Другі фронт мастацтваў
ЖЫБУЛЬ Віктар Вячаслававіч
СТАПЕЛІІ
Вершы
У аўтарскай рэдакцыі
На вокладцы выкарыстана фота Віктара Жыбуля.
…Цябе, мой труп, я ў сне і ў явы барацьбе
Не кіну, як не кінеш ты мяне ў жальбе...
Янка Купала, “Таварыш мой”
Доля класікаў незайздросная: іх не любяць дзеці. Школьнікі мусяць вучыць класічныя творы на памяць, пісаць паводле тых самых твораў дыктоўкі й шпаргалкі перад іспытамі. Таму, дарэчы, мала хто ў дарослым узросце перачытвае някепскія, у прынцыпе, класічныя творы. Класікаў любяць настаўнікі, чыноўнікі і наагул усе, хто мае якую-кольвек уладу.
Віктар Жыбуль, прыхільнік “забароны ўсіх правілаў”, паводле якіх “мурашы маршыруюць марш мурашыны”, уяўляе з сябе поўную супрацьлегласць таму тыпу аўтараў, якія бачаць сябе будучымі літаратурнымі “волатамі”. Інакш не пісаў бы ён вершаў кшталту “паэты чытайце болей / каб ведаць як не трэба пісаць…” альбо “Незнарок наступіў я на папараць-кветку…” Творы Жыбуля належаць да той элітнай жывой літаратуры, якую падлеткі будуць чытаць (і нават перапісваць) без ніякага прымусу: на карысць гэтага сведчыць шчырае захапленне, з якім нават двоечнікі слухаюць дэкламацыі Віктара ў дзіцячых бібліятэках і школах.
Прыгадваюцца сустрэчы з аматарамі паэзіі ў менскім клубе “Альтэрнатыва” і гомельскім Доме культуры глухіх, у якіх