраваў... Іх эканамічная праграма? Іх ідэалёгія? Іх база, на якую яны абапіраюцца?...

Астатнія зноў пераглянуліся. Лясьнік, раскрыўшы рот, глядзеў на Максіма.

— Эканамічная праграма... — сказаў Доктар. — Вы занадта шмат ад нас хочаце. Мы не тэарэтыкі, мы — практыкі... Вось на каго яны абапіраюцца, гэта я магу вам сказаць. На штыкі. На невуцтва. На стомленасьць нацыі. Справядлівага грамадзтва яны не пабудуюць, яны і думаць пра гэта не жадаюць... Ды няма ў іх ніякай эканамічнай праграмы, нічога ў іх няма, акрамя штыкоў, і нічога яны ня хочуць, акрамя ўлады... Для нас важней за ўсё тое, што яны хочуць нас зьнішчыць. Уласна кажучы, мы змагаемся за сваё жыцьцё... — Ён стаў раздражнёна набіваць люльку.

— Я не хацеў нікога пакрыўдзіць, — сказаў Максім. — Я проста хачу разабрацца. Тыранія, уладалюбства... Само па сабе гэта яшчэ мала што значыць. — Ён бы з задавальненьнем выклаў Доктару асновы тэорыі гістарычных пасьлядоўнасьцяў, але ў яго не хапала слоў. І без таго яму часам даводзілася пераходзіць на расейскую. — Добра. Але вось вы сказалі — справядлівае грамадзтва. Гэта што такое? І чаго хочаце вы? Да чаго вы імкнецеся, акрамя захаваньня жыцьця? І хто вы?

Люлька Доктара шархацела і трашчала, цяжкі смурод распаўсюджваўся ад яе па склепе.

— Дайце мне, — сказаў раптам Лясьнік. — Дайце я яму скажу... Мне дайце... Ты, мілы чалавек, таго... Ня ведаю, як там у вас у гарах, а ў нас тут людзі любяць жыць. Як гэта так — акрамя, кажа, захаваньня жыцьця? А мне, можа быць, акрамя гэтага нічога й ня трэба!... Ты што думаеш — гэтага мала? Іш ты, які адважны знайшоўся! Ты пажыві давай у склепе, калі ў цябе дом ёсьць, жонка, сям’я, і ​​ўсе ад цябе адракліся... ты гэта кінь!

— Пачакайце, Лясьнік, — сказаў шыракаплечы.

— Не, гэта хай ён пачакае! Іш ты, які аб’явіўся! Грамадзтва яму падавай, базу ўсякую...

— Пачакай, дзядзьку, — сказаў Доктар. — Не сярдуй. Бачыш, чалавек нічога не разумее... Ці бачыце, — сказаў ён Максіму, — наш рух вельмі разнастайны. Нейкай адзінай палітычнай праграмы ў нас няма, ды й быць ня можа: усе мы забіваем, таму што забіваюць нас. Гэта трэба зразумець. Вы гэта зразумейце. Усе мы — сьмяротнікі, шанцаў выжыць у нас няшмат. І ўсю палітыку ў нас засланяе па сутнасьці біялёгія. Выжыць — вось галоўнае. Тут ужо не да базы. Так што калі вы зьявіліся зь якой-небудзь сацыяльнай праграмай, нічога ў вас не выйдзе.

— У чым жа справа? — спытаў Максім.

— Нас лічаць вырадкамі. Адкуль гэта пайшло — цяпер і не згадаеш. Але цяпер Невядомым Айцам выгодна нас цкаваць, гэта адцягвае народ ад унутраных праблемаў, ад карупцыі фінансыстаў, што заграбаюць грошы на ваенных замовах і на будаўніцтве вежаў. Калі б нас не было, Айцы б нас вынайшлі...

— Гэта ўжо нешта, — сказаў Максім. — Значыць, у аснове ўсяго зноў жа грошы. Значыць, Айцы служаць грошам. Каго яны яшчэ прыкрываюць?

— Айцы нікому ня служаць. Яны самі — грошы. Яны — усё. І яны, між іншым, нішто, бо яны ананімныя і ўвесь час жаруць адзін аднаго... Яму б зь Вепруком пагаварыць, — сказаў ён шыракаплечаму. — Яны б знайшлі агульную мову.

— Добра, аб Айцах я пагавару зь Вепруком. А зараз…

— Зь Вепруком вы ўжо не пагаворыце, — сказаў Мэма злосна. — Вепрука расстралялі.

— Гэта той аднарукі, памятаеце? — патлумачыла Ордзі. — Вы ж павінныя яго памятаць...

— Я памятаю, — сказаў Максім. — Але яго не расстралялі. Яго прысудзілі да выхаваўчых работаў.

— Ня можа быць, — сказаў шыракаплечы. — Вепрука? Да катаргі?

— Так, — сказаў Максім. — Гэла Кэтшафа — да сьмяротнага пакараньня, Вепрука — да выхаваўчых работаў... да катаргі, а яшчэ аднаго, які не назваў свайго імя, забраў да сябе цывільны. Па-відаць, у контрвыведку.

І зноў усе змоўклі. Доктар сербануў з куфля. Шыракаплечы сядзеў, абапёршыся галавой на рукі. Лясьнік, гаротна пакрэхтваючы, з жалем глядзеў на Ордзі. Ордзі, сьціснуўшы вусны, глядзела ў стол. Гэта было гора, і Максім шкадаваў, што загаварыў на гэтую тэму. Гэта было сапраўднае гора, і толькі Мэма ў куце ня столькі гараваў, колькі баяўся... Такім нельга даручаць кулямёт, мімаходам падумаў Максім. Ён нас тут усіх перастраляе.

— Ну, добра, — сказаў шыракаплечы. — У вас ёсьць яшчэ пытаньні?

— У мяне шмат пытаньняў, — павольна сказаў Максім. — Але я баюся, што ўсе яны ў той ці іншай ступені бестактоўныя.

— Што ж, давайце бестактоўныя.

— Добра, апошняе пытаньне. Прычым тут вежы ПБА? Чаму яны вам перашкаджаюць?

Усе непрыемна засьмяяліся.

— Вось дурань, — сказаў Лясьнік. — А туды ж — базу яму падавай...

— Гэта не ПБА, — сказаў Доктар. — Гэта наш праклён. Яны вынайшлі выпраменьваньне, пры дапамозе якога стварылі паняцьце аб вырадках. Большасьць людзей — вось і вы, напрыклад, — не заўважаюць гэтага выпраменьваньня, нібы б яго й няма. А няшчасная меншасьць з-за нейкіх асаблівасьцяў свайго арганізму адчуваюць пры апрамяненьні пякельныя болі. Некаторыя з нас — такіх адзінкі — могуць трываць гэты боль, іншыя не вытрымліваюць, крычаць, трэція страчваюць прытомнасьць, а чацьвёртыя вар’яцеюць і паміраюць... А вежы — гэта ня процібалістычная абарона, такой абароны наогул не існуе, яна не патрэбная, бо ні Хонці, ні Пандэя ня маюць балістычных снарадаў і авіяцыі... ім наогул не да гэтага, там ужо чацьвёрты год ідзе грамадзянская вайна... Дык вось, гэтыя вежы — гэта выпраменьвальнікі. Яны ўключаюцца два разы на суткі па ўсёй краіне — і нас адлоўліваюць, пакуль мы валяемся бездапаможныя ад болю. Плюс яшчэ ўстаноўкі лякальнага дзеяньня на патрульных аўтамабілях... плюс самаходныя выпраменьвальнікі... плюс нерэгулярныя прамянёвыя ўдары па начах... Нам няма дзе схавацца, экранаў не існуе, мы зьяжджаем з ґлузду, страляемся, робім глупствы ад адчаю, выміраем...

Доктар замоўк, схапіў куфаль і залпам асушыў яго. Потым ён пачаў люта раскурваць сваю люльку, твар у яго падрыгваў.

— Та-ак, жылі — не тужылі, — са смуткам сказаў Лясьнік. — Гады, — дадаў ён пасьля паўзы.

— Яму гэта бессэнсоўна распавядаць, — сказаў раптам Мэма. — Ён жа ня ведае, што гэта такое. Ён паняцьця не мае, што гэта значыць — чакаць штодзень чарговага сэансу...

— Добра, — сказаў шыракаплечы. — Ня мае паняцьця — значыць, і казаць няма пра што. Птушка выказалася за яго. Хто яшчэ — за і супраць?

Лясьнік адкрыў быў рот, але Ордзі апярэдзіла яго.

— Я хачу растлумачыць, чаму я — за. Па-першае, я яму веру. Гэта я ўжо казала, і гэта можа быць, ня так важна, гэта тычыцца толькі мяне. Але гэты чалавек валодае здольнасьцямі, якія могуць быць карысныя ўсім. Ён умее загойваць ня толькі свае, але й чужыя раны... Значна лепш вас, Доктар, ня ў крыўду вам будзе сказана...

— Які я доктар, — сказаў Доктар. — Я так — судовая мэдыцына...

— Але гэта яшчэ ня ўсё, — працягвала Ордзі. — Ён умее здымаць боль.

— Як гэта? — спытаў Лясьнік.

— Я ня ведаю, як ён гэта робіць. Ён масажуе віскі, шэпча нешта, і боль праходзіць. Мяне двойчы схоплівала ў маці, і абодва разы ён мне дапамог. У першы раз ня вельмі, але ўсё-ткі я ня страціла прытомнасьці, як звычайна. А ў другі раз болю не было зусім...

І адразу ўсё зьмянілася. Толькі што яны былі судзьдзямі, толькі што яны вырашалі, як ім здавалася, пытаньне яго жыцьця і сьмерці, а цяпер судзьдзі зьніклі, і засталіся змучаныя прырэчаныя людзі, якія раптам адчулі надзею. Яны глядзелі на яго, быццам чакалі, што ён вось зараз, неадкладна здыме зь іх кашмар, што ірваў іх штохвілінна, штодзень і штоноч шмат гадоў запар... Ну што ж, падумаў Максім, тут я, прынамсі, буду патрэбны не для таго, каб забіваць, а для таго, каб лячыць... Але чамусьці гэтая ідэя не даставіла яму ніякага задавальненьня. Вежы, думаў ён. Якая гадасьць... Гэта ж трэба было прыдумаць. Трэба быць вар’ятам, трэба быць садыстам, каб гэта прыдумаць...

— Вы сапраўды гэта ўмееце? — спытаў Доктар.

— Што?

— Здымаць боль...

— Здымаць боль... Так.

— Як?

— Я не магу вам растлумачыць. У мяне ня хопіць словаў, а ў вас ня хопіць ведаў... Я не разумею, ці ў нас няма лекаў, якіх-небудзь болеабарончых прэпаратаў?

— Ад гэтага не дапамагаюць ніякія лекі. Хіба што ў сьмяротнай дозе.

— Слухайце, — сказаў Максім. — Я, вядома, гатовы здымаць боль... я паспрабую... Але гэта ж ня выйсьце! Трэба шукаць які-небудзь масавы сродак... У вас ёсьць хімікі?

— У нас усё ёсьць, — сказаў шыракаплечы, — але гэтая задача не вырашаецца, Мак. Калі б яна вырашалася, дзяржаўны пракурор ня мучаўся б ад болю, як і мы. Ужо ён дастаў бы лекі. А цяпер ён перад кожным рэгулярным сэансам напіваецца і парыцца ў гарачай ваньне.

— Дзяржаўны пракурор — вырадак? — спытаў Максім азадачана.

— Па чутках, — сказаў шыракаплечы суха. — Але мы адцягнуліся. Птушка, ты скончыла? Хто хоча яшчэ?

— Пачакай, Генэрале, — сказаў Лясьнік. — Гэта што ж атрымліваецца? Гэта ж атрымліваецца, што ён наш дабрадзей? Ты і ў мяне можаш боль здымаць?... Ды бо гэтаму чалавеку цаны няма, я яго са склепу ня выпушчу, у мяне ж, прашу прабачэньня, такія болі, што трываць немагчыма... А можа быць, ён і парашкі выдумае? Бо выдумаеш, а?... Не, панове мае, таварышы, такога чалавека трэба берагчы...

— То бок, ты — за, — сказаў Генэрал.

— То бок, я так — за, што калі хтось яго кране...

— Зразумела. Вы, Доктар?

— Я быў бы «за» і бяз гэтага, — прабурчаў Доктар, пыхкаючы люлькай. — У мяне такое ж уражаньне, як у Птушкі. Пакуль ён яшчэ ня наш, але ён стане нашым, інакш быць ня можа. Ім ён ва ўсякім разе ніяк не падыходзіць. Занадта разумны.

— Добра, — сказаў Генэрал. — Вы, Капыта?

— Я — за, — сказаў Мэма. — Карысны чалавек.

— Ну што ж, — сказаў Генэрал. — Я таксама — за. Вельмі рады за вас, Мак. Вы — сымпатычны хлопец, і мне было б шкада забіваць вас... — Ён паглядзеў на гадзіньнік. — Давайце паямо, — сказаў ён. — Хутка сэанс, і Мак пакажа нам сваё мастацтва. Наліце ​​яму піва, Лясьнік, і давайце на стол ваш хвалёны сыр... Капыта, ідзіце і падмяніце Зялёнага — ён ня еў з раніцы.

10


Апошнюю нараду перад апэрацыяй Генэрал сабраў у замку Двухгаловага Каня. Гэта былі зарослыя плюшчом і травой разваліны загараднага музэю, разбуранага ў гады вайны, — месца адасобленае, дзікае, гараджане не наведвалі яго з-за блізкасьці малярыйнага балота, а ў мясцовага насельніцтва яно карысталася благой славай як прыстанак злодзеяў і бандытаў. Максім прыйшоў пешшу разам з Ордзі. Зялёны прыехаў на матацыкле і прывёз Лесьніка. Генэрал і Мэма-Капыта ўжо чакалі іх у старой каналізацыйнай трубе, якая выходзіла прама на балота. Генэрал курыў, а змрочны Мэма азьвярэла адмахваўся ад камароў араматычнай палачкай.

— Прывёз? — спытаў ён Лесьніка.

— Абавязкова, — сказаў Лясьнік і выцягнуў з кішэні цюбік рэпэленту. Усе намазаліся, і Генэрал адкрыў нараду.

Мэма разаслаў схему і зноў паўтарыў ход апэрацыі. Усё гэта было ўжо вядома на памяць. У гадзіну ночы група падпаўзае з чатырох бакоў да драцяное загароды і закладвае падоўжаныя зарады. Лясьнік і Мэма дзейнічаюць самі-адні — адпаведна з поўначы і з захаду. Генэрал у пары з Ордзі — з усходу, Максім у пары зь Зялёным — з поўдня. Выбухі робяцца адначасова роўна а гадзіне нуль-нуль, і зараз жа Генэрал, Зялёны, Мэма і Лясьнік урываюцца ў праходы, маючы задачай дабегчы да капаніра і закідаць яго гранатамі. Як толькі агонь з капаніра спыніцца або аслабне, Максім і Ордзі з магнітнымі мінамі падбягаюць да вежы і падрыхтоўваюць выбух, папярэдне кінуўшы ў капанір яшчэ па дзьве гранаты для страхоўкі. Затым яны ўключаюць запалы, забіраюць параненых — толькі параненых! — і сыходзяць на ўсход празь лес да прасёлку, дзе каля межавага знака чакацьме Малыш з матацыклам. Цяжка параненыя грузяцца ў матацыкл, лёгка параненыя і здаровыя сыходзяць пешшу. Месца збору — хатка Лесьніка. Чакаць на месцы збору ня больш за дзьве гадзіны, пасьля чаго сыходзіць звычайным парадкам. Пытаньні ёсьць? Няма? У мяне ўсё.

Генэрал кінуў недакурак, палез за пазуху і дастаў бутэлечку з жоўтымі таблеткамі.

— Увага, — сказаў ён. — Па рашэньні штабу плян апэрацыі некалькі зьмяняецца. Пачатак апэрацыі пераносіцца на дваццаць дзьве нуль-нуль...

— Масаракш! — сказаў Мэма. — Што яшчэ за навіны!

— Не перарывайце, — сказаў Генэрал. — Роўна ў дваццаць дзьве нуль-нуль пачынаецца вячэрні сэанс. За некалькі сэкундаў да гэтага кожны з нас прыме па дзьве такія таблеткі. Далей усё па старым пляне з адным выключэньнем: Птушка наступае як гранатамётчык разам са мною. Усе міны будуць у Мака, вежу падрывае ён адзін.

— Якім чынам? — задуменна сказаў Лясьнік, разглядаючы схему. — Гэта мне ніяк не зразумела. Дваццаць дзьве гадзiны — гэта ж вячэрні сэанс... Я ж, прашу прабачэньня, як лягу, так і ня ўстану, плястом ляжаць буду... Мяне, прашу прабачэньня, калом не паднімеш...

— Адну хвіліну, — сказаў Генэрал. — Яшчэ раз паўтараю: безь дзесяці сэкунд дзесяць усё прымуць гэты болесуцішальнік. Разумееце, Лясьнік? Болесуцішальнік прымеце. Такім чынам, да дзесяці гадзінаў...

— Я гэтыя пілюлі ведаю, — сказаў Лясьнік. — Дзьве хвіліны палёгкі, а потым зусім у вузел завяжашся... неба ў аўчынку... ведаем, спрабавалі.

— Гэта новыя пілюлі, — цярпліва сказаў Генэрал. — Яны дзейнічаюць да пяці хвілін. Дабегчы да капаніра і кінуць гранаты мы пасьпеем, а астатняе зробіць Мак.

Запанавала маўчаньне. Яны думалі. Лясьнік, што цяміў туга, са скрыпам корпаўся ў валосьсі, адвесіўшы ніжнюю губу. Бачна было, як ідэя павольна даходзіць да яго, ён часта заміргаў, пакінуў у спакоі шавялюру, паглядзеў на ўсіх прасьветленым позіркам і, ажывіўшыся, ляпнуў сябе па каленях.

Цудоўны дзядзька, дабрак, з ног да галавы спаласаваны жыцьцём, які нічога пра жыцьцё так і не пазнаў. Нічога яму ня трэба было, і нічога ён не хацеў, акрамя як каб пакінулі яго ў спакоі, далі б вярнуцца да сям’і і саджаць буракі. Добрыя грошы да вайны зарабляў ён на бураках, дужы быў гаспадар, хоць і малады, а вайну правёў у акопах і горш за атамныя снарады баяўся свайго капрала, такога ж мужыка, але хітрага і вялікага падлюгу. Максіма ён моцна палюбіў, стагодзьдзе ўдзячны быў, што залячыў яму Максім стары сьвішч на галёнцы, і з таго часу паверыў, што пакуль Максім тут, нічога дрэннага зь імі здарыцца ня можа. Максім увесь гэты месяц начаваў у яго ў сутарэньні, і кожнага разу, калі зьбіраліся спаць, Лясьнік распавядаў Максіму казку, адну і тую ж, але з рознымі канцамі: «А вось жыла на балоце жаба, вялікая была дурніца, прама нават ніхто ня верыў, і вось панадзілася яна, дурніца...» Ніяк ня мог Максім уявіць яго ў крывавай справе, хоць і казалі яму, што Лясьнік — баец умелы і бязьлітасны.

— Новы плян дае наступныя перавагі, — казаў Генэрал. — Па-першае, нас у гэты час не чакаюць. Перавага раптоўнасьці. Па-другое, ранейшы плян распрацаваны ўжо даўно, і досыць вялікая небясьпека, што суперніку ён вядомы. Цяпер мы яго апярэджваем. Верагоднасьць посьпеху павялічваецца...

Зялёны ўвесь час ухвальна ківаў. Драпежны твар яго сьвяціўся зларадным задавальненьнем, спрытныя доўгія пальцы сьціскаліся і расьціскаліся. Ён любіў нечаканасьці — вельмі рызыкоўны быў чалавек. Мінулае яго было цёмным. Ён быў злодзей і, здаецца, забойца, спараджэньне чорнага пасьляваеннага часу, сірата, шпана, злодзеямі выхаваны, злодзеямі выкармлены, злодзеямі выбіты, сядзеў у астрозе, уцёк — нахабна, нечакана, як рабіў усё — паспрабаваў вярнуцца да сваіх злодзеяў, але часы перамяніліся, сябрукі не пацярпелі вырадка, хацелі яго выдаць, але ён адбіўся і зноў уцёк, хаваўся па вёсках, пакуль не знайшоў яго нябожчык Гэл Кэтшаф. Ён быў разумнік, фантазёр, зямлю лічыў плоскай, неба цьвёрдым, і менавіта ў сілу свайго невуцтва, якое ўзбадзёрвала бурная фантазія, быў адзіным чалавекам на населеным востраве, які, здаецца, падазраваў у Максіме ня горца нейкага («Бачыў я гэтых горцаў, ва ўсіх выглядах бачыў»), ня дзіўную гульню прыроды («Мы ад прыроды ўсё ўсюды аднолькавыя, што ў турме, што на волі»), а проста ткі прышэльца зь немагчымых месцаў, скажам, з-за нябеснай цьвердзі. Адкрыта пра гэта ён Максіму ніколі не казаў, але намёкі рабіў і ставіўся да яго з павагай, якая пераходзіла ў падхалімаж. «Ты ў нас Бацям станеш, — казаў ён. — Вось тады я пад табой разьвярнуся...» Як і куды ён зьбіраўся разварочвацца, было зусім незразумела, але адно было ясна: вельмі любіў Зялёны рызыкоўныя справы і цярпець ня мог ніякай працы. І яшчэ не падабалася ў ім Максіму дзікая яго і першабытная жорсткасьць. Гэта была тая ж плямістая малпа, толькі прыручаная, намуштраваная на панцырных ваўкоў.

— Мне гэта не падабаецца, — сказаў Мэма панура. — Гэта авантура. Без падрыхтоўкі, без праверкі... Не, мне гэта не падабаецца.

Яму ніколі нічога не падабалася, гэтаму Мэма Грамэну па мянушцы Капыта Сьмерці. Яго ніколі нішто не задавальняла, і ён заўсёды чагосьці баяўся. Мінулае яго ўтойвалася, бо ў падпольле ён ад пачатку займаў вельмі высокую пасаду. Потым ён аднойчы трапіў у лапы контрвыведкі і выжыў толькі цудам — ​​зьнявечаны катаваньнямі быў выцягнуты суседзямі па камэры, якія арганізавалі ўцёкі. Пасьля гэтага, па законах падпольля, яго вывелі са штабу, хоць ён і не выклікаў ніякіх падазрэньняў. Ён быў прызначаны памочнікам да Гэла Кэтшафа, двойчы ўдзельнічаў у нападах на вежы, асабіста зьнішчыў некалькі патрульных машынаў, высачыў і ўласнаручна застрэліў камандзіра адной з гвардзейскіх брыгадаў, быў вядомы як чалавек фанатычнай сьмеласьці і выдатны кулямётчык. Яго ўжо зьбіраліся зрабіць кіраўніком групы ў нейкім гарадку на паўднёвым захадзе, але тут група Гэла папалася. Падазрэньняў Капыта па-ранейшаму не выклікаў, яго нават прызначылі кіраўніком новае групы, але ён, па ўсяму, увесь час адчуваў на сабе касыя погляды, якіх не было, але якія ўпоўні маглі бы быць: у падпольле не мілавалі людзей, якім занадта шанцуе. Ён быў маўклівы, прыдзірлівы, добра ведаў навуку кансьпірацыі і патрабаваў безумоўнага выкананьня ўсіх яе правілаў, нават самых нязначных. На агульныя тэмы ніколі ні з кім не гаварыў, займаўся толькі справамі групы і дамогся таго, што ў групы было ўсё — і зброя, і прадукты, і грошы, і добрая сетка явак, і нават матацыкл. Максіма ён недалюбліваў. Гэта адчувалася, і Максім ня ведаў чаму, а пытацца яму не хацелася: Мэма быў ня з тых людзей, з кім прыемна гаварыць адкрыта. Можа быць, уся справа была ў тым, што Максім адзіны адчуваў яго вечны страх — астатнім і ў галаву не магло прыйсьці, што пануры Капыта Сьмерці, які папросту размаўляе зь любымі прадстаўнікамі штабу, адзін з пачынальнікаў падпольля, тэрарыст да мозґу касьцей, можа чаго-небудзь баяцца.

— Мне незразумелыя рацыі штабу, — працягваў Мэма, з агідай размазваючы па шыі новую порцыю рэпэлентаў. — Я ведаю гэты плян сто гадоў. Сто разоў яго хацелі выпрабаваць і сто разоў адмаўляліся, бо гэта амаль верная пагібель. Пакуль няма выпраменьваньня, мы яшчэ маем шанец у выпадку няўдачы хоць бы ўцячы і паспрабаваць ударыць зноў у іншым месцы. Тут — першая ж няўдача, і ўсе мы загінулі.

— Ты не зусім маеш рацыю, Капыта, — запярэчыла Ордзі. — Цяпер у нас ёсьць Мак. Калі што-небудзь і не атрымаецца, ён здолее нас выцягнуць і можа быць нават здолее падарваць вежу.

Яна ляніва паліла, гледзячы ўдалячынь, на балота, сухая, спакойная, жанчына, якая нічому не зьдзіўлялася і да ўсяго была гатовая. Яна выклікала ў людзей нясьмеласьць, таму што бачыла ў іх толькі больш ці менш прыдатныя мэханізмы вынішчэньня. Яна ўся была як на далоні — ні ў мінулым ейным, ні ў сучаснасьці, ні ў будучыні не было цёмных і туманных плямаў. Паходзіла яна зь інтэлігентнай сям’і, бацька загінуў на вайне, маці і цяпер працавала настаўніцай у пасёлку Качкі, і сама Ордзі працавала настаўніцай да таго часу, пакуль яе не выгналі са школы, як вырадка. Яна хавалася, спрабавала ўцячы ў Хонці, сустрэла на мяжы Гэла, які перапраўляў зброю, і ён зрабіў яе тэрарысткай. Спачатку яна працавала з чыста ідэйных меркаваньняў — змагалася за справядлівае грамадзтва, дзе кожны вольны думаць і рабіць, што хоча й можа, але сем гадоў таму контрвыведка напала на яе сьлед і забрала ейнае дзіця закладнікам, каб прымусіць яе выдаць сябе й мужа. Штаб не дазволіў ёй зьявіцца, яна занадта шмат ведала, пра дзіця яна больш нічога ня чула, лічыла яго мёртвым, хоць употай ня верыла гэтаму, і вось ужо сем гадоў ёю кіравала перш за ўсё нянавісьць. Спачатку нянавісьць, а потым ужо ладна пацьмянелая мроя пра справядлівае грамадзтва. Страту мужа яна перажыла на дзіва спакойна, хаця вельмі кахала яго. Верагодна яна проста задоўга да арышту звыклася з думкай, што ні за што ў сьвеце ня варта трымацца занадта моцна. Цяпер яна была як Гэл на судзе — жывым мерцьвяком, толькі вельмі небясьпечным мерцьвяком.

— Мак — навак, — змрочна сказаў Мэма. — Хто паручыцца, што ён не разгубіцца, застаўшыся адзін? Сьмешна на гэта разьлічваць. Сьмешна адкідаць стары, добра разрахованы плян з-за таго, што мы маем навічка Мака. Я сказаў і паўтараю: гэта авантура.

— Ды кінь ты, начальніку, — сказаў Зялёны. — Такая ў нас праца. Па мне што стары плян, што новы плян — усё авантура. А як жа па-іншаму? Без рызыкі нельга, а з гэтымі пілюлямі рызыкі менш. Яны ж там пад вежай ачмурэюць, калі мы а дзесятай гадзіне на іх наскочым. Яны там, нябось, а дзесятай гадзіне гарэлку п’юць і песьні гарлапаняць, а тут мы наскочым, а ў іх, можа, і аўтаматы не зараджаныя, і самі яны п’яныя ляжаць... Не, мне падабаецца. Дакладна, Мак?

— Я, гэта самае, таксама... — сказаў Лясьнік. — Я разважаю як? Калі такі плян нават мне дзіўны, то ўжо гвардзейцам гэтым і пагатоў. Правільна Зялёны кажа, ачмурэюць яны... Зноў жа лішніх пяць хвілінак не памучаемся, а там, глядзіш, Мак вежу паваліць, і зусім будзе добра... Дык гэта як добра ж! — сказаў ён раптам, нібы азораны новай ідэяй. — Ніхто ж да нас вежаў ня валіў, толькі хваліліся, а мы першымі будзем... І зноў жа — пакуль яны гэтую вежу зноў наладзяць, гэта колькі часу пройдзе! Хоць месяц па-чалавечы пажывем... бяз прыступаў гэтых гадзкіх...

— Баюся, што вы мяне не зразумелі, Капыта, — сказаў Генэрал. — У пляне нічога не мяняецца, мы толькі нападаем нечакана, узмацьняем атаку за кошт Птушкі і некалькі мяняем парадак адступленьня.

— А калі ты турбуешся, што Маку ўсіх нас будзе ня выцягнуць, — па-ранейшаму ляніва прамовіла Ордзі, гледзячы на ​​балота, — дык ты не забывай, што цягнуць яму давядзецца аднаго, ад сілы — дваіх, а ён хлопчык моцны.

— Так, — сказаў Генэрал, гледзячы на ​​яе. — Гэта праўда…

Генэрал быў закаханы ў Ордзі. Ніхто, акрамя Максіма, гэтага ня бачыў, але Максім ведаў, што гэтае каханьне старое, безнадзейнае, пачалося яно яшчэ пры Гэле, а цяпер стала яшчэ безнадзейнейшым, калі гэта магчыма. Генэрал быў не генэрал. Да вайны ён быў працоўным на канвэеры, потым трапіў у школу малодшых камандзіраў, ваяваў капралам, скончыў вайну ротмістрам. Ён добра ведаў ротмістра Чачу, меў зь ім рахункі (былі нейкія беспарадкі ў нейкім палку адразу пасьля вайны) і даўно і беспасьпяхова паляваў за ім. Ён быў працаўніком штабу падпольля, але часта прымаў удзел у практычных апэрацыях, быў добрым ваякам, дасьведчаным камандзірам. Працаваць у падпольле яму падабалася, але што будзе пасьля перамогі — ён уяўляў сабе дрэнна. Зрэшты, у перамогу ён і ня верыў. Прыроджаны жаўнер, ён лёгка прыстасоўваўся да любых умоў і ніколі не загадваў далей, чым на дзесяць-дванаццаць дзён наперад. Сваіх ідэй у яго не было, сёе-тое ён нахапаўся ад аднарукага, сёе-тое пераняў у Кэтшафа, яшчэ сёе-тое яму ўнушылі ў штабе, але галоўным у яго сьвядомасьці заставалася тое, што ўдзяўблі яму ў школе малодшых камандзіраў. Таму, тэарэтызуючы, ён выказваў дзіўную сумесь поглядаў: уладу багатых трэба зрынуць (гэта ад Вепрука, які, відаць, быў кімсьці накшталт сацыяліста або камуніста), на чале дзяржавы паставіць належыць інжынэраў і тэхнікаў (гэта ад Кэтшафа), гарады скапаць, а самім жыць у еднасьці з прыродай (нейкі штабны мысьляр-букаліст), і ўсяго гэтага можна дабіцца толькі бесьпярэчным падпарадкаваньнем загаду вышэйстаячых камандзіраў, і паменш балбатні на адцягненыя тэмы. Два разы Максім зь ім паспрачаўся. Было зусім незразумела, навошта разбураць вежы, губляць на гэтым сьмелых таварышаў, час, сродкі, зброю — празь дзесяць-дваццаць дзён вежу ўсё роўна адбудуюць, і ўсё пойдзе па-ранейшаму, з той толькі розьніцай, што насельніцтва навакольных вёсак на свае вочы пераканаецца, якія гнюсныя д’яблы гэтыя вырадкі. Генэрал так і ня здолеў толкам растлумачыць Максіму, у чым сэнс дывэрсійнай дзейнасьці. Ці то ён нешта хаваў, ці то сам не разумеў, навошта гэта трэба, але кожны раз ён паўтараў адно і тое ж: загады не абмяркоўваюцца, кожны напад на вежу — удар па ворагу, нельга ўтрымліваць людзей ад актыўнай дзейнасьці, інакш нянавісьць скісьне ў іх, і жыць стане зусім ужо не для чаго... «Трэба шукаць цэнтр! — настойваў Максім. — Трэба біць адразу па цэнтры, усімі сіламі, адразу! Што ў вас у штабе за галовы, калі не разумеюць такой простай рэчы?» «Штаб ведае, што робіць, — важка адказваў Генэрал, задзіраючы падбародак і высока падымаючы бровы. — Дысцыпліна ў нашым становішчы — перш за ўсё, і давай жа безь сялянскай вольніцы, Мак, усяму свой час, будзе табе і цэнтр, калі дажывеш...» Зрэшты, ён ставіўся да Максіма з павагай і ахвотна зьвяртаўся да яго паслуг, калі прамянёвыя ўдары заставалі яго ў сутарэньні Лесьніка...

— Усё роўна я супраць, — упарта сказаў Мэма. — А калі нас пакладуць агнём? А калі мы не пасьпеем за пяць хвілін, а спатрэбіцца нам шэсьць? Вар’яцкі плян. І заўсёды ён быў вар’яцкім.

— Падоўжаныя зарады мы ўжываем упершыню, — сказаў Генэрал, зь цяжкасьцю адрываючы позірк ад Ордзі. — Але калі браць ранейшыя спосабы прарыву праз дрот, то лёс апэрацыі вызначаецца ў сярэднім праз тры-чатыры хвіліны. Калі мы застанем іх зьнянацку, у нас яшчэ застанецца адна або нават дзьве хвіліны ў запасе.

— Дзьве хвіліны — час вялікі, — сказаў Лясьнік. — За дзьве хвіліны я іх там усіх голымі рукамі перадушу. Дабегчы б толькі.

— Дабегчы б... та-ак... — зь нейкай злавеснай летуценнасьцю працягнуў Зялёны. — Праўда, Мак?

— Ты нічога ня хочаш сказаць, Мак? — спытаў Генэрал.

— Я ўжо казаў, — сказаў Максім. — Новы плян лепшы за стары, але ўсё роўна дрэнны. Дайце, я ўсё зраблю адзін. Рызыкніце.

— Ня будзем пра гэта, — сказаў Генэрал раздражнёна. — Пра гэта — усё. Слушныя заўвагі ў цябе ёсьць?

— Не, — сказаў Максім. Ён ужо шкадаваў, што зноў пачаў гэтую размову.

— Адкуль узяліся гэтыя таблеткі? — спытаў раптам Мэма.

— Гэта старыя таблеткі, — сказаў Генэрал. — У Мака атрымалася трохі палепшыць іх.

— Ах, у Мака... Значыць, гэта ягоная ідэя?

Капыта вымавіў гэта такім тонам, што ўсім стала няёмка. Ягоныя словы можна было зразумець так: навічок, ды яшчэ не зусім наш, які яшчэ прыйшоў з таго боку, — а ці ня пахне гэта засадай, такія выпадкі бывалі...

— Не, — рэзка адказаў Генэрал. — Гэта ідэя штабу. І будзь ласкавы падпарадкоўвацца, Капыта.

— Я падпарадкоўваюся, — сказаў Мэма, паціснуўшы плячыма. — Я супраць гэтага, але я падпарадкоўваюся. Куды ж дзявацца...

Максім сумна глядзеў на іх. Яны сядзелі перад ім, вельмі розныя — у звычайных умовах, напэўна, ім і ў галаву б не прыйшло, што яны могуць сабрацца разам: былы фэрмэр, былы крымінальнік, былая настаўніца... У іх было толькі адно агульнае — яны былі абвешчаныя ворагамі грамадзтва, па нейкай ідыёцкай прычыне яны былі ненавісныя ўсім, і ўвесь велізарны дзяржаўны апарат падаўленьня быў нацэлены супраць іх. Тое, што яны зьбіраліся зрабіць, было бессэнсоўным; міне некалькі гадзін, і большасьць зь іх будуць мёртвыя, а ў сьвеце нічога ня зьменіцца, і для тых, хто застанецца ў жывых, таксама нічога ня зьменіцца, — у лепшым выпадку яны атрымаюць перадышку на дзясятак дзён ад пякельных боляў, але яны будуць зраненыя, змучаныя ўцёкамі, іх будуць цкаваць сабакамі, ім давядзецца туліцца ў сьмярдзючых норах, а потым усё пачнецца спачатку. Дзейнічаць зь імі заадно было глупствам, але пакінуць іх было б подла, і даводзілася выбіраць глупства. А можа быць, у гэтым сьвеце наогул нельга інакш, і калі хочаш што-небудзь зрабіць, даводзіцца прайсьці праз глупства, праз бессэнсоўную кроў, а можа быць, і праз подласьць давядзецца прайсьці. Нікчэмны чалавек... дурны чалавек... подлы чалавек... А што яшчэ можна чакаць ад чалавека ў гэтым бездапаможным, дурным і подлым сьвеце? Трэба памятаць толькі, што глупства ёсьць сьледзтвам бясьсільля, а бясьсільле вынікае зь невуцтва, зь няведаньня слушнай дарогі... але ж ня можа быць так, каб сярод тысячы дарог не знайшлося слушнай! Па адной дарозе я ўжо прайшоў, думаў Максім, гэта была няправільная дарога. Цяпер трэба прайсьці па гэтай, хоць ужо цяпер відаць, што гэта таксама няправільная дарога. І можа быць, мне яшчэ ня раз давядзецца хадзіць па няслушных дарогах і залазіць у тупікі. А перад кім я апраўдваюся? — падумаў ён. І навошта? Яны мне падабаюцца, я магу ім дапамагчы, вось і ўсё, што мне трэба ведаць сёньня...

— Зараз мы разыйдземся, — сказаў Генэрал. — Капыта йдзе зь Лесьніком, Мак — зь Зялёным, я — з Птушкай. Сустрэча ў дваццаць адзін нуль-нуль ля межавай адзнакі, ісьці толькі празь лес, без дарог. Парам не разлучацца, кожны адказвае за кожнага. Хадзеце. Першымі сыходзяць Мэма і Лясьнік. — Ён сабраў недакуркі на ліст паперы, згарнуў і паклаў у кішэню.

Лясьнік пацёр калені.

— Косьці баляць, — паведаміў ён. — Да дожджыку. Добрая сёньня будзе ноч, цёмная...

11


Ад узьлесься да дроту трэба было паўзьці. Наперадзе поўз Зялёны, ён валачыў шост з падоўжаным зарадам і ледзь чутна лаяў калючкі, што ўпівалася ў рукі. Максім, прытрымваючы мех з магнітнымі мінамі, поўз сьледам. Неба было зацягнута хмарамі, церусіў дождж. Трава была мокрая, і ў першыя ж хвіліны яны абодва прамоклі да ніткі. За дажджом нічога не было відаць, Зялёны поўз па компасе і ні разу не адхіліўся — вопытны быў чалавек, гэты Зялёны. Потым рэзка запахла сырой іржой, і Максім убачыў дрот у тры рады, а за дротам — смутны рашэцісты гмах вежы, а прыпадняўшы галаву — разглядзеў ля падмурку вежы прысадзістае збудаваньне з прастакутнымі абрысамі. Гэта быў капанір, там сядзелі трое гвардзейцаў з кулямётам. Скрозь шоргат дажджу чуліся нераспазнавальныя галасы, потым там запалілі запалку, і слабым жоўтым сьвятлом асьвяцілася доўгая амбразура.

Зялёны, шэптам чартыхаючыся, прасоўваў шост пад дрот. «Гатова, — шапнуў ён. — Адпаўзай». Яны адпаўзьлі на дзясятак крокаў і сталі чакаць. Зялёны, заціснуўшы ў кулаку шнур дэтанатара, глядзеў на сьветлыя стрэлкі гадзін. Яго трэсла, Максім чуў, як ён пастуквае зубамі і здушана дыхае. Максіма таксама трэсла. Ён сунуў руку ў мяшок і дакрануўся да мінаў, яны былі шурпатыя, халодныя. Дождж памацнеў, шамаценьне заглушала цяпер усе гукі. Зялёны прыўзьняўся і стаў на карачкі. Ён увесь час нешта шаптаў, ці то маліўся, ці то лаяўся. «Ну, гады!» — сказаў ён раптам гучна і зрабіў рэзкі рух правай рукой. Пачулася пістоная пстрычка, шыпеньне, і наперадзе ахнула з-пад зямлі палотнішча чырвонага полымя, і ўзьнялося шырокае палотнішча далёка зьлева, ударыла па вушах, пасыпалася гарачая мокрая зямля, мэтлахі тлеючай травы, нейкія распаленыя кавалачкі. Зялёны ірвануўся наперад, крычучы чужым голасам, і раптам стала сьветла, як удзень, сьвятлей, чым удзень, асьляпляльна сьветла. Максім зажмурыўся і адчуў холад унутры, і ў галаве мільганула думка: «Усё прапала», але стрэлаў не было, цішыня працягвалася, нічога не было чуваць, акрамя шамаценьня і шыпеньня.

Калі Максім адкрыў вочы, ён скрозь сьляпучае сьвятло ўбачыў шэры капанір, шырокі праход у дроце і нейкіх людзей, вельмі маленькіх і адзінокіх на велізарнай пустой прасторы вакол вежы, — яны з усіх ног беглі да капаніра, моўчкі, бязгучна, спатыкаліся, падалі, зноў ускоквалі і беглі. Потым пачуўся жаласны стогн, і Максім убачыў Зялёнага, які нікуды ня бег, а сядзеў, разгойдваючыся, на зямлі адразу за дротам, абхапіўшы галаву рукамі. Максім кінуўся да яго, адарваў яго ад твару рукі, убачыў закачаныя вочы і бурбалкі сьліны на вуснах, а стрэлаў усё не было, прайшла ўжо цэлая вечнасьць, а капанір маўчаў, і раптам там грымнулі знаёмы баявы марш.

Максім паваліў гэтага разгільдзяя дагары, мацаючы адной рукой у кішэні і радуючыся, што Генэрал такі недаверлівы, што ён і Максіму даў на ўсялякі выпадак болеахоўныя пілюлі. Ён расьціснуў Зялёнаму зьведзены курчай рот і засунуў пілюлі глыбока ў чорнае горла, зь якога вырываўся хрып. Потым ён схапіў аўтамат Зялёнага і павярнуўся, шукаючы, адкуль сьвятло, чаму столькі сьвятла, не павінна быць столькі сьвятла... Стрэлаў не было, самотныя людзі працягвалі бегчы, адзін быў ужо зусім недалёка ад капаніра, іншы трохі адстаў, а трэці, які бег справа, раптам з размаху ўпаў і пакаціўся цераз галаву. «Калі ў баі гвардзейскія калёны...» — раўлі ў капаніры, а сьвятло біла зьверху, з вышыні дзясятка мэтраў, напэўна, зь вежы, якую нельга было цяпер разглядзець, пяць ці шэсьць асьляпляльных бела-сініх дыскаў, і Максім падхапіў аўтамат і націснуў на спускавы кручок, і самаробны аўтамат, маленькі, нязручны, нязвыклы, забіўся ў яго ў руках, і нібы ў адказ зазіхацелі чырвоныя ўспышкі ў амбразуры капаніра, і раптам аўтамат вырвалі ў яго з рук, ён яшчэ не патрапіў ні ў адзін з асьляпляльных дыскаў, а Зялёны ўжо вырваў у яго аўтамат і кінуўся наперад, і адразу ж упаў, спатыкнуўшыся на роўным месцы...

Тады Максім лёг i папоўз назад да свайго мяшка. Ззаду пасьпешліва трашчалі аўтаматы, гулка і страшна роў кулямёт, і вось — нарэшце! — хлопнула граната, потым другая, потым дзьве адразу, і кулямёт змоўк, трашчалі толькі аўтаматы, і зноў захлопалі выбухі, хтосьці завішчаў нечалавечым віскам, і стала ціха. Максім падхапіў мяшок і пабег.

Над капанірам слупам падымаўся дым, нясло гарэлым і порахам, а вакол было сьветла й пуста, толькі чорны сутулы чалавек цягнуўся каля самога капаніра, прытрымліваючыся за сьценку, дабраўся да амбразуры, кінуў туды нешта і паваліўся. Амбразура асьвяцілася чырвоным, даляцеў воплеск, і зноў усё сьціхла...

Максім спатыкнуўся і ледзь ня ўпаў. Празь некалькі крокаў ён зноў спатыкнуўся і тады заўважыў, што зь зямлі тырчаць калкі, тоўстыя кароткія калкі, схаваныя ў траве... Вось яно як... вось яно як тут... Калі б Генэрал пусьціў мяне ў адзіночку, я б адразу размажджэрыў сабе абедзьве нагі і цяпер валяўся б мёртвы на гэтых гнюсных яхідных калках... хвастун... невук... Вежа была ўжо зусім блізка. Ён бег і глядзеў пад ногі, ён быў ужо зусім блізка. Ён бег і глядзеў пад ногі, ён быў адзін, і яму не хацелася думаць пра астатніх.

Ён дабег да велізарнае жалезнае лапы, кінуў мех. Яму вельмі хацелася тут жа прыляпіць цяжкую шурпатую ляпешку да мокрага жалеза, але быў яшчэ капанір... Жалезныя дзьверы былі прыадчыненыя, зь іх высоўваліся лянівыя языкі полымя, на прыступках ляжаў гвардзеец — тут усё было скончана. Максім пайшоў вакол капаніра і знайшоў Генэрала. Генэрал сядзеў, прыхіліўшыся да бэтоннай сьцяны, вочы ў яго былі бессэнсоўныя, і Максім зразумеў, што тэрмін дзеяньня таблетак скончыўся. Ён агледзеўся, падняў Генэрала на рукі і панёс ад вежы. Крокаў за дваццаць ляжала ў траве Ордзі з гранатай у руцэ. Яна ляжала ніцма, але Максім адразу зразумеў, што яна мёртвая. Ён стаў шукаць далей і знайшоў Лесьніка, таксама мёртвага. І Зялёны таксама быў забіты, і няма з кім было пакласьці жывога Генэрала...

Ён ішоў па полі, адкідаючы множны чорны цень, аглушаны ўсімі гэтымі сьмерцямі, хоць хвіліну таму думаў, што гатовы да іх, і яму не цярпелася вярнуцца і падарваць вежу, каб скончыць тое, што яны пачалі, але спачатку трэба было паглядзець, што з Капытам, і ён знайшоў Мэма зусім побач з дротам. Мэма быў паранены і, напэўна, спрабаваў спаўзьці і поўз да дроту, пакуль не зваліўся без прытомнасьці. Максім паклаў Генэрала побач і зноў пабег да вежы. Дзіўна было думаць, што цяпер гэтыя няшчасныя дзьвесьце мэтраў можна спакойна прайсьці, нічога не баючыся.

Ён пачаў прыладжваць міны да апор, па дзьве штукі на кожную апору для вернасьці, ён сьпяшаўся, час быў, але Генэрал сплываў крывёй і Мэма сплываў крывёй, а дзесьці ўжо несьліся па шашы грузавікі з гвардзейцамі, і Гая паднялі па трывозе, і цяпер ён тросься па бруку побач з Пандзі, і ў навакольных вёсках ужо прачнуліся людзі — мужчыны хапалі стрэльбы і сякеры, дзеці плакалі, а жанчыны пракліналі крывавых шпіёнаў, з-за якіх ані сну, ані спакою. Ён адчуваў, як імглівая цемра вакол ажывае, варушыцца, становіцца грознай і небясьпечнай...

Запалы былі разьлічаныя на пяць хвілін, ён па чарзе ўключыў іх усё і пабег назад, да Генэрала і Мэма. Нешта перашкаджала яму, ён спыніўся, пашукаў вачыма і зразумеў: Ордзі. Бегам, гледзячы пад ногі, каб не спатыкнуцца, ён вярнуўся да яе, падняў на плечы лёгкае цела і зноў бягом, гледзячы пад ногі, каб не спатыкнуцца, — да дроту, да паўночнага праходу, дзе мучыліся Генэрал і Мэма, але ім нядоўга ўжо заставалася мучыцца. Ён спыніўся каля іх і павярнуўся да вежы.

І вось споўнілася гэтая бессэнсоўная мара падпольшчыкаў. Хутка, адна за адной, трэснулі міны, падмурак вежы завалакло дымам, а затым сьляпучыя агні патухлі, стала непраглядна цёмна, у цемры заскрыгатала, загрукацела, скаланула зямлю, зь ляскам падскочыла і зноў скаланула зямлю.

Максім паглядзеў на гадзіньнік. Было семнаццаць хвілін адзінаццатай. Вочы прывыклі да цемры, зноў стаў бачным разварочаным дрот, і стала бачная вежа. Яна ляжала ў баку ад капаніра, дзе ўсё яшчэ гарэла, растапырыўшы зьнявечаныя выбухамі апоры.

— Хто тут? — прахрыпеў Генэрал, завалтузіўшыся.

— Я, — сказаў Максім. Ён нагнуўся. — Час сыходзіць. Куды вам патрапіла? Вы можаце ісьці?

— Пачакай, — сказаў Генэрал. — Што зь вежай?

— Вежа гатовая, — прамовіў Максім. Ордзі ляжала на яго плячы, і ён ня ведаў, як сказаць пра яе.

— Ня можа быць, — сказаў Генэрал, прыўзьнімаючыся. — Масаракш! Няўжо?... — Ён засьмяяўся і зноў лёг. — Слухай, Мак, я нічога не цямлю... Колькі гадзін?

— Дваццаць хвілін адзінаццатай.

— Значыць, усё верна... Мы яе прыкончылі... Малайчына, Мак... Пачакай, а гэта хто побач?

— Капыта, — сказаў Максім.

— Дыхае, — сказаў Генэрал. — Пачакай, а хто яшчэ жывы? Гэта ў цябе хто?

— Гэта Ордзі, — зь цяжкасьцю сказаў Максім.

Некалькі сэкунд Генэрал маўчаў.

— Ордзі... — паўтарыў ён нерашуча і ўстаў, хістаючыся. — Ордзі, — зноў паўтарыў ён і прыклаў далонь да яе шчакі. Некаторы час яны маўчалі. Потым Мэма хрыпата запытаўся:

— Колькі часу?

— Дваццаць дзьве хвіліны, — сказаў Максім.

— Дзе мы? — спытаў Мэма.

— Трэба сыходзіць — сказаў Максім.

Генэрал павярнуўся і пайшоў праз праход у дроце. Яго моцна хістала. Тады Максім нагнуўся, узваліў на іншае плячо грузнага Мэма і рушыў сьледам. Ён дагнаў Генэрала, і той спыніўся.

— Толькі параненых, — сказаў ён.

— Я данясу, — сказаў Максім.

— Выконвай загад, — сказаў Генэрал. — Толькі параненых.

Ён працягнуў рукі і, стогнучы ад болю, зьняў цела Ордзі з пляча Максіма. Ён ня мог утрымаць яе і адразу паклаў на зямлю.

— Толькі параненых, — сказаў ён дзіўным голасам. — Бягом... марш!

— Дзе мы? — спытаў Мэма. — Хто тут? Дзе мы?

— Трымайцеся за мой пояс, — сказаў Максім Генэралу і пабег. Мэма ўскрыкнуў і абмяк. Галава яго матлялася, рукі боўталіся, ногі паддавалі Максіму ў сьпіну. Генэрал, гучна і сіпла дыхаючы, бег па пятах, трымаючыся за пояс.

Яны ўбеглі ў лес, па твары засьцябалі мокрыя галіны, Максім ухіляўся ад дрэваў, якія кідаліся насустрач, пераскокваў праз выскокваючыя пні, гэта аказалася цяжэй, чым ён думаў, ён быў ужо ня той, і паветра тут было ня тое, і наогул усё было ня так, усё было няправільна, усё было не патрэбна і бессэнсоўна. Ззаду заставаліся зламаныя кусты, і крывавы сьлед, і пах, а дарогі ўжо даўно ачэпленыя, рвуцца з павадкоў сабакі, і ротмістр Чачу з пісталетам у руцэ, каркаючы каманды, касалапа бяжыць па асфальце, перамахваючы кювет і першым нырае ў лес. Ззаду заставалася дурная паваленая вежа, і абгарэлыя гвардзейцы, і трое мёртвых таварышаў, а тут было двое, параненых, напаўмёртвых, якія ня мелі амаль ніякіх шанцаў... і ўсё дзеля адной вежы, адной дурной, бессэнсоўнай, бруднай, іржавай вежы, адной зь дзесяткаў тысяч такіх жа... больш я нікому не дазволю зьдзяйсьняць такія глупствы, не, скажу я, я гэта бачыў... колькі крыві, і ўсё за груду бескарыснага ржавага жалеза, адно маладое дурное жыцьцё за іржавае жалеза, і адно старе дурное жыцьцё за ўбогую надзею хоць некалькі дзён пабыць, як людзі, і адно расстралянае каханьне — нават не за жалеза і нават не за надзею... калі вы хочаце проста выжыць, скажу я, то навошта ж вы так проста паміраеце, так танна паміраеце... масаракш, я не дазволю ім паміраць, яны ў мяне будуць жыць, навучацца жыць... які стаўбень, як я пайшоў на гэта, як я даў ім дазвол пайсьці на гэта...

Ён стрымгалоў выскачыў на прасёлак, трымаючы Мэма на плячы і цягнучы Генэрала падпахі, агледзеўся — мокры Малыш, ад якога пахла потам і страхам, ужо бег да яго ад межавага знака.

— Гэта ўсе? — спытаў ён з жахам, і Максім быў яму ўдзячны за гэты жах.

Яны давалаклі параненых да матацыкла, упіхнулі Мэма ў каляску, а Генэрала пасадзілі на задняе сядло, і Малыш прывязаў яго да сябе рамянём. У лесе было яшчэ ціха, але Максім ведаў, што гэта нічога не азначае.

— Уперад, — сказаў ён. — Не спыняйся, прарывайся...

— Ведаю, — сказаў Малыш. — А ты?

— Я паспрабую адцягнуць іх на сябе. Не турбуйся, я ўцяку.

— Безнадзейнасьць, — сказаў Малыш з сумам, ірвануў стартар, і матацыкл затрашчаў. — Ну, хоць вежу ўзарвалі? — крыкнуў ён.

— Так, — сказаў Максім, і Малыш памчаўся.

Застаўшыся адзін, Максім некалькі сэкунд стаяў нерухома, потым кінуўся назад у лес. На першай-лепшай палянцы ён сарваў зь сябе куртку і шпурнуў у кусты. Потым бягом вярнуўся на дарогу і некаторы час бег з усіх сілаў у напрамку гораду, спыніўся, адчапіў ад пояса гранаты, раскідаў іх па дарозе, прадзёрся праз кусты на другім баку, імкнучыся зламаць як мага больш галінак, кінуў за кустамі насоўку і толькі тады пабег прэч празь лес, пераладжваючыся на роўны паляўнічы бег, якім яму трэба было прабегчы дзесяць ці пятнаццаць кілямэтраў.

Ён бег, ні пра што ня думаючы, сочачы толькі за тым, каб не адхіліцца моцна ад кірунку на паўднёвы захад і выбіраючы месца, куды ставіць нагу. Двойчы ён перасякаў дарогу, адзін раз — прасёлкавую, на якой было пуста, і іншы раз — Курортную шашу, дзе таксама нікога не было, але тут ён упершыню пачуў сабак. Ён ня мог вызначыць, якія гэта сабакі, але на ўсялякі выпадак даў вялікі крук і праз паўтары гадзіны апынуўся сярод пакгаўзаў гарадзкое сартавальнае станцыі.

Тут сьвяціліся агні, жаласна пасьвіствалі паравозы, снавалі людзі. Тут, верагодна, нічога ня ведалі, але бегчы было ўжо нельга — маглі прыняць за злодзея. Ён перайшоў на крок, а калі міма грузна пакаціўся ў горад цяжкі таварны састаў, ускочыў на першую-лепшую плятформу зь пяском, залёг і так даехаў да самога бэтоннага завода. Тут ён саскочыў, абтрос пясок, зьлёгку запэцкаў рукі пяском і мазутам і стаў думаць, што рабіць далей.

Прабірацца ў дом Лесьніка ня мела ніякага сэнсу, а гэта была адзіная яўка паблізу. Можна было паспрабаваць пераначаваць у пасёлку Качкі, але гэта было небясьпечна, гэта быў адрас, вядомы ротмістру Чачу, і акрамя таго, Максіму было страшна падумаць — прыйсьці зараз да старой Ільлі і расказаць ёй пра сьмерць дачкі. Ісьці было няма куды. Ён зайшоў у заняпалую начную карчомку для рабочых, паеў сасісак, выпіў піва, задрамаў, прываліўшыся да сьцяны — усе тут былі такія ж брудныя і стомленыя, як ён, рабочыя пасьля зьмены, што спазьніліся на апошні трамвай. Ён прысьніў Раду, і падумаў у сьне, што Гай зараз, верагодна, у аблаве, і гэта добра. А Рада яго любіць і прыме, дасьць пераапрануцца і памыцца, там яшчэ павінен застацца яго грамадзянскі гарнітур, той самы, які даў яму Фанк... а раніцай можна будзе зьехаць на ўсход, дзе знаходзіцца другая вядомая яму яўка... Ён прачнуўся, расплаціўся і выйшаў.

Ісьці было недалёка і бясьпечна. Народу на вуліцах не было, толькі ў самога дома ён заўважыў чалавека — гэта быў дворнік. Дворнік сядзеў у пад’ездзе на сваім табурэце і спаў. Максім асьцярожна прайшоў міма, падняўся па сходах і пазваніў так, як званіў заўсёды. За дзьвярыма было ціха, потым нешта зарыпела, пачуліся крокі, і дзьверы прыадчыніліся. Ён убачыў Раду.

Яна не закрычала толькі таму, што задыхнулася і заціснула сабе рот далоньню. Максім абняў яе, прыціснуў да сябе, пацалаваў у лоб, у яго было такое пачуцьцё, як быццам ён вярнуўся дадому, дзе яго даўно ўжо перасталі чакаць. Ён зачыніў за сабой дзьверы, і яны ціха прайшлі ў пакой, і Рада адразу заплакала. У пакоі было ўсё па-ранейшаму, толькі не было яго раскладушкі, а на канапе сядзеў Гай у начной кашулі і ашалела вытарэшчваўся на Максіма спалоханымі, дзікімі ад зьдзіўленьня вачыма. Так прайшло некалькі хвілін: Максім і Гай глядзелі адзін на аднаго, а Рада плакала.

— Масаракш, — сказаў, нарэшце, Гай бездапаможна. — Ты жывы? Ты ня мёртвы...

— Прывітаньне, дружа, — сказаў Максім. — Шкада, што ты дома. Я не хацеў цябе падводзіць. Калі скажаш, я адразу пойду.

І зараз жа Рада моцна ўчапілася ў яго руку.

— Ні-ку-ды! — сказала яна здушана. — Нізавошта! Нікуды ня пойдзеш... Няхай паспрабуе... тады я таксама...

Гай адшпурнуў коўдру, спусьціў з канапы ногі і падышоў да Максіма. Ён памацаў яго за плечы, за рукі, выпэцкаўся мазутам, выцер сабе лоб, запэцкаў лоб.

— Нічога не разумею, — сказаў ён жаласна. — Ты жывы... Адкуль ты ўзяўся? Рада, перастань раўці... Ты не паранены? У цябе жудасны выгляд... І вось кроў...

— Гэта не мая, — сказаў Максім.

— Нічога не разумею, — паўтарыў Гай. — Слухай, ты жывы! Рада, грэй ваду! Пабудзі гэтага старога хрэна, хай дасьць гарэлкі...

— Ціха, — сказаў Максім. — Не шуміце, за мною гоняцца.

— Хто? Навошта? Лухта якая... Рада, дай яму пераапрануцца!... Мак, сядай, сядай... ці, можа быць, ты хочаш легчы? Як гэта атрымалася? Чаму ты жывы?...

Максім асьцярожна сеў на краёчак крэсла, паклаў рукі на калені, каб нічога не выпацкаць, і, гледзячы на ​​гэтых дваіх, у апошні раз гледзячы на ​​іх, як на сваіх сяброў, адчуваючы нават нейкую цікаўнасьць да таго, што адбудзецца далей, сказаў:

— Я ж цяпер дзяржаўны злачынец, хлопцы. Я толькі што падарваў вежу.

Ён не зьдзівіўся, што яны зразумелі яго адразу, імгненна зразумелі, пра якую вежы ідзе гаворка, і не перапыталі. Рада толькі сьціснула рукі, не адводзячы ад яго позірку, а Гай крэкнуў, фамільным жэстам пачасаў шавялюру абедзьвюма рукамі і, адвёўшы вочы, сказаў з прыкрасьцю:

— Стаўбень. Адпомсьціць, значыць, вырашыў... Каму помсьціш? Эх, ты, як быў псых, так і застаўся. Дзіця маленькае... Добра. Ты нічога не казаў, мы нічога ня чулі. Добра... Нічога не хачу ведаць. Рада, ідзі грэй ваду. Ды не шумі там, не будзі людзей... Распранайся, — сказаў ён Максіму строга. — Заквэцаўся, як чорт, дзе цябе носіць...

Максім падняўся і стаў распранацца. Скінуў брудную мокрую кашулю (Гай убачыў шрамы ад куль і гулка праглынуў сьліну), з агідай сьцягнуў пачварна брудныя боты і штаны. Уся вопратка была ў чорных плямах і, вызваліўшыся ад яе, Максім адчуў палёгку.

— Ну, вось і слаўна, — сказаў ён і зноў сеў. — Дзякуй, Гай. Я ненадоўга, толькі да раніцы, а потым пойду...

— Дворнік цябе бачыў? — змрочна спытаўся Гай.

— Ён спаў.

— Спаў... — сказаў Гай з сумневам. — Ён, ведаеш... Ну, можа быць, вядома, і спаў. Сьпіць жа ён калі-небудзь...

— Чаму ты дома? — спытаў Максім.

— У звальненьні.

— Якое можа быць звальненьне? — спытаў Максім. — Уся Гвардыя, напэўна, цяпер за горадам...

— А я больш не гвардзеец, — сказаў Гай, крыва ўсьміхаючыся. — Выгналі мяне з Гвардыі, Мак. Я цяпер усяго толькі армейскі капрал, вучу вяскоўцаў, якая нага правая, якая — левая. Навучу — і гайда на ханційскую мяжу, у акопы... Такія вось у мяне справы, Мак.

— Гэта з-за мяне? — ціха спытаў Максім.

— Ды як табе сказаць... Увогуле, так.

Яны паглядзелі адзін на аднаго, і Гай адвёў вочы. Максім раптам падумаў, што калі б Гай зараз выдаў яго, то, напэўна, вярнуўся б у Гвардыю і ў сваю завочную афіцэрскую школу, і яшчэ ён падумаў, што якіх-небудзь два месяцы таму такая думка не магла б прыйсьці яму ў галаву. Яму стала непрыемна, захацелася сысьці, зараз жа, неадкладна, але тут вярнулася Рада і паклікала яго ў ванную. Пакуль ён мыўся, яна падрыхтавала паесьці, сагрэла гарбату, а Гай сядзеў на ранейшым месцы, падпёршы шчокі кулакамі, і на твары яго была туга. Ён ні пра што не пытаў — мабыць, баяўся пачуць што-небудзь страшнае, што-небудзь такое, што прарве апошнюю лінію ягонай абароны, перарэжа апошнія нітачкі, яшчэ якія злучаюць яго з Максімам. І Рада ні пра што не пыталася — напэўна, ёй было не да таго, яна не спускала зь яго вачэй, не адпускала яго рукі і час ад часу ўсхліпвала, — баялася, што ён раптам зьнікне, каханы чалавек. Зьнікне і ніколі больш ня зьявіцца. І тады Максім — часу заставалася мала — адсунуў недапіты кубак і пачаў распавядаць сам.

Пра тое, як дапамагла яму маці дзяржаўнай злачынкі; як ён сустрэўся з вырадкамі; хто яны такія — вырадкі — насамрэч, чаму яны вырадкі і што такое вежы, якая д’ябальская, агідная выдумка, гэтыя вежы. Пра тое, што адбылося сёньня ўначы, як людзі беглі на кулямёт і паміралі адзін за адным, як павалілася гэтая гнюсная куча мокрага жалеза і як ён нёс мёртвую жанчыну, у якой адабралі дзіця і забілі мужа...

Рада слухала прагна, і Гай таксама ўрэшце рэшт зацікавіўся, ён нават стаў задаваць пытаньні, яхідныя, злыя пытаньні, дурныя і жорсткія, і Максім зразумеў, што ён нічому ня верыць, што сама думка пра падступства Невядомых Айцоў адштурхваецца ад яго сьвядомасьці, як вада ад тлушчу, што яму непрыемна такое слухаць і ён зь цяжкасьцю стрымліваецца, каб не абарваць Максіма. І калі Максім скончыў апавяданьне, ён сказаў, нядобра ўсьміхаючыся:

— Здорава яны абвялі цябе вакол пальца.

Максім паглядзеў на Раду, але Рада адвяла вочы і, прыкусіўшы губу прамовіла нерашуча:

— Ня ведаю... Можа быць, вядома, была адна такая вежа... Трапляюцца бо ж нягоднікі нават у муніцыпалітэце... а Айцы проста ня ведаюць... ім не дакладваюць, і яны ня ведаюць... Разумееш, Мак, гэта проста ня можа быць, тое, што ты распавядаеш. Гэта ж вежы балістычнай абароны...

Яна казала заміраючым ціхім голасам, відавочна намагаючыся не пакрыўдзіць яго, умольна зазірала яму ў вочы, пагладжвала па плячы, а Гай раптам разьюшыўся і пачаў гаварыць, што гэта ж глупства, што Максім проста не ўяўляе сабе, колькі такіх вежаў стаіць па краіне, колькі іх будуецца штогод, штодзень, дык няўжо ж гэтыя велізарныя мільярды трацяцца ў нашай беднай дзяржаве толькі для таго, каб двойчы ў дзень дастаўляць непрыемнасьці нікчэмнай купцы вырадкаў, якія самі па сабе — нуль у акіяне народу... «На адну ахову колькі грошай сыходзіць», — дадаў ён пасьля паўзы.

— Пра гэта я думаў, — сказаў Максім. — Напэўна, усё сапраўды ня так проста. Але ханційскія грошы тут ні пры чым... і потым, я сам бачыў: як толькі вежа звалілася, ім усім стала лепш. А што тычыцца ПБА... Зразумей, Гай, для абароны з паветра вежаў занадта шмат. Каб перакрыць паветраную прастору, іх трэба значна менш... і потым, навошта ПБА на паўднёвай мяжы? Хіба ў дзікіх вырадкаў ёсьць балістычныя сродкі?

— Там шмат што ёсьць, — сказаў Гай злосна. — Ты нічога ня ведаеш, а ўсяму верыш... Прабач, Мак, але калі б ты быў ня ты... Усе мы занадта даверлівыя, — горка дадаў ён.

Максіму больш не хацелася спрачацца і наогул гаварыць на гэтую тэму. Ён пачаў распытваць, як ідзе жыцьцё, дзе працуе Рада, чаму не пайшла вучыцца, як дзядзечка, як суседзі... Рада ажывілася, прынялася распавядаць, потым спахапілася, сабрала брудны посуд і сышла на кухню. Гай надта пачухаўся дзьвюма рукамі, пахмурыўся на цёмнае акно, а потым рашыўся і пачаў сур’ёзную мужчынскую размову.

Мы цябе любім, сказаў ён. Я цябе люблю, Рада цябе любіць, хоць і неспакойны ты чалавек, і ўсё ў нас з-за цябе пайшло неяк ня так. Але ж вось у чым справа: Рада цябе ня проста любіць, ня так, разумееш... а як бы табе сказаць... увогуле, ты разумееш... увогуле, падабаешся ты ёй, і ўвесь гэты час яна праплакала, а першы тыдзень нават прахварэла. Яна дзяўчына добрая, гаспадарчая, многія на яе зазіраюцца, і гэта ня дзіўна... Ня ведаю, як ты да яе, але што б я табе параіў? Кінь ты ўсе гэтыя глупствы, не для цябе яны, не твайго розуму справа, заблытаюць цябе, сам загінеш, шматлікім нявінным людзям жыцьцё сапсуеш — ні да чаго ўсё гэта. А едзь ты назад да сябе ў горы, знайдзі сваіх, галавой не згадаеш — сэрца падкажа, дзе твая радзіма... шукаць цябе там ніхто ня будзе, уладкуешся, наладзіш жыцьцё, тады прыяжджай, забірай Раду, і будзе вам там добра. А можа мы да таго часу ўжо і з ханційцами скончым, наступіць, нарэшце, мір, і зажывём як людзі...

Максім слухаў яго і думаў, што калі б ён быў сапраўды горцам, ён бы, напэўна, так і паступіў: вярнуўся б на радзіму і зажыў бы паволі з маладой жонкай, забыўся б на ўсе гэтыя жахі, на складанасьці... не, не забыўся б, а арганізаваў бы абарону, так што чыноўнікі Айцоў і носу б туды ня сунулі, а зьявіліся б туды гвардзейцы, біўся б у роднага парога да апошняга... Толькі я ня горац. У гарах мне рабіць няма чаго, а справа мая тут, я ўсяго гэтага цярпець ня маю намеру... Рада? Што ж — Рада... калі сапраўды кахае, тады зразумее, павінная будзе зразумець... Не хачу зараз пра гэта думаць, не хачу кахаць, ня час цяпер кахаць...

Ён задумаўся і не адразу ўсьвядоміў, што ў доме нешта зьмянілася. Хтосьці хадзіў па калідоры, нехта шаптаўся за сьцяной, і раптам у калідоры завалтузіліся, Рада адчайна крыкнула: «Мак...» і адразу ж змоўкла, нібы ёй заціснулі рот. Ён ускочыў і кінуўся да акна, але дзьверы расчыніліся, і на парозе зьявілася Рада, без крывінкі ў твары, пахнула знаёмым пахам гвардзейскай казармы, застукалі, больш ня тоячыся, падкаваныя боты, Раду ўпіхнулі ў пакой, і сьледам павалілі людзі ў чорных камбінэзонах, і Пандзі з азьвярэлым тварам навёў на яго аўтамат, а ротмістр Чачу хітры, як заўсёды, і разумны, як заўсёды, стаяў побач з Радай, упёршы ствол пісталета ёй у бок.

— Ні зь месца! — крыкнуў ён. — Паварушышся — страляю!

Максім замер. Ён нічога ня мог, яму трэба было па меншай меры дзьве дзесятых сэкунды, можа быць — паўтары, але гэтаму забойцу хапіла б і аднае.

— Рукі наперад! — крыкнуў ротмістр. — Капрал, кайданкі! Падвойныя кайданкі! Варушыся, масаракш!

Пандзі, якога Максім неаднаразова на занятках кідаў цераз галаву, зь вялікай асьцярогай наблізіўся, адшпільваючы ад пояса цяжкі ланцуг. Азьвярэласьць не яго твары зьмянілася заклапочаным выразам.

— Ты глядзі, — сказаў ён Максіму. — Калі што, пан ротмістр яе адразу... таго... каханьне тваё...

Ён зашчоўкнуў сталёвыя бранзалеты на запясьцях Максіма, прысеў на кукішкі і скаваў яму ногі. Максім мысьленна ўсьміхнуўся. Ён ведаў, што рабіцьме далей. Але ён недаацаніў ротмістра. Ротмістр не адпусьціў Раду. Усе разам яны спусьціліся па сходах, усё разам селі ў грузавік, і ротмістр ані на сэкунду не апусьціў пісталета. Затым у грузавік упіхнулі скаванага Гая. Да сьвітаньня было яшчэ далёка, па-ранейшаму церусіў дождж, размытыя агні ледзь асьвятлялі мокрую вуліцу. На лавах у кузаве з грукатам рассаджваліся гвардзейцы, велізарныя мокрыя сабакі моўчкі рваліся з павадкоў і, асаджаныя, нэрвова, са скуголеньнем, пазяхалі. А ў пад’ездзе, прыхінуўшыся да вушака, стаяў, склаўшы рукі на жываце, дворнік. Ён драмаў.

12


Дзяржаўны пракурор адкінуўся на сьпінку крэсла, кінуў у рот некалькі сушаных ягад, пажаваў і запіў глытком гаючай вады. Зажмурыўшыся і прыціснуўшы пальцамі стомленыя вочы, ён прыслухаўся. Вакол на многія сотні мэтраў было добра. Будынак Палаца Юстыцыі быў пустым, у вокны манатонна барабаніў начны дождж, не чуваць было сірэнаў і рыпаньня тармазоў, ня стукалі і не гулі ліфты. І нікога не было, толькі ў прыёмнай за высокімі дзьвярыма, ціхі, як мыш, нудзіўся ў чаканьні загадаў начны рэфэрэнт. Пракурор павольна разжмурыўся і скрозь каляровыя плямы, што плылі ў вачах, зірнуў на крэсла для наведвальнікаў, зробленае па адмысловай замове. Крэсла трэба будзе ўзяць з сабой. І стол трэба ўзяць таксама, я да яго прывык... Бо ж шкада будзе, бадай, сыходзіць адсюль — нагрэў мястэчка за дзесяць гадоў... І навошта мне сыходзіць? Дзiўна ўладкаваны чалавек: калі перад ім лесьвіца, яму абавязкова трэба ўскараскацца на самы верх. На самым версе холадна, дзьмуць вельмі шкодныя для здароўя скразьнякі, падаць адтуль сьмяротна, прыступкі сьлізкія, небясьпечныя, і ты добра ведаеш гэта, і ўсё роўна лезеш, караскаешся — язык на плячо. Насуперак абставінам — лезеш, насуперак любым парадам — ​​лезеш, насуперак супраціву ворагаў — лезеш, насуперак уласным інстынктам, здароваму сэнсу, прадчуваньням — лезеш, лезеш, лезеш... Той, хто ня лезе ўверх, той падае ўніз, гэта дакладна. Але і той, хто лезе ўверх, таксама падае ўніз...

Піск унутранага тэлефона перарваў ягоныя думкі. Ён узяў навушнік і, з прыкрасьцю моршчачыся, сказаў:

— У чым справа? Я заняты.

— Ваша яснавяльможнасьць, — прашамацеў рэфэрэнт. — Нехта, хто называе сябе Вандроўнікам, тэлефануе па «шэрай» лініі і настойліва просіць размовы з вамі...

— Вандроўнік? — пракурор ажывіўся. — Злучыце.

У навушніку пстрыкнула, рэфэрэнт прашамацеў: «Яго яснавяльможнасьць вас слухае». Зноў пстрыкнула, і знаёмы голас вымавіў, цьвёрда, па-пандэйску, вымаўляючы словы:

— Разумнік? Добры дзень.. Ты моцна заняты?

— Для цябе — не.

— Мне трэба пагаварыць з табой.

— Калі?

— Зараз, калі можна.

— Я ў тваім распараджэньні, — сказаў пракурор. — Прыяжджай.

— Я буду празь дзесяць-пятнаццаць хвілін. Чакай.

Пракурор паклаў навушнік і некаторы час сядзеў нерухома, пашчыпваючы ніжнюю губу. Зьявіўся, галубок, падумаў ён. І зноў як зь неба спаў. Масаракш, колькі грошай я забіў на гэтага чалавека, больш, напэўна, чым на ўсіх іншых разам узятых, а ведаю толькі тое ж самае, што ўсе іншыя, узятыя паасобку. Небясьпечная фігура. Непрадказальная. Сапсаваў настрой... Пракурор сярдзіта паглядзеў на паперы, раскладзеныя па стале, неахайна згроб іх у кучу і сунуў у стол. Колькі ж часу яго не было?... Так, два месяцы. Як заўсёды. Зьнік невядома куды, два месяцы ніякіх зьвестак, і вось — калі ласка, як чорцік з каробкі... Не, з гэтым чорцікам трэба нешта рабіць, так працаваць нельга... Ну, добра, а што яму ад мяне трэба? Што, уласна, здарылася за гэтыя два месяцы? Зьелі Спрытнюгу... Наўрад ці гэта яго цікавіць. Спрытнюгам ён пагарджаў. Зрэшты, ён усімі пагарджае... Па яго канторы нічога не было, ды й ня прыйдзе ён да мяне з-за такое лухты — пойдзе прама да Таты або да Сьвёкра... Можа быць, намацаў што-небудзь цікавае і хоча ў альянс увайсьці? Дай бог, дай бог... а толькі я б на яго месцы ні з кім у альянс не ўступаў... Можа быць, працэс?... Ды не, прычым тут працэс... А, чаго меркаваць, прымем лепш неабходныя меры.

Ён высунуў патаемную скрыню і ўключыў усе фанографы і схаваныя камэры. Гэтую сцэну мы захаваем для нашчадкаў. Ну, дзе ж ты, Вандроўнік? Ад узбуджэньня ён упацеў, яго ўдарыла ў дрыжыкі; каб супакоіцца, ён кінуў у рот некалькі ягад, пажаваў, заплюшчыў вочы і стаў лічыць. Калі ён далічыў да сямісот, дзьверы адчыніліся, і, адсунуўшы рэфэрэнта, у кабінэт увайшоў гэты бамбіза, гэты халодны жартаўнік, гэтая надзея Айцоў, ненавісны і любімы, які штосэкундна павісаў на валаску, але ніколі ня падаў, худы, сутулы, з круглымі зялёнымі вачыма, зь вялікімі адтапыранымі вушамі, у сваёй вечнай недарэчнай куртцы да каленяў, лысы, як попка, чарадзей, вяршыцель, пажыральнік мільярдаў... Пракурор падняўся яму насустрач. З гэтым чалавекам ня трэба было прыкідацца і казаць вымучаныя словы.

— Прывітаньне, Вандроўнік, — сказаў пракурор. — Прыйшоў пахваліцца?

— Чым? — спытаў Вандроўнік, правальваючыся ў вядомае ўсім крэсла і недарэчна задзіраючы калені. — Масаракш! Кожны раз я забываю пра гэтую чортаву прыладу. Калі ты спыніш зьдзекавацца з наведвальнікаў?

— Наведвальніку павінна быць нязручна, — сказаў пракурор павучальна. — Наведвальнік павінен быць сьмешным, інакш якое мне ад яго задавальненьне? Вось зараз гляджу на цябе, і мне весела.

— Так, я ведаю, ты — вясёлы чалавек, — сказаў Вандроўнік. — Толькі вельмі ўжо непатрабавальны ў цябе гумар... Між іншым, ты можаш сесьці.

Пракурор выявіў, што ўсё яшчэ стаіць. Як заўсёды, Вандроўнік хутка зраўняў рахунак. Пракурор сеў ямчэй і сербануў гаючай дрэні.

— Слухаю цябе, — сказаў ён.

Вандроўнік прыступіў прама да справы.

— У цябе ў кіпцюрах, — дзелавіта сказаў ён, — чалавек, які мне патрэбны. Нехта Мак Сім. Ты ўпёк яго на перавыхаваньне, памятаеш?

— Не, — сказаў пракурор шчыра. Ён адчуў некаторае расчараваньне. — А калі я яго ўпёк? Па якой справе?

— Нядаўна. Па справе пра выбух вежы.

— А, памятаю... Ну і што?

— Усё, — сказаў Вандроўнік. — Ён мне патрэбны.

— Пачакай, — сказаў пракурор з прыкрасьцю. — Працэс вёў ня я, не магу ж я памятаць кожнага асуджанага.

— А я думаў, гэта ўсё твае людзі, — сказаў Вандроўнік.

— Там быў толькі адзін мой, астатнія — сапраўдныя... Як, ты сказаў, яго завуць?

— Мак Сім.

— Мак Сім... — паўтарыў пракурор. — А! Гэты горскі шпіён... Памятаю. Там зь ім здарылася нейкая дзіўная гісторыя — яго расстралялі, і няўдала...

— Так, здаецца.

— Асілак нейкі незвычайны... Так, мне нешта дакладвалі... А навошта ён табе патрэбны?

— Гэта мутант, — сказаў Вандроўнік. — У яго цікавыя мэнтаграмы, і ён мне патрэбны для працы.

— Ускрываць яго будзеш?

— Магчыма. Мае людзі засяклі яго даўно, калі яго яшчэ выкарыстоўвалі ў Спэцыяльнай студыі, але потым ён уцёк...

Пракурор, зазнаючы наймацнейшае расчараваньне, набіў рот ягадамі.

— Добра, — сказаў ён, вяла жуючы. — Ну, а як у цябе справы?

— Як заўсёды — выдатна, — адказаў Вандроўнік. — У цябе, я чуў, таксама. Падкапаўся ткі пад Дзяргунчыка. Віншую... Дык калі я атрымаю свайго Мака?

— Да заўтра адпраўлю дэпэшу, дзён праз пяць-сем яго даставяць.

— Няўжо задарма? — сказаў Вандроўнік.

— Раблю ласку, — сказаў пракурор. — А што ты можаш мне прапанаваць?

— Першы ж ахоўны шлем.

Пракурор усьміхнуўся.

— І Сусьветнае Сьвятло ў прыдачу, — сказаў ён. — Між іншым, май на ўвазе: першы шлем мне не патрэбны. Мне патрэбны адзіны... Дарэчы, праўда, што тваёй бандзе даручылі распрацоўку накіраванага выпраменьвальніка?

— Магчыма, — сказаў Вандроўнік.

— Слухай, а на якое ліха нам гэта трэба? Мала ў нас непрыемнасьцяў? Прыціснуў бы ты гэтую працу, а?

Вандроўнік выскаліў зубы.

— Баішся, Разумнік? — сказаў ён.

— Баюся, — сказаў пракурор. — А ты не баішся? Ці ты, можа быць, уявіў, што ў цябе любоў зь Цесьцем на вякі? Ён жа цябе тваім жа выпраменьвальнікам... Гэта ж двойчы два.

Вандроўнік зноў выскаліўся.

— Пераканаў, — сказаў ён. — Дамовіліся... — Ён устаў. — Я зараз да Таты. Перадаць што-небудзь?

— Тата на мяне сярдуе, — сказаў пракурор. — Мне гэта па-чартоўску непрыемна.

— Добра, — сказаў Вандроўнік. — Я яму гэта перадам.

— Жарты жартамі, — сказаў пракурор, — а калі б ты замовіў слоўца...

— Ты ў нас разумнік, — сказаў Вандроўнік татавым голасам. — Паспрабую.

— Працэсам ён, прынамсі, задаволены?

— Адкуль я ведаю? Я толькі прыехаў.

— Ну вось, ведай... А наконт твайго... як ты яго назваў? Дай-ка я запішу...

— Мак Сім.

— Так... Наконт яго я заўтра ж.

— Бывай здаровы, — сказаў Вандроўнік і выйшаў.

Пракурор хмурна паглядзеў яму ўсьлед. Так, можна толькі пазайздросьціць. Вось становішча ў чалавека: адзіны, ад каго залежыць абарона. Позна шкадаваць, але, можа быць, варта было зь ім зблізіцца. Але як зь ім зблізішся? Яму нічога ня трэба, ён і так найважнейшы, усе мы ад яго залежым, усе мы на яго молімся... Ах, узяць бы такога чалавека за горла — як бы гэта было здорава! Калі б ён хоць што-небудзь хацеў! А то вось, калі ласка, — выхаванец яму патрэбны, каштоўнасьць нейкая... мэнтаграмы, ці бачыце, у яго цікавыя... Наогул выхаванец гэты — горац, а Тата апошнім часам штосьці часта гаворыць пра горцаў... Можа, варта заняцца... як там яшчэ з вайной атрымаецца, а Тата ёсьць Тата... Масаракш, працаваць усё роўна сёньня больш немагчыма... Ён сказаў у мікрафон:

— Кох, што вы маеце па асуджаным Сіме? — Ён раптам згадаў. — Вы, здаецца, складалі па ім нейкую кампіляцыю...

— Так, ваша яснавяльможнасць, — прашамацеў рэфэрэнт. — Я меў гонар зьвярнуць увагу вашае...

— Давайце сюды. І прынясіце яшчэ вады.

Ён паклаў навушнік, і адразу ж у дзьверы зьявіўся неадчувальны як цень рэфэрэнт. Перад пракурорам лягла на стол тоўстая тэчка, ціхенька бразнула шкло, булькнула вада, і побач з тэчкай узьнікла поўная шклянка. Пракурор сербануў, разглядаючы тэчку.

«Вынятка са справы Мака Сіма (Максіма Камэрэра). Падрыхтаваў рэферэнт Кох». Тоўстая нейкая, нічога сабе — вынятка... Ён раскрыў тэчку і ўзяў першы пачак збрашураваных лісткоў.

Паказаньні ротмістра Тоота... паказаньні падсуднага Гаала... Накідкі нейкага памежнага раёна на Поўдні... «Іншай вопраткі на ім не было. Мова падалася мне членараздзельнай, але зусім незразумелай. Спроба загаварыць зь ім па-ханційску не прывяла ні да чаго...» Вох ужо гэтыя мне памежныя ротмістры! Ханційскі шпіён на паўднёвай мяжы... «Малюнкі, выкананыя затрыманым, здаліся мне майстэрскімі і дзіўнымі...» Ну, на Поўдні шмат дзіўнага. На жаль. І абставіны зьяўленьня гэтага Сіма ня надта вылучаюцца на фоне іншых паўднёвых абставінаў. Хоць, вядома... Але паглядзім.

Пракурор адклаў пачак, выбраў дзьве буйнейшыя ягодкі, сунуў у рот і ўзяў наступны ліст. «Заключэньне экспэртнай камісіі ў складзе супрацоўнікаў Інстытуту тканін і адзеньня... Мы, ніжэйпадпісаныя... гм... так... так... абсьледавалі ўсімі даступнымі нам лябараторнымі мэтадамі тканіну прадмэта адзеньня, дасланага нам з Дэпартамэнта юстыцыі...» Лухта нейкая... «і прыйшлі да наступнай высновы: 1. Указаны прадмэт уяўляе сабой кароткія штаны чацьвёртага памеру другога росту, якія могуць быць выкарыстаныя для нашэньня як мужчынамі, так і жанчынамі; 2. Крой штаноў ня можа быць аднесены да якога-небудзь вядомага стандарту і ня можа, уласна, называцца кроем, бо штаны не пашытыя, а вырабленыя нейкім спосабам, нам невядомым; 3. Штаны вырабленыя зь мяккай пругкай тканіны серабрыстага колеру, якую, уласна, няможна называць тканінай, бо нават мікраскапічнае дасьледаваньне ня выявіла ў ёй структуры. Матэрыял гэты не гаручы, ня змочваецца і валодае надзвычайнай трываласьцю на парыў. Хімічны аналіз...» Дзіўныя штаны. Трэба разумець, што гэта ягоныя штаны... Пракурор узяў тонка адточаны аловак і напісаў на палях: «Рэфэрэнту. Чаму не даяце суправаджальнага тлумачэньня? Чые штаны? Адкуль штаны?» Так... А высновы? Формулы... Зноў формулы... масаракш, зноў формулы... Ага! «...Тэхналёгія невядомая ні ў нашай краіне, ні ў іншых цывілізаваных дзяржавах (па даваенных даных)».

Пракурор адклаў заключэньне. Ну, штаны... Няхай. Штаны ёсьць штаны... Што там далей?? «Акт мэдыцынскага агляду». Цікава. Што гэта ў яго такі крывяны ціск?... Ого, вось гэта лёгкія!… Што такое? Сьляды чатырох сьмяротных раненьняў... Гэта ўжо містыка. Ага... «Глядзі паказаньні сьведкі Чачу і абвінавачанага Гаала». Сем куляў — аднак! Гм... Некаторыя разыходжаньні маюць месца: Чачу паказвае, што ўжыў зброю з мэтай самаабароны і пад пагрозай сьмерці, а гэты Гаал сцьвярджае, быццам Сім толькі хацеў адабраць у Чачу пісталет. Ну, гэта не мая справа... Дзьве кулі ў печань — гэта занадта шмат для нармальнага чалавека... Та-ак, скручвае манэткі ў трубачку... бяжыць з чалавекам на плячах... Ага, гэта я ўжо чытаў. Памятаецца, на гэтым месцы я падумаў, што хлопец на рэдкасьць здаравенны і што звычайна такія дурныя. І далей чытаць ня стаў... А гэта што? А-а, стары прыяцель... «Выманьне з данясеньня агента №711»... «бачыць цалкам выразна дажджлівай ноччу (можа нават чытаць) і ў поўнай цемры (адрозьнівае прадмэты, бачыць выраз твару на адлегласьці да дзесяці мэтраў)... валодае вельмі чульлівым нюхам і смакам — адрозьніваў членаў групы па паху на адлегласьці да пяцідзесяці мэтраў, на спрэчку адрозьніваў напоі ў шчыльна закаркаваных сасудах... арыентуецца па краінах сьвету бяз компаса... зь вялікай дакладнасьцю вызначае час без гадзіньніка... меў месца наступны выпадак: была купленая і звараная рыба, якую ён забараніў нам есьці, сцьвярджаючы, што яна радыёактыўная. Будучы праверанай радыёмэтрам, рыба сапраўды выявілася радыёактыўнай. Зьвяртаю ўвагу на той факт, што сам ён гэтую рыбу зьеў, сказаўшы, што яму яна бясьпечная, і сапраўды, застаўся здаровы, хоць выпраменьваньне перавышала патройную санітарную норму (амаль 77 адзінак)»...

Пракурор адкінуўся ў крэсьле. Не, гэта ўжо занадта. Можа быць, ён яшчэ і бесьсьмяротны заадно? Так, Вандроўніку ўсё гэта мусіць быць цікава. Паглядзім, што там далей. Вось сур’ёзны дакумэнт. «Заключэньне Асобай камісіі Дэпартамэнта грамадзкага здароўя. Матэрыял: Мак Сім. Рэакцыя на белае выпраменьваньне адсутнічае. Супрацьпаказаньняў да нясеньня службы ў спэцыяльных войсках ня маецца». Ага... Гэта калі ён вербаваўся ў Гвардыю. Белае выпраменьваньне, масаракш... каты, чорт бы іх узяў... А гэта, значыць, іх экспэртыза для мэтаў сьледзтва...» Будучы выпрабаваным на белае выпраменьваньне розных інтэнсыўнасьцяў, ажно да максымальнай, ніякай рэакцыі ня выявіў. Рэакцыя на А-выпраменьваньне нулявая ў абодвух сэнсах. Рэакцыя на Б-выпраменьваньне нулявая. Заўвага: лічым сваім абавязкам далучыць, што дадзены матэрыял (Мак Сім, каля 20 гадоў) уяўляе небясьпеку з прычыны магчымых генэтычных наступстваў. Рэкамэндуецца поўная стэрылізацыя або зьнішчэньне...» Ого! Гэтыя не жартуюць. Хто там у іх цяпер? А, Аматар. Так, не жартаўнік, не жартаўнік, што й казаць. Памятаецца, Весялун-Жарэбчык распавядаў з гэтай нагоды выдатны анэкдот... масаракш, ня памятаю... А добра, нікога вакол няма. Вось мы зараз ягодку зьямо, вадзіцай зап’ем... вось гадасьць, але, кажуць, дапамагае... Добра. Што далей?

О-о, ён ужо і там пасьпеў пабываць! Ну-ка, ну-ка... Зноў, відаць, рэакцыя нулявая... «падвергнуты фарсаваным мэтадам, падсьледны Сім паказаньняў ня даў. У адпаведнасьці з параграфам 12 адносна непрычыненьня бачных фізычных пашкоджаньняў падсьледным, якім трэба будзе выступіць у адкрытым судовым пасяджэньні, ужываліся толькі: А. іглахірургія да найглыбейшай з пранікненьнем у нэрвовыя вузлы (рэакцыя парадаксальная, фарсуемы засынае); Б. хемаапрацоўка нэрвовых вузлоў алькалёйдамі і шчолачамі (рэакцыя аналягічная); В. сьветлавая камэра (рэакцыі няма, фарсуемы зьдзіўлены); Г. паратэрмічная камэра (страта вагі без непрыемных адчуваньняў). На гэтым апошнім прымяненьне фарсаваных мэтадаў давялося спыніць». Бр-р-р... Ну і папера! Так, Вандроўнік мае рацыю: гэта які-небудзь мутант. Нармальныя людзі так ня могуць... Так, я чуў, што здараюцца ўдалыя мутацыі, праўда, рэдка... Гэта ўсё тлумачыць... акрамя штаноў, зрэшты. Штаны, наколькі я разумею, не мутуюць...

Ён узяў наступны ліст. Папера апынулася нецікавай: паказаньне дырэктара Спэцыяльнай студыі пры Ўпраўленьні тэлебачаньня і радыёвяшчаньня. Дурацкая ўстанова. Запісваюць трызьненьне розных псыхаў на пацеху шаноўнай публікі. Памятаецца, гэтую студыю прыдумаў Калу-Махляр, які сам быў трохі таго... Трэба ж, захавалася студыя! Махляра даўно ўжо няма, а ідэя яго вар’яцкая квітнее... З паказаньняў дырэктара вынікае, што Сім быў узорным аб’ектам і што вельмі пажадана было б атрымаць яго назад... Стоп, стоп, стоп! «Перадаў у распараджэньне Дэпартамэнта спэцыяльных дасьледаваньняў на падставе ордэра нумар такога і такога ад такога і такога чысла...» І вось ён, ордэр, і падпісаны ён Фанкам... Пракурор адчуў нейкае слабое азарэньне. Фанк... Нешта ты тут, Вандроўнік... Не, ня будзем сьпяшацца з высновамі. Ён палічыў да трыццаці, каб супакоіцца, і ўзяў наступную паперу, дакладней, даволі тоўсты пачак папер: «Вынятка з акту Спэцыяльнае этналінгвістычнае камісіі па праверцы здагадкі аб горскім паходжаньні М. Сіма».

Ён пачаў расьсеяна чытаць, усё яшчэ думаючы пра Фанка і пра Вандроўніка, але нечакана для сябе зацікавіўся. Гэта было цікавае дасьледаваньне, у якім зводзіліся да кучы і абмяркоўваліся ўсе даносы, паказаньні і сьведчаньні відавочцаў, што так ці інакш закраналі пытаньне аб паходжаньні Мака Сіма; антрапалягічныя, этнаграфічныя, лінгвістычныя дадзеныя і іх аналіз; вынікі вывучэньня фанаграм, мэнтаграм і ўласнаручных малюнкаў падсьледнага. Усё гэта чыталася як раман, хоць высновы былі вельмі бедныя і асьцярожныя. Камісія не залічвае М. Сіма ні да адной зь вядомых этнічных групаў, якія жывуць на мацерыку. (Асабняком было прыведзена меркаваньне вядомага палеаантраполяга Шапшу, які ўгледзеў у чэрапе падсьледнага вялікае падабенства, але не ідэнтычнасьць, з выкапнёвым чэрапам так званага Чалавека Старажытнага, які жыў на Архіпэлягу больш за сто пяцьдзесят тысяч гадоў таму). Камісія сцьвярджала поўную псыхічную нармальнасьць падсьледнага ў сучасны момант, але дапускала, што ў нядаўнім мінулым ён мог пакутаваць на адну з формаў амнэзіі ў сукупнасьці зь інтэнсыўным выцясьненьнем сапраўднае памяці памяцьцю несапраўднай. Камісія зрабіла лінгвістычны аналіз фанаграмаў, што засталіся ў архіве Спэцыяльнай студыі, і прыйшла да высновы, што мова, на якой у той час размаўляў падсьледны, ня можа быць прылічанай ні да адной групы вядомых сучасных або мёртвых моваў. З гэтай нагоды камісія дапускала, што гэтая мова магла быць плёнам уяўленьня падсьледнага (так званая «рыбіна мова»), тым больш, што ў сучасны час ён, па ўласным сцьвярджэньні, гэтай мовы больш ня памятае. Камісія ўстрымліваецца ад пэўных высноваў, але схільная меркаваць, што ў асобе М. Сіма даводзіцца мець справу зь нейкім мутантам невядомага раней тыпу... Добрыя ідэі прыходзяць у разумныя галовы адначасова, з зайздрасьцю падумаў пракурор і хутка прабег «Асобнае меркаваньне члена камісіі прафэсара Порумаваруі». Прафэсар, сам горац па паходжаньні, нагадваў пра існаваньне ў глыбіні гор напаўлегендарнае краіны Зартак, населенай племем Птушкаловаў, якое да гэтага часу не патрапіла ў поле зроку этнаграфіі і якому цывілізаваныя горцы прыпісваюць валоданьне магічнымі навукамі і здольнасьцю лётаць па паветры без апаратаў. Птушкаловы, па расповедах, надзвычай рослыя, валодаюць велізарнай фізычнай сілай і трываласьцю, а таксама маюць скуру карычнева-залацістага адценьня. Усё гэта дзіўна супадае зь фізычнымі асаблівасьцямі падсьледнага... Пракурор пагуляў алоўкам над прафэсарам Пору... і гэтак далей, потым адклаў аловак і гучна сказаў: «Пад гэтае меркаваньне, бадай, і штаны падыдуць. Незгаральныя штаны...»

Ён зьеў ягодку і праглядзеў наступны ліст. «Вынятка са стэнаграмы судовага працэсу». Гм... Гэта яшчэ навошта? «АБВІНАВАЎЦА: Вы ня будзеце адмаўляць, што вы — адукаваны чалавек? АБВІНАВАЧАНЫ: Я маю адукацыю, але ў гісторыі, сацыялёгіі і эканоміцы разьбіраюся вельмі дрэнна. АБВІНАВАЎЦА: ня скромнічайце. Вам знаёмая гэтая кніга? АБВІНАВАЧАНЫ: Так. АБВІНАВАЎЦА: Вы чыталі яе? АБВІНАВАЧАНЫ: Натуральна. АБВІНАВАЎЦА: Зь якой мэтай вы, знаходзячыся пад сьледзтвам, у турме, заняліся чытаньнем манаграфіі «тэнзарнае вылічэньне і сучасная фізыка»? АБВІНАВАЧАНЫ: Не разумею... Для задавальненьня... з мэтай забавы, калі заўгодна... Там ёсьць вельмі забаўныя старонкі. АБВІНАВАЎЦА: Я думаю, суду ясна, што толькі вельмі адукаваны чалавек стане чытаць такое спэцыяльнае дасьледаваньне для забавы і для задавальненьня...» Што за лухта? Навошта мне гэта падсоўваюць? А далей? Масаракш, зноў працэс... «АБАРОНЦА: Вам вядома, якія сродкі вылучаюць Невядомыя Айцы на пераадоленьне дзіцячай злачыннасьці? АБВІНАВАЧАНЫ: Не зусім вас разумею. Што такое «дзіцячая злачыннасьць»? Злачынствы супраць дзяцей? АБАРОНЦА: Не. Злачынствы, зьдзейсненыя дзецьмі. АБВІНАВАЧАНЫ: Я не разумею. Дзеці ня могуць зьдзяйсьняць злачынстваў...» Гм, забаўна... А што там у канцы? «АБАРОНЦА: Я спадзяюся, мне ўдалося паказаць суду наіўнасьць майго падабароннага, якая даходзіць да жыцьцёвага ідыятызму. Падабаронны выступаў супраць дзяржавы, ня маючы пра яе ні найменшага ўяўленьня. Яму невядомыя паняцьці дзіцячай злачыннасьці, дабрачыннасьці, сацыяльнага памаганьня...» Пракурор усьміхнуўся і адклаў лісток. Зразумела. Сапраўды, дзіўнае спалучэньне: матэматыка, фізыка для задавальненьня, а элемэнтарных рэчаў ня ведае. Проста-ткі дзівак-прафэсар з дрэннага рамана.

Пракурор прагледзеў яшчэ некалькі лісткоў. Незразумела, Мак, што гэта ты так трымаешся за гэтую самачку... як яе... Рада Гаал. Любоўнай сувязі ў цябе зь ёю няма, нічым ты ёй не абавязаны, і агульнага ў вас няма зь ёю нічога; дурань-абвінаваўца абсалютна дарма спрабуе прыблытаць яе да падпольля... А ствараецца ўражаньне, што трымаючы яе пад прыцэлам, можна прымусіць цябе рабіць усё, што заўгодна. Вельмі карысная якасьць — для нас, а для цябе вельмі нязручная... Та-ак, увогуле, усе гэтыя паказаньні зводзяцца да таго, што ты, братка, раб свайго слова і ўвогуле чалавек нягнуткі. Палітычны дзеяч зь цябе б не атрымаўся. І ня трэба... Гм, фатаграфіі... Вось ты які. Прыемны твар, вельмі, вельмі... Вочы дзіўнаватыя... Дзе гэта цябе здымалі? На лаве падсудных... Ты глядзі ж, сьвежы, бадзёры, вочы ясныя, поза бяспрымусная. Дзе гэта цябе навучылі так зґрабна сядзець і наогул трымацца, бо лава падсудных — накшталт майго крэсла, бяспрымусна на ёй не пасядзіш... Цікавы, цікавы чалавечак... Зрэшты, усё гэта глупства, ня ў гэтым справа.

Пракурор вылез з-за стала і прайшоўся па кабінэце. Штосьці салодка казытала ў мозґу, штосьці ўзбуджала і падштурхоўвала... Штосьці я знайшоў у гэтай тэчцы... нешта важнае... нешта найважнейшае... Фанк? Так, гэта важна, бо Вандроўнік ужывае свайго Фанка толькі па вельмі важных, найважнейшых справах. Але Фанк — гэта толькі пацьвярджэньне, а што ж найгалоўнейшае? Штаны?... Глупства... А! Так-так-так. Гэтага ў тэчцы няма. Ён узяў навушнік.

— Кох. Што там было з нападам на канвой?

— Чатырнаццаць сутак таму, — зараз жа зашамацеў рэфэрэнт, нібы чытаючы загадзя падрыхтаваны тэкст, — у васемнаццаць гадзін трыццаць тры хвіліны на паліцэйскія машыны, што перапраўлялі падсудных па справе нумар 6981-84 з будынка суда ў гарадзкую турму быў зьдзейсьнены ўзброены напад. Напад быў адбіты, у перастрэлцы адзін з тых, хто нападаў быў цяжка паранены і памёр, не прыходзячы ў прытомнасьць. Труп не апазнаны. Справа аб нападзе спынена.

— Чыя работа?

— Высьветліць не ўдалося.

— То бок?

— Афіцыйнае падпольле ня мае да гэтага ніякага дачыненьня.

— Меркаваньні?

— Магчыма, дзейнічалі прадстаўнікі левага крыла падпольля, якія спрабавалі вызваліць падсуднага Дэка Поту па мянушцы «Генэрал». Дэк Поту — адказны і дасьведчаны работнік штабу, вядомы цеснымі сувязямі зь левым крылом...

Пракурор кінуў навушнік. Што ж, усё гэта можа быць. І ўсё гэта можа быць ня так... Ну-ка, перагартаем яшчэ раз. Паўднёвая мяжа, дурань-ротмістр... Штаны... Бяжыць з чалавекам на плячах... Радыёактыўная рыба, 77 адзінак... Рэакцыя на А-выпраменьваньне... Хемаапрацоўка нэрвовых вузлоў... Стоп! Рэакцыя на А-выпраменьваньне. «Рэакцыя на А-выпраменьваньне нулявая ў абодвух сэнсах». Нулявая. У абодвух сэнсах. Пракурор прыціснуў далоньню сэрца, якое моцна забілася. Ідыёт! НУЛЯВАЯ Ў АБОДВУХ СЭНСАХ!

Ён зноў схапіў навушнік.

— Кох! Неадкладна падрыхтаваць спэцыяльнага кур’ера з аховай. Асобны вагон на поўдзень... Не! Маю электраматрысу... Масаракш! — ён пасьпешліва сунуў руку ў скрыню і выключыў усе рэгіструючыя апараты. — Дзейнічайце!

Усё яшчэ прыціскаючы левую руку да сэрца, ён дастаў зь бювара асабісты блянк і стаў хутка, але разборліва пісаць: «Дзяржаўная важнасьць. Цалкам сакрэтна. Генэрал-камэнданту Асаблівай Паўднёвай Акругі. Пад асабістую сугубую адказнасьць — да тэрміновага няўхільнага выкананьня. Неадкладна перадаць у апеку падаўца гэтага загаду выхаванца Мака Сіма, справа № 6983. З моманту перадачы лічыць асуджанага Мака Сіма зьніклым бязь вестак, пра што мець у архівах адпаведныя дакумэнты. Дзяржаўны пракурор...»

Ён схапіў другі блянк: «Прадпісаньне. Гэтым загадваю ўсім чынам ваеннай, грамадзянскай і чыгуначнай адміністрацыі аказваць прад’яўніку гэтага, спэцыяльнаму кур’еру дзяржаўнай пракуратуры з аховай, што яго суправаджае, садзейнічаньне па катэгорыі ЭКСТРА. Дзяржаўны пракурор...»

Потым ён дапіў шклянку, наліў яшчэ і ўжо павольна, абдумваючы кожнае слова, пачаў на трэцім блянку: «Дарагі Вандроўнік! Атрымалася дурная гісторыя. Як толькі што высьветлілася, цікавы табе матэрыял прапаў бязь вестак, як гэта часьцяком бывае ў паўднёвых джунглях...»

Частка чацьвёртая. Выхаванец

13


Першым стрэлам яму раздрабіла гусеніцу, і яно ўпершыню за дваццаць зь лішнім гадоў пакінула разьежджаную каляіну, выварочваючы абломкі бэтону, уламіліся ў гушчар і пачало павольна паварочвацца на месцы, з хрустам навальваючыся шырокім ілбом на хмызьняк, адштурхоўваючы ад сябе ўздрыгваючыя дрэвы, і калі яно паказала неабсяжную брудную карму зь лістом жалеза, які матляўся на іржавых заклёпках, Зэф акуратна і дакладна, так, каб, барані бог, не закрануць катла, усадзіў яму фугасны зарад у рухавік — у мускулы, у сухажыльлі, у нэрвовыя спляценьні, — і яно ахнула жалезным голасам, выкінула з сучляненьняў клуб распаленага дыму і спынілася назаўжды, але штосьці яшчэ жыло ў яго нячыстых браняваных нетрах, нейкія ацалелыя нэрвы яшчэ працягвалі пасылаць бессэнсоўныя сыгналы, яшчэ ўключаліся і тут жа выключаліся аварыйныя сыстэмы, шыпелі, пляваліся пенай, і яно яшчэ друзла трапятала, ледзь-ледзь скрабучы ацалелай гусеніцай, і грозна і бессэнсоўна, як бруха расьціснутай асы, падымалася і апускалася над канаючым цмокам аблезлая рашэцістая труба ракетнай устаноўкі. Некалькі сэкундаў Зэф глядзеў на гэтую агонію, а потым павярнуўся і пайшоў у лес, цягнучы гранатамёт за рэмень. Максім і Вяпрук рушылі сьледам, і яны выйшлі на ціхі лужок, які Зэф напэўна запрыкмеціў яшчэ па дарозе сюды, паваліліся ў траву, і Зэф сказаў: «Закурым».

Ён згарнуў цыгарку аднарукаму, даў яму прыкурыць і закурыў сам. Максім ляжаў, паклаўшы падбародак на рукі, і скрозь рэдкалесьсе ўсё глядзеў, як памірае жалезны цмок — жаласна бразгоча нейкімі апошнімі шасьцярэнькі і са сьвістам выпускае з разадраных вантробаў бруі радыёактыўнае пары.

— Вось так і толькі так, — сказаў Зэф мэнтарскім тонам. — А калі будзеш рабіць ня так — надзяру вушы.

— Чаму? — спытаў Максім. — Я хацеў яго спыніць.

— А таму, — адказаў Зэф, — што граната магла рыкашэтам засадзіць у ракету, і тады нам быў бы карачун.

— Я цэліўся ў гусеніцу, — сказаў Максім.

— А трэба цэліцца ў карму, — сказаў Зэф. Ён зацягнуўся. — І наогул, пакуль ты пачатковец, нікуды ня лезь раней за ўсіх. Хіба што я цябе папрашу. Зразумеў?

— Зразумеў, — сказаў Максім.

Усе гэтыя тонкасьці Зэфа яго не цікавілі. І сам Зэф яго ня вельмі цікавіў. Яго цікавіў Вяпрук. Але Вяпрук, як заўсёды, абыякава маўчаў, паклаўшы штучную руку на абшарпаны кажух мінашукальніка. Усё было, як заўсёды, і ўсё было ня так, як хацелася.

Калі тыдзень таму новапрыбылых выхаванцаў выстраілі перад баракамі, Зэф прама падышоў да Максіма і ўзяў яго ў свой сто чатырнаццаты атрад сапёраў. Максім узрадаваўся. Ён адразу пазнаў тую агнявую барадзішчу і квадратную каржакаватую постаць, і яму было прыемна, што яго пазналі ў гэтым душным клецістым натоўпе, дзе ўсім было напляваць на кожнага і нікому ні да каго не было справы. Акрамя таго, у Максіма былі ўсе падставы меркаваць, што Зэф — былы славуты псыхіятр Алу Зэф, чалавек адукаваны і інтэлігентны, не раўня напаўкрымінальнаму зброду, якім быў набіты арыштанскі вагон, — знаходзіўся тут за палітыку і неяк зьвязаны з падпольлем. А калі Зэф прывёў яго ў барак і паказаў месца на нарах побач з аднарукім Вепруком, Максім вырашыў быў, што лёс ягоны тут канчаткова вызначыўся. Але вельмі хутка ён зразумеў, што памыліўся. Вяпрук не пажадаў размаўляць. Ён выслухаў шпаркі, шэптам, аповяд Максіма пра лёс групы, пра выбух вежы, пра працэс, няпэўна, скрозь зявок, прамямліў: «Бывае й не такое...» і лёг, адвярнуўшыся. Максім адчуў сябе падманутым, і тут на нары забраўся Зэф. «Здорава я зараз нажэрся», — бурчачы і адрыгваючыся паведаміў ён Максіму і, без усякага пераходу, нахабна, з прымітыўнай назойлівасьцю пачаў выцягваць зь яго імёны і яўкі. Можа быць, ён калі-небудзь і быў знакамітым навукоўцам, адукаваным і інтэлігентным чалавекам, можа быць і нават беспамылкова, ён меў нейкае дачыненьне да падпольля, але цяпер ён рабіў уражаньне звычайнага нажратага правакатара, які вырашыў ад няма чаго рабіць, на сон будучы, апрацаваць дурнога навака. Максім адкараскаўся ад яго не без намаганьняў, а калі Зэф раптам захроп сытым задаволеным храпам, яшчэ доўга ляжаў бяз сну, згадваючы, колькі разоў яго тут ужо падманвалі людзі і абставіны.

Нэрвы яго разыходзіліся. Ён прыгадаў працэс, агідны і хлусьлівы, увесь загадзя адрэпэціраваны, падрыхтаваны яшчэ да таго, як група атрымала загад напасьці на вежу, і пісьмовыя даносы нейкай сволачы, якая ведала пра групу ўсё і была, можа быць, нават членам групы, і фільм, зьняты зь вежы падчас нападу, і свой сорам, калі ён пазнаў на экране сябе самога, што паліў з аўтамата па пражэктарах... не, па юпітэрах, якія асьвятлялі сцэну гэтага страшнага спэктакля... У наглуха закаркаваным бараку было агідна душна, кусаліся паразіты, выхаванцы трызьнілі, а ў далёкім куце бараку пры сьвятле самаробнай сьвечкі рэзаліся ў карты і хрыпла крычалі адзін на аднаго прывілеяваныя.

А на другі дзень падмануў Максіма і лес. Тут кроку нельга было ступіць, не натыкнуўшыся на жалеза: на мёртвае, праржавелае наскрозь жалеза, гатовае ў кожную хвіліну забіць; на жалеза, якое таемна варушылася і цэлілася; на жалеза, якое рухалася, сьлепа і бесталкова разарваючы рэшткі дарог. Зямля і трава аддавалі іржой, на дне лагчынаў зьбіраліся радыеактыўныя лужыны, птушкі не сьпявалі, а хрыпла лямантавалі, нібы ў перадсьмяротнай тузе, жывёл не было, і не было нават лясное цішыні — то справа, то зьлева бухалі і грукаталі выбухі, у галінах клубіўся шызы гар, а парывы ​​ветру даносілі роў зношаных рухавікоў...

І так пайшло: дзень-ноч, дзень-ноч. Удзень яны сыходзілі ў лес, які ня быў лесам, а быў старадаўнім умацаваным раёнам. Ён быў літаральна нафаршыраваны аўтаматычнымі баявымі прыладамі, самарушнымі гарматамі, ракетамі на гусеніцах, агнямётамі, газамётамі, і ўсё гэта не памерла за дваццаць зь лішнім гадоў, усё працягвала жыць сваім непатрэбным мэханічным жыцьцём, усё працягвала цэліцца, наводзіцца, вырыгваць сьвінец, агонь, сьмерць, і ўсё гэта трэба было заціснуць, падарваць, забіць, каб расчысьціць трасу для будаўніцтва новых выпраменьвальных вежаў. А ўночы Вяпрук па-ранейшаму маўчаў, а Зэф зноў і зноў чапляўся да Максіма з роспытамі і быў то прамалінейны да глупства, то хітрамудры і спрытны на зьдзіўленьне. І была грубая ежа, і дзіўныя песьні выхаванцаў, і кагосьці білі па твары гвардзейцы, і двойчы ў дзень усё ў бараках і ў лесе курчыліся пад прамянёвымі ўдарамі, і разгойдваліся на ветры павешаныя ўцекачы...

Дзень-ноч, дзень-ноч...

— Навошта вы хацелі яго спыніць? — спытаў раптам Вяпрук.

Максім хутка сеў. Гэта было першае пытаньне, якое яму задаў аднарукі.

— Я хацеў паглядзець, як ён уладкаваны.

— Уцячы сабраліся?

Максім пакасіўся на Зэфа і сказаў:

— Ды не, справа ня ў гэтым. Усё ж ткі танк, баявая машына...

— А навошта вам танк? — спытаў Вяпрук. Ён гаварыў так, нібы рудага правакатара тут не было.

— Ня ведаю, — прамовіў Максім. — Над гэтым яшчэ трэба падумаць. Іх тут шмат такіх?

— Шмат, — умяшаўся руды правакатар. — І танкаў тут шмат, і дурняў тут таксама заўсёды хапала... — Ён зяўнуў. — Колькі разоў ужо спрабавалі. Залезуць, пакапаюцца-пакапаюцца, ды й кінуць. А адзін дурань — вось як ты, — той і зусім узарваўся.

— Нічога, я б не ўзарваўся, — холадна сказаў Максім. — Гэтая машына не са складаных.

— А навошта яна вам усё-ткі? — спытаў аднарукі. Ён паліў, лежачы на ​​сьпіне, трымаючы цыгарку ў штучных пальцах. — Дапусьцім, вы наладзіце яе. Што далей?

— На прарыў праз мост, — сказаў Зэф, рагатнуўшы.

— Чаму б і не? — спытаў Максім. Ён станоўча ня ведаў, як сябе трымаць. Гэты рыжы, здаецца, усё ж ткі не правакатар. Масаракш, чаго яны раптам прысталі?

— Вы не даберацеся да моста, — сказаў аднарукі. — Вас трыццаць тры разы расстраляюць. А калі нават даберацеся, то ўбачыце, што мост разьведзены.

— А па дне ракі?

— Рака радыёактыўная, — сказаў Зэф і сплюнуў. — Калі б гэта была людзкая рака, ня трэба было б ніякіх танкаў. Пераплывай яе ў любым месцы, берагі не ахоўваюцца. — Ён зноў сплюнуў. — Зрэшты, тады б яны ахоўваліся... Так што, юнак, не пылі. Ты трапіў сюды надоўга, прыстасоўвайся. Прыстасуешся — справа будзе. А ня станеш слухаць старэйшых, яшчэ сёньня можаш убачыць Сусьветнае сьвятло.

— Уцячы няцяжка, — сказаў Максім. — Уцячы я мог бы прама зараз...

— Ай да ты! — захапіўся Зэф.

— ... І калі вы маеце намер і далей гуляць у кансьпірацыю... — працягваў Максім, дэманстратыўна зьвяртаючыся толькі да Вепрука, але Зэф зноў перарваў яго:

— Я намераны выканаць сёньняшнюю норму, — заявіў ён, узьнімаючыся. — Інакш нам не дадуць сёньня жэрці. Пайшлі!

Ён сышоў наперад, ідучы перавальваючыся, паміж дрэвамі, а Максім спытаў аднарукага:

— Хіба ён палітычны?

Аднарукі хутка глянуў на яго і сказаў:

— Што вы, як можна!

Яны пайшлі за Зэфам, імкнучыся ступаць сьлед у сьлед. Максім ішоў апошнім.

— За што ж ён сядзіць?

— За няправільны пераход вуліцы, — сказаў аднарукі, і ў Максіма зноў прапала жаданьне размаўляць.

Яны не прайшлі і сотні крокаў, як Зэф скамандаваў: «Стой!» і пачалася праца. «Легчы!» — закрычаў Зэф. Яны кінуліся плазам на зямлю, тоўстае дрэва наперадзе з працяглым скрыпам павярнулася, высунула зь сябе доўгі тонкі гарматны ствол, паварушыла ім з боку ў бок, як бы прымерваючыся, затым нешта загудзела, пачулася пстрычка, і з чорнае рулі ляніва выпаўзла воблачка жоўтага дыму. «Пратухла», — сказаў Зэф дзелавіта і падняўся першым, атрасаючы штаны. Дрэва з гарматай яны падарвалі. Потым было міннае поле, потым пагорак-пастка з кулямётам, які не пратух і доўга прыціскаў іх да зямлі, грукочачы на ​​ўвесь лес; потым яны патрапілі ў сапраўдныя джунглі калючага дроту, ледзь прадраліся, а калі ўсё ж ткі прадраліся, па іх адкрылі агонь аднекуль зьверху, усё вакол ірвалася і гарэла, Максім нічога не разумеў, аднарукі моўчкі і спакойна ляжаў тварам уніз, а Зэф паліў з гранатамёта ў неба і раптам закрычаў: «Бягом, за мной!» і яны пабеглі, а там, дзе яны толькі што былі, успыхнуў пажар. Зэф лаяўся страшнымі словамі, аднарукі пасьмейваўся, яны забраліся ў глухі гушчар, але тут раптам засьвістала, засопла, і скрозь галіны павалілі зеленаватыя аблокі агідна пахнучага газу, і зноў трэба было бегчы, прадзірацца цераз кусты, і Зэф зноў лаяўся, а аднарукага пакутліва ванітавала...

Потым Зэф, нарэшце, прытаміўся і абвясьціў адпачынак. Яны распалілі вогнішча, і Максім, як малодшы, пачаў гатаваць абед — варыць суп з кансэрваў у тым самым кацялку. Зэф і аднарукі, мурзатыя, абадраныя, ляжалі тут жа і палілі. У Вепрука быў закатаваны выгляд, ён быў ужо стары, яму даводзілася цяжэй за ўсіх.

— У розум ня ўзяць, — сказаў Максім, — як гэта мы прымудрыліся прайграць вайну пры такой колькасьці тэхнікі на квадратны мэтр.

— А адкуль ты ўзяў, што мы яе прайгралі? — лянотна спытаў Зэф.

— Ня выйгралі ж, — сказаў Максім. — Пераможцы так не жывуць.

— У сучаснай вайне не бывае пераможцаў, — заўважыў аднарукі. — Вы, вядома, маеце рацыю. Вайну мы прайгралі. Гэтую вайну прайгралі ўсе. Выйгралі толькі Невядомыя Айцы.

— Невядомым Айцам таксама несалодка даводзіцца, — сказаў Максім, памешваючы кашу.

— Так, — сур’ёзна сказаў Зэф. — Бяссонныя ночы і пакутлівыя роздумы пра лёсы свайго народа... Стомленыя і добрыя, усёвідушчыя і ўсеразумеючыя... Масаракш, даўно газэтаў не чытаў, забыўся, як там далей...

— Верныя і добрыя, — паправіў аднарукі. — Аддаюць сябе цалкам прагрэсу і змаганьню з хаосам.

— Адвыкнуў я ад такіх слоў, — сказаў Зэф. — У нас тут усё больш «хайло» ды «мурло»... Гэй, хлопец, як цябе...

— Максім.

— Але, канечне... Ты, Мак, мяшай, мяшай. Глядзі, калі прыгарыць!

Максім памешваў. А потым Зэф заявіў, што ўжо час, сілаў больш няма трываць. У поўным маўчаньні яны зьелі суп. Максім адчуваў: нешта зьмянілася, штосьці сёньня будзе сказана. Але пасьля абеду аднарукі зноў лёг і стаў глядзець на неба, а Зэф зь неразборлівым бурчаньнем забраў кацялок і пачаў вымазвать дно акрайцам хлебу. «Падстрэліў б што-небудзь... — мармытаў ён. — Жэрці ахвота, як і ня еў... толькі апэтыт дарма раздражніў...» Адчуваючы няёмкасьць, Максім паспрабаваў завесьці размову пра паляваньне ў гэтых месцах, але яго не падтрымалі. Аднарукі ляжаў з заплюшчанымі вачыма і, здавалася, спаў. Зэф, даслухаўшы да канца Максімавы меркаваньні, прабурчаў толькі: «Якое тут паляваньне, усё бруднае, актыўнае...» і таксама паваліўся на сьпіну.

Максім уздыхнуў, узяў кацялок і пабрыў да ручайка, які было чуваць непадалёк. Вада ў ручайку была празрыстая, на выгляд чыстая і смачная, так што Максіму захацелася папіць, і ён зачэрпнуў жменяй. Нажаль, мыць кацялок тут было нельга, ды й піць ня варта было: ручаёк быў істотна радыёактыўным. Максім прысеў на кукішкі, паставіў кацялок побач і задумаўся.

Спачатку ён чамусьці падумаў пра Раду, як яна заўсёды мыла посуд пасьля ежы і не дазваляла дапамагаць на недарэчнай падставе таго, што гэта — справа жаночая. Ён успомніў, што яна яго кахае, і адчуў гонар, бо да гэтага часу яго не кахала яшчэ ніводная жанчына. Яму вельмі захацелася ўбачыць Раду, і ён тут жа, з крайняй непасьлядоўнасьцю, падумаў, як гэта добра, што яе тут няма. Тут ня месца нават для самых кепскіх мужчын, сюды трэба было б прыгнаць тысяч дваццаць кібэрдворнікаў, а можа быць — проста распыліць усе гэтыя лясы з усім зьмесьцівам і вырасьціць новыя, вясёлыя, або хай нават змрочныя, але чыстыя і са змрочнасьцю прыроднай.

Потым ён згадаў, што сасланы сюды навечна, і падзівіўся наіўнасьці тых, хто саслаў яго сюды i, ня ўзяўшы зь яго ніякага слова, уявіў, што ён стане добраахвотна тут існаваць, ды яшчэ дапамагаць ім цягнуць праз гэтыя лясы лінію прамянёвых вежаў. У арыштанцкім вагоне казалі, што лясы цягнуцца на поўдзень на сотні кілямэтраў, а ваенная тэхніка сустракаецца нават у пустыні... Ну не, я тут не затрымаюся. Масаракш, яшчэ ўчора я гэтыя вежы валіў, а сёньня буду расчышчаць для іх месца? Хопіць зь мяне глупстваў...

Вяпрук мне ня верыць. Зэфу ён верыць, а мне — не. А я ня веру Зэфу і, здаецца, дарма. Напэўна, я здаюся Вепруку такім жа назойліва-падазроным, якім мне здаецца Зэф... Ну, добра, Вяпрук мне ня верыць, значыць я зноў адзін. Можна, вядома, спадзявацца на сустрэчу з Генэралам або з Капытам, але гэта занадта малаверагодна: кажуць, выхаванцаў тут больш за мільён, а прасторы велізарныя. Так, на такую ​​сустрэчу спадзявацца нельга... Можна, вядома, паспрабаваць згуртаваць групу зь незнаёмых, але — масаракш! — трэба быць сумленным з самім сабой: я для гэтага не пасую. Пакуль я для гэтага не прыдатны. Занадта даверлівы... Пачакай, давай усё-ткі ўсьвядомім задачу. Чаго я хачу?

Некалькі хвілінаў ён усьведамляў задачу. Атрымалася наступнае: зваліць Невядомых Айцоў; калі яны ваенныя, хай служаць у войску, а калі фінансысты — хай займаюцца фінансамі, што б гэта ні азначала; заснаваць дэмакратычны ўрад — ён больш ці менш уяўляў сабе, што такое дэмакратычны ўрад і нават усьведамляў, што рэспубліка будзе спачатку буржуазна-дэмакратычная — гэта ня вырашыць усіх праблемаў, але прынамсі дазволіць спыніць беззаконьне і зьнішчыць бессэнсоўныя выдаткі на вежы і на падрыхтоўку вайны. Зрэшты, ён шчыра прызнаў, што ясна ўяўляе сабе толькі першы пункт сваёй праграмы: зьвяржэньне тыраніі. Што будзе далей, ён уяўляў сабе даволі цьмяна. Больш за тое, ён нават ня быў упэўнены, што шырокія народныя масы падтрымаюць яго ідэю зьвяржэньня. Невядомыя Айцы былі зусім відавочнымі хлусамі і мярзотнікамі, але яны чамусьці карысталіся ў народу несумненнай папулярнасьцю. Добра, вырашыў ён. Ня будзем зазіраць так далёка. Спынімся на першым пункце і паглядзім, што стаіць паміж мною і тлустымі шыямі Невядомых Айцоў. Па-першае, узброеныя сілы, выдатна выдрэсіраваная Гвардыя і армія, пра якую я ведаю толькі, што недзе там, у нейкай штрафной роце (дзіўны выраз!) служыць мой Гай. Па-другое — і гэта больш істотна — сама ананімнасьць Невядомых Айцоў. Хто яны, дзе іх шукаць? Адкуль яны бяруцца, дзе жывуць, як становяцца? Ён паспрабаваў згадаць, як было на Зямлі ў эпоху рэвалюцыяў і дыктатураў... Масаракш! Памятаю толькі вузлавыя даты, найгалоўнейшыя імёны, самую агульную расстаноўку сілаў, а мне патрэбныя дэталі, аналёгіі, прэцэдэнты... Вось, напрыклад, фашызм. Як там было? Памятаю, было моташна пра гэта чытаць і слухаць. Гілмар быў там нейкі, агідны, як павук-крывасмок... Пастой, значыць, гэта ўжо ня быў ананімны ўрад... Н-да, няшмат жа я памятаю. Але ж гэта было так даўно, і гэта было так гнюсна, і хто мог ведаць, што я патраплю ў такую ​​кашу? Сюды б дзядзькаў з Галяктычнае бясьпекі або з Інстытута экспэрымэнтальнай гісторыі — яны б жыва разабраліся, што тут да чаго. Можа, паспрабаваць пабудаваць перадатчык?... Ён сумна засьмяяўся, згадаўшы, што аднаго разу ўжо думаў тут пра перадатчык — у гэтым жа раёне, дзесьці зусім блізка адсюль... Не, відаць, давядзецца спадзявацца толькі не сябе. Ладна. Супраць арміі ёсьць толькі адна зброя — армія. Супраць ананімнасьці і загадкавасьці — выведка. Вельмі проста ўсё атрымліваецца...

Ва ўсякім выпадку, адсюль трэба сыходзіць. Я, вядома, паспрабую сабраць якую-небудзь групу, але калі не атрымаецца, пойду адзін... І абавязкова — танк. Тут зброі — на сто армій... патрапаная, праўда, за дваццаць гадоў, ды яшчэ аўтаматычная, але трэба паспрабаваць яе прыстасаваць... Няўжо Вяпрук мне так і не паверыць? — падумаў ён амаль з адчаем, падхапіў кацялок і пабег назад да вогнішча.

Зэф і Вяпрук ня спалі, яны ляжалі галава да галавы і пра нешта ціха, але горача спрачаліся. Убачыўшы Максіма, Зэф хутка сказаў: «Хопіць!» і падняўся. Задраўшы рыжую барадзішчу і вылупіўшы вочы, ён закрычаў:

— Дзе цябе носіць, масаракш! Хто табе дазволіў сыходзіць? Працаваць трэба, а ня тое жэрці не дадуць, трыццаць тры разы масаракш!

І тут Максім узьбеляніўся. Здаецца, упершыню ў сваім жыцьці ён гаркнуў на чалавека на ўвесь голас:

— Каб вас чорт узяў, Зэф! Вы можаце яшчэ пра што-небудзь думаць, акрамя жратвы? Цэлы дзень я толькі й чую ад вас: жэрці, жэрці, жэрці! Можаце зжэрці мае кансэрвы, калі гэта так вас мучыць!...

Ён шпурнуў вобземлю кацялок і, схапіўшы заплечнік, пачаў працягваць рукі ў рамяні. Зэф, які ажно прысеў ад акустычнага ўдару, ашаломлена глядзеў на яго, зеўраючы чорнай пашчай у вогненнай барадзішчы. Потым пашча зачыніліся, пачулася булькатаньне, усхрапваньне, і Зэф зарагатаў на ўвесь лес. Аднарукі ўтураваў яму, што было толькі відаць, але не чуваць. Максім ня вытрымаў і таксама засьмяяўся, крыху зьбянтэжаны. Яму было сорамна за сваю грубасьць.

— Масаракш, — прахрыпеў, нарэшце, Зэф. — Вось гэта галасіна!... Не, дружа, — зьвярнуўся ён да Вепрука. — Ты прыгадай мае словы. А зрэшты, я сказаў: хопіць... Пад’ём! — закрычаў ён. — Наперад, калі хочаце... гм... жэрці сёньня ўвечары.

І ўсё. Пакрычалі, пасьмяяліся, пасур’ёзьнелі і адправіліся далей — рызыкаваць жыцьцём у імя Невядомых Айцоў. Максім са злосьцю разраджаў міны, выломліваў з гнёздаў спараныя кулямёты, сашрубоўваў боегалоўкі ў зэнітных ракет, якія тырчэлі з расчыненых люкаў; зноў былі агонь, смурод, шыпячыя бруі сьлезацечных газаў, зноў агідна сьмярдзелі, гніючы, трупы жывёлаў, расстраляных аўтаматамі. Яны сталі яшчэ брудней, яшчэ зьлей, яшчэ абарваней, але Зэф хрыпеў Максіму: «Наперад, наперад! Жэрці хочаш — наперад!», а аднарукі Вяпрук канчаткова выматаўся і ледзьве цягнуўся далёка ззаду, абапіраючыся на свой мінашукальнік, як на кульбу...

За гэтыя гадзіны Зэф абрыдзеў Максіму канчаткова, і Максім нават узрадаваўся, калі рыжабароды раптам зароў і з шумам праваліўся пад зямлю. Максім, выціраючы пот з бруднага лба брудным рукавом, нетаропка падышоў і спыніўся на краі змрочнай вузкай шчыліны, схаванай у траве. Шчыліна была глыбокая, непраглядная, зь яе несла холадам і волкасьцю, нічога не было відаць, і чулася толькі нейкае храбусьценьне, бразгат і невыразная лаянка. Кульгаючы, падышоў Вяпрук, таксама зазірнуў у шчыліну і спытаў Максіма: «Ён там? Што ён там робіць?»

— Зэф! — паклікаў Максім, нагнуўшыся. — Дзе вы там, Зэф!

Са шчыліны гулка данеслася:

— Спускайцеся сюды! Скачыце, тут мякка...

Максім паглядзеў на аднарукага. Той пакруціў галавой.

— Гэта не для мяне, — сказаў ён. — Скачыце, я потым спушчу вам вяроўку.

— Хто тут? — зароў раптам унізе Зэф. — Буду страляць, масаракш!

Максім спусьціў ногі ў шчыліну, адштурхнуўся і скочыў. Амаль зараз жа ён па калені пагрузіўся ў друзлую масу і сеў. Зэф быў дзесьці побач. Максім заплюшчыў вочы і колькі хвілін пасядзеў, прывыкаючы да цемры.

— Хадзі сюды, Мак, тут нехта ёсьць, — прагудзеў Зэф. — Вяпрук! — крыкнуў ён. — Скачы!

Вяпрук адказаў, што стаміўся, як сабака, і з задавальненьнем пасядзіць наверсе.

— Як хочаш, — сказаў Зэф. — Але па-мойму гэта — Крэпасьць. Потым пашкадуеш...

Аднарукі адказаў невыразна, голас у яго быў слабы, яго, здаецца, зноў каламуціла, і было яму не да Крэпасьці. Максім адкрыў вочы і агледзеўся. Ён сядзеў на кучы зямлі пасярэдзіне доўгага калідора з шурпатымі цэмэнтнымі сьценамі. Дзірка ў столі была ня тое вэнтыляцыйнай адтулінай, ня тое прабоінай. Зэф стаяў крокаў за дваццаць і таксама азіраўся, сьвецячы ліхтарыкам.

— Што гэта тут? — спытаў Максім.

— Адкуль я ведаю? — сказаў Зэф сварліва. — Можа, сховішча якое-небудзь. А мо й насамрэч Крэпасьць. Ведаеш, што такое Крэпасьць?

— Не, — сказаў Максім і стаў спаўзаць з кучы.

— Ня ведаеш... — сказаў Зэф расьсеяна. Ён усё азіраўся, шнарачы ліхтарыкам па сьценах. — Што ж ты тады ведаеш... Масаракш, — сказаў ён. — Тут толькі што хтосьці быў...

— Чалавек? — спытаў Максім.

— Ня ведаю, — адказаў Зэф. — Пракраўся ўздоўж сьцяны і зьнік... А Крэпасьць, прыяцелю, гэта такая штука, што мы маглі б за адзін дзень скончыць усю нашу працу... Ага, сьляды...

Ён прысеў на кукішкі. Максім прысеў побач і ўбачыў ланцужок адбіткаў у пылу пад сьцяной.

— Дзіўныя сьляды, — сказаў ён.

— Так, прыяцель, — сказаў Зэф, азіраючыся. — Я такіх сьлядоў ня бачыў.

— Быццам хтосьці на кулаках прайшоў, — сказаў Максім. Ён сьціснуў кулак і зрабіў адбітак побач са сьледам.

— Падобна на тое, — з павагай прызнаў Зэф. Ён пасьвяціў углыб калідора. Там нешта слаба мігцела, адсьвечваючы, ці то паварот, ці то тупік. — Сходзім паглядзім? — сказаў ён.

— Цішэй, — сказаў Максім. — Маўчыце і ня рухайцеся.

У падзямельлі стаяла ватная сырая цішыня, але калідор ня быў безжыцьцёвым. Нехта там, наперадзе, — Максім ня мог дакладна вызначыць, дзе і як далёка, — стаяў, прыціскаючыся да сьцяны, хтосьці невялікі, са слабым і незнаёмым пахам, назіраў за імі і быў незадаволены іх прысутнасьцю. Гэта было нешта зусім невядомае, і намеры ягоныя былі няўлоўныя.

— Нам абавязкова трэба ісьці? — спытаў Максім.

— Хацелася б, — сказаў Зэф.

— Навошта?

— Трэба паглядзець, можа быць гэта ўсё ж ткі Крэпасьць... Калі б мы знайшлі Крэпасьць, тады б, сябра мой, усё стала б па-іншаму. Я ў Крэпасьць ня веру, але раз кажуць — як ведаць... Можа быць, і ня ўсе хлусяць...

— Там хтосьці ёсьць, — сказаў Максім. — Я не разумею — хто.

— Сапраўды? Гм... Калі гэта Крэпасьць, тут, паводле легенды, жывуць альбо рэшткі гарнізону... яны, разумееш, тут сядзяць і ня ведаюць, што вайна скончылася, яны, разумееш, у разгар вайны абвясьцілі сябе нэўтральнымі, замкнуліся і паабяцалі, што ўзарвуць увесь мацярык, калі да іх палезуць...

— А яны могуць?

— Калі гэта Крэпасьць, яны ўсё могуць... Та-ак... Наверсе ж увесь час выбухі, стральба... Вельмі можа быць, што яны лічаць, што вайна яшчэ ня скончылася... Прынц тут нейкі камандаваў, або герцаг, добра было б зь ім сустрэцца і пагаварыць.

Максім прыслухаўся.

— Не, — сказаў ён упэўнена. — Няма там ані прынца, ані герцага. Там нейкі зьвер, ці што... Не, ня зьвер... Альбо?

— Што — альбо?

— Вы сказалі: альбо рэшткі гарнізону, альбо?...

— А-а... Ну, гэта глупства, плёткі старое цёткі... Пойдзем, паглядзім.

Зэф зарадзіў гранатамёт, узяў яго наўскідку і рушыў наперад, сьвецячы ліхтарыкам. Максім пайшоў побач. Некалькі хвілінаў яны валакліся па калідоры, потым уперліся ў сьцяну і павярнулі направа.

— Вы вельмі шуміце, — сказаў Максім. — Там нешта адбываецца, а вы так сапяце...

— Што ж мне — ня дыхаць? — адразу ж натапырыўся Зэф.

— І ліхтарык мне ваш перашкаджае, — сказаў Максім.

— То бок, як гэта перашкаджае? Цёмна...

— У цемры я бачу, — сказаў Максім, — а вось з-за вашага ліхтарыка нічога разабраць не магу... Давайце я пойду наперадзе, а вы застанецеся. А то мы так нічога й не даведаемся.

— Н-ну, як хочаш... — вымавіў Зэф нязвыкла-няўпэўненым голасам.

Максім зноў зажмурыўся, адпачыў ад нявернага сьвятла, прыгнуўся і пайшоў уздоўж сьцяны, імкнучыся ніяк не шумець. Невядомы быў недзе недалёка, і Максім набліжаўся да яго з кожным крокам. Калідору канца не было. Справа аб’явіліся дзьверы, усе яны былі жалезныя і ўсе зачыненыя. Насустрач цягнула скразьнячком. Паветра было сыраватае, напоўненае пахам цьвілі і яшчэ таго, невядомага, жывога і цёплага. Ззаду асьцярожна шумеў Зэф, яму было не па сабе, і ён баяўся адстаць. Адчуўшы гэта, Максім засьмяяўся сам сабе. Ён адцягнуўся літаральна на сэкунду, і за гэтую сэкунду невядомы наперадзе зьнік. Максім спыніўся ў зьдзіўленьні. Невядомы толькі што быў наперадзе, зусім побач, а затым у адно імгненьне нібы растварыўся ў паветры і гэтак жа імгненна паўстаў за сьпіной, таксама зусім побач.

— Зэф! — паклікаў Максім.

— Так! — гулка адгукнуўся рыжабароды.

Максім уявіў сабе, як невядомы стаіць паміж імі і паварочвае галаву на галасы.

— Ён паміж намі, — сказаў Максім. — Ня ўздумайце страляць.

— Ладна, — сказаў Зэф пасьля паўзы. — Ні д’ябла ня бачу, — паведаміў ён. — Як ён выглядае?

— Ня ведаю, — адказаў Максім. — Мяккае.

— Жывёла?

— Не падобна, — сказаў Максім.

— Ты ж сказаў, што бачыш у цемры.

— Я не вачыма бачу, — сказаў Максім. — Памаўчыце.

— Не вачыма... — прабурчаў Зэф і заціх.

Невядомы пастаяў, перасёк калідор, зьнік і празь некаторы час зноў зьявіўся наперадзе. Яму таксама цікава, падумаў Максім. Ён вельмі імкнуўся выклікаць у сабе пачуцьцё сымпатыі да гэтай істоты, але нешта перашкаджала — верагодна, непрыемнае спалучэньне незьвярынага інтэлекту з напаўзьвярынай зьнешнасьцю. Ён зноў пайшоў наперад. Невядомы адступаў, захоўваючы пастаянную дыстанцыю.

— Як справы? — спытаў Зэф.

— Усё тое ж, — адказаў Максім. — Магчыма, ён нас кудысьці вядзе або заваблівае.

— А справімся? — спытаў Зэф.

— Ён не зьбіраецца нападаць, — сказаў Максім. — Яму самому цікава.

Ён змоўк, бо невядомы зноў зьнік, і Максім зараз жа адчуў, што калідор скончыўся. Вакол было вялікае памяшканьне. Усё ж ткі тут было занадта цёмна. Максім амаль нічога ня бачыў. Ён адчуваў прысутнасьць мэталу, шкла, папахвала іржой, і быў тут ток высокага напружаньня. Некалькі сэкундаў Максім стаяў нерухома, потым, разабраўшы, дзе выключальнік, пацягнуўся да яго, але тут незнаёмы зьявіўся зноў. І не адзін. Зь ім быў другі, падобны, але не дакладна такі ж. Яны стаялі ля тое самае сьцяны, што і Максім, ён чуў іх дыханьне — частае і вільготнае. Ён замер, спадзеючыся, што яны падыдуць бліжэй, але яны не падыходзілі, і тады ён, з усіх сілаў звузіўшы зрэнкі, націснуў на клавішу выключальніка.

Па-відаць, нешта было не ў парадку ў ланцугу — лямпы ўспыхнулі толькі на долю сэкунды, дзесьці з трэскам лопнулі засьцерагальнікі, і сьвятло зноў згасла, але Максім пасьпеў убачыць, што невядомыя істоты былі невялікія, ростам з буйнога сабаку, стаялі на карачках, былі пакрытыя цёмнай шэрсьцю, і мелі вялікія цяжкія галовы. Вочы іхныя Максім разгледзець не пасьпеў. Істоты зараз жа зьніклі, як быццам іх і не было.

— Што там у цябе? — спытаў Зэф трывожна. — Што за ўспышка?

— Я запальваў сьвятло, — адазваўся Максім. — Ідзіце сюды.

— А дзе гэты? Ты яго бачыў?

— Амаль ня бачыў. Падобныя ўсё ж ткі на жывёл. Як тыя сабакі зь вялікімі галовамі...

Па сьценах заскакалі водсьветы ліхтарыка. Зэф казаў на хаду:

— А, сабакі... Ведаю, жывуць тут такія ў лесе. Жывых я іх, праўда, ніколі ня бачыў, але падстрэленых — шмат разоў...

— Не, — сказаў Максім з сумневам. — Гэта ўсё ж ткі не жывёлы.

— Жывёлы, жывёлы, — сказаў Зэф. Голас яго гулка аддаўся пад высокім скляпеньнем. — Дарма мы з табой спалохаліся. Я падумаў быў, што гэта ваўкалакі... Масаракш! Ды гэта ж Крэпасьць!

Ён спыніўся пасярэдзіне памяшканьня, шнарачы прамянём па сьценах, па шэрагах цыфэрблятаў, па разьмеркавальных шчытах. Зіхацела шкло, нікель, выцьвілая плястмаса.

— Ну, віншую, Мак. Усё ж ткі мы яе з табой знайшлі. Дарма я ня верыў. Дарма... А гэта што такое? Ага... Гэта электронны мозґ, і ўсё ж пад токам. Ах, каб чорт узяў, сюды б Каваля... Слухай, а ты нічога ў гэтым не разумееш?

— У чым менавіта? — спытаў Максім, падыходзячы.

— Вось ва ўсёй гэтай механіцы... Гэта ж пульт кіраваньня! Калі ў ім разабрацца — увесь край наш! Уся гэтая тэхніка наверсе кіруецца адсюль! Ах, калі б разабрацца, масаракш!...

Максім адабраў у яго ліхтарык, паставіў так, каб сьвятло расьсейвалася па памяшканьні, і агледзеўся. Усюды ляжаў пыл, ляжаў ужо шмат гадоў, а на стале ў куце, на раскладзенай сатлелай паперы стаяла талерка, заляпаная чорным, і побач — відэлец. Максім прайшоўся ўздоўж пультаў, дакрануўся да вэрньераў, паспрабаваў уключыць электронную машыну, узяўся за нейкі рубільнік — рукаяць засталася ў яго ў пальцах...

— Наўрад ці, — сказаў ён, нарэшце. — Наўрад ці адсюль можна чым-небудзь асаблівым кіраваць. Па-першае, занадта тут усё проста, хутчэй за ўсё гэта альбо станцыя назіраньня, альбо адна з кантрольных падстанцыяў... тут усё нейкае дапаможнае... і машына слабая, ня хопіць нават, каб дзесяткам танкаў кіраваць... А потым тут жа ўсё развалілася, ні да чаго нельга дакрануцца. Ток, праўда, ёсьць, але напружаньне ніжэй за норму, кацёл, напэўна, зусім забіла... Не, Зэф, усё гэта ня так проста, як вам здаецца.

Ён раптам заўважыў доўгія трубкі, злучаныя гумовымі навочнікам, якія тырчалі са сьцяны, падсунуў алюмініевае крэсла, сеў і сунуў твар у навочнік. Да яго зьдзіўленьня оптыка аказалася ў цудоўным стане, але яшчэ больш ён зьдзівіўся таму, што ўбачыў. У полі яго зроку быў зусім незнаёмы краявід: бела-жоўтая пустыня, пясчаныя выдмы, каркас нейкага мэталічнага збудаваньня... Там дзьмуў моцны вецер, беглі па выдмах струменьчыкі пяску, мутны гарызонт заварочваўся чашай.

— Паглядзіце, — сказаў ён Зэфу. — Дзе гэта?

Зэф прыхіліў гранатамёт да пульта, падышоў і паглядзеў.

— Дзіўна, — сказаў ён пасьля паўзы. — Тут пустыня. Гэта, сябра мой, ад нас кілямэтраў чатырыста... — Ён адсунуўся ад акуляраў і падняў вочы на ​​Максіма. — Колькі ж яны працы ва ўсё гэта ўбілі, мярзотнікі... А што толку? Вунь вецер гуляе па пясках, а які гэта быў край!... Мяне да вайны хлапчуком яшчэ на курорт вазілі... — Ён устаў. — Пайшлi адсюль да чорта, — сказаў ён горка і ўзяў ліхтарык. — Мы з табой тут нічога не зразумеем. Давядзецца чакаць, калі Каваля сцапаюць і пасадзяць... Толькі яго не пасадзяць, а расстраляюць, напэўна... Ну, хадзем?

— Так, — сказаў Максім. Ён разглядаў дзіўныя сьляды на падлозе. — Вось гэта мяне цікавіць значна больш, — паведаміў ён.

— І дарэмна, — сказаў Зэф. — Тут, напэўна, шмат усякае зьверыны бегае...

Ён закінуў за сьпіну гранатамёт і пайшоў да выхаду з залі. Максім, азіраючыся на сьляды, рушыў за ім.

— Жэрці хочацца, — сказаў Зэф.

Яны пайшлі па калідоры. Максім прапанаваў узламаць адны зь дзьвярэй, але на думку Зэфа гэта было ні да чаго. Гэтай справай трэба займацца сур’ёзна, сказаў ён. Што мы тут будзем час марнаваць, мы яшчэ норму не адпрацавалі, а сюды трэба прыйсьці з дасьведчаным чалавекам...

— На вашым месцы, — запярэчыў Максім, — я б ня вельмі разьлічваў на гэтую вашую Крэпасьць. Па-першае, тут усё згніло, а па-другое, яна ўжо занятая.

— Кім гэта? Ах, ты зноў пра сабакаў?... І ты туды ж. Тыя пра ваўкалакаў паўтараюць, а ты...

Зэф замоўк. Па калідоры пранёсься гартанны крык, шматразовым рэхам адбіўся ад сьценаў і заціх. І адразу ж, аднекуль здалёк адгукнуўся іншы такі ж голас. Гэта былі вельмі знаёмыя гукі, але Максім ніяк ня мог згадаць, дзе іх чуў.

— Дык вось хто гэта крычыць па начах! — сказаў Зэф. — А мы думалі — птушкі...

— Дзіўны крык, — сказаў Максім.

— Дзіўны — ня ведаю, — запярэчыў Зэф. — Але страшнаваты. Уначы як пачнуць крычаць па ўсім лесе — душа трасецца. Колькі аб гэтых крыках казак расказваюць... Быў адзін крымінальнік, так ён выхваляўся, быццам ведае гэтую мову. Перакладаў.

— І што ж ён перакладаў? — спытаў Максім.

— А, лухта. Якая там мова...

— А дзе гэты крымінальнік?

— Ды яго зьелі, — сказаў Зэф. — Ён быў у будаўніках, партыя ў лесе заблукала, хлопцы прагаладаліся і, сам разумееш...

Яны павярнулі налева, і далёка наперадзе паказалася смутная бледная пляма сьвятла. Зэф выключыў ліхтарык і схаваў у кішэню. Ён ішоў цяпер наперадзе, і калі рэзка спыніўся, Максім ледзь не наляцеў на яго.

— Масаракш, — прамармытаў Зэф.

На падлозе ўпоперак калідора ляжаў чалавечы касьцяк.

Зэф зьняў з пляча гранатамёт і агледзеўся.

— Гэтага тут не было, — прамармытаў ён.

— Так, — сказаў Максім. — Яго толькі што паклалі.

Ззаду, у глыбіні падзямельля, раптам грымнуў цэлы хор гартанных працяжных лямантаў. Ляманты мяшаліся з рэхам, здавалася, што лямантуе тысяча глотак, і ўсе яны лямантавалі хорам, нібы скандуючы нейкае дзіўнае слова з чатырох складоў. Максіму здаўся зьдзек, выклік, насьмешка. Затым хор змоўк гэтак жа раптоўна, як пачаўся. Зэф шумна перавёў дыханьне і апусьціў гранатамёт. Максім зноў паглядзеў на шкілет.

— Па-мойму, гэта намёк, — сказаў ён.

— Па-мойму, таксама, — прабурчаў Зэф. — Хадзем хутчэй.

Яны хутка дайшлі да пралому ў столі, забраліся на земляную кучу і ўбачылі над сабой растрывожаны твар Вепрука. Ён ляжаў грудзьмі на краі пралому, спусьціўшы ўніз вяроўку зь пятлёй.

— Што там у вас? — спытаў ён. — Гэта вы крычалі?

— Зараз распавядзем, — сказаў Зэф. — Вяроўку замацаваў?

Яны выбраліся наверх, Зэф скруціў сабе і аднарукаму па цыгарцы, запаліў і некаторы час маўчаў, мабыць, спрабуючы скласьці нейкае меркаваньне пра тое, што адбылося.

— Добра, — сказаў ён, нарэшце. — Коратка — было вось што. Гэта — Крэпасьць. Там ёсьць пульты, мозґ і ўсё такое. Усё ў жаласным стане, але энэргія ёсьць, і карысьць мы з гэтага здабудзем, трэба толькі знайсьці людзей, якія разумеюць... Далей. — Ён глыбока зацягнуўся і, шырока раскрыўшы рот, выпусьціў клуб дыму — зусім як сапсаваны газамёт. — Далей. Мяркуючы па ўсім, там жывуць сабакі. Памятаеш, я табе распавядаў? Сабакі такія — галава, як у мядзьведзя. Крычалі яны... а калі падумаць, то можа й не яны, бо ведаеш... як бы табе сказаць... пакуль мы з Макам там блукалі, хтосьці выклаў у калідоры чалавечы шкілет. Вось і ўсё.

Аднарукі паглядзеў на яго, потым на Максіма.

— Мутанты? — спытаў ён.

— Магчыма, — сказаў Зэф. — Я наогул нiкога ня бачыў, а Мак кажа, што бачыў сабакаў... толькі не вачыма. Чым ты іх там бачыў, Мак?

— Вачыма я іх таксама бачыў, — сказаў Максім. — І хачу, дарэчы, дадаць, што нікога, акрамя гэтых вашых сабакаў, там не было, я б ведаў. І сабакі гэтыя вашыя — ня тое, што вы думаеце. Гэта не зьвяры.

Вяпрук нічога не сказаў. Ён падняўся, зматаў вяроўку, падвесіў яе да дзягі і зноў сеў побач з Зэфам.

— Чорт яго ведае, — прамармытаў Зэф. — Можа быць і не зьвяры... Тут усё можа быць. Тут у нас Поўдзень...

— А можа быць, гэтыя сабакі і ёсьць мутанты? — спытаў Максім.

— Не, — сказаў Зэф. — Мутанты — гэта проста вельмі выродлівыя людзі. І дзеці людзей самых звычайных. Мутанты. Ведаеш, што гэта такое?

— Ведаю, — сказаў Максім. — Але ўсё пытаньне ў тым, як далёка можа зайсьці мутацыя.

Некаторы час усе маўчалі, разважаючы. Потым Зэф сказаў:

— Ну, калі ты такі адукаваны, хопіць балбатаць. Пад’ём! — Ён падняўся. — Засталося нам небагата, але час падціскае. А жэрці ахвота... — ён падмігнуў Максіму, —... проста ткі паталягічна. Ты ведаеш, што такое «паталягічна»?

Максім сказаў, што ведае, і яны пайшлі.

Заставалася яшчэ расчысьціць паўднёва-заходнюю чвэрць квадрата, але нічога расчышчаць яны ня сталі. Нейкі час таму тут, верагодна, выбухнула нешта вельмі магутнае. Ад старога лесу засталіся толькі напаўзгнілыя паваленыя ствалы, ды абгарэлыя пні, зрэзаныя, як брытвай, а на ягоным месцы ўжо падняўся малады рэдкі лясок. Глеба пачарнела, абвуглілася і была нашпігаваная растрыбушанай іржой. Ніякая тэхніка не магла ацалець пасьля такога выбуху, і Максім зразумеў, што Зэф прывёў іх сюды не для працы.

Насустрач ім з хмызьняку вылез аброслы чалавек у брудным арыштанцкім балахоне. Максім пазнаў яго: гэта быў першы абарыген, якога ён сустрэў, стары напарнік Зэфа, сасуд сусьветнага смутку.

— Пачакайце, — сказаў Вяпрук, — я зь ім пагавару.

Зэф загадаў Максіму сесьці, дзе стаіць, сеў сам і пачаў перамотваць анучы, дудзячы ў бараду крымінальны раманс «Я хлопчык ліхі, мяне ведае ўскраіна». Вяпрук падышоў да сасуда смутку, і яны, аддаліўшыся за кусты, прыняліся размаўляць шэптам. Максім чуў іх выдатна, але зразумець нічога ня мог, бо гаварылі яны на нейкім жаргоне, і ён даведаўся толькі некалькі разоў паўторанае слова «пошта». Неўзабаве ён перастаў прыслухоўвацца. Ён адчуваў сябе стомленым, брудным, сёньня было занадта шмат бессэнсоўнай працы, бессэнсоўнага нэрвовага напружаньня, занадта доўга ён дыхаў сёньня ўсякай гадасьцю і прыняў занадта шмат рэнтген. І зноў за ўвесь гэты дзень не было зроблена нічога сапраўднага, нічога патрэбнага, і яму вельмі не хацелася вяртацца ў барак.

Потым сасуд смутку зьнік, а Вяпрук вярнуўся, сеў перад Максімам на пень і сказаў:

— Ну, давайце пагаворым.

— Усё ў парадку? — спытаў Зэф.

— Так, — сказаў Вяпрук.

— Я ж табе казаў, — сказаў Зэф, разглядаючы анучу на сьвет. — У мяне на такіх чуцьцё.

— Ну дык вось, Мак, — сказаў Вяпрук. — Мы вас праверылі, наколькі гэта магчыма пры нашым становішчы. Генэрал за вас ручаецца. Зь сёньняшняга дня вы будзеце падпарадкоўвацца мне.

— Вельмі рады, — сказаў Максім, крыва ўсьміхаючыся. Яму хацелася сказаць: «Бо ж за вас Генэрал перада мною не паручаўся», але ён толькі дадаў: — Слухаю вас.

— Генэрал паведамляе, што вы не баіцёся радыяцыі і не баіцёся выпраменьвальнікаў. Гэта праўда?

— Так.

— Значыць, вы ў любы момант можаце пераплысьці Блакітную Зьмяю, і гэта вам не пашкодзіць?

— Я ўжо сказаў, што магу ўцячы адсюль хоць зараз.

— Нам ня трэба, каб вы ўцякалі... Значыць, наколькі я разумею, патрульныя машыны вам таксама ня страшныя?

— Вы маеце на ўвазе перасоўныя выпраменьвальнікі? Не, ня страшныя.

— Вельмі добра, — сказаў Вяпрук. — Тады ваша задача на найбліжэйшы час цалкам вызначаецца. Вы будзеце сувязным. Калі я вам загадаю, вы пераплывяце раку і пашлеце з найбліжэйшага паштовага аддзяленьня тэлеграмы, якія я вам дам. Зразумела?

— Гэта мне зразумела, — павольна прамовіў Максім. — Мне не зразумела іншае...

Вяпрук глядзеў на яго, не міргаючы, — сухі, жылісты, скалечаны стары, халодны і бязьлітасны баец, сорак гадоў баец, а можа быць нават зь пялёнак баец, страшнае і захапляльнае спараджэньне сьвету, дзе вартасьць чалавечага жыцьця роўная нулю, які нічога ня ведае, акрамя змаганьня, — і ў яго ўважлівых прыжмураных вачах Максім як у кнізе чытаў свой лёс на бліжэйшыя некалькі гадоў.

— Так? — сказаў Вяпрук.

— Давайце дамовімся адразу, — цьвёрда сказаў Максім. — Я не жадаю дзейнічаць усьляпую. Я ня маю намеру займацца справамі, якія, на мой погляд, недарэчныя і не патрэбныя.

— Напрыклад? — сказаў Вяпрук.

— Я ведаю, што такое дысцыпліна. І я ведаю, што без дысцыпліны ўся нашая праца нічога ня вартая. Але я лічу, што дысцыпліна мусіць быць разумнай, падначалены мусіць быць упэўненым, што загад разумны. Вы загадваеце мне быць сувязным. Я гатовы быць сувязным, я прыдатны на большае, але калі гэта трэба, я буду сувязным. Але я мушу ведаць, што тэлеграмы, якія я дасылаю, ня паслужаць бессэнсоўнай гібелі і без таго няшчасных людзей...

Зэф задраў быў барадзішчу, але Вяпрук і Максім аднолькавым рухам спынілі яго.

— Мне было загадана падарваць вежу, — працягваў Максім. — Мне не тлумачылі, навошта гэта трэба. Я бачыў, што гэта дурная і сьмяротная справа, але я выканаў загад. Я страціў траіх таварышаў, а потым выявілася, што ўсё гэта — пастка дзяржаўнай пракуратуры. І я кажу: хопіць! Я больш не жадаю нападаць на вежы. І больш за тое, я маю намер усяляк перашкаджаць апэрацыям такога кшталту...

— Ну і дурань! — сказаў Зэф. — Сапляк.

— Чаму? — спытаў Максім.

— Пачакайце, Зэф, — сказаў Вяпрук. Ён па-ранейшаму не спускаў вачэй з Максіма. — Іншымі словамі, Мак, вы хочаце ведаць усе пляны штабу?

— Так, — сказаў Максім. — Я не хачу працаваць усьляпую.

— А ты, братка, нахабнік, — абвясьціў Зэф. — У мяне, братка, слоў не хапае, каб апісаць, які ты нахабнік!... Слухай, Вяпрук, а ён мне падабаецца. Не-е, вока ў мяне вернае...

— Вы патрабуеце занадта вялікага даверу, — холадна сказаў Вяпрук. — Такі давер трэба заслужыць на нізавой працы.

— А нізавая праца палягае ў тым, каб валіць дурныя вежы? — сказаў Максім. — Я, праўда, усяго некалькі месяцаў у падпольле, але ўвесь гэты час я чую толькі адно: вежы, вежы, вежы... А я не хачу валіць вежы, гэта бессэнсоўна! Я хачу біцца супраць тыраніі, супраць голаду, разрухі, карупцыі, хлусьні... супраць сыстэмы хлусьні, а ня супраць сыстэмы вежаў! Я разумею, вядома, вежы мучаць вас, проста фізычна мучаць... Але нават супраць вежаў вы выступаеце неяк па-дурному. Цалкам відавочна, што вежы рэтрансьляцыйныя, а значыць, трэба біць у цэнтр, а не скалупваць іх па адной...

Вяпрук і Зэф загаварылі адначасова.

— Адкуль вы ведаеце пра цэнтр? — спытаў Вяпрук.

— А дзе ты яго, гэты цэнтр, знойдзеш? — спытаў Зэф.

— Тое, што цэнтр павінен быць, ясна кожнаму хоць трохі пісьменнаму інжынэру, — сказаў Максім пагардліва. — А як знайсьці цэнтр — гэта і ёсьць задача, якой мы мусім займацца. Ня бегаць на кулямёты, не губіць дарма людзей, а шукаць цэнтр...

— Па-першае, гэта мы і безь цябе ведаем, — сказаў Зэф, закіпаючы. — А па-другое, масаракш, ніхто не загінуў дарма! Кожнаму хоць трохі пісьменнаму інжынэру, сапляк ты саплівы, мае быць зразумела, што паваліўшы некалькі вежаў, мы парушым сыстэму рэтрансьляцыі і зможам вызваліць цэлы раён! А для гэтага трэба ўмець валіць вежы. І мы вучымся гэта рабіць, разумееш ці не? І калі ты яшчэ раз, масаракш, скажаш, што нашыя хлопцы гінуць дарма...

— Пачакайце, — сказаў Максім. — Прыбярыце рукі. Вызваліць раён... Ну добра, а далей?

— Кожны сапляк прыходзіць тут і кажа, што мы гінем дарма, — сказаў Зэф.

— А далей? — настойліва паўтарыў Максім. — Гвардзейцы падвозяць выпраменьвальнікі, і вам канец?

— Дзе там! — сказаў Зэф. — За гэты час насельніцтва раёну пяройдзе на наш бок, і ня так проста ім будзе сунуцца. Адна справа — дзесятак так званых вырадкаў, а іншая справа — дзесятак тысяч азьвярэлых сялянаў...

— Зэф, Зэф! — перасьцерагальна сказаў Вяпрук.

Зэф нецярпліва адмахнуўся ад яго.

— ...Дзясятак тысяч азьвярэлых сялян, якія зразумелі і на ўсё жыцьцё запомнілі, што іх дваццаць гадоў бессаромна дурылі...

Вяпрук махнуў рукой і адвярнуўся.

— Чакайце, чакайце, — сказаў Максім. — Што гэта вы кажаце? Зь якой гэта ласкі яны раптам зразумеюць? Ды яны вас на кускі разарвуць. Бо яны жа лічаць, што гэта процібалістычная абарона...

— А ты што лічыш? — спытаў Зэф, дзіўна ўсьміхаючыся.

— Ну, я ж ведаю, — сказаў Максім. — Мне распавядалі...

— Хто?

— Доктар... і Генэрал... А што — гэта таямніца?

— Можа быць, хопіць на гэтую тэму? — сказаў Вяпрук ціха.

— А чаму — хопіць? — запярэчыў Зэф таксама неяк вельмі інтэлігентна. — Чаму, уласна, — хопіць, Вяпрук? Ты ведаеш, што я пра гэта думаю. Ты ведаеш, чаму я тут сяджу і чаму я тут застануся да канца жыцьця. А я ведаю, што думаеш з гэтай нагоды ты. Дык чаму ж — хопіць? Мы абодва лічым, што пра гэта трэба крычаць на ўсіх скрыжаваньнях, а калі даходзіць да справы — раптам згадваем пра падпольную дысцыпліну і прымаемся паслухмяна іграць на руку ўсім гэтым правадырыстам, лібэралам, асьветнікам, усім гэтым няўдалым Айцам... А цяпер перад намі гэты хлопчык. Ты ж бачыш, які ён. Няўжо й такія ня мусяць ведаць?

— Можа быць, менавіта такія і ня мусяць ведаць, — усё так жа ціха адказаў Вяпрук.

Максім, не разумеючы, пазiраў то на аднаго, то на другога. Яны раптам зрабіліся вельмі непадобнымі самі на сябе, яны неяк паніклі, і ў Вепруку ўжо не адчуваўся сталёвы стрыжань, аб які зламала зубы столькі пракуратураў і палявых судоў, а ў Зэфе зьнікла яго бесшабашная вульгарнасьць і прарэзалася нейкая туга, нейкі схаваны адчай, крыўда, пакорлівасьць... Нібы яны раптам згадалі нешта, на што мелі і сумленна намагаліся забыцца.

— Я распавяду яму, — сказаў Зэф. Ён не пытаўся дазволу і не раіўся. Ён проста паведамляў. Вяпрук прамаўчаў, і Зэф пачаў распавядаць.

Тое, што ён распавёў, было пачварна. Гэта было пачварна само па сабе, і гэта было пачварна таму, што больш не пакідала месца для сумневаў. Увесь час, пакуль ён гаварыў — нягучна, спакойна, чыстай інтэлігентнай мовай, ветліва замаўкаючы, калі Вяпрук устаўляў кароткія рэплікі, — Максім з усіх сілаў намагаўся знайсьці хоць які-небудзь прарэх у гэтай новай сыстэме сьвету, але яго намаганьні былі марныя. Карціна атрымлівалася стройная, прымітыўная, безнадзейна лягічная, яна тлумачыла ўсе вядомыя Максіму факты і не пакідала ніводнага факту нявытлумачаным. Гэта было найвялікшае і найстрашнейшае адкрыцьцё з усіх, якія Максім зрабіў на сваім населеным востраве.

Выпраменьваньне вежаў прызначалася не для вырадкаў. Яно дзейнічала на нэрвовую сыстэму кожнай чалавечай істоты гэтае плянэты. Фізыялягічны мэханізм узьдзеяньня вядомы ня быў, але сутнасьць гэтага ўздзеяньня зводзілася да таго, што мозґ апраменьваемага губляў здольнасьць да крытычнага аналізу рэчаіснасьці. Чалавек, які мысьліць, ператвараўся ў чалавека, які верыць, прычым верыць адчайна, фанатычна, насуперак рэальнасьці, якая б’е ў вочы. Чалавеку, які знаходзіўся ў полі выпраменьваньня, можна было найэлемэнтарнейшымі сродкамі ўнушыць усё, што заўгодна, і ён прымаў гэта як сьветлую і адзіную ісьціну і гатовы быў жыць для яе, пакутаваць за яе, паміраць за яе.

А поле было заўсёды. Непрыкметнае, усюдыіснае, усёпранікальнае. Яго бесьперапынна выпраменьвала гіганцкая сетка вежаў, што аблытвала краіну. Гіганцкім пыласосам яно выцягвала зь дзесяткаў мільёнаў душ усякае сумненьне наконт таго, што крычалі газэты, брашуры, радыё, тэлебачаньне, што паўтаралі настаўнікі ў школах і афіцэры ў казармах, што зіхацела нэонам упоперак вуліц, што абвяшчалася з амбонаў цэркваў. Невядомыя Айцы накіроўвалі волю і энэргію мільённых масаў, куды ім захочацца. Яны маглі прымусіць і прымушалі масы любіць сябе; маглі ўзбуджаць і ўзбуджалі няўтольную нянавісьць да ворагаў зьнешніх і ўнутраных; яны маглі б пры жаданьні накіраваць мільёны пад гарматы і кулямёты, і мільёны пайшлі б паміраць з захапленьнем; яны маглі б прымусіць мільёны забіваць адзін аднаго ў імя чаго заўгодна; яны маглі, калі б узьнік у іх такі капрыз, выклікаць масавую эпідэмію самагубстваў... Яны маглі ўсё.

А двойчы ў суткі, у дзесяць раніцы і ў дзесяць вечара, гіганцкі пыласос запускалі на поўную моц, і на паўгадзіны людзі пераставалі наогул быць людзьмі. Усе падспудныя напружаньні, якія накапіліся ў падсьвядомасьці з-за неадпаведнасьці паміж тым, што ўнушалася і рэальнасьцю, вызваляліся ў параксызьме гарачага энтузіязму, у захопленым экстазе рабалепства і пакланеньня. Такія прамянёвыя ўдары цалкам душылі рэфлексы і інстынкты і замяшчалі іх жахлівым комплексам прыкланеньня і абавязку перад Невядомымі Айцамі. У гэтым стане апраменьваемы цалкам губляў здольнасьць разважаць і дзейнічаў, як робат, які атрымаў загад.

Небясьпеку для Айцоў маглі прадстаўляць толькі людзі, якія ў сілу нейкіх фізыялягічных асаблівасьцяў былі неўспрымальныя да наданьня. Іх называлі вырадкамі. Пастаяннае поле на іх ня дзейнічала зусім, а прамянёвыя ўдары выклікалі ў іх толькі невыносныя болі. Вырадкаў было параўнальна мала, штосьці каля аднаго адсотка, але яны былі адзінымі здаровымі людзьмі ў гэтым царстве самнамбулаў. Толькі яны захоўвалі здольнасьць цьвяроза ацэньваць становішча, успрымаць сьвет, якім ён ёсьць, узьдзейнічаць на сьвет, зьмяняць яго, кіраваць ім. І найгнюсьнейшае палягала ў тым, што менавіта яны пастаўлялі грамадзтву кіруючую эліту, званую Невядомымі Айцамі. Усе Невядомыя Айцы былі вырадкамі, але далёка ня ўсе вырадкі былі Невядомымі Айцамі. І тыя, хто ня здолеў увайсьці ў эліту, ці не захацеў увайсьці ў эліту, ці ня ведаў, што існуе эліта, — вырадкі-ўладалюбцы, вырадкі-рэвалюцыянэры, вырадкі-абывацелі, — былі абвешчаныя ворагамі чалавецтва, і зь імі паступалі адпаведна.

Максім адчуваў такую ​​роспач, нібы раптам выявіў, што яго населены востраў заселены насамрэч не людзьмі, а лялькамі. Спадзявацца было няма на што. Плян Зэфа захапіць колькі-небудзь значны раён уяўляўся папросту авантурай. Перад імі была велізарная машына, занадта простая, каб эвалюцыянаваць, і занадта велізарная, каб можна было спадзявацца разбурыць яе невялікімі сіламі. Не было сілы ў краіне, якая магла б вызваліць велізарны народ, які паняцьця ня меў, што ён не свабодны, які выпаў, па выразе Вепрука, з ходу гісторыі. Гэтая машына была непрыступная знутры. Яна была ўстойлівая ў адносінах да любых малых узбурэньняў. Будучы часткова разбуранай, яна неадкладна аднаўлялася. Будучы раздражнёнай, яна неадкладна і адназначна рэагавала на раздражненьне, не турбуючыся пра лёс сваіх асобных элемэнтаў. Адзіную надзею пакідала думка, што ў машыны быў Цэнтр, пульт кіраваньня, мозґ. Гэты Цэнтр тэарэтычна можна было разбурыць, тады машына замрэ ў няўстойлівай раўнавазе, і наступіць момант, калі можна будзе паспрабаваць перавесьці гэты сьвет на іншыя рэйкі, вярнуць яго на рэйкі гісторыі. Але месцазнаходжаньне Цэнтра было найвялікшай таямніцай, ды й хто будзе яго руйнаваць? Гэта не атака на вежу. Гэта апэрацыя, якая запатрабуе велізарных сродкаў і перш за ўсё — арміі людзей, непрадухільных дзеяньню выпраменьваньня. Патрэбныя былі людзі, неўспрымальныя да выпраменьваньня, або простыя, лёгкадаступныя сродкі абароны. Нічога гэтага не было і нават не прадбачылася. Некалькі сотняў тысяч вырадкаў былі раздробленыя, разрозьненыя, цярпелі перасьлед, многія ўвогуле належалі да катэгорыі так званых легальных, але калі б нават іх удалося аб’яднаць і ўзброіць, гэтую маленькую армію Невядомыя Айцы зьнішчылі б неадкладна, выслаўшы ёй насустрач перасоўныя выпраменьвальнікі, уключаныя на поўную моц...

Зэф даўно ўжо замоўк, а Максім усё сядзеў, панурыўшыся, калупаючы прутком чорную сухую зямлю. Потым Зэф пакашляў і сказаў няёмка:

— Так, прыяцель. Вось яно як на самой справе...

Здаецца, ён ужо раскайваўся ў тым, што распавёў, як яно на самой справе.

— На што ж вы спадзяецеся? — прамовіў Максім.

Зэф і Вяпрук маўчалі. Максім падняў галаву, убачыў іх твары і прамармытаў:

— Даруйце... Я... Гэта ўсё так... Даруйце.

— Мы павінныя змагацца, — роўным голасам вымавіў Вяпрук, — мы змагаемся, і мы змагаймася. Зэф паведаміў вам адну са стратэгіяў штабу. Існуюць і іншыя, гэтак жа прыступныя для крытыкі і ні разу не апрабаваныя практычна... Вы разумееце, у нас цяпер усё ў станаўленьні. Сьпелую тэорыю змаганьня ня створыш на пустым месцы за два дзесяткі гадоў...

— Скажыце, — павольна прамовіў Максім, — гэтае выпраменьваньне... Яно дзейнічае аднолькава на ўсе народы вашага сьвету?

Вяпрук і Зэф пераглянуліся.

— Не разумею, — сказаў Вяпрук.

— Я маю на ўвазе вось што. Ёсьць тут які-небудзь народ, дзе знойдзецца хаця б некалькі тысяч такіх, як я?

— Наўрад ці, — сказаў Зэф. — Хіба што ў гэтых... у мутантаў. Масаракш, ты не крыўдуй, Мак, але ж ты — відавочны мутант... Шчасьлівая мутацыя, адзін шанец на мільён...

— Я не крыўдую, — сказаў Максім. — Значыць, мутанты... Гэта там, далей на поўдзень?

— Так, — сказаў Вяпрук. Ён пільна глядзеў на Максіма.

— А што там, уласна, на поўдні? — спытаў Максім.

— Лес, потым пустыня... — адказаў Вяпрук.

— І мутанты?

— Так. Напаўзьвяры. Звар’яцелыя дзікуны... Слухайце, Мак, кіньце вы гэта.

— Вы іх калі-небудзь бачылі?

— Я бачыў толькі мёртвых, — сказаў Вяпрук. — Іх часам ловяць у лясах, а потым вешаюць перад баракамі для ўзьняцьця духу.

— А за што?

— За шыю! — раўнуў Зэф. — Дурань! Гэта зьвяр’ё! Яны невылечныя, і яны небясьпечнейшыя за любога зьвера! Я ж іх пабачыў, а ты такога і ў сьне ня бачыў...

— А навошта туды цягнуць вежы? — спытаў Максім. — Хочуць іх прыручыць?

— Кіньце, Мак, — зноў сказаў Вяпрук. — Гэта безнадзейна. Яны нас ненавідзяць... А зрэшты, рабіце, як хочаце. Мы нікога не трымаем.

Запанавала маўчаньне. Потым удалечыні, у іх за сьпіной, пачуліся знаёмыя лясканьне і рык. Зэф прыўзьняўся.

— Танк... — сказаў ён раздумліва. — Пайсьці яго забіць?... Гэта недалёка, васямнаццаты квадрат... Не, заўтра.

Максім раптам рашыўся:

— Я ім займуся. Ідзіце, я вас даганю.

Зэф з сумневам паглядзеў на яго.

— Ці здолееш? — сказаў ён. — Падарвешся яшчэ...

— Мак, — сказаў аднарукі. — Падумайце!

Зэф усё глядзеў на Максіма, а потым раптам выскаліўся.

— Ах вось нашто табе танк! — сказаў ён. — Хітрун, хлопец. Не-е, мяне не падманеш. Добра, ідзі, вячэру я табе зьберагу, адумаешся — прыходзь жэрці... Ды май на ўвазе, што многія самаходкі замінаваныя, капайся там асьцярожней... Пайшлі, Вяпрук. Ён дагоніць.

Вяпрук хацеў яшчэ нешта сказаць, але Максім ужо падняўся і крочыў да прасекі. Ён больш не хацеў размоваў. Ён ішоў хутка, не паварочваючыся, трымаючы гранатамёт пад пахай. Цяпер, калі ён прыняў рашэньне, зрабілася нібы лягчэй, і посьпех задуманай справы залежаў толькі ад ягонага ўменьня і ад ягонага спрыту.

14


Пад раніцу Максім вывеў танк на шашу і разьвярнуў носам на поўдзень. Можна было ехаць, але ён вылез з адсеку кіраваньня, саскочыў на зламаны бэтон і прысеў на краі кювэту, выціраючы травой запэцканыя рукі. Іржавая веліч мірна клекатала побач, утаропіўшы ў мутнае неба вострую верхавіну ракеты.

Ён прапрацаваў усю ноч, але стомленасьці не адчуваў. Абарыгены будавалі трывала, машына аказалася ў нядрэнным стане. Ніякіх мінаў, вядома, не знайшлося, а ручное кіраваньне, наадварот, было. Калі хто-небудзь і падрываўся на такіх машынах, то гэта магло адбыцца толькі з-за зношанасьці катла, альбо ад поўнага тэхнічнага невуцтва. Кацёл, праўда, даваў ня больш за дваццаць адсоткаў нармальнай магутнасьці, і была парадкам патрапаная хадавая частка, але Максім быў задаволены — учора ён не спадзяваўся і на гэта.

Было каля шасьці гадзін раніцы, зусім разьвіднелася. Звычайна ў гэты час выхаванцаў строілі ў клятчастыя калёны, сьпехам кармілі і выганялі на работы. Адсутнасьць Максіма была, вядома, ужо заўважаная, і цалкам магчыма, што цяпер ён лічыўся ў бягах і быў прыгавораны, а можа быць Зэф прыдумаў якое-небудзь тлумачэньне — падвярнулася нага, паранены ці яшчэ што-небудзь.

У лесе стала ціха. «Сабакі», што пераклікаліся ўсю ноч, уціхамірыліся, сышлі, напэўна, у падзямельле і хіхікаюць там, паціраючы лапы, згадваючы, як напалохалі ўчора двухногіх... Гэтымі «сабакамі» трэба будзе потым ґрунтоўна заняцца, але цяпер давядзецца пакінуць іх у тыле. Цікава, успрымаюць яны выпраменьваньне ці не? Дзіўныя істоты... Уночы, пакуль ён корпаўся ў рухавіку, двое ўвесь час тырчалі за кустамі, ціхенька назіраючы за ім, а потым прыйшоў трэці і залез на дрэва, каб лепш бачыць. Максім, высунуўшыся зь люка, памахаў яму рукой, а потым, дзеля гарэзлівасці, паўтарыў як мог тое чатырохскладовае слова, якое ўчора скандаваў хор. Той, што быў на дрэве, страшна раззлаваўся, зазіхацеў вачыма, надзьмуў шэрсьць па ўсім целе і пачаў выкрыкваць нейкія гартанныя абразы. Двое ў кустах былі, відавочна, гэтым шакаваныя, таму што неадкладна сышлі і больш не вярталіся. А лаяльнік яшчэ доўга ня злазіў і ўсё ніяк ня мог супакоіцца: шыпеў, пляваўся, рабіў выгляд, што хоча напасьці, і выскаляў белыя рэдкія іклы. Выбраўся ён толькі пад раніцу, зразумеўшы, што Максім не зьбіраецца ўступаць зь ім у сумленную бойку... Наўрад ці яны разумныя ў чалавечым сэнсе, але істоты забаўныя і, верагодна, уяўляюць сабой нейкую арганізаваную сілу, калі здолелі выжыць з Крэпасьці ваенны гарнізон на чале з прынцам-герцагам... Да чаго ж у іх тут мала інфармацыі, адны чуткі і легенды... Добра было б памыцца зараз, увесь заквэцаўся ў іржы, ды і кацёл падцякае, скура гарыць ад радыяцыі. Калі Зэф і аднарукі пагодзяцца ехаць, трэба будзе засланіць кацёл трыма-чатырма плітамі, абадраць браню з бартоў...

Далёка ў лесе нешта бабахнула, аддалося рэхам — сапёры-сьмяротнікі пачалі працоўны дзень. Бяссэнсіца, бяссэнсіца... Зноў бабахнула, загрукаў кулямёт, грукаў доўга, потым сьціхнуў. Стала зусім сьветла, дзень выдаваўся ясны, неба было бяз хмар, раўнамерна белае, як сьвятлівае малако. Бэтон на шашы блішчаў ад расы, а вакол танка расы не было — ад брані йшло нездаровае цяпло.

Потым з-за кустоў, што напаўзлі на дарогу, зьявіліся Зэф і Вяпрук, убачылі танк і крочылі хутчэй. Максім падняўся і пайшоў насустрач.

— Жывы! — сказаў Зэф замест прывітаньня. — Так я і думаў. Баланду тваю я, браце, таго... няма ў чым несьці. А хлеб прынёс, лопай.

— Дзякуй, — сказаў Максім, прымаючы акраец.

Вяпрук стаяў, абапёршыся на мінашукальнік, і глядзеў на яго.

— Лопай і ўцякай, — сказаў Зэф. — Там, браце, за табой прыехалі. Па-мойму, на дасьледаваньне цябе хочуць...

— Хто? — спытаў Максім, перастаўшы жаваць.

— Нам не даклалі, — сказаў Зэф. — Нейкі штымп у ордэнах з ног да галавы. Крычаў на ўвесь лягер, чаму цябе няма, мяне ледзь не застрэліў... а я, ведай, вочы луплю і дакладваю: так маўляў і так, загінуў на мінным полі сьмерцю храбрых...

Ён абышоў танк вакол, сказаў: «Якое паскудзтва...», сеў на бакавіну і стаў згортваць цыгарку.

— Дзіўна, — сказаў Максім, задуменна адкусваючы ад хлеба. — На дасьледаваньне?... Навошта?

— Можа быць, гэта Фанк? — нягучна запытаў Вяпрук.

— Фанк? Сярэдняга росту, квадратны твар, скура лушчыцца?...

— Якое там, — сказаў Зэф. — Здаравенная жэрдка, увесь у больках, дурань дурнем — Гвардыя.

— Гэта ня Фанк, — сказаў Максім.

— Можа быць, па загадзе Фанка? — спытаў Вяпрук.

Максім паціснуў плячыма і адправіў у рот апошнюю скарынку.

— Ня ведаю, — сказаў ён. — Раней я думаў, што Фанк мае нейкае дачыненьне да падпольля, а цяпер ня ведаю, што і думаць...

— Тады вам, бадай, сапраўды лепш зьехаць, — прамовіў Вяпрук. — Хаця, шчыра кажучы, я ня ведаю, што горш — мутанты ці гэты гвардзейскі чын...

— Ды добра, хай едзе, — сказаў Зэф. — Сувязным ён у цябе працаваць ўсё адно ня стане, а так прынамсі хоць прывязе якую-небудзь інфармацыю пра Поўдзень... калі зь яго там шкуру не зьдзяруць.

— Вы, вядома, са мной не паедзеце, — сказаў Максім сцьвярджальна.

Вяпрук паківаў галавой.

— Не, — сказаў ён. — Жадаю ўдачы.

— Ракету скінь, — параіў Зэф. — А то выбухнеш зь ёю... І вось што. Наперадзе ў цябе будуць дзьве заставы. Ты іх праскочыш лёгка, толькі не спыняйся. Яны павернутыя на поўдзень. А вось далей будзе горш. Радыяцыя жудасная, жэрці няма чаго, мутанты, а яшчэ далей — пяскі, бязводзьдзе.

— Дзякуй, — сказаў Максім. — Да пабачэньня.

Ён ускочыў на гусеніцу, адваліў люк і залез у гарачую паўцемру. Ён ужо паклаў рукі на рычагі, калі згадаў, што засталося яшчэ адно пытаньне. Ён высунуўся.

— Слухайце, — сказаў ён. — А чаму сапраўднае прызначэньне вежаў хаваюць ад шэраговых падпольшчыкаў?

Зэф зморшчыўся і плюнуў, а Вяпрук сумна адказаў:

— Бо большасьць у штабе спадзяецца калі-небудзь захапіць уладу і выкарыстоўваць вежы па-старому, але для іншых мэтаў.

— Для якіх — іншых? — змрочна спытаў Максім.

— Для выхаваньня масаў у духу дабра і ўзаемнай любові, — сказаў Вяпрук.

Некалькі сэкундаў яны глядзелі адзін аднаму ў вочы. Зэф, адвярнуўшыся, старанна заклейваў языком цыгарку. Потым Максім сказаў: «Жадаю вам выжыць» і вярнуўся да рычагоў. Танк загрымеў, заляскаў, хруснуў гусеніцамі і пакаціўся наперад.

Весьці машыну было нязручна. Сядзеньня для кіроўцы не было, а куча галінак і травы, якую Максім накідаў уночы, вельмі хутка распаўзлася. Агляд быў агідны, разагнацца як сьлед не ўдавалася — на хуткасьці трыццаць кілямэтраў у рухавіку нешта пачынала грымець і захлынацца, падымаўся смурод. Праўда, праходнасьць у гэтага атамнага драндулета ўсё яшчэ была выдатная. Дарога або не дарога — яму было ўсё роўна, кустоў і неглыбокіх калдобінаў ён не заўважаў зусім, паваленыя дрэвы ціснуў у дробку. Маладыя дрэўцы, прарослыя скрозь трэснуты бэтон, ён зь лёгкасьцю падмінаў пад сябе, а праз глыбокія ямы, напоўненыя тухлай вадой, перапаўзаў, нібы нават фыркаючы ад задавальненьня. І курс ён трымаў выдатна, павярнуць яго было вельмі нялёгка.

Шаша была даволі прамая, у адсеку — брудна і душна, і ў рэшце рэшт Максім паставіў ручны газ, вылез вонкі і зручна прыладзіўся на краі люка пад рашэцістым латакам ракеты. Танк пёр наперад, нібы гэта і быў яго сапраўдны курс, зададзены даўняй праграмай. Было ў ім нешта самазадаволенае і праставатае, і Максім, які любіў машыны, нават паляпаў яго па брані, выказваючы адабрэньне.

Жыць было можна. Справа і зьлева адпаўзаў назад лес, мерна клекатаў рухавік, радыяцыя наверсе амаль не адчувалася, ветрык быў параўнальна чыстым і прыемна ахалоджваў падпаленую скуру. Максім узьняў галаву і паглядзеў на хісткі нос ракеты. Бадай, яе сапраўды трэба скінуць. Лішняя вага. Выбухнуць яна, вядома, ня выбухне, даўно «пратухла», ён яшчэ ўночы абсьледаваў яе, але важыць яна тон дзесяць, навошта такое цягаць? Танк поўз сабе наперад, а Максім пачаў лазіць па латаку, шукаючы мэханізм мацаваньня. Ён знайшоў мэханізм, але ўсё заржавела, і давялося паваждацца, і пакуль ён важдаўся, танк двойчы зьяжджаў на паваротах у лес і прымаўся, гнеўна завываючы, ламаць дрэвы, і Максіму даводзілася сьпяшацца да рычагоў, супакойваць жалезнага дурня і выводзіць яго зноў на дарогу. Але ў рэшце рэшт мэханізм пачаў працаваць, ракета цяжка матнулася і бухнула на бэтон, а потым грузна адкацілася ў кювэт. Танк падскочыў і пайшоў лягчэй, і тут Максім убачыў наперадзе першую заставу.

На ўзьлесьсі стаялі два вялікіх намёты і аўтафургон, дыміла палявая кухня. Два гвардзейцы, голыя да пояса, мыліся — адзін зьліваў іншаму з манэркі. Пасярэдзіне дарогі стаяў і глядзеў на танк вартавы ў чорнай накідцы, а справа ад шашы тырчалі два слупы, злучаных ашэсткам, і з гэтага ашэстка нешта зьвісала, нешта доўгае і белае, амаль дакранаючыся да зямлі. Максім спусьціўся ў адсек, каб не было відаць клятчастага балахона, і выставіў галаву. Вартавы, са здзіўленьнем пазіраючы на ​​танк, адыходзіў да бакавіны, потым разгублена азірнуўся на фургон. Напаўголыя гвардзейцы перасталі мыцца і таксама глядзелі на танк. На грукат гусеніцаў з намётаў і з фургона выйшла яшчэ некалькі чалавек, адзін — у мундзіры з афіцэрскімі шнурамі. Яны былі вельмі зьдзіўленыя, але не ўстрывожаныя — афіцэр паказаў на танк рукой і нешта сказаў, і ўсе засьмяяліся. Калі Максім параўняўся з вартавым, той крыкнуў яму нячутна за шумам рухавіка, і Максім у адказ пракрычаў: «Усё ў парадку, стой, дзе стаіш...» Вартавы таксама нічога не пачуў, але на твары яго выявілася задавальненьне. Прапусьціўшы танк, ён зноў выйшаў на сярэдзіну шашы і ўстаў у ранейшай позе. Было зразумела, што ўсё абышлося.

Максім павярнуў галаву і ўбачыў зблізку тое, што зьвісала з ашэстка. Сэкунду ён глядзеў, потым хутка прысеў, зажмурыўся і без усякае патрэбы ўхапіўся за рычагі. Ня трэба было глядзець, падумаў ён. Чорт мяне пацягнуў паварочваць галаву, ехаў бы і ехаў, нічога б ня ведаў... Ён прымусіў сябе расплюшчыць вочы. Не, падумаў ён. Глядзець трэба. Трэба прывыкаць. І трэба пазнаваць. Няма чаго адварочвацца. Я ня маю права адварочвацца, раз ужо я ўзяўся за гэтую справу. Напэўна, гэта быў мутант, сьмерць ня можа так зьнявечыць чалавека. Вось жыцьцё — нявечыць. Яно і мяне зьнявечыць, і нікуды ад гэтага не падзенешся, і ня трэба супраціўляцца, трэба прызвычайвацца. Можа быць, наперадзе ў мяне сотні кілямэтраў дарог, абстаўленых шыбеніцамі...

Калі ён зноў высунуўся зь люка і паглядзеў назад, заставы ўжо не было відаць — ні заставы, ні самотнай шыбеніцы пры дарозе. Добра б зараз ехаць дадому... так вось ехаць, ехаць, ехаць, а ў канцы — дом, мама, бацька, хлопцы... прыехаць, прачнуцца, памыцца і распавесьці ім страшны сон пра населены востраў... Ён паспрабаваў уявіць сабе Зямлю, але ў яго нічога не атрымалася, толькі было дзіўна думаць, што дзесьці ёсьць чыстыя вясёлыя гарады, шмат добрых разумных людзей, усе адзін аднаму давяраюць, няма іржы, дурных пахаў, радыяцыі, чорных мундзіраў, грубых быдлячых твараў, жудасных легендаў, зьмешаных зь яшчэ больш жудаснай праўдай, і ён раптам упершыню падумаў, што на Зямлі таксама магло так здарыцца і ён быў бы зараз такім, як усе вакол — цёмным, падманутым, рабалепным і адданым. Ты шукаў сабе справу, падумаў ён. Ну вось, у цябе цяпер ёсьць справа — цяжкая справа, брудная справа, але наўрад ці ты знойдзеш дзе-небудзь калі-небудзь іншую справу, настолькі ж важную...

Наперадзе на шашы зьявіўся нейкі мэханізм, што павольна поўз у той жа бок — на поўдзень. Гэта быў невялікі гусенічны трактар, які цягнуў за сабой прычэп з мэталічнай рашэцістай фэрмай. У адкрытай кабіне сядзеў чалавек у клятчастым балахоне і паліў люльку, ён абыякава паглядзеў на танк, на Максіма і адвярнуўся. Што гэта за фэрма? — падумаў Максім. Якія знаёмыя абрысы... Потым ён раптам зразумеў, што гэта сэкцыя вежы. Саштурхнуць б яе зараз у канаву, падумаў ён, і праехацца па ёй разы два ўзад-уперад... Ён азірнуўся, і выраз яго твару, мабыць, вельмі не спадабалася кіроўцу трактара — кіроўца раптам затармазіў і спусьціў адну нагу на гусеніцу, як бы рыхтуючыся выскачыць. Максім адвярнуўся.

Хвілінаў празь дзесяць ён заўважыў другую заставу. Гэта быў аванпост вялізнай арміі клятчастых рабоў, а можа быць і не рабоў якраз, а найсвабоднейшых людзей у краіне, — дзьве часовыя хаткі з бліскучымі цынкавымі дахамі, невысокі штучны пагорак, на ім — шэры прысадзісты капанір з чорнымі шчылінамі амбразураў. Над капанірам ужо падымаліся першыя сэкцыі вежы, а вакол пагорка стаялі аўтакраны, трактары, валяліся ў беспарадку жалезныя фэрмы. Лес на некалькі сотняў мэтраў направа і налева ад шашы быў зьнішчаны, па адкрытай прасторы дзе-нідзе варушыліся людзі ў клятчастай вопратцы. За хаткамі было відаць доўгі нізкі барак, такі ж, як у лягеры. Перад баракам сохла на вяроўках шэрае рызьзё. Крыху далей каля шашы тырчала драўляная вышка з пляцоўкай, на пляцоўцы праходжваўся вартавы ў шэрай армейскай форме, у глыбокай касцы, і стаяў кулямёт на трыножку. Пад вышкай тоўпіліся яшчэ жаўнеры, у іх быў выгляд людзей, што зьнемагаюць ад камароў і нуды. Усе палілі.

Ну, тут я таксама праеду бяз клопатаў, падумаў Максім, тут канец сьвету і ўсім на ўсё напляваць. Але ён памыліўся. Жаўнеры перасталі адмахвацца ад камароў і ўтаропіліся на танк. Потым адзін, худы, на кагосьці вельмі падобны, паправіў на галаве каску, выйшаў на сярэдзіну шашы і падняў руку. Гэта ты дарма, падумаў Максім са шкадаваньнем, гэта табе ні да чаго. Я вырашыў тут праехаць, і я праеду... Ён сасьлізнуў уніз, да рычагоў, уладкаваўся зручней і паставіў нагу на аксэлератар. Жаўнер на шашы працягваў стаяць з паднятай рукой. Зараз я дам газ, падумаў Максім, зараву як сьлед, і ён адскочыць... а калі не адскочыць, падумаў ён з раптоўнай разьлютаванасьцю, то што ж — на вайне, як на вайне...

І раптам ён пазнаў гэтага жаўнера. Перад ім быў Гай — схуднелы, змарнелы, зарослы шчэцьцю, у мехаватым жаўнерскім камбінэзоне. «Гай... — прамармытаў Максім. — Сябра... як жа я зараз?» Ён зьняў нагу з газу, выключыў счапленьне, танк запаволіў ход і спыніўся. Гай апусьціў руку і нетаропка пайшоў насустрач. І тут Максім ажно засьмяяўся ад радасьці. Усё атрымлівалася вельмі добра. Ён зноў уключыў счапленьне і падрыхтаваўся.

— Гэй! — па-начальніцку крыкнуў Гай і пастукаў прыкладам па брані. — Хто такі?

Максім маўчаў, ціхенька пасьміхаючыся.

— Ёсьць там хто? — у голасе Гая зьявілася некаторая няўпэўненасьць.

Потым яго падкаваныя абцасы загрымелі па брані, люк зьлева расхінуўся, і Гай прасунуўся ў адсек. Убачыўшы Максіма, ён адкрыў рот, і ў тую ж сэкунду Максім схапіў яго за камбінэзон, ірвануў да сябе, паваліў на галінкі пад нагамі і прыціснуў... Танк зароў жахлівым ровам і рвануўся наперад. Разаб’ю рухавік, падумаў Максім. Гай торгаўся і варочаўся, каска зьехала яму на твар, ён нічога ня бачыў і толькі брыкаўся ўсьляпую, спрабуючы выцягнуць з-пад сябе аўтамат. Адсек раптам напоўніўся громам і ляскатам — відаць, у тыл танку ўдарылі аўтаматы і кулямёт. Гэта было бясьпечна, але непрыемна, і Максім зь нецярпеньнем сачыў, як насоўваецца сьцяна лесу, усё бліжэй... бліжэй... і вось першыя кусты... хтосьці клятчасты шарахнуўся з дарогі... і вось ужо вакол лес, і кулі ўжо не грукочуць па брані, і шаша наперадзе свабодная на шмат сотняў кілямэтраў.

Гай, нарэшце, выцягнуў з-пад сябе аўтамат, але Максім злупіў зь яго каску і ўбачыў яго потны выскалены твар, і засьмяяўся, калі лютасьць, жах і прага забіваць зьмяніліся на гэтым твары выразам спачатку разгубленасьці, потым зьдзіўленьня і, нарэшце, радасьці. Гай паварушыў губамі — мабыць, сказаў: «Масаракш!» Максім кінуў рычагі, прыцягнуў яго да сябе, мокрага, худога, зарослага, абняў, прыціснуў ад лішку пачуцьцяў, потым адпусьціў і, трымаючы яго за плечы, сказаў: «Гай, сябра, які я рады!» Нічога рашуча не было чуваць. Ён зірнуў у назіральную шчыліну, шаша была прамая па-ранейшаму, і ён зноў паставіў ручны газ, а сам вылез наверх і выцягнуў Гая за сабой.

— Масаракш! — сказаў пакамечаны Гай. — Гэта зноў ты!

— А ты ня рады? Я вось жудасна рады! — Максім толькі цяпер зразумеў, як яму заўсёды не хацелася ехаць на поўдзень самому-аднаму.

— Што ўсё гэта значыць! — крыкнуў Гай. Першая радасьць у яго ўжо прайшла, ён неспакойна азіраўся па баках. — Куды?! Навошта?!

— На поўдзень! — крыкнуў Максім. — Хопіць зь мяне тваёй гасьціннай айчыны!

— Уцёкі?!

— Так!

— Ты з ґлузду зьехаў! Табе падаравалі жыцьцё!

— Хто гэта мне падараваў жыцьцё?! Жыцьцё маё! Належыць мне!

Размаўляць было цяжка, даводзілася крычаць, і неяк міжволі, замест сяброўскай гутаркі, атрымлівалася сварка. Максім саскочыў у люк і паменшыў абароты. Танк пайшоў павольней, але больш ня роў і ня ляскаў так гучна. Калі Максім вылез назад, Гай сядзеў насуплены і рашучы.

— Я абавязаны цябе вярнуць, — абвясьціў ён.

— А я абавязаны цябе адсюль уцягнуць, — абвясьціў Максім.

— Не разумею. Ты зусім зьехаў з ґлузду. Адсюль уцячы немагчыма. Трэба вярнуцца... Масаракш, вяртацца табе таксама нельга, цябе расстраляюць... А на поўдні нас зьядуць... Каб ты прапаў са сваім вар’яцтвам! Зьвязаўся я з табой, як з фальшывай манэтай...

— Пачакай, не крычы, — сказаў Максім. — Дай я табе ўсё растлумачу.

— Не жадаю нічога слухаць. Спыні машыну!

— Ды пачакай ты, — угаворваў Максім. — Дай распавесьці!

Але Гай не жадаў, каб яму распавядалі. Гай вымагаў, каб гэтая незаконна выкрадзеная машына была неадкладна спыненая і павернутая ў зону. Максіма два, тры і чатыры разы абазвалі дурнем. Лямант «масаракш» перакрываў шум рухавіка. Становішча, масаракш, было жахлівым. Яно было бязвыхадным, масаракш! Наперадзе, масаракш, была верная сьмерць. Ззаду, масаракш, таксама. Максім быў заўсёды стоўбнем і псыхам, масаракш, але гэтая яго выхадка, масаракш, трэба меркаваць, апошняя, масаракш-і-масаракш...

Максім не перашкаджаў. Ён раптам уцяміў, што поле апошняй вежы, відавочна, канчаецца недзе тут, хутчэй за ўсё — ужо скончылася, апошняя застава мае знаходзіцца на самай мяжы крайняга поля... Няхай вымаўляецца, на населеным востраве словы нічога ня значаць... лайся, лайся, а я цябе выцягну, няма чаго табе там рабіць... Трэба з кагосьці пачынаць, і ты будзеш першым, не хачу, каб ты быў лялькай, нават калі табе гэта падабаецца — быць лялькай...

Аблаяўшы Максіма ўдоўж і ўпоперак, Гай саскочыў у люк і стаў там валтузіцца, спрабуючы спыніць машыну. Гэта яму не ўдалося, і ён выбраўся назад, ужо ў касцы, вельмі маўклівы і дзелавіты. Ён відавочна зьбіраўся саскочыць і сысьці назад. Ён быў вельмі сярдзіты. Тады Максім спаймаў яго за штаны, пасадзіў поруч і пачаў тлумачыць становішча.

Ён гаварыў больш за гадзіну, перарываючыся часам, каб выраўнаваць рух танка на паваротах. Ён гаварыў, а Гай слухаў. Спачатку Гай спрабаваў перабіваць, парываўся саскочыць на хаду, затыкаў вушы, але Максім гаварыў і гаварыў, паўтараў адно і тое ж зноў і зноў, тлумачыў, даводзіў, пераконваў, і Гай, нарэшце, пачаў прыслухоўвацца, потым задумаўся, засумаваў, залез абедзьвюма рукамі пад каску і шпарка пачухаў шавялюру, потым раптам сам перайшоў у наступ і пачаў дапытваць Максіма, адкуль усё гэта стала вядома і хто дакажа, што ўсё гэта не хлусьня, і як можна ва ўсё гэта паверыць, калі гэта відавочная выдумка... Максім біў яго фактамі, а калі фактаў не хапала, кляўся, што кажа праўду, а калі і гэта не дапамагала, называў Гая дубінай, лялькай, робатам, а танк усё йшоў і йшоў на поўдзень, усё глыбей зарываючыся ў краіну мутантаў.

— Ну, добра, — сказаў, нарэшце, Максім, разьюшыўшыся. — Зараз мы ўсё гэта праверым. Па маіх разьліках мы даўно ўжо выехалі з поля выпраменьваньня, а зараз прыкладна без дзесяці дзесяць. Што вы ўсе робіце а дзесятай гадзіне?

— У дзесяць нуль-нуль — пастраеньне, — змрочна сказаў Гай.

— Вось менавіта. Зьбіраецеся стройнымі радамі і пачынаеце нема гарлапаніць дурныя гімны, і надрываецеся ад энтузіязму. Памятаеш?

— Энтузіязм у нас у крыві, — заявіў Гай.

— Энтузіязм вам убіваюць у вашыя тупыя галовы, — запярэчыў Максім. — Нічога, вось зараз мы паглядзім, які ў цябе там у крыві энтузіязм. Колькі гадзін?

— Безь сямі, — змрочна сказаў Гай.

Некаторы час яны ехалі моўчкі.

— Ну? — спытаў Максім.

Гай паглядзеў на гадзіньнік і няўпэўненым голасам засьпяваў: «Баявая Гвардыя жалезным крокам...» Максім насьмешліва глядзеў на яго. Гай зьбіўся і пераблытаў словы.

— Перастань на мяне глядзець, — сярдзіта сказаў ён. — Ты мне перашкаджаеш. І ўвогуле, які можа быць энтузіязм па-за строем?

— Кінь, кінь, — сказаў Максім. — Па-за строем ты, бывала, таксама крычаў, як у страі. Глядзець на вас зь дзядзькам Каанам страшна было. Адзін крычыць «Баявую Гвардыю». Другі цягне «Славу Айцам». А тут яшчэ Рада... Ну, дзе энтузіязм? Дзе твая любоў да Айцоў?

— Ня сьмей, — сказаў Гай. — Ты ня сьмееш так казаць пра Айцоў. Нават калі тое, што ты распавядаеш, — праўда, гэта азначае толькі, што Айцоў проста падманулі.

— Хто ж іх падмануў?

— Н-ну... ці мала...

— Значыць, Айцы не ўсемагутныя? Значыць, яны ня ўсё ведаюць?

— Не жадаю на гэтую тэму размаўляць, — абвясьціў Гай.

Ён зажурыўся, згорбіўся, твар ягоны яшчэ больш асунуўся, вочы пацьмянелі, адвісла ніжняя губа. Максім раптам згадаў Фішту Цыбуліну і Прыгажунчыка Кетры з арыштанцкага вагона. Яны былі наркаманамі, няшчаснымі людзьмі, якія звыкліся ўжываць асабліва моцныя наркатычныя рэчывы. Яны страшэнна пакутавалі без свайго зельля, ня елі й ня пілі, а дні напралёт сядзелі вось так, з патухлымі вачыма і адвіслай губой.

— Табе баліць што-небудзь? — спытаў ён Гая.

— Не, — сумна адказаў Гай.

— А што ты так натапырыўся?

— Ды так неяк... — Гай адцягнуў каўнер і вяла пакруціў шыяй. — Нядобра неяк... Я лягу, а?

Не чакаючы адказу Максіма, ён палез у люк і прылёг там на галінкі, падціснуўшы ногі. Вось яно як, падумаў Максім. Гэта ня так проста, як я думаў. Ён занепакоіўся. Прамянёвага ўдару Гай не атрымаў, з поля мы выехалі амаль дзьве гадзіны таму... Ён жа ўсё жыцьцё жыве ў гэтым полі... А можа быць, яму гэта шкодна — бяз поля? Раптам ён захварэе? Трэба ж, дрэнь якая... Ён глядзеў празь люк на бледны твар, і яму станавілася ўсё страшней. Нарэшце, ён ня вытрымаў, саскочыў у адсек, выключыў рухавік, вывалак Гая вонкі і паклаў на траву ля шашы.

Гай спаў, мармытаў нешта ў сьне, моцна ўздрыгваў. Потым яго пачалі біць дрыжыкі, ён скрукоўваўся, сьціскаўся, нібы намагаючыся сагрэцца, засоўваў далоні пад пахі. Максім паклаў яго галаву сабе на калені, прыціснуў яму пальцамі віскі і пастараўся засяродзіцца. Яму даўно не даводзілася рабіць псыхамасаж, але ён ведаў, што галоўнае — адцягнуцца ад усяго, засяродзіцца, уключыць хворага ў сваю, здаровую, сыстэму. Так ён сядзеў хвілін дзесяць ці пятнаццаць, а калі ачуўся, то ўбачыў, што Гаю лепш: твар паружавеў, дыханьне стала роўным, ён больш ня мерзнуў. Максім зладзіў яму падушку з травы, пасядзеў некаторы час, адганяючы камароў, а потым згадаў, што ім жа яшчэ ехаць і ехаць, а рэактар ​​цячэ, для Гая гэта небясьпечна, трэба штосьці прыдумаць. Ён падняўся і вярнуўся да танка.

Яму давялося ґрунтоўна паваждацца, перш чым ён зьняў з праржавелых заклёпак некалькі лістоў бартавое брані, а затым ён набіваў гэтыя лісты на керамічную перагародку, якая аддзялала рэактар ​​і рухавік ад адсеку кіраваньня. Яму заставалася прымацаваць апошні ліст, калі ён раптам адчуў, што паблізу зьявіліся староньнія. Ён асьцярожна высунуўся зь люка, і ўнутры ў яго пахаладзела і скурчылася.

На шашы, кроках у дзесяці перад танкам, стаялі тры чалавекі, але ён не адразу зразумеў, што гэта людзі. Праўда, яны былі апранутыя, і двое трымалі на плячах жэрдку, зь якой зьвісала акрываўленай галавой уніз невялікая капытная жывёла, падобная на аленя, а на шыі ў трэцяга, упоперак куранячых грудзей, вісела грувасткая вінтоўка нязвыклага выгляду. Мутанты, — падумаў Максім. Вось яны — мутанты... Усе апавяданьні і легенды, пачутыя ім, раптам усплылі ў памяці і зрабіліся вельмі праўдападобнымі. Зьдзіраюць з жывых скуру... людаеды... дзікуны... зьвяры. Ён сьціснуў зубы, выскачыў на браню і падняўся на ўвесь рост. Тады той, што быў зь вінтоўкай, сьмешна перабраў кароценькімі ножкамі, выгнутымі дугой, але ня рушыў зь месца. Ён толькі падняў жудасную руку з двума доўгімі шматсустаўнымі пальцамі, гучна зашыпеў, а потым вымавіў скрыпучым голасам:

— Кушаць хочаш?

Максім разьляпіў вусны і сказаў:

— Так.

— Страляць ня будзеш? — пацікавіўся ўладальнік вінтоўкі.

— Не, — сказаў Максім, усьміхаючыся. — Ні ў якім разе.

15


Гай сядзеў за грубым самаробным сталом і чысьціў аўтамат. Было каля чвэрці адзінаццатай раніцы, сьвет быў шэрым, бескаляровым, сухім, у ім не было месца радасьці, не было месца руху жыцьця, усё было цьмянае і балючае. Не хацелася думаць, не хацелася нічога бачыць і чуць, нават спаць не хацелася — хацелася проста пакласьці галаву на стол, апусьціць рукі і памерці. Проста памерці — і ўсё.

Пакойчык быў маленькі, з адзіным акном бяз шкла, якое выходзіла на велізарную, загрувашчаную развалінамі, зарослую дзікім кустом шэра-рыжую пустку. Шпалеры ў пакоі пажухлі й скруціліся — ня тое ад сьпякоты, ня тое ад старасьці, — паркет рассохся, у адным кутку абгарэў да вугалю. Ад ранейшых жыхароў у пакоі нічога не засталося, акрамя вялікай фатаграфіі пад пабітым шклом, на якой, калі ўважліва прыгледзецца, можна было адрозьніць нейкага сталага пана з дурацкімі бакенбардамі і ў сьмешным капелюшы, падобным на бляшаную талерку.

Вочы бы ўсяго гэтага ня бачылі, здохнуць б зараз ці завыць апошнім бяздомным сабакам, але Максім загадаў: «Чысьці!» «Кожны раз, — загадаў Максім, пастукваючы каменным пальцам па стале, — кожны раз, як толькі цябе скруціць, сядай і чысьці аўтамат...» Значыць, трэба чысьціць. Максім усё-ткі. Калі б не Максім, даўно б лёг і памёр. Прасіў жа яго: «Не сыходзь ты ад мяне ў той час, пасядзі, палячы». Не. Сказаў, што цяпер сам павінен. Сказаў, што гэта не сьмяротна, што мусіць прайсьці і абавязкова пройдзе, але трэба перамагчыся, трэба пераадолець...

Добра, вяла падумаў Гай, пераадолею. Максім усё-ткі. Не чалавек, не Айцец, ня бог — Максім... І яшчэ ён сказаў: «Злуйся! Як цябе скруціць, згадвай, адкуль гэта ў цябе, хто цябе да гэтага прывучыў, навошта, і злуйся, капі нянавісьць. Хутка яна спатрэбіцца: ты не адзін такі, вас такіх сорак мільёнаў, абалваненых, атручаных...» Цяжка паверыць, масаракш, бо ўсё жыцьцё — у страі, заўсёды ведалі, што да чаго, усё было проста, дарога была ясная, усе былі разам, і добра было быць адным зь мільёнаў, такім, як усе. Не, прыйшоў, улюбіў у сябе, кар’еру сапсаваў, а потым літаральна за каўнер вырваў з шэрагаў і пацягнуў у другое жыцьцё, дзе і мэта незразумелая, і сродкі незразумелыя, дзе трэба — масаракш-і-масаракш! — пра ўсё думаць самому! Раней і паняцьця ня меў, што гэта такое — думаць самому. Быў загад, усё ясна, думай, як яго лепш выканаць. Так... выцягнуў за каўнер, павярнуў пысай назад, да роднага, да гнязда, да самога дарагога і паказаў: памыйніца, гнюсь, мярзота, хлусьня... І вось глядзіш — сапраўды, мала прыгожага, сябе згадаць моташна, хлопцаў згадаць моташна, а ўжо пан ротмістр Чачу!... Гай злосна загнаў на месца затвор і цокнуў зашчапкай. І зноў навалілася млявасьць, апатыя, і волі на тое, каб уставіць магазін, ужо не заставалася. Дрэнна, вох як дрэнна...

Перакошаныя рыплівыя дзьверы адчыніліся, усунуўся маленькі дзелавіты тварык — увогуле нават сымпатычны, калі б ня лысы чэрап і не запалёныя павекі бязь веек — Танга, суседзкая дзяўчынка.

— Дзядзька Мак загадалі вам ісьці на плошчу! Там ужо ўсе сабраліся, аднаго вас чакаюць!

Гай панура пакасіўся на яе, на кволае гэтае цельца ў сукенцы з грубай мешкавіны, на ненармальна-тонкія ручкі-саломінкі, пакрытыя карычневымі плямамі, на крывыя ножкі, распухлыя ў каленях, і яго занудзіла, і самому стала сорамна за сваю агіду — дзіця, а хто вінаваты? — Ён адвёў вочы і сказаў:

— Ня пойду. Перадай, што дрэнна сябе адчуваю. Захварэў.

Дзьверы рыпнулі, і калі ён зноў падняў вочы, дзяўчынкі не было. Ён з прыкрасьцю кінуў аўтамат на ложак, падышоў да акна, высунуўся. Дзяўчынка са страшнай хуткасьцю пыліла па лагчыне паміж рэшткамі сьцен, па былой вуліцы, за ёю ўвязаўся нейкі карапузік, прачыкільгаў некалькі крокаў, зачапіўся, пляснуўся, падняў галаву, паляжаў некаторы час, потым зароў жахлівым басам. З-за руінаў выскачыла маці — Гай пасьпешліва адхіснуўся, патрос галавой і вярнуўся да стала. Не, не магу прывыкнуць. Гадкі я, відаць, чалавек... Ну, ужо трапіўся бы мне той, хто за ўсё гэта ў адказе, тут ужо я б не прамахнуўся. Але ўсё-ткі, чаму я не магу прывыкнуць? Божа, ды за гэты месяц я такое пабачыў — на сто кашмарных сноў хопіць...

Мутанты жылі невялікімі грамадамі; іншыя вандравалі, палявалі, шукалі лепшыя месцы, шукалі дарогу на поўнач у абыход гвардзейскіх кулямётаў, у абыход страшных абласьцей, дзе яны схадзілі з розуму і паміралі на месцы ад прыступаў жахлівага галаўнога болю; іншыя жылі асела на фэрмах і ў вёсачках, ацалелых пасьля баёў і выбуху трох атамных бомбаў, зь якіх адна выбухнула над гэтым горадам, а дзьве ў ваколіцах — там цяпер кілямэтровыя пралысіны бліскучага, як люстэрка, шлаку. Аселыя сеялі дробную звыродлівую пшаніцу, апрацоўвалі дзіўныя свае агароды, дзе таматы былі, як ягады, а ягады — як таматы, разводзілі жудаснае быдла, на якое глядзець было страшна, ня тое што есьці. Гэта быў варты жалю народ — мутанты, дзікія паўднёвыя вырадкі, пра якіх верзьлі розную лухту, і сам ён вёрз розную лухту, — ціхія, балючыя, зьнявечаныя карыкатуры на людзей. Нармальнымі тут былі толькі старыя, але іх заставалася вельмі мала, усе яны былі хворыя і прырэчаныя на хуткую сьмерць. Дзеці іх і ўнукі таксама здаваліся не жыльцамі на гэтым сьвеце. Дзяцей у іх нараджалася шмат, але амаль усе яны паміралі альбо пры нараджэньні, альбо ў маленстве. Тыя, што выжывалі, былі слабымі, увесь час пакутавалі на невядомыяі хваробы, выродлівыя былі — жах, але ўсе выглядалі паслухмянымі, ціхімі, разумненькімі. Ды што там казаць, нядрэнныя выявіліся людзі — мутанты, добрыя, гасьцінныя, мірныя... Вось толькі глядзець на іх было немагчыма. Нават Максіма спачатку ламіла зь нязвычкі, але ён хутка прывык, яму што — ён сваёй натуры гаспадар...

Гай уставіў у аўтамат магазін, падпёр шчаку далоньню, задумаўся. Так, Максім...

Праўда, задумаў Максім на гэты раз відавочна бессэнсоўную справу. Задумаў ён сабраць мутантаў, узброіць іх і выбіць Гвардыю для пачатку хаця б за Блакітную Зьмяю. Сьмешна, далібог. Яны ж ледзь ходзяць, многія паміраюць на хаду — мех зь зернем падыме і памрэ, — а ён хоча зь імі на Гвардыю ісьці. Непадрыхтаваныя, слабыя, нясьмелыя, куды ім... Хай нават зьбярэ ён гэтых... выведнікаў іхных — на ўсю гэтую армію, калі без Максіма, аднаго ротмістра хопіць, а калі з Максімам, то ротмістра з ротай. Максім гэта, здаецца, і сам разумее. Але вось цэлы месяц бегаў па лесе ад пасёлка да пасёлка, ад грамады да грамады, угаворваў старых і паважаных людзей, тых, каго грамады слухаюцца. Сам бегаў і мяне з сабой паўсюль цягаў, угамону на яго няма. Ня хочуць старыя ісьці, і выведнікаў не адпускаюць... І вось зараз на гэтую нараду трэба. Ня пойду.

Сьвет стаў сьвятлейшым. Было ўжо ня так моташна глядзець навокал, кроў хутчэй пабегла па жылах, заварушыліся смутна нейкія надзеі, што сёньняшняя нарада праваліцца, што Максім прыйдзе і скажа: хопіць, няма чаго тут больш рабіць, — і яны рушаць далей на поўдзень, у пустыню, дзе, кажуць, таксама жывуць мутанты-вырадкі, але не такія жудасныя, больш падобныя на людзей і не такія хворыя. Кажуць, у іх там нешта накшталт дзяржавы, і нават армія ёсьць. Можа быць, зь імі атрымаецца кашу зварыць... Праўда, там усё радыеактыўнае, туды, кажуць, саджалі бомбу на бомбу, спэцыяльна для заражэньня... Былі, кажуць, такія спэцыяльныя бомбы.

Згадаўшы пра радыёактыўнасьць, Гай палез у свой рэчавы мех i дастаў скрыначку з жоўтымі таблеткамі, кінуў дзьве штукі ў рот — скрывіўся ад пранізьлівай гаркоты. Трэба ж, якая брыдота, але безь яе тут нельга, тут таксама ўсё заражана. А ў пустыні давядзецца, напэўна, жменямі іх смактаць... Дзякуй прынцу-герцагу, мне б бяз гэтых пілюль тут каюк... А прынц-герцаг малайчына, не губляецца, не адчайваецца ў гэтым пекле, лечыць, дапамагае, абыходы робіць, цэлую фабрыку мэдыкаментаў арганізаваў. Між іншым, ён казаў, што Краіна Айцоў — толькі кавалачак, пазадзьдзе былой вялікай нашай імпэрыі, і сталіца раней іншай была, у трохстах кілямэтрах на поўдзень — там, кажа, да гэтага часу засталіся яшчэ разваліны, прычым, кажа, велічныя...

Дзьверы расчыніліся, у пакой увайшоў сярдзіты Максім, голы, у адных чорных шортах, сухарлявы, хуткі, і відаць, што злуецца вельмі. Убачыўшы яго, Гай надзьмуўся і стаў глядзець у акно.

— Ну, не выдумляй, — сказаў Максім. — Пайшлі.

— Не хачу, — сказаў Гай. — Ну іх усіх. З душы верне, немагчыма.

— Глупства, — запярэчыў Максім. — Выдатныя людзі, вельмі цябе паважаюць. Ня будзь хлапчуком.

— Ды ўжо, паважаюць, — сказаў Гай.

— Яшчэ як паважаюць! Надоечы прынц-герцаг прасіў, каб ты застаўся тут. Я, кажа, памру хутка, патрэбны сапраўдны чалавек, каб мяне замяніць.

— Ну так, замяніць... — прабурчаў Гай, адчуваючы, аднак, што ў грудзях, мімаволі, усё разьмягчается.

— І яшчэ Бошку да мяне прыстае, зьвяртацца да цябе прама саромеецца. Хай, кажа, Гай застанецца, вучыць будзе, абараняць будзе, добрых хлопцаў выхоўваць будзе... Ведаеш, як Бошку размаўляе?

Гай пачырванеў ад задавальненьня, адкашляўся і сказаў, хмурачыся, усё яшчэ гледзячы ў акно:

— Ну добра... Аўтамат браць?

— Вазьмі, — сказаў Максім. — Ці мала што...

Гай узяў аўтамат пад паху, яны выйшлі з пакоя — Гай наперадзе, Максім па пятах, — спусьціліся па трухлявых сходах, пераступілі праз кучу дзетак, што валтузіліся ў пыле каля парога, і пайшлі па вуліцы да плошчы. Эх! Вуліца, плошча... Адна назва. Колькі ж тут людзей разам загінула! Кажуць, раней вялікі прыгожы горад тут быў — тэатры, цырк, музэі, сабачыя бягі... цэрквы, кажуць, былі асаблівай прыгажосьці, з усяго сьвету сюды зьяжджаліся паглядзець, а цяпер — сьмецьце адно, не зразумееш, дзе што было. Замест цырка — балота з кракадзіламі нейкімі; мэтро было — зараз там ваўкалакі, уночы па горадзе хадзіць небясьпечна... загубілі краіну, гады. Мала таго, што людзей паперабілі, пазьнявечвалі — разьвялі ж яшчэ нейкую погань, якой зроду тут ніколі не бывала. Ды й ня толькі тут...

Прынц-герцаг распавядаў, што да вайны жылі ў лесе зьвяры, падобныя да сабакаў, забыўся, як называюцца, разумныя былі і вельмі добрыя зьвяругі — усё разумелі, дрэсіраваць іх было — адно задавальненьне. Ну і вядома сталі іх дрэсіраваць для ваенных мэтаў: пад танкі зь мінамі класьціся, цягаць параненых, пераносіць да праціўніка посуд з заразай, ну і ўсякая такая лухта. А потым знайшоўся разумнік, расшыфраваў іх мову, аказалася, што ў іх мова ёсьць, і даволі складаная, і што яны ўвогуле любяць пераймаць, і глотка ў іх так уладкаваная, што некаторых можна было нават навучыць размаўляць па-чалавечы, ня ўсёй мове, вядома, але словаў па пяцьдзесят, па семдзесят яны запаміналі. Увогуле, дзіўныя былі жывёлы, нам бы зь імі сябраваць, вучыцца адзін у аднаго, адзін аднаму дапамагаць — яны, кажуць, выміралі... Дык не ж, прыстасавалі іх ваяваць, прыстасавалі іх хадзіць да праціўніка па ваенныя весткі. А потым вайна пачалася, стала не да іх, наогул ні да чаго стала. І вось — калі ласка: ваўкалакі. Таксама мутанты, толькі не чалавечыя, а зьвярыныя — вельмі небясьпечныя істоты. Па Асаблівай паўднёвай акрузе быў нават загад аб змаганьні зь імі, а прынц-герцаг — той адразу кажа: нам усім тут канец, будуць тут жыць адны ваўкалакі...

Гай згадаў, як аднойчы ў лесе Бошку са сваімі паляўнічымі падстрэліў аленя, за якім палявалі ваўкалакі, і пачалася бойка. А мутанты — якія яны байцы? Выпалілі па разе са сваіх дзядоўскіх, кінулі стрэльбы, селі і закрылі вочы рукамі, каб, значыць, ня бачыць, як іх ірваць будуць. І Максім таксама, трэба сказаць, разгубіўся... не тое, каб разгубіўся, а так неяк... не хацелася яму біцца. Ну, давялося мне аддзімацца за ўсіх. Абойма скончылася — прыкладам. Добра, ваўкалакаў небагата было, усяго шэсьць галоў. Дваіх забілі, адзін уцёк, а траіх, параненых і аглушаных, павязалі і сабраліся раніцай у вёску несьці на пакараньне. А ўначы гляджу — Максім ціхенька ўстае і — да іх. Пасядзеў зь імі, палячыў, як ён гэта ўмее, накладаньнем рук, потым разьвязаў, і тыя, вядома, ня будзь дурні, ірванулі кіпцюры, толькі іх і бачылі. Я яму кажу: ты што ж гэта, Мак, навошта ты? Сам ня ведаю, кажа, але адчуваю, што нельга іх караць сьмерцю. Ні людзей, кажа, нельга, ні гэтых... Гэта, кажа, не сабакі ніякія і не ваўкалакі...

Ды хіба толькі ваўкалакі! А кажаны якія пайшлі! Тыя, што Чараўніку прыслугоўваюць... Гэта ж жах лятаючы, а не кажаны! А хто па начах па вёсках блукае з тупатам, дзяцей крадзе? Прычым сам нават у дом не заходзіць, а дзеці сьпяць і, не прачынаючыся, да яго й выходзяць... Дапусьцім, гэта, можа, і хлусьня, але сёе-тое я і сам бачыў. Як зараз памятаю, павёў нас прынц-герцаг паказваць найбліжэйшы ўваход у Крэпасьць. Прыходзім — лужок такі мірны, зялёны, пагорак, у пагорку — пячора. Глядзім мы — божа! — увесь лужок перад уваходам завалены здохлымі ваўкалакамі, дзесяткі два, ня менш, прычым не пакалечаныя, не параненыя — ніводнай кроплі крыві на траве, і што найдзіўнейшае — Максім іх агледзеў і сказаў: яны ж ня мёртвыя, яны як бы ў сутарзе, нібы іх хтосьці загіпнатызаваў... Паўстае пытаньне: хто? Не, жудасныя месцы. Тут чалавеку толькі ўдзень можна, ды й то з апаскай. Калі б не Максім, ірвануў бы я адсюль, толькі б пяткі заблішчалі. Але калі казаць шчыра, то куды бегчы? Вакол лясы, у лясах погань, танк у балоце патануў... да сваіх бегчы?... Здавалася б, вельмі натуральна — да сваіх бегчы. Але якія яны мне цяпер свае? Таксама, калі падумаць, уроды, лялькі, правільна Максім кажа. Што гэта за людзі, якімі можна кіраваць, як машынамі. Не, гэта не па мне. Брыдка...

Яны выйшлі на плошчу, на вялікую пустку, пасярэдзіне якой дзіка чарнеў аплаўлены помнік нейкаму забытаму дзеячу, і павярнулі да ацалелай хаткі, дзе звычайна зьбіраліся прадстаўнікі, каб абмяняцца чуткамі, параіцца наконт пасяўной або наконт паляваньня, а то й проста пасядзець, падрамаць, паслухаць апавяданьні прынца-герцага пра ранейшыя часы.

У хатцы, у вялікім чыстым пакоі, ужо сабраўся народ. Глядзець тут ні на каго не хацелася. Нават прынц-герцаг — здавалася б, не мутант, чалавек, — а і той зьнявечаны: увесь твар у апёках і рубцах. Увайшлі, павіталіся, селі ў кола, прама на падлогу. Бошку, які сядзеў побач з плітой, зьняў з вуглёў чайнік, наліў ім па кубку гарбаты, моцнай, добрай, але бяз цукру. Гай прыняў свой кубак — незвычайнай прыгажосьці кубак, цэны яму няма, каралеўскага фарфору, — паставіў яго перад сабой, а потым упёр аўтамат прыкладам у падлогу паміж каленяў, прыпаў лобам да рубчатага ствала і заплюшчыў вочы, каб нікога ня бачыць.

Пачаў нараду прынц-герцаг. Ніякі ён быў ня прынц і ніякі ня герцаг, а быў ён палкоўнікам мэдыцынскай службы, галоўным хірургам Паўднёвай Крэпасьці. Калі Крэпасьць пачалі ламаць атамнымі бомбамі, гарнізон паўстаў, выкінуў белы сьцяг (па гэтым сьцягу свае ж неадкладна дзеўбанулі тэрмаядзернай), сапраўднага прынца, камандуючага, жаўнеры разарвалі на кавалкі, захапіліся, паперабілі ўсіх афіцэраў, а потым спахапіліся, што няма каму камандаваць, а без камандаваньня нельга: вайна ж працягваецца, праціўнік атакуе, свае атакуюць, а з жаўнераў ніхто пляну Крэпасьці ня ведае, — атрымалася гіганцкая пастка, а тут яшчэ выбухнулі бактэрыялягічныя бомбы, увесь арсэнал, і пачалася чума. Карацей кажучы, неяк само сабой атрымалася, што палова гарнізону разьбеглася хто куды, ад пакінутай паловы тры чвэрці вымерлі, а астатніх прыняў на сябе галоўны хірург — падчас бунту жаўнеры яго не кранулі: лекар усё-ткі. Неяк павялося называць яго то прынцам, то герцагам, спачатку жартам, потым прывыклі, а Максім для пэўнасьці называў яго прынцам-герцагам.

— Сябры! — сказаў прынц-герцаг. — Трэба нам абмеркаваць прапановы нашага сябра Мака. Гэта вельмі важныя прапановы. Наколькі яны важныя, вы можаце судзіць хаця бы па тым, што сам Чараўнік да нас завітаў і будзе, можа быць, з намі размаўляць...

Гай падняў галаву. І дакладна: у куце, прыхінуўшыся сьпіной да сьцяны, сядзеў сам Чараўнік, уласнай пэрсонай. Глядзець на яго было жудасна, а не глядзець немагчыма. Выдатная была асоба. Нават Максім глядзеў на яго неяк зьнізу ўверх і казаў Гаю: Чараўнік — гэта, браце, фігура. Быў Чараўнік невялікага росту, шчыльны, чысты, ногі і рукі ў яго былі кароткія, але моцныя, і ўвогуле ён быў не такі ўжо выродлівы, ва ўсякім выпадку слова «выродлівы» да яго не пасавала. У яго быў велізарны чэрап, пакрыты густым цьвёрдым воласам, падобным на серабрысты мех, маленькі рот зь дзіўна складзенымі вуснамі, нібы ён увесь час зьбіраўся сьвіснуць скрозь зубы, твар наогул нават хударлявы, але пад вачыма мяшкі, а самі вочы былі доўгія і вузкія, з вэртыкальнай, як у вужакі, зрэнкай. Гаварыў ён мала, на людзях бываў рэдка, жыў адзін у склепе на далёкім канцы горада, але аўтарытэтам карыстаўся велізарным з-за сваіх дзіўных здольнасьцяў. Па-першае, ён быў вельмі разумны і ведаў усё, хоць ад роду яму было ўсяго нешта каля дваццаці гадоў і нідзе ён, акрамя гэтага горада, ня быў. Калі ўзьнікалі якія-небудзь пытаньні, да яго ішлі на паклон за парадай. Як правіла, ён нічога не адказваў, і гэта азначала, што пытаньне пусьцяковае, як яго ні вырашыш — усё добра будзе. Але калі пытаньне выяўлялася жыцьцёва-важным — наконт надвор’я, калі што сеяць — ён заўсёды даваў параду і ні разу яшчэ не памыліўся. Хадзілі да яго толькі старэйшыя, і што там адбывалася, — яны памоўчвалі, але існавала перакананьне, што нават даючы параду, Чараўнік не расплюшчваў рота. Так, паглядзіць толькі — і становіцца ясна, што трэба рабіць. Па-другое, меў ён уладу над жывёламі. Ніколі ён не патрабаваў у грамадзтва ні ежы, ні вопраткі, усё яму дастаўлялі жывёлы, розныя жывёлы — і зьвяр’ё, і насякомыя, і жабы, — а галоўнай прыслугай у яго былі велізарныя кажаны, зь якімі ён, па чутках, мог тлумачыцца, і яны яго разумелі і слухаліся. Далей, распавядалі, што ён ведае невядомае. Зразумець гэтае невядомае было немагчыма, на погляд Гая гэта быў проста набор слоў: чорны пусты Сьвет да пачатку Сусьветнага Сьвятла; мёртвы ледзяны Сьвет пасьля згасаньня Сусьветнага Сьвятла; бясконцая пустыня са многімі Сусьветнымі Сьветламі... Ніхто ня мог растлумачыць, што гэта азначае, а Мак толькі пахістваў галавой i ў захапленнi мармытаў: «Вось гэта інтэлект!»

Чараўнік сядзеў, ні на каго ня гледзячы, на плячы ў яго няёмка тапталася сьлепенькая начная птушка. Чараўнік час ад часу даставаў з кішэні нейкія кавалачкі і соваў ёй у дзюбу, тады яна замірала на сэкунду, потым задзірала галаву і як быццам зь цяжкасьцю глытала, выцягваючы шыю.

— Гэта вельмі важныя прапановы, — працягваў прынц-герцаг, — а таму я прашу вас слухаць уважліва, а ты, Бошку, галубчык, заварвай гарбату мацьней, бо я бачу — сёй-той ужо задрэмвае. Ня трэба задрэмваць, ня трэба. Зьбярэцеся зь сіламі, можа быць зараз вырашаецца наш лёс...

Сход ухвальна забурчаў. Кагосьці бяльматага адцягнулі за вушы ад сьцяны, дзе ён наладзіўся быў падрамаць, і пасадзілі ў першым шэрагу. «Дык я ж нічога... — мармытаў бяльматы. — Я толькі так, крышачку. Я да таго, што гаварыць трэба карацей, а то пакуль да канца даходзяць, я ўжо і пачатак забываю...»

— Добра, — пагадзіўся прынц-герцаг. — Карацей так карацей. Жаўнеры адціскаюць нас на поўдзень, у пустыню. Літасьці яны не даюць, у перамовы не ўступаюць. Зь сем’яў, якія спрабавалі прабрацца на поўнач, ніхто не вярнуўся. Трэба меркаваць, яны загінулі. Гэта азначае, што гадоў празь дзесяць-пятнаццаць нас адціснуць у пустыню канчаткова, і там мы ўсе загінем бязь ежы і без вады. Кажуць, што ў пустыні таксама жывуць людзі. Я ў гэта ня веру, але многія паважаныя правадыры вераць і сьцьвярджаюць, быццам гэтыя насельнікі пустыні такія ж жорсткія і крыважэрныя, як жаўнеры. А мы — людзі міралюбныя, змагацца мы ня ўмеем. Многія з нас мруць, і мы, напэўна, не дажывем да канчатковага канца, але мы цяпер кіруем народам і абавязаныя думаць ня толькі пра сябе, але і пра нашых дзяцей... Бошку, — сказаў ён. — Падай, калі ласка, гарбаты паважанаму Хлебапёку. Па-мойму, заснуў Хлебапёк.

Хлебапёка абудзілі, сунулі яму ў плямістую руку гарачы кубак, ён апёкся, сыкнуў, і прынц-герцаг працягваў:

— Наш сябар Мак прапануе выхад. Ён прыйшоў да нас з боку жаўнераў. Жаўнераў ён ненавідзіць і кажа, што літасьці чакаць ад іх нельга, усе яны там абдураныя тыранамі і гараць жаданьнем нас зьнішчыць. Мак хацеў спачатку ўзброіць нас і павесьці ў бой, але пераканаўся, што мы слабыя і ваяваць ня можам. І тады ён вырашыў дабрацца да насельнікаў пустыні — ён у іх таксама верыць — дамовіцца зь імі і павесьці іх на жаўнераў. Што патрабуецца ад нас? Блаславіць гэтую задуму і прапусьціць насельнікаў пустыні цераз нашыя землі і забясьпечыць іх харчаваньнем, пакуль будзе ісьці вайна. І яшчэ наш сябар Мак прапанаваў: дайце яму дазвол сабраць усіх нашых выведнікаў, якія захочуць, ён навучыць іх ваяваць і павядзе на поўнач, каб падняць там паўстаньне. Вось, коратка, як абстаяць справы. Нам цяпер трэба вырашыць, і я прашу выказвацца.

Гай скасавурыўся на Максіма. Сябар Мак сядзеў, падціснуўшы пад сябе нагу, велізарны, карычневы, нерухомы, як скала, нават не як скала, а як гіганцкі акумулятар, гатовы разрадзіцца ў адно імгненьне. Ён глядзеў у далёкі кут, на Чараўніка, але погляд Гая адчуў неадкладна і павярнуў да яго галаву. І раптам Гай падумаў, што сябар Мак ужо ня той, што раней. Ён згадаў, што даўно ўжо не ўсьміхаўся Мак сваёй славутай асьляпляльна-ідыёцкай усьмешкай, што даўно ён не сьпяваў сваіх горскіх песень, і што вочы ў яго сталі цяпер без ранейшай пяшчоты і добрай яхіднасьці, цьвёрдыя сталі вочы, ашклянелі неяк, нібы і не Максім гэта, а пан ротмістр Чачу. І яшчэ згадаў Гай, што даўно ўжо перастаў сябар Мак кідацца ва ўсе куткі, як вясёлы цікаўны сабака, стаў стрыманы, і зьявілася ў ім нейкая суровасьць, мэтанакіраванасьць нейкая, дарослая дзелавая засяроджанасьць, нібы цэліўся ён самім сабой у нейкую аднаму яму бачную мішэнь... вельмі, вельмі зьмяніўся сябар Мак з тых часоў, як усадзілі ў яго поўную абойму зь цяжкога армейскага пісталета. Раней ён шкадаваў усіх і кожнага, а цяпер не шкадуе нікога. Што ж, можа быць так і трэба... Але страшную ён усё ж справу задумаў, разьня будзе, вялікая разьня будзе...

— Нешта я не зразумеў, — падаў голас пляшывы вырадак, мяркуючы па вопратцы — нетутэйшы. — Што ж гэта ён хоча? Каб барбары сюды да нас прыйшлі? Дык яны ж нас усіх пераб’юць. Што я — барбараў ня ведаю? Усіх пераб’юць, ні аднаго чалавека не пакінуць.

— Яны прыйдуць сюды зь мірам, — сказаў Мак, — ці ня прыйдуць зусім.

— Хай ужо лепш зусім не прыходзяць, — сказаў пляшывы. — З барбарамі лепш ня зьвязвацца. Тады ўжо лепш шчыра да жаўнераў выйсьці пад кулямёты. Усё неяк ад сваёй рукі загінеш, у мяне бацька жаўнерам быў.

— Гэта, вядома, так, — прамовіў Бошку задуменна. — Але ж зь іншага боку барбары могуць і жаўнераў прагнаць, і нас ня будуць чапаць. Вось тады і стане добра.

— Чаму гэта яны раптам нас ня будуць чапаць? — запярэчыў бяльматы. — Усе нас адвеку чапалі, а гэтыя раптам ня будуць?

— Дык ён жа зь імі дамовіцца, — растлумачыў Бошку. — Не чапайце, маўляў, лесавікоў, і ўсё тут...

— Хто? Хто дамовіцца? — спытаў Хлебапёк, круцячы галавой.

— Ды вось Мак. Мак і дамовіцца...

— Ах, Мак... Ну, калі Мак дамовіцца, тады, можа быць, і не чапацьмуць.

— Гарбаты табе даць? — спытаў Бошку. — Засынаеш жа, Хлебапёк.

— Ды не хачу я тваёй гарбаты.

— Ну выпі гарбаткі, кубачак толькі, што гэта табе — шыю мыць?

Бяльматы раптам падняўся.

— Пойду я, — сказаў ён. — Нічога з гэтага ня выйдзе. І Мака яны заб’юць, і нас таксама не пашкадуюць. Чаго нас шкадаваць? Усё роўна гадоў празь дзесяць нам усім гамон. У мяне ў грамадзе ўжо два гады дзеці не нараджаюцца. Дажыць бы да сьмерці спакойна, і добра. А так самі вырашайце, як ведаеце. Мне ўсё адно.

Ён выйшаў, перакошаны, нязграбны, спатыкнуўшыся аб парог.

— Так, Мак, — ківаючы галавой, прамовіў П’яўка. — Прабач нас, але нікому мы ня верым. Як можна барбарам верыць? Яны ў пустыні жывуць, пясок жуюць, пяском запіваюць. Яны — страшныя людзі, з жалезнага дроту скручаныя, ні плакаць ня ўмеюць, ні сьмяяцца. Што мы для іх? Мох пад нагамі. Ну, вось прыйдуць яны, паб’юць салдат, сядуць тут, лес, вядома, выпаляць... навошта ім лес, яны пустыню любяць. І зноў жа нам канец. Не, ня веру. Ня веру, Мак. Пустая твая задума.

— Так, — сказаў Хлебапёк. — Ня трэба гэта нам, Мак. Дай ужо нам памерці спакойна, не чапай нас. Ты жаўнераў ненавідзіш, хочаш іх зьнішчыць, але ж мы тут прычым? У нас ні да каго нянавісьці няма. Пашкадуй нас, Мак. Бо ж нас ніхто ніколі не шкадаваў. І ты, хоць ты і добры чалавек, але таксама нас не шкадуеш... Не шкадуеш жа, а, Мак?

Гай зноў паглядзеў на Максіма і зьбянтэжана адвёў вочы. Максім пачырванеў, пачырванеў да сьлёз, нахіліў галаву і закрыў твар рукой.

— Няпраўда, — сказаў ён. — Я шкадую вас. Але я ня толькі вас шкадую. Я...

— Не-е, Мак, — настойліва сказаў Хлебапёк. — Ты ТОЛЬКІ нас пашкадуй. Мы ж найняшчасьнейшыя людзі ў сьвеце, і ты гэта ведаеш. Ты пра сваю нянавісьць забудзь. Пашкадуй — і ўсё...

— А чаго яму нас шкадаваць? — падаў голас Арэшнік, да вачэй заматаны бруднымі бінтамі. — Ён сам жаўнер. Калі гэта жаўнеры нас шкадавалі? Не нарадзіўся яшчэ жаўнер, які б нас пашкадаваў...

— Галубчыкі, галубчыкі! — сказаў строга прынц-герцаг. — Мак — наш сябар. Ён хоча нам дабра, хоча зьнішчыць нашых ворагаў...

— А вось што атрымаецца, — разважліва сказаў пляшывы зь нетутэйшых. — Дапусьцім нават, што барбары будуць мацьнейшыя за жаўнераў. Паб’юць яны жаўнераў, зруйнуюць іхныя клятыя вышкі, захопяць усю Поўнач. Хай. Нам не шкада. Хай яны там рэжуцца. Але нам карысьць якая? Нам тады зусім канец: на поўдні будуць барбары, на поўначы зноў жа барбары, над намі — усё тыя ж барбары. Мы ім не патрэбныя, а раз не патрэбныя — пад корань нас. Гэта адно... Цяпер дапусьцім, што жаўнеры барбараў адаб’юць. Адаб’юць яны барбараў, і пакоціцца ўся гэтая вайна праз нас на поўдзень. Што тады? Тады зноў жа нам хана: на поўначы жаўнеры, на поўдні жаўнеры, і над намі жаўнеры. Ну, а жаўнераў мы ведаем...

Сход зашумеў, загудзеў, што правільна маўляў пляшывы выказвае, усё дакладна, але пляшывы яшчэ ня скончыў.

— Дайце дагаварыць! — абурыўся ён. — Што вы расшумеліся, на самой справе? Гэта ж яшчэ ня ўсё. Яшчэ можа быць, што жаўнеры барбараў пераб’юць, а барбары — жаўнераў. Вось тут быццам бы нам самае і жыць. Дык не ж, ізноў не атрымліваецца. Бо яшчэ ваўкалакі ёсьць. Пакуль жаўнеры жывыя, ваўкалакі хаваюцца, кулі баяцца, жаўнерам загадана ваўкалакаў страляць. А ўжо як жаўнераў ня стане, тут нам поўны амін. Зьядуць нас ваўкалакі і костак не пакінуць.

Гэтая ідэя страшна ўразіла сход. «Правільна гаворыць! — пачуліся галасы. — Трэба ж, якія галовы ў іх на балотах... Так, браты, на ваўкалакаў мы і забыліся... А яны ня сьпяць, яны свайго чакаюць... Ня трэба нам нічога, Мак, няхай ідзе, як ідзе... Дваццаць гадоў худа-бедна пражылі, і яшчэ дваццаць працягнем, а там, глядзіш, і яшчэ...»

— І выведнікаў яму аддаваць нельга! — павысіў голас пляшывы. — Ці мала што яны самі хочуць... Ім што — яны і дома не жывуць, шасьціпалы вунь днюе і начуе на тым баку, сорам сказаць — рабуе там і гарэлку п’е. Ім добра, яны вышак клятых не баяцца, галовы ім не баляць. А грамадзтву як? Дзічына на поўнач сыходзіць, хто да нас яе з поўначы гнаць будзе, калі не выведнікі? Не даваць! І прыструніць іх яшчэ трэба добранька, зусім разбэсьціліся... Забойствы там учыняюць, жаўнераў крадуць і мучаць, як і ня людзі... Не пускаць! Зусім разбэсьцяцца...

— Не пускаць, не пускаць... — пацьвердзіў сход. — Як мы бязь іх? А мы іх кармілі-паілі, мы іх нарадзілі ды выгадавалі, адчуваць павінныя, а яны, знай сабе, у бок глядзяць, як бы пасваволіць...

Пляшывы, нарэшце, супакоіўся, сеў на месца і пачаў прагна глынаць астылую гарбату. Сход таксама ўгаманіўся, сьціхнуў. Старыя сядзелі нерухома, намагаючыся не глядзець на Максіма. Бошку, паныла ківаючы, прамовіў:

— Трэба ж, якое ў нас няшчаснае жыцьцё! Ніадкуль паратунку няма. І што мы каму зрабілі?

— Нараджалі нас дарма, вось што, — сказаў Арэшнік. — Не падумаўшы нас нараджалі, ня ў час... — Ён працягнуў пусты кубак. — І мы дарма нараджаем. На пагібель. Так, так, на пагібель...

— Раўнавага... — вымавіў раптам гучны хрыплы голас. — Я вам ужо казаў гэта, Мак. Вы не захацелі мяне зразумець...

Незразумела было, адкуль ідзе голас. Усе маўчалі, журботна апусьціўшы вочы. Толькі птушка на плячы Чараўніка тапталася, адкрываючы і закрываючы жоўтую дзюбу. Сам Чараўнік сядзеў нерухома, заплюшчыўшы вочы і сьціснуўшы тонкія вусны.

— Але цяпер, спадзяюся, вы зразумелі, — працягвала быццам бы птушка. — Вы хочаце парушыць гэтую раўнавагу. Што ж, гэта магчыма. Гэта ў вашых сілах. Але пытаецца — навошта? Хто-небудзь просіць вас пра гэта? Вы зрабілі правільны выбар: вы зьвярнуліся да найжаласьнейшых, да найняшчасьнейшых, да людзей, якім дасталася ў раўнавазе сілаў найцяжэйшая доля. Але нават і яны не жадаюць парушэньня раўнавагі. Тады што ж вамі рухае?...

Птушка натапырылася і засунула галаву пад крыло, а голас усё гучаў, і цяпер Гай зразумеў, што гаворыць сам Чараўнік, не расьціскаючы вуснаў, ня рухаючы ніводным мускулам твару. Гэта было вельмі страшна, і ня толькі Гаю, але і ўсім прысутным, нават прынцу-герцагу. Адзін толькі Максім глядзеў на Чараўніка хмурна і зь нейкім выклікам.

— Нецярпеньне патрывожанага сумленьня! — абвясьціў Чараўнік. — Вашае сумленьне расьпешчанае пастаяннай увагай, яно прымаецца стагнаць пры найменшай нязручнасьці, і розум ваш пачціва схіляецца перад ім, замест таго, каб крыкнуць на яго і паставіць яго на месца. Вашае сумленьне абуранае існуючым парадкам рэчаў, і ваш розум паслухмяна і пасьпешліва шукае шляхі зьмяніць гэты парадак. Але ў парадку ёсьць свае законы. Гэтыя законы ўзьнікаюць зь імкненьняў велізарных чалавечых масаў, і зьмяняцца яны могуць таксама толькі са зьмяненьнем гэтых імкненьняў... Такім чынам, з аднаго боку — імкненьні велізарных чалавечых масаў, з другога боку — вашае сумленьне, увасабленьне вашых імкненьняў. Вашае сумленьне пасоўвае вас на зьмяненьне існуючага парадку, то бок на зьмяненьне імкненьняў мільённых чалавечых масаў на вобраз і падабенства вашых імкненьняў. Гэта сьмешна і антыгістарычна. Ваш затуманены і аглушаны сумленьнем розум страціў здольнасьць адрозьніваць рэальнае дабро масаў ад уяўнага, — гэта ўжо ня розум. Розум трэба трымаць у чысьціні. Ня хочаце, ня можаце — што ж, тым горш для вас. І ня толькі для вас. Вы скажаце, што ў тым сьвеце, адкуль вы прыйшлі, людзі ня могуць жыць зь нячыстым сумленьнем. Што ж, перастаньце жыць. Гэта таксама нядрэннае выйсьце — і для вас, і для іншых.

Чараўнік замоўк, і ўсе галовы павярнуліся да Максіма. Гай не зусім зразумеў, пра што тут ішла гаворка. Відаць, гэта быў водгалас нейкае старое спрэчкі. І яшчэ ясна было, што Чараўнік лічыць Максіма разумным, але капрызным чалавекам, які дзейнічае хутчэй па капрызе, чым па неабходнасьці. Гэта было крыўдна. Максім быў, вядома, дзіўнай асобай, але сябе ён не шкадаваў і заўсёды ўсім хацеў дабра — не па капрызе якім-небудзь, а па найглыбейшым перакананьні. Вядома, сорак мільёнаў людзей, абдураных выпраменьваньнем, ніякіх зьменаў не хацелі, але ж яны былі абдураныя, гэта было несправядліва...

— Не магу з вамі пагадзіцца, — холадна сказаў Максім. — Сумленьне сваім болем ставіць задачы, розум — выконвае. Сумленьне задае ідэалы, розум шукае да іх дарогі. Гэта і ёсьць функцыя розуму — шукаць дарогі. Без сумленьня розум працуе толькі на сябе, а значыць — ухаластую. Што ж тычыцца супярэчнасьцяў маіх імкненьняў зь імкненьнямі масаў... Існуе пэўны ідэал: чалавек павінен быць вольным духоўна і фізычна. У гэтым сьвеце масы яшчэ не ўсьведамляюць гэтага ідэалу, і дарога да яго цяжкая. Але калісьці трэба пачынаць. Менавіта людзі з абвостраным сумленьнем і павінныя бударажыць масы, не даваць ім заснуць у скоцкім стане, падымаць іх на змаганьне з прыгнётам. Нават калі масы не адчуваюць гэтага прыгнёту.

— І то праўда, — зь нечаканай лёгкасьцю пагадзіўся Чараўнік. — Сумленьне сапраўды задае ідэалы. Але ідэалы таму і называюцца ідэаламі, што знаходзяцца ў ашаламляльнай неадпаведнасьці з рэчаіснасьцю. І таму, калі за працу прымаецца розум, халодны, спакойны розум, ён пачынае шукаць сродкі дасягненьня ідэалаў, і выяўляецца, што сродкі гэтыя ня лезуць у рамкі ідэалаў, і рамкі трэба пашырыць, а сумленьне зьлёгку падрасьцягнуць, падправіць, прыстасаваць... Я ж толькі гэта і хачу сказаць, толькі гэта вам і паўтараю: ня варта няньчыцца са сваім сумленьнем, трэба часьцей падстаўляць яго пыльнаму скразьнячку новай рэчаіснасьці і не баяцца зьяўленьня на ім плямак і грубай скарыначкі... Зрэшты, вы і самі гэта разумееце. Вы проста яшчэ не навучыліся называць рэчы сваімі імёнамі. Але вы і гэтаму навучыцеся. Вось вашае сумленьне абвясьціла задачу: зьвергнуць тыранію гэтых Невядомых Айцоў. Розум прыкінуў, што да чаго, і даў параду: паколькі знутры тыранію падарваць немагчыма, ударым па ёй звонку, кінем на яе барбараў... хай лесавікі будуць растаптаныя, хай рэчышча Блакітнае Зьмяі запрудзіцца трупамі, хай пачнецца вялікая вайна, якая, можа быць, прывядзе да зьвяржэньня тыранаў, — усё для высакароднага ідэалу. Ну што ж, сказала сумленьне, паморшчыўся, давядзецца мне зьлёгку агрубець дзеля вялікае справы...

— Масаракш... — прашыпеў Максім, чырвоны і злы, якім Гай ня бачыў яго ніколі. — Так, масаракш! Так! Усё менавіта так, як вы кажаце! А што яшчэ застаецца рабіць? За Блакітнай Зьмяёй сорак мільёнаў чалавек ператвораныя ў хадзячыя дзеравякі. Сорак мільёнаў рабоў...

— Правільна, правільна, — сказаў Чараўнік. — Іншая справа, што сам па сабе плян няўдалы: барбары разаб’юцца аб вежы і адкоцяцца, а бедныя нашыя выведнікі, увогуле, ні на што сур’ёзнае ня здольныя. Але ў рамках таго ж пляну вы маглі б зьвязацца, напрыклад, з Астраўной Імпэрыяй... Гаворка не пра гэта. Баюся, вы наогул спазьніліся, Мак. Вам бы прыбыць сюды гадоў пяцьдзесят таму, калі яшчэ не было вежаў, калі яшчэ не было вайны, калі была яшчэ надзея перадаць свае ідэалы мільёнам... А цяпер гэтай надзеі няма, цяпер надыйшла эпоха вежаў... хіба што вы перацягаеце ўсе гэтыя мільёны сюды па адным, як вы ўцягнулі гэтага хлопчыка з аўтаматам... вы толькі не падумайце, што я вас адгаворваю. Я добра бачу: вы — сіла, Максім. І вашае зьяўленьне тут само па сабе азначае непазьбежнае крушэньне раўнавагі на паверхні нашага маленькага шара. Дзейнічайце. Толькі хай вашае сумленьне не перашкаджае вам ясна думаць, а ваш розум няхай не саромеецца, калі трэба, адхіліць сумленьне... І яшчэ раю вам памятаць: ня ведаю, як у вашым сьвеце, а ў нашым — ніякая сіла не застаецца доўга без гаспадара. Заўсёды знаходзіцца хто-небудзь, хто намагаецца прыручыць яе і падпарадкаваць сабе — незаўважна ці на добрапрыстойнай падставе... Вось і ўсё, што я хацеў сказаць.

Чараўнік зь нечаканым спрытам падняўся — птушка на яго плячы прысела і растапырыла крылы — сьлізгануў на караценькіх ножках уздоўж сьцяны і схаваўся за дзьвярыма. І адразу ж сьледам пацягнуўся ўвесь сход. Сыходзілі стогнучы, пакрэхтваючы, адсопваючыся, нічога толкам не зразумеўшы са сказанага, але відавочна задаволеныя тым, што ўсё застаецца па-ранейшаму, што Чараўнік не дазволіў небясьпечнай задумы, пашкадаваў, значыць, Чараўнік, ня даў у крыўду, і можна будзе цяпер дажываць, як і раней, балазе наперадзе яшчэ цэлая вечнасьць — гадоў дзесяць, а то і больш. Апошнім уплёўся Бошку з пустым чайнікам, і ў пакоі засталіся толькі Гай, ды Мак з прынцам-герцагам, ды яшчэ ў куце моцна спаў, прытаміўшыся ад разумовых высілкаў, Хлебапёк. У галаве ў Гая было цьмяна, ды і ў душы таксама. Зразумеў ён толькі адно: няшчаснае маё жыцьцё, першую палову быў лялькай, балванчыкам у нечых руках, а другую палову, відаць, давядзецца дажываць валацугам без радзімы, безь сяброў, бяз заўтрашняга дня...

— Вы засмучаныя, Мак? — спытаў прынц-герцаг вінавата.

— Ды не, ня надта, — адгукнуўся Максім. — Хутчэй нават наадварот, я адчуваю палёгку. Чараўнік мае рацыю, маё сумленьне яшчэ не гатовае да такіх задумаў. Верагодна, трэба яшчэ пабадзяцца, паглядзець. Патрэніраваць сумленьне... — Ён неяк непрыемна засьмяяўся. — Што вы мне можаце прапанаваць, прынц-герцаг?

Стары прынц-герцаг, крэкчучы, падняўся і, расьціраючы зацёклыя бакі, прайшоўся па пакоі.

— Па-першае, я ня раю вам паглыбляцца ў пустыню, — сказаў ён. — Ёсьць там барбары, ці няма іх — нічога прыдатнага вы там для сябе ня знойдзеце. Можа быць, варта, па парадзе Чараўніка, усталяваць кантакт з астраўлянамі, хаця бачыць бог, ня ведаю я, як гэта зрабіць. Верагодна, трэба ісьці да мора і пачынаць адтуль... калі астраўляне — таксама ня міт і калі яны захочуць з вамі размаўляць... Найправільнейшым мне здаецца вяртацца назад і дзейнічаць там у адзіночку. Згадайце, што сказаў Чараўнік: вы — сіла. А сілу кожны імкнецца прыстасаваць для сваіх мэтаў. Гісторыя нашай імпэрыі ведае нямала выпадкаў, калі дзёрзкія і моцныя адзіночкі дабіраліся да трону... Праўда, менавіта яны і стварылі найжорсткія традыцыі тыраніі, але вас гэта не тычыцца, вы не такі і наўрад ці станеце такім... Калі я вас правільна зразумеў, спадзявацца на масавы рух не даводзіцца, а гэта значыць, што ваш шлях — ня шлях грамадзянскай вайны і наогул ня шлях вайны. Вам варта дзейнічаць у адзіночку, як дывэрсанту. У рэшце рэшт вы маеце рацыю, сыстэма вежаў павінная мець цэнтр. І ўлада над Поўначчу ў руках у таго, хто валодае гэтым цэнтрам. Вам варта добранька гэта засвоіць.

— Баюся, гэта не для мяне, — павольна прамовіў Максім. — Не магу пакуль сказаць — чаму, але гэта не для мяне, я адчуваю. Я не хачу валодаць Цэнтрам. У адным вы маеце рацыю: мне няма чаго рабіць ні тут, ні ў пустыні. Пустыня занадта далёка, а тут няма на каго абаперціся. Але мне трэба будзе яшчэ шмат чаго даведацца, ёсьць яшчэ Пандэя, Хонці, ёсьць яшчэ горы, ёсьць яшчэ дзесьці Астраўная Імпэрыя... Вы чулі пра белыя субмарыны? Не? А я чуў, і Гай вось чуў, і мы ведаем чалавека, які іх бачыў і зь імі змагаўся. Дык вось: яны могуць ваяваць... Ну, добра. — Максім ускочыў. — Марудзіць няма чаго. Дзякуй, прынц-герцаг, вы вельмі дапамаглі нам. Хадзем, Гай.

Яны выйшлі на плошчу і спыніліся ля аплаўленага помніка. Гай з сумам азіраўся. Вакол у гарачым марыве калыхаліся жоўтыя разваліны, было душна, сьмярдзюча, але ўжо не хацелася сыходзіць адсюль, з гэтага страшнага, але ўжо прывычнага месца, і зноў цягнуцца празь лясы, аддаючыся на волю ўсіх цёмных выпадковасьцяў, якія падпільноўваюць там чалавека на кожным уздыху... вярнуцца б зараз у свой пакойчык, пагуляць з лысенькай Тангай, зрабіць ёй, нарэшце, абяцаную сьвістульку са стрэлянай гільзы, — не пашкадаваць, масаракш, стрэліць у паветра патрон для беднай дзяўчынкі...

— Куды ж усё-ткі маеце намер ісьці? — спытаў прынц-герцаг, прыкрываючы твар ад пылу сваім пашарпаным, выцьвілым капелюшом.

— На захад, — адказаў Максім. — Да мора. Далёка адсюль мора?

— Трыста кілямэтраў... — вымавіў прынц-герцаг раздумліва. — І давядзецца ісьці празь вельмі заражаныя месцы... Слухайце, — сказаў ён. — А можа быць, зробім так?... — Ён надоўга змоўк, і Гай ужо пачаў нецярпліва пераступаць з нагі на нагу, але Максім не сьпяшаўся, чакаў. — Эх, навошта ён мне! — сказаў, нарэшце, прынц-герцаг. — Шчыра кажучы, захоўваў я яго для сябе, думаў: калі зусім стане кепска — калі нэрвы здадуць, сяду на яго і павернуся дадому, а там хоць пад расстрэл... Ды што ўжо цяпер... Позна.

— Самалёт? — хутка спытаў Максім, з надзеяй гледзячы на ​​прынца-герцага.

— Так. «Горны Арол». Вам гаворыць што-небудзь гэтая назва? Не, канешне... А вам, малады чалавек? Таксама не... Найзнакаміцейшы некалі бамбавоз, панове. Асабісты Ягонае Імпэратарскае Вялікасьці Прынца Кірну Чатырох Залатых Сьцягоў Імянны бамбавоз «Горны Арол»... Жаўнераў, памятаецца, на памяць прымушалі зубрыць... Радавы такі і такі! Назаві асабісты бамбавоз ягонае імпэратарскае вялікасьці! І той, бывала, называе... Так... Дык вось, я яго захаваў. Спачатку хацеў на ім эвакуаваць параненых, але іх было занадта шмат. Потым, калі ўсе параненыя памерлі... Ат, ды што распавядаць. Бярыце яго сабе, галубчык. Ляціце. Гаручага хопіць на палову сьвету...

— Дзякуй, — сказаў Максім. — Дзякуй, прынц-герцаг. Я вас ніколі не забуду.

— Ды што ж — мяне, — прамовіў стары. — Не дзеля сябе даю... А вось калі ўдасца вам, галубчык, што-небудзь, вы на гэтых вось не забудзьцеся.

— Удасца, — сказаў Максім. — Удасца, масаракш! Павінна атрымацца, сумленьне там або не сумленьне!... І я нікога ніколі не забуду.

16


Гаю ніколі яшчэ не даводзілася лётаць на самалётах. Ён і самалёт убачыў упершыню ў жыцьці. Паліцэйскія верталёты і штабныя лятаючыя плятформы ён бачыў ня раз і аднойчы нават прымаў удзел у аблаве з паветра — іх сэкцыю пагрузілі на верталёт і высадзілі на шашу, па якой пер да маста натоўп збунтаваных з-за кепскае ежы штрафнікоў. Ад гэтага паветранага кідка ў Гая засталіся найнепрыемнейшыя ўспаміны: верталёт ішоў вельмі нізка, трэсла і разгойдвала так, што вантробы выварочваліся навыварат, і ў дадатак — тлумны роў вінта, бэнзынавы смурод і фантаны машыннага алею, якія пырскалі адусюль.

Але тут была зусім іншая справа.

Асабісты Я. І. В. бамбавоз «Горны Арол» уразіў уяўленьне Гая. Гэта была сапраўды пачварная машына, і зусім немагчыма было ўявіць сабе, што яна здольная падняцца ў паветра. Ейнае рабрыстае вузкае цела, аздобленае шматлікімі залатымі эмблемамі, было доўгім, як вуліца. Грозна і велічна распасьціраліся велічэзныя крылы, пад якімі магла б схавацца цэлая брыгада. Да іх было далёка, як да даху будынку, але лопасьці шасьці велізарных прапэлераў амаль дакраналіся да зямлі. Бамбавоз стаяў на трох колах у некалькі чалавечых ростаў кожнае — два колы падпіралі насавую частку, на трэцяе абапіраўся этажэрчаты хвост. Да кабіны, якая блішчала шклом, вяла на галавакружную вышыню серабрыстая нітачка лёгкай алюмініевай лесьвіцы. Так, гэта быў сапраўдны сымбал старой імпэрыі, сымбал вялікае мінуўшчыны, сымбал былое магутнасьці, што распаўсюджвалася на ўвесь кантынэнт. Гай, задраўшы галаву, стаяў на саслабелых нагах, трапечучы ад глыбокай пашаны, і як гром ашаламілі яго словы сябра Мака:

— Ну і куфар, масаракш!.. Даруйце, прынц-герцаг, мімаволі вырвалася...

— Іншага няма, — суха адазваўся прынц-герцаг. — Дарэчы, гэта найлепшы бамбавоз у сьвеце. У свой час ягоная імпэратарская вялікасьць зьдзейсьніў на ім...

— Так, так, вядома, — пасьпешліва пагадзіўся Максім. — Гэта я ад нечаканасьці...

Наверсе, у пілёцкай кабіне, захапленьне Гая дасягнула мяжы. Кабіна была скрозь са шкла. Велізарная колькасьць незнаёмых прыбораў, надзвычайна зручныя мяккія крэслы, незразумелыя рычагі і прыстасаваньні, пучкі рознакаляровых правадоў, дзіўныя нябачаныя шлемы, якія ляжалі напагатове... Прынц-герцаг нешта таропка ўтлумачваў Маку, указваючы на ​​прыборы, калыхаючы рычагі, Мак расьсеяна мармытаў: «Ну так, зразумела, зразумела...», а Гай, якога ўсадзілі ў крэсьле, каб не перашкаджаў, з аўтаматам на каленях, каб, крый божа, чаго-небудзь не падрапаць, вытарэшчваў вочы і бессэнсоўна круціў галавой ва ўсе бакі.

Бамбавоз стаяў у старым праселым ангары на ўзьлесьсі, перад ім далёка распасьціралася роўнае шэра-зялёнае поле без адзінай купіны, без адзінага кусьціка. За полем, кілямэтрах у пяці, зноў пачынаўся лес, а над усім гэтым вісела белае неба, якое здавалася адсюль, з кабіны, зусім блізкім, рукой падаць. Гай быў вельмі ўсхваляваны. Ён дрэнна запамятаваў, як разьвітваўся са старым прынцам-герцагам. Прынц-герцаг нешта казаў, і Максім нешта казаў, здаецца, яны сьмяяліся, потым прынц-герцаг паплакаў, потым бразнулі дзьверцы... Гай раптам выявіў, што прышпілены да крэсла шырокімі пасамі, а Максім у суседнім крэсьле хутка і ўпэўнена пстрыкае нейкімі рычажкамі і клавішамі.

Засьвяціліся цыфэрбляты на пультах, пачуўся трэск, грамавыя выхлапы, кабіна задрыжала дробнай дрыготкай, усё вакол напоўнілася цяжкім грукатам, маленькі прынц-герцаг далёка ўнізе сярод палеглых кустоў і травы, што нібы заструменілася, схапіўся абедзьвюма рукамі за капялюш і падаўся назад, Гай павярнуўся і ўбачыў, што лопасьці гіганцкіх прапэлераў зьніклі, зьліліся ў велізарныя мутныя колы, і раптам усё шырокае поле зрушылася і папаўзло насустрач, хутчэй і хутчэй, ня стала больш прынца-герцага, ня стала ангара, было толькі поле, што імкліва ляцела насустрач, і неміласэрная трасяніна, і грамавы роў, і, зь цяжкасьцю павярнуўшы галаву, Гай з жахам выявіў, што гіганцкія крылы плаўна разгойдваюцца і вось-вось адваляцца, але тут трасяніна прапала, поле пад крыламі ляснула ўніз, і нейкае мяккае ватовае адчуваньне пранізала Гая ад ног да галавы. А пад бамбавозам ужо больш не было поля, ды і лесу ня стала, лес ператварыўся ў чорна-зялёную шчотку, у велізарную латаную-пералатаную коўдру, і тады Гай здагадаўся, што ён ляціць.

Ён у поўным захапленьні паглядзеў на Максіма. Сябар Мак сядзеў у нядбайнай позе, паклаўшы левую руку на падлакотнік, а правай ледзь прыкметна падшавельваў найвялікшы і, мае быць, найгалоўнейшы рычаг. Вочы ў яго былі прыплюшчаныя, вусны наморшчаныя, нібы ён пасьвістваў. Так, гэта быў вялікі чалавек. Вялікі і неспасьціжны. Напэўна, ён усё можа, падумаў Гай. Вось ён кіруе гэтай найскладанейшай машынай, якую бачыць упершыню ў жыцьці. Гэта ж ня танк які-небудзь і не грузавік — самалёт, легендарная машына, я і ня ведаў, што яны захаваліся... а ён упраўляецца зь ёю, як з цацкай, быццам усё жыцьцё толькі й рабіў, што лётаў у паветраных прасторах. Гэта проста розумам не дастаць: здаецца, што ён многае бачыць упершыню, і тым ня менш ён мамэнтальна прынараўліваецца і робіць тое, што трэба... І хіба толькі з машынамі? Бо ня толькі машыны адразу прызнаюць ў ім гаспадара... Захаці ён, і ротмістр Чачу хадзіў бы зь ім у абдымку... Чараўнік, на якога і глядзець боязна, і той лічыў яго за роўнага... Прынц-герцаг, палкоўнік, галоўны хірург, арыстакрат, можна сказаць, адразу адчуў у ім нешта гэткае, высокае... Такую машыну падараваў, даверыў... А я яшчэ Раду за яго хацеў выдаць. Што яму Рада? Так, мімалётнае захапленьне. Яму б якую-небудзь графіню або, скажам, прынцэсу... А вось са мной сябруе, трэба ж... І скажы ён цяпер, каб я выкінуўся ўніз, — што ж, вельмі можа быць, што й выкінуся... бо — Максім! І колькі я ўжо з-за яго даведаўся і пабачыў, у жыцьці столькі не даведацца і ня ўбачыць... І колькі з-за яго яшчэ даведаюся, і ўбачу, і чаму ад яго навучуся...

Максім адчуў на сабе ягоны погляд, і ягонае захапленьне, і ягоную адданасьць, павярнуў галаву і шырока, па-старому, усьміхнуўся, і Гай зь цяжкасьцю ўтрымаўся, каб не схапіць яго магутную карычневую руку і не прыпасьці да яе ва ўдзячным цалаваньні. О валадару мой, абарона мая і правадыру мой, загадай! — Я перад табой, я тут, я гатовы — кінь мяне ў агонь, злучы мяне з полымем... На тысячы ворагаў, на расчыненыя жаралы, насустрач мільёнам куль... Дзе яны, ворагі твае? Дзе гэтыя агідныя людзі ў мярзотных чорных мундзірах? Дзе гэты злосны афіцэрышка, які асьмеліўся падняць на цябе руку? О чорны мярзотніку, я разарву цябе пазногцямі, я перагрызу табе горла... але ня зараз, не... ён нешта загадвае мне, мой валадар, ён нешта хоча ад мяне... Мак, Мак, малю, вярні мне сваю ўсьмешку, чаму ты больш не ўсьміхаешся? Так, так, я дурны, я не разумею цябе, я ня чую цябе, тут такі роў, гэта раве твая паслухмяная машына... Вось яно што, масаракш, які я ідыёт, ну вядома ж, шлем... так, так, зараз... Я разумею, тут шлемафон, як у танку... слухаю цябе, вялікі! Загадвай! Не-не, я не хачу апамятацца! Са мной нічога не адбываецца, проста я твой, я хачу памерці за цябе, загадай што-небудзь... Так, я буду маўчаць, я заткнуся... гэта разарве мне лёгкія, але я буду маўчаць, раз ты мне загадваеш... Вежа? Якая вежа? А, так, бачу вежу... Гэтыя чорныя мярзотнікі, гэтыя паскудныя Айцы, сабачыя Айцы, яны панатыркалі вежы ўсюды, але мы зьмяцем гэтыя вежы, мы пройдзем жалезным крокам, зьмятаючы гэтыя вежы, з агнём у вачах... Вядзі, вядзі сваю паслухмяную машыну на гэтую гнюсную вежу... і дасі мне бомбу, я скокну з бомбай і не прамахнуся, вось убачыш! Бомбу мне, бомбу! У агонь! О!... О-о!! О-о-о!!!

... Гай зь цяжкасьцю ўдыхнуў і рвануў на сабе каўнер камбінэзона. У вушах зьвінела, сьвет перад вачыма плыў і пагойдваўся. Сьвет быў у тумане, але туман хутка расьсейваўся, нылі мускулы і нядобра пяршыла ў горле. Потым ён убачыў твар Максіма, цёмны, хмурны, нават нейкі жорсткі. Успамін пра нешта салодкае ўсплыў і адразу зьнік, але чамусьці вельмі захацелася ўстаць на «зважай» і пстрыкнуць абцасамі. Зрэшты, Гай разумеў, што гэта недарэчна, што Максім раззлуецца.

— Я нешта нарабіў? — спытаў ён вінавата і з асьцярогай агледзеўся.

— Гэта я нарабіў, — адказаў Максім. — Зусім забыўся на гэтую дрэнь.

— На што?

Максім вярнуўся ў сваё крэсла, паклаў руку на рычаг і стаў глядзець наперад.

— На вежы, — сказаў ён, нарэшце.

— На якія вежы?

— Я ўзяў занадта моцна на поўнач, — сказаў Максім. — Мы трапілі пад прамянёвы ўдар.

Гаю стала сорамна.

— Я крычаў гімн? — спытаў ён.

— Горш, — адказаў Максім. — Добра, надалей будзем асьцярожней.

З пачуцьцём вялікай няёмкасьці Гай адвярнуўся, пакутліва спрабуючы згадаць, што ж ён тут рабіў, і пачаў разглядаць сьвет унізе. Ніякай вежы ён ня ўбачыў, і, вядома, ужо ня ўбачыў ні ангара, ні поля, зь якога яны ўзьляцелі. Унізе павольна паўзла ўсё тая ж лапікавая коўдра, і яшчэ была бачная рака, цьмяная мэталічная зьмейка, якая зьнікала ў туманнай смузе далёка наперадзе, дзе ў небе сьцяной павінна было падымацца мора... Што ж я тут балбатаў? — думаў Гай. Напэўна, нейкую сьмяротную лухту нёс, бо Максім вельмі незадаволены і ўстрывожаны. Масаракш, можа быць, да мяне вярнуліся мае гвардзейскія звычкі, і я Максіма як-небудзь абразіў?... Дзе ж гэтая клятая вежа? Добры выпадак скінуць на яе бомбу...

Бамбавоз раптам скаланула. Гай прыкусіў язык, а Максім ухапіўся за рычаг дзьвюма рукамі. Нешта было не ў парадку, нешта здарылася... Гай небясьпечна азірнуўся і з палёгкай выявіў, што крыло на месцы, а прапэлеры круцяцца. Тады ён паглядзеў дагары. У бялявым небе над галавой павольна расплываліся нейкія вугальна-чорныя плямы. Нібы кроплі тушы ў вадзе.

— Што гэта? — спытаў ён.

— Ня ведаю, — сказаў Максім. — Дзіўная штука... — Ён вымавіў яшчэ два нейкія незнаёмыя словы, а потым з запінкай сказаў: — Атака... нябесных камянёў. Глупства, так не бывае. Верагоднасьць — нуль цэлых, нуль-нуль... Што я іх — прыцягваю?...

Ён зноў вымавіў незнаёмыя словы і змоўк.

Гай хацеў спытаць, што такое нябесныя камяні, але тут краем вока заўважыў дзіўны рух справа ўнізе. Ён угледзеўся. Над брудна-зялёнай коўдрай лесу павольна ўспушвалася грузная жаўтаватая куча. Ён не адразу зразумеў, што гэта — дым. Потым у нетрах кучы бліснула, зь яе сьлізганула дагары доўгае чорнае цела, і ў тую ж сэкунду гарызонт раптам жудасна перакасіўся, устаў сьцяной, і Гай учапіўся ў падлакотнікі. Аўтамат сасьлізнуў у яго з каленяў і пакаціўся па падлозе. «Масаракш... — прашыпеў у навушніках голас Максіма. — Вось гэта што такое! Ах я, дурань!» Гарызонт зноў выраўняўся, Гай пашукаў вачыма жоўтую кучу дыму, не знайшоў, стаў глядзець наперад і раптам убачыў прама па курсе, як над лесам падняўся фантан рознакаляровых пырскаў, зноў гарой успучылася жоўтае воблака, бліснуў агонь, зноў доўгае чорнае цела павольна паднялося ў неба і лопнула асьляпляльна-белым шарам — Гай прыкрыў вочы рукой. Белы шар хутка патух, наліўся чорным і расплыўся гіганцкай кляксай. Падлога пад нагамі стала правальвацца, Гай шырока раскрыў рот, хапаючы паветра, на сэкунду яму падалося, што страўнік вось-вось выскачыць вонкі, у кабіне пацямнела, ірваны чорны дым сьлізгануў насустрач і ў бакі, гарызонт зноў перакасіўся, лес быў цяпер зусім блізка зьлева, Гай зажмурыўся ў чаканьні ўдару, болю, гібелі, — паветра бракавала, усё вакол трэслася й уздрыгвала. «Масаракш... — шыпеў голас Максіма ў навушніках. — Трыццаць тры разы масаракш...» І тут коратка і люта прагрукацела побач у сьцяну, нібы хтосьці ва ўпор біў з кулямёта, у твар ударыла тугая ледзяная бруя, шлем сарвала прэч, і Гай скурчыўся, хаваючы галаву ад рову і сустрэчнага ветру. Канец, думаў ён. У нас страляюць, думаў ён. Зараз нас саб’юць, і мы згарым, думаў ён... Аднак, нічога не адбывалася. Бамбавоз скаланула яшчэ некалькі разоў, некалькі разоў ён праваліўся ў нейкія ямы і зноў вынырнуў, а потым роў рухавікоў раптам змоўк, і наступіла жудасная цішыня, напоўненая сьвісьцячым выцьцём ветру, што рваўся скрозь прабоіны.

Гай пачакаў крыху, потым асьцярожна падняў галаву, імкнучыся не падстаўляць твар ледзяным бруям. Максім быў тут. Ён сядзеў у напружанай позе, трымаючыся за рычаг абедзьвюма рукамі, і пазіраў то на прыборы, то наперад. Мышцы пад карычневай скурай узьдзьмуліся. Бамбавоз ляцеў неяк дзіўна, — ненатуральна задраўшы насавую частку. Маторы не працавалі, Гай азірнуўся на крыло й абамлеў. Крыло гарэла.

— Пажар! — закрычаў ён і паспрабаваў ускочыць. Пасы не пусьцілі.

— Сядзі спакойна, — сказаў Максім скрозь зубы, не паварочваючыся.

— Дык крыло ж гарыць!...

— А я што магу зрабіць? Я ж казаў — куфар... Сядзі, ня торгайся.

Гай узяў сябе ў рукі і стаў глядзець наперад. Бамбавоз ляцеў зусім нізка. Ад мільгаценьня чорных і зялёных плямаў мітусілася ў вачах. А наперадзе ўжо падымалася бліскучая, сталёвага колеру паверхня мора. Разаб’емся да чорта, падумаў Гай з заміраньнем у сэрцы. Кляты прынц-герцаг са сваім клятым бамбавозам, масаракш, таксама мне — абломак імперыі, ішлі б сабе спакойненька пешшу і гора б ня ведалі, а цяпер згарым, а калі не згарым, дык разаб’емся, а калі не разаб’емся, дык патонем... Максіму што — ён уваскрэсьне, а мне — канец... Не хачу.

— Ня торгайся, — сказаў Максім. — Трымайся мацьней... Зараз...

Лес унізе раптам скончыўся, Гай убачыў, як наперадзе прама на яго нясецца хвалістая шэра-сталёвая паверхня і заплюшчыў вочы...

Удар. Храбусьценьне. Жахлівае шыпеньне. Зноў удар. І яшчэ ўдар. Усё ляціць да чорта, усё загінула, канец усяму, Гай лямантуе ад жаху. Нейкая вялізная сіла хапае яго і спрабуе вырваць з коранем з крэсла разам з пасамі, разам з усімі вантробамі, расчаравана шпурляе назад, вакол усё трашчыць і ламаецца, сьмярдзіць гарам і пырскаецца цеплаватай вадой. Потым усё заціхае. У цішыні чуецца плёскат і цурчаньне, нешта шыпіць і патрэсквае, падлога пачынае павольна калыхацца. Здаецца, можна адкрыць вочы і паглядзець, як там, на тым сьвеце...

Гай расплюшчыў вочы і ўбачыў Максіма, які, навіснуўшы над ім, расшпільваў яму пасы.

— Плаваць умееш?

Ага, значыць, мы жывыя.

— Умею, — адказаў Гай.

— Тады пайшлі.

Гай асьцярожна падняўся, чакаючы вострага болю ў зьбітым і пераламаным целе, аднак цела аказалася ў парадку. Бамбавоз ціхенька пагойдваўся на дробнай хвалі. Левага крыла ў яго не было, правае яшчэ боўталася на нейкай дзіркаватай мэталічнай паласе. Прама па носе быў бераг — відавочна, бамбавоз разьвярнула пры пасадцы.

Максім падабраў аўтамат, закінуў за сьпіну і расчыніў дзьверцы. У кабіну зараз жа хлынула вада, адчайна засьмярдзела бэнзынам, падлога пад нагамі пачала павольна нахіляцца.

— Уперад, — скамандаваў Максім, і Гай, праціснуўшыся паўз яго, паслухмяна бухнуўся ў хвалі.

Ён пагрузіўся з галавой, вынырнуў, адплёўваючыся, і паплыў да берага. Бераг быў блізка, цьвёрды бераг, па якім можна хадзіць і на які можна падаць без небясьпекі для жыцьця. Максім, бясшумна разразаючы ваду, плыў побач. Масаракш, ён і плавае як рыба, нібы ў вадзе нарадзіўся... Гай, адсопваючыся, з усіх сілаў працаваў рукамі і нагамі. Плыць у камбінэзоне і ў ботах было вельмі цяжка, і ён узрадаваўся, калі зачапіў нагой пясчанае дно. Да берага было яшчэ парадкам, але ён устаў і пайшоў, разграбаючы перад сабой брудную, залітую алейнымі плямамі ваду. Максім працягваў плыць, абагнаў яго і першым выйшаў на спадзісты пяшчаны бераг. Калі Гай, хістаючыся, падышоў да яго, ён стаяў, расставіўшы ногі, і глядзеў на неба. Гай таксама паглядзеў на неба. Там расплывалася мноства чорных кляксаў.

— Пашанцавала нам, — прамовіў Максім. — Штук дзесяць выпушчана было.

— Каго? — спытаў Гай, паляпваючы сябе па вуху, каб вытрасьці ваду.

— Ракетаў... Я зусім забыўся пра іх... Дваццаць гадоў яны чакалі, пакуль мы праляцім — дачакаліся... І як толькі я не здагадаўся!

Гай незадаволена падумаў, што ён бы таксама мог здагадацца пра гэта, а вось не здагадаўся. А мог бы яшчэ дзьве гадзіны таму сказаць: як жа, маўляў, мы паляцім, Мак, калі ў лесе поўна шахтаў з ракетамі? Не, прынц-герцаг, дзякуй, вядома, але лепш лёталі б вы на сваім бамбавозе самі... Ён азірнуўся на мора. «Горны Арол» амаль зусім затануў, зламаны этажэрчаты хвост ягоны жаласна тырчаў з вады.

— Ну, добра, — сказаў Гай. — Як я разумею, да Астраўной Імпэрыі нам цяпер не дабрацца. Што рабіць будзем?

— Перш за ўсё, — адказаў Максім, — прымем лекі. Даставай.

— Навошта? — спытаў Гай. Ён вельмі не любіў таблеткі прынца.

— Вельмі брудная вада, — сказаў Максім. — У мяне ўся скура гарыць. Давай-ка адразу таблеткі па чатыры, а то й па пяць.

Гай пасьпешліва дастаў адну з ампулаў, адсыпаў на далонь дзясятак жоўтых шарыкаў, і яны зьелі гэтую порцыю папалам.

— А цяпер пайшлі, — сказаў Максім. — Вазьмі свой аўтамат.

Гай узяў аўтамат, сплюнуў едкую гаркату, што сабралася ў роце і, гразнучы ў пяску, рушыў сьледам за Максімам уздоўж берага. Было сьпякотна, камбінэзон хутка падсох, толькі ў ботах яшчэ хлюпала. Максім ішоў хутка і ўпэўнена, як быццам дакладна ведаў, куды трэба ісьці, хоць вакол нічога не было відаць, акрамя мора зьлева і шырокага пляжу наперадзе і справа, а таксама высокіх выдмаў у кілямэтры ад вады, за якімі час ад часу зьяўляліся верхавіны лясных дрэў.

Яны прайшлі кілямэтры тры, і Гай увесь час думаў, куды ж яны ідуць і дзе наогул знаходзяцца. Пытацца ён не хацеў, хацеў сьцяміць сам, але, прыгадаўшы ўсе абставіны, зразумеў толькі, што недзе наперадзе мусіць быць вусьце Блакітнае Зьмяі, а ідуць яны на поўнач — незразумела куды і незразумела навошта... Цяміць яму хутка надакучыла. Прытрымваючы зброю, ён подбегам нагнаў Мака і спытаў, якія ў іх цяпер, уласна, пляны.

Максім ахвотна адказаў, што плянаў пэўных у іх з Гаем цяпер няма і застаецца спадзявацца на выпадковасьці. Застаецца ім спадзявацца, што якая-небудзь белая субмарына падыдзе да берага, і яны падасьпеюць да яе раней, чым гвардзейцы. Аднак, паколькі чакаць такога выпадку пасярод сухіх пяскоў — задавальненьне сумніўнае, трэба паспрабаваць дайсьці да Курорту, які павінен быць тут недзе недалёка. Сам горад, вядома, даўно разбураны, але крыніцы там амаль напэўна захаваліся, і наогул будзе дах над галавой. Пераначуем у горадзе, а там паглядзім. Магчыма, ім давядзецца правесьці на ўзьбярэжжы не адзін дзясятак дзён.

Гай асьцярожна заўважыў, што плян гэты ўяўляецца яму нейкім дзіўным, і Мак тут жа пагадзіўся з гэтым і з надзеяй у голасе спытаў Гая, ці няма ў таго ў запасе якога-небудзь іншага пляну, разумнейшага. Гай сказаў, што, на жаль, ніякага іншага пляну ў яго няма, але што трэба памятаць пра гвардзейскія танкавыя патрулі, якія, наколькі яму вядома, забіраюцца ўздоўж узьбярэжжа на поўдзень вельмі далёка. Максім нахмурыўся і сказаў, што гэта дрэнна, што трэба трымаць вуха востра і ня даць застаць сябе зьнянацку, пасьля чаго некаторы час з прадузятасьцю распытваў Гая пра тактыку патрулёў. Даведаўшыся, што танкі патрулююць ня столькі бераг, колькі мора, і што ад іх можна лёгка схавацца, залёгшы ў выдмах, ён супакоіўся і пачаў насьвістваць незнаёмы марш.

Пад гэты марш яны пратупалі яшчэ кілямэтры два, а Гай усё думаў, як жа ім паводзіць сябе, калі патруль іх усё ж заўважыць, і, прыдумаўшы, выклаў свае меркаваньні Максіму. Калі нас знойдуць, сказаў ён, нахлусім, быццам мяне выкралі вырадкі, а ты за імі пагнаўся і адбіў мяне, блукалі мы з табой, блукалі па лесе і вось сёньня выйшлі сюды... А што нам гэта дасьць? — спытаў Максім без асаблівага энтузіязму. А тое нам гэта дасьць, сказаў Гай, раззлаваўшыся, што нас прынамсі ня шлёпнуць адразу ж на месцы... Ну ўжо не, цьвёрда сказаў Максім. Шлёпнуць я сябе больш ня дам, ды й цябе таксама... А калі танк? — з захапленьнем спытаў Гай. А што — танк? — сказаў Максім. Падумаеш, танк... Ён памаўчаў некаторы час, а потым сказаў: а ведаеш, нядрэнна б нам захапіць танк. Гай убачыў, што думка гэтая вельмі яму па душы. Выдатная ў цябе ідэя, Гай, сказаў Максім. Так мы і зробім. Захопім танк. Як толькі яны зьявяцца, ты зараз жа смальні ў паветра з аўтамата, а я закладу рукі за сьпіну, і ты вядзеш мяне пад канвоем прама да іх. А там ужо мой клопат, але глядзі, трымайся ў старонцы, не пападзіся пад руку і, галоўнае, больш не страляй... Гай загарэўся і тут жа прапанаваў ісьці па выдмах, каб іх здалёк было відаць. Так і зрабілі, падняліся на выдмы. І адразу ўбачылі белую субмарыну.


За выдмамі адкрывалася невялікая плыткая бухта, і субмарына ўзвышалася над вадой у сотні мэтраў ад берага. Уласна, яна зусім не была падобная на субмарыну і, тым больш, на белую. Гай вырашыў спачатку, што гэта — ня тое туша нейкай велічэзнай двухгорбай жывёлы, ня тое мудрагелістай формы скала, што немаведама адкуль устала зь пяскоў. Але Максім адразу зразумеў, што гэта. Ён нават дапусьціў, што субмарына закінутая, што стаіць яна тут ужо некалькі гадоў і што яе засмактала. Так яно і аказалася. Калі яны дабраліся да бухты і спусьціліся да вады, Гай убачыў, што доўгі корпус і абедзьве надбудовы пакрытыя іржавымі плямамі, белая фарба аблупілася, артылерыйская пляцоўка скручаная набок, і гармата глядзіць у ваду. У абшыўцы зэўралі чорныя дзіркі з закапцелымі краямі — нічога жывога там, вядома, застацца не магло.

— А гэта сапраўды белая субмарына? — спытаў Максім. — Ты бачыў іх раней?

— Па-мойму, яна, — адказаў Гай. — На ўзьбярэжжы я ніколі не служыў, але нам паказвалі фатаграфіі, мэнтаграмы... апісвалі... Нават навучальны фільм быў — «Танкі ў берагавой абароне»... Гэта яна. Трэба разумець, яе вынесла штормам у бухту, села яна на мель, а тут прысьпеў патруль... Бачыш, як яе раскалупалі? Проста не абшыўка, а рэшата...

— Так, падобна... — прамармытаў Максім, углядаючыся. — Хадзем, паглядзім?

Гай замяўся.

— Наогул, вядома, можна, — прамовіў ён няпэўнена.

— А што такое?

— Ды як табе сказаць...

Сапраўды, як яму сказаць? Вось капрал Сэрэмбэш, адважны танкіст, распавядаў неяк у цёмнай пасьля адбою казарме, быццам на белых субмарынах ходзяць не звычайныя маракі — мёртвыя маракі на іх ходзяць, служаць свой другі тэрмін, а некаторыя — з баязьліўцаў, хто загінуў у страху, тыя першы даслужваюць... марскія дэманы шнараць па дне мора, ловяць тапельцаў і камплектуюць зь іх экіпажы... Такое ж Маку не распавядзеш — засьмяецца, а сьмяяцца тут, бадай, няма чаго... Аб, напрыклад, сапраўдны радавы Лепту, разжалаваны з афіцэраў, напіўшыся ў карчме, казаў проста: «Усё гэта, хлопцы, лухта — вырадкі вашыя, мутанты ўсякія, радыяцыя — гэта ўсё перажыць можна і адолець можна, а галоўнае, хлопцы, маліце ​​бога, каб не занёс ён вас на белую субмарыну, — лепш, хлопцы, адразу патануць, чым хоць рукой яе крануць, я ж бо ведаю...» Абсалютна невядома было, чаму Лепту разжалавалі, але служыў ён раней на ўзьбярэжжы і камандаваў вартавым катэрам...

— Разумееш, — сказаў Гай пранікнёна, — ёсьць усякія забабоны, легенды ўсякія... я табе пра іх распавядаць ня буду, але вось ротмістр Чачу казаў, што ўсе гэтыя субмарыны заразныя і што забараняецца падымацца на борт... загад нават такі ёсьць, кажуць. Маўляў, падбітыя субмарыны...

— Добра, — сказаў Максім. — Ты тут пастой, а я пойду. Паглядзім, якая там зараза.

Гай не пасьпеў і слова сказаць, толькі рот раскрыў, а Максім ужо скокнуў у ваду, нырнуў і доўга не паказваўся, у Гая нават дух захапіла яго чакаць, калі чорнавалосая галава зьявілася ля аблупленага борта дакладна пад прабоінай. Спрытна і без намаганьняў, як муха па сьцяне, карычневая фігура ўскарабкалася на нахіленую палубу, узьляцела на насавую надбудову і зьнікла. Гай сутаргава ўздыхнуў, патаптаўся на месцы і прайшоўся ўздоўж вады ўзад-уперад, ня зводзячы вачэй зь мёртвае ржавае пачвары.

Было ціха, нават хвалі не шамацелі ў гэтай мёртвай бухце. Пустое белае неба, безжыцьцёвыя белыя выдмы, усё сухое, гарачае, застылае. Гай зь нянавісьцю паглядзеў на ржавы каркас. Трэба ж, нешанцаваньне якое: іншыя гадамі служаць і ніякіх субмарынаў ня бачаць, а тут — на табе, зваліліся зь неба, гадзінку пракрочылі, і вось яна, запрашаем... І як гэта я на такую ​​справу наважыўся?... Гэта ўсё Максім... У яго на словах усё так добра атрымліваецца, што быццам бы і думаць няма пра што, і баяцца няма чаго... А можа быць, я не баяўся таму, што ўяўляў сабе белую субмарыну жывой, белай, прыбранай, на палубе — маракі, усе ў белым... А тут — труп жалезны... і месца нейкае мёртвае, нават ветру няма... Бо ж быў вецер, дакладна памятаю: пакуль ішлі — дзьмуў вецер у твар, асьвяжальны такі ветрык... Гай з сумам агледзеўся па баках, потым сеў на пясок, паклаў побач аўтамат і стаў нерашуча сьцягваць правы бот. Трэба ж, цішыня якая!... А калі ён зусім ня вернецца? Праглынула яго гэтая сволач жалезная, і духу ад яго не засталося... Цьфу-цьфу-цьфу...

Ён уздрыгнуў і выпусьціў бот: доўгі жудасны гук узьнікнуў над бухтай, ці то выцьцё, ці то віск, нібы чэрці праскрэблі па грэшнай душы ржавым нажом. О божа, ды гэта ж проста люк адчыніўся жалезны, прыржавеў люк... цьфу ты, насамрэч, нават у пот кінула! Адкрыў люк, значыць, вылезе зараз... Не, не вылазіць... Некалькі хвілін Гай, выцягнуўшы шыю, глядзеў на субмарыну, прыслухоўваўся. Цішыня. Ранейшая страшная цішыня, і нават яшчэ страшней пасьля гэтага ржавага выцьця... А можа быць ён, гэта... не адчыніўся люк, а зачыніўся? Сам зачыніўся... Перад памярцьвелымі вачыма Гая паўстала ўяўленьне: цяжкія стальныя дзьверы самі сабой зачыняюцца за Максімам, і сама сабой павольна засоўваецца цяжкая завала... Гай аблізаў перасохлыя вусны, глынуў безь сьліны, потым крыкнуў: «Гэй, Мак!» Не атрымалася крыку... так, шыпеньне толькі... Божа, хоць бы гук які-небудзь! «Эге-гэй!» — закрычаў ён у роспачы. «Э-гэй...» — змрочна адгукнуліся выдмы, і зноў стала ціха.

Цішыня. І крычаць больш сілаў не было...

Ня зводзячы вачэй з субмарыны, Гай намацаў аўтамат, дрыготкім пальцам ссунуў засьцерагальнік і, ня цэлячыся, выпусьціў у бухту чаргу. Пратрашчала коратка, бясьсільна і нібы ў вату. На гладкай вадзе ўзьляцелі фантанчыкі, разышліся колы. Гай падняў ствол вышэй і зноў націснуў на спускавы кручок. На гэты раз гук атрымаўся: кулі загрукаталі па мэтале, завішчалі рыкашэты, ударыла рэха. І — нічога. Нічагусенькі. Ні гуку больш, нібы ён тут адзін, нібы ён і быў заўсёды адзін. Нібы патрапіў ён сюды невядома як, занесла, як у брэдавым сьне, у гэтае мёртвае месца, толькі не прачнуцца і не апрытомнець. І цяпер заставацца яму тут аднаму назаўжды.

Ня памятаючы сябе, Гай, як быў — у адным боце, увайшоў у ваду, спачатку павольна, потым усё хутчэй, потым пабег, высока задзіраючы ногі, па пояс у вадзе, усхліпваючы і лаючыся ўслых. Іржавы гмах насоўваўся. Гай то брыў, разграбаючы ваду, то кідаўся ўплаў, дабраўся да борта, паспрабаваў ускараскацца — нічога не атрымалася, абагнуў субмарыну з кармы, учапіўся за нейкія тросы, ускарабкаўся, абдзіраючы рукі і калені, на палубу і спыніўся, заліваючыся сьлязьмі. Яму было зусім ясна, што ён загінуў. «Э-гэй!» — крыкнуў ён перахопленым голасам.

Палуба была пустая, на дзірчастым жалезе наліпла сухое багавіньне, нібы абрасло жалеза зьлямчанымі валасамі. Насавая надбудова велізарным плямістым грыбом навісала над галавой, збоку ў брані зеўраў шырокі рваны шрам. Грукаючы ботам па жалезе, Гай абагнуў надбудову і ўбачыў жалезныя клямары, якія вялі наверх, яшчэ вільготныя, закінуў аўтамат за сьпіну, палез. Лез доўга, цэлую вечнасьць, у душнай цішыні, насустрач немінучай сьмерці, насустрач вечнай сьмерці, ускараскаўся і замер, стоячы на ​​карачках: пачвара ўжо чакала яго, люк быў насьцеж, нібы сто гадоў не закрываўся, і нават завесы зноў прыржавелі — прашу, маўляў. Гай падпоўз да чорнага раскрытага зеву, зазірнуў, галава ў яго закружылася, зрабілася моташна... З жалезнай глоткі шчыльнай масай выпірала цішыня, гады і гады застаялай, перапрэлай цішыні, і Гай раптам уявіў сабе, як там, у жоўтым згнілым сьвятле, задушаны тонамі гэтай цішыні, насьмерць б’ецца адзін супраць усіх добры сябар Мак, б’ецца з апошніх сілаў і кліча: «Гай! Гай!», А цішыня, ухмыляючыся, ляніва праглынае гэтыя крыкі без астатку і ўсё навальваецца, падмінае Мака пад сябе, душыць, цісьне. Гэта было немагчыма перанесьці, і Гай палез у люк.

Ён плакаў і сьпяшаўся, сарваўся ў рэшце рэшт і загрымеў уніз, праляцеў некалькі мэтраў і ўпаў на пясок. Тут быў жалезны калідор, цьмяна асьветлены рэдкімі пыльнымі лямпачкамі, на падлозе пад шахтай за гады і гады нанесла тонкага пяску. Гай ускочыў, — ён усё яшчэ сьпяшаўся, ён усё яшчэ вельмі баяўся спазьніцца, — і пабег, куды вочы глядзелі, з крыкам: «Я тут, Мак... Я іду... Іду...»

— Што ты крычыш? — незадаволена спытаў Максім, высоўваючыся нібы са сьцяны. — Што здарылася? Палец парэзаў?

Гай спыніўся і апусьціў рукі. Ён быў блізкі да абамленьня, давялося абаперціся аб пераборку. Сэрца калацілася шалёна, удары яго грымелі ў вушах, як барабанны бой, голас ня слухаўся. Максім некаторы час глядзеў на яго са здзіўленьнем, потым, павінна быць, зразумеў, праціснуўся ў калідор — дзьверы адсеку зноў пранізьліва завішчалі — і падышоў да яго, узяў за плечы, страсянуў, потым прыціснуў да сябе, абняў, і некалькі сэкундаў Гай у шчасным забыцьці ляжаў тварам на яго грудзях, паступова прыходзячы ў сябе.

— Я думаў... цябе тут... што ты тут... што цябе...

— Нічога, нічога, — сказаў Максім ласкава. — Гэта я вінаваты, трэба было цябе адразу паклікаць. Але тут дзіўныя рэчы, разумееш...

Гай адсунуўся, выцер мокрым рукавом нос, потым выцер мокрай далоньню твар і толькі цяпер адчуў сорам.

— Цябе няма і няма, — сказаў ён сярдзіта, хаваючы вочы. — Я клічу, я страляю... Няўжо цяжка адгукнуцца?

— Масаракш, я нічога ня чуў, — вінавата сказаў Максім. — Разумееш, тут цудоўны радыёпрымач... я й ня ведаў, што ў вас умеюць рабіць такія магутныя...

— Прымач, прымач... — бурчаў Гай, праціскаючыся скрозь напаўадчыненыя дзьверы. — Ты тут забаўляешся, а чалавек з-за цябе ледзь не звар’яцеў... Што гэта ў іх тут?

Гэта было даволі вялізнае памяшканьне са спарахнелым дываном на падлозе, з трыма паўкруглымі пляфонамі ў столі, зь якіх гарэў толькі адзін. Пасярэдзіне стаяў круглы стол, вакол стала — крэслы. На сьценах віселі нейкія дзіўныя фатаграфіі ў рамках, карціны, лахманамі зьвісалі рэшткі аксамітнай абіўкі. У кутку патрэскваў і завываў вялікі радыёпрымач — Гай такіх ніколі ня бачыў.

— Тут нешта накшталт кают-кампаніі, — сказаў Максім. — Ты пахадзі, паглядзі, тут ёсьць на што паглядзець.

— А экіпаж? — спытаў Гай.

— Нікога няма. Ні жывых, ні мёртвых. Ніжнія адсекі залітыя вадой. Па-мойму, яны ўсе там...

Гай са зьдзіўленьнем паглядзеў на яго. Максім адвярнуўся, твар у яго быў заклапочаны.

— Мушу табе сказаць, — прамовіў ён, — гэта, здаецца, добра, што мы да Імпэрыі не даляцелі. Ты паглядзі, паглядзі...

Ён падсеў да прымача і пачаў круціць вэрньеры, а Гай агледзеўся, ня ведаючы, з чаго пачаць, потым падышоў да сьцяны і стаў глядзець павывешваныя фатаграфіі. Некаторы час ён ніяк ня мог зразумець, што гэта за здымкі. Потым сьцяміў: рэнтгенаграмы. На яго глядзелі цьмяныя, усе як адзін вышчараныя чэрапы. На кожным здымку быў нечытэльны надпіс, нібы хтосьці ставіў аўтографы. Члены экіпажу? Знакамітасьці якія-небудзь?... Гай паціснуў плячыма. Дзядзечка Каан, можа быць, што-небудзь і разабраў бы тут, а мы — людзі простыя...

У далёкім куце ён убачыў вялікі маляўнічы плякат, прыгожы плякат, у тры фарбы... праўда, цьвільлю крануўся... На плакаце было сіняе мора, з мора выходзіў, наступіўшы адной нагой на чорны бераг, аранжавы прыгажун у незнаёмай форме, вельмі мускулісты і зь непрапарцыйна маленькай галавой, якая складалася напалову з магутнай шыі. У адной руцэ волат сьціскаў скрутак зь незразумелым надпісам, а другой — усаджваў у сушу палымяную паходню. Ад полымя паходні займаўся пажарам нейкі горад, у агні корчыліся гнюснага выгляду ўродцы, і яшчэ тузін уродцаў на карачках разьбягаўся ў бакі. У верхняй частцы пляката было нешта напісана вялікімі аранжавымі літарамі. Літары былі знаёмыя, нашыя, але словы зь іх складваліся зусім прамаўляльныя.

Чым даўжэй Гай глядзеў на плякат, тым менш плякат яму падабаўся. Ён чамусьці згадаў плякат у казарме: тым адлюстроўваўся чорны арол-гвардзеец (таксама зь вельмі маленькай галавой і магутнымі мышцамі), які сьмела адстрыгаў гіганцкімі нажніцамі галаву гнюснаму аранжаваму цмоку, што высунуўся з мора. На лёзах нажніц было, памятаецца, напісана: на адным — «Баявая Гвардыя», на іншым — «Наша слаўная армія». «Ага, — сказаў сам сабе Гай, у апошні раз кідаючы погляд на плякат. — Гэта мы яшчэ паглядзім... Паглядзім мы яшчэ, хто каго прыпаліць, масаракш!» Ён адвярнуўся ад пляката і аслупянеў.

З вытанчанай лакіраванай паліцы глядзеў на яго шклянымі вачыма знаёмы твар, квадратны, з русым чубком над бровамі, з прыметным шрамам на правай шчацэ... Ротмістр Пудураш, нацыянальны герой, камандзір роты ў Брыгадзе Мёртвых-але-Незабыўных, патопнік адзінаццаці белых субмарын, які загінуў у няроўным баі. Ягоны партрэт, увянчаны букетам сухацьвету, вісеў у кожнай казарме, ягоны бюст красаваўся на кожным пляцы... а галава ягоная, ссохлая, з жоўтай мёртвай скурай была чамусьці тут. Гай адступіў. Так, гэта найсапраўднейшая галава. А вунь яшчэ галава — незнаёмы востры твар... І яшчэ галава... і яшчэ...

— Мак! — сказаў Гай. — Ты бачыў?

— Так, — сказаў Максім.

— Гэта галовы! — сказаў Гай. — Сапраўдныя галовы...

— Паглядзі альбомы на стале, — сказаў Максім.

Гай зь цяжкасьцю адарваў погляд ад жудаснай калекцыі, павярнуўся і нерашуча падышоў да стала. Прымач нешта крычаў на незнаёмай мове, раздавалася музыка, лескаталі разрады, і зноў нехта размаўляў — лісьліва, аксамітным значным голасам...

Гай наўздагад узяў адзін з альбомаў і адкінуў цьвёрдую, абклееную скурай вокладку. Партрэт. Дзіўны доўгі твар з пушыстымі бакенбардамі, якія зьвісаюць са шчок на плечы, валасы над ілбом выгаленыя, нос кручком, разрэз вачэй нязвыклы. Непрыемны твар, немагчыма ўявіць, як ён усьміхаецца. Незнаёмы мундзір, нейкія значкі ці мэдалі ў два рады... Ну і тып... Напэўна, якая-небудзь шышка. Гай перакінуў старонку. Той жа тып у кампаніі зь іншымі тыпамі на мастку белай субмарыны, па-ранейшаму пануры, хоць астатнія выскаляюцца. На заднім пляне, ня ў фокусе, — нешта накшталт набярэжнай, нейкія незнаёмыя пабудовы, мутныя сілуэты ня тое пальмаў, ня тое кактусаў... Наступная старонка. У Гая захапіла дух: падпалены «цмок» са згорнутай набок вежай, з адкрытага люка зьвісае цела гвардзейца-танкіста, і яшчэ два целы, адно на адным, у старонцы, а над імі, расставіўшы ногі, усё той жа тып — зь пісталетам у апушчанай руцэ, у шапцы, падобнай на востраканечны каўпак. Дым ад «цмока» густы, чорны, але месцы знаёмыя — гэты самы бераг, пяшчаны пляж і выдмы ззаду... Гай увесь напружыўся, перагортваючы старонку, і не дарма. Натоўп мутантаў, чалавек дваццаць, усе голыя, цэлая куча ўродаў, сьцягнутых адной вяроўкай. Некалькі дзелавітых піратаў у каўпаках, з дымнымі паходнямі, а збоку зноў гэты тып — штосьці, мабыць, загадвае, працягнуўшы правую руку, а левая рука ляжыць на дзяржаньні корціка. Да чаго ж жудасныя гэтыя ўроды, глядзець страшна... Але далей пайшло яшчэ страшней.

Тая ж куча мутантаў, але ўжо згарэлая. Тып — паводаль, нюхае кветачку, гутарыць зь іншым тыпам, павярнуўшыся да трупаў сьпіной...

Велізарнае дрэва ў лесе, скрозь абвешанае целамі. Вісяць хто за рукі, хто за ногі, і ўжо ня ўроды — на адным клятчасты камбінезон выхаванца, на іншым чорная куртка гвардзейца.

Падпаленая вуліца, жанчына зь немаўлём валяецца на маставой...

Стары, прывязаны да слупа. Твар скрыўлены, крычыць, зажмурыўшыся. Тып тут як тут — з заклапочаным відам правярае мэдыцынскі шпрыц...

Потым зноў павешаныя, падпаленыя, згарэлыя, мутанты, выхаванцы, гвардзейцы, рыбакі, сяляне, мужчыны, жанчыны, старыя, дзеткі... цэлы пляж дзетак і тып на кукішках за цяжкім кулямётам, тут ён усьміхаецца... панарамны здымак: лінія пляжу, на выдмах — чатыры танкі, усе гараць, на пярэднім пляне дзьве чорныя фігуркі з узьнятымі рукамі... хопіць. Гай зачыніў і адшпурнуў альбом, пасядзеў некалькі сэкундаў, потым з праклёнам скінуў усе альбомы на падлогу.

— Гэта ты зь імі хочаш дамаўляцца? — закрычаў ён Максіму ў сьпіну. — Хочаш іх прывесьці да нас?! Гэтага ката?! — Ён падскочыў да альбомаў, і пхнуў іх нагой.

Максім выключыў прымач.

— Не шалей, — сказаў ён. — Нічога я ўжо больш не хачу. І няма чаго на мяне гарлапаніць, самі вы вінаватыя, праспалі свой сьвет, масаракш, спустошылі ўсё, разрабавалі, абыдлячыліся, як апошняе зьвяр’ё! Што цяпер з вамі рабіць? — Ён раптам апынуўся каля Гая, схапіў яго за грудзі. — Што мне цяпер рабіць з вамі? — гаркнуў ён. — Што? Што? Ня ведаеш? Ну, кажы!

Гай моўчкі варочаў шыяй, слаба адпіхаючыся. Максім адпусьціў яго.

— Сам ведаю, — сказаў ён панура. — Нікога нельга прыводзіць. Вакол зьвяр’ё... на іх саміх насылаць трэба... — Ён падхапіў з падлогі адзін з альбомаў і стаў рыўкамі перагортваць лісты. — Які сьвет загадзілі, — казаў ён — Які сьвет! Ты паглядзі, які сьвет!...

Гай глядзеў яму праз руку. У гэтым альбоме не было ніякіх жахаў, проста краявіды розных месцаў, дзіўнай прыгажосьці і выразнасьці каляровыя фатаграфіі — сінія бухты, абрамленыя пышнай зелянінай, асьляпляльнай беласьці гарады над морам, вадаспад у горнай цясьніне, нейкая раскошная аўтастрада і паток рознакаляровых аўтамабіляў на ёй, і нейкія старажытныя замкі, і сьнежныя вяршыні над аблокамі, і хтосьці весела імчыць па сьнежным схіле гары на лыжах, і дзяўчыны, сьмеючыся, гуляюць у марскім прыбоі...

— Дзе гэта ўсё цяпер? — гаварыў Максім. — Куды вы ўсё гэта падзелі, выклятыя дзеці выклятых бацькоў? Разграмілі, спаскудзілі, разьмянялі на жалеза... Эх, вы... чалавечкі... — Ён кінуў альбом на стол. — Пайшлі.

Ён зь лютасьцю наваліўся на дзьверы, са скрыгатам і віскам расчыніў іх насьцеж і закрочыў па калідоры.

На палубе ён спытаў:

— Есьці хочаш?

— Угу... — адказаў Гай.

— Добра, — сказаў Максім. — Зараз будзем есьці. Паплылі.

Гай выбраўся на бераг першым, адразу ж зьняў бот, распрануўся і расклаў вопратку на прасушку. Максім усё яшчэ плаваў, і Гай не без трывогі сачыў за ім: вельмі ўжо глыбока ныраў сябар Мак і вельмі ўжо падоўгу заставаўся пад вадой. Нельга так, небясьпечна так, як яму паветра хапае?... Нарэшце, Максім усё ж ткі выйшаў, цягнучы за жабры велізарную магутную рыбіну. У рыбіны быў ачмурэлая выгляд, ніяк яна зразумець не магла, як жа гэта яе злавілі голымі рукамі. Максім адкінуў яе падалей у пясок і сказаў:

— Па-мойму, гэтая пасуе. Амаль неактыўная. Таксама, напэўна, мутант. Прымі таблеткі, а я яе зараз прыгатую. Яе можна сырой ёсьць, я цябе навучу, — сасімі называецца. Ня еў? Давай нож...

Потым, калі яны наеліся сасімі — нічога ня скажаш, аказалася цалкам ядома, — і ўлягліся галышом на гарачым пяску, Максім пасьля доўгага маўчаньня спытаў:

— Калі б мы трапілі ў рукі патрулёў, здаліся б, куды б яны нас адправілі?

— Як — куды? Цябе — па месцы выхаваньня, мяне — па месцы службы... А што?

— Гэта дакладна?

— Куды ўжо дакладней... Інструкцыя самога генэрал-камэнданта. А чаму ты пытаешся?

— Зараз пойдзем шукаць гвардзейцаў, — сказаў Максім.

— Танк захопліваць?

— Не. Па тваёй легендзе. Ты выкрадзены вырадкамі, а выхаванец цябе выратаваў.

— Здавацца? — Гай сеў. — Як жа так?… І мне таксама? Назад пад выпраменьваньне?

Максім маўчаў.

— Я жа зноў балванчыкам зраблюся... — бездапаможна сказаў Гай.

— Не, — сказаў Максім. — То бок, так, вядома... але гэта ўжо будзе ня так, як раней... Ты, вядома, будзеш трошкі балванчыкам, але ж цяпер ты будзеш верыць ужо ў іншае, у правільнае... Гэта, вядома, таксама... добрага мала... але ўсё-ткі лепш, нашмат лепш...

— Ды нашто? — з адчаем закрычаў Гай. — Навошта гэта табе трэба?

Максім правёў далоньню па твары.

— Ці бачыш, Гай, сябра, — сказаў ён. — Пачалася вайна. Ці то мы напалі на ханційцаў, ці то яны на нас... Адным словам, вайна...

Гай з жахам глядзеў на яго. Вайна... ядзерная... цяпер іншых не бывае... Рада... Божа, ды навошта гэта ўсё? Ізноў усё спачатку, зноў голад, гора, уцекачы...

— Нам трэба быць там, — працягваў Максім. — Мабілізацыя ўжо абвешчаная, усіх клічуць у шэрагі, нават нашага брата выхаванца амністуюць і — у шэрагі... І нам трэба быць разам, Гай. Ты жа штрафнік... Добра было б мне патрапіць да цябе пад начальства...

Гай амаль ня слухаў яго. Учапіўшыся пальцамі ў валасы, ён разгойдваўся з боку ў бок і дзёўбаў сам сабе: «Навошта, навошта, будзьце вы праклятыя!... Будзьце вы трыццаць тры разы праклятыя!»

Максім страсянуў яго за плячо.

— А ну-ка вазьмі сябе ў рукі! — сказаў ён жорстка. — Не развальвайся. Нам цяпер біцца давядзецца, развальвацца няма-калі... — Ён устаў і зноў пацёр твар. — Праўда, з вашымі клятымі вежамі... Але ж вайна — ядзерная! Масаракш, ніякія вежы ім не дапамогуць...

«Сьпяшайцеся, Фанк, сьпяшайцеся!»


— Сьпяшайцеся, Фанк, сьпяшайцеся. Я спазьняюся.

— Слухаюся. Рада Гаал... Яна забраная зь вядзеньня пана дзяржаўнага пракурора і знаходзіцца ў нашых руках.

— Дзе?

— У вас, у асабняку «Хрустальны лебедзь». Лічу сваім абавязкам яшчэ раз выказаць сумнеў у разумнасьці гэтай акцыі. Наўрад ці такая жанчына можа дапамагчы нам управіцца з Макам. Такіх лёгка забываюць, і Мак...

— Вы лічыце, што Разумнік дурнейшы за вас?

— Не, але...

— Разумнік ведае, хто выкраў жанчыну?

— Баюся, што так.

— Добра, хай ведае... З гэтым усё. Далей?

— Сэндзі Чычаку сустракаўся зь Дзяргунчыкам. Дзяргунчык, па-відаць, пагадзіўся зьвесьці яго зь Цесьцем...

— Стоп. Які Чычаку? Лабаты Чык?

— Так.

— Справы падпольля мяне зараз не цікавяць. Па справе Мака ў вас усё? Тады слухайце. Гэтая чортавая вайна зблытала ўсе пляны. Я зьяжджаю і вярнуся дзён праз трыццаць-сорак. За гэты час, Фанку, вы павінныя скончыць справу Мака. Да майго прыезду Мак павінен быць тут, у гэтым доме. Дайце яму пасаду, хай працуе, свабоды ягонай не абмяжоўвайце, але дайце яму зразумець — вельмі, вельмі мякка! — што ад ягоных паводзінаў залежыць лёс Рады... Ні ў якім разе не давайце ім сустракацца... Пакажыце яму інстытут, распавядзіце, над чым мы працуем... у разумных межах, вядома. Распавядзіце пра мяне, апішыце мяне, як разумнага, добрага, справядлівага чалавека, буйнога навукоўца. Дайце яму мае артыкулы... акрамя цалкам сакрэтных. Намякніце, што я ў апазыцыі да ўраду. У яго не павінна быць ані найменшага жаданьня пакінуць інстытут. У мяне ўсё. Пытаньні ёсьць?

— Так. Ахова?

— Ніякай. Гэта бессэнсоўна.

— Сочка?

— Вельмі асьцярожная... А лепш ня трэба. Ня спудзіце яго. Галоўнае — каб ён не захацеў пакінуць інстытут... Масаракш, і ў такі час я павінен зьяжджаць!... Ну, цяпер усё?

— Апошняе пытаньне, прабачце, Вандроўнік.

— Так?

— Хто ён усё-ткі такі? Навошта ён вам?

Вандроўнік падняўся, падышоў да вакна і сказаў, не паварочваючыся:

— Я баюся яго, Фанк. Гэта вельмі, вельмі, вельмі небясьпечны чалавек.

17


У двухстах кілямэтрах ад ханційскай мяжы, калі эшалён надоўга затрымаўся на запасных шляхах ля нейкай цьмянай запляванай станцыі, навасьпечаны радавы другога разраду Зэф, дамовіўшыся па-добраму з ахоўнікам, зьбегаў да калёнкі за кіпенем і вярнуўся з партатыўным прымачом. Ён паведаміў, што на станцыі робіцца найабсалютнейшы вэрхал, грузяцца адразу дзьве брыгады, генэралы перелаяліся паміж сабой, зазяваліся, і ён, Зэф, зьмяшаўшыся з натоўпам ардынарцаў, дзеншчыкоў і ад’ютантаў, які іх акружаў, запазычыў гэты прымач у аднаго зь іх.

Цяплушка сустрэла гэтае паведамленьне смачным патрыятычным іржаньнем. Усе сорак чалавек неадкладна згрудзіліся вакол Зэфа. Доўгі час не маглі прыладзіцца, камусьці далі па зубах, каб ня пхаўся, кагосьці парнулі шылам у мяккае месца, лаяліся і скардзіліся адзін на аднаго, пакуль Максім, нарэшце, ня гаркнуў: «Ціха, падонкі!» Тады ўсе супакоіліся. Зэф уключыў прымач і пачаў лавіць усе станцыі запар.

Адразу высьветліліся цікаўныя рэчы. Па-першае, аказалася, што вайна яшчэ не пачалася і што радыёстанцыя «Голас Айцоў», што апошні тыдзень лямантавала пра кровапралітныя бітвы на нашай тэрыторыі, хлусіць найнястрымнейшым чынам. Аніякіх кровапралітных бітваў не было. Ханційская Патрыятычная Ліга ў жаху крычала на ўвесь сьвет аб тым, што гэтыя бандыты, гэтыя ўзурпатары, гэтыя так званыя Невядомыя Айцы скарысталіся гнюснай правакацыяй сваіх наймітаў у асобе так званай і праславутай Ханційскай Вуніі Справядлівасьці і цяпер канцэнтруюць свае браняваныя орды на межах шматпакутнай Хонці. У сваю чаргу Ханційская Вунія Справядлівасьці касьціла Ханційскіх Патрыётаў, гэтых платных агентаў Невядомых Айцоў, апошнімі словамі і ґрунтоўна распавядала, як нехта праўзыходнымі сіламі выцесьніў чыесьці зьнясіленыя папярэднімі баямі падраздзяленьні празь мяжу і не дае ім магчымасьці вярнуцца назад, і гэтая акалічнасьць і паслужыла падставай для так званых Невядомых Айцоў да варварскага ўварваньня, якога варта чакаць з хвіліны на хвіліну. І Ліга, і Вунія пры гэтым амаль у аднолькавых выразах лічылі сваім абавязкам папярэдзіць нахабнага агрэсара, што зваротны ўдар будзе знішчальным і туманна намякалі на нейкія атамныя пасткі.

Пандэйскае радыё абмалёўвала сытуацыю ў вельмі спакойных танах і без усялякага сораму абвяшчала, што Пандэю задаволіць любое разьвіцьцё гэтага канфлікту. Прыватныя радыёстанцыі Хонці і Пандэі забаўлялі слухачоў вясёлай музыкай і непрыстойнымі віктарынамі, а абедзьве ўрадавыя радыёстанцыі Невядомых Айцоў бесьперапынна перадавалі рэпартажы зь мітынгаў Нянавісьці ўперамешку з маршамі. Зэф таксама злавіў нейкія перадачы на ​​мовах, вядомых толькі яму, і паведаміў, што княства Андол, аказваецца, яшчэ існуе і, больш за тое, працягвае зьдзяйсьняць разбойнічыя налёты на востраў Хазалг. (Ніводны чалавек у вагоне, акрамя Зэфа, ніколі раней ня чуў ні пра гэтае княства, ні пра такі востраў). Аднак, галоўным чынам этэр быў забіты няўяўнай лаянкай паміж камандзірамі частак і злучэньняў, якія пяліся праціснуцца да Сталёвага Плацдарму па дзьвюх расхлябаных чыгуначных нітачках.

— Зноў мы да вайны не гатовыя, масаракш, — заўважыў Зэф, выключаючы прымач і адкрываючы спрэчкі.

Зь ім не пагадзіліся. На думку большасьці сіла перла велічэзная, і ханційцам цяпер прыедзе канец. Крымінальнікі лічылі, што галоўнае — перайсьці мяжу, а там кожны чалавек будзе сам сабе гаспадар і кожны захоплены горад будуць аддаваць на тры дні. Палітычныя, то бок вырадкі, глядзелі на становішча больш змрочна, ня чакалі ад будучыні нічога добрага і прама заяўлялі, што пасылаюць іх на забой, падрываць сабою атамныя міны, ніхто зь іх жывым не застанецца, так што добра б дабрацца да фронту і там дзе-небудзь залегчы, каб не знайшлі. Пункты гледжаньня тых, хто спрачаліся, былі настолькі процілеглыя, што сапраўднай размовы не атрымалася, і патрыятычны дыспут вельмі хутка вырадзіўся ў аднастайную лаянку па адрасе сьмярдзючых тылавікоў, якія другія суткі не даюць жэрці і ўжо, відаць, пасьпелі раскрасьці ўсю паложаную гарэлку. Аб гэтым прадмэце штрафнікі гатовыя былі гаварыць ноч напралёт, таму Максім і Зэф выбраліся з натоўпу і палезьлі на нары, крыва зьбітыя з габляваных дошак.

Зэф быў галодны і злы, ён настроіўся быў паспаць, але Максім яму ня даў. «Спаць будзеш потым, — строга сказаў ён. — Заўтра, можа быць, будзем на фронце, а да гэтага часу ні пра што толкам не дамовіліся...» Зэф прабурчаў, што дамаўляцца няма пра што, пераначуем — болей пачуем, што Максім сам не сьляпы і павінен бачыць, у якім яны апынуліся лайне, што з гэтымі людцамі, з гэтымі злодзеямі і бухгальтарамі, кашы ня зварыш. Максім запярэчыў, што гаворка пакуль ідзе не пра кашу. Да гэтага часу незразумела, навошта гэтая вайна, каму яна спатрэбілася, і няхай Зэф будзе ласкавы ня спаць, калі зь ім размаўляюць, а падзеліцца сваімі меркаваньнямі. Зэф, аднак, не зьбіраўся быць ласкавым і не хаваў гэтага. Зь якое гэта ласкі, масаракш, ён будзе ласкавым, калі так хочацца жэрці і калі маеш справу з блазьнюком, які ня здольны на элемэнтарныя высновы, а яшчэ — туды ж! — лезе ў рэвалюцыю... Ён бурчэў, пазяхаў, чухаўся, перамотваў анучы, абзываўся, але Максім працягваў яго панукваць, узбадзёрваць і падсьцёбваць, таму ў рэшце рэшт ён разгаварыўся і выклаў свае ўяўленьні аб прычынах вайны.

Такіх магчымых прычынаў было, на ягоную думку, па меншай меры тры. Можа быць, яны дзейнічалі ўсе разам, а можа быць пераважала якая-небудзь адна. А можа быць, існавала чацьвёртая, якая яму, Зэфу, пакуль яшчэ не прыйшла ў галаву. Перш за ўсё — эканоміка. Дадзеныя аб эканамічным становішчы Краіны Айцоў захоўваюцца ў найстражэйшым сакрэце, але кожнаму ясна, што становішча гэтае — дзярмовае, масаракш-і-масаракш, а калі эканоміка ў дзярмовым становішчы, лепш за ўсё расчаць вайну, каб адразу ўсім заткнуць глоткі. Вяпрук, які зубы зьеў у пытаньні ўплыву эканомікі на палітыку, прадказваў гэтую вайну яшчэ пяць гадоў таму. Вежы, ці ведаеце, вежамі, а галеча галечай. Унушаць галоднаму чалавеку, што ён сыты, доўга нельга, не вытрымлівае псыхіка, а кіраваць звар’яцелым народам — ​​задавальненьне маленькае, асабліва калі ўлічыць, што вар’яты выпраменьваньню не паддаюцца... Іншая магчымая прычына — ідэалягічная. Дзяржаўная ідэалёгія ў Краіне Айцоў пабудаваная на ідэі пагрозы звонку. Спачатку гэта была проста хлусьня, прыдуманая для таго, каб дысцыплінаваць пасьляваенную вольніцу, потым тыя, хто прыдумаў гэтую хлусьню, сышлі са сцэны, а нашчадкі іхныя вераць і шчыра лічаць, што Хонці точыць зубы на нашыя багацьці. А калі ўлічыць, што Хонці — былая правінцыя старой імпэрыі, якая абвясьціла незалежнасьць у цяжкія часы, то да ўсяго дадаюцца яшчэ і каляніялісцкія ідэі: вярнуць гадаў ва ўлоньне, папярэдне строга пакараўшы... І, нарэшце, магчымая прычына ўнутрыпалітычнага характару. Ужо шмат гадоў ідзе грызьня паміж Дэпартамэнтам грамадзкага здароўя і вайскоўцамі. Тут ужо хто каго зьесьць. Дэпартамэнт грамадзкага здароўя — арганізацыя жудасная і ненасытная, але калі ваенныя дзеяньні пойдуць хоць колькі-небудзь пасьпяхова, паны генэралы возьмуць гэтую арганізацыю да ногця. Праўда, калі з вайны нічога талковага не атрымаецца, да ногця будуць узятыя паны генэралы, і таму нельга выключыць магчымасьць, што ўся гэтая задума ёсьць мудрагелістая правакацыя Дэпартамэнту грамадзкага здароўя. Між іншым, на тое й падобна — мяркуючы па шынку, які ўсюды дзеецца, а таксама па тым, што ўжо тыдзень гарлапанім на ўвесь сьвет, а ваенныя дзеяньні, аказваецца, яшчэ й не пачыналіся. А можа быць, масаракш, і не пачнуцца...

Калі Зэф дайшоў да гэтага месца, загрымелі і заляскалі буфэры, вагон здрыгануўся, звонку пачуліся крыкі, сьвісткі, тупат, і эшалён са штрафной танкавай брыгадай крануўся. Крымінальнікі грымнулі песьню: «І зноў ні жратвы нам і ні гарэлкі...»

Добра, сказаў Максім. Гэта ў цябе атрымліваецца цалкам праўдападобна. Ну а як табе ўяўляецца ход вайны, калі яна ўсё-ткі пачнецца? Што тады адбудзецца? Зэф агрэсыўна прагыркаў, што ён не які-небудзь генэрал, і без усялякага пераходу стаў распавядаць, як усё гэта яму ўяўляецца. Аказалася, што за час кароткай перадышкі паміж канцом сусьветнай і пачаткам грамадзянскай вайны ханційцы пасьпелі адгарадзіцца ад свайго былога сюзэрэна магутнай лініяй мінна-атамных палёў. Акрамя таго, ханційцы несумненна мелі атамную артылерыю, і ў іхных палітыканаў хапіла розуму ўсе гэтыя багацьці ў грамадзянскай вайне не выкарыстоўваць, а зьберагчы для нас. Так што карціна ўварваньня думаецца прыкладна наступным чынам. На вастрыё Сталёвага Пляцдарму выстраяць тры ці чатыры штрафныя танкавыя брыгады, падапруць іх з тылу армейскай карпусьнёй, а за армейцамі пусьцяць загарадатрады гвардзейцаў на цяжкіх танках, абсталяваных выпраменьвальнікамі. Вырадкі, накшталт мяне, будуць рвацца наперад, ратуючыся ад прамянёвых удараў, крымінальшчына і армейшчына будзе рвацца наперад у прыступе наведзенага энтузіязму, а ўхіленьні ад такой нормы, якія непазьбежна ўзьнікнуць, будуць зьнішчацца агнём гвардзейскай сволачы. Калі ханційцы ня дурні, яны адкрыюць агонь з дальнабойных гарматаў па загарадатрадам, але яны, трэба думаць, дурні, і зоймуцца яны, трэба думаць, узаемазьнішчэньнем — Ліга ў гэтай сумятні наляціць на Вунію, а Вунія ўчэпіцца зубамі ў азадак Лізе. Тым часам нашыя доблесныя войскі глыбока пранікнуць на тэрыторыю праціўніка і пачнецца найцікавейшае, чаго мы, нажаль, ужо ня ўбачым. Наш слаўны браніраваны паток страціць кампактнасьць і стане распаўзацца па краіне, няўмольна сыходзячы з зоны дзеяньня выпраменьвальнікаў. Калі Максім не нахлусіў пра Гая, у тых, хто адарваўся неадкладна пачнецца прамянёвае пахмельле, тым болей моцнае, што энэргіі на падсьцёбваньне падчас прарыву гвардзейцы шкадаваць ня будуць... Масаракш! — залямантаваў Зэф. Я так і бачу, як гэтыя крэтыны выбіраюцца з танкаў, кладуцца на зямлю і просяць іх прыстрэліць. І добрыя ханційцы, ня кажучы ўжо пра ханційскіх жаўнераў, азьвярэлыя ад усяго гэтага бязладзьдзя, ім, вядома, не адмовяць...

Цягнік набіраў хуткасьць, вагон моцна пагойдвала. У дальнім куце крымінальнікі рэзаліся ў косьці — гулялі на ахоўніка, маталася пад стольлю лямпа, на ніжніх нарах нехта манатонна бубніў, павінна быць, маліўся. Сьмярдзела потам, брудам, парашай. Тытунёвы дым еў вочы.

— Я думаю, у Генштабе гэта ўлічваюць, — працягваў Зэф, — а таму ніякіх імклівых прарываў ня будзе. Будзе вялая пазыцыйная вайна, ханційцы пры ўсёй іхнай дурасьці сьцямяць калі-небудзь, у чым справа, і пачнуць паляваць за выпраменьвальнікамі... Увогуле, ня ведаю я, што будзе, — заключыў ён. — Я ня ведаю нават, ці дадуць нам раніцай пажэрці. Баюся, што зноў не дадуць: зь якой ласкі?

Яны памаўчалі. Потым Максім сказаў:

— Ты ўпэўнены, што мы зрабілі правільна? Што нашае месца тут?

— Загад штабу, — прабурчаў Зэф.

— Загад загадам, — запярэчыў Максім, — а ў нас таксама ёсьць галовы на плячах. Можа быць, правільней было б уцячы разам зь Вепруком. Можа быць, у сталіцы мы былі б карысьнейшымі.

— Можа быць, — сказаў Зэф. — А можа быць і не. Ты ж чуў, што Вяпрук разьлічвае на атамныя бамбёжкі... многія вежы будуць разбураныя, утворацца свабодныя раёны... А калі бамбёжак ня будзе? Ніхто нічога ня ведае, Мак. Я вельмі добра ўяўляю сабе, які вэрхал зараз творыцца ў штабе... Правыя ходзяць гогалем: ва ўрадзе вось-вось паляцяць галовы і ўся гэтая сволач палезе на месцы, якія вызваляцца... — Ён задумаўся, капаючы ў барадзе. — Вяпрук вось наплёў нам наконт бамбёжак, але па-мойму ён не для гэтага падаўся ў сталіцу. Я яго ведаю, ён да гэтых правадырыстаў даўно дабіраецца... так што вельмі магчыма, што і ў нас у штабе галовы паляцяць...

— Значыць, у штабе таксама вэрхал, — павольна сказаў Максім. — Таксама, значыць, не гатовыя...

— Як яны могуць быць гатовыя? — запярэчыў Зэф. — Адны мараць зьнішчыць вежы, іншыя — захаваць вежы... Падпольле — гэта табе не палітычная партыя, гэта вінэгрэт, салата з крэветкамі...

— Так, я ведаю... — сказаў Максім. — Салата.

Падпольле не было палітычнай партыяй. Больш за тое, падпольле нават не было фронтам палітычных партыяў. Спэцыфіка абставінаў разьбіла штаб на дзьве непрымірымыя групы: катэгарычныя праціўнікі вежаў і катэгарычныя прыхільнікі вежаў. Усе гэтыя людзі былі ў большай ці меншай ступені ў апазыцыі да існуючага парадку рэчаў, але, масаракш, да чаго ж розьніліся іх падахвочваньні!

Былі біялягісты, якім было абсалютна ўсё роўна, ці стаіць ва ўладзе Тата, найбуйнейшы патомны фінансыст, кіраўнік цэлага клану банкіраў і прамыслоўцаў, або дэмакратычны зьвяз прадстаўнікоў працоўных слаёў грамадзтва. Яны хацелі толькі, каб клятыя вежы былі зрытыя і можна было б жыць па-чалавечы, як яны выказваліся, то бок па-старому, па-даваеннаму... Былі арыстакраты, уцалелыя рэшткі прывілеяваных клясаў старой імпэрыі, якія ўсё яшчэ ўяўлялі, што мае месца нейкае зацягнутае непаразуменьне, што народ верны законнаму спадкаемцу імпэратарскага пасаду (здаравеннаму маркотнаму дзяцюку, які моцна п’е і пакутуе на крывацёкі з носа) і што толькі гэтыя недарэчныя вежы, злачыннае спараджэньне здраднікаў прысягі прафэсараў Я. І. В. Акадэміі Навук, перашкаджаюць нашаму добраму прастадушнаму народу маніфэставаць сваю шчырую, добрую, прастадушную адданасьць сваім законным уладарам... За безумоўнае зьнішчэньне вежаў стаялі і рэвалюцыянэры — мясцовыя камуністы і сацыялісты, такія як Вяпрук, тэарэтычна падкаваныя і загартаваныя яшчэ ў даваенных клясавых баях; для іх зьнішчэньне вежаў было толькі неабходнай умовай вяртаньня да натуральнага ходу гісторыі, сыгналам да пачатку шэрагу рэвалюцыяў, якія прывядуць, у канчатковым выніку, да справядлівага грамадзкага ўпарадкаваньня. Да іх прымыкалі і па-бунтарску настроеныя інтэлектуалы, накшталт Зэфа або нябожчыка Гэла Кэтшафа — проста сумленныя людзі, што лічылі задуму зь вежамі агіднай і небясьпечнай, тупіковай для чалавецтва...

За захаваньне вежаў стаялі правадырысты, лібэралы і асьветнікі. Правадырысты — найправейшае крыло падпольля — былі, па выразе Зэфа, проста бандай уладалюбцаў, якія рваліся да дэпартамэнцкіх крэслаў, і рваліся небеспасьпяхова: нейкі Калу-Махляр, што прадраўся ў Дэпартамэнт прапаганды, быў у свой час важным лідэрам гэтай фашыстоўскай групоўкі. Гэтыя палітычныя бандыты былі гатовыя шалёна, не разьбіраючыся ў сродках, біцца супраць любога ўраду, калі ён складзены бязь іхнага ўдзелу... Лібэралы былі ў агульным супраць вежаў і супраць Невядомых Айцоў. Аднак, больш за ўсё яны баяліся грамадзянскае вайны. Гэта былі нацыянальныя патрыёты, што надзвычай клапаціліся пра славу і моц дзяржавы і асьцерагаліся, што зьнішчэньне вежаў прывядзе да хаосу, усеагульнага апляваньня сьвятыняў і беззваротнага распаду нацыі. У падпольлі яны сядзелі таму, што ўсе, як адзін, былі прыхільнікамі парлямэнцкіх формаў праўленьня... Што ж тычыцца асьветнікаў, то гэта былі, несумненна, сумленныя, шчырыя і недурныя людзі. Яны ненавідзелі тыранію Айцоў, былі катэгарычна супраць выкарыстаньня вежаў для падману масаў, але лічылі вежы магутным сродкам выхаваньня народа. Сучасны чалавек па натуры — дзікун і зьвер, казалі яны. Выхоўваць яго клясычнымі мэтадамі гэта справа стагодзьдзяў і стагодзьдзяў. Выпаліць ў чалавеку зьвера, задушыць у ім жывёльныя інстынкты, навучыць яго дабру, любові да бліжняга, навучыць яго ненавідзець невуцтва, хлусьню, абывацельшчыну — вось высакародная задача, і з дапамогай вежаў гэтую задачу можна было б вырашыць на працягу аднаго пакаленьня...

Камуністаў было занадта мала, амаль усіх іх перабілі падчас вайны і перавароту; арыстакратаў ніхто ўсур’ёз не прымаў; лібэралы ж былі занадта пасыўныя і часьцяком самі не разумелі, чаго хочуць. Таму найуплывовейшымі і найбольш масавымі групоўкамі ў падпольле заставаліся біялягісты, правадырысты і асьветнікі. Агульнага ў іх амаль нічога не было, і падпольле ня мела ні адзінае праграмы, ні адзінага кіраўніцтва, ні адзінае стратэгіі, ні адзінае тактыкі...

— Так, салата... — паўтарыў Максім. — Сумна. Я спадзяваўся, што падпольле ўсё-ткі намерваецца неяк скарыстаць вайну... магчымую рэвалюцыйную сытуацыю...

— Падпольле ні чорта ня ведае, — пахмурна прамовіў Зэф. — Адкуль мы ведаем, што гэта такое — вайна з выпраменьвальнікамі за сьпіной?

— Грош вам цана, — сказаў Максім, не ўтрымаўшыся.

Зэф незабаўна ўскіпеў.

— Ну, ты! — гаркнуў ён. — Лягчэй! Хто ты такі, каб вызначаць нам цану? Адкуль ты зьявіўся, масаракш, што патрабуеш ад нас таго і гэтага? Баявое заданьне табе? Будзь ласкаў. Усё ўбачыць, выжыць, вярнуцца, далажыць. Табе гэта здаецца занадта лёгкім? Выдатна! Тым лепш для нас... І хопіць, масаракш. Я хачу спаць.

Ён дэманстратыўна павярнуўся да Максіма сьпіной і раптам закрычаў гульцам у косьці:

— Гэй, там, далакопы! Спаць! Пайшлі па нарах!

Максім лёг на сьпіну, заклаў рукі за галаву і стаў глядзець у нізкую вагонную столь. Па столі нешта поўзала. Ціха і злосна лаялі адзін аднаго, укладваючыся спаць, далакопы. Сусед справа стагнаў і павіскваў у сьне, — ён быў прырэчаны і спаў, можа быць, апошні раз у жыцьці. І ўсе яны вакол, што ўсхропвалі, сапелі і варочаліся, спалі, напэўна, апошні раз у жыцьці. Сьвет быў цьмяна-жоўтым, душным, безнадзейным. Стукалі колы, лямантаваў паравоз, патыхала гарам у маленькае рашэцістае вакенца, а за вакенцам праносілася панурая безнадзейная краіна, краіна беспрасьветных рабоў, краіна прырэчаных, краіна хадзячых лялек...

Усё згніло тут, думаў Максім. Аніводнага жывога чалавека. Аніводнай яснай галавы. І зноў я сеў у галёш, бо паспадзяваўся на кагосьці ці на штосьці. Ні на што тут нельга спадзявацца. Ні на каго тут нельга разьлічваць. Толькі на сябе. А што я адзін? Ужо настолькі гісторыю я ведаю. Чалавек адзін ня можа ні чорта... Можа быць, Чараўнік мае рацыю? Можа быць, адхінуцца? Спакойна і холадна, з вышыні свайго веданьня немінучае будучыні, пазіраць, як кіпіць, варыцца, плавіцца сыравіна, як падымаюцца і падаюць наіўныя, няёмкія, няўмелыя змагары, сачыць, як час выкоўвае зь іх булат і апускае гэты булат для загартоўкі ў патокі крывавага бруду, як сыплецца трупамі акаліна... Не, ня ўмею. Нават думаць у такіх катэгорыях непрыемна... Страшная штука, аднак, — сталая раўнавага сілаў. Але ж Чараўнік сказаў, што я — таксама сіла. І ёсьць канкрэтны вораг, значыць, ёсьць пункт прыкладаньня для сілы... Шлёпнуць мяне тут, падумаў ён раптам. Абавязкова. Але ня заўтра! — строга сказаў ён сабе. Гэта здарыцца, калі я праяўлю сябе, як сіла, не раней. Дый і тое — паглядзім... Цэнтр, падумаў ён. Цэнтр. Вось што трэба шукаць, вось на што трэба накіраваць арганізацыю. І я іх накірую. Яны ў мяне будуць займацца справай... Ты ў мяне будзеш займацца справай, прыяцель. Бач, як храпіць. Храпі, храпі, заўтра я цябе выцягну... Добра, трэба спаць. І калі мне ўдасца паспаць па-чалавечы? У вялікім прасторным пакоі, на сьвежых прасьцінах... Што ў іх тут за звычай — спаць па многу разоў на адной прасьціне?... Так, на сьвежых прасьцінах, а перад сном прачытаць добрую кнігу, потым прыняць сьцяну ў сад, выключыць сьвятло і заснуць... а раніцай пасьнедаць з бацькам і распавесьці яму пра гэты вагон... маме пра гэта, вядома, распавядаць нельга... Мама, ты май на ўвазе, я жывы, усё ў парадку, і заўтра са мной нічога ня здарыцца... А цягнік усё ідзе, даўно не было прыпынкаў, відавочна, хтосьці дзесьці зразумеў, што бяз нас вайны не пачаць... Як там Гай у сваім капральском вагоне? Дзіка яму, напэўна, зараз: там у іх энтузіязм... Пра Раду я даўно ня думаў. Дай-ка я падумаю пра Раду... Не. Ня час... Добра, Максім, дружа, вашывае гарматнае мяса, сьпі. Ён загадаў сабе і тут жа заснуў.

Ён сьніў Сонца, Месяц, зоркі. Усё адразу, такі быў дзіўны сон.

Спаць давялося нядоўга. Цягнік спыніўся, са скрыгатам адкацілася цяжкія дзьверы, і зычны голас гыркнуў: «Чацьвёртая рота! Вылятай!» Было пяць гадзін раніцы, сьвітала, стаяў туман і сыпаў дробны дожджык. Штрафнікі, канвульсыўна пазяхаючы, трасучыся ад дрыжыкаў, млява палезьлі з вагона. Капралы былі ўжо тут як тут, злосна і нецярпліва хапалі за ногі, зрывалі на зямлю, асабліва флегматычным давалі па шыі, крычалі: «разьбірайся па экіпажах! Станавіся!... Куды лезеш, скаціна? Зь якога ўзводу?... Ты, мардаты, табе колькі разоў паўтараць?... Куды палезьлі? Вашывая банда!...»

Сяк-так разабраліся па экіпажах, выстраіліся перад вагонамі. Нейкі ханурык, заблукаўшы ў тумане, бегаў, шукаў свой узвод — на яго брахалі з усіх бакоў. Змрочны нявыспаны Зэф — барада дубка — хрыпеў панура і выразна: «Давайце, давайце, стройце, мы вам сёньня навоюем...» Капрал, што прабягаў побач, мімаходам зьездзіў яму па вуху, Максім зараз жа выставіў нагу, капрал пакаціўся ў бруд. Экіпажы задаволена заржалі. «Брыгада, зва-ж-ж-жай!» — закрычаў нехта нябачны. Залямантавалі, знатужваючыся, камандзіры батальёнаў, падхапілі камандзіры ротаў, забегалі камандзіры ўзводаў. Ніхто на «зважай» ня ўстаў, штрафнікі гарбаціліся, засунуўшы рукі ў рукавы, прытанцоўвалі на месцы, шчасьліўчыкі-багацеі палілі, не хаваючыся, хтосьці, далікатна павярнуўшыся сьпіной да паноў камандзіраў, спраўляў патрэбу, па шэрагах ішлі размоўкі, што жэрці, па ўсім відаць, зноў не дадуць і каціся яны туды й сюды з такой вайной. «Брыгада, спа-а-ачні! — закрычаў раптам Зэф зычным голасам. — Р-роскід! Аправіцца! » Экіпажы з гатоўнасьцю разышліся былі, але зноў замітусіліся капралы, і раптам уздоўж вагонаў пабеглі, расьцягваючыся ў рэдкую шарэнгу, гвардзейцы ў бліскучых чорных плашчах, з аўтаматамі напагатове. І сьледам за імі ўздоўж вагонаў набягала спалоханая цішыня, экіпажы пасьпешліва строіліся, падраўноўваліся, нехта са штрафнікоў па старой звычцы заклаў рукі за галаву і расставіў ногі.

Жалезны голас з туману сказаў нягучна, але вельмі чутна: «Калі хто-небудзь зь мярзотнікаў раскрые пашчу, загадаю страляць». Усе замерлі. Млява пацягнуліся хвіліны, запоўненыя чаканьнем. Туман патроху расьсейваўся, адкрываючы несамавітую станцыйную пабудову, мокрыя рэйкі, тэлеграфныя слупы. Справа, перад фронтам брыгады, выявілася цёмная купка людзей. Адтуль даносіліся нягучныя галасы, хтосьці злосна гыркнуў: «Выконвайце загад!» Максім пакасіўся назад — ззаду нерухома стаялі гвардзейцы, глядзелі з-пад капюшонаў з падазрэньнем і нянавісьцю.

Ад купкі людзей аддзялілася мехаватая фігура ў маскіровачным камбінэзоне. Гэта быў камандзір штрафной брыгады экс-палкоўнік танкавых войскаў Аніпсу, разжалаваны і пасаджаны за гандаль гаручым на чорным рынку. Паматаўшы перад сабою кіем і рвануўшы галавой, ён пачаў прамову:

— Жаўнеры!... Я не памыліўся, я зьвяртаюся да вас, як да жаўнераў, хоць усе мы — і я ў тым ліку — пакуль яшчэ дзярмо, адкіды грамадзтва... мярзотнікі і сволачы! Будзьце ўдзячныя, што вам дазваляюць сягоньня выступіць у бой. Празь некалькі гадзін амаль усе вы здохнеце, і гэта будзе добра. Але тыя з вас, падонкі, хто ацалее, зажывуць на славу. Жаўнерскі паёк, гарэлка і ўсё такое... Зараз мы пойдзем на пазыцыі, і вы сядзеце ў машыны. Справа пусьцяковая — прайсьці на гусеніцах паўтараста кілямэтраў... Танкісты з вас, як зь дзярма куля, самі ведаеце, але затое ўсё, да чаго даберацеся, — вашае. Жарыце. Гэта я вам гавару, ваш баявы таварыш Аніпсу. Дарогі назад няма, затое ёсьць дарога наперад. Хто падасца назад — спалю на месцы. Гэта асабліва тычыцца кіроўцаў... Пытаньняў няма. Бр-р-рыгада! Напра-ва! Наперад... самкніся! Дуб’ё, сараканожкі! Самкнуцца загадана! Капралы, масаракш! Куды глядзіце?... Статак! Разабрацца па чатыры... Капралы, разьбярыце гэтых сьвіньняў па чатыры! Масаракш...

З дапамогай гвардзейцаў у капралаў атрымалася пастроіць брыгаду ў калёну па чатыры, пасьля чаго зноў была пададзеная каманда «зважай». Максім апынуўся зусім недалёка ад камандзіра брыгады. Экс-палкоўнік быў ушчэнт п’яны. Ён стаяў, пагойдваючыся, абапёршыся задам на кій, раз-пораз трос галавой і паціраў далоньню акрутную шызую пысу. Камандзіры батальёнаў, таксама ўшчэнт п’яныя, трымаліся ў яго за сьпіной — адзін бессэнсоўна хіхікаў, іншы з тупой упартасьцю спрабаваў распаліць цыгарэту, а трэці ўсё хапаўся за кабуру і шнарыў па шэрагах налітымі вачыма. У шэрагах зайздросна прынюхваліся, чулася лісьліва-ўхвальнае бурчаньне. «Давайце, давайце... — мармытаў Зэф. — Мы вам наваюем...» Максім раздражнёна штурхнуў яго локцем.

— Змоўч, — сказаў ён скрозь зубы. — Надакучыла.

У гэты час да палкоўніка падышлі двое — ротмістр зь люлькай у зубах і нейкі грузны мужчына, цывільны, у доўгім плашчы з паднятым каўняром і ў капелюшы. Максіму цывільны здаўся дзіўна знаёмым, і ён стаў прыглядацца. Цывільны нешта сказаў палкоўніку напаўголасу. «Га?» — вымавіў палкоўнік, зьвяртаючы на ​​яго каламутны позірк. Цывільны зноў загаварыў, паказваючы вялікім пальцам праз плячо на калёну штрафнікоў. Ротмістр абыякава папыхкваў люлькай. «Гэта навошта?» — гаркнуў палкоўнік. Цывільны дастаў нейкую паперу, палкоўнік адсунуў паперу рукой. «Ня дам, — сказаў ён. — Усе як адзін павінныя падохнуць...» Цывільны настойваў. «А я пляваў! — адказваў палкоўнік. — І на дэпартамэнт ваш пляваў. Усе падохнуць... Правільна я кажу?» — спытаў ён ротмістра. Ротмістр не пярэчыў. Цывільны схапіў палкоўніка за рукаў камбінэзона і тузануў да сябе, і палкоўнік ледзь ня ўпаў са свайго кія. Сьмехатлівы батальённы заліўся ідыёцкім сьмехам. Твар палкоўніка пачарнеў ад абурэньня, ён палез у кабуру і выцягнуў велізарны армейскі пісталет. «Лічу да дзесяці, — абвясьціў ён цывільнаму. — Раз... два...» Цывільны плюнуў і пайшоў прэч уздоўж калёны, углядаючыся ў твары штрафнікоў, а палкоўнік усё лічыў і, далічыўшы да дзесяці, адкрыў агонь. Тут ротмістр, нарэшце, занепакоіўся і пераканаў яго схаваць зброю. «Усе павінныя падохнуць, — абвясьціў палкоўнік. — Разам са мной... Бр-р-рыгада! Слухай каманду! К-крокам... р-руш!»

І брыгада рушыла. Па расхлябанай, разьежджанай гусеніцамі каляіне, сьлізгаючы і хапаючыся адзін за аднаго, штрафнікі спусьціліся ў багністую лагчыну, зьвярнулі і пакрочылі прэч ад чыгункі. Тут калёну нагналі камандзіры ўзводаў. Гай пайшоў побач з Максімам, ён быў бледны, граў жаўлакамі і спачатку доўга маўчаў, хаця Зэф адразу спытаў яго, што чуваць. Лагчына паступова пашыралася, зьявіліся кусты, наперадзе замаячыў лясок. Ля бакавіны дарогі тырчаў, заваліўшыся гусеніцай у мокрую калдобіну, велізарны нязграбны танк, нейкі старажытны, зусім не падобны на патрульныя танкі берагавой аховы, — з маленькай квадратнай вежай і маленькай гарматкай. Ля танка валтузіліся панурыя людзі ў замасьленых куртках. Штрафнікі крочылі ўразброд, засунуўшы рукі ў кішэні, падняўшы жорсткія каўняры. Многія асьцярожна пазіралі па баках — ці нельга змыцца? Кусьцікі былі вельмі панадлівыя, але на схілах лагчыны маячылі праз кожныя дзьвесьце-трыста крокаў чорныя фігуры з аўтаматамі. Насустрач, ныраючы ў калдобінах, прапаўзьлі тры грузавікі-цыстэрны. Кіроўцы былі змрочныя і не глядзелі на штрафнікоў. Дождж узмацьняўся, настрой падаў. Ішлі моўчкі, пакорліва, як быдла, усё радзей азіраючыся.

— Слухай, узводны, — прабурчаў Зэф. — Няўжо нам так і не дадуць пажэрці?

Гай дастаў з кішэні акраец хлеба і сунуў яму.

— Усё, — сказаў ён. — Да самай сьмерці.

Зэф пагрузіў акраец у бараду і пачаў выразна працаваць сківіцамі. Трызьненьне нейкае, падумаў Максім. Бо ж усе ведаюць, што ідуць на верную сьмерць. І ўсё-ткі ідуць. Значыць, на што-небудзь спадзяюцца? Значыць, кожны мае нейкі плян? Так, яны ж нічога ня ведаюць пра выпраменьваньне... Кожны думае: дзе-небудзь там, па дарозе, зьвярну, выскачу з танка і прылягу, а дурні хай наступаюць... Вось з гэтага мы й пачнем змаганьне супраць правых: пра выпраменьваньне трэба пісаць улёткі, крычаць у грамадзкіх месцах, радыёстанцыі арганізоўваць... хаця прымачы дзейнічаюць толькі на дзьвюх частотах... усё роўна, урывацца ў паўзы. Не на вежы марнаваць людзей, а на контр-прапаганду... Зрэшты, усё гэта потым, потым, зараз нельга адцягвацца. Зараз трэба ўсё заўважаць. Шукаць найменшыя шчылінкі... На станцыі танкаў не было і гарматаў таксама, усюды толькі стралкі-гвардзейцы. Гэта трэба мець на ўвазе. Лагчына добрая, глыбокая, а ахову, верагодна, здымуць, як толькі мы пройдзем... Ды не, прычым тут ахова — усё пабяжыць наперад, як толькі ўключаць выпраменьвальнікі... Ён зь дзіўнай выразнасьцю ўявіў сабе, як гэта будзе. Урубаюцца выпраменьвальнікі. Танкі штрафнікоў з ровам кідаюцца наперад. За імі валяць валам армейцы. Уся прыфрантавая паласа пусьцее... Цяжка ўявіць сабе глыбіню гэтае паласы, невядомы радыус дзеяньня выпраменьвальнікаў, але ўжо два-тры кілямэтры — дакладна. У паласе глыбінёй два-тры кілямэтры не застанецца ніводнага чалавека зь яснай галавой. Акрамя мяне... Э, не, ня толькі два-тры кілямэтры. Больш. Усе стацыянарныя ўстаноўкі, усе вежы — усё будзе ўключана і, напэўна, на максымальную магутнасьць. Увесь прымежны раён сыдзе з ґлузду... Масаракш, як жа быць з Зэфам, ён жа гэтага ня вытрымае... Максім пакасіўся на рыжую бараду, якая мерна рухалася, на хмурнае бруднае хайло сусьветнай славутасьці. Нічога, вытрымае. У скрайнім выпадку давядзецца дапамагчы, хоць, баюся, будзе не да таго. І яшчэ Гай — зь яго ж вачэй нельга будзе спускаць... Так, давядзецца папрацаваць. Ладна. У рэшце рэшт у гэтым мутным віры я ўсё роўна буду поўным гаспадаром, і спыніць мяне ніхто ня зможа, ды й не захоча...

Прайшлі лясок, і адразу стала чуваць зьлітны гул гучнагаварыцеляў, трэск выхлапаў, раздражнёныя крыкі. Наперадзе, на пакатым травяністым схіле, што падымаўся на поўнач, стаялі ў тры рады танкі. Паміж імі бадзяліся людзі, слаіўся шызы дым. «А вось і нашыя труны!» — весела і гучна прамовіў нехта наперадзе.

— Ты паглядзі, што яны нам даюць, — сказаў Гай. — Даваенныя танкі, хлам імпэрскі, кансэрвавыя бляшанкі... Слухай, Мак, мы што ж, так і падохнем тут? Бо гэта ж пагібель верная...

— Колькі да мяжы? — спытаў Максім. — І што там наогул — за грэбнем?

— Там раўніна, — адказаў Гай. — Як стол. Мяжа кілямэтрах у трох, потым пачынаюцца пагоркі, яны цягнуцца да самой...

— Рэчкі няма?

— Няма.

— Яры?

— Н-няма... Ня памятаю. А што?

Максім злавіў яго руку, моцна сьціснуў.

— Ня падай духам, хлопча, — сказаў ён. — Усё будзе добра.

Гай з адчайнай надзеяй глядзеў на яго зьнізу ўверх. Вочы ў яго запалі, скулы абцягнула.

— Праўда? — сказаў ён. — А то ж я ніякага выйсьця ня бачу. Зброю адабралі, у танках замест снарадаў — балванкі. Кулямётаў няма. Наперадзе сьмерць, ззаду сьмерць...

— Ага! — зларадна сказаў Зэф. — Замачыў штонікі? Гэта табе не выхаванцаў па зубах пстрыкаць...

Калёна ўцягнулася ў інтэрвал паміж радамі танкаў і спынілася. Размаўляць стала цяжка. Прама на траве былі ўсталяваныя велічэзныя раструбы гучнагаварыцеляў, аксамітны магнітафонны бас вяшчаў: «Там, за грэбнем лагчыны, падступны вораг. Толькі наперад. Толькі наперад. Рычагі на сябе і — наперад. На ворага. Наперад... Там, за грэбнем лагчыны, падступны вораг... Рычагі на сябе і — наперад...» Потым голас абарваўся на паўслове, і пачаў крычаць палкоўнік. Ён стаяў на радыятары свайго ўсюдыхода, батальённыя трымалі яго за ногі.

— Жаўнеры! — крычаў палкоўнік. — Хопіць балбатаць языком! Перад вамі — вашыя танкі. Усе па машынах! Галоўным чынам, кіроўцы, бо на астатніх мне напляваць. Але ва ўсіх, хто застанецца... — Ён выцягнуў свой пісталет і паказаў усім. — Зразумела, вашывыя сьвіньні?... Панове ротныя, разьвесьці экіпажы па танках!...

Пачалася штурханіна. Палкоўнік, хістаючыся на радыятары, як жэрдка, працягваў нешта выкрыкваць, але яго ня стала чуваць, бо гучнагаварыцелі зноў пачалі даўдоніць, што наперадзе вораг і таму — рычагі на сябе. Усе штрафнікі рынуліся да трэцяга шэрагу танкаў. Пачалася бойка, у паветры замітусіліся падкаваныя чаравікі. Велізарны шэры натоўп павольна кішэў вакол танкаў задняга шэрагу. Некаторыя танкі пачалі рухацца, зь іх сыпаліся людзі. Палкоўнік зусім пасінеў ад натугі і, нарэшце, пачаў страляць па-над галовамі. Зь ляску чорным ланцугом беглі гвардзейцы.

— Пайшлі, — сказаў Максім, цьвёрда ўзяў Гая і Зэфа за плечы і павёў да крайняй машыны ў першым шэрагу — панурай, плямістай, зь бясьсільна паніклым гарматным ствалом.

— Пачакай... — разгублена лапатаў Гай, азіраючыся. — Мы ж чацьвёртая рота, мы ж вунь там, мы ж у другім шэрагу...

— Ідзі, ідзі, — сярдзіта сказаў Максім. — Можа быць, ты яшчэ і ўзводам пакамандаваць хочаш?

— Жаўнерская костачка, — сказаў Зэф. — Суйміся, мамка...

Нехта ззаду схапіў Максіма за дзягу. Максім, не паварочваючыся, паспрабаваў вызваліцца — не ўдалося. Ён азірнуўся. За сьпіной, ухапіўшыся чэпка адной рукой, а другой выціраючы акрываўлены нос, цягнуўся чацьвёрты член экіпажу, кіроўца, крымінальнік па мянушцы Кручок.

— Ага, — сказаў Максім. — Я й забыўся на цябе. Давай-давай, не адставай...

Ён зь незадавальненьнем адзначыў пра сябе, што ў мітусьні забыўся на гэтага чалавека, якому па пляне была адведзеная немалаважная роля. Тут грымнулі гвардзейскія аўтаматы, па брані з кашэчым віскам заскакалі кулі, і давялося сагнуцца й бегчы стрымгалоў. Забегшы за крайні танк, Максім спыніўся.

— Слухай маю каманду, — сказаў ён. — Кручок, заводзь. Зэф, у вежу. Гай, правер ніжнія люкі... ды старанна правер, галаву здыму!

Ён пайшоў вакол танка, аглядаючы тракі. Вакол стралялі, крычалі, манатонна бубнілі рэпрадуктары, але ён даў сабе слова не адцягвацца і не адцягваўся, толькі адзначыў сам сябе: рэпрадуктары — Гай — не забыцца. Тракі былі ў ніштаватым стане, але вядучыя колы выклікалі апаску. Нічога, сыдзе, мне на ім ня доўга езьдзіць... З-пад танка спрытна выпаўз Гай, ужо брудны, з абадранымі рукамі.

— Прыржавелі люкі! — пракрычаў ён. — Я іх не зачыніў, хай будуць адчыненыя, правільна?

«Там, за грэбнем лагчыны, падступны вораг! — вяшчаў магнітафоны голас. — Толькі наперад. Толькі наперад. Рычагі на сябе...»

Максім злавіў Гая за каўнер і прыцягнуў да сябе.

— Ты мяне любіш? — сказаў ён, угледзеўшыся ў пашыраныя вочы. — Верыш мне?

— Так! — выдыхнуў Гай.

— Толькі мяне слухай. Больш нікога ня слухай. Усё астатняе — хлусьня. Я твой сябар, толькі я, больш ніхто. Я твой начальнік. Запамінай. Я загадваю: запамінай.

Ачмурэлы Гай хутка-хутка ківаў, нячутна паўтараючы: «Так, так. Так. Толькі ты. Больш ніхто...»

— Мак! — закрычаў нехта прама ў вуха. Максім павярнуўся. Перад ім стаяў той дзіўна знаёмы цывільны ў доўгім плашчы, але ўжо без капелюша. Масаракш... Квадратны твар, на якім лупіцца скура, чырвоныя азызлыя вочы... Гэта ж Фанк! На шчацэ крывавая драпіна, губа разьбітая...

— Масаракш! — крычаў Фанк, намагаючыся перакрычаць шум. — Вы аглухлі, ці што? Пазнаяце мяне?

— Фанк! — сказаў Максім. — Адкуль вы тут?

Фанк выцер з губы кроў.

— Пайшлі! — пракрычаў ён. — Хутчэй!

— Куды?

— Да чорта адсюль! Пайшлі!

Ён схапіў Максіма за камбінэзон і пацягнуў. Максім адкінуў ягоную руку.

— Нас заб’юць! — крыкнуў ён. — Гвардзейцы!

Фанк заматаў галавой.

— Пайшлі! У мяне на вас пропуск! — і, бачачы, што Максім ня рухаецца: — Я шукаю вас па ўсёй краіне! Ледзь знайшоў! Пайшлі неадкладна!

— Я не адзін! — крыкнуў Максім.

— Не разумею!

— Я не адзін! — гаркнуў Максім. — Нас трое! Адзін я ня пойду!

— Лухта! Не кажыце глупстваў! Што за дурацкая высакароднасьць? Жыць надакучыла? — Фанк папярхнуўся ад крыку і зайшоўся кашлем.

Максім агледзеўся. Бледны Гай з дрыготкімі вуснамі глядзеў на яго, трымаў яго за рукаў — вядома, усё чуў. У суседні танк двое гвардзейцаў забівалі прыкладамі скрываўленага штрафніка.

— Адзін пропуск! — закрычаў Фанк сарваным голасам. — Адзін! — Ён паказаў палец.

Максім заматаў галавой.

— Нас трое! — Ён паказаў тры пальцы. — Я нікуды бязь іх ня пойду!

З бакавога люка высунулася венікам рудая барадзішча Зэфа. Фанк аблізаў вусны, ён яўна ня ведаў, што рабіць.

— Хто вы такі? — крыкнуў Максім. — Навошта я вам патрэбны?

Фанк мелькам зірнуў на яго і стаў глядзець на Гая.

— Гэты з вамі? — крыкнуў ён.

— Так! І гэты таксама!

Вочы ў Фанка сталі дзікімі. Ён сунуў руку пад плашч, выцягнуў пісталет і накіраваў рулю на Гая. Максім з усіх сіл ударыў яго па руцэ зьнізу ўверх, і пісталет узьляцеў высока ў паветра. Максім, сам яшчэ не зусім зразумеўшы, што адбылося, задуменна праводзіў яго позіркам. Фанк сагнуўся, сунуўшы пашкоджаную руку пад паху. Гай коратка і дакладна, як на занятках, ударыў яго па шыі, і ён паваліўся ніцма. Побач раптам узьніклі гвардзейцы, ашчэраныя, потныя пасьля працы, асунутыя ад шаленства.

— У машыну! — раўнуў Максім Гаю, нахіліўся і падхапіў Фанка пад пахі, Фанк быў грузны і зь цяжкасьцю пралез у люк. Максім нырнуў сьледам, атрымаўшы на разьвітаньне ўдар прыкладам па задняй частцы. У танку было цёмна і холадна, як у склепе, густа сьмярдзела саляркай. Зэф адцягнуў Фанка ад люка і паклаў на падлогу.

— Хто такі? — гаркнуў ён.

Максім не пасьпеў адказаць. Кручок, які доўга і беспасьпяхова разьдзіраў стартар, нарэшце завёў машыну. Усе вакол затрэслася і загрымела. Максім махнуў рукой, пралез у вежу і высунуўся вонкі. Паміж танкамі ўжо не было нікога, акрамя гвардзейцаў. Усе рухавікі працавалі, стаяў пякельны роў, густое душнае воблака выхлапаў зацягвала схіл. Некаторыя танкі рухаліся, дзе-нідзе зь вежаў тырчалі галовы, штрафнік, што высунуўся з суседняй машыны, рабіў Максіму нейкія знакі, крывіў распухлую, у сіняках фізыяномію. Раптам ён зьнік, рухавікі зараўлі з падвоенай сілай, і ўсе танкі зь ляскам і бразгатаньнем адначасова рвануліся наперад і дагары па схіле.

Максім адчуў, што яго схапілі ўпоперак тулава і цягнуць уніз. Ён нагнуўся і ўбачыў вытарашчаныя вочы Гая, якія раптам зрабіліся ідыёцкімі. Як тады, у бамбавозе, Гай хапаў Максіма рукамі, бесьперапынна мармытаў нешта, твар ягоны стаў агідным, не было ў ім больш ані хлапецкасьці, ані наіўнай мужнасьці, — суцэльная бяссэнсавасьць і гатоўнасьць стаць забойцам. Пачалося, падумаў Максім, грэбліва спрабуючы адсунуць няшчаснага хлопца. Пачалося, пачалося... Уключылі выпраменьвальнікі, пачалося...

Танк, скаланаючыся, караскаўся на грэбень, шматкі дзёрну ляцелі з-пад гусеніцаў. Ззаду нічога ўжо не было відаць за шызым дымам, а наперадзе раптам расхінулася шэрая гліністая раўніна, і замаячылі ўдалечыні плоскія пагоркі на ханційскім баку, і танкавая лавіна, не збаўляючы ходу, паваліла туды. Шэрагаў больш не было, усе машыны імчалі навыперадкі, чапляючы адна адну, бессэнсоўна варочаючы вежамі... У аднаго танка на поўным хаду зьляцела гусеніца, ён ваўчком закруціўся на месцы, перавярнуўся, другая гусеніца сарвалася і цяжкай бліскучай зьмяёй узьляцела ў неба, вядучыя колы працягвалі шалёна круціцца, а зь ніжніх люкаў выскачылі два чалавечкі ў шэрым, саскочылі на зямлю і, размахваючы рукамі, пабеглі наперад, наперад, толькі наперад, на падступнага ворага... Бліснуў агонь, скрозь ляск і роў звонкім трэскам прарваўся гарматны стрэл, і адразу ўсе танкі прыняліся паліць, доўгія чырвоныя языкі выляталі з гарматаў, танкі прысядалі, падскоквалі, ахутваліся густым чорным дымам нячыстага пораху, і праз хвіліну ўсё зацягнула чорна-жоўтай хмарай, а Максім усё глядзеў, ня ў сілах адарваць вачэй ад гэтага ґрандыёзнага ў сваёй злачыннай недарэчнасьці відовішча, цярпліва аддзіраючы ад сябе чэпкія рукі Гая, які цягнуў, клікаў, маліў, прагнуў прыкрыць сваімі грудзьмі ад усіх небясьпекаў... Людзі, завадныя лялькі, зьвяры... Людзі.

Потым Максім апамятаўся. Пара было адбіраць кіраваньне. Ён спусьціўся ўніз, мімаходам паляпаў Гая па плячы — той забіўся ва ўзьнёслай гістэрыцы — чапляючыся за нейкія мэталічныя клямары, агледзеўся ў цеснай хісткай скрыні, ледзь не задыхнуўся ад газалінавага смуроду, разглядзеў зьмярцвела-бледны твар Фанка з закочанымі вачыма, Зэфа, што скурчыўся пад снараднай скрынкай, адштурхнуў Гая, які аддана ціснуўся да яго, і пралез да кіроўцы.

Кручок трымаў рычагі на сябе і з усіх сілаў паддаваў газу. Ён сьпяваў, ён крычаў такім дурным голасам, што яго было чуваць, і Максім нават разабраў словы «Падзячнай песьні». Цяпер трэба было неяк уціхамірыць яго, заняць ягонае месца і адшукаць у гэтым дыме зручны яр, або глыбокую калдобіну, або які-небудзь пагорак, каб было дзе схавацца ад атамных выбухаў... Але атрымалася не па пляне. Як толькі ён узяўся асьцярожна расьціскаць кулакі Кручка, адубелыя на рычагах, адданы раб Гай, які ўбачыў, што ягонаму гаспадару аказваецца непадпарадкаваньне, прасунуўся збоку і страшна ўдарыў звар’яцелага Кручка велізарным гаечным ключом у скронь. Кручок асеў, разьмяк і выпусьціў рычагі. Максім, разьлютаваўшыся, адшпурнуў Гая ў бок, але было ўжо позна, і не было часу жахацца і спагадаць. Ён адцягнуў труп, усеўся і ўзяў кіраваньне.

У назіральны люк амаль нічога не было відаць: невялікі ўчастак гліністай глебы, парослай рэдкімі травінкамі, і далей — суцэльная заслона шызага гару. Не магло быць і гаворкі — знайсьці што-небудзь у гэтай імгле. Заставалася адно: запаволіць ход і асьцярожна рухацца да таго часу, пакуль танк ня ўглыбіцца ў пагоркі. Зрэшты, запавольваць ход таксама было небясьпечна. Калі атамныя міны пачнуць ірвацца раней, чым ён дабярэцца да пагоркаў, можна асьлепнуць, ды й наогул згарэць... Гай цёрся то справа, то зьлева, зазіраў у твар, шукаў загадаў. «Нічога, дружа... — мармытаў Максім, адсоўваючы яго локцямі. — Гэта пройдзе... Усё пройдзе, усё будзе добра...» Гай бачыў, што зь ім гавораць, і тачыў сьлязу ад засмучэньня, што зноў, як тады, у бамбавозе, ня чуе ні слова.

Танк праскочыў праз густы струмень чорнага дыму: зьлева нехта гарэў. Праскочылі, і давялося адразу крута зьвярнуць, каб не наехаць на мёртвага, расплюшчанага гусеніцамі чалавека. Вынырнуў з дыму і схаваўся пакрыўлены памежны знак, за ім пайшлі падраныя, зьмятыя драцяныя загароды. Зь непрыкметнага акопчыку высунуўся на імгненьне чалавек у дзіўнай белай касцы, разьлютавана патрос узьнятымі кулакамі й адразу зьнік, нібы растварыўся ў зямлі. Дымная заслона наперадзе патроху разьвейвалася, і Максім убачыў бурыя круглыя ​​пагоркі, зусім блізка, і абрынданую брудам карму танка, які поўз чамусьці наўскасяк да агульнага руху, і яшчэ адзін падпалены танк. Максім адвярнуў налева, цэлячыся машынай у глыбокае, зарослае хмызьняком сядло паміж двума вышэйшымі пагоркамі. Ён быў ужо блізка, калі насустрач пырснуў агонь, і ўвесь танк загудзеў ад страшнага ўдару. Ад нечаканасьці Максім даў поўны газ, кусты і воблака бялявага дыму над імі скокнулі насустрач, мільганулі белыя каскі, скажаныя нянавісьцю твары, узьнятыя кулакі, потым пад гусеніцамі нешта жалезна затрашчала, ламаючыся, Максім сьціснуў зубы, узяў крута ўправа і павёў машыну далей ад гэтага месца, па касагоры, моцна хілячыся, ледзь не пераварочваючыся, агінаючы пагорак, і заехаў, нарэшце, у вузкую лагчыну, парослую маладзенькімі дрэўцамі. Тут ён спыніўся. Ён адкінуў пярэдні люк, высунуўся па пояс і агледзеўся. Месца было прыдатнае, з усіх бакоў танк абступалі высокія бурыя схілы. Максім заглушыў рухавік, і адразу ж Гай залямантаваў хрыплым фальцэтам нейкую адданую лухту, нешта недарэчна рыфмаванае, нейкую самаробную оду ў гонар найвялікшага і найулюбёнейшага Мака, — такую ​​песьню мог бы скласьці пра свайго гаспадара сабака, калі б навучыўся карыстацца чалавечай мовай.

— Змоўч, — загадаў Максім. — Выцягні гэтых людзей вонкі і ўкладзі каля машыны... Стой, я яшчэ ня скончыў! Рабі гэта асьцярожна, гэта мае любімыя сябры, нашыя з табой любімыя сябры...

— А ты куды? — спытаў Гай з жахам.

— Я буду тут, побач.

— Не сыходзь... — заныў Гай. — Ці дазволь, я пойду з табой...

— Ты мяне ня слухаешся, — строга сказаў Максім. — Рабі, што я загадаў. І рабі асьцярожна, памятай, што гэта нашыя сябры...

Гай забожкаў, але Максім ужо ня слухаў. Ён выбраўся з танка і пабег уверх па схіле пагорка. Дзесьці недалёка працягвалі йсьці танкі, натужна раўлі рухавікі, ляскалі гусеніцы, зрэдку бухалі гарматы. Высока ў небе правішчаў снарад. Максім, прыгнуўшыся, узьбег на вяршыню, прысеў на кукішкі паміж кустамі і яшчэ раз пахваліў сябе за такі ўдалы выбар месца.

Унізе — рукой падаць — аказаўся шырокі праход паміж пагоркамі, і па гэтым праходзе, уліваючыся з пакрытае дымам раўніны, згрудзіўшыся, гусеніца да гусеніцы, суцэльным патокам ішлі танкі — нізкія, пляскатыя, магутныя, зь велізарнымі плоскімі вежамі і доўгімі гарматамі. Гэта былі ўжо не штрафнікі, гэта праходзіла рэгулярная армія. Некалькі хвілін Максім, аглушаны і ўтароплены, назіраў гэтае відовішча, жудаснае і непраўдападобнае, як гістарычны кінафільм. Паветра хісталася і ўздрыгвала ад шалёнага грукату і рову, пагорак трапятаўся пад нагамі, як спалоханая жывёла, і ўсё-ткі Максіму здавалася, быццам машыны ідуць у змрочным пагрозьлівым маўчаньні. Ён выдатна ведаў, што там, пад бранявымі лістамі, хрыпяць ад энтузіязму ашалелыя жаўнеры, але ўсе люкі былі наглуха зачыненыя, і здавалася, што кожная машына — адзін суцэльны зьлітак неадухатворанага мэталу... Калі прайшлі апошнія танкі, Максім азірнуўся назад, уніз, і ягоны танк, нахілены сярод дрэў, падаўся яму ўбогай бляшанай цацкай, друзлай пародыяй на сапраўдны баявы мэханізм. Так, унізе прайшла Сіла... каб сустрэцца зь іншай, яшчэ страшнейшай Сілай, і згадаўшы пра гэтую іншую Сілу, Максім пасьпешна скаціўся ўніз, у гай.

Абмінуўшы танк, ён спыніўся.

Яны ляжалі радком: белы да сінечы Фанк, падобны на мерцьвяка, скурчаны Зэф, які стагнаў, учапіўшыся брудна-белымі пальцамі ў сваю рыжую шавялюру, і Крючок з застылай вясёлай усьмешкай і мёртвымі вачыма лялькі. Загад быў выкананы дакладна. Але Гай, увесь абадраны, увесь у крыві, таксама ляжаў паводаль, адвярнуўшы ад неба пакрыўджаны зьмярцьвелы твар, раскінуўшы рукі, і вакол яго трава была зьмятай і патаптанай, і валялася сплюшчаная белая каска ў цёмных плямах, а з разварочаных кустоў тырчалі яшчэ чыесьці ногі ў ботах. Масаракш... — прамармытаў Максім, з жахам уявіўшы сабе, як тут некалькі хвілін таму схапіліся насьмерць два рыкаючыя і выючыя сабакі, кожны на славу свайго гаспадара...

І ў гэты момант тая, іншая Сіла нанесла ўдар у адказ.

Максіму гэты ўдар прыйшоўся па вачах. Ён зароў ад болю, з усіх сілаў зажмурыўся і ўпаў на Гая, ужо ведаючы, што ён мёртвы, але намагаючыся ўсё-ткі закрыць яго сваім целам. Гэта было чыста рэфлекторнае — ён ні пра што не пасьпеў падумаць і нічога не пасьпеў адчуць, акрамя болю ў вачах, — ён быў яшчэ ў падзеньні, калі ягоны мозґ адключыў сябе.

Калі навакольны сьвет зноў зрабіўся магчымым для чалавечага ўспрыманьня, сьвядомасьць уключылася зноў. Прайшло, верагодна, вельмі мала часу, некалькі сэкундаў, але Максім ачуўся, увесь пакрыты густым потам, зь перасохлым горлам, і галава ягоная зьвінела, як быццам яго ўдарылі дошкай па вуху. Усё вакол зьмянілася, сьвет стаў барвовым, сьвет быў завалены лісьцем і абламаным гальлём, сьвет быў напоўнены распаленым паветрам, з чырвонага неба дажджом валіліся вырваныя з коранем кусты, палаючае лам’ё, камякі гарачай сухой зямлі. І стаяла хваравіта-зьвінячая цішыня. Жывых і мёртвых раскаціла па баках. Гай, засыпаны лісьцем, ляжаў ніцма кроках у дзесяці. Побач зь ім сядзеў Зэф, адной рукой ён па-ранейшаму трымаўся за галаву, а другой прыкрываў вочы. Фанк скаціўся ўніз, завязнуў у прамывіне і цяпер варочаўся там, цёрся тварам аб зямлю. Танк таксама зьнесла ніжэй і разьвярнула. Прыхіліўшыся да гусеніцы сьпіной, мёртвы Кручок па-ранейшаму весела ўсьміхаўся...

Максім ускочыў, раскідаўшы наваленыя галіны. Ён падбег да Гая, схапіў яго, падняў, паглядзеў у шкляныя вочы, прыціснуўся шчакой да шчакі, пракляў і тройчы пракляў гэты сьвет, у якім ён такі адзінокі і бездапаможны, дзе мёртвыя становяцца мёртвымі назаўсёды, бо нічога няма, бо няма чым зрабіць іх жывымі... Здаецца, ён плакаў, біў кулакамі па зямлі, таптаў белую каску, а потым Зэф пачаў працягла крычаць ад болю, і тады ён прыйшоў у сябе і, ня гледзячы вакол, не адчуваючы больш нічога, акрамя нянавісьці і прагі забіваць, пабрыў зноў наверх, на свой назіральны пост...

Тут таксама ўсё зьмянілася. Кустоў больш не было, сьпечаная гліна дымілася і патрэсквала, накіраваны на поўнач схіл пагорка гарэў. На поўначы барвовае неба зьлівалася з суцэльнай сьцяной чорна-карычневага дыму, і над гэтай сьцяной падымаліся, распухаючы на вачах, ярка-аранжавыя, нейкія алеіста-тлустыя хмары. І туды, дзе ўзносіліся да лопнутай ад удару нябеснай цьвердзі тысячы тысяч тон распаленага праху, спапялёныя да атамаў надзеі выжыць і жыць, у гэтую пякельную топку, учыненую няшчаснымі дурнямі для няшчасных дурняў, цягнуў з поўдня, нібы ў паддувала, лёгкі сыраваты вецер.

Максім паглядзеў уніз, на праход паміж пагоркамі. Праход быў пусты, узрытая гусеніцамі і абпаленая атамным ударам гліна курылася, тысячы агеньчыкаў танчылі на ёй — тлела лісьце і дагарала сарванае сучча. А раўніна на поўдні здавалася вельмі шырокай і вельмі пустыннай, яе больш не зацягвалі парахавыя газы, яна была чырвоная пад чырвоным небам, на ёй нерухома чарнелі самотныя скрыначкі — сапсаваныя і пашкоджаныя танкі штрафнікоў, і па ёй ужо набліжаўся да пагоркаў рэдкі зламаны ланцужок дзіўных машын.

Яны былі падобныя на танкі, толькі замест артылерыйскай вежы на кожнай быў усталяваны высокі рашэцісты конус зь цьмяным круглявым прадмэтам на верхавіне. Яны йшлі хутка, мякка перавальваючыся на няроўнасьцях, і яны былі ня чорныя, як танкі няшчасных штрафнікоў, ня шэра-зялёныя, як армейскія танкі прарыву, — яны былі жоўтыя, ярка-весела-жоўтыя, як гвардзейскія патрульныя аўтамабілі... Правага флянгу шарэнгі ўжо не было відаць за пагоркамі, і Максім пасьпеў налічыць усяго восем выпраменьвальнікаў. У іх здавалася нейкае нахабства гаспадароў становішча, яны йшлі ў бой, але не лічылі патрэбным ні хавацца, ні маскіравацца, яны наўмысна выстаўляліся напаказ і сваёй афарбоўкай, і сваім брыдкім пяцімэтровым гарбом, і адсутнасьцю звычайнага ўзбраеньня. Тыя, хто вёў гэтыя машыны і кіраваў імі, лічылі сябе, павінна быць, у поўнай бясьпецы. Зрэшты, наўрад ці яны пра гэта думалі, яны проста сьпяшаліся наперад, падсьцёбваючы прамянёвымі бізунамі жалезны статак, які каціўся зараз празь пекла, і яны, напэўна, нічога ня ведалі пра гэтыя бізуны, як ня ведалі й таго, што бізуны гэтыя хвастаюць іх саміх... Максім убачыў, што левафлянгавы выпраменьвальнік накіроўваецца ў лагчыну, і пайшоў яму насустрач, уніз па схіле пагорка.

Ён ішоў на ўвесь рост. Ён ведаў, што яму давядзецца сілай выкалупліваць чорных паганятых з жалезнай шкарлупіны, і ён хацеў гэтага. Ніколі ў жыцьці нічога ён так не хацеў, як хацелася яму зараз адчуць пад пальцамі жывую плоць... Калі ён спусьціўся ў лагчыну, выпраменьвальнік быў ужо зусім блізка. Жоўтая машына кацілася прама на яго, сьлепа ўтаропіўшыся шкельцамі пэрыскопаў, рашэцісты конус грузна разгойдваўся ня ў такт прысяданьням машыны, і цяпер было відаць, што на вяршыні гайдаецца серабрысты шар, густа ўтыканы доўгімі бліскучымі ігламі...

Яны й не падумалі спыніцца, і Максім, саступіўшы дарогу, прапусьціў іх, прабег некалькі мэтраў побач і ўскочыў на браню.

Частка пятая. Зямлянін

18


Дзяржаўны пракурор спаў чуйна, і мурлыканьне тэлефона адразу разбудзіла яго. Не расплюшчваючы вачэй, ён узяў навушнік. Шапаткі голас начнога рэфэрэнта вымавіў, як бы просячы прабачэньня:

— Сем гадзін трыццаць хвілін, ваша яснавяльможнасьць...

— Так, — сказаў пракурор, усё яшчэ не расплюшчваючы вачэй. — Так. Дзякую.

Ён уключыў сьвятло, адкінуў коўдру і сеў. Некаторы час ён сядзеў, утаропіўшыся на ​​свае худыя бледныя ногі, і з сумным зьдзіўленьнем разважаў пра тое, што вось ужо шосты дзесятак пайшоў, але ня памятае ён аніводнага дня, калі б яму далі выспацца. Увесь час хто-небудзь будзіць. Калі ён быў ротмістрам, яго будзіў пасьля папойкі скаціна-дзяншчык. Калі ён быў старшынём надзвычайнага трыбуналу, яго будзіў дурань-сакратар зь непадпісанымі прысудамі. Калі ён быў гімназыстам, яго будзіла маці, каб ён ішоў на заняткі, і гэта быў наймярзотнейшы час, найбольш кепскія абуджэньні. І заўсёды яму казалі: трэба! Трэба, ваша высакародзьдзе... трэба, пане старшыня... трэба, сыночак... А цяпер гэтае «трэба» кажа сабе ён сам... Ён устаў, накінуў халат, плюхнуў у твар жменю адэкалёну, уставіў зубы, паглядзеў, масажуючы шчокі, у люстэрка, скрывіўся непрыязна і прайшоў у кабінэт.

Цёплае малако ўжо стаяла на стале, а пад крухмальнай сурвэтачкай — сподак з саланаватым печывам. Гэта трэба было выпіць і зьесьці, як лекі, але спачатку ён падышоў да сэйфа, адваліў дзьверцы, узяў зялёную тэчку і паклаў яе на стол побач са сьняданкам. Храбустаючы печывам і прысёрбваючы малако, ён старанна аглядаў тэчку, пакуль не пераканаўся, што з учорашняга вечара яе ніхто не раскрываў. Як шмат перамянілася, падумаў ён. Усяго тры месяцы прайшло, а як усё перамянілася!... Ён машынальна паглядзеў на жоўты тэлефон і некалькі сэкундаў ня мог адвесьці ад яго вачэй. Тэлефон маўчаў — яркі, зґрабны, як вясёлая цацка... страшны, як цікаючая пякельная машына, якую немагчыма разрадзіць... Пракурор сутаргава, дзьвюма рукамі ўчапіўся ў зялёную тэчку, зажмурыўся. Ён адчуў, што страх нарастае, і пасьпяшаўся абсячы сябе. Не, так справа ня пойдзе, зараз трэба захоўваць абсалютны спакой і разважаць максымальна абыякава... Выбару ў мяне ўсё роўна няма. Значыць, рызыка... Ну што ж: рызыка так рызыка. Рызыка заўсёды была й будзе, трэба толькі зьвесьці яе да мінімуму. І я яе зьвяду да мінімуму. Так, масаракш, да мінімуму!... Вы, здаецца, ня ўпэўненыя ў гэтым, Разумнік? Ах, вы сумняваецеся? Вы заўсёды сумняваецеся, Разумніку, ёсьць у вас такая якасьць, вы — маладзец... Ну што ж, паспрабуем разьвеяць вашыя сумневы. Чулі вы пра такога чалавека — яго завуць Максім Камэрэр? Няўжо чулі? Гэта вам толькі здаецца. Вы ніколі раней ня чулі пра такога чалавека. Вы зараз пачуеце пра яго ў першы раз. Вельмі прашу вас, выслухайце і складзіце пра яго самае аб’ектыўнае, самае непрадузятае меркаваньне. Мне вельмі важна ведаць вашае аб’ектыўнае меркаваньне, Разумнік: ад гэтага, ці ведаеце, залежыць зараз цэласьць маёй шкуры. Маёй бледнай, зь сінімі пражылкамі, такой дарагой мне шкуры...

Ён праглынуў апошняе пячэньне і залпам дапіў малако.

Потым уголас сказаў: «Прыступім».

Ён раскрыў тэчку. Мінулае гэтага чалавека туманнае. І гэта, вядома, няважны пачатак для знаёмства. Але мы з вамі ведаем ня толькі як зь мінулага выводзіць сучаснасьць, але і як з сучаснасьці выводзіць мінулае. І калі нам так ужо спатрэбіцца мінулае нашага Мака, мы ў рэшце рэшт выведзем яго з сучаснасьці. Гэта называецца экстрапаляцыяй... Наш Мак пачынае сваю сучаснасьць з таго, што бяжыць з катаргі. Раптам. Нечакана. Якраз у той момант, калі мы з Вандроўнікам цягнем да яго рукі. Вось панічны рапарт генэрал-камэнданта, клясычны лямант ідыёта, які нашкодзіў і спадзяецца пазьбегнуць пакараньня: ён ані ў чым не вінаваты, ён зрабіў усё па інструкцыі, ён ня ведаў, што аб’ект добраахвотна паступіў у сапёры-сьмяротнікі, а аб’ект паступіў і падарваўся на мінным полі. Ня ведаў. Вось і мы з Вандроўнікам ня ведалі. А трэба было ведаць! Аб’ект — чалавек нечаканы, вы павінныя былі дапускаць што-небудзь падобнае, пане Разумнік... Так, тады гэта ўразіла мяне, але ж цяпер мы разумеем, у чым справа: нехта растлумачыў нашаму Маку пра вежы, ён вырашыў, што ў Краіне Айцоў яму рабіць няма чаго, і ўцёк на поўдзень, сымуляваўшы гібель... Пракурор апусьціў галаву на руку, вяла пацёр лоб. Так, тады ўсё гэта й пачалося... Гэта быў першы промах у сэрыі маіх промахаў: я паверыў, што ён загінуў. А як я мог не паверыць? Які нармальны чалавек пабяжыць на поўдзень, да мутантаў, на верную сьмерць?... Любы б паверыў. А вось Вандроўнік — не паверыў.

Пракурор узяў чарговы рапарт. О, гэты Вандроўнік! Разумніца Вандроўнік, геній Вандроўнік... Вось як мне трэба было дзейнічаць — як ён! Я быў упэўнены, што Мак загінуў: Поўдзень ёсьць Поўдзень. А ён навадніў усё Зарэчча сваімі агентамі. Тлусты Фанк — ах, не дабраўся я да яго ў свой час, не прыбраў да рук! — гэты тлусты аблезлы парсюк схуднеў, матаючыся па краіне, вышукваючы і выглядаючы, а ягоны Кура здох ад ліхаманкі на Шостай трасе, а ягоны Тапа-Пеўнік быў захоплены горцамі, а потым Пяцьдзесят Пяты, ня ведаю, хто ён такі, папаўся піратам аж на ўзьбярэжжы, але пасьпеў паведаміць, што Мак там зьяўляўся, здаўся патрулям і накіраваны ў сваю калёну... Вось як паступаюць людзі з галавой: яны ні ў што ня вераць і нікога не шкадуюць. Вось як я павінен быў паступіць тады. Кінуць усе справы, заняцца толькі Макам, бо я ўжо тады выдатна разумеў, якая гэта страшная сіла — Мак, а я замест гэтага счапіўся зь Дзяргунчыкам і прайграў, а потым зьвязаўся з гэтай ідыёцкай вайной і таксама прайграў... Я і цяпер бы прайграў, але мне, нарэшце, пашанцавала: Мак аб’явіўся ў сталіцы, у логаве Вандроўніка, і я пра гэта даведаўся раней за Вандроўніка. Так, Вандроўнік, так, храсткавухі, цяпер прайграў ты. Трэба ж было табе зьехаць менавіта цяпер! І ты ведаеш, Вандроўнік, мяне нават не засмучае тая акалічнасьць, што зноў засталося невядомым, куды і навошта ты зьехаў. Зьехаў і добра. Ты, вядома, ва ўсім паклаўся на свайго Фанка, і твой Фанк прывёз табе Мака, але вось жа бяда — зваліўся твой Фанк пасьля сваіх ваенных прыгод, ляжыць бяз памяці ў палацавым шпіталі — важная фігура, такіх толькі ў палацавы шпіталь! — і цяпер я не прамахнуся, цяпер ён будзе там ляжаць столькі, колькі мне спатрэбіцца. Так што цябе няма, Фанка няма, а наш Мак ёсьць, і гэта атрымалася вельмі ўдала...

Пракурор адчуў радасьць і, заўважыўшы, зараз жа пагасіў яе. Зноў эмоцыі, масаракш. Спакайней, Разумнік. Ты знаёмішся з новым чалавекам на імя Мак, ты павінен быць вельмі аб’ектыўным. Тым больш, што гэты новы Мак так не падобны на старога, цяпер ён зусім дарослы, цяпер ён ведае, што такое фінансы і дзіцячая злачыннасьць. Паразумнеў, пасуровеў наш Мак... Вось ён прабіўся ў штаб падпольля (рэкамэндавалі: Мэма Грамэну і Алу Зэф), як гром зь яснага неба абрынуўся там на іх з прапановай пра контр-прапаганду, штаб завыў — гэта азначала раскрыць шараговым членам сапраўднае значэньне вежаў, — але ж пераканаў Мак! Запалохаў іх там, заблытаў, прынялі яны ідэю контр-прапаганды, даручылі Маку распрацоўку... У абставінах ён разабраўся хутка, хутка і дакладна. І яны там гэта зразумелі — зразумелі, з кім маюць справу. Або проста адчулі... Вось апошняе данясеньне: фракцыя асьветнікаў прыцягнула яго да абмеркаваньня праграмы перавыхаваньня, і ён з радасьцю пагадзіўся. Адразу прапанаваў кучу ідэяў. Ідэйкі ня бог ведае якія, але ня ў гэтым справа, перавыхаваньне — наогул ідыятызм, важна тое, што ён ужо больш не тэрарыст, нічога ён ня хоча падрываць, нікога ня хоча забіваць; важна тое, што заняўся ён палітычнай дзейнасьцю, актыўна зарабляе сабе аўтарытэт у штабе, прамаўляе прамовы, крытыкуе, лезе наверх; важна тое, што ён мае ідэі, прагне іх ажыцьцявіць, а гэта менавіта тое, што нам трэба, пане Разумніку...

Пракурор адкінуўся на сьпінку крэсла.

І вось яшчэ тое, што трэба. Данясеньні аб спосабе жыцьця. Шмат працуе — і ў лябараторыі, і дома, — сумуе па-ранейшаму па той жанчыне, па Радзе Гаал, займаецца спортам, амаль ні з кім не сябруе, ня курыць, амаль ня п’е, у ежы вельмі памяркоўны. Зь іншага боку — выяўляе відавочную схільнасьць да раскошы ў побыце і ведае сабе цану: аўтамабіль, які належаў па штаце, прыняў як належнае, выказаўшы незадаволенасьць ягонай малой магутнасьцю і звыродлівасьцю; незадаволены таксама двухпакаёвай кватэрай — лічыць яе занадта цеснай і пазбаўленай элемэнтарных выгодаў; жыльлё сваё ўпрыгожыў арыгінальнымі карцінамі і антыкварнымі творамі мастацтва, патраціўшы на іх амаль увесь аванс... ну і гэтак далей. Добры матэрыял, вельмі добры матэрыял... А дарэчы, колькі ў яго грошай, што ён цяпер мае? Та-ак, кіраўнік тэмы ў лябараторыі хімічнага сынтэзу... аклад у сінім канвэрце... асабістая машына... двухпакаёвая кватэра на тэрыторыі Дэпартамэнту спэцыяльных дасьледаваньняў... Няблага яго ўладкавалі. І яшчэ больш, напэўна, паабяцалі. Хацеў бы я ведаць, як яму растлумачылі, навошта ён спатрэбіўся Вандроўніку. Гэта ведае Фанк, тлусты парсюк, але ён ня скажа, хутчэй здохне... Ах, калі б як-небудзь выцягнуць зь яго ўсё, што ён ведае! Зь якой асалодай я б потым яго прыкончыў... Колькі ён крыві мне папсаваў, шалудзівая скаціна... І Раду гэтую ён у мяне скраў, бо ж як бы яна мне цяпер спатрэбілася — Рада... якая гэта зброя, калі маеш справу з чыстым, сумленным, мужным Макам!... Зрэшты, цяпер гэта, можа быць, ня так ужо дрэнна... Ня я трымаю пад замкам тваю каханую, Мак, гэта ўсё Вандроўнік, гэта ўсё ягоныя інтрыгі, гэтага гнюснага шантажыста...

Пракурор здрыгануўся: жоўты тэлефон ціхенька дзынкнуў. Толькі дзынкнуў і больш нічога. Ціхенька, нават мэлядычна. Ажыў на долю сэкунды і зноў замер, нібы нагадаў пра сябе... Пракурор, не адрываючы ад яго вачэй, правёў па лбе дрыготкімі пальцамі. Не, памылка... Вядома, памылка. Ці мала што, тэлефон — апарат складаны, іскра там якая-небудзь праскочыла... Ён выцер пальцы аб халат. І зараз жа тэлефон грымнуў. Як стрэл ва ўпор... як шабля па горле... як — з даху на асфальт... Пракурор узяў навушнік. Ён не хацеў браць навушнік, ён нават ня ведаў, што бярэ навушнік, ён нават уявіў сабе, быццам не бярэ навушнік, а хутка, на дыбачках бяжыць у спальню, апранаецца, выкочвае машыну з гаража і на гранічнай хуткасьці гоніць... Куды?

— Дзяржаўны пракурор, — сказаў ён хрыпла і пракашляўся.

— Разумнік? Гэта Тата гаворыць.

Вось... вось яно... Зараз: «Чакаем цябе праз гадзінку»...

— Я пазнаў, — сказаў ён бясьсільна. — Добры дзень, Тата.

— Зводку чытаў?

— Не.

«Ах, не чытаў? Ну, прыяжджай, мы табе прачытаем»...

— Усё, — сказаў Тата. — Прапаскудзілі вайну.

Пракурор глынуў. Трэба было нешта сказаць. Трэба было тэрмінова нешта сказаць, лепш за ўсё — пажартаваць. Тонка пажартаваць... Божа, дапамажы мне тонка пажартаваць!...

— Маўчыш? А што я табе казаў? Ня лезь у гэтую кашу, цывільных трымайся, цывільных, а не вайскоўцаў! Эх, ты, Разумнік...

— Ты — Тата, — выціснуў зь сябе пракурор. — Дзеці ж вечна ня слухаюцца бацькоў...

Тата хіхікнуў.

— Дзеці... — сказаў ён. — А дзе гэта сказана: «Калі дзіця тваё аслухаецца цябе...» Як там далей, Разумнік?

Божа мой, божа мой. «...сатры яго з твару зямлі». Ён так і сказаў тады: «сатры яго з твару зямлі», і Вандроўнік узяў са стала цяжкі чорны пісталет, марудліва падняў і два разы стрэліў, і дзіця ахапіла рукамі прабітую лысіну і павалілася на дыван...

— Памяць адшыбла? — сказаў Тата. — Эх, ты, Разумнік. Што зьбіраешся рабіць? Разумнік.

— Я памыліўся... — прахрыпеў пракурор. — Памылка... Гэта ўсё з-за Дзяргунчыка...

— Памыліўся... Ну, добра, падумай, Разумнік. Падумай. Я табе яшчэ патэлефаную...

І ўсё. І няма яго. І невядома, куды тэлефанаваць яму — плакаць, маліць... Глупства, глупства. Нікому гэта не дапамагала... Добра... Пачакай... Ды пачакай ты, сволач! Ён з размаху ўдарыў раскрытай рукой аб край стала — каб у кроў, каб балюча, каб перастаць дрыжаць... Гэта крыху дапамагло, але ён яшчэ нахіліўся, адкрыў іншай рукой ніжнюю шуфляду стала, дастаў пляшку, зубамі выцягнуў корак і зрабіў некалькі глыткоў. Яго ўдарыла ў гарачку. Вось так... Спакойна... Мы яшчэ паглядзім... Гэта гонка: хто хутчэй. Разумніка так проста ня возьмеш, зь ім вы яшчэ паваждаецеся. Разумніка так адразу ня выклічаш. Калі б вы маглі выклікаць, то ўжо выклікалі б... Гэта нічога, што ён патэлефанаваў. Ён заўсёды так. Час ёсьць. Два дні, тры дні, чатыры дні... Час ёсьць! — прыкрыкнуў ён на сябе. Не псыхуй... Ён узьняўся і пайшоў коламі па кабінэце.

У мяне ёсьць на вас управа. У мяне ёсьць Мак. У мяне ёсьць чалавек, які не баіцца выпраменьваньня. Для якога не існуе перашкод. Які жадае перамяніць парадак рэчаў. Які вас ненавідзіць. Чалавек чысты і, такім чынам, адкрыты ўсім спакусам. Чалавек, які паверыць мне. Чалавек, які захоча сустрэцца са мной... Ён ужо зараз хоча сустрэцца са мной: мае агенты ўжо шмат разоў казалі яму, што дзяржаўны пракурор добры, справядлівы, вялікі знаўца законаў, сапраўдны вартаўнік законнасьці, што Айцы яго недалюбліваюць і церпяць яго толькі таму, што не давяраюць адзін аднаму... мае агенты паказвалі мяне яму, употай, у спрыяльных абставінах, і мой твар яму спадабаўся... І — найгалоўнейшае! — яму пад найстражэйшым сакрэтам намякнулі, што я ведаю, дзе знаходзіцца Цэнтр. Ён выдатна валодае тварам, але мне далажылі, што ў гэты момант ён выдаў сябе... Вось такі чалавек у мяне ёсьць — чалавек, які вельмі хоча захапіць Цэнтр і можа гэта зрабіць — адзіны з усіх... То бок, гэтага чалавека ў мяне пакуль няма, але сеткі расстаўленыя, прынада праглынутая, і сёньня я яго падсяку. Або я прапаў. Прапаў... прапаў...

Ён больш ня мог стрымаць уяўленьня. Ён бачыў гэты цесны пакойчык, абцягнуты цёмна-чырвоным аксамітам, душны, пракіслы, бяз вокнаў, голы абшарпаны стол і пяць пазалочаных крэслаў... А мы, усе астатнія, стаялі: я, Вандроўнік з вачыма прагнага забойцы і гэты лысы кат... гламазда, балбатун, бо ж ведаў, дзе Цэнтр, столькі людзей загубіў, каб даведацца, дзе Цэнтр, і — трапло, п’яніца, хвалько — хіба можна пра такія рэчы каму-небудзь казаць? Тым больш, сваякам... асабліва такім сваякам. А яшчэ начальнік Дэпартамэнту грамадзкага здароўя, вочы і вушы Невядомых Айцоў, браня й сякера нацыі... Тата сказаў, жмурачыся: «Сатры яго з твару зямлі», Вандроўнік стрэліў ва ўпор два разы, і Сьвёкар прабурчаў з незадавальненьнем: «Ізноў усю абіўку запырскалі...» І яны зноў пачалі спрачацца, чаму ў пакоі сьмярдзіць, а я стаяў на ватных нагах і думаў: «ведаюць ці ня ведаюць?», і Вандроўнік стаяў, выскаліўшыся, як галодны драпежнік і глядзеў на мяне, нібы здагадваўся... Ні чорта ён не здагадаўся... Цяпер я разумею, чаму ён заўсёды так клапаціўся, каб ніхто не пранікнуў у таямніцу Цэнтру. Ён заўсёды ведаў, дзе знаходзіцца Цэнтр, і толькі шукаў выпадку захапіць Цэнтр самому... Спазьніўся, Вандроўнік, спазьніўся... І ты, Тата, спозьнішся. І ты, Сьвёкар. А пра цябе, Дзяргунчык, і гаворкі няма...

Ён адвесіў парцьеру і прыклаў лоб да халоднага шкла. Ён амаль задушыў свой страх і, каб растаптаць яго канчаткова, да апошняй іскрынкі, ён уявіў сабе, як Мак з боем урываецца ў апаратную Цэнтру... але гэта мог бы зрабіць і Пухір з асабістай аховай, з гэтай бандай сваіх родных і стрыечных братоў, пляменьнікаў, пабрацімаў, выкармкаў, з гэтымі жудаснымі падонкамі, якія ніколі нічога ня чулі пра закон, якія заўсёды ведалі толькі адзін закон: страляй першым... трэба было быць Вандроўнікам, каб падняць руку на Пухіра — у той жа вечар яны напалі на яго прама каля брамы яго асабняка, зрашэцілі машыну, забілі шафёра, забілі сакратарку, і загадкавым чынам палеглі самі, усе да адзінага, усе дваццаць чатыры чалавекі з двума кулямётамі... Так, Пухір таксама мог бы ўварвацца ў апаратную, але там бы й заграз, далей бы ён не прайшоў, бо далей — бар’ер дэпрэсыйнага выпраменьваньня, а цяпер, можа быць, і два прамянёвых бар’еры, хапіла б аднаго, ніхто ня пройдзе там: вырадак самлее ад болю, а просты ляяльны грамадзянін падзе на калені і пачне ціха плакаць ад сьмяротнай тугі... Толькі Мак там пройдзе, і запусьціць свае ўмелыя рукі ў генэратары, і перш за ўсё пераключыць Цэнтр, усю сыстэму вежаў, на дэпрэсыйнае поле. Затым, ужо зусім бесьперашкодна, ён паднімецца ў радыёстудыю і паставіць там плёнку з загадзя падрыхтаванай прамовай на шматцыклавую перадачу... Уся краіна ад ханційскай мяжы да Зарэчча — у дэпрэсіі, мільёны дурняў валяюцца, абліваючыся сьлязьмі, не жадаючы паварушыць пальцам, а рэпрадуктары ўжо равуць на ўсё горла, што Невядомыя Айцы злачынцы, іх завуць вось так і вось так, яны знаходзяцца вось там і вось там, забіце іх, ратуйце краіну, гэта кажу вам я, Мак Сім, жывы бог на зямлі (ці там — законны спадкаемец імпэратарскага пасаду, ці вялікі дыктатар... ці што яму больш спадабаецца). Да зброі, мая Гвардыя! Да зброі, мая армія! Да зброі, мае падданыя!... А сам у гэты час спускаецца назад у апаратную і перамыкае генэратары на поле павышанай увагі, і вось ужо ўся краіна слухае, разьвесіўшы вушы, імкнучыся ня выпусьціць ані слова, вывучаючы на памяць, паўтараючы пра сябе, а гучнагаварыцелі равуць, вежы працуюць, і так доўжыцца яшчэ гадзіну, а потым ён перамыкае выпраменьвальнікі на энтузіязм, усяго паўгадзіны энтузіязму, і — канец перадачам... і калі я прыходжу ў сябе — масаракш, паўтары гадзіны пякельнага болю, але трэба, масаракш, вытрымаць, — Таты ўжо няма, нікога зь іх няма, ёсьць Мак, вялікі бог Мак, і ягоны верны дарадца, былы дзяржаўны пракурор, а цяпер — кіраўнік ураду вялікага Мака... а, бог зь ім, з урадам, я буду проста жывы, і мне нішто не пагражацьме, а там паглядзім... Мак ня з тых, хто кідае карысных сяброў, ён ня кідае нават бескарысных сяброў, а я буду вельмі карысным сябром. О, якім сябром я яму буду!...

Ён абарваў сябе і вярнуўся да стала, пакасіўся на жоўты тэлефон, усьміхнуўся, зьняў навушнік зялёнага тэлефона і выклікаў намесьніка начальніка Дэпартамэнтау спэцыяльных дасьледаваньняў.

— Апалонік? Добрай раніцы, гэта Разумнік. Як ты сябе адчуваеш? Як страўнік?... Ну, выдатна... Вандроўніка яшчэ няма?... Ага... Ну, добра... Мне патэлефанавалі зьверху і загадалі трошкі вас праінспэктаваць... Не-не, я думаю, гэта чыстая фармальнасьць, я ўсё роўна ў вас ні чорта не разумею, але ты падрыхтуй там які-небудзь рапарт... праект заключэньня інспэкцыі і ўсё такое. І паклапаціся, каб усе былі на месцах, а ня як мінулага разу... Ум-гу... Гадзіны каля адзінаццатай, напэўна... Ты зрабі так, каб а дванаццаці я ўжо змог зьехаць з усімі дакумэнтамі... Ну, да сустрэчы. Пойдзем пакутаваць... А ты таксама пакутуеш? Або вы ўжо, можа быць, даўно прыдумалі абарону, толькі ад начальства хаваеце? Ну-ну, я жартую... Пакуль.

Ён паклаў навушнік і зірнуў на гадзіньнік. Было бяз чвэрці дзесяць. Ён гучна застагнаў і пацягнуўся ў ванную. Зноў гэты кашмар... паўгадзіны кашмару. Ад якога няма абароны... ад якога няма выратаваньня... ад якога жыць ня хочацца... Як гэта ўсё-ткі крыўдна: Вандроўніка давядзецца пашкадаваць.

Ванна была ўжо поўная гарачай вады. Пракурор скінуў халат, сьцягнуў начную сарочку і сунуў пад язык болесуцішальнік. І так усё жыцьцё. Адна дваццаць чацьвёртая ўсяго жыцьця — пекла. Больш за чатыры адсоткі... І гэта — ня лічачы выклікаў наверх. Ну выклікі хутка скончацца, а гэтыя чатыры адсоткі застануцца да канца... Зрэшты, гэта мы яшчэ паглядзім. Калі ўсё ўстановіцца, я возьмуся за Вандроўніка сам... Ён залез у ванну, устроіўся ямчэй, расслабіўся і стаў прыдумляць, як ён возьмецца за Вандроўніка. Але ён не пасьпеў нічога прыдумаць. Знаёмы боль ударыў у цемя, пракаціўся па хрыбетніку, запусьціў кіпцюр у кожную вузу, у кожны нэрв і пачаў драць — мэтадычна, зацята, у такт шалёным штуршкам сэрца...

Калі ўсё скончылася, ён яшчэ трохі паляжаў у млявай зьнямозе — пякельныя мукі таксама маюць свае вартасьці: паўгадзіны кашмару дарылі яму некалькі хвілінаў райскай асалоды — затым вылез, расьцёрся перад люстэркам, прыадчыніў дзьверы, прыняў ад камэрдынэра сьвежую бялізну, апрануўся, вярнуўся ў кабінэт, выпіў яшчэ адну шклянку цёплага малака, на гэты раз зьмешанага з гаючай вадой, зьеў вязкай кашыцы зь мёдам, пасядзеў трошкі проста так, канчаткова прыходзячы ў сябе, а потым патэлефанаваў дзённаму рэфэрэнту і загадаў падаваць аўтамабіль.


Да Дэпартамэнту спэцыяльных дасьледаваньняў вяла ўрадавая траса, пустая ў гэты час дня, абсаджаная кучаравымі дрэвамі, падобнымі на штучныя. Шафёр гнаў без прыпынкаў каля сьветлафораў, час ад часу ўключаючы гулкую басавітую сырэну. Да высокіх жалезных варотаў дэпартамэнту пад’ехалі бяз трох хвілін адзінаццаць. Гвардзеец у парадным мундзіры падышоў, нагнуўся, углядаючыся, пазнаў і аддаў чэсьць. У той жа момант вароты расчыніліся, адкрыўся густы сад, белыя і жоўтыя карпусы жылых дамоў, а за імі — гіганцкі шкляны паралелепіпэд інстытуту. Павольна праехалі па аўтамабільнай дарожцы з грознымі папярэджаньнямі наконт хуткасьці, абмінулі дзіцячую пляцоўку, прысадзісты будынак басэйну, стракаты вясёлы будынак клюбу-рэстарацыі, — і ўсё гэта ў зеляніне, у аблоках зеляніны, у хмарах зеляніны, і найвыдатнейшае найчысьцейшае паветра, і, масаракш! — нейкі пах стаіць тут дзіўны, нідзе такога не бывае, ні ў якім полі, ні ў якім лесе... Вох ужо гэты Вандроўнік, усё гэта ягоныя задумы, чортавыя грошы ўбуханыя ў гэта, але затое як яго тут любяць. Вось як трэба жыць, вось як трэба ўладкоўвацца. Убуханыя чортавыя грошы, Дзевер быў страшна незадаволены, ён і цяпер яшчэ незадаволены... Рызыка? Так, рызыка, вядома, была, рызыкнуў Вандроўнік, але затое цяпер ягоны дэпартамэнт — гэта ЯГОНЫ дэпартамэнт, тут яму ня здрадзяць, тут яго не падсядзяць... Пяцьсот чалавек у яго тут, з большага — моладзь, газэтаў яны не чытаюць, радыё ня слухаюць: часу, ці бачыце, няма, важныя навуковыя дасьледаваньні... так што выпраменьваньне тут б’е міма цэлі, дакладней, зусім у іншую цэль. Так, Вандроўнік, я б на тваім месцы доўга яшчэ цягнуў з абарончымі шаломамі. Можа быць, ты й цягнеш? Пэўна ж цягнеш. Але, чорт вазьмі, як цябе ўхапіць? Вось калі б знайшоўся другі Вандроўнік... Так, другой такой галавішчы няма ва ўсім сьвеце. І ён гэта ведае. І ён вельмі ўважліва сочыць за кожным больш ці менш таленавітым чалавекам. Прыбірае да рук зь юных гадоў, аблашчвае, аддаляе ад бацькоў — а бацькі і радыя, дурні, да сьмерці! — І вось, глядзіш, яшчэ адзін жаўнерык становіцца ў твой строй... Вох, як гэта здорава, што Вандроўніка зараз няма, якая гэта ўдача!

Машына спынілася, рэфэрэнт расчыніў дзьверцы. Пракурор вылез, падняўся па прыступках у зашклёны вэстыбюль. Апалонік са сваімі халуямі ўжо чакаў яго. Пракурор з належнай нудотай на твары млява паціснуў Апалоніку руку, паглядзеў на халуёў і дазволіў правесьці сябе ў ліфт. У кабіну ўвайшлі па рэглямэнце: пан дзяржаўны пракурор, за ім пан намесьнік начальніка дэпартамэнту, сьледам — ​​халуй пана дзяржаўнага пракурора і старэйшы з халуёў пана намесьніка начальніка. Іншых пакінулі ў вэстыбюлі. У кабінэт Апалоніка ўвайшлі зноў па рэглямэнце: пан пракурор, за ім Апалонік, халуя пана пракурора і старэйшага халуя Апалоніка пакінулі за дзьвярыма ў прыёмнай. Пракурор зараз жа стомлена пагрузіўся ў крэсла, а Апалонік неадкладна замітусіўся, забіў пальцамі па кнопках на краі стала і, калі ў кабінэт зьбеглася цэлая плойма сакратароў, загадаў падаць гарбату.

Першыя некалькі хвілін пракурор для забавы разглядаў Апалоніка. У Апалоніка быў на рэдкасьць вінаваты выгляд. Ён пазьбягаў глядзець у вочы, раз-пораз прыгладжваў валосьсе, бессэнсоўна паціраў рукі, ненатуральна пакашліваў і рабіў мноства бессэнсоўных мітусьлівых рухаў. У яго заўсёды быў такі выгляд. Зьнешнасьць і паводзіны былі ягоным асноўным капіталам. Ён выклікаў бесьперапынныя падазрэньні ў нячыстым сумленьні і наклікаў на сябе бесьперапынныя дбайныя праверкі. Дэпартамэнт грамадзкага здароўя вывучыў ягонае жыцьцё па гадзінах. І паколькі жыцьцё ягонае было бездакорным, а кожная новая праверка толькі пацьвярджала гэты нечаканы факт, прасоўваньне Апалоніка па службовай лесьвіцы адбывалася з выключнай хуткасьцю.

Пракурор усё гэта добра ведаў, ён асабіста тры разы найдасканалейшым чынам правяраў Апалоніка і тым ня менш зараз, разглядаючы яго, забаўляючыся ім, ён раптам злавіў сябе на думцы, што Апалонік далібог ведае, прайдзісьвет, дзе знаходзіцца Вандроўнік і жудасна баіцца, што гэта зь яго зараз выцягнуць. І пракурор не ўтрымаўся.

— Прывітаньне ад Вандроўніка, — сказаў ён нядбайна, пастукваючы пальцамі па падлакотніку.

Апалонік хутка паглядзеў на пракурора і тут жа адвёў вочы.

— М-м... так... — сказаў ён, пакусваючы губу. — Кхе... Цяпер вось... гм... гарбату прынясуць...

— Ён прасіў цябе патэлефанаваць, — сказаў пракурор яшчэ больш нядбайна.

— Што?... А-а... Ладна... Гарбата ў мяне сёньня будзе выключная. Новая сакратарка проста-ткі знаўца ў гарбатах... То бок... кхе... а куды яму патэлефанаваць?

— Не разумею, — сказаў пракурор.

— Не, я да таго, што... гм... калі яму патэлефанаваць, то трэба ж ведаць... кхе... тэлефон... ён жа ніколі тэлефону не пакідае... — Апалонік раптам замітусіўся, пакутліва счырванеў, запляскаў па стале далонямі, знайшоў аловак. — Куды ён загадаў патэлефанаваць?

Пракурор адступіўся.

— Гэта я пажартаваў, — сказаў ён.

— А?... Што?... — на твары Апалоніка імгненна, зьмяняючы адзін аднаго, прамільгнула мноства падазроных выразаў. — А! Пажартаваў? — ён загігікаў фальшывым сьмехам. — Гэта ты спрытна мяне... Вось пацеха! А я ўжо думаў... Га-га-га!... А вось і гарбатка!

Пракурор прыняў з выпешчаных рук выпешчанай сакратаркі шклянку моцнай гарачай гарбаты і сказаў:

— Добра, пажартавалі і хопіць. Часу мала. Дзе твая папера?

Апалонік, зрабіўшы масу непатрэбных рухаў, дастаў са стала і працягнуў пракурору праект інспэкцыйнага акту. Мяркуючы па тым, як ён пры гэтым скарачаўся і курчыўся, праект быў набіты фальшывай інфармацыяй, меў на мэце ўвесьці інспэктара ў зман і наогул быў складзены з падрыўнымі намерамі.

— Н-нуце-с... — прамовіў пракурор, прыцмокваючы кавалачкам цукру. — Што тут у цябе?... «Акт праверачнага абсьледаваньня»... Н-ну... Лябараторыя інтэрфэрэнцыі... лябараторыя спэктральных дасьледаваньняў... лябараторыя інтэгральнага выпраменьваньня... Нічога не разумею, чорт нагу зломіць. Як ты ва ўсім гэтым разьбіраешся?

— А я... гм... Я, ведаеш, таксама не разьбіраюся, я ж па спэцыяльнасьці... гм... адміністратар, я ў гэтыя справы ня ўмешваюся.

Апалонік хаваў вочы, пакусваў вусны, з размаху кудлаціў на сабе валосьсе, і ўжо было зусім ясна, што ніякі ён не адміністратар, а ханційскі шпіён з вышэйшай спэцыяльнай адукацыяй. Ну й фігура!...

Пракурор зноў зьвярнуўся да акту. Ён зрабіў глыбокадумную заўвагу аб перавыдатку сродкаў, дапушчаным групай узмацьненьня магутнасьці, спытаў, хто такі Зой Баруту, ці не сваяк ён Мору Баруту, славутаму пісьменьніку-прапагандысту, адпусьціў папрок з нагоды бязьлінзавага рэфрактомэтра, які каштаваў шалёныя грошы, а да гэтага часу не асвоены, і падвёў вынік па работах сэктара дасьледаваньняў і ўдасканаленьня выпраменьваньня, сказаўшы, што істотных зрухаў яму ня бачыцца (і дзякуй богу, у думках дадаў ён) і што гэтае ягонае меркаваньне абавязкова належыць занесьці ў чыставы варыянт акта.

Частка акта, якая тычылася работ сэктара абароны ад выпраменьваньня, ён прагледзеў яшчэ больш нядбайна. Топчацеся на месцы, абвясьціў ён. Па фізычнай абароне наогул нічога не дамагліся, па фізыялягічнай — і таго менш... Фізыялягічная абарона — гэта ўвогуле ня тое, што нам трэба: дзеля чаго гэта я дам сябе рэзаць, яшчэ ідыётам зробіце... А вось хімікі малайцы — яшчэ хвіліну выйгралі. У мінулым годзе хвіліну, ды ў пазамінулым годзе паўтары... што ж гэта атрымліваецца? Значыць, цяпер я магу прыняць пілюлю і замест трыццаці хвілін буду мучыцца дваццаць дзьве... Што ж, нядрэнна. Амаль трыццаць адсоткаў... Запішы-ка маё меркаваньне: узмацніць тэмпы работы па фізычнай абароне, заахвоціць работнікаў аддзелу хімічнай абароны. Усё.

Ён перакінуў лісткі Апалоніку.

— Загадай гэта аддрукаваць начыста... і маё меркаваньне... А зараз, праформы дзеля, праводзь-ка мяне... ну, скажам... э-э... У фізыкаў я мінулага разу быў, праводзь-ка ты мяне да хімікаў, пагляджу, як там у іх...

Апалонік ускочыў і зноў ударыў па кнопках, а пракурор падняўся з выглядам незвычайнай стомы.

У суправаджэньні Апалоніка і дзённага рэфэрэнта ён нетаропка пайшоў па лябараторыях аддзелу хімічнай абароны, ветліва ўсьміхаючыся людзям з адным шаўронам на рукаве халата, паляпваючы часам па плячы бесшаўронных, затрымліваючыся каля двухшаўронных, каб паціснуць руку, здагадліва паківаць галавой і даведацца, ці няма прэтэнзіяў.

Прэтэнзіяў не было. Усе быццам бы працавалі або рабілі выгляд, што працуюць, — у іх не зразумееш. Міргалі нейкія лямпачкі на нейкіх прыладах, варыліся нейкія вадкасьці ў нейкіх сасудах, пахла нейкай дрэньню, дзе-нідзе мучылі жывёл. Было ў іх тут чыста, сьветла, прасторна, людзі здаваліся сытымі і спакойнымі, энтузіязму не праяўлялі, зь інспэктарам трымаліся цалкам карэктна, але без усякае цеплыні і ўжо ва ўсякім разе без дарэчнае лісьлівасьці.

І амаль у кожным пакоі — будзь гэта кабінэт або лябараторыя — вісеў партрэт Вандроўніка: над працоўным сталом, побач з табліцамі і графікамі, у прасьценку паміж вокнамі, над дзьвярыма, часам ляжаў пад шклом на стале. Гэта былі аматарскія фатаграфіі, малюнкі алоўкам або вуглём, адзін партрэт быў нават напісаны алейнай фарбай. Тут можна было ўбачыць Вандроўніка, які грае ў мяч, Вандроўніка, які чытае лекцыю, Вандроўніка, які грызе яблык, Вандроўніка суровага, задуменнага, стомленага, разьюшанага і нават Вандроўніка, які рагатаў на ўсё горла. Гэтыя сукіны дзеці нават малявалі на яго шаржы і вешалі іх на самых прыметных месцах!... Пракурор уявіў, як ён уваходзіць у кабінэт малодшага дарадцы юстыцыі Фільціка і знаходзіць там карыкатуру на сябе. Масаракш, гэта было неверагодна, немагчыма!

Ён усьміхаўся, паляпваў, ціснуў рукі, а сам увесь гэты час думаў, што вось другі раз ён ужо тут зь мінулага году, і ўсё быццам бы па-старому, але раней ён неяк не зьвяртаў на гэта ўвагі... А зараз вось зьвярнуў. Чаму толькі зараз?... А, вось чаму! Чым такім быў для мяне Вандроўнік год ці два таму? Фармальна — адным з нас, фактычна — кабінэтнай фігурай, якая ня мела ні ўплыву на палітыку, ні свайго месца ў палітыцы, ні сваіх мэтаў у палітыцы. Аднак з тых часоў ён пасьпеў многае. Агульнадзяржаўнага маштабу апэрацыя па выняцьці замежных шпіёнаў — гэта ягоная акцыя. Пракурор сам вёў гэтыя працэсы і быў тады ашаломлены, зразумеўшы, што мае справу не са звычайнымі ліпавымі шпіёнамі-вырадкамі, а з сапраўднымі мацёрымі выведнікамі, закінутымі Астраўной Імпэрыяй для збору навуковай і эканамічнай інфармацыі. Вандроўнік вывудзіў іх усіх, усіх да адзінага, і з тых часоў стаў нязьменным шэфам асаблівай контрвыведкі.

Далей, менавіта Вандроўнік раскрыў змову лысага Пухіра, фігуры жудаснай, якая сядзела вельмі трывала, моцна і небясьпечна, і капала пад шэфства Вандроўніка над контрвыведкай. І сам жа яго шлёпнуў, нікому не даверыў. Ён заўсёды паступаў адкрыта, ніколі не маскіраваўся і дзейнічаў толькі ў адзіночку — ніякіх кааліцыяў, ніякіх вуніяў, ніякіх часовых саюзаў. Так ён зваліў аднаго за адным трох начальнікаў Ваеннага дэпартамэнту, — тыя нават пікнуць не пасьпявалі, а іх ужо выклікалі наверх, — пакуль не дамогся, каб паставілі Дзяргунчыка, што панічна баяўся вайны... Гэта ён год таму зарубіў праект «Золата», прадстаўлены наверх Патрыятычным зьвязам Прамысловасьці і фінансаў... Тады здавалася, што Вандроўнік вось-вось зьляціць, бо праект выклікаў захапленьне ў самога Таты, але Вандроўнік яму неяк даказаў, што ўсе карысьці праекта — чыста часовыя, а празь дзесяць гадоў пачнецца павальная эпідэмія вар’яцтва і поўная разруха... Ён увесь час неяк ухітраўся ім даказваць, ніхто ніколі нічога ня мог ім даказаць, толькі Вандроўнік мог. І ўвогуле зразумела, чаму. Ён ніколі нічога не баяўся. Так, ён доўга сядзеў у сябе ў кабінэце, але ў рэшце рэшт зразумеў сваю сапраўдную цану. Зразумеў, што ён патрэбны ўсім нам, кім бы мы ні былі і як бы ні біліся паміж сабою. Таму што толькі ён можа стварыць абарону, толькі ён можа пазбавіць нас пакутаў... А саплякі ў белых халатах малююць на яго карыкатуркі, і ён ім гэта дазваляе...

Рэфэрэнт расчыніў перад пракурорам чарговыя дзьверы, і пракурор убачыў свайго Мака. Мак у белым халаце з шаўронам на рукаве сядзеў на падаконьніку і глядзеў вонкі. Калі б які-небудзь дарадца юстыцыі дазволіў сабе ў службовы час тырчэць на падаконьніку і лічыць галак, яго можна было б са спакойным сумленьнем пусьціць па этапе, як яўнага гультая і нават сабатажніка. У гэтым жа выпадку, масаракш, нічога нельга было сказаць. Ты яго за каўнер, а ён табе: «Дазвольце! Я стаўлю мысьленны экспэрымэнт! Адыдзіце і не перашкаджайце!»

Вялікі Мак лічыў галак. Ён толькі зірнуў, хто ўвайшоў, вярнуўся быў да свайго занятку, але тут жа зноў азірнуўся і ўгледзеўся больш пільна. Пазнаў, падумаў пракурор. Пазнаў, разумніца мая... Ён ветліва ўсьміхнуўся Маку, палапаў маладзенькага лябаранта, што круціў арытмомэтр, і, спыніўшыся пасярэдзіне пакоя, агледзеўся.

— Ну-с... — прамовіў ён у прастору паміж Макам і Апалонікам. — А тут у нас што робіцца?

— Пане Сім, — сказаў Апалонік, чырванеючы, падморгваючы і паціраючы рукі, — растлумачце пану інспэктару, чым вы... кхе... гм...

— А я ж вас ведаю, — сказаў вялікі Мак, неяк нечакана ўзьнікаючы за два крокі ад пракурора. — Прабачце, калі я не памыляюся, вы — дзяржаўны пракурор?

Так, мець справу з Макам было нялёгка, увесь старанна прадуманы плян паляцеў да чорта адразу ж: Мак і не падумаў нічога хаваць, ён нічога не баяўся, яму было цікава, ён глядзеў на пракурора з вышыні свайго велізарнага росту, як на нейкую экзатычную жывёлу... Трэба было пераладжвацца на хаду.

— Так, — з халодным зьдзіўленьнем вымавіў пракурор, перастаючы ўсьміхацца. — Наколькі мне вядома, я сапраўды дзяржаўны пракурор, хоць мне незразумела... — Ён нахмурыўся і ўгледзеўся ў твар Мака. Мак шырока ўсьміхаўся. — Ба-ба-ба! — усклікнуў пракурор. — Ну вядома ж... Мак Сім, ён жа Максім Камэрэр! Аднак, дазвольце, мне ж далажылі, што вы загінулі на катарзе... Масаракш, як вы сюды трапілі?

— Доўгая гісторыя, — адказаў Мак, махнуўшы рукой. — Між іншым, я таксама зьдзіўлены, убачыўшы вас тут. Ніколі ня думаў, што нашыя заняткі цікавяць Дэпартамэнт юстыцыі...

— Вашыя заняткі цікавяць самых нечаканых людзей, — сказаў пракурор. Ён узяў Мака пад руку, адвёў яго да далёкага вакна і даверным шэптам запытаўся:

— Калі вы нам падорыце пілюлі? Сапраўдныя пілюлі, на ўсе трыццаць хвілін...

— А вы хіба таксама?... — спытаў Мак. — Зрэшты, так, натуральна...

Пракурор гаротна пакруціў галавой і зь цяжкім уздыхам закаціў вочы.

— Нашае дабраславеньне і наш праклён, — прамовіў ён. — Шчасьце нашае дзяржавы і гора ейных кіраўнікоў... Масаракш, я жудасна рады, што вы жывыя, Мак. Мушу вам сказаць, што справа, па якой вы праходзілі, была адной зь нешматлікіх у маёй кар’еры, якія пакінулі ў мяне пачуцьцё прыкрай нездаволенасьці... Не-не, не спрабуйце адмаўляць, — па літары закону вы былі вінаватыя, з гэтага боку ўсё ў парадку... вы напалі на вежу, здаецца, забілі гвардзейца, за гэта, ці ведаеце, па галоўцы ня гладзяць. Але вось па сутнасьці... Прызнаюся, рука ў мяне здрыганулася, калі я падпісваў ваш прысуд. Як быццам я прыгаворваў дзіця, не крыўдуйце. У рэшце рэшт, бо гэта была задума хутчэй нашая, чым вашая, і ўся адказнасьць...

— Я не крыўдую, — сказаў Мак. — І вы не далёкія ад ісьціны: выхадка з гэтай вежай была дзіцячая... Ва ўсякім выпадку, я ўдзячны пракуратуры за тое, што нас тады не расстралялі.

— Гэта было ўсё, што я мог зрабіць, — сказаў пракурор. — Памятаецца, я быў вельмі засмучаны, даведаўшыся пра вашую гібель... — ён засьмяяўся і па-сяброўску сьціснуў локаць Мака. — Па-чартоўску рады, што ўсё скончылася так добра. Па-чартоўску рады зрабіць знаёмства... — Ён паглядзеў на гадзіньнік. — Слухайце, Мак, а чаму вы тут? Не-не, я не зьбіраюся вас арыштоўваць, гэта не мая справа, хай цяпер вамі займаецца ваенная камэндатура. Але што вы робіце ў гэтым інстытуце? Хіба вы хімік? Ды яшчэ... — Ён паказаў пальцам на шаўрон.

— Я — усё патрошку, — сказаў Мак. — Ну, трошкі хімік, трошкі фізык...

— Трошкі падпольшчык, — сказаў пракурор, дабрадушна сьмеючыся.

— Вельмі трошкі, — рашуча сказаў Мак.

— Трошкі штукар... — сказаў пракурор.

Мак уважліва паглядзеў на яго.

— Трошкі фантазёр, — працягнуў пракурор, — трошкі авантурыст...

— Гэта ўжо не спэцыяльнасьці, — запярэчыў Мак. — Гэта, калі заўгодна, проста ўласьцівасьці ўсякага прыстойнага навукоўца.

— І прыстойнага палітыка, — сказаў пракурор.

— Вельмі рэдкае спалучэньне слоў, — заўважыў Мак.

Пракурор запытальна паглядзеў на яго, потым сьцяміў і зноў засьмяяўся.

— Так, — сказаў ён. — Палітычная дзейнасьць мае сваю спэцыфіку. Палітыка ёсьць мастацтвам адмываць дачыста вельмі бруднай вадой. Ніколі не апускайцеся да палітыкі, Мак, заставайцеся са сваёй хіміяй... — Ён паглядзеў на гадзіньнік і з прыкрасьцю сказаў: — Ах, праклён, зусім няма часу, а так хацелася б з вамі пабалбатаць... Я глядзеў вашае дасье, вы — цікаўная асоба... але вы, верагодна, таксама моцна занятыя...

— Так, — сказаў разумніца Мак. — Хаця, вядома, ня так моцна, як дзяржаўны пракурор.

— Ну вось, — сказаў пракурор, зноў засьмяяўшыся. — А вашае начальства запэўнівае нас, быццам вы працуеце днём і ноччу... Я, напрыклад, не магу сказаць гэтага пра сябе. У дзяржаўнага пракурора здараюцца свабодныя вечары... Вы зьдзівіцеся, але ў мяне ёсьць да вас маса пытаньняў, Мак. Прызнацца, я хацеў пагутарыць з вамі яшчэ тады, пасьля працэсу. Але — справы, бясконцыя справы...

— Я да вашых паслуг, — сказаў Мак. — Тым больш, што ў мяне таксама ёсьць да вас пытаньні.

Ну-ну! — мысленна абсёк яго пракурор, — ня трэба так адкрыта, мы тут не адны. Уголас ён сказаў, празьзяўшы:

— Выдатна! Усё, што ў маіх сілах... А зараз — прашу мяне прабачыць, бягу...

Ён паціснуў велізарную далонь свайго Мака, ужо злоўленага Мака, які канчаткова папаўся на вуду, ён выдатна мне падыгрываў, ён несумненна хоча сустрэцца, і цяпер я яго падсяку... Пракурор спыніўся ў дзьвярах, пстрыкнуў пальцамі і сказаў, павярнуўшыся:

— Дазвольце, Мак, а што вы робіце сёньня ўвечары? Я толькі што зразумеў, што ў мяне сёньня свабодны вечар...

— Сёньня? — сказаў Мак. — Ну, што ж... Праўда, сёньня ў мяне...

— Прыходзьце ўдваіх! — усклікнуў пракурор. — Яшчэ лепш — я пазнаёмлю вас з жонкай, атрымаецца цудоўны вечар... Восем гадзін — вас задаволіць? Я прышлю за вамі машыну. Дамовіліся?

Дамовіліся.

Дамовіліся! — трыумфуючы, думаў пракурор, абыходзячы апошнія лябараторыі аддзелу, усьміхаючыся, паляпваючы і паціскаючы. Дамовіліся! — думаў ён, падпісваючы акт у кабінэце Апалоніка. Дамовіліся, масаракш, дамовіліся! — крычаў ён сам сабе пераможна па дарозе дадому.

Ён аддаў распараджэньне шафёру. Ён загадаў рэфэрэнту паведаміць у Дэпартамэнт, што пан пракурор заняты... нікога не прымаць, адключыць тэлефоны і ўвогуле выбірацца да д’ябла з вачэй далоў, але так, зрэшты, каб увесь час быць пад рукой. Ён выклікаў жонку, пацалаваў яе ў шыю, мімаходзь прыгадаўшы, што ня бачыліся яны ўжо дзесяць дзён, і папрасіў яе распарадзіцца наконт вячэры, добрай, лёгкай, смачнай вячэры на чацьвярых, быць за сталом цацай і падрыхтавацца сустрэць вельмі цікавага чалавека. І паболей вінаў, найлепшых і самых розных.

Потым ён замкнуўся ў кабінэце, зноў выклаў на стол справу ў зялёнай тэчцы і пачаў прадумваць нанава, з самага пачатку. Яго патурбавалі толькі адзін раз: кур’ер з Ваеннага дэпартамэнту прынёс апошнюю франтавую зводку. Фронт разваліўся. Нехта навёў ханційцаў на думку зьвярнуць увагу на загарадатрады, і ўчора ўначы яны расстралялі і зьнішчылі атамнымі снарадамі да дзевяноста пяці адсоткаў танкаў-выпраменьвальнікаў. Пра лёс арміі, якая прарвалася, зьвестак больш не паступала... Гэта быў канец. Гэта быў канец вайне. Гэта быў канец генэралу Шакагу і генэралу Оду. Гэта быў канец Акулярыку, Чайніку, Хмары і іншым, мяльчэйшым. Вельмі магчыма, што гэта быў канец Сьвёкру і Швагру. І ўжо канешне гэта быў бы канец Разумніку, калі б Разумнік ня быў разумнікам...

Ён растварыў зводку ў шклянцы з вадой і пайшоў хадзіць коламі па кабінэце. Ён адчуваў вялікую палёгку. Цяпер ён прынамсі сапраўды ведаў, калі яго выклічуць наверх. Спачатку яны скончаць са Сьвёкрам і будуць ня менш за суткі выбіраць паміж Дзяргунчыкам і Зубам. Затым ім давядзецца паваждацца з Акулярыкам і Хмарай. Гэта яшчэ суткі. Ну, Чайніка яны прыстукнуць мімаходам, а вось генерал Шакагу адзін адбярэ ў іх ня менш за двое сутак. А потым і толькі потым... Потым у іх ужо больш ня будзе ніякага «потым»...

Ён не выходзіў з кабінэту да самага прыезду госьця.


Госьць зрабіў выключна прыемнае ўражаньне. Ён быў бліскучы. Ён быў настолькі бліскучы, што прокурорша, баба халодная, сьвецкая ў найстрашнейшым сэнсе слова, даўным-даўно ў вачах пракурора ўжо не жанчына, а стары баявы таварыш, пры першым позірку на Мака скінула гадоў дваццаць і паводзіла сябе па-чартоўску натуральна — яна не магла б паводзіць сябе натуральней, нават калі б ведала, якую ролю павінен сыграць Мак у ейным лёсе.

— А чаму вы адзін? — зьдзівілася яна. — Муж замовіў вячэру на чацьвярых...

— Так, сапраўды, — падхапіў пракурор, — я зразумеў так, што вы прыйдзеце са сваёй дамай, я памятаю гэтую дзяўчыну, яна з-за вас ледзь ня трапіла ў бяду...

— Яна трапіла ў бяду, — сказаў Мак спакойна. — Але пра гэта мы пагаворым потым, з вашага дазволу. Куды скажаце ісьці?...

Вячэралі доўга, весела, шмат сьмяяліся, трошкі пілі. Пракурор распавядаў апошнія плёткі — дазволеныя і рэкамэндуемыя да распусканьня Дэпартамэнтам грамадзкага здароўя. Прокурорша вельмі міла загінала нясьціплыя анэкдотцы, а Мак у гумарыстычных танах апісаў свой палёт на бамбавозе. Сьмеючыся над ягоным апавяданьнем, пракурор з жахам думаў, што б цяпер зь ім было, калі б хоць адна ракета трапіла ў цэль...

Калі ўсё было зьедзена і выпіта, прокурорша выбачылася і прапанавала мужчынам даказаць, што яны здольныя праіснаваць бяз дамы хоць бы гадзіну. Пракурор ваяўніча прыняў гэты выклік, схапіў Мака пад руку і пацягнуў яго ў кабінэт частаваць віном, якое мелі магчымасьць дэгуставаць усяго тры або чатыры дзясяткі чалавек у краіне.

Яны разьмясьціліся ў мяккіх крэслах па баках нізенькага стала ў найутульнейшым кутку кабінэту, прыгубілі каштоўнае віно і паглядзелі адзін на аднаго. Мак быў вельмі сур’ёзны. Разумніца Мак відавочна ведаў, пра што пойдзе размова, і пракурор раптам адмовіўся ад першапачатковага пляну гутаркі, мудрагелістай, выматвальнай, пабудаванай на паўнамёках, разьлічанай на паступовае ўзаемапрызнаньне. Лёс Рады, інтрыга Вандроўніка, падкопы Айцоў — усё гэта ня мела ніякага значэньня. Ён зь дзівоснай і адчайнай выразнасьцю ўсьвядоміў, што ўсё ягонае майстэрства ў такога роду гутарках акажацца лішнім з гэтым чалавекам. Мак альбо пагодзіцца, альбо адмовіцца. Гэта было гранічна проста, гэтак жа, як і тое, што пракурор альбо жыцьме, альбо будзе раздаўлены празь некалькі дзён. У яго задрыжалі пальцы, ён пасьпешліва паставіў кілішак на столік і пачаў без усялякіх прадмоваў:

— Я ведаю, Мак, што вы — падпольшчык, член штабу і актыўны вораг існуючага парадку. Акрамя таго, вы — беглы катаржнік і забойца экіпажу танка спэцыяльнага прызначэньня... Цяпер пра мяне. Я — дзяржаўны пракурор, давераная асоба ўраду, дапушчаная да найвышэйшых дзяржаўных таямніц, і таксама вораг існуючага парадку. Я прапаную вам скінуць Невядомых Айцоў. Калі я кажу: вам, — я маю на ўвазе вас і толькі вас, асабіста, вашай арганізацыі гэта не тычыцца. Прашу зразумець, што ўмяшаньне падпольля можа толькі сапсаваць справу. Я прапаную вам змову, якая ґрунтуецца на веданьні найгалоўнейшай дзяржаўнай таямніцы. Я паведамлю вам гэтую таямніцу. Толькі мы двое мусім ведаць яе. Калі пра яе даведаецца хто-небудзь трэці, мы будзем зьнішчаныя ў найбліжэйшы ж час. Майце на ўвазе, што падпольле і штаб кішаць правакатарамі. Таму ня ўздумайце давярацца каму-небудзь — і ў асаблівасьці блізкім сябрам...

Пракурор залпам асушыў свой кілішак, не адчуўшы смаку.

— Я ведаю, дзе знаходзіцца Цэнтр. Вы — адзіны чалавек, які здольны гэты Цэнтр захапіць. Я прапаную вам распрацаваны плян захопу Цэнтру і наступных дзеяньняў. Вы выконваеце гэты плян і становіцеся на чале дзяржавы. Я застаюся пры вас палітычным і эканамічным дарадцам, паколькі ў справах такога роду вы ані чорта ня цяміце. Ваша палітычная праграма мне ў агульных рысах вядомая: выкарыстаньне Цэнтру для перавыхаваньня народа ў духу гуманнасьці і высокай маралі і на аснове гэтага — пабудова ў самай найбліжэйшай будучыні справядлівага грамадзтва. Не пярэчу. Згодзен — ужо проста таму, што нічога ня можа быць горш за цяперашняе становішча. У мяне ўсё. Слова за вамі.

Мак маўчаў. Ён круціў у пальцах каштоўны келіх з каштоўным віном і маўчаў. Пракурор чакаў. Ён не адчуваў свайго цела. Яму здавалася, што яго тут няма, што ён вісіць дзесьці ў нябеснай пустаце, глядзіць уніз і бачыць мякка асьветлены ўтульны куток, маўклівага Мака і побач зь ім у крэсьле — нешта мёртвае, нерухомае, адубелае і безгалосае...

Потым Мак спытаў:

— Колькі ў мяне шанцаў застацца ў жывых пры захопе Цэнтру?

— Пяцьдзесят на пяцьдзесят, — сказаў пракурор. Дакладней, гэта яму здалося, што ён сказаў, бо Мак ссунуў бровы і зноў ужо гучней паўтарыў сваё пытаньне.

— Пяцьдзесят на пяцьдзесят, — хрыпла сказаў пракурор. — Можа быць, нават больш. Ня ведаю.

Мак зноў доўга маўчаў.

— Добра, — сказаў ён нарэшце. — Дзе знаходзіцца Цэнтр?

19


Каля полудня прагучаў тэлефонны званок. Максім узяў навушнік. Голас пракурора сказаў:

— Прашу пана Сіма.

— Я слухаю, — адгукнуўся Максім. — Добры дзень.

Ён адразу адчуў, што здарылася нядобрае.

— Ён прыехаў, — сказаў пракурор. — Пачынайце неадкладна. Гэта магчыма?

— Так, — сказаў Максім скрозь зубы. — Але вы мне сёе-тое абяцалі...

— Я нічога не пасьпеў, — сказаў пракурор. У голасе яго прарвалася панічная нотка. — І зараз ужо не пасьпець. Пачынайце неадкладна, зараз жа, нельга чакаць ні хвіліны! Вы чуеце, Мак?

— Добра, — сказаў Максім. — У вас усё?

— Ён едзе да вас. Ён будзе ў вас праз трыццаць-сорак хвілін.

— Зразумеў. Зараз усё?

— Усё. Давайце, Мак, давайце. З богам!

Максім кінуў навушнік і некалькі сэкундаў пасядзеў, кемячы. Масаракш, усё ляціць кулём... Зрэшты, падумаць я яшчэ пасьпею... Ён зноў схапіў навушнік.

— Прафэсара Алу Зэфа.

— Так! — раўнуў Зэф.

— Гэта Мак...

— Масаракш, я ж прасіў не прыставаць да мяне сёньня...

— Заткніся й слухай. Неадкладна спускайся ў хол і чакай мяне...

— Масаракш, я заняты!

Максім скрыгатнуў зубамі і пакасіўся на лябаранта. Лябарант рупліва лічыў на арытмомэтры.

— Зэф, — сказаў Максім. — Зараз жа спускайся ў хол. Табе зразумела. Неадкладна! — Ён адключыўся і набраў нумар Вепрука. Яму пашанцавала: Вяпрук аказаўся дома. — Гэта Мак. Выходзьце на вуліцу і чакайце мяне, ёсьць тэрміновая справа.

— Добра, — сказаў Вяпрук. — Іду.

Кінуўшы навушнік, Максім палез у стол, выцягнуў першую-лепшую тэчку і перагартаў паперы, ліхаманкава цямячы, ці ўсё гатова. Машына ў гаражы, бомба ў багажніку, гаручага поўны бак... зброі няма, і чорт зь ёй, ня трэба зброі... дакумэнты ў кішэні, Вяпрук чакае... гэта я маладзец, добра прыдумаў пра Вепрука... праўда, ён можа адмовіцца... не, наўрад ці ён адмовіцца, я б не адмовіўся... Усё. Здаецца, усё... Ён сказаў лябаранту:

— Мяне выклікаюць, кажы, што я ў Дэпартамэнце будаўніцтва. Буду праз гадзіну-дзьве. Пакуль.

Ён узяў тэчку пад паху, выйшаў зь лябараторыі і зьбег па сходах. Зэф ужо расхаджваў па холе. Убачыўшы Максіма, ён спыніўся, заклаў рукі за сьпіну і набычыўся.

— Якога д’ябла, масаракш... — пачаў ён яшчэ здалёк.

Максім, не затрымліваючыся, схапіў яго пад руку і пацягнуў да выхаду. «Што за д’ябальшчына? — мармытаў Зэф, упіраючыся. — Куды? Навошта?...» Максім выштурхнуў яго за дзьверы і па асфальтавай дарожцы павалок за вугал да гаражоў. Вакол было пуста, толькі на газоне ўдалечыні лескатала травакасілка.

— Ды куды ты мяне, у рэшце рэшт, цягнеш? — закрычаў Зэф.

— Маўчы, — сказаў Максім. — Слухай. Зьбяры неадкладна ўсіх нашых. Усіх, каго зловіш... Да д’ябла пытаньні. Слухай! Усіх, каго зловіш. Са зброяй. Насупраць варот ёсьць павільён, ведаеш?... Засядзьце там. Чакайце. Прыкладна праз трыццаць хвілін... Ты мяне слухаеш, Зэф?

— Ну! — сказаў Зэф нецярпліва.

— Прыкладна праз трыццаць хвілін да варот пад’едзе Вандроўнік...

— Ён прыехаў?

— Не перабівай. Прыкладна праз трыццаць хвілін да варот, можа быць, пад’едзе Вандроўнік. Калі не пад’едзе — добра. Проста сядзіце і чакайце мяне. А калі пад’едзе — расстраляйце яго.

— Ты што, звар’яцеў? — сказаў Зэф, спыняючыся. Максім пайшоў далей, і Зэф з праклёнамі пабег сьледам. — Нас жа ўсіх пераб’юць, масаракш! Ахова!... Шпікі вакол!...

— Зрабіце ўсё, што зможаце, — сказаў Максім. — Вандроўніка трэба застрэліць...

Яны падышлі да гаража, Максім наваліўся на завалу і адкаціў дзьверы.

— Нейкая вар’яцкая задума... — сказаў Зэф. — Навошта? Чаму Вандроўніка? Упоўні прыстойны дзядзька, яго ўсе тут любяць...

— Як хочаш, — холадна сказаў Максім. Ён адкрыў багажнік, абмацаў скрозь промасьленную паперу запал з гадзіннікавым мэханізмам і зноў зачыніў крышку. — Я нічога не магу табе зараз распавесьці. Але ў нас ёсьць шанец. Адзіны... — Ён сеў за руль і ўставіў ключ у запальваньне. — І яшчэ май на ўвазе: калі вы не прыкончыце гэтага прыстойнага дзядзьку, ён прыкончыць мяне. У цябе вельмі мала часу. Дзейнічай, Зэф.

Ён уключыў рухавік і задам выехаў з гаража. Зэф застаўся ў дзьвярах. Першы раз у жыцьці Максім бачыў такога Зэфа — спалоханага, ашаломленага, разгубленага. Бывай, Зэф, сказаў ён сам сабе на ўсялякі выпадак.

Машына падкаціла да варот. Гвардзеец з каменным тварам нясьпешна запісаў нумар, адчыніў багажнік, зазірнуў, зачыніў багажнік, вярнуўся да Максіма і спытаў:

— Што вывозіце?

— Рэфрактомэтр, — сказаў Максім, працягваючы пропуск і дазвол на вываз.

— «Рэфрактомэтр РЛ-7, інвэнтарны нумар...», — прамармытаў гвардзеец. — Зараз я запішу...

— Хутчэй, калі ласка, я сьпяшаюся, — сказаў Максім.

— Хто падпісваў дазвол?

— Ня ведаю... Напэўна, Апалонік.

— Ня ведаеце... расьпісваўся б разборлівей, усё было б у парадку...

Ён, нарэшце, адчыніў вароты. Максім выкаціў на трасу і выціснуў са сваёй каляскі ўсё, што было можна. Калі нічога ня выйдзе, падумаў ён, і я застануся жывым, давядзецца ўцякаць... Пракляты Вандроўнік, учуў, сукін сын, вярнуўся... А што я рабіцьму, калі выйдзе? Нічога не гатова, схемы палацу няма — не пасьпеў Разумнік, і фатаграфіі Айцоў ён таксама не дастаў... хлопцы не гатовыя, пляну дзеяньняў ніякага няма... Пракляты Вандроўнік. Калі б ня ён, у мяне было б яшчэ тры дні на распрацоўку пляну... Напэўна, трэба так: палац, Айцы, тэлеграф і тэлефон, вакзалы, тэрміновую дэпэшу на катаргу — хай Генэрал зьбірае ўсіх нашых і валіць сюды... Масаракш, паняцьця ня маю, як бяруць уладу... Бо яшчэ ж ёсьць Гвардыя... і армія... і штаб, масаракш! Вось хто адразу ажывіцца! Вось з каго трэба пачынаць. Ну, гэта справа Вепрука, ён будзе рады гэтым заняцца, ён у гэтым добра разьбіраецца... І яшчэ маячаць дзесьці белыя субмарыны... Масаракш, яшчэ ж вайна!...

Ён уключыў радыё. Скрозь бадзёры марш наўмысна хрыплы дыктар крычаў:

— ...яшчэ і яшчэ раз прадэманстраваная перад усім сьветам бясконцая мудрасьць Невядомых Айцоў — зараз гэта ваенная мудрасьць! Быццам зноў ажыў стратэгічны геній Габэлу і Жалезнага Ваяўніка! Быццам зноў узьняліся слаўныя цені нашых ваяўнічых непераможных продкаў і рвануліся ў бой на чале нашых танкавых калёнаў! Ханційскія правакатары і распальвальнікі канфліктаў зазналі такую паразу, што ніколі ўжо адгэтуль не адважацца сунуць нос праз свае межы, ніколі больш не паквапяцца на нашу сьвятую зямлю! Шматтысячныя армады бамбавозаў, ракет, кіруемых снарадаў кінулі ханційскія гора-ваякі на нашыя гарады, але і тут перамагла не стратэгія тупой сілы і драпежнага напору, а мудрая стратэгія найтанчэйшага разьліку і штосэкунднай гатоўнасьці да адбіцьця ворага, не, нездарма мы цярпелі нягоды, аддавалі апошнія грошы на ўмацаваньне абараназдольнасьці, на стварэньне непранікальнага панцыра процібалістычнай абароны! «Наша сыстэма ПБА ня мае роўных у сьвеце», — заявіў усяго толькі паўгады таму фэльдмаршал у адстаўцы, кавалер двух Залатых Сьцягоў Іза Пэтроцу. Стары ваяка, ты меў рацыю. Ніводная бомба, ніводная ракета, ніводны снарад ня ўпалі на сьвятую зямлю Краіны Айцоў! «Неадольна сетка сталёвых вежаў — гэта ня толькі наш несакрушальны шчыт, гэта сымбал генія і нечалавечай праніклівасьці тых, каму мы абавязаныя ўсім — нашых Невядомых Айцоў», — піша ў сёньняшнім нумары...

Максім выключыў радыё. Так, вайна, здаецца скончылася. Зрэшты, хто ведае, што яны яшчэ там рыхтуюць... Максім зьвярнуў з цэнтральнай вуліцы ў вузкі завулак паміж двума гіганцкімі хмарачосамі ружовага каменя і па бруку, паўз доўгую чаргу ў хлебную лаўку, падкаціў да трухлявага счарнелага доміка. Вяпрук ужо чакаў, пакурваючы цыгарэту, прыхіліўшыся сьпіной да ліхтарнага слупа. Калі машына спынілася, ён кінуў недакурак і, праціснуўшыся праз маленькія дзьверцы, сеў побач з Максімам. Ён быў спакойны і халодны, як заўсёды.

— Добры дзень, Мак, — сказаў ён. — Што здарылася?

Максім разьвярнуў машыну і зноў выехаў на галоўную вуліцу.

— Што такое тэрмічная бомба — ведаеце? — спытаў ён.

— Чуў, — адказаў Вяпрук.

— Добра. З сынхроннымі запаламі мелі калі-небудзь справу?

— Учора, напрыклад, — сказаў Вяпрук.

— Выдатна.

Некаторы час яны ехалі моўчкі. Тут быў вялікі рух, і Максім адключыўся, засяродзіўшыся на тым, каб прарвацца, прабіцца, праціснуцца паміж вялізнымі грузавікамі і старымі сьмярдзючымі аўтобусамі, і нікога не зачапіць, і ня даць нікому зачапіць сябе, і трапіць пад зялёнае сьвятло, а потым зноў трапіць пад зялёнае сьвятло, не губляць хаця бы тую нікчэмную хуткасьць, якую яны мелі, і, нарэшце, іх аўтамабільчык вырваўся на Лясную шашу, на знаёмую аўтастраду, абсаджаную велізарнымі разгалістымі дрэвамі.

Забаўна, падумаў раптам Максім. Па гэтай самай дарозе я заяжджаў у гэты сьвет, дакладней, мяне ўвозіў небарака Фанк, а я нічога ня цяміў і думаў, што ён — спэцыяліст па прышэльцах. А зараз па гэтай жа дарозе я, магчыма, выяжджаю з гэтага сьвету, і са сьвету наогул, ды яшчэ выводжу з сабой добрага чалавека... Ён пакасіўся на Вепрука. Твар Вепрука быў цалкам спакойным, ён сядзеў, выставіўшы локаць пратэза ў акно, і чакаў, калі яму растлумачаць. Можа быць, ён зьдзіўляўся, можа быць, хваляваўся, але гэта не было прыметна, і Максім адчуў гонар, што такі чалавек давярае яму і пакладаецца на яго без аглядкі.

— Я вам вельмі ўдзячны, Вяпрук, — сказаў ён.

— Вось як? — вымавіў Вяпрук, павярнуўшы да яго сухі жаўтаваты твар.

— Памятаеце, аднойчы на ​​пасяджэньні штабу вы адазвалі мяне ў старонку і далі мне некалькі разумных парадаў?

— Памятаю.

— Дык вось, я вам за гэта ўдзячны. Я вас паслухаўся.

— Так, я заўважыў. Вы мяне гэтым нават некалькі расчаравалі.

— Вы мелі рацыю тады, — сказаў Максім. — Я паслухаўся вашых парад, і ў выніку справа павярнулася так, што мне надаецца магчымасьць пранікнуць у Цэнтр.

Вяпрук таргануўся.

— Зараз? — хутка спытаў ён.

— Так. Даводзіцца сьпяшацца, я нічога не пасьпеў падрыхтаваць. Мяне могуць забіць, і тады ўсё будзе дарэмна. Таму я ўзяў з сабой вас.

— Гаварыце.

— Я ўвайду ў будынак, вы застанецеся ў машыне. Празь некаторы час падымецца трывога, можа быць, пачнецца страляніна. Гэта ня мусіць вас тычыцца. Вы працягваеце сядзець у машыне і чакаць. Вы чакаеце... — Максім падумаў, прыкідваючы. — Вы чакаеце дваццаць хвілін. Калі на працягу гэтага часу вы атрымаеце прамянёвы ўдар, значыць, усё абыйшлося. Можаце зьнепрытомнець са шчасьлівай усьмешкай на твары... Калі не — выходзьце з машыны. У багажніку ляжыць бомба з сынхронным запалам на дзесяць хвілін. Выгрузіце бомбу на брук, уключыце запал і зьяжджайце. Будзе паніка. Вельмі вялікая паніка. Паспрабуйце выціснуць зь яе ўсё, што толькі можна.

Некаторы час Вяпрук раздумваў.

— Вы не дазволіце мне патэлефанаваць сюды-туды? — спытаў ён.

— Не, — сказаў Максім.

— Ці бачыце, — сказаў Вяпрук, — калі вас не заб’юць, то, наколькі я разумею, вам пэўна спатрэбяцца людзі, гатовыя да бою. Калі вас заб’юць, людзі спатрэбяцца мне. Вы ж для гэтага мяне і ўзялі, на выпадак, калі вас заб’юць... Але адзін я змагу толькі пачаць, а часу будзе мала, і людзей трэба папярэдзіць загадзя. Вось я й хачу іх папярэдзіць.

— Штаб? — спытаў Максім непрыхільна.

— Ні ў якім разе. У мяне ёсьць свая група.

Максім маўчаў. Наперадзе ўжо падымаўся шэры пяціпавярховы будынак з каменнай сьцяной уздоўж франтону. Той самы. Недзе там блукала па калідорах Рыба, крычаў і пляваўся разгневаны Бегемот. І там быў Цэнтр. Кола замкнулася.

— Добра, — сказаў Максім. — Ля ўваходу ёсьць тэлефон-аўтамат. Калі я ўвойду ўнутар — але не раней! — можаце выйсьці з машыны і патэлефанаваць.

— Добра, — сказаў Вяпрук.

Яны ўжо пад’яжджалі да павароту аўтастрады. Чамусьці Максім згадаў Раду і ўявіў сабе, што зь ёй зробіцца, калі ён ня вернецца. Дрэнна ёй будзе. А можа быць, і нічога. Можа быць, наадварот, яе выпусьцяць... Усё роўна — адна. Гая няма, мяне няма... Бедная дзяўчынка...

— У вас ёсьць сям’я? — спытаў ён Вепрука.

— Так. Жонка.

Максім пакусаў губу.

— Прабачце, што так няёмка атрымалася, — прамармытаў ён.

— Нічога, — спакойна сказаў Вяпрук. — Я разьвітаўся. Я заўсёды разьвітваюся, калі сыходжу з дому... Вось гэта, значыць, і ёсьць Цэнтр? Хто б мог падумаць... Усе ведаюць, што тут тэлецэнтр і радыёцэнтр, а тут, аказваецца, яшчэ і проста Цэнтр...

Максім спыніўся на стаянцы, уціснуўшыся паміж старой малалітражкай і раскошным урадавым лімузынам.

— Ну, усё, — сказаў ён. — Пажадайце мне ўдачы.

— Ад усяе душы... — сказаў Вяпрук. Голас ягоны асёкся, і ён закашляўся. — Усё-ткі я дажыў да гэтага дня, — прамармытаў ён.

Максім паклаў шчаку на руль.

— Добра было б гэты дзень перажыць... — сказаў ён. — Добра было б убачыць вечар... — Вяпрук паглядзеў на яго з трывогай. — Неахвота ісьці, — патлумачыў Максім. — Вох, неахвота... Дарэчы, Вяпрук, майце на ўвазе і распавядзіце сваім сябрам. Вы жывяце не на ўнутранай паверхні шару. Вы жывяце на зьнешняй паверхні шару. І такіх шароў яшчэ мноства ў сьвеце, на некаторых жывуць значна горш за вас, а на некаторых — значна лепш за вас. Але нідзе больш не жывуць дурней... Ня верыце? Ну і чорт з вамі. Я пайшоў.

Ён расчыніў дзьверцы і вылез вонкі. Ён прайшоў па асфальтаванай стаянцы і стаў падымацца па каменных сходах, прыступка за прыступкай, намацваючы ў кішэні ўваходны пропуск, які зрабіў для яго пракурор, і ўнутраны пропуск, які зрабіў для яго пракурор, і простую ружовую кардонку, што адлюстроўвала пропуск, які пракурор так і ня здолеў ані зрабіць, ані ўкрасьці для яго. Было горача, неба блішчала, як алюміній, непранікальнае неба населенага вострава. Каменныя прыступкі абпальвалі скрозь падноскі, а можа быць, гэта толькі здавалася. Усё было па-дурному. Уся задума была бяздарнай. На халеру ўсё гэта рабіць, калі падрыхтавацца толкам не пасьпелі... А раптам там сядзіць не адзін афіцэр, а два? Ці нават тры афіцэры сядзяць у гэтым пакойчыку і чакаюць мяне з аўтаматамі напагатове?... Ротмістр Чачу страляў зь пісталета, калібр той жа, толькі куль будзе больш, і я ўжо ня той, што раней, ён ужо ґрунтоўна ўкатаў мяне, мой населены востраў. І выпаўзьці на гэты раз не дадуць... Я — дурань. Быў дурань, дурнем і застаўся. Купіў мяне пан пракурор, злавіў на вуду... Але як ён мне паверыў? Розум ня йме... Добра было б зараз уцячы ў горы, падыхаць чыстым горным паветрам, так мне і не давялося пабываць у тутэйшых гарах... Вельмі люблю горы... Такі разумны, недаверлівы чалавек — і даверыў мне такую ​​каштоўнасьць! Найвялікшы скарб гэтага сьвету! Гэты гнюсны, агідны, подлы скарб... Будзь ён пракляты, масаракш, і яшчэ раз масаракш, і яшчэ трыццаць тры разы масаракш!

Ён адкрыў шкляныя дзьверы і працягнуў гвардзейцу ўваходны пропуск. Потым ён перасёк вэстыбюль — паўз дзяўчыну ў акулярах, якая ўсё ставіла штампы, паўз адміністратара ў каскетцы, які ўсё лаяўся з кімсьці па тэлефоне, — і ля ўваходу ў калідор паказаў іншаму гвардзейцу ўнутраны пропуск. Гвардзеец кіўнуў яму, яны былі ўжо, можна сказаць, знаёмыя: апошнія тры дні Максім прыходзіў сюды штодня.

Далей.

Ён прайшоў па доўгім, без дзьвярэй, калідоры і павярнуў налева. Тут ён быў усяго другі раз. Першы раз — заўчора, па памылцы. («Вам уласна куды трэба, пане?» — «Мне ўласна трэба ў шаснаццаты пакой, капрале». — «Вы памыліліся, пане. Вам — у наступны калідор». — «Выбачайце, капрале, вінаваты. Сапраўды...»)

Ён падаў капралу ўнутраны пропуск і пакасіўся на двух здаравенных гвардзейцаў з аўтаматамі, што нерухома стаялі па баках дзьвярэй насупраць. Потым зірнуў на дзьверы, у якія ён меўся ўвайсьці. «АДДЗЕЛ СПЭЦЫЯЛЬНЫХ ПЕРАВОЗАК». Капрал уважліва разглядаў пропуск, потым, усё яшчэ працягваючы разглядаць, націснуў нейкую кнопку ў сьцяне, за дзьвярыма пачуўся званок. Зараз ён там падрыхтаваўся, афіцэр, які сядзіць побач зь зялёнай парцьерай. Або два афіцэры падрыхтаваліся. Ці, можа быць, нават тры афіцэры... Яны чакаюць, калі я ўвайду. І калі я спалохаюся іх і выскачу назад, мяне сустрэне капрал, і сустрэнуць гвардзейцы, што ахоўваюць дзьверы без таблічкі, за якімі павінна быць поўна-поўна жаўнераў.

Капрал вярнуў пропуск і сказаў:

— Прашу. Падрыхтуйце дакумэнты.

Максім, дастаючы ружовую кардонку, расчыніў дзьверы і ступіў у пакой.

Масаракш.

Так і ёсьць.

Не адзін пакой. Тры. Анфілядай. І ў канцы — зялёная парцьера. І дывановая дарожка з-пад ног да самай парцьеры. Прынамсі, трыццаць мэтраў.

І ня два афіцэры. Нават ня тры. Шасьцёра.

Двое ў вайсковым шэрым — у першым пакоi. Ужо навялі аўтаматы.

Двое ў гвардзейскім чорным — у другім пакоі. Яшчэ не навялі, але таксама гатовыя.

Двое ў цывільным — па баках зялёнай парцьеры ў трэцім пакоі. Адзін павярнуў галаву, глядзіць кудысьці ўбок...

Ну, Мак!

Ён ірвануўся наперад. Атрымалася нешта накшталт трайнога скачка зь месца. Ён яшчэ пасьпеў падумаць: не парваць б сухажыльлі. Туга ўдарыла ў твар паветра.

Зялёная парцьера. Цывільны зьлева глядзіць у бок, шыя адкрытая. Рабром далоні.

Цывільны справа, верагодна, міргае. Павекі нерухома напаўапушчаныя. Зьверху па цеменi, і — у ліфт.

У ліфце цёмна. Дзе кнопка? Масаракш, дзе кнопка?

Павольна і гулка загрукаў аўтамат, і адразу — другі. Ну, што ж, выдатная рэакцыя. Ду-ут... ду-ут... ду-ут... Але гэта пакуль яшчэ — у дзьверы, у тое месца, дзе яны мяне бачылі. Яны яшчэ не зразумелі, што адбылося. Гэта проста рэфлекс.

Кнопка!

Упоперак парцьеры коса, зьверху ўніз, павольна рухаецца цень, — падае хтосьці з цывільных.

Масаракш, вось яна — на самым бачным месцы...

Ён націснуў кнопку, і кабіна пайшла ўніз. Ліфт быў хуткасны, кабіна паўзла даволі хутка. Забалела штуршковая нага. Няўжо ўсё-ткі расьцягнуў?... Зрэшты, цяпер гэта няважна... Масаракш, ды я ж прарваўся!

Кабіна спынілася, Максім выскачыў, і зараз жа ў шахце загрукацела, зазьвінела, паляцелі трэскі. Зьверху ў тры ствалы білі па даху кабіны. Добра, добра, біце... Цяпер яны сьцямяць, што не страляць трэба, а падняць ліфт назад і спусьціцца самім... прамаргалі, разгубіліся...

Ён агледзеўся. Масаракш, зноў ня тое... Не адзін уваход, а тры. Тры цалкам аднолькавых тунелі... Ага, гэта проста зьменныя генэратары. Адзін працуе, два на прафілактыцы... Які ж цяпер працуе? Так, здаецца, вось гэты...

Ён кінуўся ў сярэдні тунэль. За сьпіной зароў ліфт. Не-не, ужо позна... Ня тыя хуткасьці, не пасьпееце... хоць тунэль, трэба сказаць, доўгі, і нага баліць... Ну, вось і паварот, цяпер вы мяне наогул не дастанеце... Ён дабег да генэратараў, што басавіта буркаталі пад сталёвай плітой, спыніўся і некалькі сэкундаў адпачываў, апусьціўшы рукі. Так, тры чвэрці справы зроблена. Нават сем восьмых... засталася лухта, адна другая адной трыццаць чацьвёртай... зараз яны спусьцяцца ў ліфце, сунуцца ў тунэль, яны напэўна ні чорта ня ведаюць, дэпрэсыйнае выпраменьваньне пагоніць іх назад... Што яшчэ можа здарыцца? Шпурнуць па калідоры газавую гранату. Наўрад ці, адкуль яна ў іх... Вось трывогу яны ўжо, напэўна, паднялі. Айцы маглі б, вядома, выключыць дэпрэсыйны бар’ер... Вох, не рашацца яны, не рашацца і не пасьпеюць, бо ім жа трэба сабрацца ўпяцёх, зь пяцьцю ключамі, дамовіцца, сьцяміць, ці ня выхадка гэта аднаго зь іх, ці не правакацыя гэта... Ну насамрэч, хто ў цэлым сьвеце можа прарвацца сюды, праз прамянёвы бар’ер? Вандроўнік, калі ён таемна вынайшаў абарону? Яго затрымалі б шасьцёра з аўтаматамі... А больш няма каму... І вось, пакуль яны будуць сварыцца, высьвятляць, цяміць, я скончу справу...

У тунэлі за вуглом ударылі ў цемру аўтаматы. Дазваляецца. Не пярэчу... Ён нахіліўся над разьмеркавальнай прыладай, асьцярожна зьняў кажух і зашпурнуў у кут. М-так, вельмі прымітыўная штука. Добра, што я ўцяміў падчытаць сёе-тое па тутэйшай электроніцы... Ён запусьціў пальцы ў схему... А калі б ня ўцяміў? А калі б Вандроўнік прыехаў заўчора? Н-так, панства маё... Масаракш, як токам б’ецца!... Так, панства маё, апынуўся б я ў становішчы эмбрыёмэханіка, якому трэба тэрмінова разабрацца... нават ня ведаю, у чым... У паравым катле? Разабраўся б эмбрыёмэханік... У вярблюджай збруі?... Так, у вярблюджай збруі! А? Ну, як, эмбрыёмэханік, — разабраўся б? Наўрад ці... Масаракш, ды што ў іх тут усё без ізаляцыі?... Ага, вось ты дзе... Ну, з богам, як кажа пан дзяржаўны пракурор!

Ён сеў проста на падлогу перад разьмеркавальнікам і тыльным бокам рукі выцер лоб. Справа была зробленая. Велізарнай сілы ўдар дэпрэсыйнага поля абрынуўся на ўсю краіну — ад Зарэчча да ханційскай мяжы, ад акіяну да алебастравага хрыбта.

Аўтаматы за вуглом перасталі страляць. Паны афіцэры былі ў дэпрэсіі. Зараз я пагляджу, што гэта такое: паны афіцэры ў дэпрэсіі.

Пан пракурор упершыню ў жыцьці ўзрадаваўся прамянёваму ўдару. Не жадаю глядзець на гэтага тыпа.

Невядомыя Айцы, так і не пасьпеўшы разабрацца і ўцяміць, курчацца ад болю, адкінуўшы капыты, як гаворваў ротмістр Чачу. Ротмістр Чачу, дарэчы, таксама ў глыбокай дэпрэсіі, і думка пра гэта мяне захапляе.

Зэф з хлопцамі таксама ляжаць, адкінуўшы капыты. Прабачце, хлопцы, але так трэба.

Вандроўнік! Як гэта здорава: страшны Вандроўнік таксама ляжыць, адкінуўшы капыты, разаслаўшы па падлозе свае вялізныя вушы — найвелізарнейшыя вушы ва ўсёй краіне. Зрэшты, можа быць, яго ўжо застрэлілі. Гэта было б яшчэ лепш.

Рада, мая маленькая бедная Рада, ляжыць у дэпрэсіі. Нічога, дзяўчынка, гэта, напэўна, не балюча і наогул хутка скончыцца...

Вяпрук...

Ён ускочыў. Колькі прайшло часу? Ён ірвануўся назад па тунэлі. Вяпрук таксама ляжыць, адкінуўшы капыты, але калі ён пачуў страляніну, у яго маглі ня вытрымаць нэрвы... Гэта, вядома, у найвышэйшай ступені сумнеўна — нэрвы ў Вепрука, але хто ведае!...

Ён падбег да ліфта, на сэкунду затрымаўшыся зірнуць на паноў афіцэраў у дэпрэсіі. Відовішча было цяжкое: усе трое плакалі, пакідаўшы аўтаматы, у іх не было нават сілаў выцерці сьлёзы й соплі. Добра, паплачце, гэта карысна, паплачце над маім Гаем, паплачце над Птушкай... над Гэлам... над маім Лесьніком... трэба меркаваць, вы ня плакалі зь дзяцінства і ўжо ва ўсякім выпадку вы ня плакалі над тымі, каго забівалі. Так паплачце хоць перад сьмерцю...

Ліфт стрымгалоў вынес яго на паверхню. Анфіляда пакояў была поўная народу: афіцэры, жаўнеры, капралы, армейцы, гвардзейцы, цывільныя, усе пры зброі, усе ляжаць, сядзяць, зажурыўшыся, некаторыя плачуць у голас, адзін мармыча, трасе галавою і стукае сябе ў грудзі кулаком... а гэты вось застрэліўся... Масаракш, страшная штука — Чорнае Выпраменьваньне, нездарма Айцы зьберагалі яго на чорны дзень...

Ён выбег у вэстыбюль, пераскокваючы церазь людзей, якія бясьсільна варушыліся, ледзь не кулём скаціўся па каменных прыступках і спыніўся перад сваім аўтамабілем, з палёгкай перавёўшы дух. Нэрвы ў Вепрука вытрымалі. Вяпрук напаўляжаў на пярэднім сядзеньні з заплюшчанымі вачыма.

Максім выцягнуў з багажніка бомбу, вызваліў яе ад прамасленай паперы, асьцярожна ўзяў пад паху і, не сьпяшаючыся, вярнуўся да ліфта. Ён старанна агледзеў запал, уключыў гадзіньнікавы мэханізм, паклаў бомбу ў кабіну і націснуў кнопку. Кабіна правалілася, уносячы ў апраметную вогненнае возера, якое выльецца на волю празь дзесяць хвілін. Дакладней, празь дзевяць хвілін з сэкундамі...

Ён пабег назад.

У аўтамабілі ён асьцярожна пасадзіў Вепрука больш ці менш прама, сеў за руль і вывеў машыну са стаянкі. Шэры будынак навісаў над ім, цяжкі, недарэчны, прырэчаны, бітком набіты прырэчанымі людзьмі, ня здольнымі ні перасоўвацца, ні разумець, што адбываецца.

Гэта было гняздо, жудаснае зьмяінае гняздо, набітае самай адборнай дрэньню, спэцыяльна, клапатліва адабранай дрэньню, гэтая дрэнь сабраная тут адмыслова для таго, каб ператвараць у дрэнь усіх, да каго дастае гнюсная варажба радыё, тэлебачаньня і выпраменьваньня вежаў. Усе яны там — ворагі, і кожны ні на хвіліну не задумаўся б зрашэціць кулямі, здрадзіць, раскрыжаваць мяне, Вепрука, Зэфа, Раду, усіх маіх сяброў і любімых... І ўсё ж добра, што я згадаў пра гэта толькі зараз. Раней такая думка мне б перашкодзіла. Я б адразу згадаў Рыбу... Адзіны чалавек у прырэчаным зьмяіным гнязьдзе, ды й той — Рыба... А што — Рыба? — падумаў ён. Што я пра яе, у рэшце рэшт, ведаю? Вучыла мяне гаварыць? Прыбірала за мной ложак?... Ну-ка, пакінь Рыбу ў спакоі, ты выдатна разумееш, што справа ня толькі ў Рыбе. Справа ў тым, што зь сёньняшняга дня ты выходзіш біцца ўсур’ёз, насьмерць, як усе тут б’юцца, і біцца табе давядзецца з дурнямі — са злоснымі дурнямі, якія абалваненыя выпраменьваньнем; з хітрымі, невуцкімі, прагнымі дурнямі, якія накіроўвалі гэтае выпраменьваньне; з добранакіраванымі дурнямі, якія радыя былі б з дапамогай выпраменьваньня ператварыць лялек злосных, асатанелых, у лялек замілаваных, квазі-добрых... І ўсе яны будуць імкнуцца забіць цябе, і тваіх сяброў, і тваю справу, таму што — запамятай гэта добранька, засвой на ўсё жыцьцё! — таму што ў гэтым сьвеце ня ведаюць іншых спосабаў пераконваць іншадумцаў... Чараўнік сказаў: хай сумленьне не перашкаджае думаць ясна, хай розум навучыцца пры неабходнасьці заглушаць сумленьне. Правільна, падумаў ён. Горкая правільнасьць, страшная правільнасьць... Тое, што я зараз зрабіў, тут называецца подзьвігам. І Вяпрук дажыў да гэтага дня. І ў гэты дзень верылі як у добрую казку Лясьнік, Птушка, Зялёны, і Гэл Кэтшаф, і мой Гай, і яшчэ дзесяткі і сотні, і тысячы людзей, якіх я ніколі ня бачыў... І ўсё ж ткі мне нядобра. І калі я хачу, каб у далейшым мне давяралі й ішлі за мной, я ніколі і нікому не павінен распавядаць, што галоўны мой подзьвіг я зьдзейсьніў не тады, калі скакаў і бегаў пад кулямі, а вось цяпер, калі яшчэ ёсьць час пайсьці і разрадзіць бомбу, а я ганю і ганю машыну прэч ад клятага месца...

Ён гнаў па прамой аўтастрадзе, там, дзе паўгады таму Фанк вёз яго на сваім раскошным лімузыне ў абгон бясконцае калёны браневікоў, імчаў, каб перадаць з рук у рукі Вандроўніку... і цяпер зразумела — навошта... Няўжо ён ужо тады ведаў, што я нэйтральны да выпраменьваньня, што я нічога не разумею і мною можна круціць, як заўгодна? Значыць, ведаў, Вандроўнік, ведаў, кляты. І значыць, гэта сапраўды д’ябал, найстрашнейшы чалавек у краіне і, можа быць, на плянэце. «Ён ведае ўсё», — сказаў дзяржаўны пракурор, баязьліва азіраючыся праз плячо... Не, ня ўсё. Ты абставіў Вандроўніка, Мак. Ты выйграў у д’ябла. І цяпер трэба яго дабіць, пакуль ня позна, пакуль ён яшчэ не ачухаўся, а можа быць, яго ўжо дабілі — прама каля брамы ягонага ўласнага логава... Вох, ня веру, ня веру, не па плячы гэта хлопцам, у Пухіра было дваццаць чатыры сваякі з кулямётамі... Масаракш! Так, я ня ведаю, як робяцца рэвалюцыі. Я нічога не падрыхтаваў, каб захапіць тэлеграф, тэлефон, масты ў першую галаву, у мяне амаль няма людзей, шараговыя падпольшчыкі мяне ня ведаюць, а штаб будзе супраць мяне... я не пасьпеў нават паведаміць Генэралу на катаргу, каб ён быў гатовы падняць палітычных і гнаць іх эшалёнам сюды. Але што б там ні здарылася, з Вандроўнікам я мушу скончыць. Здолець пакончыць з Вандроўнікам і здолець пратрымацца некалькі гадзін, пакуль армію і Гвардыю ня зваліць прамянёвае галаданьне. Ніхто ж зь іх ня ведае пра прамянёвае галаданьне, нават Вандроўнік, напэўна, ня ведае, адкуль яму ведаць, бо ж ва ўсёй краіне толькі я вывозіў беднага Гая за межы прамянёвага поля...

На шашы было поўна машын. Усе яны стаялі так-сяк — упоперак, наўскасяк, заваліўшыся ў кюветы. Раздаўленыя дэпрэсіяй кіроўцы і пасажыры сядзелі, зажурыўшыся, на падножках, бясьсільна зьвісалі зь сядзеньняў, валяліся ля бакавін. Усё гэта перашкаджала, увесь час даводзілася прытарможваць, абгінаць, аб’яжджаць, і Максім не адразу заўважыў, што насустрач яму, з боку гораду, таксама агінаючы і аб’яжджаючы, але амаль не прытарможваючы, рухаецца плоскі, ярка-жоўты ўрадавы аўтамабіль.

Яны сустрэліся на параўнальна вольным участку шашы і праскочылі адзін паўз аднаго, ледзьве не сутыкнуўшыся, і Максім пасьпеў заўважыць голы чэрап, круглыя ​​зялёныя вочы і велізарныя адтапыраныя вушы, і ўвесь падціснуўся, бо ўсё зноў ішло кулём... Вандроўнік! Масаракш! Уся краіна валяецца ў дэпрэсіі, усе вырадкі валяюцца ў непрытомнасьці, а гэты гад, гэты д’ябал, зноў неяк выкруціўся! Значыць, ён усё-ткі прыдумаў сваю абарону... І зброі няма... Максім паглядзеў у люстэрка: доўгая жоўтая машына разварочвалася. Ну, што ж, давядзецца абысьціся бяз зброі. І ўжо з гэтым сумленьне мяне мучыць ня будзе... Максім націснуў на аксэлератар. Хуткасьць, хуткасьць... ну, мілая, яшчэ... Жоўты плоскі капот насоўваўся, рос, ужо бачныя над рулём зялёныя пільныя вочы...

Ну, Мак!

Максім растапырыўся, упёрся, адной рукой загарадзіў Вепрука і з усіх сілаў націснуў на тормаз.

У разьдзіраючым выцьці і віску тармазоў жоўты капот са скрыгатам і хрустам уварваўся яму ў багажнік, і зьмінаючыся гармонікам, устаў дубка. Пасыпалася шкло. Максім нагой выбіў дзьверы і вываліўся вонкі. Балюча было жудасна, боль быў у пятцы, у пабітым калене, у абадранай руцэ, але ён забыў пра яго празь імгненьне, бо Вандроўнік ужо стаяў перад ім. Гэта было немагчыма, але гэта было. Д’ябал, д’ябал — доўгі, сухі, грозны, з адведзенай для ўдару рукой...

Максім кінуўся на яго, уклаўшы ў гэты кідок усё, што ў яго яшчэ заставалася. Міма! І страшны ўдар у патыліцу... Сьвет нахіліўся, ледзь ня ўпаў, але ня ўпаў усё-ткі, а Вандроўнік зноў перад вачыма, зноў голы чэрап, пільныя зялёныя вочы і рука, адведзеная для ўдару... Стоп, спыніся, ён прамахнецца... Ага!... Куды гэта ён глядзіць?... Ну, нас на гэта ня купіш... Вандроўнік з застылым тварам утаропіўся па-над галавой Максіма, і Максім кінуўся зноў і на гэты раз папаў. Доўгі чорны чалавек сагнуўся папалам і павольна паваліўся на асфальт. Тады Максім абярнуўся.

Шэры куб Цэнтру быў выдатна бачны адсюль, і ён больш ня быў кубам. Ён плюшчыўся на вачах, ацякаў і правальваўся ўнутр сябе, над ім уздымалася дрыготкае сьпякотнае паветра, і пара, і дым, і нешта асьляпляльна белае, сьпякотнае нават тут, страшна і весела выглядвала скрозь доўгія вэртыкальныя расколіны і аконныя дзіркі... Добра, там усё ў парадку... Максім з урачыстасьцю павярнуўся да Вандроўніка. Д’ябал ляжаў на баку, абхапіўшы жывот доўгімі рукамі, вочы ягоныя былі заплюшчаныя. Максім асьцярожна прысунуўся. З пакарабачанай малалітражкі высунуўся Вяпрук. Ён вазіўся і ёрзаў, спрабуючы выбрацца вонкі. Максім спыніўся побач з Вандроўнікам і нахіліўся, прымерваючыся, як ударыць, каб пакончыць адразу. Масаракш, праклятая рука не падымалася на ляжачага... І тады Вандроўнік прыадплюшчыў вочы і сіпла прамовіў:

— Dummkopf! Rotznase!

Максім не адразу яго зразумеў, а калі зразумеў, у яго падкасіліся ногі.

Дурань...

Сапляк...

Дурань...

Сапляк...

Потым з шэрай гулкай пустэчы данёсься голас Вепрука:

— Адыдзіце-ка, Мак, у мяне пісталет.

Максім, ня гледзячы, злавіў яго за руку.

Вандроўнік зь цяжкасьцю сеў, усё яшчэ трымаючыся за жывот.

— С-сапляк... — прашыпеў ён зь цяжкасьцю. — Ня стойце як слуп... шукайце машыну, жвава, жвава... Ды ня стойце ж, паварочвайцеся!

Максім тупа агледзеўся. Шаша ажывала. Цэнтру больш не было, ён ператварыўся ў лужыну расплаўленага мэталу, у пару, у смурод, вежы больш не працавалі, лялькі перасталі быць лялькамі. Ашаломленыя людзі, прыходзячы ў сябе, хмурна азіраліся, тапталіся каля сваіх машын, спрабуючы ўцяміць, што зь імі адбылося, як яны сюды трапілі, што рабіць далей.

— Хто вы такі? — спытаў Вяпрук.

— Ня вашая справа, — сказаў Вандроўнік па-нямецку. Яму было балюча, ён крахтаў і задыхаўся.

— Не разумею, — сказаў Вяпрук, прыўздымаючы ствол пісталета.

— Камэрэр... — паклікаў Вандроўнік. — Заткніце глотку свайму тэрарысту... і шукайце машыну...

— Якую машыну... — сказаў Максім тупа і бездапаможна.

— Масаракш... — пракрахтаў Вандроўнік. Ён сяк-так падняўся, усё яшчэ горбячыся, прыціскаючы далонь да жывата, няпэўнымі крокамі падышоў да Максімавага аўтамабільчыка і пралез унутр. — Сядайце... хутка! — сказаў ён ужо з-за руля. Потым ён азірнуўся цераз плячо на афарбаваны полымем слуп дыму. — Што вы туды падкінулі? — спытаў ён безнадзейна.

— Тэрмічную бомбу.

— У склеп або ў вэстыбюль?

— У склеп, — сказаў Максім.

Вандроўнік застагнаў, пасядзеў трохі, адкінуўшы галаву, потым уключыў рухавік. Машына затрэслася і забражджала.

— Ды сядайце ж вы, нарэшце! — закрычаў ён.

— Хто гэта такі? — спытаў Вяпрук. — Ханціец?

Максім паматаў галавой, рыўком адкрыў заднія заклінаваныя дзьверцы і сказаў яму:

— Залазьце.

Сам ён абышоў машыну і сеў побач з Вандроўнікам. Аўтамабіль тузануўся, у ім нешта завішчала, трэснула, але ён ужо каціўся па шашы, недарэчна віхляючы, бразгочучы незачыненымі цалкам дзьверцамі і гучна страляючы глушыцелем.

— Што вы цяпер намерваецеся рабіць? — спытаў Вандроўнік.

— Чакайце... — папрасіў Максім. — Скажыце хоць, хто вы такі?

— Я — работнік Галяктычнай бясьпекі, — сказаў Вандроўнік з горыччу. — Я сяджу тут ужо пяць гадоў. Мы рыхтуем выратаваньне гэтай няшчаснай плянэты. Старанна, беражліва, з улікам усіх магчымых наступстваў. Усіх, разумееце?... А вось хто вы такі? Хто вы такі, што лезеце не ў сваю справу, блытаеце нам карты, падрываеце, страляеце, — хто вы такі?

— Я ня ведаў... — вымавіў Максім запалым голасам. — Адкуль мне было ведаць?...

— Так, вядома, вы нічога ня ведалі. Але ж вы ведалі, што самадзейнае ўмяшаньне забароненае, вы ж работнік ГВП... Павінныя былі ведаць... На Зямлі маці па ім з розуму выбіваецца... Дзяўчыны нейкія тэлефануюць бесьперапынна... бацька працу закінуў... Што вы намерваліся рабіць далей?

— Я меўся застрэліць вас, — сказаў Максім.

— Што-о-о?

Машына вільнула.

— Так, — пакорна сказаў Максім. — А што мне было рабіць? Мне сказалі, што вы тут галоўны нягоднік, і... — ён усьміхнуўся, — і ў гэта няцяжка было паверыць...

Вандроўнік скоса глядзеў на яго круглым зялёным вокам.

— Ну добра. А далей?

— А далей мусіць пачацца рэвалюцыя.

— Чаго гэта дзеля?

— Бо ж Цэнтр разбураны, выпраменьваньня больш няма...

— Ну і што ж?

— Цяпер яны адразу зразумеюць, што іх прыгнятаюць, што жыцьцё ў іх дрэнь, і падымуцца...

— Куды яны падымуцца? — сказаў Вандроўнік сумна. — Хто падымецца? Невядомыя Айцы жывыя і здаровыя, Гвардыя ў поўнай гатоўнасьці, армія адмабілізаваная, у краіне ваеннае становішча... На што вы разьлічвалі?

Максім апусьціў галаву. Можна было б, вядома, выкласьці гэтай сумнай пачвары свае пляны, пэрспэктывы і іншае, але якая рацыя, раз нічога не гатова, раз усё так атрымалася...

— Разьлічваць яны будуць самі, — ён паказаў цераз плячо на Вепрука. — Вось гэты чалавек, напрыклад, хай разьлічвае... Мая справа была — даць ім магчымасьць разьлічваць.

— Вашая справа... — прамармытаў Вандроўнік. — Вашая справа была — сядзець у кутку і чакаць, пакуль я вас злаўлю...

— Так, напэўна, — сказаў Максім. — Наступнага разу я буду мець гэта на ўвазе...

— Сёньня ж адправіцеся на Зямлю, — жорстка сказаў Вандроўнік.

— І не падумаю, — запярэчыў Максім.

— Сёньня вы адправіцеся на Зямлю! — падвысіўшы голас, паўтарыў Вандроўнік. — На гэтай плянэце ў мяне хапае клопатаў і бяз вас. Забірайце сваю Раду і адпраўляйцеся...

— Рада ў вас? — хутка спытаў Максім.

— Так. Даўно ў мяне. Жывая і здаровая, не турбуйцеся.

— За Раду — дзякуй, — сказаў Максім. — Вялікі дзякуй…

Машына заехала ў горад. На галоўнай вуліцы гула, дыміла і чадзела жахлівая пробка. Вандроўнік зьвярнуў у завулак і паехаў трушчобамі. Тут усё было мёртва. На вуглах слупом, рукі за сьпіной, твар пад баявой каскай, тырчалі чыны ваеннай паліцыі. Так, тут на падзеі адрэагавалі хутка. Агульная трывога, і ўсе на месцах, як толькі ачуліся ад дэпрэсіі. Можа быць, ня трэба было адразу падрываць, можа быць, трэба было дзейнічаць па пляне пракурора?... Не, не, масаракш! Хай усё ідзе, як ідзе. Хай ён мне не вымаўляе дарма. Хай яны самі разьбяруцца, што да чаго, яны ж абавязкова разьбяруцца, як толькі ў іх праясьніцца ў галаве... Вандроўнік зноў вывярнуў на галоўную магістраль. Вяпрук далікатна паляпаў яго па плячы ствалом пісталета.

— Будзьце ласкавы, высадзіце мяне. Вось тут. Вунь, дзе людзі стаяць...

Каля газэтнага кіёску, засунуўшы рукі глыбока ў кішэні доўгіх шэрых плашчоў, стаялі людзі — чалавек пяць, а акрамя іх на тратуарах нікога не было, відавочна, дэпрэсыўны ўдар моцна напалохаў жыхароў, і яны пахаваліся, хто куды.

— А што вы намерваецеся рабіць? — спытаў Вандроўнік, запавольваючы ход.

— Дыхаць сьвежым паветрам, — адказаў Вяпрук. — Сёньня на рэдкасьць слаўнае надвор’е...

— Гэта наш чалавек, — сказаў яму Максім. (Вандроўнік страшна выскаліўся.) — Пры ім можна гаварыць усё.

Аўтамабіль спыніўся ля бакавіны. Людзі ў плашчах зайшлі за кіёск. Было відаць, як яны выглядваюць адтуль.

— Наш? — перапытаў Вяпрук. — Чый гэта — наш?

Максім у цяжкасьці паглядзеў на Вандроўніка. Вандроўнік і ня думаў дапамагаць яму.

— Зрэшты, добра, — сказаў Вяпрук. — Вам я веру. Мы цяпер зоймемся штабам. Я мяркую, што пачынаць трэба са штабу. Там ёсьць людзі — вы ведаеце, пра каго я кажу, — якіх трэба прыбраць, пакуль яны не асядлалі рух...

— Правільная думка... — прабурчаў раптам Вандроўнік. — Між іншым, я вас, здаецца, пазнаю. Вы — Цік Фэску, па мянушцы Вяпрук. Так?

— Вы маеце рацыю, — ветліва сказаў Вяпрук. Потым ён сказаў Максіму: — А вы займіцеся Айцамі. Гэта цяжкая справа, але яна якраз для вас. Дзе вас шукаць?

— Чакайце, Вяпрук, — сказаў Максім. — Я ледзь не забыўся. Празь некалькі гадзін уся краіна на шмат сутак зваліцца ад прамянёвага галаданьня. Усе будуць абсалютна бездапаможныя...

— Усе? — з сумневам спытаў Вяпрук.

— Усе, акрамя вырадкаў. Гэты час, гэтыя некалькі сутак, трэба выкарыстоўваць...

Вяпрук падумаў, падняўшы бровы.

— Што ж, выдатна, — сказаў ён. — Калі гэта праўда... Зрэшты, мы будзем займацца якраз вырадкамі. Але я буду мець гэта на ўвазе. Дык дзе вас шукаць?

Максім не пасьпеў адказаць.

— Па ранейшым тэлефоне, — сказаў Вандроўнік. — І на ранейшым месцы. І вось што. Стварайце свой камітэт, раз ужо так атрымалася. Аднаўляйце тую ж арганізацыю, што была пры імпэрыі. Сёй-той з вашых людзей працуе ў мяне ў інстытуце... Масаракш! — прашыпеў ён раптам. — Ні часу няма, ні людзей патрэбных пад рукамі няма... Каб вас чорт узяў, Мак!

— Найгалоўнейшае, — сказаў Вяпрук, паклаўшы руку Максіму на плячо, — гэта што няма больш Цэнтру. Вы маладзец, Мак. Дзякуй... — Ён сьціснуў Максіму плячо і няёмка, чапляючыся пратэзам, палез з машыны. Потым яго раптам прарвала. — Божа, — вымавіў ён, стоячы побач з машынай з заплюшчанымі вачыма. — Няўжо яго насамрэч больш няма? Гэта ж... гэта...

— Зачыніце дзьверы, — сказаў Вандроўнік. — Мацней, мацней...

Аўтамабіль зь месца рвануўся наперад. Максім азірнуўся. Вяпрук стаяў пасярод купкі людзей у шэрых плашчах і нешта казаў, размахваючы здаровай рукой. Людзі стаялі нерухома. Яны яшчэ не зразумелі. Ці ня верылі.

Вуліца была пустая. Уздоўж тратуараў кацілі насустрач бронетранспарцёры з гвардзейцамі, а далёка наперадзе, там, дзе быў паварот да дэпартамэнту, ужо стаялі ўпоперак дарогі машыны і перабягалі фігуркі ў чорным. І раптам у калёне бронетранспарцёраў зьявілася да млоснасьці знаёмая ярка-аранжавая патрульная машына з доўгай тэлескапічнай антэнай.

— Масаракш... — прамармытаў Максім. — Я зусім забыўся пра гэтыя штукі!

— Ты на многае забыўся, — прабурчаў Вандроўнік. — Ты забыўся пра перасоўныя выпраменьвальнікі, ты забыўся пра Астраўную Імпэрыю, ты забыўся пра эканоміку... Табе вядома, што ў краіне інфляцыя?... Табе наогул вядома, што такое інфляцыя? Табе вядома, што насоўваецца голад, што зямля ня родзіць?... Табе вядома, што мы не пасьпелі стварыць тут ні запасаў хлеба, ні запасаў мэдыкамэнтаў? Ты ведаеш, што гэтае тваё прамянёвае галаданьне ў дваццаці адсотках выпадкаў прыводзіць да шызафрэніі? А? — Ён выцер далоньню магутны залысы лоб. — Нам патрэбныя лекары... дванаццаць тысяч лекараў. Нам патрэбныя бялковыя сынтэзатары. Нам неабходна дэзактываваць сто мільёнаў гектараў заражанай глебы — для пачатку. Нам трэба спыніць выраджэньне біясфэры... Масаракш, нам патрэбен хоць адзін зямлянін на Астравах, у Адміралцействе гэтага мярзотніка... Ніхто ня можа там утрымацца, ніхто з нашых ня можа хаця бы вярнуцца і расказаць толкам, што там адбываецца...

Максім маўчаў. Яны пад’ехалі да машын, што загароджвалі праезд, цемнатвары каржакаваты афіцэр, дзіўна-знаёма адмахваючыся рукой, падышоў да іх і каркаючым голасам запатрабаваў дакумэнты. Вандроўнік злосна і нецярпліва сунуў яму пад нос бліскучы жэтон. Афіцэр панура адказыраў і зірнуў на Максіма. Гэта быў пан ротмістр... не — цяпер ужо брыгадзір Гвардыі Чачу. Вочы яго пашырыліся.

— Гэты чалавек з вамі, ваша яснавяльможнасьць? — спытаў ён.

— Так. Неадкладна загадайце прапусьціць мяне.

— Прашу прабачэньня, ваша яснавяльможнасьць, але гэты чалавек...

— Зараз жа прапусьціць! — гаркнуў Вандроўнік.

Брыгадзір Чачу панура казырнуў, павярнуўся і махнуў жаўнерам. Адзін з грузавікоў ад’ехаў, і Вандроўнік кінуў машыну ў адкрыты праход.

— Вось так, — сказаў ён. — Яны гатовыя, яны заўсёды былі гатовыя. А ты думаў — раз-два і ўсё... прыстрэліць Вандроўніка, павесіць Айцоў, разагнаць баязьліўцаў і фашыстаў у штабе — і канец рэвалюцыі...

— Я ніколі так ня думаў, — сказаў Максім. Ён адчуваў сябе вельмі няшчасным, раздушаным, бездапаможным, безнадзейна дурным.

Вандроўнік пакасіўся на яго, крывавата ўсьміхнуўся.

— Ну, добра, добра, — сказаў ён. — Я проста злы. Не на цябе — на сябе. Гэта я адказваю за ўсё, што тут адбываецца, і гэта мая віна, што так атрымалася. Я проста не пасьпяваў за табой... — Ён зноў усьміхнуўся. — Хуткія вы, аднак, там хлопцы — у ГВП...

— Не, — сказаў Максім. — Вы не дакарайце сябе так. Я ж сябе не дакараю... Прабачце, як вас завуць?

— Завіце мяне Рудольф.

— Так... Я ж сябе не дакараю, Рудольф. І не зьбіраюся. Я зьбіраюся працаваць. Рабіць рэвалюцыю.

— Зьбірайся лепш дадому, — сказаў Вандроўнік.

— Я дома, — сказаў Максім нецярпліва. — Ня будзем пра гэта больш... Мяне цікавяць перасоўныя выпраменьвальнікі. Што зь імі рабіць?

— Зь імі нічога ня трэба рабіць, — адказаў Вандроўнік. — Падумай лепш, што рабіць з інфляцыяй...

— Я пытаюся пра выпраменьвальнікі, — сказаў Максім.

Вандроўнік уздыхнуў.

— Яны працуюць ад акумулятараў, — сказаў ён. — І зарадзіць іх можна толькі ў мяне ў інстытуце. Праз трое сутак яны здохнуць... Але вось празь месяц павінна пачацца ўварваньне. Звычайна ў нас атрымоўваецца зьбіваць субмарыны з курсу, так што да ўзьбярэжжа даходзяць толькі адзінкі. Але на гэты раз яны рыхтуюць армаду... Я разьлічваў на дэпрэсыйнае выпраменьваньне, а зараз іх давядзецца проста тапіць... — Ён памаўчаў. — Значыць, ты — дома. Ну, дапусьцім... І чым жа ты канкрэтна намерваешся цяпер займацца?

Яны пад’яжджалі да Дэпартамэнту. Цяжкія вароты былі зачыненыя наглуха, у каменнай агароджы чарнелі амбразуры, якіх Максім раней ніколі ня бачыў. Дэпартамэнт стаў падобным на крэпасьць, гатовую да бою. А каля павiльёнчыку стаялі трое, і рудая барада Зэфа гарэла ў зеляніне, як экзатычная кветка.

— Ня ведаю, — сказаў Максім. — Я рабіцьму тое, што мне загадаюць дасьведчаныя людзі. Калі спатрэбіцца, я займуся інфляцыяй. Калі давядзецца, я тапіцьму субмарыны... Але сваю галоўную задачу я ведаю цьвёрда: пакуль я жывы, нікому тут ня ўдасца пабудаваць яшчэ адзін Цэнтр. Нават з найлепшымі намерамі...

Вандроўнік прамаўчаў. Вароты былі ўжо зусім блізка. Зэф прадраўся праз жывы плот і выйшаў на дарогу. Цераз плячо ў яго вісеў аўтамат, і было здалёк відаць, што ён злы, нічога не разумее і зараз са страшнымі праклёнамі запатрабуе тлумачэньняў, чаму яго, масаракш, адарвалі ад працы, задурылі яму галаву Вандроўнікам і прымушаюць, як хлапчука, тырчаць тут сярод кветачак ужо другую гадзіну запар.


1968

Камэнтары да пройдзенага: «Населены востраў»


Абсалютна дакладна невядома, калі быў задуманы гэты раман, — 12 чэрвеня 1967 году ў рабочым дзёньніку зьяўляецца надпіс: «Патрэбна скласьці заяўку на аптымістычную аповесьць пра кантакт». І тут жа:

«Склалі заяўку. Аповесьць „Населены востраў“. Сюжэт: Іваноў церпіць крушэньне. Абстаноўка. Капіталізм. Алігархія. Кіраваньне праз псыхахвалі. Навукі толькі ўтылітарныя. Ніякага разьвіцьця. Машынай кіруюць жрацы. Сродак ідэальнай прапаганды адкрыты толькі што. Няўстойлівая раўнавага. Грызьня ва ўрадзе. Народ хістаюць з боку на бок, у зал.<ежнасьці> ад таго, хто дацягваецца да кнопкі. Псыхалёгія тыраніі: што трэба тырану? Кнопачная ўлада — гэта ня тое, хочацца шчырасьці, вялікіх спраў. Ёсьць адсотак насельніцтва, на каго прамяні ня дзейнічаюць. Частка — ірвецца ў алігархі (алігархі таксама не ўспрымальныя). Частка — ратуюцца ў падпольле ад вынішчэньня, як непадатлівы матэрыял. Частка — рэвалюцыянэры, як дзекабрысты або народнікі. Іваноў пасьля нягодаў патрапляе ў падпольле».

Цікава, што гэты знарочыста бадзёры запіс разьмяшчаецца якраз паміж двума вельмі змрочнымі — 12.06.67: «Б. прыбыў у Маскву ў сувязі з адхіленьнем КпТ (аповесьць „Казка пра тройку“ — заўв. пер.) Детгизам» і 13.06.67: «Афронт у МолГв з КпТ». Гэты здвоены ўдар аглушыў нас і прымусіў страціць на час счапленьне з рэальнасьцю. Мы апынуліся нібы б у стане гэткага «творчага ґроґі».

Вельмі добра памятаю, як, зьбянтэжаныя і злыя, мы казалі адзін аднаму: «Ах, вы ня хочаце сатыры? Вам больш не патрэбныя Салтыковы-Шчадрыны? Сучасныя праблемы вас больш не хвалююць? В-вельмі добра! Вы атрымаеце бяздумны, бязмозґлы, абсалютна бяззубы, забаўляльны, без адзінай ідэі раман пра прыгоды хлопчыка-я...чыка, камсамольца XXII стагодзьдзя...» Сьмешныя хлопцы, мы нібы зьбіраліся пакараць каго-небудзь з тых, хто мае ўладу, за адмову ад прапанаваных намі сур’ёзнасьцяў і праблем. Пакараць тав. Фарфуркіса легкадумным раманам! Пацешна. Пацешна і трошкі сорамна зараз гэта згадваць. Але тады, улетку і ўвосень 67-га, калі ўсе самыя сяброўскія нам рэдакцыі адна за адной адмаўляліся і ад «Казкі», і ад «Брыдкіх лебедзяў», мы ня бачылі ў тым, што адбываецца, нічога пацешнага.

Мы ўзяліся за «Населены востраў» без энтузіязму, але вельмі хутка праца захапіла нас. Выявілася, што гэта па-д’ябальску займальны занятак — пісаць бяззубы, бяздумны, чыста забаўляльны раман! Тым больш што даволі хутка ён перастаў бачыцца нам такім ужо бяззубым. І вежы-выпраменьвальнікі, і вырадкі, і Баявая Гвардыя — усё ўставала на свае месцы, як патроны ў абойму, усё знаходзіла свой прататып у нашай улюбёнай рэальнасьці, усё аказвалася носьбітам падтэксту — прычым нават як бы мімавольна, нібы само сабой, быццам рознакаляровая ледзянцовая крошка ў нейкім чароўным калейдаскопе, які ператварае хаос і выпадковую мешаніну ў элегантную, упарадкаваную і цалкам сымэтрычную карцінку.

Гэта было цудоўна — прыдумляць новы, небывалы сьвет, і яшчэ больш цудоўным было надзяляць яго добра знаёмымі атрыбутамі і рэаліямі. Я праглядаю зараз працоўны дзёньнік: лістапад 1967-га, Дом творчасьці «Камарова», мы працуем толькі ўдзень, але затое як працуем — 7, 10, 11 (!) старонак на дзень. І не чыставіка жа — чарнавога тэксту, які ствараецца, вымаецца зь нічога, зь нябыту! Гэтымі тэмпамі мы скончылі чарнавік усяго ў два заходы, 296 старонак за 32 працоўных дні. А чыставік пісаўся яшчэ хутчэй, па 12—16 старонак за дзень, і ўжо ў траўні гатовы рукапіс быў аднесены ў маскоўскі Детгиз і амаль адначасова — у ленінградзкі часопіс «Нева».

Такім чынам, раман (рэкордна тоўсты раман АБС таго часу) напісаны быў на працягу паўгода. Уся далейшая гісторыя яго ёсьць пакутлівай гісторыяй шліфоўкі, прыгладжваньня, адшкурваньня, выдаленьня ідэалягічных задзірын, прыстасаваньня, прывядзеньня тэксту ў адпаведнасьць з разнастайнымі і часьцяком абсалютна непрадказальнымі патрабаваньнямі Вялікай і Магутнай Цэнзурнай машыны.

«Чым ёсьць тэлеграфны слуп? Гэта добра адрэдагаваная хвоя». Да стану слупа «Населены востраў» давесьці не атрымалася, больш за тое — хвоя так і засталася хвояй, нягледзячы на ​​ўсе хітрыкі сучкарубаў у цывільным, але дроў такі аказалася наламана звышдастаткова, і яшчэ больш аказалася сапсавана аўтарскай крыві і патрапана аўтарскіх нэрваў. І доўжылася гэтае бясконцае змаганьне за канчатковую і бездакорную ідэалягічную дэзінфэкцыю без малога два гадкі.

Два фактары адыгралі ў гэтай бітве істотную ролю. Па-першае, нам (і раману) па-чартоўску пашанцавала з рэдактарамі — і ў Детгизе, і ў «Неве». У Детгизе вяла раман Ніна Матвееўна Беркава, наш стары сябар і абаронца, рэдактар ​​найвопытнейшы, які прайшоў агонь, ваду і медныя трубы, які ведаў тэорыю і практыку савецкай рэдактуры ад «А» да «Я», які ніколі не ўпадаў у роспач, які ўмеў адступаць і заўсёды быў гатовы наступаць. У «Неве» ж нас курыраваў Самуіл Аронавіч Лур’е — найтанчэйшы стыліст, прыроджаны літаратуразнаўца, разумны і атрутны, як нячысьцік, знаўца псыхалёгіі савецкага ідэалягічнага начальства наогул і псыхалёгіі А. Ф. Папова, галоўнага тагачаснага рэдактара «Невы», у прыватнасьці. Калі б не намаганьні гэтых двух нашых сяброў і рэдактараў, лёс раману мог быць бы іншым — ён альбо ня выйшаў бы наогул, альбо аказаўся зьнявечаным зусім ужо да непазнавальнасьці.

Па-другое, агульны палітычны фон таго часу. Гэта быў 1968 год, «год Чэхаславаччыны», калі чэшскія Гарбачовы адчайна спрабавалі даказаць савецкім монстрам магчымасьць і нават неабходнасьць «сацыялізму з чалавечым тварам», і часам здавалася, што гэта ім удаецца, што вось-вось сталіністы адступяць і саступяць, шалі непрадказальна хісталіся, ніхто ня ведаў, што будзе празь месяц — ці то свабоды перамогуць, як у Празе, ці то ўсё канчаткова вернецца на кругі свае — да бязьлітаснага ідэалягічнага зьледзяненьня і, можа быць, нават да поўнай урачыстасьці прыхільнікаў ГУЛагу.

...Лібэральная інтэлігенцыя дружна франдзіравала, усе наперабой пераконвалі адзін аднаго (на кухнях), што Дубчак абавязкова пераможа, бо падаўленьне ідэалягічнага бунту сілай немагчымае, ня тыя часы на двары, не Вугоршчына гэта вам 1956-га году, ды й вадкаватыя ўсе гэтыя брэжневы-суславы, няма ў іх той старой добрай сталінскай загартоўкі, пораху ў іх ня хопіць, ды й армія сёньня ўжо ня тая... «Тая, тая ў нас сёньня армія, — пярэчылі найразумнейшыя з нас. — І пораху хопіць, супакойцеся. І брэжневы-суславы, будзьце ўпэўненыя, не здрыгануцца і ніякім дубчакам не саступяць НІКОЛІ, бо гаворка ідзе пра самое іх, брэжневых, існаваньне...»

...І мёртва маўчалі тыя нешматлікія, як правіла, недаступныя для непасрэднага кантакту, хто ўжо ў траўні ведаў, што пытаньне вырашанае. І ўжо вядома памоўчвалі тыя, хто нічога дакладна ня ведаў, але адчуваў, самой шкурай сваёй адчуваў: усё будзе як належыць, усё будзе як мае быць, усё будзе як заўсёды — начальнікі сярэдняга зьвяна і ў тым ліку, зразумела, малодшае афіцэрства ідэалягічнай арміі — галоўныя рэдактары часопісаў, куратары абкамаў і гаркамаў, работнікі Главлиту...

Шалі хісталіся. Ніхто не хацеў прымаць канчатковых рашэньняў, усе чакалі, куды паверне дышаль гісторыі. Адказныя асобы імкнуліся не чытаць рукапісаў наогул, а прачытаўшы, выстаўлялі да аўтараў ашаламляльныя патрабаваньні, з тым каб пасьля ўліку гэтых патрабаваньняў выставіць новыя, яшчэ больш ашаламляльныя.

У «Неве» патрабавалі: скараціць; выкінуць словы кшталту «радзіма», «патрыёт», «айчына»; нельга, каб Мак забыўся, як звалі Гітлера; удакладніць ролю Вандроўніка; падкрэсьліць наяўнасьць сацыяльнай няроўнасьці ў Краіне Айцоў; замяніць Камісію Галяктычнай Бясьпекі іншым тэрмінам, зь іншымі ініцыяламі...

У Детгизе (спачатку) патрабавалі: скараціць; прыбраць натуралізм у апісаньні вайны; удакладніць ролю Вандроўніка; затуманіць сацыяльнае ўладкаваньне Краіны Айцоў; рашуча выключыць само паняцьце «Гвардыя» (скажам, замяніць на «Легіён»); рашуча замяніць само паняцьце «Невядомыя Айцы»; прыбраць словы кшталту «сацыял-дэмакраты», «камуністы» і г. д.

Зрэшты, як сьпяваў у тыя гады Ўл. Высоцкі, «але гэта былі яшчэ кветачкі». Ягадкі чакалі нас наперадзе.

Напачатку 1969 выйшла ў «Неве» часопіснае выданьне раману. Нягледзячы на ​​ўсеагульнае ўзмацьненьне жорсткасьці ідэалягічнага клімату, зьвязанае з чэхаславацкім ганьбішчам; нягледзячы на ​​сьвяшчэнны жах, які ахапіў паслухмяна дрыгатлівых ідэалягічных начальнікаў; нягледзячы на ​​тое, што менавіта ў гэты час пасьпела і лопнула адразу некалькі артыкулаў, якія бізунілі фантастыку Стругацкіх, — нягледзячы на ​​ўсё гэта, раман удалося апублікаваць, прычым коштам невялікіх, па сутнасьці мінімальных, стратаў. Гэта была ўдача. Больш за тое, гэта была, можна сказаць, перамога, якая здавалася неверагоднай і якой ніхто ўжо не чакаў.

У Детгизе, быццам бы, справа таксама пайшлі на лад. У сярэдзіне траўня АН піша, што Главлит прапусьціў «Населены востраў» добра, без адзінай заўвагі. Кніга сышла ў друкарню. Больш за тое, вытворчы аддзел абяцаў, што хаця кніга заплянаваная на трэці квартал, магчыма, знойдзецца шчыліна для выпуску яе ў другім, гэта значыць, у чэрвені-ліпені.

Аднак ні ў чэрвені, ні ў ліпені кніга ня выйшла. Затое напачатку чэрвеня ў газэце «Советская литература», якая славілася сваёй вострай і нават у нейкім сэнсе завоблачнай нацыянальна-патрыятычнай скіраванасьцю, зьявіўся артыкул пад назвай «Лісьце і карані». Як узор літаратуры, што ня мае каранёў, прыводзіўся там «Населены востраў», часопісны варыянт. У гэтай сваёй частцы артыкул здаўся тады БНу (ды й не яму аднаму) «дурным і бессэнсоўным», а таму і зусім бясьпечным. Падумаеш, лаюць аўтараў за тое, што ў іх нуль-перадатчыкі засланілі людзей, ды за тое, што няма ў рамане сапраўдных мастацкіх вобразаў, няма «каранёў рэчаіснасьці і каранёў народных». Якое дзіва, і не такое даводзілася АБС пра сябе чуць!.. Значна больш усхваляваў іх тады данос, які паступіў у тыя ж дні ў ленінградзкі абкам КПСС ад нейкага прававернага кандыдата навук, фізыка і адначасова палкоўніка. Фізык-палкоўнік папросту, са шчырасьцю ваеннага чалавека і партыйца, без усялякіх там вуаляў і эківокаў абвінавачваў аўтараў апублікаванага ў «Неве» раману ў зьдзеку над арміяй, антыпатрыятызьме і іншай непрыхаванай антысаветчыне. Прапаноўвалася прыняць меры.

Немагчыма адказаць адназначна на пытаньне, якая менавіта саломінка пераламала сьпіну вярблюду, але 13 чэрвеня 1969 году праходжаньне рамана ў Детгизе было спынена ўказаньнем звыш і рукапіс канфіскавалі з друкарні. Пачаўся пэрыяд Вялікага Стаяньня «Населенага вострава» ў ягоным детгизаўскім варыянце.

Ня мае сэнсу пералічваць усе чуткі, у тым ліку і найпраўдзівейшыя, якія ўзьнікалі тады, блукалі з вуснаў у вусны і бясьсьледна зьнікалі ў нябыце, не атрымаўшы колькі-небудзь ґрунтоўных пацьверджаньняў. Хутчэй за ўсё, мелі рацыю тыя камэнтатары падзеяў, якія лічылі, што колькасьць скандалаў вакол імя АБС (шэсьць лаянкавых артыкулаў за паўгады ў цэнтральнай прэсе) перайшла нарэшце ў якасьць і дзесьці кімсьці вырашана было ўзяць свавольнікаў да ногця і прыкладна пакараць. Аднак жа і гэтая гіпотэза, нядрэнна тлумачачы дэбют і мітальшпіль разыгранай партыі, ніяк не тлумачыць параўнальна шчаснага эндшпілю.

Пасьля шасьці месяцаў адранцьвелага стаяньня рукапіс раптам зноў паўстаў у поле зроку аўтараў — напрасткі з Главлиту, сьпярэшчаны множнымі паметкамі і ў суправаджэньні інструкцыяў, якія, як і належыць, былі неадкладна даведзеныя да нашага ведама пры пасрэдніцтве рэдактара. І тады было цяжка, а сёньня і зусім немагчыма судзіць, якія менавіта інструкцыі нарадзіліся ў нетрах цэнзурнага камітэту, а якія сфармуляваныя былі дырэкцыяй выдавецтва. З гэтай нагоды існавалі й існуюць розныя меркаваньні, і таямніца гэтая ніколі цяпер ужо ня будзе разгаданая. Сутнасьць жа інструкцый, прапанаваных аўтарам да выкананьня, зводзілася да таго, што належыць прыбраць з раману як мага больш рэаліяў айчыннага жыцьця (у ідэале — усе без выключэньня) і перш за ўсё — расейскія прозьвішчы герояў.

У студзені 1970 г. АБС зьехаліся ў мамы ў Ленінградзе і на працягу чатырох дзён прарабілі тытанічную чыстку рукапісу, якую правільней было б назваць, зрэшты, не чысткай, а палюцыяй, у літаральным сэнсе гэтага неапэтытнага слова.

Першай ахвярай стылістычных самарэпрэсіяў паў рускі чалавек Максім Расьціслаўскі, які стаў адгэтуль, і назаўсёды, і на ўсе будучыя вякі вечныя немцам Максімам Камэрэрам. Павел Рыгоравіч (ён жа Вандроўнік) зрабіўся Сікорскі, і наогул у рамане зьявіўся лёгкі, але выразны нямецкі акцэнт: танкі ператварыліся ў панцарвагены, штрафнікі ў бліцтрэгераў, «дурань, сапляк!» — у «Dummkopf, Rotznase!»... Зьніклі з раману: «анучы», «зьняволеныя», «салата з крэветкамі», «тытунь і адэкалён», «ордэны», «контрвыведка», «ледзянцы», а таксама некаторыя прыказкі і прымаўкі, накшталт «бог шэльму меціць». Зьнікла цалкам і бязь сьледу ўстаўка «Неяк дрэнна тут пахне...», а Невядомыя Айцы Тата, Сьвёкар і Швагер ператварыліся ў Агняносных Тварцоў Канцлера, Графа і Барона.

Немагчыма пералічыць тут усе папраўкі і падчысткі, немагчыма пералічыць хаця б толькі найістотнейшыя зь іх. Юрый Флейшман, прарабіўшы сапраўды неверагодную ў сваёй карпатлівасьці працу па параўнаньні чыставога рукапісу раману з детгизаўскім яго выданьнем, выявіў 896 розначытаньняў — выпраўленьняў, купюраў, уставак, заменаў... Восемсот дзевяноста шэсьць!

Але гэта ўжо быў калі й не канец яшчэ гісторыі, то ва ўсякім выпадку яе кульмінацыя. Выпраўлены варыянт быў перададзены назад на плошчу Нагіна, у Главлит, і не прайшло й пяці месяцаў, як атрымалася пісьмо ад АН (22.05.70):

«...Пл. Нагіна выпусьціла, нарэшце, НВ са сваіх кiпцюроў. Дазвол на публікацыю дадзены. Стала, дарэчы, зразумела, чым тлумачылася такая зацяжка, але пра гэта пры сустрэчы. Стала вядома толькі, што мы — правільныя савецкія хлопцы, не раўня ўсякім паклёпнікам і зласьліўцам, толькі вось настрой у нас залішне крытычна-балючы, але гэта нічога, зь лёгкай кіруючай рукой на нашым плячы мы можам і павінныя працягваць працаваць. <...> Падлічана, што калі ўсё пойдзе гладка (у вытворчасьці), то кніга выйдзе дзесьці ў верасьні...»

У верасьні кніга, пакладзем, ня выйшла, ня выйшла яна і ў лістападзе. У студзені 1971 году скончылася гэтая гісторыя — павучальная гісторыя апублікаваньня разьвясёлай, абсалютна ідэалягічна вытрыманай, чыста забаўляльнай павястушкі пра камсамольца XXII стагодзьдзя, задуманай і напісанай сваімі аўтарамі галоўным чынам для дзеля грошай.

Цікавае пытаньне: а хто ўсё-ткі перамог у гэтай безнадзейнай бітве пісьменьнікаў зь дзяржаўнай машынай? Аўтарам, як-ніяк, а ўсё-ткі ўдалося выпусьціць у сьвет сваё дзецішча, хай нават і ў моцна зьнявечаным выглядзе. А вось ці ўдалося цэнзарам і начальнікам наогул дамагчыся свайго — выкарчаваць з раману «вольны дух», алюзіі, «некіравальныя асацыяцыі» і ўсялякія падтэксты? У нейкай меры — безумоўна. Зьнявечаны тэкст, без усялякіх сумневаў, шмат страціў у вастрыні сваёй і сатырычнай скіраванасьці, але цалкам кастраваць яго, як мне здаецца, начальству так і не ўдалося. Раман яшчэ доўга і ахвотна штурхалі нагамі разнастайныя добраахвотнікі. І хоць крытычны патас іхны рэдка ўздымаўся вышэй за абвінавачваньні аўтараў у «непавазе да савецкай касманаўтыкі» (мелася на ўвазе грэблівае стаўленьне Максіма да працы ў Вольным Пошуку), нягледзячы на ​​гэта, апасьліва-недабразычлівае стаўленьне начальства да «Населенага вострава», нават і ў «выпраўленай» ягонай мадыфікацыі, праглядалася цалкам выразна. Зрэшты, хутчэй за ўсё, гэта была проста інэрцыя...

У гэтым выданьні першапачатковы тэкст раману ў значнай ступені адноўлены. Зразумела, немагчыма было вярнуць «дзявочае» імя Максіму Камэрэру, народжанаму Расьціслаўскаму — за мінулыя дваццаць гадоў ён (як і «Павел Рыгоравіч» Сікорскі) стаў героем некалькіх аповесьцяў, дзе фігуруе менавіта як Камэрэр. Тут ужо — альбо мяняць усюды, альбо не мяняць нідзе. Я палічыў за лепшае — нідзе. Некаторыя зьмены, зробленыя аўтарамі пад ціскам, аказаліся тым ня менш настолькі ўдалымі, што іх вырашана было захаваць і ў адноўленым тэксьце — напрыклад, дзіўнагучальныя «выхаванцы» замест банальных «зьняволеных» або «ротмістр Чачу» замест «капітана Чачу». Але пераважная большасьць зь дзевяці соцень скажэньняў была, вядома, выпраўленая, і тэкст прыведзены да «кананічнага выгляду».


...Я перачытаў зараз усё вышэйпададзенае і адчуў раптам смутную асьцярогу, што мяне няправільна зразумее сучасны чытач, чытач канца XX — пачатку XXI стагодзьдзя.

Па-першае, у чытача магло зьявіцца ўяўленьне, што АБС увесь гэты час толькі тым і займаліся, што бегалі па рэдакцыях, кленчылі іх напрамілы бог надрукаваць, рыдалі адзін аднаму ў камізэльку і, рыдаючы, нявечылі ўласныя тэксты. То бок, зразумела, усё гэта было насамрэч — і бегалі, і рыдалі, і нявечылі, — але гэта займала толькі малую частку працоўнага часу. Як-ніяк менавіта за гэтыя месяцы напісаны быў наш першы (і апошні) фантастычны дэтэктыў («Гатэль „Ля загіблага альпініста“»), пачатая і скончаная аповесьць «Малыш», пачаты наш «таемны» раман «Горад прырэчаны» і закончаныя ў чарнавіку тры часткі яго, задуманы і пачаты «Пікнік на ўзбоччы». Так што рыданьні рыданьнямі, а жыцьцё і праца ішлі сваім парадкам, і некалі нам было сумаваць і ламаць рукі «ў сьмяротнай тузе».

Цяпер па-другое. Па-другое, згадалася мне апавяданьне вядомага пісьменьніка Сьвятаслава Логінава («раптоўнага патрыярха айчыннай фэнтэзі»), як ён выйшаў у этэр нядаўна перад цяперашнімі школьнікамі, спрабаваў, у прыватнасьці, уразіць іх уяўленьне тымі неверагоднымі і недарэчнымі цяжкасьцямі, зь якімі сутыкаўся пісьменьнік сярэдзіны 70-х, і нечакана пачуў з шэрагаў зьдзіўленае: «Калі было так цяжка друкавацца, што ж вы не арганізавалі ўласнага выдавецтва?..» Сёньняшні чытач проста ўявіць сабе ня можа, як было нам, шасьцідзесятнікам-сямідзесятнікам, як бязьлітасна і бяздарна ціснуў літаратуру і культуру наогул усемагутны партыйна-дзяржаўны прэс, па якім вузенькім і хісткім масточку даводзілася прабірацца кожнаму пісьменьніку, які сябе паважаў: крок направа — і там чакае цябе сямідзесяты (або дзевяносты) артыкул КК, суд, лягер, псыхушка; у лепшым выпадку — занясеньне ў чорны сьпіс і выдварэньне за межы літаратурнага працэсу гадоў гэтак на дзесяць; крок налева — і ты ў абдымках жлобаў і няздараў, здраднік сваёй справы, каўчукавае сумленьне, юда, лічыш-пералічваеш паганыя срэбранікі... Сёньняшні чытач зразумець гэтых дылемаў, відаць, ужо ня ў стане. Псыхалягічная прорва паміж ім і людзьмі майго часу ўжо расчынілася, цяжка разьлічваць запоўніць яе тэкстамі накшталт маіх камэнтароў, але ж іншага спосабу не існуе, ці ня праўда? Свабода, яна як паветра або як здароўе, — пакуль яна ёсьць, ты яе не заўважаеш і не разумееш, як гэта — безь яе або па-за ёй.

Існуе, праўда, меркаваньне, што свабода нікому й не патрэбная — патрэбнае адно вызваленьне ад неабходнасьці прымаць рашэньні. Гэтае меркаваньне цяпер даволі папулярнае. Бо сказана: «Часьцей найлепшы від свабоды — свабода ад турботаў». Магчыма, магчыма... Але гэта, зрэшты, тэма зусім іншае размовы.


Б. Н. Стругацкі

Пра аўтараў


Аркадзій Натанавіч (28.08.1925, Батумі — 12.10.1991, Масква) і Барыс Натанавіч (15.04.1933, Ленінград — 12.11.2012, Санкт-Пецярбург) Стругацкія — савецкія і расейскія пісьменьнікі, клясыкі сучаснай навуковай і сацыяльнай фантастыкі. Большасьць твораў напісаная імі ў суаўтарстве. Кнігі Стругацкіх былі перакладзеныя на шмат моваў, сярод расейскіх фантастаў яны бясспрэчна зьяўляюцца найбольш вядомымі.

Кніга «Населены востраў», напісаная ў 1968 годзе, належыць да сэрыі «Сьвету Полудня». Гісторыя публікацыі кнігі была даволі складанай. З-за патрабаваньняў савецкай цэнзуры першая публікацыя сур’ёзна адрозьнівалася ад пачатковага рукапісу. У 1991 годзе быў выданы аўтарскі варыянт, найбольш блізкі да арыгіналу.



Оглавление

  • Ад перакладчыка
  • Населены востраў
  •   Частка першая. Рабінзон
  •     1
  •     2
  •     3
  •     4
  •     «Вы яго ўпусьцілі...»
  •   Частка другая. Гвардзеец
  •     5
  •     6
  •     7
  •     8
  •     «Неяк дрэнна тут пахне...»
  •   Частка трэцяя. Тэрарыст
  •     9
  •     10
  •     11
  •     12
  •   Частка чацьвёртая. Выхаванец
  •     13
  •     14
  •     15
  •     16
  •     «Сьпяшайцеся, Фанк, сьпяшайцеся!»
  •     17
  •   Частка пятая. Зямлянін
  •     18
  •     19
  • Камэнтары да пройдзенага: «Населены востраў»
  • Пра аўтараў
    • Скачано с КулЛиб, CoolLib.net