Читаем онлайн «Мая Іліяда» 3 cтраница

А за трыццаць манет падабраных ганчар-срэбралюбца

Уступіў свой кавалак зямлі без якіхсьці умоў,

Каб зрабіць там сталічныя могілкі для самагубцаў

(На тым месцы цяпер пяць някепскіх даходных дамоў).

Ад далейшай гісторыі пэўна і камень заплача:

Трыццаць першы дынар не знайшлі, хоць шукалі й яго, -

Нейкі мытар яго сярод гною і гразі убачыў

І схаваў ад усіх, неўпрыкмет наступіўшы нагой.

Той дынар быў шчаслівай манетай. І хцівец смярдзючы

З дапамогай яго аграбаў сабе золата, срэбра і медзь,

І разжыўся, і стаў неўміручы. Ну так, неўміручы,

Бо каб вешацца - трэба таксама сумленне займець.

І шпурляў ён каменні ў распятага божага сына,

Кідаў львам хрысціян і дзяўчат-неафітак хвастаў,

А затым, як і ўсе, стаў узорным хрысціянінам

І даносам ды вогнішчам біўся за славу Хрыста.

Больш за рымскага папу шумеў на ўсяленскіх

саборах,

А пасля, ў сарацынскім палоне, бы ўмыўся багном,

Першы крыкнуў "алах!" і наглядчыкам стаў

на галёрах,

І былых аднаверцаў раменным сцябаў бізуном.

З сотняй твараў, як ідал індыйскі, шматрукі, як Брама,

Быў пры тронах і плахах накшталт валачашчага пса.

Адчыняў перад ворагам роднага горада браму,

"Молат ведзьмаў" пісаў і на Бруна даносы пісаў.

Толькі здрадзе не здрадзіў і тым,

хто за здраду заплаціць,

І таму перад кожным мярзотнікам гнуўся дугой

І даносіў на бацьку, даносіў на сына, на маці,

На сяброў, што з-пад выбухаў вынеслі мужна яго.

А паколькі мянціў ён прыгожа, то ўсе, як бараны,

Паўтаралі за кімсьці: "Вось вернае праўдзе плячо!

О, які ён трывалы, які ён перакананы,

Як ваюе за думкі свае ён агнём і мячом!"

Ён нястомна разводзіў хлусні беспардоннай турусы

І паклёп, як гадзюка, сычэў ля парога турмы,

І ніхто не сказаў яму слова старых беларусаў,

Што "прымаем мы здраду, а здрадніка вешаем мы".

Быў фіскалам. Усюды пралазіў і бокам і нізам,

Па гестапах служыў, па засценках, ад стогнаў глухіх,

Па ахранках... А зараз ваюе за "наш гуманізм.

Не здзіўляйцеся, добрыя людзі, бо гэны з такіх.

З дзён пачатку мільёны Сапраўдных ён вырак на мукі.

І жыве. Ўсё жыве. Вось наведвае госцем ваш дом...

Вось сядзіць..Вось ідзе...

Вось бярэ вашых дзетак на рукі...

Пнецца ў неба з трыбун... П'е гарэлку за вашым

сталом.

Але выпадак дай - распаўзецца чумою па свеце,

Закладзе цалаваных сяброў і ўчарашніх багоў...

Дык чаму ж вы тады проста ў вочы яму не плюеце,

Не пінаеце гуртам у подлае рыла яго?!

До ўжо! Сэрца хлусні ў яго вырвіце, людзі, з-за рэбраў.

Разам з джалам схавайце падлюгу ў свінцовай труне,

Адбярыце і знішчыце трыццаць першы пракляты

сярэбранік,

А іначай - няшчасце Зямлі. А іначай - канец.